The Lonely Moon

Ze stapte sloompjes verder, haar groene ogen waren naar de hemel gericht, de maan op prescies te zijn. De maan was één grote ster, dichtbij de aarde maar nog zo ver weg. Haar ogen gingen rond het gebied, ze had de ogen van een kat, ze was niks voor niks zelf één, ze hield meer van haar elegante zwarte katten lichaam dan haar mensenlichaam. Ze was absoluut niet lelijk maar vond het dier zijn gewoon fijner. Tenslotte waren het mensen die haar buitengesloten hadden, haar ogen waren woedend, evenals eenzaam. Als ze in haar mensenvorm was zou er nu een traan over haar wang biggelen, echter zou ze niet vast zitten in het verleden en door gaan een nieuwe start maken op deze school met andere Shapeshifters, ze was niet meer alleen.. Alleen die gedachte al maakte haar blij..
Ze stapte verder, ze had scherpe klauwen, en ze liep op de kussentjes onder haar voet, als kat. Haar blik zocht naar een goede boom, één die een aardig lage maar dikke tak heeft waar je dus gemakkelijk op zou kunnen gaan zitten of liggen. Daar! Ze verzamelde kracht in haar achterpoten en sprong op de tak, soepel zodat ze niet te hard neerkwam, tenslotte zou dat aardig wat pijn kunnen aanrichten. Ze keek naar de maan terwijl haar staart heen en weer zwiepte, ze was ongeveer 1 meter van de grond af, de tak misschien nog lager ook maar hoger zal het niet zijn.. In haar behendige kattenlichaam draaide ze iets en probeerde haar buik en poten aftelikken, als kat ging dat tenslotte tich keer zo makkelijk.. Helaas was ze geen kat, maar een Shapeshifter, ze vondt het goed op deze manier. Een geur drong haar neus binnen, het was iemand, maar wie was een raadsel.

[Iedereen is welkom ^^ max. 1 persoon]

Ze had haar slaapzaal gevonden en leeg aangetroffen. Er had zich geen enkele kamergenoot laten zien. Katniss wist ook niet zeker of ze wel zin had om nog meer Shapeshifters tegen te komen. De school zat er al vol mee, maar of ze met ze allemaal contact moest? Dat stelde ze liever even uit. Ze pakte haar spullen uit, gooide haar backpack ver onder het bed en legde haar laptop onder haar kussen. Niemand had haar verzekerd dat haar spullen hier niet gejat werden. Vanuit het raam had ze het gebied achter Kelynn High kunnen zien: een klein stadje, een bos, verschillende vlekken kleuren die te ver waren om er vormen in te zien. Het was in haar hoofd blijven hangen en na het diner had ze het gewaagd om er alleen opuit te gaan, gewapend alleen een mobieltje en een oud zakmes dat ze van Samuel had gekregen en dat hier vast niet legaal was. Ze deed haar best zichzelf te trootsen met het idee dat ze geen zelfverdediging nodig had. Als het moest, als de paniek en het gevaar groot genoeg was, zou ze vanzelf in haar dier veranderen. En hoe onwennig dat ook was, het was beter dan niets.

Het werd opvallend snel donker, maar echt bang was Katniss niet. Voor het donker was ze niet bang - niet zolang ze in een grote, weidse ruimte was als bijvoorbeeld dit bos, waarin ze terechtgekomen was. Ze was niet nachtblind en dat scheelde ook stukken. Dit deed haar denken aan de wandelingen in Noorwegen, op de vroege ochtend; daar werd het altijd heel laat licht. Het enige verschil was, dat het licht hier niet toenam naarmate de tijd verstreek, maar juist afnam. Het werd avond. Zou ze terug moeten gaan? Ze kon zich er niet toe zetten. Het idee van Kelynn High, van kamergenoten die Shapeshiften doodnormaal vonden... Het bezorgde haar een benauwd gevoel. Ze liep liever nog een end door, stond toen ineens stil. Er had zich iets bewogen tussen de bomen. Katniss draaide haar hoofd een halve slag en tuurde het donker in. Wat voor wilde dieren zou je hier hebben? Ze was niet bang, ze wist dat dieren confrontaties met mensen uit de weg gingen. Alleen nieuwsgierig.
Er zat een smalle, donkere vorm op de tak. Het was of een uit de kluiten gewassen eekhoorn, of iets als een kat. Katniss gokte het laatste en stapte gerustgesteld dichterbij. Naarmate de afstand tussen haar en de vorm verkleinde, raakte ze steeds meer ervan overtuigd dat het een kat was. Katten konden vals zijn, maar ze kon de verleiding niet weerstaan om het beest te proberen te lokken. Ze zakte op haar hurken en wilde net een zacht lokgeluidje maken toen ze ineens iets bedacht. Ze zou totaal voor joker staan als ze zich vergiste, maar het was een goeie gok: 'Shapeshifter?' informeerde ze op zachte toon - het was een toon waar een kat niet van zou opschrikken en van weg zou lopen, maar het was luid genoeg om het eventuele mens dat de kat was, te laten reageren.

