Peace, finally!

Ayden opende zijn ogen. Hij was in slaap gevallen. Negen jaar was hij al op de "vlucht" en nu had hij deze plek gevonden, een school voor zijn soort. Ayden dacht even diep na. Zou hij eindelijk een plek hebben waar hij zichzelf zou kunnen zijn? Het was haast ongelooflijk. Ayden hoord wat stemmen rondom hem maar veel aandacht bestede hij er niet echt aan. Zijn amberkleurige ogen gleden naar de lucht, die helderblauw was en waar geen wolkje aan te besporen was. Hij keek weer over het water van het park en zag aan de overkant van de vijver een grijze wolvin zitten. Zijn moeder. Ayden sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd. Zonder zijn ogen te openen stond hij recht. Pas als hij volledig overeind was, opende hij ze weer en was de wolvin weg. Ayden wist dat het niet echt was geweest. Het was weer zijn schuldgevoel dat spelletjes speelde met zijn hoofd. Ayden had zijn moeder vroeger in het wrak van de auto laten liggen en hij was ervandoor gegaan om een nieuw leven op te bouwen. Tranen kwamen in zijn ogen maar stroomde niet over zijn wangen. Hij raapte een steen op en smeet die woedend over het water. De steen spatte een paar keer op en neer en verdween vervolgens in het water. "Het is haar eigen schuld." Fluisterde hij tegen zichzelf. "Ze had maar een echte moeder moeten zijn!" Riep hij nu harder. hij depte zijn ogen af met zijn handpalmen en liep verder langst de water kant. Hij stapte heel behendig en elegant. Zijn manier van kijken verraadde wel een deel dat hij een shapeshifter was die in een wolf kon veranderen. Ayden zuchtte en in plaats van de blonde jongen die er eerst had gezeten zat er nu een witte wolf, met donkere kringen onder zijn ogen en een zwarte streep die van zijn neus over zijn hoofd en rug ging tot in het puntje van zijn staart. De wolf zag er stevig gebouwd uit en had zo te zien aan het litteken boven zijn rechteroog ook wel wat vechtervaring. Ayden snuffelde in de lucht en rook dat er iemand zijn kant op kwam.

Rose hield haar heldere ogen op het water gericht. Het water weerspiegelde haar uiterlijk, maakte haar ervan bewust dat ze er wel eens beter uit had gezien. Haar wilderige haar hing als een lijst om haar gezicht, viel langs haar schouders en haar gezicht was bleek. Bang om nog langer haar spiegelbeeld te zien, liet ze haar hand rondjes draaien in het water. Uit haar bewegingen kwamen kringen rond die steeds groter werden en vervolgens weer vervaagden om opgeslokt te worden door het water. Het water voelde koel aan tegen haar huid, het verlichtte zelfs de lichte, maar stekende pijn in haar handpalm. Rose beet op haar lip. Ze fronste haar wenkbrauwen en trok haar hand uit het water. Het geïmproviseerde verband was doorweekt en voelde klam aan tegen haar huid. Ergens voelde Rose de nieuwsgierigheid opwellen om haar wond te bekijken, maar ze had geen zin in verontrustende beelden. Stel nou dat haar sneeën nog steeds zo bloederig waren? Inmiddels moest er wel een korstlaag omheen zitten, maar aangezien Rose gewoon deed wat ze altijd deed, bleven de korstlagen er maar afvallen. Het was te vies voor woorden. Rose zuchtte zachtjes om haar hand vervolgens weer in de vijver onder te dompelen. De koelte ervan zorgde ervoor dat Rose al snel haar andere - ook gewonde - hand ook onder water dompelde. Het liefst wilde ze nu eigenlijk helemaal in het water zitten, om gekoeld te worden door het water, maar om in de vijver te gaan zwemmen leek haar geen goed idee. Sowieso waren er hier teveel mensen. Of eigenlijk, Shapeshifters en Rose had geen zin in pottenkijkers of om lastig gevallen te worden. Ze trok haar handen langzaam uit het water om ze vervolgens in het jonge gras af te vegen. Het groene gras kietelde aan haar huid. Rose trok een paar sprieten eruit om eraan te ruiken. Het gras had een subtiele geur. Fris zelfs. Rose liet de sprietjes uit haar handpalm glijden. "Ze had maar een echte moeder moeten zijn!" De stem klonk emotioneel, doorboorde al het zachte geluid. Rose' ogen schoten snel heen en weer. Je zou het katachtig kunnen noemen, iets wat misschien vreemd was, omdat haar dier een vos was. Geen katachtige dus. Rose schudde nauwelijks merkbaar haar hoofd waarna haar ogen bleven hangen op jongen een paar meter verderop langs het water. Nee, wacht hij was geen jongen. Nu was hij een wolf. Een witte gespierde wolf. De jongen was dus een Shapeshifter. Een Shapeshifter met een moeder waar hij