Me and myself.

Het zachte getik van nagels op asfalt maakte een rustgevend geluidje. Het pad dat tussen de bomen zigzagde en uitkwam op een speeltuin was omringd door vele hoge planten, die vaak het pad versperde waardoor Avery niet meer door kon gaan en een zijweg moest nemen. Haar oren stonden keurig rechtop, de omgeving nauwlettend in de gaten houdend. Ook al was het hier erg rustig en was de wind de enige die het getik van haar nagels verstoorde, kon je niet voorzichtig genoeg zijn. Een korte grom verdween uit haar keel, het was hier stil, té stil. Op een duur zou het je vervelen om maanden aan een stuk alleen rond te zwerven. Het alleen jagen, eten en slapen maakte Avery gewoon humeurig. Alsof de eenzaamheid haar gewoon veel te zwaar werd. Dat kwam ook merendeels doordat Avery vroeger als welp altijd met haar soortgenoten had kunnen rondhangen. Alleen de hongersnood had hun kunnen scheiden. Avery wist nog steeds niet waarom alle dieren uit haar geboorteland waren verdwenen, misschien kwam het door de bevolking die merendeels uit katachtigen bestond dan wat anders. De zwart gestreepte tijger krulde haar mondhoeken op, liet haar tanden zien en grijnsde. Het voelde heerlijk om één van de grootste dieren op aarde te zijn. Natuurlijk had dat niet altijd zijn voordelen, maar dat was bij elk dier zo. Haar amandel bruine ogen volgden een zwarte specht die in zijn typische huppelpasje de weg overstak. Avery had al vaak eens zo'n vogel willen vangen, al zat er nooit genoeg vlees aan waardoor ze de vogels dan maar met rust liet. Haar nagels groeven diep in de grond, de kleine kiezelsteentjes verschoven een paar millimeters maar meer beweging kwam er niet uit. Avery hief haar kop hoog de lucht in, legde haar oren tegen haar schedel om daarna haar ogen tot fijne spleetjes te knijpen. De zon stond hoog aan de hemel en zorgde voor een fel licht dat recht in Avery's ogen scheen. Meteen richtte Avery haar ogen weer op de weg voor haar, het was een veel te fel licht om er zolang naar te kijken.
De weg voor haar begon zich te versmallen waardoor Avery voor de duizendste keer een andere baan moest nemen, het was verschrikkelijk vervelend dat deze paadjes allemaal op een doodlopend einde uitliepen. Bruusk hield Avery halt, draaide haar kop een kwartslag en merkte een stel jongeren op. Zo vlug ze kon dacht ze aan haar mens, sloot haar ogen en wachtte stilletjes af. Een vijftal seconden duurde het vooraleer Avery weer in haar mens-gedaante veranderde. Haar bruine lange haren wapperden in de wind samen met haar blauwe jurkje, waarvan het onderste rokje mee heen en weer wiegde. Het voelde geweldig aan om als mens door een parkje te lopen, iets wat Avery niet besefte als ze in haar verwant, de tijger, veranderde. Soms dacht Avery er eens aan hoe het toch kwam dat ze steeds van mens naar dier kon transformeren. Maar altijd eindigde die gedachtes met 'het heeft geen zin om je kop hierover te breken Avery, je komt dat toch nooit te weten'. Een grote glimlach krulde rond haar mondhoeken terwijl ze het paadje verder volgde en uitkwam bij een groot grasveld wat bezaaid was met prachte rode bloemen. De geur deed haar neus kriebelen, Avery had het altijd al geweldig gevonden om hier rond te hangen. Uren kon ze spenderen aan het wandelen in een park, kijkend naar de vele dieren die je soms kon opmerken in de veel te begroeide bossen. Een opgelucht zuchtje, Avery voelde zich helemaal thuis hier. Als een klein kind van 5 jaar, die voor het eerst een vlinder zag fladderen, liep Avery er achterna. Soms gooide ze een keertje haar handen in de lucht, al was het maar de gedachte van vlindertjes vangen. Na een goeie twee minuten liet ze zich uitgelaten tussen de bloemen vallen. Een kleine rood/zwarte vlinder landde op haar buik, keek haar met zijn rare oogjes aan en schoot daarna geschrokken weer de lucht in. Avery moest er om lachen, de natuur zat vol verrassingen!

