Just doin' my homework... Sort of.

Nikki's vingers gingen over de boeken, maar het ging meer om de begin letter ervan. "T, u, v, w, ah hierzo." Mompelde ze zachtjes voor zich uit. Ze had de letter 'W' nodig omdat ze meer van 'haar dier' te weten wou komen. Ze keek verder, en uiteindelijk pakte ze het boek waar groot op stond: Wolves. Ze liep naar een van de tafels, en ging zitten op de stoel terwijl ze het boek voorzich neerlegde op de tafel. Een schriftje haalde ze tevoorschijn met een pen. Ze opende het boek en begon het rustig door te lezen. Sommige dingen leesde ze gewoon door (en vergat ze hoogstwaarschijnlijk weer), en andere dingen schreef ze op. Na tien minuten had ze eigenlijk al geen zin meer om het door te lezen, maar ze dwong zichzelf om door te gaan. Ze bladerde verder in het boek, en uiteindelijk kwam er iets interessants. "Wolven zijn roedeldieren..." Mompelde ze. Misschien was dat de reden dat ze meestal met mensen was dan alleen? Dus ze had zelf ook trekjes van een wolf- gewoonweg omdat ze er een was. Haar reukvermogen was sterker net zoals haar gehoor. Achja, zij was waarschijnlijk niet de enige die dat had? Adelaars hadden ook een scherp gehoor, en beren waren gewoon erg sterk? Ze moest hier niet over nadenken. Ze wist niet meer dan de basisinformatie van dieren- minder misschien wel. Het was meer dat elk dier, één woord had dat bij hem paste. Nikki schudde haar hoofd, en probeerde er niet meer over na te denken. Ze vestigde haar blik weer op het boek, en krabbelde nog een paar dingetjes op- totdat ze voetstappen hoorden. Ergens achter zich. Ze stopte met schrijven terwijl ze zich omdraaide, en zich af vroeg wie haar stoorde op dit uur van de dag.

{Iedereen is welkom.}

Verveeld liep Elysee door de bibliotheek. Het was iets dat ze nooit interessant gevonden had en ze was er zeker van dat dat nooit zou veranderen. Thuis hadden ze een gigantische bibliotheek met rijen en rijen boeken, maar niemand kwam er ooit. Haar moeder las alleen de roddelboekjes, haar vader alleen contracten en haar broer en zijzelf alleen sms'en. Ze vroeg zich af wie dan ooit op het idee was gekomen van een bibliotheek. Daar dacht ze allemaal over na terwijl ze door de bibliotheek liep. Aangezien ze toch niets te doen had kon ze net zo goed hier rondkijken. Ze was best tevreden hier op Kelynn High, want hier was ze niet de enige die transformeerde. Ze zag een meisje met haar handen over de boeken gaan tot ze een boek nam. Elysee kneep haar ogen tot spleetjes en kon net 'wolves' lezen. Ofwel was het meisje heel erg geïnteresseerd in wolven ofwel was dat haar transformatiedier en Elysee gokte op het tweede. Zelfs veranderde ze in een uil, wat ze eerst wel jammer had gevonden. Er waren zoveel stoere dieren; panters, leeuwen, beren, wolven... En dan werd ze een uil. Blij was ze er niet mee geweest, tot ze had beseft dat ze kon vliegen en sindsdien wilde ze niets anders meer zijn, tenzij een andere vogel. Vaak dacht ze dat ze de eigenschappen van een uil ook een beetje had: ze was gesloten (uilen leefden alleen), ze kwam 's nachts tot leven (net als de uilen) en ze stapte heel lichtvoetig. Ze liep voorbij de tafels en zag het meisje van daarnet weer. Elysee had helemaal niet bedoeld om met haar te praten, maar plotseling keek het meisje om. Elysee kreunde inwendig. 'Eh, ik wilde je niet storen,' zei ze veel vriendelijker dan ze bedoeld had.

