Kelynn High
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
PortalPortal  IndexIndex  ZoekenZoeken  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 Maybe they return one day... I hope

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Benjamin

Benjamin


Aantal berichten : 188
Registratiedatum : 06-08-11

Your Character
Animal ID: Puma
Age: 18
Partner: You think it's easy?

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 12:33 am

Langzaam liep Benjamin door de duinen. Hij had geen zin om iets te doen, dus hij had besloten om gewoon rond te lopen. Hij had niet echt een doel, niet echt een plek waar hij heen wou. Hij ging gewoon altijd rechtdoor. Hij vroeg zich af of hij al verdwaald was. Dat zou best wel grappig zijn. Hij was hier nog geen week. Het was een vreemde plek hier. Benjamin had nergens informatie gevonden over wat hij was, maar hij bleek dus niet de enige te zijn. Hij vond zijn mensenvorm prima. Hij had zijn dierenvorm nergens voor nodig. Benjamin was het gewend geweest zo weinig mogelijk te transformeren. Toch vond hij het best stoer. Er was een reden dat hij altijd Puma sneakers aan had. Deze keer rode, met geel en zwart. Echt gaaf, als je het hem vroeg. Zijn dierenvorm was een poema. Razendsnel, lenig en dodelijk. Ach, had je dat ergens voor nodig dan? Ja, het was wel fijn om in het bos rond te rennen. Vooral omdat hij dan alleen kon zijn. Hij rende ergens heen, ging liggen en dacht na over zijn leven. Over wie hij was. Over wàt hij was. Iets dat ze hier Shapeshifters noemden. Hij was er ook een, al vond hij het vreemd. Wat was er nuttig aan? Om die reden hadden zijn ouders hem alleen gelaten. Geen plek om te blijven. Gelukkig was hij redelijk zelfstandig. Zeker in die vier jaar. Ja, hij kon prima voor zichzelf zorgen. De wereld was leeg zonder zijn ouders. Er was gewoon niets boeiends meer aan. Zijn vader was zijn leven. En zijn moeder, die toch op elk probleem een antwoord wist. Ze zag altijd als er iets mis was. Hij had later beseft dat ze het moet geweten hebben, dat hij anders was, dat hij het kon. Zijn gezicht betrok. Zouden die discussies vroeger over hem gaan? Zijn vader die schreeuwde, zijn moeder die huilde... Het ging allemaal om hem. Om zijn transformaties. Hij had nochtans gedacht dat hij het verborgen kon houden, dat het zijn geheim was. Maar nee. Op een dag was hij thuisgekomen, en er was niemand meer. Ze waren vertrokken. Ze hadden natuurlijk niet laten weten naar waar. Het had hem diep gekwetst. Benjamin vloekte zacht. Hij stond stil en keek naar de zee. Het geluid van het water kalmeerde hem enigszins, maar binnenin hem ging de storm van gedachten gewoon door. Ze hadden van hem gehouden. Toen gebeurde het, de eerste keer. Hij herinnerde het zich nog goed, hoe hij verward begon te rennen, hoe alles anders was. De snelheid die hij kon maken, de geuren die zoveel sterker waren. Hij had zich verstopt in het bos. Hij durfde zich niet te vertonen. Gelukkig waren zijn ouders net die week op tweede huwelijksreis. Hij was terug veranderd, plots. Toen pas was hij naar huis teruggekeerd. Hij had het een paar keer opgewekt, om te kijken of hij niet gedroomd had. De realiteit had hem een klap in het gezicht gegeven. Het was echt, hij was een poema. En zijn ouders hadden het ontdekt.

Benjamin liep weer door. Hij probeerde het allemaal achter zich te laten. Jammer genoeg hadden zijn gevoelens beslist om er een stokje voor te steken. Hij voelde zich eenzaam, al vond hij het fijn om alleen te zijn. Hij voelde zich ongewenst. Hij voelde zich bestempeld met het woord ‘Shapeshifter’, wat in zijn ogen gelijk stond aan freak. Hij zuchtte. De rust die de zee hem leek te geven, verdween weer helemaal. Iemand die het gewend was om te transformeren, zou dat nu ook doen. De meesten hier voelden zich waarschijnlijk opperbest in hun dierenvorm. Juist door die transformatie was hij hier. Toch voelde het hier best aangenaam. Niemand hier dwong je om te transformeren, en toch wist iedereen wat hij was. Een Shapeshifter, zoals ze het hier noemden. En het leek hier normaal te zijn. Hij keek op toen hij het geluid hoorde van iemand die door het duingras liep. Dit keer was het niet de wind. Hij draaide zich om. “wie is daar?” Zei hij zacht, voor anderen dan. Hij sprak altijd zo.

-> Iedereen
Terug naar boven Ga naar beneden
Elysee

Elysee


Aantal berichten : 98
Registratiedatum : 04-08-11

Your Character
Animal ID: witte uil
Age: 16
Partner: -

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 3:56 am

Het woei vrij hard zodat haar lange haren om haar gezicht dansten en haar zicht belemmerden. Het was dat ze een hekel had aan een paardenstaart, een dot of enige andere vorm van opgestoken haar, anders zat het nu allemaal strak naar achter in een seutig kapsel. Naar het strand was ze eerder nog niet geweest, dus had ze besloten dat ze daarheen kon gaan. Zand, zee en de eeuwige zilte zeewind waren allemaal heel rustgevende factoren. In de zomers, in één van de duizend buitenverblijven die ze de hare kon noemen, was ze niet van het strand weg te slaan. Ze probeerde zoveel mogelijk op het zand te zijn, zodat het gemis niet te erg zou zijn zodra ze terug in Parijs was. Parijs was prachtig, daar niet van, maar soms had ze een eenzame plek nodig, een woeste plek ook en het strand was perfect. In Parijs kon het soms erg benepen aanvoelen, want alles en iedereen was altijd in beweging, je werd altijd omgeven door hoge gebouwen. Zelfs de parken waren afschuwelijk druk. Even miste ze haar vrienden, heel even maar, door de gedachte aan de stad waar ze was opgegroeid. Als je erover nadacht was het allemaal vreemd gelopen: ze had ontdekt dat ze een uil kon zijn. Op dat moment was ze tien en had ze gezworen dat niemand het ooit te weten zou komen. Erg veel deed ze er niet mee; het was af en toe gewoon leuk. Er waren shapeshifters die liever dier dan mens waren, er waren die liever mens dan dier waren, er waren die alleen in bedreiging konden veranderen, er waren mensen die alleen veranderden met een reden. Elysee deed het gewoon als ze er zin in had. Ze had haar vriendenkring opgebouwd, allemaal doodnormale mensen die naar school gingen, naar feestjes, daar veel te veel dronken en de volgende dag niet meer wisten wat ze gedaan hadden. Elysee was precies zo, met dat ene verschil: ze kon veranderen. Pas op haar vijftiende ontmoette ze Thomas, een vriend van haar ouders. Hoe ze had ontdekt dat hij dezelfde was als haar wist ze niet meer, maar het kwam erop neer dat ze dankzij hem hierheen kon. Of ze lang op Kelynn zou blijven wist ze niet; het Parijse nachtleven beviel haar goed. Maar voor nu was het even leuk om soortgenoten te ontmoeten en over dingen na te denken. Ze had geen plannen – morgen was een raadsel – en dat beviel haar wel.
Omdat ze zo in gedachten verzonken was, zag ze nu pas de persoon die voor haar stond. Ze wilde doorlopen, maar toen draaide de jongen zich om. Ze was niet in hem geïnteresseerd op welke manier dan ook, dus liep ze stug verder. Toen zei de jongen echter iets en verstoord keek ze op. ‘Als je wat van me wil weten,’ zei ze, ‘moet je echt luider praten.’ Ze klonk als Elysee zoals ze bekendstond in Parijs: kattig, ongeïnteresseerd en een echte bitch. Nu pas besefte ze dat ze op Kelynn nog nooit die kant van zichzelf had laten zien. Hm, vreemd, bedacht ze, daar moet verandering inkomen. En misschien was de jongen een goede persoon om mee te beginnen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Benjamin

Benjamin


Aantal berichten : 188
Registratiedatum : 06-08-11

Your Character
Animal ID: Puma
Age: 18
Partner: You think it's easy?

