Detention.

Typisch. Ging hij een keer naar de lessen, mocht hij nablijven en alleen maar omdat hij muziek luisterde tijdens de uitleg. Als ze nou iets interessants had verteld, dan had hij het begrepen. Maar ze kraamde enkel onzin uit. Wat kon het hem nu schelen dat als je de wortel van 25 5 was? Helemaal niks. Wiskunde was een vak, dat daadwerkelijk nergens op sloeg. Dat had hij haar ook gezegd, iets wat duidelijk in het verkeerde keelgat was gesloten. Misschien dat dat ook deels de reden was dat hij hier nu zat, in een leeg lokaal dat straks gevuld zou worden met leerlingen. Leerlingen die niet in zijn klas zaten, nee zijn klasgenoten waren al vrij. Die hingen nu waarschijnlijk ergens in de buurt rond, in hun menselijke of in hun dierlijke vorm. Het was vreemd om er plots zo sterk van bewust te zijn, dat hij niet de enige was. Oké, hij had altijd wel het vermoedde gehad dat hij niet de enige was. Want zeg nou zelf, een dergelijke gave -als je het al zo kon noemen- was misschien uitzonderlijk, maar niet one of a kind. Niks was one of a kind. Maar dat vermoedde was nog niet zo lang geleden bevestigd, door de eerste andere halfbloed die hij tegen kwam. Oké, misschien was hij er wel eerder één tegen gekomen. Hoe moest hij dat nu weten? Hij had geen idee waaraan hij een shapeshifter zou moeten herkennen. Als dat al mogelijk was. Zou Emily een halfbloed zijn? Net als hij? Het was een vraag die de laatste dagen steeds vaker door zijn hoofd spookte. Maar waar hij geen antwoord op kon vinden. Verveeld tikte hij met de achterkant van zijn pen op tafel, iets waar hij na een woedende blik van de docente mee stopte. Anders zou hij straks nog een uur langer moeten blijven ook, daar zat hij echt niet op te wachten. Hij wou weg, hij wou naar buiten, frisse lucht in ademen en een paar uur ongehinderd rennen. Sporten was voor hem altijd een uitlaatklep geweest, en rennen viel daar ook onder. Vooral rennen als tijger werkte ontspannend, het was de beste manier om alles voor een moment te vergeten. Iets waar hij vroeger meer dan eens gebruik van had gemaakt. Hij had wel eens een paar dagen achter elkaar gerend, om uiteindelijk uitgeput terug te keren naar huis. Waar zijn vader bezorgd op hem zat te zetten, en hem woedend de les las als hij de keuken binnen kwam slenteren bedekt zijn kleren bedekt door een laag stof afkomstig van de zanderige woestijn bodem.
Uit zijn rugtas vist Damon een schrift, dat hij voor zich opensloeg. Er stonden teksten in, teksten van liedjes, teksten die hij zelf had bedacht, quotes die hij ergens had gelezen. Teksten die wat betekende, die hij met zichzelf kon verbinden. Een van de hoeken van het schrift was omgebogen, en aan de kaft was te zien dat hij het schrift al lange tijd bij zich droeg. Evenals het leren boekje dat half verscholen tussen zijn schoolboeken in zijn tas zat. Alles wat hij over Leroy te weten was gekomen stond daar in, evenals elk detail van de dood van zijn ouders. Het was zo net zo compleet als het politie dossier, dat hij dankzij Jack ooit in had mogen zien. Ook zaten er enkele foto's in, die door het elastiek van het boekje bij elkaar werden gehouden.


Zijn pen kraste de woorden op papier, in zijn eigen wat gehavende handschrift schreef hij een deel van de songtekst om die al de gehele les in zijn hoofd zat. Een songtekst die het spiegelbeeld van zijn gedachte's leek. Het snerpende geluid van de bel deed hem opkijken, de deur van het lokaal ging open. Leerlingen kwamen de klas in lopen, aan hun gezichten was te zien dat ze al net zo weinig zin hadden hier te zitten als hij.

[Only Katniss&me]

Nablijven. Geweldig, het kón niet beter gaan op haar eerste officiële schooldag op haar nieuwe High School, dacht Katniss geërgerd. En wat had ze nou verkeerd gedaan? Op haar andere school was ze echt niet de klas uitgestuurd omdat ze een beetje had lopen droedelen in haar natuurkundeschrift, en ze had er al helemaal niet voor na moeten blijven. Oké, oké, misschien moest ze het zo zeggen: haar lerares was een strenge trut en waarschijnlijk kon ze het niet helemaal waarderen dat Katniss haar in een strak, kort jurkje met diepe inkijk had getekend. En met naaldhakken. Maar zei nou zelf: het was allemaal een stuk beter dan die soepjurken waarin die lerares liep. En de klas had het grappig gevonden toen de natuurkundelerares de tekening uit haar schrift voor de klas had gehouden. Ze hadden gelachen en Katniss had zich zowaar even gewaardeerd gevoeld, maar toen was ze er definitief uitgestuurd. Vrienden had ze nog niet in de klas. Elke les zat ze naast een ander; gewoon waar er plek was. De meeste mensen lieten haar gewoon met rust, alsof het van haar afstraalde dat ze niet hun type vriendin was, of zo. Vreemd, het gaf haar een eenzaam gevoel.

