Last One Standing

Dakota

Zijn vingers gleden voorzichtig over het ruwe patroon in de bakstenen muur. Het voelde ruw aan, zo ruw dat hij zijn vingers wel eens zou kunnen schaven als hij niet oplette. Hij had het nodig, het gevoel dat hij leefde. Het gevoel dat hij nog niet helemaal gek was geworden. Overal om hem heen veranderden mensen. Dieren, zo veel soorten had hij alleen nog maar in een zoo gezien. En hier woonden ze allemaal, stuk voor stuk. Want dit waren geen dieren zoals ze geacht waren te zijn. Deze dieren waren mensen, maar dan niet in de juiste vorm. De beer, die op zijn dooie gemak over het plein kuierde, vergezeld van het kleine muisje op zijn schouder, dat waren allebei mensen. Allebei waren het denkende wezens, het verstand van een mens, met de reflexen en de krachten van een dier. Niet dat het muisje veel kon uithalen, maar die beer. Stel nu dat hij ooit ruzie had met een van deze wezens. Nooit zou hij snel genoeg zijn om zich te kunnen verdedigen. In zijn dierlijke vorm zou het hem net lukken, maar zo snel was hij niet. Een paar nachten geleden had hij het voor het eerst in vier jaar weer gedaan. Hij was veranderd, in een poema. Er in komen was makkelijk gegaan. Zijn nieuwste vriendin, Amy, werd aangevallen door een wilde hond. Het was ineens gekomen, iets had hem in die vorm gedwongen. Het er uit komen ging veel moeilijker. Twintig minuten had het geduurd. Amy was gewond, ze had pijn, en hij kon niets doen. Twintig volle minuten had hij haar moeten zien lijden, tot het hem eindelijk gelukt was. Wat was hij dankbaar voor het feit dat hij handen had. Het feit dat hij dingen kon doen met zijn lichaam. Zijn dierlijke gedaante was compleet nutteloos. Hoe in godsnaam kon hij er iets nuttigs mee doen? De enige situatie waarin het handig zou kunnen zijn, was in een gevecht. En Benjamin was niet echt een jongen die zich halsoverkop in een gevecht zou storten. Het zat gewoon niet in hem. Misschien had het er ooit gezeten, maar nu was het alleszins weg. Op het moment dat hij Amy had geholpen, was dat uit noodzaak. Ze kon het niet halen, en hij moest haar helpen. Zijn onderbewustzijn had ook gezien dat hij het niet zou halen tegen de wilde hond in menselijke vorm. Toen was hij geshift. In een keer, zonder dat hij het eigenlijk zelf wou.

Benjamin hield zijn hand eindelijk stil. Hij zakte soms veel te ver weg in zijn gedachten. In een wereldje waar alles veiliger leek. Een wereld waar shifters gewoon niet bestonden. Het zou veel makkelijker zijn, als het gewoon niet bestond. Dan was hij normaal geweest, een jongen van zeventien. Hij zou nu aan zijn laatste jaar op de militaire school beginnen. Dan zou hij eindelijk afstuderen. Zijn droom zou uitgekomen zijn. Nu ja, niet alleen zijn droom. Eigenlijk meer de droom van zijn vader. Hij, Benjamin, een van de hoogste officieren in het leger. Want hij had ambitie gehad. Hij had altijd uithoudingsvermogen gehad, kracht, en vooral de nodige breincapaciteiten. Nu hij wist hoe hij er aan kwam, vond hij het minder leuk. Natuurlijk had hij kracht, behendigheid en zo veel meer. Hij was niet menselijk. De dingen die hij kon als poema, kon hij ook als mens, al was dat in veel mindere mate. Maar dan nog. Nog steeds kon hij hoger springen, langer rennen, beter vechten. En dat hadden ze nodig in het leger. Dat wist hij. Alweer betrapte hij zichzelf erop dat hij teveel in het verleden keek. Hij moest proberen naar de toekomst te kijken, al lag die helemaal overhoop en was hij absoluut niet duidelijk. Het shiften had alles helemaal in stukjes geslagen. Benjamin keek op, een beweging had zijn aandacht getrokken. Zonder dat hij het door had, was hij bijna tegen een meisje op gebotst. In de war keek hij haar even aan, zichzelf proberend tot de orde roepen. “Sorry. Ik zag je niet”, Zei hij zacht. Hard spreken deed hij ook nooit. Hij had er ronduit een hekel aan. Ook als anderen het deden. Het liefst liep hij gewoon weg. Hard praten was gewoon aandacht trekken. En dat was nu wel het laatste wat hij wou.