niet erg blij mee leek te zijn. Hij leek gefrustreerd, kwaad misschien zelfs. Maar ook verdrietig. Rose slikte, probeerde zich weer te concentreren op het water voor haar. Echter bleven haar gedachten bij de jongen die helder in haar geheugen gegrift stond, omdat hij een bepaalde nieuwsgierigheid bij haar opgewekt had. Voorzichtig gluurde Rose naar hem toe, vanuit haar ogenhoeken. Ze sloot haar ogen, voelde hoe haar lichaam een transformatie onderging en hoe haar kleren als een tent om haar heen vielen. Vlug zocht de vos een weg naar buiten. Met haar bek wikkelde ze vlug het verband een paar keer om haar behaarde pootjes. De geur van opgedroogd bloed stak in haar neusgaten. Rose schudde met haar kop, ademde luid uit. Onzeker richtte ze haar ogen weer nieuwsgierig op de wolf. Ze zwiepte een paar keer met haar rode staart heen en weer, niet wetend of ze eigenlijk wel naar hem toe moest gaan. Ze nam een flinke teug adem waarna ze langzaam op hem afliep. Bij elke stap die ze in zijn richting deed voelde ze haar zich minder op haar gemak. Op een veilige een meter afstand bleef ze staan. Haar heldere ogen hield ze op hem gericht. ''Je hebt het niet makkelijk, hoorde ik.'' zei ze tegen hem. Ze sloeg haar ogen neer, bekeek het verband om haar poten waarna ze weer naar de wolf opkeek. Haar stem klonk helder, maar zacht, bijna als een gefluister in de wind. Haar oren hingen wat naar achter, wachtend op een reactie van de wolf. ''Ik kan weggaan, als je dat wilt.'' bracht ze er vervolgens uit op dezelfde toon als daarvoor, een zachte toon. Ze was bereid om meteen weer te vertrekken, of te blijven als de wolf dat zou willen. Het was zijn keus.

Ayden keek in de richting waar de vos vandaan kwam en wachtte af. De vos bleef op een meter afstand staan en haar heldere ogen keken Ayden aan. hebt het niet makkelijk, hoorde ik.'' Zei de vos tegen hem en Ayden zweeg nog steeds. ''Ik kan weggaan, als je dat wilt.'' Zei de vos weer. Op de een of andere manier bracht de zachte stem van de vos Ayden tot kalmeren. Hij draaide zijn kop en zei bruter dan de bedoeling was maar toch nog met diezelfde warme ondertoon: “Ik hou niet zo van vossen die me bespieden” En even gromde hij zachtjes. Hij keek de vos aan met zijn amberkleurige ogen en een zacht briesje speelde door zijn vacht waardoor deze zilverig leek te zijn. “Je weet daarbij toch ook dat een meter afstand veel te weinig is? Als ik wil had ik je nu al te grazen genomen, je hebt enkel geluk dat ik weet dat je een Shapeshifter bent. Je geur verraadde je.” En hij knikte naar de kleine harige pootjes van de vos die omwikkeld waren door iets wat een verband moest voorstellen. Er verscheen een soort lichte grijns op de snuit van de wolf en die keek naar de ondergaande zon. De zon kleurde de lucht paars, roze en orange. Dit was het moment van de dag dat Ayden het liefste had. Hier werkte zijn zintuigen het beste en voelde alles gewoonweg anders aan. Zonder de vos aan te kijken zei hij tegen haar: “Het spijt me dat je me zo moet ontmoeten.” Het brute in zijn stem was metten verdwenen. “Ik had het enkel even moeilijk.” Zei de blonde jongen toen die van plaats had gewisseld met de wolf. Zijn blonde haren bewogen zachtjes in de wind en het litteken boven zijn rechteroog viel nu ook wel wat harder op. “Geteisterd door herinneringen uit mijn jeugd.” En zijn mondhoek ging wat naar boven. De jongen keek de vos aan en legde zich vervolgens languit neer in het gras, starend naar de steeds donker wordende lucht. Hij keek naar de tattoo op zijn linkerpols en verstopte die toen in het gras. “Mijn naam is Ayden.” Stelde hij zich zelf vervolgens voor. “Aangenaam… wie je ook mag zijn.” En voor het eerst toonde hij oprechte interesse in de vos. Hij ging weer recht op zitten en draaide zich naar haar toe. Hij wachtte op antwoord terwijl hij een grassprietje uittrok; en dat met zijn nagels mooi doormidden sneed. Hij bekeek het gras nog even en gooide het vervolgens in het water terwijl hij keek hoe het wegdreef. Even wreef hij over het litteken op zijn hoofd en keek vervolgens weer naar de vos. Hij vond het eigenlijk nog wreed warm voor de tijd van de dag en trok zijn zwarte T-Shirt uit. Wat zwemmen zou hem nu wel goed doen. Hij speurde de avondhemel af naar de maan maar die was nergens te zien. Pas binnen een week zou die er terug zijn. “Heb je zin om te zwemmen?” vroeg hij plots. En hij keek in het water naar de reflectie van hem en de vos.