Ze werd naar een lokaal gestuurd waar drie andere leerlingen voorstonden en net naar binnen gingen. Katniss glipte ze achterna. Het lokaal was groot, kaal en saai en er stonden wiskundetermen op het bord gekalkd. Het type lerares dat voorin de klas zat, leek hetzelfde als haar nu al gehate natuurkundelerares. Dit beloofde een fijn uur te worden, dacht Katniss zuchtend. Ze schoof zo ver mogelijk achteraan in de klas en plofte in de hoek naast een oudere jongen neer. Ze keek hem even zijdelings aan. Hij leek behoorlijk oud voor iemand om nog op school te zitten. Toen hun blikken elkaar ontmoetten, zag Katniss zijn felle blauwe ogen. Hij leek iemand die heel serieus was, iemand met wie je niet moest spotten. Ze vroeg zich automatisch af wat voor dier hij zou zijn; ze had al snel aangeleerd dat het normaal was om een beetje het dier van een Shapeshifter te weten. Ze had geen idee. Een beer, misschien? Ze vond het bij hem passen, maar aan de andere kant was het niet echt een elegant dier en dat leek niet bij zijn uiterlijk te horen. Toen viel haar oog op zijn schriftje. Een Engelse tekst. Katniss keek hem even kort aan en las toen snel de tekst, in de hoop dat het niet privé was. Het leek een gedicht, of de tekst van een lied. 'Mooi,' fluisterde ze de jongen toe, terwijl ze even naar zijn tekst gebaarde; toen draaide ze haar hoofd weer naar voren om naar de preek van de wiskundelerares te luisteren. Als ze het zo hoorde, kwam het erop neer dat ze strafregels moesten schrijven tot hun straftijd voorbij was. Als ze zich misdroegen of spraken, duurde het nablijven langer.

Een viertal leerlingen kwam het lokaal binnen lopen, allemaal moesten ze nablijven. Allemaal om één of andere onzinnige reden die door hun leraar was bedacht. Die mensen hielden er gewoon van hun leerlingen te pesten, om ze de vrijheid te ontzeggen. Damon wist dat dit een onredelijk gedachten was, niet alle leraren waren zo. Zijn moeder had ook nooit die instelling gehad, ze was de meest geliefde lerares op zijn basisschool geweest. Twee jaar nadat ze was overleden was het hoekje in de aula dat voor haar was opgesteld, nog altijd niet weg gehaald. Hoe het nu zat wist hij niet, na de dood van zijn vader waren Emily en hij ingetrokken bij hun oma die in Kalgoorlie woonden. Een stad die veel groter was dan Leigh Creek. Waar veel meer mensen woonden, en waar het ondenkbaar was dat je iedereen kende. Een meisje kwam naast hem zitten, ze was en stuk jonger dan hem. Wat op zich niet erg verwonderlijk was, hij behoorde tot één van de oudste leerlingen van de school als hij al niet de oudste was. De meeste jongeren van zijn leeftijd waren al afgestudeerd, tenzij ze net als hem een jaar over moesten doen. Of beter gezegd twee jaar. Damon wist dat hij geluk had, dat ze hem überhaupt nog aan hadden genomen op deze school. Zijn laatste les had hij op zijn vijftiende gevolgd, al moest hij eerlijk bekennen dat hij destijds vaker in de woestijn dan in de schoolbanken te vinden was. Zijn kennis wat school betrof was dan ook niet veel groter dan die van tweede jaars. Onmerkbaar schudde ij zijn hoofd, waarna zijn ogen weer op het meisje naast hem richtte. Wat voor dier zou ze zijn? Een klein dier, althans hij vond haar niet het type om in een reusachtige leeuwin te veranderen. Misschien een vos? Nee, op één of andere manier vond hij ook dat dier niet erg bij haar passen. Bij het woordje 'mooi' fronste hij even, tot hij in de gaten kreeg dat ze het over de tekst in zijn schrift had. Zijn blik dwaalde voor een moment af naar de lerares die begonnen was aan haar preek. Erg boeiend. "Het is de tekst van A beautiful lie, van 30 Seconds To Mars." fluisterde hij. De lerares stopte midden in haar zin, had die vrouw soms havik's oren. Damon besefte dat het nog niet eens zo'n vreemde gedachten was, tenslotte waren de leraren hier ook halfloedjes. Of niet? "Zo dus jij overtreed mijn regels al direct, nog voor ik uitgepraat ben? Heb je nooit manieren geleerd. " Haar stem klonk snerpend, haar armen had ze over elkaar geslagen. Nonchalant haalde hij zijn schouders op, waarna hij zijn aandacht weer op zijn schrift richtte en de tekst nog eens doorlas. Binnenkort zou hij een gitaar kopen, of stelen, hij zou nog wel zien hoe hij er aan zou komen. "Dus ga je nog antwoord geven?" Ongeduldig tikte de lerares met haar lange nagels op het bureau. "Het klonk niet echt als een vraag, meer als een vaststelling dus ik nam aan dat een antwoord overbodig was." Antwoordde hij droogjes. Kon dat mens niet gewoon verder gaan met haar uitleg en hem verder met rust laten? Dit leek op precies het geen te zijn wat ze van plan was, want ze maakte haar blik van hem los en vervolgde haar preek. Mooi.