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 6:17 am

Het meisje dat achter hem aan had gelopen, leek hem eerst niet op te merken. Toen ze dat wel deed, zag ze eruit alsof ze hem niet wilde zien staan. Hij stond er wel degelijk, in haar weg. Ze keek hem bijna vijandig aan, wat hem een ongemakkelijk gevoel bezorgde. Hij had toch niets verkeerds gedaan? Misschien was het haar manier van doen, net zoals hij stil praatte. Hij hield van de stilte. Hij wou hem niet zomaar doorbreken. Hier was gewoon veel lawaai. Het lawaai van de zee, de wind in het gras, de meeuwen die overvlogen. Echte dieren, of mensen? Hij wilde het niet weten. Hij was hier bijna een week, en hij moest nog steeds wennen aan het idee dat er nog anderen waren. Anderen, die misschien hetzelfde hadden meegemaakt als hij. Jongeren die ook hun ouders kwijt waren, omdat ze waren zoals ze waren. Shapeshifters, zonder het echt te willen. Niet dat iedereen het erg vond. Er waren er die met een glimlach transformeerden. Benjamin begreep hen niet. Het had waarschijnlijk hun hele leven kapot gemaakt. Hij hoopte dat ze hier op Kelynn niet allemaal waren zoals het meisje voor hem. ‘Als je wat van me wil weten,’ Merkte ze op ‘moet je echt luider praten.' Alles in haar stem liet hem weten dat ze hem niet mocht, en hij kende haar niet eens. Benjamin haalde zijn schouders op. "Ik praat zo luid als ik dat wil", Zei hij, toch iets harder. Wie weet kon ze in een enge leeuw veranderen, of wist hij veel. Iets gevaarlijks. Hij wist dat het niet goed was om af te gaan op haar uiterlijk. Hij wou haar niet uitdagen voor hij wist wat ze was. Misschien was ze chagrijnig vandaag. Hij keek haar nerveus aan. Hij was niet echt het type dat zomaar alles zei wat in hem opkwam. Daarvoor moest hij eerst vertrouwen hebben in een persoon. En zij zag er niet naar uit dat ze dat wou opwekken bij hem. Ze leek eerder afstandelijk. Hij keek voor de zekerheid in haar ogen, zonder beschaamd te zijn of de zijne af te wenden. Het enige wat hij kon zien, was onintresse. Een bitch dus, iemand die dacht dat ze het allemaal had, dat ze de baas kon zijn over alles en iedereen. Hij kende die types. Hij wou er eigenlijk niets mee te maken hebben. Zou hij... Veranderen en wegrennen? Hij wist bijna zeker dat hij sneller was, al wist hij niet of hij het zomaar kon. Hij had er wat tijd voor nodig. Misschien was ze tegen dan al in een wist-hij-veel veranderd, en viel ze hem aan.

Hij haalde het haar uit zijn ogen met zijn hand en keek haar toen weer aan. Wat moest hij hier nu mee doen? Even afstandelijk reageren, of proberen tot haar door te dringen dat dat helemaal niet nodig was. Hij zuchtte zacht. "Mijn naam is Benjamin", Zei hij toen maar, terug wat zachter. "En wie ben jij?" Hopelijk was het luid genoeg voor het meisje. Als hij moest schreeuwen, zou hij weglopen. Hij vond het allesbehalve fijn om zijn stem te moeten verheffen. Dat was iets voor kinderen, die om aandacht vroegen. Die gingen schreeuwen. Of huilen. Dingen die Benjamin al niet meer had gedaan sinds hij zonder ouders zat. Hij had gehuild, hij had geschreeuwd, en hij had ontdekt dat het geen zin had. Het haalde niets uit, dus hij was ermee gestopt. Benieuwd of ze er nu wel normaal op zou reageren, keek hij haar weer aan. Hij sloeg zijn armen over elkaar. Het was koud hierboven, voelde hij nu. Door het wandelen had hij warm gekregen. Nu hij stil stond koelde hij snel af. "En waarom doe jij zo tegen een vreemde?" Vroeg hij toen, redelijk hard naar zijn mening. Maar hij wou het weten, en ze had hem duidelijk gemaakt dat hij alleen antwoorden kreeg als hij luider praatte.
Terug naar boven Ga naar beneden
Elysee

Elysee


Aantal berichten : 98
Registratiedatum : 04-08-11

Your Character
Animal ID: witte uil
Age: 16
Partner: -

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 6:41 am

Hij wist duidelijk niet wat hij met haar aanmoest. Ze zag dat hij nadacht en ze vroeg zich af wat hij allemaal over haar zou denken. Niet dat het haar wat kon schelen, ze vroeg het zich gewoon af uit nieuwsgierigheid. Na wat een eeuwigheid leek, deed hij eindelijk zijn mond open. ‘Ik praat zo luid als ik dat wil,’ verklaarde hij iets luider dan eerst. Elysee bedwong de neiging om sarcastisch een wenkbrauw op te trekken. Het klopte niet. Daarnet had hij zacht gesproken, maar ze had duidelijk de vragende toon in zijn stem gehoord, want betekende dat zijn woorden tot haar gericht waren en dat hij een antwoord verwachtte. Dan kon hij op z’n minst luid genoeg praten zodat ze hem zou verstaan. Ze besloot echter er niets op te zeggen en wijselijk te zwijgen. Omdat zij niets zei en hij ook niet, was het een tijdje stil en Elysee was niet van plan die stilte te verbreken. Ze stonden tegenover elkaar, en eigenlijk zou ze door moeten lopen, maar ze wilde nog niet. Ze was in een wispelturige bui vandaag, want nu wilde ze de jongen wel leren kennen. Nu, leren kennen was veel gezegd, maar ze wilde wel een gesprek aanknopen. Hoewel ze vaak ongeïnteresseerd en kil overkwam en dat de helft van de tijd ook wás, had ze graag conversaties. Het was een manier om mensen te testen en heel misschien nieuwe vrienden te vinden. Normaal gezien zou ze doodeenvoudig zichzelf voorgesteld hebben of iets in die aard, maar na haar uitbarsting van net leek dat niet logisch dus zweeg ze. Ze draaide haar hoofd en keek naar de horizon, zich afvragend hoe ze moest beginnen. Zich excuseren was geen optie – dat kon niemand ooit van haar verwachten als die niet in haar dichtste vriendengroep hoorde. Uiteindelijk besloot ze gewoon haar naam te geven, alsof ze net niet heel kattig was geweest, maar de jongen was haar voor. ‘Mijn naam is Benjamin.’ Benjamin vond ze een leuke naam, het klonk zo... vrolijk en vrij. Ze ging echter liever dood dan hem dat te zeggen dus knikte ze, hij kon maar zien wat hij met die informatie deed. ‘Elysee,’ antwoordde ze op de vraag wie zij was. Dankzij het feit dat ze alleen haar naam zei kwam ze weer zo kortaf over, maar ze had geen zin om daar wat aan te veranderen. Plots zei hij iets wat ze nooit had verwacht; hij vroeg uitleg om haar gedrag. Nu fronste ze wel, omdat ze het zo’n vreemde vraag vond en omdat ze geen antwoord had. ‘Heb jij een reden waarom je zo stil praat dan?’ vroeg ze, en ze klonk weer gemeen, maar net iets minder kattig dan ervoor. ‘Dit is wie ik ben.’ Ze schrok zelf van deze uitspraak en beet op haar lip. Het was niet de bedoeling dat ze een diepzinnig, semi-psychiatrisch en openbarend gesprek ging hebben met deze jongen, want zoals hij zelf zei: hij was een vreemde en zelfs met vrienden deed ze daar niet aan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Benjamin