Rose deed een stap achteruit dan de wolf zijn kop naar haar toedraaide op een manier die niet heel erg vriendelijk overkwam. Rose legde haar oren in haar nek, luisterde hoe de wolf zijn mond opendeed. ''Ik hou niet zo van vossen die me bespieden'' Zijn woorden werden gevolgd door een grom. Rose trok één wenkbrauw op. Ze was niet onder de indruk van zijn gegrom, ze had al vaak genoeg gegrom gehoord. ''Ik bespiede jou niet. Jij was aan het schreeuwen, iedereen kon het horen en toevallig was ik wel de eerste die naar je toe kwam, hoor.'' Haar kalme stem maakte dat ze zich ouder voelde dan de wolf voor haar, iets wat ze irritant vond. Een licht geërgerde zucht verliet haar keel. Misschien kon ze beter weggaan, voordat ze zich omdraaide hield ze nog even de blik van de wolf vast. Boorde haar heldere ogen in zijn amberkleurige ogen. ''Je weet daarbij toch ook dat een meter afstand veel te weinig is? Als ik wil had ik je nu al te grazen genomen, je hebt enkel geluk dat ik weet dat je een Shapeshifter bent. Je geur verraadde je.'' Rose knikte vaag naar hem. Natuurlijk wist ze dat, maar ze was niet bang voor hem. Alhoewel ze dat misschien wel had moeten zijn, maar ze was ervan uitgegaan dat Shapeshifters elkaar niet zonder aanleiding uitmoorden. Rose huiverde onwillekeurig. ''Natuurlijk weet ik dat, iedereen weet dat, maar moet ik dan altijd bang zijn voor alles wat groter en sneller dan ik is? Want dan ben ik geen voorbeeldig persoon in jouw ogen. En ik weet dat ik gewond ben, dat hoef je me ook niet nog uit te leggen.'' De oplaaiende woede was duidelijk hoorbaar in haar stem. Rose nam een diepe teug adem, zoog haar longen vol met zuurstof om vervolgens langzaam uit te blazen. Het kalmeerde haar, zoals altijd. Plotseling kleurde de hemel zacht oranje, met tinten rood erdoor heen. De kleuren van een zonsondergang. Rose richtte haar ogen op de hemel, keek kort hoe de laatste zonnestralen van die dag weer zouden verdwijnen. De wolf voor haar leek erdoor betoverd te worden, want zijn houding veranderde. ''Het spijt me dat je me zo moet ontmoeten.'' Hij keek haar niet aan. Rose schraapte ietwat ongemakkelijk met haar poot over het jonge gras. ''Iedereen is wel eens een keer uit zijn humeur.'' bracht Rose zachtjes uit haar mond, het was hoorbaar in haar stem dat ze het niet leuk vond dat ze werd afgeschilderd door de wolf als een onwetende-bimbo. Ze sloot haar ogen voor een kort moment, knikte meelevend toen de jongen zei dat hij het gewoon even moeilijk had. Dat had ze inmiddels wel begrepen. De zonnestralen op haar rossige huid voelde aangenaam aan. Na een tijdje opende ze haar ogen weer. ''Geteisterd door herinneringen uit mijn jeugd.'' Rose keek hem kort aan, knikte nogmaals. Soms had zij ook van die momenten waarin de dingen die ze wilde vergeten weer omhoog kwamen. Haar kaak verstrakte toen ze zag dat er opeens een blonde jongen naast haar zat. Eentje met kleren aan zonder dat hij zich had aangekleed. Rose fronste. Zij kon dat niet; haar kleren vielen gewoon altijd op de grond als ze in een vos transformeerde en die kon ze pas weer aantrekken als ze weer in haar mensengedaante was. De jongen stelde zich voor als Ayden. Een aparte naam, Rose had hem nog nooit eerder gehoord. ''Ik heet Rose. Uhm.. Aangenaam, Ayden.'' Rose perste een glimlachje rondom haar vossenlippen en stak vervolgens haar pootje naar de jongen uit. Het verband hing er wat triest bij. Rose wilde de uitdrukking op de jongen zijn gezicht zien als hij haar pootje schudde. Oh, wat ze toch slecht. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht. ''Heb je zin om te zwemmen?'' De vraag van de jongen verbrak de stilte. Rose hield haar kop een tikje schuin. Hij vond het blijkbaar niet vreemd om in de vijver te zwemmen. Rose' mondhoeken schoten een tikje omhoog waarna ze in het water sprong. Spetters water vlogen in het rond en de vijver bood aangename verkoeling. Rose keek even naar de jongen die nog aan de kant zat. Hij had zijn zwarte shirt uitgetrokken en Rose moest toegeven dat hij er niet slecht uit zag. Snel wendde ze haar blik van hem af om het water te inspecteren. Het was te donker om alles water onderwater te zien was, te kunnen zien. Rose veranderde van een vos in een mens. ''Wacht even.'' zei ze tegen Ayden waarna ze naar haar hoopje kleren toe zwom. Ze klauwde haar nagels in de grasrand en wist haar onderbroek en bh tussen haar broek en top te vinden om ze vervolgens in het water aan te trekken. Toen ze eenmaal half aangekleed was zwom ze zich een weg naar Ayden.

''Ik bespiede jou niet. Jij was aan het schreeuwen, iedereen kon het horen en toevallig was ik wel de eerste die naar je toe kwam, hoor.'' Ayden knikte. Daar had het vosje eigenlijk wel gelijk in. ‘Ik had maar niet zo hard tegen mezelf moeten schreeuwen.’ Dacht hij inzichzelf. Zijn blik bleef naar de lucht gericht. Hij voelde het aan dat het vosje zich niet op haar gemak voelde. Dat wa een van zijn wolvenkantjes, aanvoelen hoe anderen zich voelde. ''Natuurlijk weet ik dat, iedereen weet dat, maar moet ik dan altijd bang zijn voor alles wat groter en sneller dan ik is? Want dan ben ik geen voorbeeldig persoon in jouw ogen. En ik weet dat ik gewond ben, dat hoef je me ook niet nog uit te leggen.'' Ayden trok zijn wenkbrauwen op. “Nee, je hoeft geen vrees te tonen voor alles dat groter en sneller is dan jou. Ik zei het alleen maar, Shapeshifter of niet, ze hebben niet allemaal goede bedoelingen hoor.” Hij wist dat uit zijn eigen ondervinding. Hij keek haar niet aan bij dit alles en bleef naar de lucht kijken. Hij hoorde dat er een vleugje woede in het zachte stemetje van de vos naast hem opklonk en even moest hij een glimlach onderdrukken. ''Iedereen is wel eens een keer uit zijn humeur.'' Zei de vos. Het klonk duidelijk door dat ze het niet leuk vond hoe Ayden zich gedroeg en een beetje spijt speelde op. “Het spijt me. Ik wou je niet afschilderen als een onwetende-bimbo.” Zei hij met zijn vriendelijke en warme stem. Nadat Ayden zichzelf had voorgesteld hoorde hij de vos zeggen: ''Ik heet Rose. Uhm.. Aangenaam, Ayden.'' Ayden keek haar aan en zag dat de vos haar pootje uitstak waar het ‘verband’ omgewikkeld zat. Zijn mondhoeken schoten omhoog en hij nam het harige pootje van de vos vast. En schude het zachtjes. “Aangenaam Rose.” Zei hij charmant. Hij zag dat het idee om te zwemmen in de vijver haar blijkbaar wel aansprak en al gauw was het kleine vosje in het water gesprongen. Ze had hem gevraagd even te wachten en dus deed hij dat ook. Ze zwom weg naar een andere kant en Ayden volgde haar met zijn ogen. Hij zag haar veranderen in een meisje, een meisje zonder kleren aan en dus draaide Ayden zijn hoofd snel de andere kant op. Ayden keek naar de vuurvliegjes die laag boven het water zwommen. De ideale kans voor een vis om omhoog te springen en er eentje uit de lucht te pikken, maar dat gebeurde niet. Hij sloot zijn ogen en wachtte tot het meisje, genaamd Rose terug kwam. Dat duurde