Being a friend is a hard job

Hij zag haar grijnzen en hij glimlachte maar terug. Ze hield duidelijk niet van zijn tong, al klonk dat vreemd. ‘Dus, verander je nog eens in een mens of word ik de wolvenfluisteraar?’ hij dacht even na en zei, “Neen, als wolf word ik vaak geaaid en als mens vaak geslagen door meiden.” Grapte hij en veranderde vervolgens in zijn mensengedaante en lachte lichtjes toen hij naar haar stapte en tegen haar rug ging zitten. Jake keek naar de lucht, het was donker en de stilte werd verbroken door dieren in het bos.

Hij dacht na over wat er nu komen ging, de toekomst was steeds zo onduidelijk. Hij leefde nu, niet in het verleden noch in de toekomst, zo dacht hij. Pluk de dag, een typische mensen uitspraak die ergens wel paste in zijn levenswijze. Jake kreeg de neiging om terug in een wolf te veranderen en langs Elysee te liggen, maar blijkbaar had ze liever zijn mensengedaante, of niet? “Ben je bang van me?” vroeg hij serieus. “Ben je bang van mijn wolvengedaante, bedoel ik.” Zei hij nog steeds met zijn rug tegen de hare. Hij ademde langzaam, op het tempo van zijn wolvengedaante en voelde hoe haar rug bewoog op haar ritme.

Na zijn opmerking zou ze hem eigenlijk moeten slaan, maar hij zat tegen haar rug geleund en ze kon niet goed bij hem. Tenzij ze zich omdraaide, maar daar was ze nu te lui voor. Hij zei niets meer en zij ook niet. Het was stil, maar het was geen gespannen stilte. Ze besefte dat ze het leuk vond om een keer stil te zijn, in plaats van altijd die sarcastische opmerkingen. De afgelopen uren had ze alleen nog maar gepraat en dat begon te irriteren. Ze grinnikte zachtjes. Toen vroeg Jake of ze bang voor zijn wolvengedaante was en hij klonk serieus. Ze schudde haar hoofd, maar besefte toen dat hij dat niet kon zien. ‘Nee,’ zei ze, ‘omdat ik weet dat je me niets gaat doen. Omdat ik weet dat je hetzelfde bent als ik en dus ook deels een mens.’ Ze vond het raar om te zeggen deels een mens. Het was eerder deels een dier. Voor haar kwam het dier-zijn bij het mens-zijn, maar bij Jake leek dat soms omgekeerd. Het kwam soms over alsof hij liever een wolf was. Zelfs was ze liever een meisje dan een uil, maar goed, iedereen zijn keuze.

ik heb echt geen inspiratie de laatste tijd, sorry ;3

Hij voelde haar lichaam schudden, hij draaide zijn hoofd om te zien wat ze deed met een vragende blik. Maar het werd algauw duidelijk wat dat schudden betekende, ‘Nee, omdat ik weet dat je me niets gaat doen. Omdat ik weet dat je hetzelfde bent als ik en dus ook deels een mens.’ Daar had ze een punt, al had hij gezegd ‘deels dier’ want voor hem was menselijk zijn een grote belediging. Hij wist dat ze het goed bedoelde en gaf daarom ook geen commentaar.
Het luchtte toch op dat ze niet bang was, het had gekund, toch? Ergens had hij het gevoel dat ze hem vertrouwde, hij niet. Jake kon niet vertrouwen, toch niet zo snel en zeker geen mensen. Al was Elysee maar een ‘half mens’ en die half was er teveel aan. Hij liet zich wat naar beneden zakken en liet zijn hoofd tussen haar schouderbladen rusten. Als ze het niet fijn vond moest ze hem maar wegduwen, hij zou niet kwaad worden. Jake deed vaak dingen zonder na te denken dat een ander het wel goed vind. Hij is van mening, iedereen heeft een tong en moet maar zeggen als ik iets fout doe, heel simpel dus.
Hij bleef liggen en keek terug naar de lucht, gevulde met witte stipjes en een grote bol, de maan. Jake kreeg de neiging om terug te huilen, “Oren dicht.” En liet een huil weerklinken in de nacht, hij kon het niet laten. Jake was nog zo vriendelijk om haar te waarschuwen, de meesten hun oren deden na een tijdje pijn door wolvengehuil. Vreemd dat hij daar geen last van had… Zijn huil weergalmde nog tussen de bomen. Er zat geen boodschap in, enkel vreugde en uitlaat. Vreugde voor wie bij hem zat en uitlaat omdat hij nu al vijf minuten wou huilen.
Toen deed hij iets dat hij nog nooit eerder had gedaan, hij lette op haar ademhaling, hartritme en haar geur. Iedereen had een verschillende geur, ritme en ademhaling, maar nog nooit probeerde hij die van iemand te onthouden of te luisteren naar dat van één enkel iemand. Hij voelde zijn hoofd rood oplopen, Elysee kon het niet merken wat hij deed, het was een wolven ding die niet zichtbaar was. Maar als ze zich zou omdraaien moest hij zijn rode kop uitleggen…

No inspiration!!! Heb maar iets uit mijn mouw geschud xD