Dark sky filled with stars

Ze was nu al een paar dagen in de buurt van de school en het weeshuis geweest, Dakota was steeds langer in haar dierenvorm gebleven. Ze had geruchten gehoord dat als je te lang je dierenvorm aan hield je niet meer terug kon naar het mens zijn. Ach.. Misschien was dat nog wel niet zo erg. Haar ouders zag ze toch nooit meer, en haar zusje.. die waarschijnlijk ook niet meer. Ze zat in de boom waar ze elke avond had geslapen, wel in raaf vorm.. Als mens lag of zat je niet altijd even gemakkelijk in een boom, al was Dakota er wel al een beetje gewend aan geraakt. Maar na een half uur stilt te hebben gezeten op de dikste tak van de oude boom kreeg ze kramp in haar lichaam. Voorzichtig stond ze op en hield haar evenwicht op de tak. Ze liep naar het einde van de tak, en zorgde ervoor dat hij niet afbrak. Ze haalde even diep adem, het was al wat later in de avond en ze kon de nachtdieren in het bos rondlopen. Ze hield van de avonden in de bossen, je kwam geen mens tegen. Dus je kon ongestoord veranderen waarneer je daar zin in had. En er werd tenminste niet geschreeuwd als je je van een tak liet vallen.. Ze voelde even de koele avondlucht tegen haar gezicht en hoe de wind aan haar haren trok. Maar in de sprong maakten haar haren plaats voor veren. De wind zorgde dat ze bleef zweven, de lucht die haar veren aanraakten voelde prettig. Dakota sloeg met haar vleugels en kwam boven de boomtoppen uit. Ze begon met haar vleugels te slaan en al gauw vloog ze over het bos heen. Ze kon in de verte de lichten van het weeshuis zien, ze vloog zover ze wilde. Ze maakten een soort duikvlucht naar beneden om zigzaggend tussen de takken door te vliegen, een wat grotere uitdaging dan daar boven vliegen zonder echte obstakels. Ze dacht iets te horen, het leek in de takken te zitten of verbeelden ze zich dat gewoon? Ze keek rond, en vloog half tegen een tak op die ze niet had gezien. Dakota wilde terug veranderen naar haar mensen gedaante om de tak beet te pakken, maar viel er overheen en kwam op de grond neer. Ze had een klein wondje op haar onderarm, en een beetje zere knie omdat ze er mee tegen de grond was geknald. Ze liet een geïrriteerde zucht horen. Waar was die tak opeens vandaan gekomen?! Haar blik was zoekend, waar was dat verdomde geluid vandaan gekomen? Anders had was ze nooit tegen een tak aangevlogen. Haar hoofd voelde een beetje beurs aan.. Ugh de grond was niet bepaald comfortabel om op te landen..

Jake was nu al enkele dagen op Kelynn High en voelde zich wel redelijk goed daar. Hij had al drie meiden tegen het lijf gelopen, waaronder ééntje letterlijk. De ene was een leeuwin, andere een vos en laatste was een uil. Nog steeds geen wolf, was hij nou echt de enige? Ach, hij was hier nog maar enkele dagen en hij had nog maar een achtste van de school gezien en nog maar 3 andere leerlingen. Jake voelde zich het beste in een bos, hij liep zigzaggend tussen de bomen en raakte zachtjes de grond met zijn vier poten. Er fladderden enkele vogels boven zijn hoofd, hij keek op en zag een donkere hemel met veel sterren. Hij ging even zitten en slaakte een lange huil, de mensen in de stad hier niet zo ver vandaan zullen ook wel schrikken om een wolven huil te horen.
Lang bleef hij daar niet zitten en liep verder, de omgeving wat verkennen. Plots rook hij een mens, neen, een vogel, een halfbloed zoals hij? Maar de geur verdween plots voor hij maar de moeite kon doen om het te zoeken. Jake veranderde in zijn mensen gedaante en klom gemakkelijk in de boom die naast hem stond. Jake was sportief, en zijn lichaam zei genoeg. Het was niet zo dat hij pronkte met zijn menselijk lichaam, in tegendeel. Er ging totaal geen vacht aan dat lijf, hun benen waren zwak, spiermassa kweken was moeilijk en niet eens zo sterk en laten we zwijgen over hun evenwicht! Hij miste zijn staart enorm als mens. Gelukkig waren er enkele kenmerken die hij geërfd had van zijn wolven gedaante. Namelijk, zijn tanden waren scherper en steker net als zijn nagels, zij gehoor was ook veel beter en zijn ogen waren dat van wolven. Hij had een groter uithoudingsvermogen doordat hij vaak joeg als wolf, en dat zorgde voor een goede conditie. Ook zijn neus was beter dan een gewoon mens.
Terug naar de boom, hij lag op een tak als een wolf, ja dat was mogelijk! Hij genoot van het zicht over de stad. Hij haatte mensen, maar hield van die lichtjes van hun huizen. Soort namaak sterren, maar ze waren mooi en hij genoot. “Dit is leven…” fluisterde hij tegen zichzelf. Plots hoorde hij gefladder van een vogel. Hij hief zijn kop op en zag een grote zwarte vogel in zijn richting vliegen. Hij hapte naar het beest en zag dat hij tegen een tak aan vloog. Jake schoot in het lachen, stomme vogel! Dacht hij, maar zijn gelach ging weg toen hij een meisje zag vallen, lekker dan…
Hij veranderde ook in een mens en sprong naar beneden en landde naast het meisje. Zijn kap viel op zijn hoofd en hij keek haar aan. Jake stak zijn hand uit en zei grappend, “Al eens gedacht om vlieglessen te nemen?” met een scheve glimlach bleef hij kijken en met één hand in zijn broekzak. Als ze zijn helpende hand wou gebruiken was één meer dan genoeg. Hij droeg een jas en shirt zonder mouwen en zijn gespierde armen waren duidelijk te zien. “Mijn naam is Jake trouwen, The Lone Wolf.” voegde hij er nog aan toe. Dit was nummer vier op zijn lijst van meiden.