echter niet lang. Hij hoorde haar al in zijn richting komen en hij deed zijn ogen weer open. Zelfs als mens waren de ogen van Rose zalig helder en even was het alsof Ayden er in weg zonk. Hij schudde zijn hoofd en keek naar Rose in het algemeen. Hij schatte haar zo’n 4 à 5 jaar jonger dan hem. Ze was dus nog heel jong. Rose wachtte hem op een eindje van de oever en Ayden stond op. Hij maakte zijn broek los en trok deze uit waarna hij deze keurig bij zjin T-Shirt legde. Hij trok zijn boxershort goed en sprong in het water. Het water vloog alle kanten uit maar was blijkbaar minder diep dan hij gedacht had want hij raakte de bodem al gauw. Hij kwam weer boven en kon net niet staan. Hij trappelde naar Rose toe en glimlachte. Het water was lekker verfrissend, vooral na zo’n warme dag en het deed Ayden dan ook goed om zo even wakker te worden. Er glibberde iets onder zijn voet door en hij schrok zo hard datr hij het uitschreeuwde. “EWWWWWWWWWWWWW! WAT WAS DAT?!?” Hij keek wild rond zich heen en besefte plotseling dat Rose nog bij hem was. Meteen deed hij alsof er niets gebeurd was en kleurde zijn wangen rood van schaamte. “Al goed dat het donker is.” Lachte hij zichzelf uit en hij keek in Rose haar richting. Enkel door het wild spartelen van daar net was hij gedraaid en bevond Rose zich nu achter hem. Hij keek links… rechts… maar zag Rose niet. “Rose?!?” Riep hij over het water waarna hij enkele eenden luid hoorde wegvliegen.

Rose nam een statige, bijna trotse houding aan waarbij ze haar kop iets in de lucht stak en haar harige borst naar voren duwde, toen ze Aydens woorden hoorde. ''Nee, je hoeft geen vrees te tonen voor alles dat groter en sneller is dan jou. Ik zei het alleen maar, Shapeshifter of niet, ze hebben niet allemaal goede bedoelingen hoor.'' Rose ademde diep in. Daar had hij eigenlijk wel gelijk in, aangezien ze gewoon had aangenomen dat Shapeshifters elkaar niet uitmoorden, maar dat ging ze hem dus niet zeggen. Ze beet op haar lip, wendde haar heldere ogen van de blonde jongen af. ''Ja, en? Ik loop ook niet op iedere Shapeshifter af, als je dat soms dacht, en op de personen op wie ik afloop hebben me nog nooit iets gedaan, dus je hoeft mij echt niet de les te lezen over wie goed of fout is, want ik weet waarover ik praat.'' Alhoewel Rose aan het bluffen was, klonk haar stem weer met die licht hoorbare, kwade ondertoon erin. Ayden maakte haar kwaad, omdat hij deed alsof ze niets wist. Rose wierp hem een verveelde blik vanuit haar ooghoeken, waarna ze haar heldere ogen weer richtte op het water. Haar blik bleef hangen op hun spiegelbeeld. Zij was nu een klein, rossig diertje, een vos en Ayden was een blonde jongen. Eentje die haar nog niet had aangevallen, ook al had ze al door hem gedood kunnen zijn. ''Het spijt me. Ik wou je niet afschilderen als een onwetende-bimbo.'' Aydens excuses klonken niet oprecht, vond Rose. Ze snoof zachtjes, waarna het tot haar doordrong dat Ayden iets zei uit haar gedachten. Ze keek hem ietwat verbaasd aan, waardoor het leek alsof ze niet had gesnoven bij het horen van zijn excuses. Haar mondhoeken krulden zich een tikje omhoog, maar niet ver genoeg voor een glimlach. ''En nu moet ik je excuses, dus aanvaarden, nadat jij me behandelde als een kleuter?'' Rose deed geen moeite de geamuseerde toon in haar stem te verbergen. Ze zwiepte een keer heen en weer met haar staart. ''Want daar is heel wat meer voor nodig.'' plaagde ze Ayden zonder hem aan te kijken. Toen ze voelde dat Ayden haar harige poot schudde keek ze naar hem op. Een grijns verscheen op haar vossensnuit. ''Aangenaam Rose.'' Rose lachte kort bij het horen van zijn charmante toon. ''Nu kun je me wel opeens behandelen als een soortgelijke.'' Rose trok haar vossenpootje terug, wist een glimlach te onderdrukken…