Eerder die avond @ School Grounds:
Manuel cirkelde boven het terein en kon zijn eigen ogen niet geloven. Rare en gevaarlijke beesten, gewoon tussen de mensen? Maar het werd nog veel gekker! Één van de gevaarlijke beesten, een IJsbeer, veranderde in een schattig meisje van hooguit 16 jaar. Dat bestond niet! Er waren geen mensen die in dieren konden veranderen. Wacht, die bestonden wel! Hij was er zelf één. Nog iets vreemd was, niemand keek ervan op dat dit meisje drie seconde terug nog een leeuw was. Manuel dook naar beneden, alsof er een eend op de grond lag. Helaas zag hij geen eend, je zag van alles, maar geen eend. Jammer, dat was toch wel zijn favoriete maaltijd. In ieder geval, de arend dook naar beneden en veranderde vlak voor hij de grond raakte in een welgekleedde jongen. Hij keek om zich heen en opnieuw was er niemand die opkeek van deze gebeurtenis. Hij ging op een bankje zitten, naast een mens. Nou ja, misschien ook niet. Hij wist niet wat het waren, niet of ze allemaal zo waren en al helemaal niet waarom ze zo waren. Of moest hij we zeggen, in plaats van ze?


Nu @ Library:
Manuel snapte nog niet veel van het gebouw, van wat ze waren. Van wat we waren. De jongen liep als mens rond in het gebouw, wat hij al de hele dag deed, vol verbazing. Hij had de raarste wezens gezien, leeuwen, wolven, vossen, één of andere gifkikker en zelfs iemand die als mens het water in sprong en boven het water uit te springen als Tuimelaar.
Manuel was niet goed in het aanspreken van mensen, dat was de grootste reden dat hij eigenlijk nog totaal geen idee had waarin hij was beland en of hij hier wel wilde blijven. Ten slotte was zijn leven als Arend best mooi, hij kwam overal en kon zonder zorgen jagen op eenden zonder bang te zijn dat het misschien een bodybuilder van twee bij twee meter was of misschien wel een meisje van elf jaar oud. Hoe moest hij nu gaan eten? Aan iedere eend, duif of gans gaan vragen of het misschien een weirdo als hij was voor hij ging eten?
De jongen liep een gigantische hal binnen, terwijl het eigenlijk al behoorlijk laat was. Hij herkende het als een library, niet omdat dit met koeienletter op de deur geschreven stond. Maar aan de vele boeken die er lagen. Iets waar hij weinig aan had, hij had namelijk nooit leren lezen. De dingen die hij wist had hij zichzelf geleerd, dat betekende dat hij veel door mens bedachte uitvindingen niet kon. Iets wat best grappig was in sommige situaties. Een kwartier geleden nog vroeg iemand letterlijk ''Weet je wel niet hoe laat het nu is?'' En Manuel had geen idee. Ja, hij wist altijd wel hoe laat het was, maar kon dit niet vertalen naar de mensentermen of cijfers. Het was toch ook gewoon veel makkelijker om te kijken waar de zon stond?
Hoewel de school al grotendeels leeg was, waren er nog twee meisjes in de kamer. Één die duidelijk een stuk jonger dan hem was en één die waarschijnlijk iets ouder was. Manuel schatte de twee 15 en 19. De jongere was te jong om mee te flirten en de oudere, tja, het was waarschijnlijk ook een halfbloedje en het leek hem niet verstandig om met een halfbloedje aan te klooien. Daar had Manuel niet echt een grondige reden voor, maar alles wat nieuw was, was onverstandig in zijn ogen. Aan de andere kant was hij wel weer nieuwsgierig en als hij vandaag nog wilde weten wat hijzelf was en wat dit gebouw inhield, dan werd het toch eens tijd.
Gespannen liep de jongen naar de twee toe, wat zouden zij eigenlijk zijn? De oudere zag Manuel eigenlijk wel in een beer veranderen, een Grizzly of zoiets. De jongere zou best een Ree kunnen zijn. Toen de jongen dichterbij kwam zag hij dat de oudere een boek over Wolven had. Dat betekende waarschijnlijk dat ze een vriend of vriendin had waar ze meer over wilde weten, niet dat Manuel fout zat. Het laatste waar hij info over nodig had, was over zijn tweede ras. Nee, hij kon beter informatie krijgen over mensen dan over de Black Hawk-Eagle.
Zonder iets te zeggen of te vragen ging de jongen tegenover het blonde meisje zitten, zonder zich te realiseren dat dit onbeleefd was. ''Waar ben ik?'' vroeg hij willekeurig aan één van de twee.