Er zat vuil in de wondjes, en haar knie die voelde een beetje.. ontwricht aan, ach het viel vast wel mee! Dakota herinnerde zich nog dat ze uit had moeten wijken voor een geluid en daardoor was ze tegen de tak aangevlogen.. Ze hoorde weer iets in de takken en keek op, er was eerst een harig beest, een wolf? Sinds waarneer lagen wolven in zulke hoge bomen? Dat kon niet kloppen, wolven konden niet zulke bomen beklimmen, veel te stijl. Maar al snel werd het mysterie opgelost en sprong er een jongen uit de takken waar eerst de wolf had gezeten. Nog een Shapeshifter. Ze had een soort grommend gelach gehoord, hij vond het leuk dat ze door zijn schuld was gevallen? Ze mocht hem nu al niet meer, of tenminste zo zou het waarschijnlijk gaan lijken. Dakota keek naar de uitgestoken hand van de jongen, ze trok haar wenkbrauw op. “Al eens gedacht om vlieglessen te nemen?” Wist hij wel tegen wie hij het had? Ach ja, eigenlijk wel want anders zei hij het niet op die manier.. En dan die scheve grijns van die jongen. Hij stelde zich voor als Jake, The Lone wolf.. Zozo hij had zichzelf zelfs een titel gegeven. Dakota rolde met haar ogen op die laatste drie woorden. Ze sloeg zijn hand weg en stond op 'Wel Jake, heb jij ooit gedacht aan een muilkorf zodat vogels geen last hebben van je gedrag?' zei ze op bijtende toon. Toen ze overeind stond voelde ze hoe haar knie het uit had gegild als hij dat kon. Geweldig dat zou waarschijnlijk gaan opzwellen, ze zag een laaghangende tak. Hij was stevig genoeg voor haar gewicht. Ze was niet super groot en ook niet echt zwaar. Ze was dun qua postuur, en ze liep half hinkend naar de tak en ging er op zitten. Zoveel mogelijk tegen de stam aan, 'Dakota Cassie Holmes, de zwarte Raaf die je net probeerde op te eten.' zei ze droog. Vaak mochten mensen Dakota niet door haar manier van doen. Haar uitstraling alsof alles in de wereld haar niks kon schelen. Terwijl dat eigenlijk alleen maar kwam door het verlies van haar ouders. Ze was niet kwetsbaar er door geworden, tenminste dat leit ze niet merken. De wereld kon haar gestolen worden en het kon haar niks schelen... Toch?