Na een korte tijd gezwommen te hebben, voelde het koele water nog steeds aangenaam aan. Rose stak haar hand uit om water naar Ayden toe te spetteren, toen hij nog maar een armlengte afstand van haar verwijderd was. De vrolijke glimlach rondom haar lippen, sierde haar gezicht. De zon was inmiddels al onder gegaan en de hemel kleurde snel donker. Gelukkig stak Aydens witblonde haar fel af bij de donkere omgeving. Rose wist hem nog met gemak te vinden. Plotseling begon hij te schreeuwen. Rose keek hem aan. Haar ogen waren groot van schrik. Ayden keek wild om zich heen. ''Ayden? Wat is er?'' Rose probeerde haar stem hard te laten klinken, maar het was eerder een gehaast gefluister. Een rilling ging door Rose heen, want Aydens gegil klonk niet echt gemaakt. Ze vroeg zich af wat voor een vissen er hier in de vijver zwommen.. Rose hapte naar adem toen ze voelde dat ze niet bij de grond kwam en even kopje onderging. Ze ademde diep en snel in om vervolgens naar de kant toe te zwemmen. Haar armen en benen die wild om haar heen maaiden, zorgden ervoor dat water alle kanten opvloog. Net toen Rose weer bij de kant aangekomen was en zich voor de helft uit het water had gehesen, deed Ayden opeens alsof er niets gebeurd was. Ze draaide haar hoofd naar Ayden, liet een gesmoord lachje horen. ''Angsthaas!'' riep Rose uit. Ze moest moeite doen de geamuseerde toon in haar stem te verbergen. Even was het stil. Rose liet zichzelf weer in het water zakken, voelde de koelte er weer van op haar huid. ''Rose?!?'' weerklonk Ayden plots. Hij schreeuwde haar naam zowat uit en allemaal eenden vlogen luid kwekkend op. Rose slikte, stel dat er wel iets aan de hand was? ''Ayden ik ben hier,'' fluisterde ze zachtjes waarna ze naar hem toe zwom. Ze legde haar hand op zijn schouder.

De stem van Rose klonk amper door wanneer ze vroeg wat er aan de hand was. Ayden was te druk bezig met panikeren. Toen Ayden deed alsof alles weer in orde was hoorde hij van ver dat Rose hem een angsthaas noemde. Zo was Ayden nog nooit eerder genoemd. Hij onderdrukte het teleurgestelde gevoel en Zocht naar Rose die plots wat dichterbij was want ze legde haar hand op zijn schouder. Ayden schrok even maar vermande zichzelf snel. Hij raakte Rose haar hand aan en draaide zich dan om. Hij keek even in haar heldere ogen en glimlachte. “Er glibberde iets onder mij door en ik schrok even. Blijkbaar was ik zo in paniek dat ik je niet meer zag. Maar er is niets aan de hand.” Hij liet de hand van Rose los en even was het stil tot dat Ayden een flauw idee in zijn hoofd kreeg. Hij keek star naar iets achter Rose en deed daarna alsof hij kopje onder werd getrokken. Hij ging onder en zwom naar de bodem waarna hij onder Rose doorzwemde om iets verder uit het zicht van Rose weer boven te komen. Alleen werd zijn plannetje gedwarsboomd om Rose te laten schrikken. Hij had zo laag bij de bodem gezwommen dat hij was vastgeraakt in de planten die op de bodem stonden. Hij trapte en trok aan de planten maar raakte zo enkel meer verstrikt. Hij kwam net niet aan de oppervlakte en door zijn inspanningen onderwater raakte hij al vlug buiten adem. ‘Rose!!!!!!’ Schreeuwde hij inwendig uit.