Benjamin


Aantal berichten : 188
Registratiedatum : 06-08-11

Your Character
Animal ID: Puma
Age: 18
Partner: You think it's easy?

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 7:40 am

Hij vroeg zich af of ze nu de neiging had om hem van de duin te rollen. Zou ze het kunnen? Hij wist dat hij vreemd kon overkomen op de buitenwereld, maar het kon hem niets schelen. Alles aan deze wereld was vreemd, dus hij kon net zo goed vreemd doen. Zou zij het normaal vinden, hetgeen ze kon? Want ze was er toch een? Anders zou ze hier vast niet zijn. Hij was 4 jaar op de dool geweest, en het had hem geleerd dat hij een thuis nodig had. Maar bij zijn ouders kon hij dat niet meer vinden. Die wilden hem niet meer. Zijn blik volgde een hagedis, die zich snel uit de voeten maakte. Kon hij dat ook maar. Krimpen tot niemand hem meer zag staan. Onopvallend leven, zonder dat iemand het hem extra moeilijk maakte. Het Shiften was al een probleem op zich. Als er dan nog mensen binnen kwamen wandelen om hem erop te wijzen dat hij dit of dat verkeerd deed, dan was het niet meer doenbaar. Dit meisje leek hard op weg zijn gevoel voor eigenwaarde de grond in te boren. Want dat was hij, als Shapeshifter. Minderwaardig. Een beest die je in een hok moest opsluiten. Misschien zou hij er later geld mee gaan verdienen. Op de Freakshows. 'De mens die in een dier kon veranderen, komt dat zien, voor slechts 10 dollar zie je een jongen in een poema veranderen!' Hij zuchtte weer. ‘Elysee,’ Antwoordde ze kort op zijn vraag. Het klonk niet meer vijandig, waar hij stiekem wel blij om was. Als hij dan contact moest maken, dan liever op een aangename manier. Hij had bijna aangenaam gezegd, maar of dat het ook werkelijk wàs? Nee, eigenlijk niet, maar dat kon hij niet zeggen. Ten eerste zou ze het vast niet fijn vinden om al fluisterend uitgescholden te worden. Hij glimlachte bij die gedachte. Fluisterschelden, het was eens iets nieuws. En minder raar dan het Shiften. Hij begreep nog steeds niet hoe het in godsnaam mogelijk was. Zomaar, hup, ik ben een dier en ik ren vrolijk door het gras, en straks ga ik mijn huiswerk doen. Alsof het niet raar was, stonden ze er dan niet bij stil?

Ze fronste bij zijn volgende vraag. Weer niet luid genoeg? Maar nee, ze vond het blijkbaar nogal een rare vraag. Ach, zoals hij zich voorhield: alles hier was raar, hij kon er nog bij.‘Heb jij een reden waarom je zo stil praat dan?’ Kaatste ze de bal terug. Hij knikte. "Dat heb ik", Grinnikte hij, nog steeds redelijk zacht. Hij was het gewoon gewend. Luid praten lag niet in zijn aard, ten eerste. Er waren nog redenen genoeg om zacht te praten. Hij zou er niets van zeggen. Misschien vond ze het wel belachelijk, of had ze hier helemaal geen zin in. ‘Dit is wie ik ben.’ Zei ze toen plots, vast dieper dan ze bedoeld had. Maar wat wàs ze? Ze was een mens die zo maar even in een dier kon veranderen. Net zo makkelijk en normaal als je een nieuw shirt aantrekt als het vuil is. Hop, een twee drie, wat ga ik nu eens doen? Wat kan ik doen, transformeren. Dat is namelijk even normaal. Wel, hij vond het niet echt normaal. Het hoorde niet. Mensen moesten mensen blijven. De gedachte dat alle dieren op de hele wereld mensen waren, overviel hem. Kon dat? Waren alle dieren op deze planeet eigenlijk mensen? Hij rilde. Hij had een kat gehad, die hem soms zo menselijk kon aankijken. Dat kon niet waar zijn. Zijn maag keerde om. Hij klampte zich vast aan de gedachte dat er te veel dieren waren, dat ze onmogelijk àllemaal mensen konden zijn. Hij besloot het onderwerp net iets minder zwaar te maken. "En wat kwam jij hier doen, zo ver van het huis af?" Vroeg hij, weer luid genoeg om Elysee tevreden te houden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Elysee

Elysee


Aantal berichten : 98
Registratiedatum : 04-08-11

Your Character
Animal ID: witte uil
Age: 16
Partner: -

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 8:44 am

Fuck, dacht ze geïrriteerd toen hij antwoordde dat hij een reden had. Dat was zo typisch, echt ongelooflijk. Ze hoopte maar dat hij geen antwoord ging gaan eisen, want nu had ze er geen. Gelukkig leek hij niet echt de persoon die wat ging gaan eisen. Hij leek een rustig iemand, iemand die ook over zich heen liet lopen. Als hij onterecht beschuldigd zou worden van moord en levenslang zou krijgen, zou hij gedwee meegaan naar de gevangenis. Ze zag het echt nog voor zich. In elk geval; met zijn gevatte antwoord was hij wel in haar achting gestegen en ze besloot beleefd te zijn. Niet aardig, niet vriendelijk – beleefd. Hij leek erg te leven in zijn eigen wereld, want telkens zag ze hoe zijn gedachten afdwaalden naar andere dingen. Soms wilde Elysee dat ze in mensen hun hoofd kon kijken, om te weten wat ze dachten. Over haar (hoewel dat meestal niet moeilijk te raden was: bitch), over de wereld (ugh) of wat ze gewoon dachten algemeen. Dat moest fantastisch zijn, in iemand zijn hoofd kunnen kijken. Alleen als je toestemming had, uiteraard. De gedachte dat iemand zomaar zou kunnen weten wat ze nu dacht was te beangstigend voor woorden. Benjamin zei wat en ze was verbaasd. Eerlijk gezegd had ze hem niet het type gevonden dan uit zichzelf wat ging gaan zeggen. Meer iemand die antwoordde op vragen en dan in het onzichtbare probeerde te verdwijnen. ‘Dus jij zit daar ook?’ vroeg ze eerst, doelend op Kelynn High, zonder te antwoorden. Pas daarna zei ze dat ze het strand een rustgevende plek vond. ‘En soms is het gewoon leuk om op het strand te zijn. En jij?’ vroeg ze daarna. Hij had vast ook wat te vertellen.

ik voel me slecht; maak jij zo'n mooie lange post kom ik met dit kort prutsdingetje aanzetten. sorry :p
Terug naar boven Ga naar beneden
Benjamin

Benjamin


Aantal berichten : 188
Registratiedatum : 06-08-11

Your Character
Animal ID: Puma
Age: 18
Partner: You think it's easy?