Haar groene ogen tuurde in de verte, buiten de maan om het enigste licht in dit bos, aandachttrekkend waarschijnlijk. Haar oogzicht had zo zijn max. maar een twinkeling was zichtbaar binnen dat 'max.' waarschijnlijk waren het ogen iets anders zou ze iniedergeval niet verwachten. Langzaam begon ze tegen zichzelf te mompelen, de doodste zaak voor de wereld in haar geval. Ze droomde vaak weg, denkend over het paranormale en de vreemde dingen in deze wereld vol ongeluk, liefde, plezier en verdriet alles zou een reden hebben, wat die reden is dat is voor hun een weet en ons een vraag, waarom zouden we deze emotie's hebben, het zou enkel ongeluk brengen, ongeluk.. En plezier, zouden we die leuke tijden opzij zetten om niks te voelen? Geen plezier, liefde? Zij wel, wat zou er dan in haar leven gebeuren, ze zal toch niet verliefd worden en plezier? Misschien, ooit.. Ze schudde die gedachte uit haar kop, tenslotte zou ze niet opgeven, het verleden is het verleden, kijk niet terug, kijk vooruit, in de toekomst. Nu, tussen andere Shapeshifters zou dat nog niet eens zo onwerkelijk zijn, ze kende haar probleem. Nee ze zou het geen 'probleem' noemen, ze hield van haar dierenvorm, en zou die ook zeker niet opgeven. Die mensen, ze moesten gewoon rotten alleen omdat we iets anders waren dan hun, daarom draagde ze die enorme haat mee..

"Shapeshifter?" ze keek op en schrok uit haar gedachte. Haar blik was niet kill, maar je kon ook geen geluk in haar ogen zien.. "Ik ben wat je me wilt noemen" sprak ze kalmpjes met een lichte grijns die haar lippen krulde. Katten grijnzen bijna altijd, maar als ze het menen, als ze een mens waren hadden ze een emotieloos gezicht. Echter zou dit misschien opvallend zijn, al zou het in het daglicht zijn, maar ze kon niet op tegen iemand met goed nachtzicht, als haar zelf. "Een Shapeshifter.. Een unieke levensvorm op aard, gehaat door delen van de mensheid. Hebben we ooit iets verkeerd gedaan behalve 'anders' te zijn?" ze mompelde maar wat tegen haar zelf, maar dit was één van haar momenten waar ze ergens in verdiept was, mensen. Nee, Shapeshifters moesten er maar mee leren omgaan dat ze zo praatte in enkele gevallen..

Ze waagde een stap dichterbij. Ze vroeg zich af hoe de “kat” over haar zou denken. Ze bewoog zich voorzichtig, alsof ze met een wilde kat te maken had, maar praatte tegelijkertijd wel. Voor zover zij wist, was er geen kenmerkelijk verschil tussen dieren en Shapeshifters in hun dierenvorm. En het meest verwarrende was dan nog, dat ze elk dier konden zijn. Als ze een vlieg doodsloeg, kon het zijn dat ze een medeleerling vermoorde en onder haar voet vermorzelde. Katniss rilde en besloot om alle vliegen, spinnen en ander ongedierte dat haar kamer binnenkwam, gewoon naar buiten te werken en niet dood te trappen of te slaan. Ze keek weer naar de kat, die haar glanzende ogen duidelijk op Katniss gericht had. Dat bewees in elk geval de aanwezigheid van intelligentie. En de meeste katten zouden niet reageren op het woord “Shapeshifter”. Dit was iemand die van vorm veranderde. Een jongen, een meisje, misschien zelfs wel een vunzige ouwe zwerver – het kon allemaal.

“Ik ben wat je me wilt noemen,” zei de kat, en bijna wilde Katniss weer automatisch een stap achteruit zetten. Ze hield zich net op tijd in, maar dit was eigenlijk één van de bizarste dingen die ze ooit in het leven had meegemaakt. Deze kat was een Shapeshifter, hier had ze het bewijs. Maar toch… Hyne was vandaag voor haar ogen in een Shepherd veranderd, maar hij had niet gesproken. Katniss had er nooit over gedacht dat je dat überhaupt kon in je dierenvorm. En een kat horen praten was niet bepaald alledaags; ze schrok er gewoon automatisch voor terug. Maar ze wist zich snel te herstellen, rechtte haar schouders en knikte even. De Shapeshifter zou het ongetwijfeld zien. Katniss kon vage vormen onderscheiden, maar ze kon zich voorstellen hoe scherp je als kat in het donker moest kunnen zien. “Een Shapeshifter… Een unieke levensvorm op aard, gehaat door delen van de mensheid. Hebben we ooit iets verkeerd gedaan, behalve ‘anders’ te zijn?” mijmerde de kat. Katniss wist niet zeker of ze moest antwoorden of dat ze de stilte die nu heerste, moest laten. Ze gokte erop dat ze iets kon zeggen. ‘Gebeurd dat niet altijd? We delen mensen in hokjes en vakjes en wijzen sommigen uit… Dat doet iedereen. Ook Shapeshifters.’ Ze stapte een kleine meter opzij om tegen een kleine boomstam aan te leunen keek de kat afwachtend aan. Wat zou het zijn als het een mens was? Ze fantaseerde erover. De stem had geklonken als die van een meisje, dus daar ging ze vanuit. Ze probeerde zich een uiterlijk voor te stellen, al was het allemaal puur gok. Ze dacht niet dat uiterlijke kenmerken van Shapeshifters in hun twee verschillende vormen, overeenkomsten toonden.