(sorry vreselijk inspiloos)

opmerking. Heel even vroeg Rose zich af Aydens teleurgestelde blik te danken was aan het maanlicht dat alles in schaduw hulde, maar toen bekroop het gevoel haar dat ze hem had gekwetst, of iets in die richting. Snel wendde ze haar heldere ogen van hem af, probeerde enige afleiding te zoeken. Het lukte niet, aangezien haar hoofd vol zat met gedachten die ze niet van zich af kon zetten. Met haar handpalm streek ze een natte lok haar uit haar gezicht met nog steeds haar andere hand op Aydens schouder om hem te kalmeren. Plotseling draaide hij zich om, pakte haar hand beet en keek in haar ogen. Een siddering schoot door Rose' hand heen. Snel trok ze haar hand terug, balde die tot een vuist. Ze wilde niet aangeraakt worden, ze voelde de warmte nog steeds op haar huid. Dat zijzelf haar hand op zijn schouder had gelegd was al heel wat, maar dat deed ze alleen om hem te kalmeren. Rose ademde diep in, sloeg haar armen losjes voor haar bovenlichaam. Hij wist niet dat ik niet aangeraakt wil worden, herhaalde ze een paar keer in haar hoofd totdat Ayden zijn mond opendeed om iets te zeggen. ''Er glibberde iets onder mij door en ik schrok even. Blijkbaar was ik zo in paniek dat ik je niet meer zag. Maar er is niets aan de hand.'' Rose knikte naar Ayden als teken dat ze hem begreep. Er was waarschijnlijk een doodgewone vis tegen de jongen aangezwommen. Een glimlach verscheen op Rose' gezicht. ''Je was in je wilde poging om te ontsnappen, omgedraaid, denk ik.'' Een kort gelach verliet haar mond. ''Ik was al bijna uit het water toen ik doorhad dat jij aan het schreeuwen was, dus eigenlijk ben ik een nog grote angsthaas dan jij.'' Dat ze er niet aan gedacht had om hem te helpen en eerst haar zelf in veiligheid wilde brengen, vertelde Rose er niet bij. Opeens keek Ayden strak naar iets achter haar. Rose fronste haar wenkbrauwen waarna ze zich langzaam om wilde draaiden om te zien wat er achter haar stond. Het ritme van haar hart schoot omhoog toen Ayden onder water werd getrokken. ''Ayden!'' schreeuwde Rose op haar beurt. Haar ogen waren groot van schrik en haar spieren verstijfde. Wat moest ze doen? Ayden was al kopje onder, ze kan hem niet eens meer zien. Impulsief ademde Rose diep in waarna ze onder water dook. Ze moest moeite doen om iets te zien. Ze kon enkel donkere contouren van de rest onderscheiden. Rose schoot weer naar boven om adem te halen. ''Ayden!'' gilde ze nogmaals. De wanhoop schemerde zonder twijfel door in haar stem. Al snel dook ze weer onder water. Met haar handen voelde ze om zich heen, haar armen raakten verstrikt in waterplanten die Rose ruw ontwortelde om verder te zwemmen. Rose keek rond. De wanhoop stond op haar gezicht getekend waarna er plotseling luchtbellen naar het wateroppervlak dreven. Rose zwom er naartoe met het laatste zuurstof dat er nog in haar longen bevond. Met haar armen tastte ze in de wilde weg rond. Haar vingertoppen stuitte op een warme huid. Was het Ayden? Rose trok wild alle planten van Ayden af die zich om hem heen hadden gewikkeld. Haar nagels krasten zich een weg over zijn rug, armen en benen om alle planten van hem af te trekken. Al snel was Rose buiten adem. Ze zette zich af tegen de zachte bodem van de vijver om omhoog te zwemmen. Luchtbubbels verlieten haar mond voordat ze het wateroppervlak bereikt had. Ze slikte het vijverwater in waarna ze proestend boven kwam. Haar hoofd tolde en ze voelde zich misselijk door de hoeveelheid water die ze binnen had gekregen. Ze hoestte en wist met moeite haar hoofd boven water te houden...