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 9:20 am

Er was hier niemand anders in de buurt, gelukkig maar. Als er zo'n bende schreeuwerige kinderen op hen af kwam rennen, zou hij waarschijnlijk zèlf van de duin springen. Hij hield van de rust en de stilte om zich heen. Hij stak zijn handen diep in de zakken van zijn sweater. Ze zag er een beetje geïrriteerd uit toen hij zei dat hij wel degelijk een antwoord had. Hoe het kwam dat hij er niet van hield? Dat kon hij nu niet echt zeggen. Hij vond het gewoon zo nutteloos, schreeuwen en luid praten. Hij was toch prima te verstaan als hij zacht praatte? Dan moesten die anderen maar eens wat moeite doen, net zoals hij moeite had met het Shiften-gedoe. Toch zou hij het op een dag moeten aanvaarden. Hij wou hier absoluut blijven. Het was hier goed, voor zijn soort. Zijn soort, belachelijk als je het zei, maar wel waar. Hij was anders dan de normale mensen, en het beviel hem niet. Waarom was hij niet gewoon een kind dat kon lachen en spelen, vrienden maken en uitgaan? Hij had er veel voor over, maar het had niet mogen zijn. En daarom hadden zijn ouders hem achter gelaten, in een villa middenin een bos. Hij kon niet eens in auto rijden. Op dat moment was hij bijna gedwongen geweest om te transformeren. Hij had als poema een weg moeten zoeken, een weg naar een nieuw leven. En het was hem slecht bevallen. Nee, niets op deze wereld zou hem nog eens dwingen te transformeren. Hij vond zijn leven prima zo, zonder de rotzooi van transformeren.

Ze leek verbaasd toen hij iets zei. Wat, was het zo raar dat hij in een conversatie iets vroeg? Ach, vreemde dingen leken hier wel normaal. Daarom vond hij het fijner hier dan op andere plekken. Hij kon zo raar zijn als hij wou, niemand die ervan opkeek. Benjamin kreeg al gauw antwoord op zijn vraag. Ze klonk iets beleefder nu, maar nog verre van vriendelijk. ‘Dus jij zit daar ook?’ Vroeg ze, zonder zijn vraag te beantwoorden. Benjamin knikte. "Ja. Ik denk nu een week of iets langer", Hij kon er niets aan doen, hij praatte weer stiller. Hij besloot dat hij er op ging letten. Niet speciaal voor haar. Het kon onmogelijk waar zijn dat ze de enige was die er zich aan ergerde. Toen kreeg hij antwoord op zijn vraag. ‘En soms is het gewoon leuk om op het strand te zijn. En jij?’ Weer een vraag. Het leek meer op een verhoor. Maar wie was hij om te klagen? "Ik ben gewoon toevallig deze richting uit gelopen. Ik wou daar weg, even. En toen kwam ik hier", Antwoordde hij, bijna op een normaal volume. Hij schrok van zijn eigen stem. Dus zó klonk hij. Hij vroeg zich af of hij een aangename stem had. Hij vond het maar raar, dat luid praten-gedoe. Misschien zou hij er niet zo intensief op letten. "Wat denk jij van de school?" Vroeg hij toen maar, alweer iets zachter. Eigenlijk perfect zo. Niet te luid, maar verstaanbaar. Hopelijk vond ze dat ook.

Ach, no worries. ik vind je posts leuk :3
Terug naar boven Ga naar beneden
Elysee

Elysee


Aantal berichten : 98
Registratiedatum : 04-08-11

Your Character
Animal ID: witte uil
Age: 16
Partner: -

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 9:46 am

Ze draaide zich zo zodat ze Benjamin nog kon aankijken, maar ook zodat haar haar naar achter waaide, en niet recht in haar gezicht. Dat was een nadeel van lang haar: het zat altijd in de weg. Het probleem was dat ze kort haar ook niet leuk vond om te dragen en ze vond het zichzelf niet staan. Misschien moest ze eens gewaagd doen en het kort laten knippen. Misschien er zelfs ook weer een kleurtje insteken. Vroeger was dat voor haar een soort van verslaving geweest: haar haar verven. Bijna elke maandag had ze weer een nieuwe kleur; ze was blond, rood, bruin, ja zelfs paars geweest. Met het blonde haar leek ze bijna kleurloos, dat rode was wel leuk geweest, het bruine vond ze niet Elysee en dat paarse kon nooit voor altijd. Het zwart was iets te hard bij haar bleke haarkleur, maar het was wel het gezondste. De stem van Benjamin haalde haar weer naar het heden, weg uit haar Haarverfland. Ze knikte. ‘Ik denk dat ik hier ook ongeveer een week zit, maar het lijkt langer.’ Ze merkte dat ze vriendelijk klonk – haarverf stemde haar altijd goed. Anderen waren verslaafd aan wiet of nicotine, zij aan haarverf. Ze was dan wel al een tijdje ‘afgekickt’, ze kon nog steeds spontaan vrolijk worden van dat onderwerp. Wat best zielig was, als je erover nadacht. Benjamin antwoordde op haar tweede vraag en tevreden merkte ze dat hij op normaal volume sprak. ‘Waarom wil je daar weg?’ vroeg ze en ze besefte dat ze echt teveel vragen stelde. Ach wat. ‘Je bent daar bij mensen die je begrijpen, toch?’ Tenminste, zo zag zij het. Kelynn High was een goede plek omdat ze over haar transformatie kon praten. Toen ze nog bij haar ouders woonde had ze het moeten verzwijgen en voor een tienjarig kind was zoiets verzwijgen moeilijk. Gelukkig was ze slim genoeg geweest om te beseffen dat ze beter haar mond kon houden. Ze zou nog in het gekkenhuis belandden. ‘Ik vind het een goede plek,’ zei ze en ze bedacht dat hij echt niet zo moest letten op zijn stemvolume. Al het hele gesprek lang steeg en daalde het en op de duur werd het komisch. ‘Je bent onder soortgenoten, zoals ik al zei en de omgeving is mooi. En de mensen zijn ook leuk, gelukkig.’ Waarom ze dat laatste zei wist ze niet echt. Ze kon de gedachte van Benjamin al raden: ja, maar jij niet, arrogant kreng. Erg veel kon het haar niet schelen, hij deed vriendelijk en zij begon haar best te doen.

aw dankje, ik denk hetzelfde over de jouwe haha :p
Terug naar boven Ga naar beneden
Benjamin

Benjamin


Aantal berichten : 188
Registratiedatum : 06-08-11

Your Character
Animal ID: Puma
Age: 18
Partner: You think it's easy?