Het meisje snauwde naar hem, hij moest enkel lachen met haar opmerking. “Neen, dan zou het leven te gemakkelijk worden voor jullie vogels.” Zei hij knipogend, hij mocht haar stijl wel. Hij had ook geen zin om nu kwaad te worden op haar belediging, wat kon het hem schelen? Een muilkorf, hij kon die zo van rond zijn muil halen. Zo was de natuur, predator eet prooi, en vogel was prooi. Maar als hij had geweten dat ze een halfbloed was, dan had hij haar waarschijnlijk niet gebeten, of naar haar gehapt.
Ze stelde zich voor, 'Dakota Cassie Holmes, de zwarte Raaf die je net probeerde op te eten.' Ze sloeg ook zijn hand weg, en deed een poging om recht te staan. Hij zag hoe ze door haar knie zakte en naar een tak liep. Hij keek een beetje bezorgd, dit was niet zijn bedoeling. “Wolven jagen op prooidieren, en een raaf behoort daar bij. Maar als ik had geweten dat je een halfbloed was, dan had ik dat niet gedaan.” Zei hij verontschuldigend. Hij ging nooit sorry zeggen, en draaide altijd rond de pot die moest lijken op een ‘sorry’.
De geur van bloed drong zijn neusgaten binnen, die heerlijke geur en smaak van bloed. Het was niet zo dat hij nu gek werd, of verlangde om te eten. In tegendeel, als hij nu op dit moment bloed rook wou dat zeggen dat Dakota ergens bloedde. Hij veranderde terug in zijn wolvengedaante en liep naar het meisje. Hij kwam met zijn kop net onder haar kin, wat was ze klein! Ach, ze zat ook neer, maar toch… Hij wreef met zijn zachte staart tegen haar benen aan en likte aan haar arm, aan de wonde. Jake wist niet beter dan wonden te verzorgen door eraan te likken, zo deed hij het bij zichzelf en zo deden andere dieren het ook. Maar hij was vergeten dat zij een mens was, of toch half.

Dat kind was gestoord, hij lachte om haar! Ze beledigde hem keihard in zijn gezicht en hij lachte, zaten er op die school alleen maar van die rare mensen? Misschien was het toch niet zo'n goed idee om er heen te gaan, dan bleef ze maar rond zwerven maar dan was ze tenminste niet omgeven door gestoorde mensen.. “Wolven jagen op prooidieren, en een raaf behoort
daar bij. Maar als ik had geweten dat je een halfbloed was, dan had ik
dat niet gedaan.” hij verontschuldigde zich, waarom zei hij nou weer dat ze een half bloed was? Niks half bloed, haar beide ouders waren shapeshifters geweest.. 'Misschien sowieso geen vogels meer lastig vallen, want voor hetzelfde geld nemen ze je te grazen.' Kota vond het niet fijn dat haar lichaam zo brak was terwijl die jongen op haar lip stond. Jake was een vorm veranderaar, en hij werd een grote hond. Een mooie witte, ze kon niet ontkennen dat ze wolven mooie dieren vond, ze had ze in het wild gezien. In de jaren dat ze alleen was geweest had ze veel steden gezien, maar nog veel meer natuur. Ze zag hem aan de lucht ruiken, wat zou hij ruiken? Dakota zag hoe er haren langer werden en hij eigenlijk leek te krimpen. Tot hij op vier poten stond, een staart had en punt oren. Zijn neus was zwart en zijn ogen, tja die hadden die speciale blik zoals alleen wolven die kunnen hebben. En wat was hij groot.. Dakota was redelijk klein en dat wist ze van zichzelf, met 1.60 m was je klein als je het haar vroeg. Ze voelde zijn neus zo'n beetje tegen de onderkant van haar kin komen. Ze kreeg bijna kippenvel van het feit dat Jake als dier nog steeds bijna boven haar uit kwam. Ze voelde de pluizige zachte staart langs haar benen gaan, en voelde al snel een zachte tong over haar arm gaan. Ach ja, daar had ze een wondje op gelopen. Maar hij likte eraan?! Ze wist dat hondachtige en katachtige zo hun wonden verzorgden.. Maar het voelde bizar aan als mens als een wolf je wonden ging likken. Eigenlijk wilde ze haar arm wegtrekken, maar bleef zo stil mogelijk zitten. Anders zou ze het waarschijnlijk alleen nog maar erger maken.. 'Je hoeft mijn wonden niet te likken hoor.' zei ze op een toon waarmee ze wou laten denken dat ze hem niet dankbaar was. Hij zou moeten denken dat het haar niet kon schelen of ze gewond was of niet, want wat was het leven zonder risico's?