Jammer dat ze de tekening niet meer had, peinsde Katniss. Hij was aardig goed gelukt voor een mensenkrabbel in twintig minuutjes. Misschien doordat haar natuurkundelerares zo'n uitgesproken karakter gehad en van die duidelijke trekjes die je makkelijk in een tekening terug kon laten komen: een pukkel hier, een bobbel daar, één tand die bijna haaks op de andere tanden stond. Met een zachte zucht boog ze zich voorover. Ze zou de komende weken in elk geval geen tekeningen maken in de natuurkundeles. Maar hé, kon zij er zoveel aan doen dat het zo verschrikkelijk saai was? Ze zou proberen te kijken of ze van dit uurtje wat kon maken, besloot Katniss. En dus zorgde ze ervoor dat ze in elk geval náást iemand zat, al was dat wel een jongen van een paar jaar ouder die haar niet helemaal haar type leek. Maar ja, dit was beter dan niets. Katniss had haar ogen afwezig op het schriftje met de Engelse tekst gericht, terwijl de woorden van de lerares haar het ene oor in en het andere weer uitgingen. Ze vertaalde het Engels vloeiend; daar had ze in elk geval geluk mee gehad. Door haar tweetalige opvoeding kreeg ze ook snel andere talen onder de knie. Ze dacht nog altijd in het Nederlands, maar ze kon vlotte gesprekken gewoon in Frans, Noors of Engels houden. In Duits was ze daarentegen wel altijd slecht geweest, vreemd genoeg. "Het is de tekst van A beautiful lie, van 30 Seconds to Mars," zei de jongen na haar opmerking dat de tekst mooi was. Katniss keek hem even aan. Sommige mensen vonden dat zij blauwe ogen had - dan hadden ze deze jongen nog nooit gezien. Zijn ogen waren vreemd, zo blauw dat ze bijna hypnotiserend leken. Ze durfde haar blik bijna niet vast te houden erdoor.

De lerares onderbrak haar preek om de jongen aan te spreken. Katniss fronste. Als hij iets had gezegd, dan was het toch logisch om de verbinding te leggen dat zíj ook had gepraat? Maar schijnbaar zag ze die logica niet en zij werd genegeerd. Ze leunde achterover en vroeg zich af of mevrouw haar strenge ogen nog eens op haar zou reflecteren, maar dat gebeurde niet. De jongen hield haar genoeg bezig, schijnbaar. Zijn scherpe antwoorden zorgden dat Katniss zowaar even glimlachte. Ze keek hem kort aan, maar dacht niet dat hij nu terugkeek. Het lukte haar om stil te blijven tot de lerares klaar was met het gesprek met de jongen en haar eigen preek vervolgde, toen haalde ze eeneen pen uit haar etui, die op tafel lag, en schreef er Beautiful Lie, 30 Seconds to Mars op. Ze kende de band van naam, maar luisterde er eigenlijk nooit naar. Misschien moest ze dat maar eens doen. Daarna verplaatste ze haar blik weer naar de lerares, die blaadjes aan het uitdelen was en duimendikke boeken die uit de zestiende eeuw leken te stammen. Katniss voelde de moed in haar schoenen zinken. Dit was niet echt plezierig nablijven te noemen. De meeste mensen vonden strafregels niet erg, maar dit was dus een willekeurige tekst die ze zelf nog moest ontcijferen ook... Zag je dat haar al met haar zware dyslectie doen? Ze schudde haar hoofd. "Sla allemaal jullie boek open op pagina 113 en schrijf die maar over," beval de lerares. Tergend langzaam sloeg Katniss haar enorme boek open, dat de titel Ontdekking van de hemel had. Ze staarde naar de tientallen letters die voor haar ogen dansten en woorden probeerden te vormen. Iedereen leek een ander boek te hebben; ze vroeg zich af of iedereens boek zo verschrikkelijk leek als het hare. Ze boog zich voorover en zette rechts in de hoek van het papier haar naam, viste toen gauw een post-it uit haar tas en schreef een briefje naar de jongen. Ken je The Script? Goeie teksten. Ze wierp een blik op de lerares, die in haar tas rommelde, en schoof de jongen het gele papiertje gauw toe.