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 07, 2011 8:12 pm

Schijnbaar zonk Elysee even weg in haar eigen gedachten. Hij liet haar maar doen. Benjamin had er een haat aan als iemand zich bemoeide met wat hij dacht. Dat was iets van hem alleen. Hij kon er niet aan denken dat iemand zijn gedachten zou kunnen lezen, al waren ze soms op zijn gezicht af te lezen. Soms kon je het verdriet in zijn ogen zien. Nu gelukkig niet. De harde realiteit drong tot hem door. Zijn ouders waren al 4 jaar weg. No chance dat ze hem nog zouden komen zoeken. Hij was gedoemd om te zijn wie hij was. Een Shapeshifter, terwijl hij dat niet wou zijn. Was het een of andere straf? Wat had hij verkeerd gedaan? Hij woelde met de punt van zijn schoenen in het zand. Slecht idee, nu zat er zand op zijn puma's. Een van de mooiste die hij bezat. Dat moest hij er straks maar afspoelen ofzo. Hij besloot dat het nu te lang stil geweest was. Na een tijdje was de stilte niet meer aangenaam. Stilte kon fijn zijn, maar niet als je elkaar nog maar pas kent. Hij was eigenlijk heel nieuwsgierig naar haar, maar hij had het lef niet om ernaar te vragen. Nee, dat was niets voor hem. Benjamin kon het zelf niet verdragen als iemand onbeschaamd in zijn verleden zat te graven. Ze schrok op uit haar gedachten. Toen ze haar antwoord gaf, klonk ze verbazingwekkend vriendelijk. ‘Ik denk dat ik hier ook ongeveer een week zit, maar het lijkt langer.’ Ow, bijna net zo lang als hij. Ook een redelijk groentje hier dan. Hij was ervan overtuigd dat zij hier wèl al een hoop vrienden had. Ze zag er wel uit als iemand die zijn neus graag in andermans zaken stak. Iemand die spontaan op je af komt lopen en je begint uit te horen over van alles en nog wat.

Hij was net daaraan aan het denken toen ze de volgende vraag afvuurde. ‘Waarom wil je daar weg?’ Hij keek haar een beetje niet-begrijpend aan. Hij fronste licht. ‘Je bent daar bij mensen die je begrijpen, toch?’ Zijn mond werd droog. Mensen die hem begrépen? Mensen, die eigenlijk niet eens mensen waren. Nee, onmogelijk. Mensen die vrolijk in een dier veranderden kon hij niet begrijpen. Hoe kon het dan omgekeerd? "Ik denk niet dat iemand mij kan begrijpen", Zei hij, op dezelfde toon die hij daarstraks aangenaam had gevonden. "Ik begrijp hèn niet." En ik begrijp het hele Shiften-begrip niet, dacht hij erachteraan, zonder het luidop te zeggen. ‘Ik vind het een goede plek,’ Merkte ze op. Hij knikte instemmend. Dat was dan wel weer waar. Het was een goeie plek, maar voor hun soort. Hun soort, het klonk nog steeds belachelijk. Zou zij het begrijpen? ‘Je bent onder soortgenoten, zoals ik al zei en de omgeving is mooi. En de mensen zijn ook leuk, gelukkig.’ Zei ze, en zijn hart sloeg een tel over. Daar had je het... Soortgenoten? Wat was hij eigenlijk? Een gevoel van misselijkheid overviel hem. In het begin had hij Kelynn High meer als een soort dierentuin gezien. Een dierentuin voor de restjes, de niet-menselijken. Sluit ze op, steek ze in een omgeving waar we er geen last van hebben. Dat gevoel groeide nu weer. "Fijn dat jij het naar je zin hebt", Glimlachte hij. Ze deed tenminste haar best om aardig te zijn, wat erg gewaardeerd werd langs zijn kant. Toch raakte hij niet van het bittere gevoel aan de binnenkant af. Soortgenoten, Shapeshifters... Hij kreeg nu nog meer de neiging om weg te rennen. Weg van Kelynn High, weg van de Shifters. Hij bedacht zich dat dat niet kon. Wat voor toekomst had de buitenwereld hem te bieden? Stel nu dat er een fase kwam waarin hij het niet meer kon tegenhouden? Dat hij aan een bureau zat, op een toetsenbord te tikken, en dat hij plots een poema was. Verschrikkelijk. Het was niet makkelijk.
Terug naar boven Ga naar beneden
Elysee

Elysee


Aantal berichten : 98
Registratiedatum : 04-08-11

Your Character
Animal ID: witte uil
Age: 16
Partner: -

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimema aug 08, 2011 1:27 am

Ze fronste. Hen niet begrijpen – hoezo? Hij was toch een shapeshifter? Plotseling bekeek ze hem argwanend. Stel dat hij dat niet was? Dat hij gewoon een jongen was die om bizarre redenen op Kelynn High terechtgekomen was en geen idee had van wat hier gaande was? Het was vrij ongeloofwaardig, maar in principe kon het. Elysee besloot dat ze het hem moest vragen, maar ze moest natuurlijk subtiel zijn zodat ze niets verried want indien hij een ‘normaal’ iemand was kon dat problemen geven. Voor zover Elysee wist, wist de mensheid niet dat er onder hen zich shapeshifters bevonden. ‘Ben jij eh...’ Ze zweeg even en probeerde een tactisch woord te bedenken, maar tactiek was nooit haar sterkste kant geweest. ‘Ik bedoel, weet je wie hier zijn?’ Ze keek hem met haar ogen een beetje samengeknepen aan. Toen overdacht ze zijn woorden en hij had gezegd dat hij niet geloofde dat iemand hem kon begrijpen, dus misschien was hij wel een shapeshifter. Hij glimlachte voor de eerste keer tijdens het gesprek, merkte ze op. Dat gaf haar een goed gevoel: als hij dit hier doodsaai vond zou hij niet staan glimlachen, toch? ‘Waarom vind jij het hier niet zo fijn?’ vroeg ze prompt, omdat ze dat wel eens wilde weten. Ze dacht er niet bij na dat het een erg onbeleefde vraag was en dat het ook iets persoonlijks was. De kans dat hij zou antwoorden aan een vreemde was nogal klein, maar wie niet probeert heeft al verloren. Tenslotte moest hij niet antwoorden; hij kon er ook voor kiezen haar vraag te negeren. Niettemin zou ze het fijn vinden als hij antwoordde, want zelf vond ze Kelynn High een juiste plek om te zijn als shapeshifter. In elk geval voor een tijdje, om alles te overdenken en te beslissen wat ze zou doen: haar dierlijke vorm voor altijd negeren of hem af en toe nog gebruiken; hier op Kelynn blijven zolang ze kon of teruggaan naar Parijs... Parijs zou ze ooit nog wel een keer bezoeken – ze kon haar vrienden en haar leven niet zomaar de rug toekeren. Wanneer ze de Lichtstad echter terug zou zien was een groot vraagteken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Benjamin

Benjamin


Aantal berichten : 188
Registratiedatum : 06-08-11

Your Character
Animal ID: Puma
Age: 18
Partner: You think it's easy?