Dakota bleef hard en toonde een mantel van ruwheid. Jake voelde dat het niet haar echte gevoelens waren, wat haar echte waren wist hij niet en hoefde hij ook niet meteen te weten. Hij likte nog steeds haar wonde toen ze zei, 'Je hoeft mijn wonden niet te likken hoor.' Hij keek op naar haar en trok een wenkbrauw omhoog. Ze was echt nergens dankbaar voor, tss.
“Wolven zijn nobele dieren, en ik ben een wolf.” zei hij maar simpel als antwoord. Hij stapte een eindje van haar weg en ging daar liggen en keek met zijn ogen in de hare. Het werd al donker en zijn ogen glinsterden in het licht. “Als je toch geen hulp wilt, zal je wel alleen thuis geraken zeker?” zei hij uitdagend, hij wist maar al te goed dat ze niet kon lopen. Tja, vliegen misschien wel, maar ze moest ooit eens landen op die pijnlijke knie/poot. “En als je ooit thuis komt moet je die wonde uitkuisen van je, er zit een slechte smaak in.” Hij had niet enkel bloed gesmaakt, veel aarde een beestjes (bacteriën?) zuiver bloed smaakte in ieder geval niet zo, en hij heeft al genoeg bloed gesmaakt.
Hij wou zijn kop weer neerleggen toen hij iets hoorde ritselen. Hij vergat even Dakota en ging recht staan en luisterde goed. Plots zag hij een muis niet zo ver van hem. Al snel sprong hij ernaar en nam het vast aan zijn staart. Het spartelde hevig en piepte vreselijk. Hij schudde hard met zijn kop zodat de muis dood was. Hij wou het opeten toen hij besefte dat zij een raaf was. Raven aten ook muizen, maar ook andere dingen zoals bessen. “Je hoeft geen stukje zeker?” zei hij met zijn vangst tussen zijn poten.

Hij zou niet weten wat er in haar hoofd omging, zoals niemand dat kon. Zo was Kota eigenlijk sinds haar ouders afwezigheid. Ze haten mensen, en toen ze zei dat hij haar wonden niet hoefde te likken trok hij zijn wenkbrauw op. Hij had het over dat wolven nobele dieren waren, en hij een wolf was. Ze keek hoe hij van haar vandaag liep en ging liggen. Hij keek haar recht aan, waar een blik in kwam met een beetje duisternis er in. 'Wolven zijn nobele dieren ja, maar voor als je het nog niet wist ben jij geen echte wolf. Maar ook deels mens dus je bloed zal altijd vervuild zijn net als het mijne.' zei ze nors. Ze wendde haar blik af naar de lucht, ze haten mensen.. Ze was veel in haar dierenvorm geweest zodat ze er zelf even geen hoefde te zijn. Hij daagde haar uit dat als ze geen hulp wilde dat ze alleen thuis moest zien te komen. Maar waar was haar thuis? Als ze wilde sliep ze gewoon in deze boom. 'Ik kan van deze simpele tak mijn huis maken als ik wil, dus thuis komen is voor mij geen probleem.' zei ze nors. Jake was een.. apart geval, waarom kon het hem iets schelen dat ze gewond was en niet kon lopen en op het moment ook geen grote stukken kon vliegen.

Ze hoorde iets ritselen en zag Jake opstaan, en er schoot een klein muisje voorbij. Jake sprong er op en maakten hem dood, hij had het dode muisje tussen zijn poten liggen en vroeg of ze geen stukje wilde. 'Nee dankje, geen honger.' zei ze. Kota deed haar ogen even dicht en zuchten, wat probeerde Jake te bereiken? Dat ze hem zou mogen? Kleine kans, ze had zelden een klik met mensen. Daardoor waren ook ongeveer al haar vrienden dieren geweest. Al moest ze zeggen.. Ze zag Jake liever in zijn wolven vorm dan in zijn mensen vorm. Misschien omdat het haar aan haar tijd in de buurt van Antarctica deed denken. Poolwolven, vossen, ratten en allerlei andere dieren had ze daar leren kennen. En had met meerdere een band gevormd.

