Better Days. ×

Met langzame passen liep ze over het koele zand. Haar schoenen - met hoge hakken, natuurlijk - had ze in haar handen, dus ze liep op blote voeten. Het zand kietelde tussen haar tenen en kalmeerde een beetje, want, hoe goed ze ook op hakken kon lopen, ze was nou eenmaal deels dier en op blote voeten lopen was dus fijner. Je zou het niet makkelijk aan haar kunnen zien. Haar blauwe ogen en blonde haar maakten haar niet speciaal of zo. En ze was niet lelijk, maar zag er niet uit alsof ze rechtstreeks uit de hemel was gevallen.
Een zucht kwam uit haar mond en ze kwam tot stilstand, om zich vervolgens om te draaien en haar blik te richten op de zon die onder ging. Het was mooi. Het perfecte moment om op het strand te zijn. Helaas was het kouder dan ze had verwacht en ze had geen jas bij, hoe slim. En haar shirt had korte mouwen. Ze was nooit de handigste geweest en dat bewees zich maar al te vaak.
Langzaam liet ze zich door haar knieën zakken en plofte ze neer in het zand. Met haar handen wreef ze over haar armen, om ze zo warm te houden. Toch weigerde ze te vertrekken, want ze wilde de zonsondergang zien. Dit keek ze altijd met haar moeder. Ze herinnerde zich nog hoe haar moeder een bepaald nummer altijd zong als er dingen mis waren gegaan en ze samen naar de zonsondergang keken. Zonder het echt door te hebben, begon ze de tekst zacht te zingen.
“And you asked me what I want this year, and I try to make this kind and clear. Just a chance that maybe we'll find better days, 'cause I don't need boxes wrapped in strings and designer love and empty things. Just a chance that maybe we'll find better days.”
Ze glimlachte eventjes, denkend aan haar moeder. Ze was gestorven in een auto-ongeluk, net na haar vijftiende verjaardag. Ze was nu zestien en werd over een aantal maanden zeventien. Ook al was ze nog steeds kapot van de dood van haar ouders, ze kreeg geen medelijden meer. Niemand hield er nog rekening mee dat ze niet luisterde of iets niet deed in verband met hun dood. Iedereen ging door met wat ze hoorden te doen en zij moest dat ook doen, of ze het nou wilde of niet. Ze had afleiding nodig. En die zocht ze, echt waar, maar ze kon het maar niet vinden.

“So take these words and sing out loud, 'cause everyone is forgiven now, 'cause tonight's the night the world begins again. I need some place simple where we could live and something only you can give. And that's faith and trust and peace while we're alive and the one poor child who saved this world, and there's ten million more who probably could, if we all just stopped and said a prayer for them.”

« Open. - Song: Goo Goo Dolls ~ Better Days »