Een kleine rode..? Wat is het eigenlijk?

Een kleine rode vos rende hard door het park heen. Het maakte Sidney nu eventjes niet uit of mensen haar raar vonden of niet, als ze dat al niet deden.. Sidney stopte, iets wat haar kleine pootjes toch niet zo snel konden. Ze viel en maakte een koprol voor over. "Wie was daar?" Zei ze terwijl ze snel overeind schoot.
Haar kop schoot van links naar rechts en weer terug. Ze haalde toen diep adem. "Goed dan.." Langzaam liep ze richting een bankje, waar ze op ging zitten. Ze nam een statig prostuur aan, alsof het leek dat ze heel wat was. Toen ze naar het bankje keek waar ze op zat zag ze dat ze op een krant zat. Stond op en begon het ding te lezen. 'Tiener vermist na vermoedelijke wraakactie' Stond er. Zo, zo. Dat was niet niks. De sloeg de krant op de grond en ging weer zitten, ze wikkelde haar staart om haar kleine pootjes heen. Ze hield haar kop scheef en keek in de verte. Kwam daar nou.. iemand aan.

[Klotepost.D: Eerst Jill]

Snel, steeds maar sneller. Daar ging een knalrode vos. Ze was zo door het bos heen. Ze wou nog sneller, maar haar pootjes konden niet sneller. Ze viel voorover. Ze keek om zich heen, ze lag nog in de bosjes. Ze stond snel weer op en schudde met haar kopje. Ze liep een stuk rustiger door het park heen. Er was nog een andere vos. Ze zat op een krant. Ze liep naar de vos toe en groette haar met : "Hoi." Daarna keek ze op de krant, waar een kop op stond over een vermiste tiener. Dat was niet niks. Ze herinnerde dat een klasgenoot dat ook had gehad en vermoord was teruggevonden, in een koffer, op een verlaten terrein. Ze dacht er niet zo vaak meer aan, omdat het al twee jaar geleden was, maar nu dus wel ineens. "Ik ben Elin, wie ben jij?" vroeg ze daarna maar aan de andere vos. Dan dacht ze tenminste niet meer aan die vermoordde klasgenoot. Ze ging net zo zitten als de vos tegenover haar. Haar staart om haar pootjes heen.

- I know, hij is flut -

Sidney zag een andere vos aan komen. Een klein grijnsje verscheen en verdween ook weer heen snel. "Hoi." Groette de vos haar. Sidney knikte. "Haaay!" Ze ze toen iets te vrolijk. Sidney was wel vaker wat vrolijk. "Ik ben Jill, wie ben jij?" Zei de vos, die zich net voorstelde als Jill, tegen haar. "Hay Jill, ik ben Sidney!" Een glimlach kwam rond haar kleine snoetje. Ze ging eventjes staan, draaide een snel rondje en ging weer zitten. "Hoe kom jij hier?" Vroeg ze toen. Dat was niet niet een hele logische vraag. Ze was hier misschien wel door de dezelfde ingang binnen gekomen als dat zij was gegaan.
Sidney bekeek de vos van top tot teen. Ze leek gewoon normaal, een shapeshifter net als zij. Ze gaapte. Eigenlijk was vandaag best saai. Er was nog niks leuks gebeurd, geen spanning en sensatie..

De andere vos was heel vrolijk, dat kon ze merken aan het antwoord van haar. Ze gaf haar een glimlach op haar snoetje. Elin glimlachte maar terug. Ze vond haar wel aardig, en volgends haar was ze net zo knettergek als zijzelf, want ja, ze was zelf knettergek eerste klas. Ze zei nog wat. Haar naam was Sidney, wat een geweldige naam, vond ze dat. Echt superleuk. Het leek op de andere Australische stad, net als Brisbane, haar achternaam. Daarna vroeg ze hoe ze hier kwam. "Nou, ik woon hier net.. Of kan dat niet?" zei ze. Toen ze het had gezegd, had ze pas door hoe dom het klonk. Echt wel weer zo'n antwoord voor haar hoor. Ze bekeek de andere vos, genaamd Sidney dus, helemaal, van top tot teen. Ze leek ook een shapeshifter, net als zijzelf. Ze vond het wel vreemd om te zeggen, maar ze deed het maar gewoon. "Ehh, het klinkt misschien dom.. Ehh, ben jij ook een shapeshifter?" Weer zo'n antwoord. "Jij kan dat toch ook wel zijn hé?" zei ze tegen zichzelf. Dat klonk nog dommer dan wat ze eerst zei. Nouja, misschien was ze ook wel dom. Het was een saaie dag, zonder een beetje spanning, of sensatie.

