Michaël my boy.

"Laat loooossss!!!" Gilde een schel stemmetje. Het jochie werd gekweld door zijn leeftijdsgenootje. Al sinds hij het zich kon herinneren. Hij wist niet anders, maar hij wist wel dat hij hier niet hoorde. Zijn 'papa' en 'mama' trokken zijn 'broertje' altijd voor. Waarom? Michaël deed zo zijn best, hij wilde gewoon zijn zoals zijn broertje. Maar dat zagen zijn ouders niet, of was er iets anders aan de hand? Lag het misschien aan het feit dat hij zich kon veranderen in een rat? Dat zou het vast zijn. Wat was dat gemeen. Hij vond het juist zo leuk om zich in een rat te veranderen. Als hij alleen was dan, want als zijn broertje er bij was. Dan werd hij in zo'n kooi gepropt en dan werd hij fijn geknepen. Een keer had zijn broertje hem bij zijn staart op gepakt. En Michaël werd heel de kamer rond geslingerd. Uiteindelijk liet zijn kwelgeest hem los en terwijl hij in de lucht vloog veranderde hij weer, met een bonk knalde hij tegen de muur aan de andere kant van de kamer. Zijn hoofd belande daarna akelig tegen de hoek van een bureau aan. Tranen mengde zich met bloed, het kleine jochie vond het nu genoeg geweest. Hij rende de trap af, een heel bloed spoor na latend, en griste zijn jack van de kapstok. Hij trok de deur verwoed open, en rende keihard naar het busstation. Daar nam hij de eerste de beste bus. Op weg naar ergens. De buschauffeur keek niet naar hem om, puur omdat hij hem niet zag, hij zat namelijk als rat onder een van de vele stoelen. Na uren besloot hij om terug te shiften, er zat bijna niemand meer in de bus dus kon het geen kwaad. Hij trippelde naar de achterste bank. En daar zat een jongetje met bijna witte haren. Bij een van de laatste stops rende het jongetje de bus uit. Hij was in een of andere stad. Zijn hoofd bloede nog steeds, maar minder omdat hij in de bus een muts had gevonden. Die had hij op zijn hoofd gezet. En dat zorgde ervoor dat zijn hoofd minder bloede. Verdrietig strompelde de kleine Michaël door de straten van de drukke stad. Hij keek naar de grond, daardoor zag hij niet dat er een man voor hem liep. Geschrokken botste hij tegen de man aan. Michaël keek op en zag een bebaard gezicht, maar wel vriendelijk. De ogen van de man waren ijsblauw. Zijn neus stond grappig krom, en zijn kin was een soort van ingedeukt. Michaël kreeg gelijk weer een glimlach op zijn snoet. Die man dwong hem bijna om aardig te gaan doen, door zijn houding dan he. "Hoi, ik ben Michaël, wie bent u?" Vroeg het opgewonde, hoge stemmetje van Michaël. "Dag jochie, ik ben Rudolf" De man aaide Michaël over zijn hoofd, waardoor zijn muts verschoof en de man de wond te zien kreeg. "Wat is dat nou? Wat heb je gedaan Michaël?" Wouw wat cool, die man had zijn naam onthouden. "Ow niks, gewoon, gevallen." Stamelde Michaël uit. "Kom jij maar eens even mee, dan gaan we dat beter maken."

Michaël en Rudolf werden beste maatjes, Rudolf leerde hem alles over het leven en over planten en dieren. Michaël had hem ook verteld dat hij kon veranderen in een rat. Shapeshiften noemde Ruud dat. Hij leerde hem hoe hij het kon beheersen en trainde zijn vaardigheden. Zo vlogen de jaren voorbij, Michaël groeide goed en werd steeds ouder. Maar Ruud werd ook steeds ouder, de dag naderde dat Ruud hem zou verlaten. En naar een andere wereld zou vliegen. Ze praatte de laatste maanden over hoe Michaël het in zijn eentje moest redden. Daarbij hadden ze het ook over een 'onbekende' school, tenminste. Voor de meesten was die school onbekend. Maar voor Ruud niet, nee Ruud wist van het bestaan en wees Michaël er op dat, wanneer Ruud ging, Michaël daar naartoe moest gaan. Kelynn High. Zo heette die school het was een school waar allemaal shapeshifters op zaten. Volgens Ruud's verhalen dan. Ruud werd steeds minder mobiel en lag steeds vaker in zijn bed. Michaël probeerde zijn dagen te slijten op de straten, hij was daar steeds vaker te vinden omdat hij het moeilijk vond, Ruud zo aan te zien. In die dagen maakte hij kennis met een groep jongens, ze leefde op straat en zorgde voor zichzelf. Dat sprak Michaël meer aan dan Kelynn High. De laatste dagen van Ruud, waren somber, Michaël was bang, dat wanneer hij weg ging, hij Ruud niet meer levend terug zou zien. Daarom nam hij steeds, voor de zekerheid, afscheid wanneer hij de straten op zocht. Gelukkig dat hij dat deed, want toen hij een keer, s'avonds, terug kwam, lag Ruud dood op zijn bed. Michaël had heel die nacht gehuild en bij Ruud gezeten. In de ochtend had hij de politie gebeld, en was hij weg gegaan. Naar zijn vrienden van de straat.