-Open voor iedereen!

Dit was de eerste keer dat ze in het park was en ze keek nieuwsgierig om zich heen. Op het geluid van het verslepende grind dankzij haar voetstappen na was het vrij stil. In de verte vaag het geluid van spelende kinderen. Plots wordt die onderbroken door een lange, hoge toon: kennelijk is één van de kinderen gevallen of wat anders. Elysee haat gekrijs van kleuters. Het is één van de hatelijkste geluiden op aarde, volgens haar. Vaak wenen ze ook om niets en dan krijgt ze soms echt zin om zo’n wenende, schattige baby in zijn mollige gezichtje te slaan. Ze grinnikte, ook al waren haar gedachten sadistisch. Als baby’s en kleuters hun mond hielden, waren ze schattig, maar van zodra dat ze begonnen te krijsen kon Elysee ze wel vermoorden. Dat deed haar denken aan één of andere grap die haar ooit verteld was, die eigenlijk totaal niet grappig was maar waar ze wel om had moeten lachen. Het zit in een hoekje en het wordt steeds kleiner? Een baby met een rasp. Oké, het had waarschijnlijk ook meegeholpen dat ze samen met Camille al een fles rode wodka – niet puur, maar toch – had gedronken en dat de sixpack bier ook al op was. In elk geval, ze haatte babygehuil. Ook al had het zwak geklonken, toch was ze opgelucht toen het wegstierf en er weer alleen maar het geluid van spelende kinderen klonk. Voor de rest werd ze omgeven door bomen. Het grindpad had ze ondertussen verlaten voor een kleiner pad dat tussen de bomen wegslingerde. Het was van aarde en omdat ze van de speeltuin wegliep en haar voetstappen geen geluid meer maakten, was het bijna volmaakt stil. Op het geluid van de natuur dan. God, dat klonk sentimenteel. Het pad versmalde, tot het uiteindelijk zo smal was dat de bomen aan weerszijden een overkoepeling maakten boven haar hoofd. Ze keek omhoog en bleef staan in een zonnestraal die door het bladerdak wist te breken. Na een paar seconden liep ze verder. Een vogel floot, maar ze zag hem nergens. Even voelde ze de behoefte om in haar dier te veranderen, een sneeuwwitte uil. Altijd als ze vogels hoorde, wilde ze veranderen. Het herinnerde haar eraan hoe heerlijk het was om te vliegen, om de wind door haar veren te voelen. En duikvluchten – dat was pure fun. Het was als een roetsjbaan, maar beter. Elysee had duikvluchten pas laat ontdekt. Ze zorgde ervoor dat ze als uil nooit moest jagen – als ze honger kreeg, werd ze terug mens. Het idee van muizen of andere kleine prooien stond haar niet zo fantastisch veel aan. Pizza, spaghetti, kip, ijs en chocolade vond ze veel lekkerder. Zelfs als ze een uil was kon ze de gedachte aan muizen niet verdragen. Waarschijnlijk kwam dat omdat ze niet helemaal dier werd, maar haar ziel behield. Of, nou ja... ze kon in elk geval nog denken en praten als mens, dus ze veronderstelde dat het wel zoiets zou zijn. Hoe dan ook, omdat ze nooit joeg had ze duikvluchten ook nooit ontdekt. Tot ze plots achterna werd gezeten door een roofvogel die het op haar gemunt had. Toen had ze moeten vliegen voor haar leven en een duikvlucht had erbij gehoord, om onder de boomgrens te gaan vliegen en uit het zicht te zijn. Het enige nadeel aan haar dier vond Elysee tot nu toe dat ze wit was en dus niet goed opging in de omgeving. Zelfs dat ze een klein dier was vond ze niet erg. Er waren wolven, puma’s, tijgers, maar zij waren alleen mooi om te zien – en oké, ze renden snel – en zouden nooit kunnen vliegen. Voor geen goud ter wereld zou ze willen ruilen met een katachtige. Ze liep verder het veld in, tot ze plots een meisje zag liggen in de bloemen. Sarcastisch fronste Elysee – was dat normaal, zomaar gaan liggen in bloemen? Vast een hippie, met waterpijp, kruidnagelsigaretten, drankjes zonder smaak- en zoetstoffen en beddengoed van biologische wol. Nu ze er over nadacht besefte Elysee dat ze best veel vooroordelen had over een hippie. Ze glimlachte in zichzelf en probeerde te beslissen of ze tegen het meisje zou praten. Of zou ze gewoon naast haar gaan liggen, voor de lol? Ze vroeg zich af hoe ze dan zou reageren? Elysee voelde steeds meer voor plan b, dus liep ze naar het meisje en zonder iets te zeggen liet ze zich vallen in de bloemen. Te laat besefte ze dat de bloemen plekken konden achterlaten op haar witte zonnejurkje, maar ze lag toch al neer en bovendien was ze veel te nieuwsgierig naar de reactie van het meisje. En dan te bedenken dat Elysee het meisje raar had gevonden...

Het zachtjes wiegen van de wind, de geur van de bloemen, de kwetterende geluiden van de vogels die door de lucht vlogen, het gaf allemaal zo'n geruststellende sfeer dat Avery haar ogen sloot. Van zulke kleine dingen kon ze echt wel genieten. Het rare was dan dat als ze een tijger was die sfeer haar opeens niets meer deed. Alsof ze dan transformeerde in een woest iemand. Avery had het al vaak gemerkt dat als ze een tijger was ze een soort wraaklust had die ze niet kon beschrijven. Waarom ze wraak wilde, dat kwam niet in Avery op. Daarvoor zou ze nog een keertje moeten transformeren. Maar nu, nu bleef ze lekker in dit bloemenveld liggen. Niemand hield haar tegen, er was hier geen kat te zien. Avery zag in de verte een meisje aankomen, het had donker bruine haren en stapte recht op haar af. Het verbaasde Avery lichtjes dat die zonder pardon zich naast haar had laten vallen. Ach, gezellig? Even draaide Avery haar gezicht om, die leek het blijkbaar allemaal grappig te vinden want die nieuwsgierige blik was haar niet ontgaan. "Ook hallo." Avery zette zich weer rechtop, nam met haar hand een bloem vast en trok die af. Ze rook er zachtjes aan, liet hem daarna weer naast haar vallen. Alle bloemen hier roken hetzelfde, allemaal die rozengeur. Avery had steeds, als ze mensen zag, de neiging om in haar tijger-gedaante te veranderen. Alsof ze daarmee de persoon naast haar ook wilde opschrikken zodat ze meteen wist welk dier die was. Maar deze keer liet Avery dat plan maar achterwege en ging ze voor plan b; eerst eens kennis maken met dit meisje. Avery richtte haar donker bruine ogen op het meisje, zette een vriendelijke glimlach op. Het had geen zin om bot tegen dit meisje te doen, evengoed was ze best vriendelijk. "Ik ben Avery. And you?" Haar stem was één en al kalmte, al wilde Avery wel een antwoord. Het kon goed zijn dat Avery wat ongeduldig was ingesteld maar veel merkten de meesten daar niet van. Vaak onderdrukte Avery wel eens een paar zinnen, merendeels omdat Avery niet graag vijanden maakte. Natuurlijk hield Avery veel meer van het 'alleen' zijn. Dat kwam ook omdat ze al jaren alleen rondliep, zonder ook maar één iemand te kennen. Nu ze in Kelynn High zat wilde ze daar misschien wel verandering in brengen, hoe droog het ook klonk. Avery kneep