Sidney keek naar Elin, ze had wel een aparte naam. Nog nooit eerder gehoord. Ze schudde haar kop en draaide nog een rondje en ging toen zitten. "Nou, ik woon hier net.. Of kan dat niet?" Kan dat niet? Tuurlijk kon dat, alles kon! "Waarom niet? Alles kan toch! Je weet hoe dat zit met dingen die niet kunnen, dan krijg je van die mensen die gaan zeuren 'Ja, maar alles kan gewoon. Als je het zelf maar gelooft' en dan.." Ze snoerde zichzelf de mond. Ze praatte weer teveel, te snel. Daarlijk joeg ze weer mensen van haar weg, over beter gezegd, vossen. Elin leek wel een beetje twijfelachtig hoe ze zichzelf nu opstelde. Zij was weer de idioot met de te grote smoel die veel praatte. "Ehh, het klinkt misschien dom.. Ehh, ben jij ook een shapeshifter?" Ook een Shapeshifter? Nah, zij was een alien uit de ruimte. "Jij kan dat toch ook wel zijn hé?" Ze knikte. "Ik kan alles zijn wat ik maar wil. Maar stiekem," Ze hield op met praten en stapte dichterbij zodat haar snuit bij Elin's oor kwam. "Stiekem ben ik een sinaasappel. Een hele bijzondere, shapeshiftende sinaasappel. Ik ben maar net uit een fruitmand ontsnapt. Anders was ik nu dood hoor. Mors dood!" Bevestigde ze als laatste. Ze stapte weer naar achteren en ging met een zacht plofje zitten. Ze knikte. Alsof ze het echt meende. Ondertussen vouwde ze haar staart weer netjes langs haar poten. "Even tussen jou en mij.. ik heb je dit nooit verteld hé?" Zei ze toen zachtjes terwijl ze haar kop iets meer naar voren boog. Ohwee als Elin haar moet niet hield, dan was haar geheimpje naar de kl'te. Ze grijnsde liefjes naar de andere vos de ze net ontiegelijk in de maling had genomen.

Klauw voor klauw, of poot voor poot lag eraan hoe je het wilde noemen. Maar een reusachtige beer verdween uit de bossen richting de stad, Darren was wel eens benieuwd wat er nog meer lag dan behalve bossen en de school. Hij liep langs een bankje, er was niemand tenminste er was geen menselijke warmte of geur te vinden. Wel een vage andere geur, Darren bromde een geluid wat beren vaak maakte het was een geluid om er zeker van te zijn dat de kust veilg. Want hij voorkwam liever dat hij een oud vrouwtje tegen het lijf liep en die dan dankzij hem naar het ziekenhuis moest, want beren zoals hem kwamen hier weinig voor. Met zijn massieve lijf beinde hij zich een weg door de bosjes. Toen er plotseling twee vossen zich een baan waagde op zijn weg, 'Hallo' Hij had een iets wat zwaardere stem dan als hij in zijn menselijk vorm had, maar hij had een ligte stem dat je voor nooit voor een beer zou verwachten. Hopelijk schrokken ze niet van zo'n plotse grootte gedaante, Darren bleef op een kleine afstand staan zodat niet zo heel groot over zou komen. Beide vossen waren ook gedaante veranderaars, dat kon hij ruiken. Dat was 1 van de voordelen hij had een super goede neus waarmee hij van kilometers veraf de simpelste dingen kon ruiken, maar ook dingen zoals andere shapeshifters of mensen of andere dieren waarna hij naar opzoek was. Darren liet zijn helder blauwe ogen over de vossen glijden, die gezellig bij elkaar zaten. Soms zou Darren ook een kleiner dier willen zijn, er waren immers weinig dieren met zo'n grootte. Hij slaakte een korte zucht 'Darren is de naam, aangenaam' Hij lachte zijn brede beren grijns, en liet zich vervolgens op zijn achterste neerploffen. Hij liet zijn klauwen rusten op het zand en keek beide vossen vriendelijk en ligt verrassend aan, het viel stil Darren wist voor voorlopig niks zinnigs te zeggen dus besloot hij zijn mond maar te houden.