Toen zei ze iets dat ze beter voor haar eigen moest houden, 'Wolven zijn nobele dieren ja, maar voor als je het nog niet wist ben jij geen echte wolf. Maar ook deels mens dus je bloed zal altijd vervuild zijn net als het mijne.' Vooral het eerste deel deed zijn bloed koken. Hij sprong recht, nekharen overeind, en zei, “Als ik kon, had ik mijn vervuild bloed al lang opgegeven voor een zuiver leven. Dat van een wolf.” en sloot zijn zin met een grom.
Toch bleef Jake vriendelijk, waarom wist hij niet, door haar zijn prooi aan te bieden. Ook dat aanbod weerde ze af en bleef kil zitten. Hij draaide met zijn ogen, zuchtte, stond vervolgens recht en liep naar haar toe om dan recht voor haar te gaan zitten. “Ik ga terug naar Kelynn High, ga je mee of niet?” vroeg hij neutraal, en gaf haar nog een kans.

Sorry! Veel te kort D=

Ze kon zien dat haar eerste opmerking hem boos maakten, al vond Kota zelf dat er niks aan gelogen was.. Hij had zijn vervuilde bloed al lang willen opgeven voor zuiver wolven bloed. Hij gromde aan het eind van die zin. Ze keek met een beetje lege blik weer naar de lucht, hij had geen idee hoe graag Kota zichzelf soms van kant had gemaakt door haar menselijke vorm. Ze haten zichzelf, verafschuwde zichzelf. Ze haten de wereld dat hij haar zo gemaakt had, en niet geheel raaf. Het was wonderlijk hoe vriendelijk Jake bleef zelfs na haar bijtende opmerkingen, misschien was hij meer dier dan de meeste shapeshifters. Een beetje zoals zij, omdat hij ook overduidelijk zijn menselijke bloed haten. Hij draaide met zijn ogen dat had ze uit haar ooghoeken kunnen zien. Maar hij ging niet weg, hij liet haar niet achter.. Ze zag hem opstaan, oké daar ging hij en ze was weer alleen. Maar in plaats van om te draaien en weg te lopen kwam hij naar haar toe. Hij ging zitten, en vroeg of ze mee ging naar Kelynn High.. Zo heten die plek dus.

Nu was het Kota die haar wenkbrauw optrok, 'Kleine kans dat er iemand zal zijn die me daar wel mag.' zei ze sarcastisch. Ze ging van de tak af en landen naast Jake haar gewicht op haar goede been, ze wilde gaan lopen. Toen het gewicht op haar verkeerde knie kwam, ze wilde het uitschreeuwen van de pijn en zakten in elkaar. Ze wilde niet dat Jake zag dat ze pijn had, ze wilde niet kwetsbaar zijn. 'Waarom kan het je verdomme ook maar iets schelen wat er met mij gebeurd?! Je kent me niet eens.' schreeuwde ze kwaad richting Jake. Haar vingers gingen over de grond en balde zich tot vuisten. Haar knie was nu echt naar de hemel geholpen als ze er weer op ging staan, en dat wist ze. Ze keek naar Jake met een blik waarin kwelling was te zien, de haat die ze over zichzelf droeg was er in te zien. Onbegrip, pijn, eenzaamheid. En ergens probeerde ze dat alles te verbergen, en Jake te laten denken dat niks haar kon schaden. Dat niks in de wereld haar kon schelen. Dat als de wereld verging ze niks zou proberen te doen om het te stoppen.