haar ogen weer dicht, liet zich weer achterover vallen. Een heleboel herinneringen dwaalden als spoken in haar hoofd rond. Het voelde niet goed, het gaf haar een slecht gevoel. Beelden van haar ouders, zussen en broers. Vroeger had ze een zeer grote familie gehad, veel vrienden. Avery liet een zachte zucht horen, slikte en opende haar ogen. Die beelden in haar hoofd hadden haar al veel slapeloze nachten bezorgd. Dat was ook een reden waarom Avery de stilte opzocht hier in het park. Een luide kreet deed Avery uit haar droom-fase komen. Geschrokken stelde Avery zich recht, keek aandachtig om zich heen. En zonder dat ze het besefte was ze alweer op vier poten terecht gekomen. Een luide grom weerklonk, haar kaken waren opgetrokken en een stel tanden waren vervaarlijk zichtbaar. Net op dat moment besefte Avery dat er een meisje naast haar lag, iets waar ze misschien eerder aan had moeten denken. Maar nu stonden alleen haar zintuigen alert, haar oren rechtop om te weten vanwaar de kreet kwam. Avery maakte zich groot, strekte haar nek. Maar niets wees erop dat er daarstraks nog iemand had gegild. Avery ontspande zich, wilde zich net weer neerleggen in de bloemen maar hoorde een tweede kreet. Dat was bewijs genoeg voor Avery om erop af te lopen. Om voorbijkomende mensen te ontwijken nam Avery het bospad dat kronkelde tussen de vele bomen die daar al jaren stonden. Zo snel als haar poten haar konden dragen snelde ze vooruit. Haar tong bengelde zachtjes langs haar bek, het kon niet ver meer zijn, Avery rook ze. Op een honderd meter afstand hield Avery halt, gromde en snoof diep door haar twee opengesperde neusgaten. Avery begon weer te lopen, zag in de verte een meisje van 5 jaar, bang tegen een muur zitten. Voor haar stond er een leeuw, niet ouder dan haar eigen leeftijd. Zo snel als ze kon sprintte Avery naar het meisje, zette zich beschermend voor haar. Blijkbaar had het meisje haar dier nog niet ontdekt, wist ze nog niet hoe het te gebruiken. "Ik help je." Fluisterde ze tegen het kleine mensje dat daar ineengedoken neerzat, te huilen. Avery sloot haar ogen, draaide haar lichaam een kwartslag. De leeuw was nog geen meter van haar verwijderd, ze kon hem horen ademhalen. "Laat dit meisje met rust, het heeft geen zin een mens aan te vallen." Haar bruine ogen boorden zich diep in die van de leeuw voor haar. Hij zag er gespierd uit, al was hij blijkbaar wel wat onervaren. Een slimme leeuw zou zich nooit in het bijzijn van een mens vertonen. Avery wist hoe sommige mensen zich konden verdedigen, met van die lange bogen of dergelijke wapens. "Ik wilde dit meisje niets aandoen.Ze verscheen opeens voor me, ik wou haar van dichterbij bekijken." De leeuw keek haar diep aan, Avery wist dat hij de waarheid sprak. "Verdwijn dan. Straks krijgt dat meisje nog een trauma. Of wacht, dat heeft ze al." Avery keek achter zich, zag dat het meisje alweer verdwenen was. Avery liet een korte zucht horen, draaide haar kop naar het bos. "Ik ga, en misschien zou jij dat beter ook doen." Avery versnelde haar passen weer. Het had geen zin terug te keren naar dat bloemenveld, dat meisje met het bruine haar zou allang weg zijn. Avery zag in de verte een bankje, sloot haar ogen en kwam weer terecht in haar mensengedaante. Met een kleine waterige glimlach stapte ze op het bankje af, liet zich er uitgelaten opvallen.