Spoiler:

Plots kwam er een jongen bij. Hij plofte neer op de stoel rechtover het meisje en Elysee keek hem verstoord aan. Ach wat, eigenlijk waren het haar zaken niet. Eigenlijk moest ze hier niet eens als een idioot blijven staan. Ze had sorry gezegd voor het storen, dus nu kon ze rustig verder dolen door de bibliotheek. Daar stak de jongen echter een stokje voor, want hij vroeg waar hij was. Elysee bestudeerde hem: hij leek haar leeftijd te hebben, misschien iets ouder, maar beslist niet jonger. Ze verwachtte dat de vraag aan het blonde meisje gesteld was, het meisje met het boek, maar toch reageerde zijzelf, hoewel ze het een stomme vraag vond. Als je ergens op een plaats bent, weet je toch waar die is? Tenzij je gedrogeerd en ontvoerd was, maar daar leek het niet op. ‘Weet je niet waar je bent?’ vroeg ze ongelovig, met een scherpe ondertoon in haar stem. Antwoorden zou ze later wel, ze vroeg zich eerst af hoe het kwam dat die jongen niet wist waar hij was. In afwachting van zijn antwoord, probeerde ze te bedenken welk dier hij was. Als hij al kon transformeren. Het was goed mogelijk dat hij hier per ongeluk verzeild was. Zijn haar deed haar aan een dier denken, maar ze kon niet precies zeggen welk. Een haan was ook een mogelijkheid, maar hij leek haar een stoerder dier. Ze had gemerkt dat de lichamelijke kenmerken van een dier ook op je mensengedaante overgingen. Jake, de wolfjongen, was heel gespierd; zelf had ze een heel bleke huid, omdat ze een witte uil was. Ze werd hoe langer hoe meer nieuwsgierig naar het dier van de jongen, maar ze wilde hem nog niets vragen.

omdat Nikki niet meer antwoord heb ik alvast gepost, sorry :3

Manuel werd bestudeerd door het jongere meisje, meer dan het oudere, die diep in de boeken was verdronken. Hij vroeg zich af waarom, zo raar zag hij er toch niet uit? En zeker haar reactie was er één die hij niet verwachte, zo onbetrouwbaar zag hij er toch niet uit? Misschien had hij het ook wel mis, want hij ging niet zoveel om met mensen, maar de manier waarop ze de opmerking maakte was alsof hij iets belachelijks had gezegd. De jongen schudde zijn hoofd rustig, in de hoop op een antwoord op de vraag van waar en wat hij was. ''Geen idee.'' stelde hij vast en keek haar nog altijd vragend aan, om zo nu en dan om zich heen te kijken en alles in zich op te nemen. Veel was hier echter niet te zien, boeken, boeken, boeken en ja, nog meer boeken. En natuurlijk de twee meisjes, waarvan de oudste niet in de mood leek om hem uitleg over deze plek en misschien wel hemzelf te geven.
''Ik zie mensen hier overal veranderen in,'' begon Manuel en wist niet echt wat hij moest noemen, ''van alles. Dat boeit me nog niet zo veel, maar niemand verbaasd zich er ook over.'' Hij had bewust nog niet verteld dat hij één van hen was, hij had zijn geheim en daarmee zichzelf immers altijd zo goed mogelijk beschermd tegen de buitenwereld en nu zou zomaar iedereen het weten. Manuel had er best wat moeite mee om hét doel in zijn leven zomaar te laten vallen. Waar zou hij nog voor leven als iedereen wist wat hij was? Zijn doel en zijn leven bestond letterlijk uit een dubbelleven, de bescherming en overleving hiervan. Wat moest hij zonder die druk? Want zonder druk of verwachtingen kon je geen geluk behalen en zonder geluk was je leven nutteloos. Het klonk in zijn hoofd waarschijnlijk een stuk logischer dan als hij het een ander zou moeten uitleggen, maar het kwam erop neer dat hij bang was om zich te laten zien. De echte Manuel met daarbij Mohawk, de naam die hij zichzelf in dierlijke vorm had gegeven, had hij nog nooit aan iemand laten zien. Nu had hij geen moeite met dingen uitproberen, maar dit was toch net wat lastiger.
''Dus ik hoopte dat iemand me kan uitleggen waar ik ben, wie jullie zijn en wat dit is?'' zei Manuel, wazig, met niet al te veel emotie. Iets wat hij zelden was, emotieloos of wazig. Hij zat normaal gesproken vol energie en was eigenlijk altijd vrolijk. De huidige situatie had hem daar iets in aangetast. Daarnaast was de gedachte dat hij speciaal was, iets wat hij erg leuk vind, ook verdwenen.