'Kleine kans dat er iemand zal zijn die me daar wel mag.' Hij rolde met zijn ogen en zei maar niets op haar opmerking, wat een zwartkijker zeg! Dacht hij gefrustreerd. Jake zag hoe ze probeerde te wandelen en door haar knie zakte en op de grond terecht kwam. Het eerste moment wou hij haar terug recht helpen, maar haar woorden lieten hem zijn ‘vriendelijke’ actie ver achter hem liggen. 'Waarom kan het je verdomme ook maar iets schelen wat er met mij gebeurd?! Je kent me niet eens.' Hij zag haar handen tot vuisten ballen en Jake kookte van woede.
Hij kon het niet meer houden en schoot uit, “Ik geef geen moer om je! Je denkt toch niet omdat ik aardig doe dat ik daarom je leuk vind?” gromde hij naar haar. Als wolf blafte, gromde en huilde hij als spraak, maar Shapeshifters konden hem perfect verstaan. Hij begon kwaad te ijsberen en keek met zijn ogen recht door de hare heen. Hij zag dat ze gebroken was, maar goed ook. “Als je nou eens wat emotie toonde, dan zou je het jezelf al heel wat gemakkelijker maken.” Snauwde hij naar haar, “Alles negatief zien helpt toch niet, en zeg me nu niet dat ik het niet kan weten!” hij veranderde even in zijn mensen vorm, deed zijn jas en shirt uit en toonde zijn rug waar je nog steeds de witte strepen kon zien, littekens. Hij was genoeg gemarteld door mensen, een verleden die hij wou vergeten. Hij had er nog een paar op zijn buik en borstkas maar die waren niet zo duidelijk. Ook op zijn benen en armen had hij er nog meer, kleine puntjes van kogels en zelfs sigaretten. Ja, Jake was mishandeld toen hij jonger was. Niet als mens, maar als wolf. Zijn vacht verborg de littekens, maar als mens had je geen vacht en kon je die niet wegsteken.
Jake deed zijn shirt en jas terug aan en werd terug wolf en keek haar vernietigend aan. Hij had zijn verleden achter zich laten liggen, leefde van dag tot dag, zien wat het bracht. Als je bleef negatief doen zal je er uiteindelijk onder bezwijken en ben je toch maar een zwak schepsel. “Je bent niet de enige die mensen haat. Je bent ook niet de enige die een duister verleden heeft. En je moet weten dat er wezens zijn zoals jij die je kunnen steunen, maar geef ze op z’n minst een kans!” hij trilde zowat van woede, zijn nekharen waren overeind, zijn tanden ontbloot en iedere keer als hij uit ademde kwam er een grom uit zijn keel. “Verdomme!” blafte hij nog en nam haar pols beet met zijn tanden, het kon hem niet schelen als ze erin zaten of niet, en trok haar op zijn rug. Ze was klein en ligt, gemakkelijk te vervoeren. Hij liep op volle snelheid richting Kelynn High.
Eenmaal uit de bossen, dicht bij de zee zag je een enorm gebouw waar de lichtjes van brandden en waar honderden kinderen en volwassene zaten, net als hen. “Daar is het, start opnieuw daar of leef een zielig leventje. Voor mij kan je je niet meer verbergen, ik weet dat je pijn lijd.” Zei hij nog steeds met een kwade ondertoon.

Eindelijk had ze de trigger gevonden, en eindelijk reageerde hij zoals mensen altijd deden tegen haar. Het liet haar zien dat ze menselijk waren al was het maar een klein deel. Dieren waren nooit boos op haar geweest, ze moest niet de illusie krijgen dat als Jake langere tijd in zijn wolven vorm was hij een echte wolf was. Want daar had ze net bijna last van gehad, even had ze gedacht dat ze een echte pure volbloed wolf voor haar had gehad. Hij gromde dat hij geen moer gaf om haar, en er kwam een klein glimlachje rond haar lippen.. Nu leek de wereld weer te kloppen, hij begon te ijsberen en de woede straalde van hem af. Hij begon over dat als ze meer emotie toonde het makkelijker was, maar daar geloofde ze niet meer in. “Alles negatief zien helpt toch niet, en zeg me nu niet dat ik het niet kan weten!” Ze zag hem naar zijn mensen vorm gaan en zijn jast en shirt uit gooien. Haar maag draaide zowat om, en ondanks dat ze niets gegeten had voelde ze hoe ze misselijk begon te worden.

Hij was zwaar mishandeld vroeger, normaal zou zijn vacht alles verbergen, maarja het haar op een mensen lichaam was niet lang genoeg om zulke littekens te verbergen. “Je bent niet de enige die mensen haat. Je bent ook
niet de enige die een duister verleden heeft. En je moet weten dat er
wezens zijn zoals jij die je kunnen steunen, maar geef ze op z’n minst
een kans!” Dat ze niet de enige was die mensen haten was ze wel achter gekomen, en ze was niet de enige met een duister verleden.. Helemaal waar, maar dat wezens haar konden steunen en dat ze andere kon vertrouwen ging er bij haar niet meer in. Elk familie lid dat vroeger close was geweest had haar laten vallen toen ze haar ouders kwijt was. Opeens deden ze alsof ze haar niet meer kende, voor Kota mochten ze allemaal de pletter vallen. En dan de mensen die ze onderweg tegen kwam, het had een hele vriendelijke jongen geleken, maar wat begon als een vriendschap eindigde in een bijna moord partij.. De pijn van haar ontwrichte knie trok door haar hele lichaam heen. Ze begon vlekken te zien en de misselijkheid werd erger. Alles leek te draaien en Kota klemde haar kaken op elkaar. Ze hoorde Jake een verdomme blaffen en daarna voelde ze tanden rond haar pols. Haar zenuwen registreerde de pijn en zorgde dat ze bij bleef. Ze voelde overal zachte haren. Hij had haar op zijn rug gegooid, de lucht koelde haar af. En zorgde dat de misselijkheid wat minder werd, ze gingen zo snel.. Het leek wel alsof ze weer vloog. Toen ze stil stonden zakten Dakota van Jake zijn rug, en zakte op de grond neer naast hem. “Daar is het, start opnieuw daar of leef een zielig leventje. Voor mij kan je je niet meer verbergen, ik weet dat je pijn lijd.” Hij was nog steeds kwaad hoorde ze aan zijn stem. Ze hield nog steeds de vacht bij zijn nek beet en liet die onder geen enkele voorwaarden los. 'Wat weet jij van pijn naast lichamelijke pijn?.' Fluisterde ze zacht. 'Iedereen die me ooit had gezegd dat ik ze on vertrouwen heeft me stuk voor stuk in de steek gelaten. Mijn familie keerde me de rug toe nadat mijn ouders waren gevangen genomen door een organisatie omdat ze bang waren voor ze.. Omdat ze sterke Shapeshifters waren sterker dan die mensen ze ooit hadden gezien. En een verraad heeft me bijna mijn leven gekost..' Haar toon was dof, haar blik ook. Ze wist niet wat ze aan moest met Jake. Maar ergens was ze bang om zijn vacht los te laten. Omdat dat op het moment het meest vertrouwde aan voelde. De vacht van een wolf, een van haar beste vrienden voor lange tijd.

Jake voelde hoe Dakota zijn vacht stevig vasthield, het deed geen pijn tussen zijn vacht en vlees zat er vet tegen de kou. Maar het voelde toch niet zo aangenaam, alsof ze hem niet meer wou lossen voor de komende paar uur. 'Wat weet jij van pijn naast lichamelijke pijn?.' Fluisterde ze zacht, en Jake dacht na maar kon niets zeggen. 'Iedereen die me ooit had gezegd dat ik ze kon vertrouwen heeft me stuk voor stuk in de steek gelaten. Mijn familie keerde me de rug toe nadat mijn ouders waren gevangen genomen door een organisatie omdat ze bang waren voor ze.. Omdat ze sterke Shapeshifters waren sterker dan die mensen ze ooit hadden gezien. En een verraad heeft me bijna mijn leven gekost..' Hij keek haar aan, zijn woede zakte weg in de aarde en ging zitten naast haar.

“Mentale pijn, heb ik vaak moeten doorstaan door het gevolg van de fysieke pijn. Maar wat jij zonet verteld heb, dat kan ik niet weten hoe het voelt. Ik heb nog nooit iemand gekend die ik kan vertrouwen, dus ik weet niet hoe het is om diegene te verliezen.” Jake kon geen mensen vertrouwen, ze vonden hen eng en gevaarlijk. Maar Shapeshifters onder elkaar waren anders, zij zouden elkaar niet haten voor wat ze zijn, eerder voor wie ze zijn. Jake wist nu al dat hij Dakota niet te veel zou tegen komen, en hij wou dat ook niet. Niet dat hij haar haat, maar hij mocht haar niet echt.

En toch, toch hadden ze iets gemeen met elkaar waardoor ze interessant werd om te leren kennen. Hij zuchtte even, waarom was het leven zo moeilijk? Zachtjes duwde hij zijn natte neus tegen haar wang en keek vervolgens naar Kelynn High. Hij stond recht en keek nog eens naar Dekota, “Kom met me mee, als je het niet probeert kun je het ook niet weten hoe het is.” Zei hij met een zwakke, scheve grijns. Ergens hoopte hij haar mee te krijgen, wie weet zou hij har lachend door de gangen tegenkomen. Dan was hij een held! Dacht hij kinderachtig. Gelukkig waren gedachten voor jezelf.

Ze voelde hoe zijn woede weg zakten en hij naast haar ging zitten, het voelde als een dejavu moment aan. Hij zei dat hij mentale pijn vaak had gehad door fysieke pijn.. Dat was eigenlijk best logisch, al wist hij niet hoe het voelde als iemand je verraden terwijl je dacht dat ze te vertrouwen waren. Kota voelde dat ze Jake niet echt haten, zoals ze bij sommige mensen echt deed. Al moest ze eerlijk zijn dat ze zich beter op haar gemak voelde zo bij zijn wolven vorm. Dan dat ze even daarvoor was geweest bij zijn mensen vorm. Niet omdat zijn lichaam dat bedekt was met littekens te zien was. En bij de wolf die onder zijn vacht verborgen waren. Maar gewoon het feit dat het vertrouwd aan voelde, ze hoorde hem zuchten en voelde zijn natte neus tegen haar wang. Ze zag dat hij weer naar Kelynn High keek. Hij probeerde haar met een zwakke grijns over te halen, Kota sloeg haar armen om zijn hals niet zo strak dat hij er last van had en liet haar wang tegen de zijne rusten. Ze aaide zacht over zijn kruin, voorzichtig stond ze op maar wel zodat ze geen gewicht op haar kapotte knie liet rusten. En gaf een kus op de bovenkant van Jake zijn kop, de spullen die ze had, wat een paar shirts, broeken en vesten waren en de standaard uitrustingen tandenborstel enz. Zaten allemaal in een rugzak, en die lag in de boom achter hun. Want wat Jake niet wist was dat dat de boom was waar Kota vaak had zitten kijken naar de lichtjes van de gebouwen.

Terwijl Kota een keer met haar armen sloeg verschenen er veren over haar gehele lichaam en kromp ze flink. Ze vloog naar het soort plateau in de boom, en pakte met haar goede poot de tas beet, en sleurde hem uit de boom. Ze voelde dat hij behoorlijk zwaar was voor haar vleugels zeker nu ze toch nog dat kleine wondje had aan haar vleugel. Ze liet de tas naast Jake vallen en toen ze nog maar een meter boven de grond vloog veranderde ze terug naar haar mensen vorm en kon haar evenwicht net bewaren door haar hand op Jake zijn rug te leggen. 'Het ergste is dat mensen me niet mogen, en ik kan er altijd weg gaan.. Maar ik kan er maar een keer naar toe gaan.' zei ze zacht. Ze keek met een kleine glimlach naar Jake, hij had zoveel moeite gedaan.. Kota kon het op zijn minst een kans geven.

Hij voelde haar armen rond zijn nek, haar warme wang tegen de zijne en haar adem die zijn vacht op zijn wang streelde. Wat krijgen we nu? Dacht hij verbaasd maar verroerde zich niet en bleef ontspannen staan en duwde zachtjes zijn wang tegen de hare. Hij voelde haar hand nu over zijn kop wrijven, zijn staart begon vrolijk heen en weer te slaan, en gromde zachtjes net als een kat zou spinnen. Hij hoorde haar rechtstaan, hij rook kapot weefsel en spieren die veel moeite hadden met het opstaan onder het gewicht van Dakota. Hij legde zijn oren plat, want dit was zijnschuld.
Toen hij haar bedoelingen voelde hield hij zijn oren nog steeds plat en had een -_-“ gezicht. Die verdween wel snel en glimlachte tevreden. Zo was ze veel aangenamer dan hoe ze in het begin reageerde. Haar lippen raakten niet lang zijn vacht op zijn hoofd. Toen die ook weg waren draaide hij zich om en zag een raaf naar de boom vliegen waar een rugzak lag. Hij keek vanuit het standpunt waar ze zat en zag dat je perfect de stad kon zien aan de ene kant en Kelynn High aan de andere kant. Een scheve glimlach sierde zijn gezicht, tss…
Hij zag hoe ze haar tas nam en die naast hem liet vallen. “Als je mikte op mij, moet je meer oefenen.” Zei hij droogjes en keek hoe ze weer landde, als mens en haar hand op zijn legde als steun. 'Het ergste is dat mensen me niet mogen, en ik kan er altijd weg gaan.. Maar ik kan er maar een keer naar toe gaan.' zei ze zachtjes en keek hem aan. Hij knikte eens, trots dat hij misschien iemand gelukkig kan maken.
Plots dacht hij hoe ze daar moesten geraken? Hij nam de tas van haar over, veranderde in een mens, hing die rond zijn schouder. Hij keek even naar Dekota en zag dat ze wat minder blij leek. “Ik blijf maar even mens.” Zei hij met een knipoog, hij wist haar probleem alreeds. Voor ze kon protesteren of eender wat nam hij haar vast, voorzichtig voor haar knie, en plaatste haar op zijn rug zonder enige moeite en veranderde in een witte reu.
Dakota zat nu op zijn rug en de tas ging over zijn wolven schouder en ging net niet op de grond. Ze zou moeten naar voren leunen of haar voeten zouden over de grond schaven. Hij begon te wandelen, op weg naar Kelynn. “We gaan naar huis.” Fluisterde hij nog.