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimema aug 08, 2011 7:44 pm

Hij wist niet waarom, maar plots fronste ze, gevolgd door een argwanende blik in zijn richting. Hij keek haar een beetje onzeker aan. Had hij weer iets verkeerds gedaan of gezegd? Benjamin wachtte op een verklaring. ‘Ben jij eh...’ Begon ze. Elysee stopte middenin haar zin, ze was duidelijk op zoek naar de juiste woorden. Hij wachtte geduldig. ‘Ik bedoel, weet je wie hier zijn?’ Zijn gezicht brak op en in een brede grijns. "Oh", Grinnikte hij, omdat hij het nu begreep. De sfeer was helemaal omgeslagen, precies het soort gesprek waar hij eens nood aan had. Niet dat ze beste vrienden zouden worden, maar toch. Beter dan al die kleine kinderen, of de jongeren, die zomaar in een dier veranderden tijdens een gesprek. Benjamin vond het nog steeds vreemd, als dat gebeurde. Veel te vreemd. Eigenlijk draaide hij zich dan gewoon om en liep hij weg, zijn gesprekspersoon met vele vragen achterlatend. "Nee, ik ben...", Hij slikte. "Ik ben van jouw soort." Sigh, van jouw soort. Hoe klònk dat nu? Een rilling liep langs zijn ruggengraat. Als hij nu eens wist wat hij was, zou het dan makkelijker worden? Een Shapeshifter, ok, maar waarom? Waarom hij, waarom kon hij het... Hoe was het mogelijk dat hij het kon? Een of andere genetische afwijking, of een faling van de natuur? Hij kon er nergens iets over vinden. Niet in de immense bibliotheek van zijn ouders, niet op het internet, nergens. Misschien in de bibliotheek van Kelynn High, al betwijfelde hij of er eigenlijk zo'n boeken waren. Misschien boeken geschreven door Shapeshifters. Het zou lekker makkelijk zijn. Gewoon alle informatie in een boek. Maar of hij er iets mee zou zijn, dat was een ander verhaal. Hij probeerde de realiteit buiten te houden, hij probeerde het niet te beseffen. Soms was het uiterst moeilijk, vooral als hij zag hoe anderen het met zoveel gemak deden.

‘Waarom vind jij het hier niet zo fijn?’ Vroeg Elysee plots. Hij schrok een beetje van die vraag, al had hij hem wel voelen aankomen. Het was dan ook de standaard vraag die hij gesteld werd als hij vertelde dat hij het hier niet zo leuk vond als de meesten. Meestal was dit het moment om zich om te draaien en in de menigte op te gaan, maar hier ging dat moeilijker. Er was namelijk geen menigte. Als hij zou wegrennen, zou ze vast achter hem aankomen. Elysee had de vraag gesteld op een toon zodat Benjamin zeker wist dat ze het antwoord wel heel graag zou willen horen. Hij wist nog steeds niet welk dier het was. Misschien ook een roofdier, of iets heel snels. Hij kon niet zomaar in een poema veranderen. Het duurde even, omdat hij het niet gewend was. Hij moest zich erg concentreren op... Op wat eigenlijk? Hij wist nog steeds niet hoe het precies ging, maar soms lukte het en soms niet. Hij haalde aarzelend zijn handen uit zijn zakken. "Ik wist niet dat er een plek als dit bestond", Begon hij. "Ik wist niet dat er anderen waren. En ik wist ook niet dat sommigen het zo màkkelijk deden. Alsof het normaal is." Hij keek haar twijfelend aan, zou hij het zeggen of niet? Hij besloot helemaal eerlijk te zijn. Als hij loog, was hij toch makkelijk te doorzien. "En dat is het niet", Zei hij. Hij hoopte dat ze het begreep. Benjamin wou dat ze het begreep, al wist hij zeker dat ze het niet zou doen. Net zoals al die anderen, die het niet begrepen omdat ze het allemaal zo vanzelfsprekend vonden, het Shiften. Ach, hij zou wel merken aan haar reactie of ze er ook zo over dacht of niet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Elysee

Elysee


Aantal berichten : 98
Registratiedatum : 04-08-11

Your Character
Animal ID: witte uil
Age: 16
Partner: -

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimedi aug 09, 2011 3:28 am

Ze zag dat zijn gezicht verstrakte, maar dat hij opgelucht glimlachte toen hij snapte wat ze bedoelde. Toen zij op haar buurt zich realiseerde dat hij ook een shapeshifter was, glimlachte ze ook. Nu dat opgehelderd was kon ze zeggen wat ze dacht zonder voor complete idioot aangezien te worden. Als Benjamin geen veranderaar was geweest en ze had gezegd ‘ik verander in een uil’ dan wist ze niet hoe hij zou reageren, maar ze wist zeker dat het niet normaal zou zijn. Ze vroeg zich af hoe zij zou reageren op zoiets als ze geen veranderaar was geweest. Waarschijnlijk zou ze sarcastisch haar wenkbrauwen optrekken, haar gezicht één en al pestende grijns, maar met een klein beetje verwarring. En dan zou ze beginnen lachen, op een harde, uitlachende manier. Jup, dat klonk zoals zij het zou doen. Benjamin reageerde en blijkbaar had hij met moeilijk met zijn gave. Als het al een gave kon genoemd worden. In elk geval, hij leek het niet leuk te vinden om te moeten zeggen ‘jouw soort’. Het feit dat hij het bezittelijk voornaamwoord ‘jouw’ gebruikte zei op zich al genoeg. Hij wilde er niet bijhoren. Shapeshifters waren er in alle vormen en maten en allemaal gingen ze er anders mee om; zelf was ze iemand die er geen problemen mee had. Ze vond het wel een leuke extra. Benjamin bleek er anders over te denken; hij was iemand die het veranderen abnormaal en onmogelijk vond en ze wist wel zeker dat hij hoogstens drie keer was geshift. De eerste keer bij het ontdekken en de andere twee keer om zeker te zijn dat het geen droom was geweest.
‘Ik wist niet dat er een plek als dit bestond,’ antwoordde hij toen ze vroeg waarom hij Kelynn geen fijne plek vond. ‘Ik wist niet dat er anderen waren. En ik wist ook niet dat sommigen het zo màkkelijk deden. Alsof het normaal is.’ Ze wilde antwoorden, maar toen zag ze de blik in zijn ogen ze ze hield nog even haar mond. Hij was aan het beslissen of hij nog wat zou zeggen en Elysee had liever dat hij het wel deed, dus gaf ze hem tijd. ‘En dat is het niet,’ zei hij. Ze sloot de toon in zijn stem buiten en dacht even na. Nee, normaal was het zeker niet. Verre van zelfs. ‘Maar net daarom is Kelynn een goede plek voor je,’ zei ze en ze hoopte dat ze niet te belerend overkwam. ‘Hier ben je met mensen die weten wat je doormaakt. Oké, ik weet dat er mensen zijn die constant veranderen voor de lol, maar er zijn ook eh... mensen die het niet leuk vinden, zoals jij dus. Je kan er met hen over praten en je kan hier rustig over dingen nadenken, over wat je ermee aanmoet. De mensen hier hebben meestal wel ervaring en weten er ook wel wat vanaf en ze kunnen je uitleg geven. Tenslotte hoef je hier niet te blijven, maar gewoon voor even en alles op een rijtje zetten. Tenminste, zo zie ik het. Juist omdat het niet normaal is, is Kelynn High een goede plek om te zijn.’ Ze besefte te laat dat ze echt veel te veel aan het praten was, dat ze bijna liep te preken, dus hield ze abrupt haar mond. Haar woorden waren toch op. Ze hoopte dat ze ietwat duidelijk had gemaakt wat ze bedoelde en ze hoopte dat Benjamin haar niet volslagen gestoord zou vinden. En bovenal hoopte ze dat hij inzag wat ze bedoelde, want zoals hij erover dacht hielp hij niemand verder en helemaal zichzelf niet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Benjamin

Benjamin


Aantal berichten : 188
Registratiedatum : 06-08-11

Your Character
Animal ID: Puma
Age: 18
Partner: You think it's easy?

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimeza aug 13, 2011 1:52 am

Hij voelde zich nogal ongemakkelijk onder haar dreigende blik. Benjamin begreep niet waarom ze plots zo achterdochtig was. Ze bestudeerde hem alsof hij zonet 15 cm kleiner was geworden. Hij overdacht alles wat ze gevraagd had en was blij dat hij het toen snel begreep. Nadat hij uitgelegd had dat hij er ook een was, verscheen er een glimlach om haar lippen. Hij moest toegeven, ze was mooi als ze lachtte. Het gesprek ging weer verder, in een veel aangenamere sfeer. Hij vond het leuk worden, met haar praten. Ondanks de moeilijke start, was het gesprek uitgelopen in een leuke babbel, over van alles en nog wat. Jammer dat het onderwerp Shiften ook aan bod kwam, maar misschien kon hij nog iets bijleren. Dan kwam de vraag. Hij had hem zien aankomen, maar toch kwam het onverwachts. Hoe moest hij uitleggen aan iemand waarom hij het niet leuk vond hier? Ze keek er vast heel anders tegenaan dan hij. Ja, Elysee zag eruit als iemand die het ook normaal vond. Iemand die het makkelijk deed, alsof het erbij hoorde. Het was vast een deel van haar leven. Hij dacht na over de manier om het goed over te brengen. Benjamin hield ook wat rekening met haar. Misschien zou ze hem haten als hij het zei zoals het echt was. De waarheid doet pijn, altijd. ‘Maar net daarom is Kelynn een goede plek voor je,' Zei ze nadat hij zijn uitleg had gedaan. Hij keek haar vragend aan. Kelynn High een goeie plek? Hij hoopte dat ze er een goeie verklaring voor had, want nu ontkende hij het. Een woordenstroom kwam uit haar mond. ‘Hier ben je met mensen die weten wat je doormaakt. Oké, ik weet dat er mensen zijn die constant veranderen voor de lol, maar er zijn ook eh... mensen die het niet leuk vinden, zoals jij dus. Je kan er met hen over praten en je kan hier rustig over dingen nadenken, over wat je ermee aanmoet. De mensen hier hebben meestal wel ervaring en weten er ook wel wat vanaf en ze kunnen je uitleg geven. Tenslotte hoef je hier niet te blijven, maar gewoon voor even en alles op een rijtje zetten. Tenminste, zo zie ik het. Juist omdat het niet normaal is, is Kelynn High een goede plek om te zijn.’ Ze had wel goeie argumenten, maar hij was niet echt overtuigd. Benjamin had geluisterd zonder haar te onderbreken. Hij overdacht alles wat ze gezegd had. Ervaringen delen? Hij had er geen. Hij had het wel interessant gevonden. Dat er nog mensen waren die niet graag Shiften. Die moest hij eens opzoeken. Ze hadden er vast ook hun redenen voor, maar daar was hij niet in geïnteresseerd. Als hij met die mensen optrok, had hij minder kans dat ze plots tijdens het gesprek in een dier veranderden. Hij was ook blij dat ze het ermee eens was dat het niet normaal was. Het luchtte hem enigszins op.

"Bedankt", Zei hij, op de toon die ze alletwee schenen aan te kunnen. Hij haalde zijn hand door zijn haar. Bedachtzaam keek hij even naar de zee. Die was steeds rustiger geworden, alsof er ergens ver in de zee een storm had gewoed die nu over was. De storm in zijn binnenste was echter nog niet weg. Hij wou hier nog steeds vandaan. Ze had gezegd dat het kon. Maar waar moest hij heen? Hij hoopte nog steeds dat zijn ouders spijt hadden dat ze hem achtergelaten hadden. Dat ze hem kwamen zoeken. Misschien kwamen ze ooit op Kelynn High terecht. Het leek wel erg onwaarschijnlijk. Hij had ook niets van Kelynn High geweten, en hij was een van hen. Een van hen, een van de freaks. Hij zuchtte. "Toch wil ik hier nog steeds niet zijn. Ik wou dat ik normaal was, weet je", Vertelde hij. "Zou jij niet willen dat je gewoon over straat kon lopen zonder eraan te denken dat je plots in een dier kan veranderen?" Hij slikte. Misschien ging het bij haar niet plots. Misschien had zij er echt controle over. Elysee kon misschien kiezen wanneer ze het wou. Hij kon het alleen maar proberen tegen te houden. Misschien konden ze dat allemaal wel. Benjamin was misschien de enige hier op Kelynn High die het niet kon. Een freak onder freaks. Koning weirdo. Hij schudde ontkennend zijn hoofd. Ze had gezegd dat er nog waren hier, die het niet deden voor de lol. Dat er nog waren die het niet konden zoals het zou moeten. Of dat er nog waren die er een haat aan hadden. Een haat aan wat ze waren, net zoals hij. Hij voelde zich nog steeds zo onbegrepen dat hij er draaierig van werd. Hij hield zijn gezicht zo goed mogelijk in de plooi en wachtte op haar antwoord.

[I'm sorry, a little bit late Embarassed ]
Terug naar boven Ga naar beneden
Elysee

Elysee


Aantal berichten : 98
Registratiedatum : 04-08-11

Your Character
Animal ID: witte uil
Age: 16
Partner: -

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 14, 2011 4:14 am

Ze vond het vreemd dat hij haar bedankte, want in haar ogen had ze niets gedaan dat een bedankje verdiende. Nou ja, het was wel leuk om te horen. Ze verbeet een grijns. Hij draaide zijn hoofd naar de zee en ze volgde zijn blik. Daarnet waren de golven nog vrij woest geweest, nu kabbelden ze maar wat aan. Elysee had iets voor de zee; de oneindigheid ervan, het karakter. Nooit zag de oceaan er hetzelfde uit. Van alle natuurelementen vond Elysee de oceaan het... menselijkst. Dat was niet helemaal het woord dat ze zocht, maar het omschreef wel wat ze bedoelde. Eerst was de zee rustig, dan plots weer wild – het deed haar denken aan het karakter van mensen. Al wist ze niet hoe ze het moest omschrijven, ze hield wel van de zee. Langzaam draaide ze haar hoofd weg en keek weer naar Benjamin. Toen hij begon te praten, knikte ze begrijpend. Ze dacht aan de tijd toen ze net had ontdekt dat ze kon shiften. Ook al was ze nog maar tien, ze had wel geweten dat het niet normaal was en dat het koste wat het kost verzwegen moest worden. Natuurlijk zouden mensen haar niet geloven als ze hen vertelde dat ze in een dier kon veranderen, maar toch zouden ze haar anders bekijken. Het meisje met teveel fantasie. En als ze zou blijven volhouden, zouden mensen bang worden. Vooral kinderen waren kwetsbaar op dat vlak: in no time zouden ze haar uit de groep gooien en pesten. Daarom huilde Elysee ‘s avonds in haar bed en probeerde overdag niet aan haar afwijking te denken. Niemand mocht wat merken. Ondertussen wist ze al zo’n zes jaar dat ze een shapeshifter was en ze was het normaal beginnen vinden, zeker toen ze een soortgenoot Thomas had ontmoet. Dankzij hem was ze nu hier en ze was hem er dankbaar voor. ‘Natuurlijk zou ik normaal willen zijn,’ zei ze, maar geheel overtuigd klonk het niet. Dat zou heerlijk zijn, echt. Maar toch... ondertussen was haar uilengedaante een deel van haar geworden en ze dacht dat ze het zou gaan missen als het weg was. Dit was hoe ze was; Elysee – half mens, half uil – en als die uil verdween dan zou ze simpelweg Elysee niet meer zijn. Natuurlijk begreep ze dat Benjamin daar geheel anders over kon denken, maar iedereen deed dat. Iedereen dacht er anders over. Zoals Jake, die was liever wolf dan mens. ‘Ik heb controle over mijn veranderingen,’ zei ze, ‘dus ik ben niet bang dat ik plots een uil wordt. Kan jij het dan niet controleren?’ Ze moest nog reageren op zijn eerste vraag, of in elk geval meer uitleg geven, maar alles wat ze wilde zeggen klonk zo zwaar, gewichtig en cheesy. ‘Ik heb er gewoon mee leren leven,’ zei ze uiteindelijk maar.
Terug naar boven Ga naar beneden
Benjamin

Benjamin


Aantal berichten : 188
Registratiedatum : 06-08-11

Your Character
Animal ID: Puma
Age: 18
Partner: You think it's easy?

Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitimezo aug 14, 2011 8:48 am

Heel even waren ze alle twee stil. Ze volgde zijn blik naar de zee. Benjamin probeerde zich op het kalme geluid te concentreren. Misschien ging het ooit over, de storm die binnenin woedde. De storm die zijn ouders 4 jaar geleden al veroorzaakt hadden. Vroeger was hij helemaal anders. Opener, vrolijker, ja zelfs optimistischer. Maar toen kwam die verandering. Hij sloot zich af van de buitenwereld, bang dat iemand het zou ontdekken en dat hij ergens opgesloten zou worden. Hij had verhalen gehoord over een jongen die hier ook zat. Een jongen die meer dan een jaar lang gemarteld was geweest, omdat hij zo was. Zonder Shiften zou er een hoop minder ellende geweest zijn. Het was nog erger geworden toen hij door had dat ze niet meer terug zouden komen. Hij zag het briefje nog, op het kraaknette aanrecht. In het keurige handschrift van zijn vader. Hij kon de letters nog zien, hij kon het papier nog voelen. Het had eerst niet tot hem door gedrongen. Hij had gedacht dat het een grap was. Maar het was echt, echter dan hij op dat moment gedacht had. Het had bijna drie volle dagen geduurd voor hij door had dat het echt waar was. Zijn ouders wisten het, en ze hadden hem achtergelaten. Ze waren vast een nieuw leven begonnen. Een leven zonder hem, een normaal leven. Wat moesten ze met een zoon die in een beest kon veranderen? Niets. Ze wisten niet wat ze moesten doen. Hij beeldde zich soms in hoe ze samen aan de computer zaten, het internet afspeurend naar wat hij was. Maar hoe konden zij weten als hij het niet wist? Hij had het er nog steeds heel moeilijk mee. Zijn gevoelens lagen overhoop. Geluk was iets wat hij al een lange tijd niet meer gevoeld had. Benjamin was bijna zeker dat hij het hier op Kelynn High ook niet zou vinden. Hij was hier dan wel onder soortgenoten, maar het hielp niet echt. Hij vermoedde dat de meesten het zelfs leuk vonden, op die paar na dan, waar Elysee naar verwezen had. Misschien kwam er een dag in zijn leven dat hij het zou aanvaarden. Die dag leek nu nog heel ver weg. Hij voelde zich ziek, abnormaal en verstoten. Hij probeerde altijd een glimlach te forceren, maar als het lukte, was hij fake. Hij kende maar een paar mensen waar hij een ongedwongen glimlach kon laten zien. Elysee was er een van. Niet dat hij voor haar hetzelfde betekende. Hij vertrouwde haar gewoon, ze had hem dingen geleerd over de plek waar hij was. Misschien vond hij op een dag iemand die hem kon uitleggen wat hij was, misschien zelfs wie hij was. Hij had er niet veel hoop op. Dat leek te onmogelijk.

Hij keek bijna op hetzelfde moment naar haar terug als zij terugkeek. Ze knikte begrijpend toen hij begon te vertellen. Het deed hem een plezier dat ze het begreep. Ze was de eerste die het begreep. Elysee was dan ook de eerste aan wie hij het vertelde. ‘Natuurlijk zou ik normaal willen zijn,’ Zei ze nadat hij uitgesproken was. Het klonk niet echt zelfzeker, alsof ze iets zei waar ze zelf niet in geloofde. Benjamin sprak haar er niet over aan. Het was haar mening, daar had hij niets over te zeggen. Hij liet haar denken wat ze wou. Hijzelf zou er ook niet tegen kunnen als iemand hem zijn ideeën wilde opleggen. ‘Ik heb controle over mijn veranderingen,’ Vertelde ze. Hij knikte geïntereseerd.‘Dus ik ben niet bang dat ik plots een uil wordt. Kan jij het dan niet controleren?’ Vroeg ze toen. Hij schudde zijn hoofd. Eerlijk gezegd wist hij het niet. “Ik kan het denk ik niet controleren. Als het besloot te komen, heb ik geen idee hoe ik het moet tegenhouden”, Hij twijfelde even. “En àls ik het probeer, dan duurt het even voor het lukt. Niet dat ik het al veel geprobeerd heb. Eigenlijk heel erg weinig in vergelijking met de … Shifters op Kelynn High”, Hij kreeg het niet over zijn lippen om mensen te zeggen. Want dat waren ze niet. Ze waren Shifters. Geen dieren, geen mensen, Shifters. Dus zij was een uil? Hij zou het nooit geraden hebben. De karaktertrekken van het dier kwamen niet in haar door. Van zijn poema was het net hetzelfde. Hij kon wel snel rennen, net zoals zijn poema. Zou dat iets te maken hebben met zijn dierenvorm, of kwam dat gewoon door de sportschool waar hij op gezeten had? ‘Ik heb er gewoon mee leren leven,’ zei ze toen. Hij wist niet of hij dat zomaar kon. Ermee leren leven, leren leven met het feit dat hij iets kon wat hij niet wou kunnen? Dat zou nog jaren duren, misschien zelfs zijn hele leven lang. Benjamin had wel door dat ze er meer van wist dan hij. Ze had al elke vraag kunnen beantwoorden. Hij haalde diep adem en keek haar bedenkelijk aan. “Kun je het op de een of andere manier…” Begon hij, hij was bang dat het wanhopig klonk. “… Kwijt raken?” Dat zou fantastisch zijn, geweldig. Niet meer moeten bang zijn dat hij veranderde. Dan kon hij zijn ouders zoeken en zeggen dat hij het niet meer kon. Dan zouden ze misschien gelukkig worden samen. Hij had het nog steeds moeilijk met het feit dat hij hen teleurgesteld had. Hij was geen normale jongen, en dat deed pijn. Voor hem en voor zijn ouders. Ze hadden geen normaal kind op de wereld gezet. Ze zouden eerst het gevoel gehad hebben dat ze gefaald hadden, maar dan hadden ze de schuld waarschijnlijk op hem gestoken. Nee, zijn pa zou nooit toegeven dat hij gefaald had. Zo zat hij niet in elkaar. En Benjamin geloofde dat het zijn eigen schuld was. Hij had er niets tegen in te brengen. Dat had hij dan wel aanvaard.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Maybe they return one day... I hope Empty
BerichtOnderwerp: Re: Maybe they return one day... I hope   Maybe they return one day... I hope Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Maybe they return one day... I hope
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Kelynn High :: The Town :: Beach-
Ga naar: