It's a beautiful lie.

"Kom Dai, dan gaan we naar beneden. Emily wacht op ons." Oma steek haar hand naar me uit, ik blijf als verstijfd staan. Staar naar de grond, tranen branden achter mijn ogen. "Damon, kijk me eens." Haar zachte stem heeft iets dwingends, en ik doe wat ze me vraagt. Ze zakt door haar knieën zodat ze me recht aan kan kijken, in haar bruine ogen is pijn te lezen. "Je zusje heeft je nu nodig, jij bent haar grote broer." Ik knik, iedereen zegt steeds dat ik op Emily moet passen. Maar wie past er dan op mij? Wie zorgt er dan voor mij? Achter oma aan loop ik de trap af. In de huiskamer staan Luna -de overbuurvrouw- en Emily op ons te wachten. Ze hebben beide een zwarte jurk aan, net als oma. Emily's haar is in twee vlechtjes gedaan, haar ogen zijn rood van het huilen en nog altijd lopen er tranen over haar wangen. Direct loop ik naar haar toe, pak haar hand vast. "Emi, stil eens. We moeten gaan, we gaan dag zeggen tegen mama." zeg ik zachtjes, terwijl ik probeer haar blik te vangen. Ik moet groot zijn, ik moet laten zien dat dit niet het einde is. "Kom." Ik trek haar mee naar buiten, waar een zwarte auto op ons staat te wachten. Waarom is alles zwart? Mama haat zwart! Alles zou wit moeten zijn, of rood, of groen dat zijn kleuren die mama mooi vind. Luna tilt Emily op, zet haar in de auto. Ik klim naast haar op de achterbank, mijn gordel doe ik niet vast. Tenslotte is de begraafplaats nog geen 2 minuten rijden, ik bijt op mijn lip. Staar stilletjes uit het raam. In omklem de het opgerolde briefje dat ik in de jaszak van mijn smoking heb zitten. Het is voor mama, ik ga het op haar kist leggen zodat ze het kan lezen. Al denk ik dat ze het al gelezen heeft, tenslotte kijkt ze van boven op ons neer. Dat heeft ze mezelf gezegd!

Dear mammy,
You said to me that when you die, you're not really gone.
That you look down from the stars, that you see us and protect us.
So you could read this letter, and you would know how I feel.
Please mammy, tell me what I have to do!
It's like papa is not really with us, and Em won't stop crying.
I don't know what to do! Please mammy come back!
They need you! I need you!
Love, Dai.

Vroeger geloofde hij daadwerkelijk dat zijn moeder over hem waakte, dat ze op hem neer keek zoals ze had gezegd. Maar onderhand wist hij wel beter, als je dood was dan was je dood. Er bestond niet zo iets als de hemel. Het was één grote leugen. Een leugen die de angst voor sterven weg neemt, een leugen die er voor zorgt dat mensen goed willen doen. It's a beautiful lie. Nee, hij geloofde niet meer in die sprookjes. De harde waarheid had hem met beide benen op de grond gezet. Langzaam opende Damon zijn ogen, hij lag op zijn rug in het koele zand. Boven hem vonkelde duizenden sterren, sterren die waarvan hij als kind had gedacht dat het huis van de doden was. Tenslotte was dat wat zijn moeder hem had verteld. Destijds had hij alles geloofd wat ze hem vertelde. Natuurlijk, hij was zeven. Hij was een kind, en die waren nu eenmaal naïef. Met zijn hand ging hij door zijn haar, nadat hij zich op had gericht. De koele zeewind streek langs zijn blote armen. Het was eigenlijk te koud om s'nachts zonder vest rond te lopen, maar hij had er geen last van. Huiverend haalde hij adem, de herinnering hadden meer emoties bij hem los gemaakt dan hem lief was. Maar hij wist te voorkomen dat het doorschemerde in zijn houding, alles wat hij voelde, alles wat hij dacht bleef diep in hem op geborgen. Veilig tussen de hoge muren die hij om zich heen had opgetrokken. Niet dat iemand hem hier zou zien, nee het was veel te laat. De meeste mensen lagen waarschijnlijk in hun bed, of ze rende ergens rond in hun dierlijke gedaante. Nog altijd vond hij het vreemd om zo veel halfbloedjes om zich heen te hebben. Hij was er niet aan gewend, hij was er überhaupt niet aan gewend veel mensen om zich heen te hebben. Een geluid deed hem op kijken, direct kwam hij overeind. Zijn ogen liet hij langs de duinen glijden, opzoek naar degene die het geluid veroorzaakte. Het was of een dier of een mens, maar wat het ook was het hoorde hier niet thuis. Hij voelde hoe zijn spieren zich aanspande, hij draaide zich met zijn rug naar de zee. "Wie is daar?" Zijn stem klonk rustig, wat hij ook was. Een vreemd geluid was geen reden voor paniek, tenslotte kon hij zich binnen een seconden transformeren tot een Siberische tijger. De grootste katachtige op de wereld.

[Only Emily&me]

Emily had haar boog bij zich. Ja, pijl en boog schieten was een van haar grootste hobby's geworden. Met haar ene hand geplaatst op de boog en de andere op het touw spande ze hem op. Haar blik gleed langs de pijl zo recht naar de plaat die voor een duin was geplaatst. Het middelpunt was rood, en de andere doelen daarond waren oftewel geel oftewel blauw. Toen ze het touw los liet raasde de pijl met een grote snelheid door de lucht heen en toen raakte die het rode punt en daar bleef die steken. Voor even staarde ze naar het armbandje dat om haar arm bungelde, ze had het al van toen ze klein was. Ze had het gekregen van haar ouders, de grote was aanpasbaar dus het was iets wat ze altijd al gedragen had. Voor even zakte de moed haar in de schoenen, beelde van haar vader sprongen voor haar ogen, beelden van het volledige gezin samen met een kleintje in het midden, zij zelf. Onbewust balde ze haar vuist om haar boog heen en probeerde ze zichzelf terug te vinden, ze legde een tweede pijl klaar en deze schoot ze ook af maar die belande ergens waar ze het niet kon zien. Em zuchtte even en staarde wat voorzich uit terwijl alles terug leek te komen van vroeger. Haar hand ontspande weer en even keek ze naar de groeven die de boog had achtergelaten in haar hand, die zouden zometeen welgaan verdwijnen waarschijnllijk maar goed. Ze legde haar boog neer in het zand en zakte neer op de grond.

'Ik stond als meisje van vijf jaar in de woonkamer bij mijn oma. Ik sprak niet, de enigste taal die ik sprak was degene van de huilende. Twee verliezen op twee jaar tijd, haar ouders. Ik was gekleed in een zwarte jurk, mijn donkere haar hing los. Mijn hand werd zachtjes vastgenomen en meteen wist ik dat het Dai was. Haar broer was gekleed in een net pak, ik bespeurde geen tranen op zijn gezicht. Iets wat ik niet begrijpte. 'Alles komt goed Em.' Werd me toe gefluisterd. Nog steeds reageerde ik niet, mijn hart was voor een tweede maal verpulvert. Of ik hier boven op zou komen wist ik niet. De angst om de rest van de famillie ook kwijt te raken was zo hard aangenomen. Door hun oma werden ik en Dai naar de begraafplaats toegebracht. In mijn hand kleimde ik een wit lintje met daar aan een briefje en een foto van het hele gezin. Deze plaatste ik op de kist van papa. Dit had ik ook gedaan bij moeder, een herinnering aan hen als ze eenmaal in de hemel waren.'

Nog net kon ze de tranen tegenhouden van vallen. Het meisje vermande zich en raapte haar boog weer op van de grond. Ze liep naar de pijl die vast stak in de plaat en kreeg die er zonder moeite uit. Em draaid e de bijstukken van de boog uit elkaar en stopte die in haar heuptas waarna ze haar boog gewoon over haar schouder hing en vervolgens wandelde ze maar weer verder. Haar haren danste over haar schouders terwijl ze verder wandelde richting het strand om daarna daar nog even te zitten. Zin om naar haar kamer terug te gaan had ze momenteel nog niet. Met een kleine glimlach wandelde ze verder tot ze plots op een jongen stuitt, alz at hij nog wel een eindje verder. Heel dom stapte ze op een paar takken en die braken onder haar voeten wat een hels geluid veroorzaakte. Nou ja, nu was de verassing er af. De jongen had het blijkbaar gehoord, een zucht schoof over haar lippen maar toch liep ze verder met haar boog en pijlkoker op haar rug. 'Euhm, iemand die je niet ken waarschijnlijk.' Sprak ze heel dom tegen de jongen. Heel even gleed haar blik over hem heen, ergens kwam deze jongen haar bekend voor, maar ze kon hem toch niet meteen plaatsen.

Een schim naderde hem langzaam, aan het postuur te zien was het een meisje. Haar voetstappen, die vrij licht waren bevestigde dit vermoede. Zijn spieren ontspande zich, al liet zijn blik haar geen moment los. Doordat het donker was was het moeilijk details te zien, maar haar contouren werden scherper naarmate ze dichterbij kwam. Een boog hing over haar schouder, maar hij vermoedde dat ze het in enkele seconden om kon toveren tot een gevaarlijk wapen. Iemand die er niet mee om zou kunnen gaan, zou er nooit midden in de nacht mee gaan schieten. Ten eerste omdat het moeilijk was een doel in deze duisternis goed te kunnen zien, ten tweede omdat de nacht nu eenmaal niet een heel veilig tijdstip was. Het meisje stond nog maar een tweetal meter bij hem vandaan, dankzij het heldere maanlicht kon hij haar gezicht rustig bestuderen. Ze had warme bruine ogen, en donkere haren die los over haar schouders vielen. Emily. De naam van zijn zusje schoot door zijn hoofd, als een donderslag verbrak hij de stilte. Kom op Damon, de kans dat de Kerstman voor je staat is nog groter! Sprak hij zichzelf streng toe, terwijl hij zijn blik af liet dwalen naar de boog. Emily had ook aan boogschieten gedaan. Puur toeval. Maar die stem, ze klonk zo bekend. "Ik denk dat je gelijk hebt." zei hij, hij was niet van plan zich gek te laten maken. Zijn zusje was veilig bij hun oma in Kalgoorlie. Wat zou ze hier moeten? Alleen? Aarzelend deed hij een stap in haar richting, zodat hij ook de fijnere trekken van haar gezicht kon bekijken. Hij besefte dat ze dit nog wel eens als bedreigend op kon vatten, tenslotte kende ze hem niet. En als, áls ze Emily was dan had ze hem nog niet herkend. Het was vier jaar geleden dat hij zijn zusje had gezien, vier lange jaren geleden. Wat betekende dat ze een hele transformatie was ondergaan, ze was van klein meisje uitgegroeid tot jongen vrouw. Maar die ogen. Die ogen kwamen hem zo bekend voor. "Hoe heet je?" De vraag was over zijn lippen gerold voor hij er erg in had. Maar hij moest het zeker weten.

De jongen bleef haar een tijdje aanstaren wat haar eigenlijk best wel ongemakkelijk deed voelen. Maar nu had ze wel de kans om de jongen te bestuderen, toen hij een stap naar haar toe deed slikte ze even. Onbewust gleed haar hand naar haar boog, ze was niet bang om hem te gebruiken als de jongen iets fout in zijn hoofd haalde. Wel werd nu zijn gezicht duidelijker voor haar. Hij had donkere haren en heel lichte ogen, iets wat haar stiekem deed denken aan haar broer. Kort keek ze naar de grond, nee, die was dood het was onmogelijk dat hij nu hier voor haar neus stond. Een zucht schoof over haar lippen terwijl ze even naar het armbandje om haar pols keek, ze miste ze stuk voor stuk. Maar ze wist even goed dat ze niet meer terugkeerde naar haar. Hoe lang was het al? Te lang, zo nu en dan had ze het er nog moeilijk mee, veranderde ze weer in dat kleine meisje van eerst. Maar ze was toch sterker geworden en had geleerd haar emotie's onder controle te huden en ze te bverbergen voor andere. Net zoals Damon vroeger had gedaan toen zij nog elke dag huilde en het hele huis bij elkaar schreeuwde. Met een hand ging ze door haar haren, veegde daarmee ook de herinneringen weg. Met een ondoorgrondelijke blik keek ze de jongen voor haar neus aan. Deze vroeg haar naam. Even dacht ze na, als ze die zou zeggen wist hij wie ze was, en misschien was hij wel juist een persoon waaraan ze het niet kon vertellen wie ze was, wat ze was. Al wist ze even goed dat de jongen voor haar ook een shapeshifter was, of hij moest gewoon een dorpeling zijn, dat kon ook nog. Maar wie weet was elk persoon in dit dorp wel een shapeshifter. Al zou dat wel heel raar zijn, maar goed dat kon ze niet echt weten, maar daar zou ze nog wel gaan achter komen naar gelang haar tijd hier. 'Ik ben Emily, aangenaam.' Het meisje stak haar hand naar de jongen uit en keek hem afwachtend aan. Het idee van dat dit haar verloren broer wel eens kon zijn helemaal achter zich latend. Voor even keek ze hem recht in de ogen, onbewust welliswaar. Zag plots een jongen van pak weg elf jaar voor haar ogen verschijnen. De gelijkenis tussen die jongen die ze herkende als haar broer en deze jongen die in het echt voor haar neus staan waren te groot. Het meisje schudde haar hoofd en keek hem weer terug aan terwijl een koele bries door haar haren ging. Al had ze niet zo veel last van de koelte.

Op het moment dat hij een stap in haar richting deed, gleed haar hand naar de boog die tot dan toe nonchalant over haar schouder had gehangen. Hij wist vrij zeker dat ze hem zonder aarzelen zou gebruiken, als hij iets verkeerds zou doen. Iets wat hij niet van plan was, nee hij wou enkel weten of ze zijn zusje was. Niet dat het mogelijk was. Maar toch, wat als ze het wel was? Wat als ze net als hem weg was gelopen van huis, om wraak te nemen? Nee, wraak was niks voor Emily. Ze was heel anders om gegaan dan de dood van hun ouders dan hij, ze had onophoudelijk gehuild en geschreeuwd. Niemand had haar rustig kunnen krijgen. Terwijl hij al zijn emoties binnen hield, tranen had hij nauwelijks gelaten enkel s'nachts wanneer hij alleen was. Soms had hij dagen lang gezwegen, omdat het dan makkelijker was te verbergen hoe hij zich voelde. Regelmatig was hij naar buiten gegaan, om uren in zijn dierlijke gedaante door de woestijn te rennen. Zijn verdriet, zijn pijn had zich omgezet in haat. Wat niet per direct betekende dat die andere gevoelens verdwenen waren, zeker niet. Hij miste zijn ouders nog elke dag, en hij betwijfelde of daar ooit verandering in zou komen. Damon richtte zijn ogen weer op die van het meisje tegenover hem. Ze keek hem aan met een ondoorgrondelijke blik, een blik die het voor hem onmogelijk maakte te weten wat er in haar om ging. Dat zou Emily niet kunnen, zij kon haar gevoelens niet verborgen houden. Althans, vroeger niet. Het was vier jaar geleden dat hij haar voor het laatst had gezien, in vier jaar kon er veel veranderen. Heel veel. Emily? Ze heette Emily? Was het mogelijk dat... Nee, het was gewoon puur toeval het kon niet anders. Zelfs als ze niet meer bij hun oma in Kalgoorlie was, zelfs dan was de kans dat ze hier was niet normaal klein. De wereld was zo groot, er waren zo veel plekken waar ze zich kon bevinden. Het was gewoon onmogelijk dat ze elkaar hier, per toeval tegen kwamen. Maar toch, ze heette Emily en de gelijkenissen tussen haar en het beeld dat hij had van zijn zusje waren zo belachelijk groot. Zou het kunnen? Hij merkte dat hij haar aan zat te staren, wende zijn blik voor een moment af. "Het klinkt misschien stom, maar wat is je achternaam?" vroeg hij aarzelend. Waarna hij zich besefte dat hij zichzelf nog niet eens had voorgesteld. "Ik ben Damon trouwens."

Emily keek de jongen nog steeds aan, het kon haar niet veel schelen dat ze hem leek aan te staren want dat was ze momenteel niet aan het doen. Ze nam hem in zich op, omdat ze wou weten of dit Damon was. Als het zo was, wist ze niet hoe ze zou gaan reageren, verdwaasd, gelukkig omdat haar broer in leven was, kwaad omdat hij haar had achter gelaten? Nee, ze wist het niet, en dat was iets wat ze ergens wel haatte aan haar zelf. Toen ze haar naam had uitgesproken had ze een lichtelijke verbazing kunnen aflezen uit zijn ogen. Ook aan zijn houding was iets veranderd, sinds ze was weg gegaan bij haar oma was ze meer gaan letten op hoe mensen deden in eender welke situatie ze ook waren, ze had emotie's kunnen voorspellen aan de manier hoe ze deden ongeacht wat ze ook deden ze wist hoe die mensen zich hadden gevoeld. Zo had ze zichzelf ook geholpen door haar emoties diep op te bergen, door manieren te ontdekken hoe zemensen kon aan kijken en weer houden van iets te doen bij haar wat enige emoties zou opwekken. Ze was er meester over geworden, moest Damon nog geleefd hebben zou hij het nooit geloofd hebben hoe hard ze was veranderd. De jongen vroeg haar achternaam, en dit boezemde haar een angstig gevoel in. Misschien was deze jongen toch een persoon die haar familie had vermoord. Heel bewust van wat ze deed greep ze naar een pijl en legde die snel in haar boog terwijl ze die al van haar schouder had afgenomen en nu richtte ze hem op de jongen. Elk moment zou ze de pijl kunnen afvuren, en ze had geen schrik voor wat ze de jongen dan zou aan doen. Als haar angst gevoelens hadden geklopt had de jongen het verdient. 'Waarom vraag je dat?' Sprak ze op een nog vrij kalme toon. Aan haar houding te zien was ze niet echt gediend met de vraag naar haar achternaam, maar toch was er in haar ogen niets te zien van woede of wat dan ook. Eigenlijk voelde ze zichzelf nog best heel kalm. Oke, ze had misschien de boog gericht op de jongen, maar dat was uit voorzorg. Al gauw genoeg stelde hij zich voor waardoor ze even een wenkbrauw optrok. Hij heette Damon. Was dit een ergerlijk toeval of zo? Kort dwaalde haar blik af naar de armband die nu heel goed zichtbaar was doordat het maanlicht er op vloog terwijl ze met die hand net haar boog vast hield. Als dit werkelijk haar broer was zou hij de armband herkennen, waaraan vijf kleine bedeltjes hongen elk in een andere kleuren met letters in gegraveerd. De letters van de eerste namen van elk gezinslid. Ze zweeg, reageerde niet op dat hij zich voorstelde. Eerst wou ze een antwoord. Als de jongen door haar handeling met de boog zou shapeshiften, zou ze een waarschuwingspijl afvuren naar hem. Als teken dat ze geen schrik had van hem, in menselijke gedaante of in dierlijke.

Wat zou Emily gedacht hebben nadat hij verdwenen was? Zou geweten hebben dat hij weg was gelopen? Dat hij op zoek was gegaan naar de moordenaar van hun ouders? Of zou ze gedacht hebben dat die eikel hem ook te pakken had gekregen? Zou ze zich in de steek gelaten hebben gevoeld? Waarom had hij haar niet gezegd wat hij van plan was? Waarom had hij niet de moeite genomen een briefje voor haar achter te laten? Het was niet alsof die paar minuten iets uit hadden gemaakt, hij had zes jaar gewacht voor hij op jacht was gegaan. Die paar luttele minuten hadden weinig verschil gemaakt. Damon richtte zijn ogen weer op die van het meisje tegenover hem, kon het zijn dat ze hem voor de gek hield? Dat ze wist dat zijn zusje Emily heette, en dat ze wou weten hoe hij daar op zou reageren? Was dit een truc van hem? Een truc om hem uit de kast te lokken? Direct schoof hij die gedachten van zich af, wetend dat deze achterdocht hoogstwaarschijnlijk compleet misplaatst was. Het was puur toeval dat ze Emily heette en zo veel op zijn zusje leek. Het meisje haalde een pijl uit de koker die over haar rug hing, ze vertrouwde hem niet. Zijn vraag had haar angst in geboezemd. Automatisch zette hij een stap achteruit, al besefte hij dat het voor haar dan enkel makkelijker zou zijn te schieten. Tenslotte kon ze geen pijl af vuren als hij slechts een meter bij haar vandaan stond. Haar boog hing niet langer doelloos over haar schouder, in elke seconden had ze hem omgetoverd in een dodelijk wapen. Kalm keek hij haar aan, hij had voor hetere vuren gestaan en tijdens een situatie als deze was paniek je ergste vijand. "Omdat je me bekend voor komt, en ik wil weten of haar bent." Zijn stem klonk kalm, zijn ogen hield hij strak op de hare gericht. Zou Emily hem niet direct herkend hebben als ze hij voor haar stond? Oké, hij was veranderd. Hij was langer geworden, en had duidelijk meer spiermassa gekregen. Zijn haar was wat korter, de trekken op zijn gezicht harder en hij had er aardig wat littekens bij. Al werd het grootste deel op dit moment verborgen onder zijn kleding. Er was weinig over van het jongetje dat hij eens was geweest. Al stonden zijn ogen nog net zo ondoorgrondelijk als vroeger. Zijn blik viel op het armbandje dat om de pols van het meisje hing, het glinsterde in het maanlicht. Emily. Het was exact het zelfde armbandje als zijn zusje altijd had gedragen, met in elk bedeltje de eerste letters van hun namen er in gegraveerd. Was ze het dan toch? Of was zijn achterdocht dan toch niet geheel misplaatst? Een plotselinge angst overviel hem, hadden ze Emily wat aan gedaan? "Hoe kom je daar aan?" vroeg hij, terwijl hij met een hoofdbeweging duidelijk maakte dat hij het over het armbandje had dat ze om had. Zijn blik gleed kort naar de boog en de pijl die nog altijd op hem gericht was. Als ze bij hem hoorde, dan wist ze wat hij op zijn geweten had. Dan wist ze dat hij als het moest zonder aarzelen een eind aan iemands leven kon maken. Maar als ze Emily was, dan moest er zo snel mogelijk een eind aan deze situatie komen.

De jongen deed een stap naar achteren, iets wat een slechtezet was. Ze spande haar boog meer aan zodat de pijl helemaal naar achter ging, als ze nu zou loslaten zou die pijl hem door boren met zo'n grote snelheid. De oude Emily had zoiets nooit gedurfd, maar ze was niet meer zoals toen. Ze was harder, mentaal ook sterker dan de meeste personen waar ze ooit al tegen over had gestaan, ook had ze meer levenservaring dan enig ander 15 jarig meije en dat was odor het verlies van haar familie. Ze had dingen gezien op leeftijden die ze niet eens hoorde te zien, op geen enkele leeftijd. Zijn korte uitleg was toch iets wat hard voor haar. Elke keer werd het meer duidelijker dat deze jongen haar broer was. Haar blik verstrakte weer terwijl ook nu haar kaken zich hadden aangespannen waardoor haar jukbeenderen beter uit kwamen. Ook iets wat ze van vroeger had, al viel het toen niet zo op als nu. Wie was deze jongen? Waarom sprak hij zo alsof hij wist dat ze begon te denken dat hij haar broer was? Damon was dood, al die tijd al. Haar familie was uitgemoord en nu was het haar taak en haar wil, dat zij die moordenaar zou vinden en vermoorden. Al zou ze er voor gearresteerd worden, dan was het het waard geweest, alles had die man haar afgepakt om voor te leven, haar moeder, haar vader en haar broer, ze had niets meer over. Toen hij plots een vraag stelde over het bandje keek ze hem weer met een emotieloze blik aan. Het was hem. Emily draaide zich om en ontspande weer de pijl stak ze weg in de koker, en haar boog hing ze op haar schouder waar hij als eerste hong. Het leek alsof ze haar kalmte weer terug had gevonden, maar niets was meer waar. Een bepaalde woede was in haar opgekomen, maar ook een bepaald verdriet. Emily wandelde tot vlak voor zijn neus. De pijn die ze had doorstaan toen hij was weg gegaan, was omgezet in twee dingen. Woede en verdriet, en die wist ze niet te uiten. Onbewust bracht ze haar hand naar omhoog en plante haar platte hand op zijn wang met een grote kracht die ze vroeger niet eens had bezit. 'Begrijp je wel wat je me hebt aangedaan.' Zei ze zo zacht waarna ze zich omdraaide en de duisternis in rende. Emily had zich sterk gehouden bij hem ook net haar ogen hadden geen emoties getoond, dit was niet meer nu. Het meisje had een krop in haar keel en bleef rennen tot ze bij een kleine strandcabine was aangekomen. Aan de zijkant waar niemand haar zag zitten zakte ze neeeb staarde naar een uitgestrekte zandvlakte voor haar. Damon leefde nog? Waarom was hij niet terug gekomen? Waarom had hij niets van zich laten weten? Waarom liet hij haar denken dat ze dood was? Woedend knalde haar elleboog tegen de houten wand van de strandcabine. 'Waarom Damon, waarom?' Fluisterde ze tegen zichzelf. Ze wou schreeuwen tegen hem, ze wou in tranen uitbarsten, en ze wou hem knuffelen. Ergens hoopte ze dat hij haar zou volgen of haar ging zoeken, ze wou hem hier op dit moment bij haar. Ze wou antwoorden op alles, haar boog zette ze neer tegen de cabine en ook aar pijlenkoker hing ze erbij. Het meisje begon weer te tieren, gaf nog enkele stompen tegen de cabine. Uiteindelijk rolde er een koppige traan over haar wang heen. Verd*mme, nu had ze dit weer. Ze moest sterk zijn, voor zichzelf elke emotie die ze nu voelde buitenblokken maar ergens lukte haar dat niet meer. De sterkte van de twee hoofdemoties die ze nu voelde was groter dan zichzelf.

Kennelijk nam ze hem het feit dat hij en stap naar achteren had gezet, niet in dank af. Zag ze het als bedreiging? De boog werd verder aangespannen, en hij wist dat de pijl hem in enkele luttele seconden kon doorboren. Al was hij niet van plan het zo ver te laten komen, al het moest zou hij shapeshiften. Dan was het voor haar moeilijker hem te raken, bovendien had hij dan zijn scherpe klauwen en zijn kaken om zich te verdedigen. Niet te vergeten het de kracht van zijn dierlijke lichaam die hij in de strijd kon gooien. Maar hij was niet van plan haar zomaar aan te vallen, voor het zelfde geld was ze echt zijn zusje. Alleen al het idee dat hij haar per ongeluk wel eens kon verwonden. De blik van het meisje tegenover hem verstrakte, het was duidelijk dat zijn woorden aankwamen. Haar jukbeenderen kwamen beter uit nu ze haar kaken had gespannen, iets wat hem aan Emily deed denken. Zou ze het dan toch zijn? Wie ze ook was, haar kalme houding begon zo langzamerhand barsten te vertonen. Toch was de emotie loze blik nog niet uit haar ogen verdwenen. Dat was het gene dat hem deed twijfelen. Het was niks voor zijn zusje, zij had haar gevoelens nooit onder controle kunnen houden. Hij was degene die elke emotie uit zijn ogen kon houden, niet zij. Maar misschien was dat veranderd, misschien was zij veranderd. Ze kon niet voor eeuwig blijven huilen, ze zou een keer hard worden. Het was gewoon onmogelijk niet hard te worden, met een jeugd als die van hen. Ze hadden dingen gezien die ze nooit hadden mogen zien, en ze waren kinderen geweest. De beelden stonden nog altijd in zijn geheugen gegrift, ze achtervolgde hem nog altijd en hij wist dat daar geen verandering in zou komen. Het meisje draaide zich om, stak de pijl terug in de koker en hing haar boog over haar schouder. Hij fronste. Waarom gaf ze niet gewoon antwoord op zijn vraag? Ze liep op hem af, bleef vlak voor zijn neus staan. Hij slikte. Emily. Er was geen twijfel over mogelijk, dit was zijn zusje. Hij wou haar omhelzen, maar de klap in zijn gezicht hield hem tegen. Zijn eerdere vraag was beantwoord. Ze had zich door hem in de steek gelaten gevoeld. Ze was boos op hem, boos omdat hij was vertrokken. Haar woorden waren erger dan de klap die ze hem had gegeven, hij had liever dat ze hem nog tien keer had geslagen dan dat ze die acht woorden had uitgesproken. "Emily, het..." Voor hij zijn zin af kon maken, had ze het op een lopen gezet. "Emily!" Zijn schreeuw werd opgeslokt door de wind, droeg niet veel verder dan een tiental meters. Zonder te aarzelen zette hij de achtervolging in. Ze was verrassend snel, sneller dan vroeger. Nog een vraag die was beantwoord. Ze was een halfbloed net als hem, en duidelijk een dier dat goed was in sprintje's trekken. Maar het zelfde gold voor hem. Hij wist dat hij sneller zou zijn wanneer hij zou shapeshiften, maar dit leek hem niet de juiste situatie. Zand stoof op onder zijn voeten, met zijn ogen volgde hij de schim die enkele meters voor hem rende. Ze had halt gehouden, stond met haar rug naar hem toe gekeerd. Hij vertraagde zijn pas, met een harde knal kwam haar elleboog tegen de houten want van de strand cabine waar ze voor stond. Het was duidelijk dat ze haar emoties niet langer onder controle had, en dat het meisje van vroeger boven kwam drijven. Langzaam naderde hij haar, zich afvragend of ze hem weer een klap zou verkopen. Met zijn hand voelde hij kort aan de plek op zijn wang, zich er van bewust dat daar waarschijnlijk een rode afdruk zou staan. Veel kon het hem niet schelen, hij wist maar al te goed dat hij het had verdiend. Emily begon weer tegen de cabine te stompen, haar boog en pijlkoker had ze naast zich geplaatst. Hij greep haar voorzichtig bij haar arm, en draaide haar om. Een traan rolde over haar wang. Zonder een woord te zeggen sloeg hij zijn armen om haar heen, drukte haar tegen zich aan. "Het spijt me Em, ik had je niet zomaar in de steek mogen laten." fluisterde hij. Zijn ogen hield hij strak op haar gericht, hij wist niet hoe ze zou reageren. Misschien zou ze hem nogmaals slaan, misschien zou ze gaan schreeuwen. Vroeger kon hij haar reactie altijd voorspellen, maar vroeger was voorbij. "Ik heb je gemist."

Het meisje hoorde hem wel schreeuwen maar ze was te koppig om terug te gaan naar hem. Ze wou niet zelf naar hem gaan, hij moest maar naar haar komen. Al bij al was hij degene geweest die haar achter had gelaten, zij was degene die dacht dat hij dood was. En dan ging hij nu opeens voor zijn neus staan, nee, hij moest zelf maar achter haar aan gaan. Er was hout van de cabne versplintert en blijkbaar waren er enkele door haar vestje heen gegaan want ze voede een irritant gevoel door haar elleboog gaan. Plots werd haar arm vast genomen en werd ze om gedraaid. Voor haar stond haar broer Damon. Hij trok haar tegen zich aan waardoor ze gewoon nu zo tegen hem aan bleef staan, geen idee of ze haar armen nu om hem heen moest leggen, of hem weer een klap moest geven. Het meisje tilde haar hoofd zodat ze in zijn ogen kon kijken. 'Ik dacht dat je dood was Dai, ik dacht dat hij je te pakken had. Weetje hoe dat voelde, nog erger dan toen ma en pa vermoord werden.' Emily keek hem recht in de ogen aan, ze wist haar emoties niet meer te weerhouden. Het meisje plaatste haar hoofd tegen zijn schouder en sloot haar ogen even. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Zo had ze vroeger genoeg bij hem gestaan, maar toen was het in andere omstandigheden geweest. Uiteindelijk keek ze weer op en plaatste haar hand kort op de plek waar ze hem zo juist een klap had gegeven. Kort streek ze er over met haar wijsvinger. 'Het spijt me.' Fluisterde ze zachtjes tegen hem waarna ze gewoon een tijd lang bleef staan tegen hem aan, haar blik uiteindelijk gericht op haar boog. Ze had zo net haar bloedeigen broer onder schot gehouden, en dan ook nog eens een klap verkocht, iets wat ze vroeger nooit had gedaan. Het meisje was te zwaar veranderd, ergens was het normaal geweest dat hij haar niet herkende. Maar toch, ze vond het raar. Zij had hem niet herkend omdat zijn uiterlijk was veranderd hoewel hij toch nog hetzelfde deed als vroeger. En het feit dat hij hier was betekende dus ook dat hij een shapeshifter was. Nu wist ze waarom hij vroeger soms was weg geweest. Het meisje plaatste haar armen uiteindelijk om hem heen en trok hem dicht tegen zich aan. 'Laat me nooit meer alleen Dai, nooit meer.' Zachtjes streek ze over zijn onderrug. Ze kon niet zeggen dat ze hem niet gemist had, hem verliezen was misschien driedubbel zo erg geweest als haar ouders omdat hij de enigste was met wie ze vroeger kon praten over wat er allemaal gebeurd was, maar toen hij weg was ging dat niet meer.
[Damn inspiratie]

Hoe ze zou reageren op zijn plotseling omhelzing wist hij niet. Vroeger zou hij het geweten hebben, maar het was hem ondertussen wel duidelijk dat ze niet meer het meisje van vroeger was. Ze was harder geworden, had een muur om zich heen gebouwd waarachter ze haar emoties verschool. Ze had exact het zelfde als hem gedaan. Emily tilde haar hoofd op, waardoor hij haar recht aan kon kijken. Ze slaagde er niet langer in de emoties uit haar ogen te houden, en hetgeen wat hij zag deed hem pijn. Evenals haar woorden. Hij had er nooit echt bij stil gestaan dat ze het zo op zou vatten, dat ze zou denken dat ook hij gepakt was. Natuurlijk, was de gedachten wel eens door hem heen gegaan. Maar hij had het altijd verworpen, met het idee dat ze wel wist dat hij weggelopen was. "Het spijt me Em, ik had je moeten zeggen waar ik heen ging. Maar ik was bang dat je met me mee zou willen, ik weet dat het geen excuus is. Ik had op zijn minst een briefje achter kunnen laten." zei hij zacht, terwijl hij met zijn hand zacht over haar rug streek. Haar hoofd had ze tegen zijn schouder gelegd, een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. Het voelde goed haar weer bij zich te hebben, hij had haar gemist. Na de dood van hun ouders hadden ze enkel elkaar nog gehad, iets wat hun band had versterkt. Wat zou ze mee gemaakt hebben? Waarom was ze weg gelopen van huis? Om dezelfde reden als hem? Of wat het iets anders? Hoe ging het met hun oma? Emily plaatste haar hand op zijn wang, hij keek haar zwijgend aan. Zou ze hem nu weer slaan? Met haar wijsvinger streek ze over de plek waar ze hem had geslagen. "Nee, ik verdiende het. Ik had je niet in de steek mogen laten." Hij meende het, die klap was geheel terecht geweest. Hij had haar na alles wat er was gebeurd alleen gelaten. Dat had hij niet mogen doen, maar op dat moment had hij niet anders gekund. Het idee dat de moordenaar van hun ouders nog vrij rond liep, en gelukkig verder leefde had hem woedend gemaakt. Had zijn haat doen oplaaien. Haar armen had Emily om hem heen geslagen, waarna ze hem dicht tegen zich aan trok. "Ik zal je niet meer alleen laten, I promise." fluisterde hij, terwijl hij haar tegen zich aan drukte. Voor een moment bleef hij gewoon zo staan, met haar in zijn armen. "Ik heb je gemist." zei hij zacht, waarna hij haar iets losser liet. "Waarom ben je niet meer thuis?" vroeg hij, hij wist dat ze beide met veel onbeantwoorde vragen zaten. Tenslotte hadden ze elkaar vier jaar niet meer gezien, en in die vier jaar was er veel gebeurd.

[Same here ]

Emily luisterde naar zijn zegje. Bang om mee te gaan? In godsnaam waarom zou ze dat zijn? Een zucht ontsnapte uit haar mond. Vroeger zou ze het misschien eerst hebben afgezworen, dat het veiliger was bij oma, maar ze zou zijn mee gegaan met hem omdat hij haar broer was en dat was de laatste persoon die ze kwijt wou. Voor haar betekende Dai nu alles, dat was al na de dood van hun moeder zo. 'Waarom zou je bang zijn? Bij jou was ik veiliger want dan waren we samen.' Mompelde ze zachtjes tegen hem aan waarna ze even nadacht, samen stonden ze inderdaad altijd sterker dan alleen. Dan zou ze ook geweten hebben wat er was gebeurd, maar nee hij moest gewoon zo maar weg gaan zonder iets van hem te laten weten. Iets wat ze niet kon begrijpen van haar broer. Em schudde haar hoofd op de woorden die hij sprak tegen haar. Nee, hij verdiende die klap niet, hij was weg gegaan om een reden de moordenaar van hun ouders te vermoorden. Hij wou haar niet mee omdat hij waarschijnlijk bang was dat haar iets zou overkomen of wat dan ook. 'Nee, he wou gewoon zorgen dat ik veilig was Dai.' Mompelde ze zachtjes tegen de jongen waarna ze even terug ging naar de dag dat haar moeder stierf. Haar moeder, ze had sprekend op haar geleken, haarkleur, oogkleur en waarschijnijk had Emily ook wat weg van de vorm van haar gezicht. As was dat pas gekomen sinds ze wat ouder was geworden, toen viel het haar ook meer op.Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, ze was trots dat ze op haar moeder leek. Het was een sterke vrouw geweest, een echt voorbeeld. Toen ze de woorden van Dai hoorde glimlachte ze zachtjes. Het was goed om te weten dat hij haar niet meer achter zou laten, dan zou ze zich dus geen zorgen meer moeten maken over de jongen. 'Ik heb je ook gemist Dai, meer dan je zelf weet.' Sprak ze zachtjes tegen ham. Vlak daarna hoorde ze zijn vraag. Waarom ze niet meer thuis was? Omdat het bij haar oma nooit as thuis had aangevoeld, toch niet toen Dai was vertroken. Maar dat was niet de hoofdreden. 'Omdat ik het niet meer kon Dai, ik kon daar niet meer blijven. Ik was klaar om te vertrekken, klaar om jou te gaan zoeken, maar ook klaar om die man te vermoorden.' Sprak ze vastberaden tegen haar broer waarna ze haar ogen weer op de jongen richtte die voor haar stond. Kort haalde ze haar hand door haar haren en rekte zich uit. Zou hij zich afvragen waardoor het kwam dat ze zo veranderd was sinds vroeger? Of had hij het ergens we al geweten dat ze zo zou uitdraaien? Toch zat ze ook met een schuldgevoel, die klap en hem onder schot houden. Bij een vreemde zou ze het zowiezo doen as die foute bedoelingen hadden, maar bij haar broer? Dat was iets wat ze niet hoorde te doen, ze zou het ook niet bij gewone vreemde mensen mogen doen maar tja daar kon ze eigenijk niets meer aan veranderen. Als ze haar boog bij zich had moest je uitkijken, al moest je dat zonder ook doen want anders zou ze zo kunnen veranderen en je zo in stukken kunnen scheuren. Iets wat de kleine Emily van vroeger nog niet eens durfde, laat staan er over nadenken.

Waarom hij bang was dat ze mee ging? Snapte ze het niet, hij was van plan achter de moordenaar van hun ouders aan te gaan. Een idioot zonder enig gevoel van medeleven, hij wou zijn zusje niet in de buurt van die man hebben. Voor het zelfde geld overkwam haar wat. "Nee, thuis was je veiliger. Ik was hem op het spoor, als hij naar jouw zou komen zou ik dat geweten hebben en dan zou ik het kunnen verhinderen. Maar als je bij mij was, zou ik je enkel in zijn buurt brengen en dat wou ik niet. Dat wil ik niet." Verbeterde hij zichzelf, terwijl hij haar voor een moment strak aan bleef kijken. Onderhand had hij een aardig beeld van de moordenaar van hun ouders, Leroy. Zijn leeftijd lag onderhand ergens in de veertig, en hun ouders waren niet de eerste die door zijn toe doen om waren gekomen. Nee, die man kende geen mede leven. Die had geen geweten. Emily moest uit zijn buurt blijven. Al helemaal nu, nu Leroy door Damon's schuld dierbare was verloren. "Ja, maar toch. Ik had op zijn minst een briefje kunnen achterlaten, al vermoed ik dat je dan naar me opzoek was gegaan." zei hij, terwijl hij kort nadacht. Destijds had Emily niet zo veel lef gehad, en hij wist ook niet zeker of ze het gedaan zou hebben. Maar hij was de enige die ze nog had, net zoals zij de enige was die hij nog had. Hij richtte zijn ogen weer op die van zijn zusje, ze leek ongelooflijk veel op haar moeder. Haar ogen, haar haar, haar gezicht, alles. Zelf had hij uiterlijke kenmerken van zowel zijn vader als zijn moeder. Hij had de helderblauwe ogen van zijn vader, en het donkere haar van zijn moeder. Hij glimlachte zachtjes, met zijn hand streek hij over haar rug. Ja, hij had haar zeker gemist. De volgende woorden die ze sprak stonden hem niet aan, natuurlijk begreep hij het. Tenslotte was hij exact het zelfde van plan, maar alleen al het idee dat Emily tegenover die man zou staan. "Heb je enig idee met wie je te maken hebt?" Onderzoekend keek hij haar aan, zelf was hij al 4 jaar op zoek naar de moordenaar van hun ouders. En bij hun oma was hij al met de zaak bezig geweest, hij had elke mogelijkheid aangegrepen om informatie te bemachtigen. Wat hem een dik zelf geschreven dossier op had geleverd. "Hoe was het daar, nadat ik vertrokken was?" vroeg hij aarzelend, waarna hij haar los liet en zich tegen de strand cabine liet zakken. Hij pakte haar hand, trok haar naast zich.

[My inspi is gone o.0]

Emily fronste even op zijn woorden. Meende hij dit nu serieus? Had hij dan net zo niet gezien wat ze gedaan had? Ze was niet meer dat bange kind van vroeger, ze was hard geworden, ze kon zich perfect verdedigen tegen eender wie. De keren dat ze in gevechten op school was gekomen met de breedste gasten waren daar een perfect voorbeeld van. Kon hij nu niet in zitten dat ze dingen kon die hij ook kon? Waarom moest hij weeer de typische grote broer uithangen? 'Veilig? Nee, de enigste plek waar ik veilig was, was bij jou Dai. Je kunt me niet weerhouden om hem te zoeken, daarvoor ben ik te veel veranderd.' Sprak ze toonloos tegen de jongen. Een zucht ontsnapte uit haar mond, waarom was het voor hem zo moeilijk dat in te zien? Emily snoof even, momenteel haatte ze het zo hard dat ze vroeger zo zwak was, als ze anders was geweest dan had Dai het nu misschien begrepen, al zou hij haar waarschijnlijk toch niet laten doen wat ze wou. Daarvoor kende ze hem toch te goed ondanks de vier jaar dat ze elkaar niet gesproken hebben. Opde woorden die hij sprak haalde ze haar schouders op, waarschijnlijk wel. Of ze was meteen haar eigen weg gegaan toen, ach veel boeide het haar niet meer. Nu waren ze bij elkaar en dat was wat gold. De jongen keek haar aan op een manier die ze wel kende, een vleug van herkenning was te zien in zijn ogen. Waardoor er toch een kleine gimlach op haar gezicht sprong. Toen ze in de ogen van de jongen keek, leek het alsof ze in de ogen van haar vader keek. Iets wat vertrouwd, maar toch verloren aanvoelde op een of andere manier. De volgende woorden van haar broer deden de glimlach verdwijnen van haar gezicht. 'Ja, met de moordenaar van onze ouders Dai.' Sprak ze op een harde toon die ze eigenijk niet bedoeld had, al was het langs de andere kant toch misschien net goed dat ze het zo had gezegd. Wanneer ging het eens tot zijn hoofd doordringen dat ze niet meer dat kleine meisje was dat naar jan en alleman luisterde? Op zijn volgende vraag dacht ze even na, ze plofte naast hem neer in het zand en keek even naar de cabine waar een klein gat in zat. Kort wreef ze over haar elleboog, oke nu drong het wel door dat die houtsplinters in haar arm zaten. 'Anders, het was er stiller oma ging achteruit omdat ze zich teveel opboeide over je, ik was niet meer buiten te zien buiten voor het boog schieten of als ik wou rennen. Ik heb veel gestudeerd, ik kan aan mensen zien wat ze denken door gewoon naar hun houding te kijken, ik heb geleerd mensen te leren qua emoties en gedachten.' Sprak ze kalm tegen hem. Kort wreef ze door haar haren en dacht na, als Dai wraak mocht nemen waarom mocht zij dat dan niet?

Een frons verscheen op haar voorhoofd, en hij wist dat ze het niet met hem eens was. Ze was koppig, koppiger dan vroeger. Haar tegen houden, zou nog wel eens moeilijk kunnen worden. Misschien zelf onmogelijk. Kon ze niet gewoon naar hem luisteren? Hem geloven op zijn woord, als hij zei dat het te gevaarlijk was? Begreep ze niet dat hij haar niet ook kon verliezen? Hij had al te veel verloren in zijn leven, zij was de enige die hij nog had en hij had er alles, daadwerkelijk alles voor nodig om haar te beschermen. "Daar vergis je je lelijk in Em, je zou niet veilig zijn geweest in mijn buurt." Voor een moment keek hij haar doordringend aan, waarna hij zijn blik weer voor zich richtte. "En ik heb heus wel gezien dat je veranderd bent, vroeger zou je nooit iemand onder schot hebben gehouden. Niet alleen je uiterlijk, maar ook je innerlijk deed me twijfelen aan het feit of je het echt was." Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar zijn zusje, een glimlach was op haar gezicht verschenen. Maar verdween direct, bij het horen van zijn woorden. Haar woorden waren hard, maar de waarheid was harder. "Ik denk niet dat je het weet, dat je het echt weet." Terwijl hij dat zei was hij overeind gekomen, voor enkele seconden keek hij op haar neer. Waarna hij zijn shirt uit trok, en die naast zich in het zand liet vallen. Een grof litteken liep van zijn schouder, tot halverwege zijn bost. "Dit, heeft me een jaar geleden bijna het leven gekost. Ik zit al vier jaar achter die eikel aan, vier lange jaren heb ik naar hem gezocht maar hij is precies. Hij wist bijna al zijn sporen, bijna. Steeds vind ik familie en vrienden. Elf maanden geleden vond ik een New York een man, een vriend van hém. Hij leek te weten dat ik zou komen, stond op me te wachten. Het verbaasde hem niet dat ik veranderde, nadat hij me had verwond." Terwijl hij sprak had hij Emily's blik geen seconden los gelaten, hij bleef haar strak aan kijken. "Pap en mam waren niet de eerste, die hun leven verloren dankzij die eikel en ook niet zeker niet de laatste. Denk je dat pap hem niet had kunnen vinden, als het gewoon een of andere sul was? Denk je dat ik al vier jaar bezig zou zijn geweest als hij minder precies was? Ik ben hier non stop mee bezig geweest, ik ken hem en toch kan ik hem niet pakken. Ik heb alles wat ik over hem kon vinden, alle informatie die ik op wat voor manier ook on bemachtigen opgeschreven. Maar ik kan hem maar niet vinden. En weet je wat het vreemde is? Een maand geleden trof ik en meisje in LA, een halfbloed. Haar ouders zijn vermoord toen ze 9 was, and guess what? Hij was de moordenaar. Dus Emily, weet je echt met wie je te maken hebt?" Nu was het zijn stem die hard klonk, zijn ogen stonden ondoorgrondelijk. Hij moest die stomme wraak plannen uit haar hoofd praten, ze mocht niet achter die idioot aan gaan. het was veel te link. Bij het horen van haar woorden dacht hij een moment na, de koele wind streek langs zijn ontblote bovenlichaam. Maar hij merkte het niet. "Je kunt niet alles aan iemands houding zien. Sommige mensen zijn goede acteurs, kunnen hun gevoelens verbergen. Jij kan dat ook nu, ik kan dat en er zijn zat mensen die het kunnen. Je moet uitkijken dat je geen verkeerde conclusies trekt, niet iedereen is even makkelijk te doorgronden. Maar ik denk dat je dat wel weet." vervolgde hij rustig, waarna hij zijn shirt van de grond pakte en die weer aan trok. Hij liet zich weer naast Emily tegen de strand cabine zakken, staarde naar de zee die haast op leek te gaan in de duisternis. "Hoe denk je dat het met oma gaat, nu we beide weg zijn?" Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar haar, wachtend op haar reactie.

Emily keek hem met een geïrriteerde blik aan. 'Ik zou veiliger zijn. Ik zou niet elke dag met die pestkoppen moeten handelen die me tot bij oma volgde. Ik zou niet elke dag weer geconfronteerd worden met de dood van mam en pap. Ik weet dat ik veiliger zou zijn, wat je ook zegt.' Sprak ze standvastig van haar woorden. Ze kruiste haar armen over elkaar heen en snoof even. Ja, ze had met pestkoppen te maken gehad, jongens di wisten wat er met hun ouders gebeurd was. Ze was niet voor niets tot dit uitgegroeid, ze moest zichzelf kunnen beschermen en andere kunnen bang maken. En dat was gelukt uiteindelijk. Toen de jongen zei dat ze het niet echt wist mompelde ze wat. Dai stond op en trok zijn shirt uit, een litteken lliep over zijn borst heen. Het meisje stond op en streek met haar vinger even over het oude litteken. Kort zuchtte ze, eigenlijk gaf dit haar nog meer zekerheid. Ze zou die man te pakken krijgen om wat hij bij haar broer had gedaan. Kopiig als ze was zette ze zich weer neer en keek strak naar voren terwijl ze zijn woorden aanhoorde. Dat van dat meisje was erg, maar ze hadden het zelfde meegemaakt en zij zat hier nu verbitterd door woede door wraak. Ditmaal was het haar beurt om weer overeind te komen, ze keek naar hem. 'Ik weet wie hij is, hij is en blijft een moordenaar. Misschien een psychologisch gestoorde die toch de meeste dingen goed doet om alles te verbergen en te wissen. Maar hij is de moordenaar van mam en pap, envele andere. Dai, je kan zeggen wat je wilt. Maar je krijgt dit niet uit mijn hoofd. Waarom zou jij de enigste zijn die wraak mag nemen? Waarom Dai? Dus hou je kop over wat ik wel en niet mag doen, ik ben inmiddels niet meer die kleine huilebalk.' Sprak ze hard. Em staarde strak naar haar broer heen en snoof. 'Damon, je ziet me misschien als een zwak meisje. Maar ik ben meer als dat. We hielden van mam en pap, en ik ga niet opgeven tot ik hem vind. Of je me nu tegen houd of niet. Ik wil ook een kans, een kans om hem te vermoorden, een kans om hem de pijn te doen die hij bij ons veroorzaakte bij mij. Waarom begrijp je dat niet? Ik heb niets meer buiten jou, en wat als je dood was geweest, dan had ik hem alsnog gepakt Dai. Ik heb ook niet stil gestaan.' Sprak ze tegen haar broer trwijl ze naar hem keek en een zucht onderdrukte. Haar handen trilde van woede, van verdriet maar aan haar ogen was niets van dit alles meer te merken. 'Er zijn mensen niet makkelijk te doorgronden, zo slim ben ik ook wel. Maar toch maken vele een cruciale fout, op een of andere manier schiet er toch wel altijd een mondhoek, of een wenkbrauw of weet ik veel wat altijd in actie en dat verraad ze. Zelfs jij hebt dat Dai, onbewust heb je dat.' Sprak ze met een kalme stem tegen hem waarna ze even door haar haren ging. Het meisje zette zich weer naast haar broer neer en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik weet het niet Dai, oma was sterk, maar ze is aan het afzwakken. Ze word oud. Waarschijnlijk maakt ze zich zorgen om ons. Maar ze houd zich sterk, daar ben ik zeker van.'

Het was hem onderhand wel duidelijk dat zijn zusje behoorlijk was veranderd wat haar karakter betrof, eerder zou ze nooit op deze manier tegen hem in zijn gegaan. Ze zou het niet gekund hebben, hij was altijd de harde van hun twee geweest. Tot nu. Haar woorden deden hem pijn, hij voelde zich schuldig. Hij had haar overgelaten aan haar lot, iets wat hij niet had mogen doen. Toch kende hij zichzelf goed genoeg om te weten, dat als hij dezelfde keuze zou moeten maken als vier jaar geleden hij exact het zelfde zou doen. "Denk je dat ik er niet dagelijks mee werd geconfronteerd? Je word er voortdurend aan herinnert, je bent er altijd mee bezig. Tenslotte gaat het daarom. Wraak." Hij keek Emily strak aan, niet van plan zo maar toe te geven. "Je was niet klaar voor de dingen die ik heb gedaan, echt niet. Jouw mee nemen, zou nog een grotere fout zijn geweest dan jouw achterlaten." Nu was hij degene die vastbesloten klonk, misschien dat ze het nu aan kon. Wraak nemen. Maar destijds had ze het niet gekund, haar verdriet was nog te groot geweest was nog niet over genomen door woede en haat.
Met haar vinger streek Emily over het litteken dat over zijn borst liep, een huivering trok door zijn lichaam. Het was de eerste keer dat hij het litteken echt aan iemand liet zien, tot nu toe had hij het altijd weten te voorkomen. Hij haatte vragen, en wist dat het vrij grote, grove litteken die op zou roepen. Bovendien schaamde hij zich er ergens voor, het was een teken dat hij niet in elke situatie meester was. Godverdomme. Waarom begreep ze het niet gewoon? Waarop snapte ze niet dat hij haar niet ook nog eens kon verliezen? Niet te vergeten de belofte die hij zijn vader eens had gemaakt. "Hoe denk je hem te kunnen vinden? Ik ben al zo lang op zoek, en ik ben al vrienden en familie leden van hem tegen gekomen." Voor een moment zweeg hij, moest hij zeggen wat hij hen had aangedaan? Dat hij hen het leven had genomen? "Begrijp je het niet Em? Ik wil jouw niet ook kwijt raken, ik kan jouw niet ook kwijt raken. Dat trek ik niet! Bovendien heb ik pap beloofd dat ik jouw altijd zou beschermen, hij zei met dat ik voor jouw moest zorgen. Dat ik je grote broer was, en dat ik sterk moest zijn. En ik ga mijn belofte aan hem niet breken." Vastberaden keek hij haar aan. Beide waren ze koppig, en hij wist dat dit nog wel eens een lang gesprek zou kunnen worden. Als ze echt niet toe wou geven, zou hij haar doen beloven niet zonder hem verder te trekken. Beter gingen ze samen op jacht naar die man, dan dat zij alleen achter hem aan ging. Nee, alleen het idee al. "Ik zie je niet al een zwak meisje! Maar dat je dat niet bent, zal hem er niet van weerhouden je te vermoorden. Pap was ook geen zwakke man, godverdomme! Maar hij kon zich toch ook niet verdedigen? En mam? Was zij een zwakke vrouw? Nee! Natuurlijk begrijp ik je! Ik ben mijn ouders ook verloren, Em! Ik zin al jaren op wraak, wil die man het liefst zo hard mogelijk laten leiden. Hij verdient het niet te leven." Damon pakte haar trillende handen vast. "Je bedoeld zoals jouw handen nu?" vroeg hij, terwijl hij met zijn duim zacht over de rug van haar hand wreef. "Ik weet het, maar je moet je niet voor de gek laten houden." zei hij zacht.
Ze was weer naast hem komen zitten, legde haar hoofd tegen zijn schouder. Hij glimlachte zwak, haalde diep adem. Zwijgend staarde hij naar de zee, het zoute water glinsterde lichtjes in het maanlicht. "Ja, ze zal niet zomaar opgeven." Stemde hij met haar in, waarna hij zijn arm om haar schouders sloeg en haar wat dichter tegen zich aan trok.

Emily keek voor zich uit, ergens haatte ze dit moment nu zo hard. Zij wou wraak, ze verdiende het even goed als haar broer. Op de vier jaar tijd dat hij weg was, was zij veranderd in een koppig mens, een sterk koppig mens. Dat was iets wat vele van vroeger niet zouden durven denken van haar. Eens te meer ademde het meisje diep in en snoof ze even. 'Misschien was ik er niet klaar voor. Maar ik zou me wel gered hebben. Uiteindelijk heb ik die pesters ook de mond gesnoerd, zonder jouw hulp, iets wat ik toen nodig had. De hulp van mijn grote broer, die er zo gezegd altijd voor me moest geweest zijn.' In haar stem klonk niets, geen haat, geen pijn, het was gewoon emotieloos. Zij had zichzelf toen uit de brand moeten helpen, al dan niet met geweld, zij was er voor geschorst geweest bijna van school getrapt. Maar dat was niet het ergste. Gewoon het feit dat ze toen haar broer nodig had maar die er niet was, had haar nog harder gemaakt dan de twee dode in hun familie. 'Ik vind wel een manier om hem te vinden, desnoods alleen. Maar ik ga hem zoeken, daar kun je me niet van weerhouden.' Bromde ze koppig. Als ze nu zou veranderen, dan had ze hem al aangevlogen. Maar ze veranderde niet, en dat was maar goed ook. Voor hen beide. 'Heb ik iets gezegd over mij kwijtraken? Dai, je weet niet wat ik kan dus oordeel niet te sne over me. Ik weet me te verdedigen. En wat pap zei, je bent het al mooi na gekomen hé?' Gooide ze op een kwade toon naar hem toe. Al snel wist ze dat ze die woorden niet had moeten zeggen, maar het terug nemen deed ze niet, zo stak ze niet meer in elkaar. Ergens was dit alles best ironisch, nooit had ze gedacht met haar broer in een ruzie te raken, maar ze had ook nooit gedaht zo hard te veranderen. Strak keek ze naar de grond, zoals haar moeder vroeger altijd gedaan had als ze ergens niet mee gediend was. De volgende woorden van Dai deden haar pijn, haar broer had nooit gevloekt tegen haar, maar ook hadden ze zich nooit zo over mam en pap uitgesproken tegen elkaar. 'Zei ik dat ze zwak waren? Nee. Ze waren sterker dan wie dan ook, maar Dai je moet begrijpen, jij wilt wraak, ik wil het ook. Ookal wil je niet dat ik me er mee bemoei, ik zal net als jouw niet rusten tot ik hem vind. Waarom denk je dat ik ooit met boogschieten begonnen ben?' Sprak ze zacht tegen de jongen. Haar handen trilde nog, en al snel genoeg had Dai ze vast. Zacht knikte ze. Zo nu en dan liet zij ook wel eens een steek vallen, iet ze glimpen zien van wat er door haar heen ging. Het meisje nestelde zich tegen haar broer aan en zuchtte eventjes. 'Laten we hem samen zoeken Dai? Dan weet je dat ik veilig ben, maar ik wil hem net zo graag vinden als jou.' Sprak ze zachtjes waarop ze haar hoofd even op tilde en hem twijfelend aan keek. Waarschijnlijk zou hij het niet willen, maar ergens had ze dit voorgestelt om gewoon dit hele gesprek stop te zetten. Ruzie maken met hem deed ze niet graag, maar dit was van zelf gekomen eigenlijk. Het meisje plaatste haar beide handen op haar schoot, al viel haar al heel snel wat op. Er zat een rood gekleurd goedje op haar hand en zo te zien kwam het van haar elleboog. Blijkbaar hadden die splinters toch iets van schade aangericht. Kort zuchte ze. Ergens had ze geluk dat ze geen vest ofzo aan had, anders hong die ook helemaal vol en dan stond ze verder.

Dit gesprek ging totaal de verkeerde kant op, ze maakte ruzie. Iets wat ze vroeger nooit hadden gedaan. Ze zeide dingen die hen beide pijnigde, althans dat gold voor hem. Hoe het precies met haar zat wist hij niet, maar hij had zo'n vermoede haar. Hoe erg ze ook was veranderd, dergelijke woorden zouden nog altijd pijn doen. Dit onderwerp zou hen altijd pijn blijven doen. Onbewust balde hij zijn handen tot vuisten, hij voelde zijn woede koken. Al wist hij dat het voornamelijk jegens zichzelf was. Hij had haar in de steek gelaten, hij had haar aan haar lot over gelaten. Terwijl ze hem nodig had gehad. "Het spijt me Emily, maar ik hield het niet meer vol." Mompelde hij, hij wist dat het een slap excuus was. Maar het was de waarheid, hij had het niet langer getrokken. Hij had niet anders gekund dan vertrekken, vluchten van alles en iedereen. Op jacht naar de gene die hun leven had verziekt. De eikel door wie zijn zusje onophoudelijk had gehuild. De woorden die ze op kwade toon naar hem toe slingerde, waren als een klap in zijn gezicht. Hij wist dat ze gelijk had maar toch. Hij klemde zijn kaken op elkaar, keek haar voor een moment strak aan. Ze had geen idee. Vanaf het moment dat zijn moeder was overleden, had iedereen steeds tegen hem gezegd dat hij zich groot moest houden. Dat hij op zijn zusje moest passen, dat ze hem nodig had. Hij had haar getroost, maar er was niemand die hem had getroost. Hij had zijn tranen bijna nooit laten zien, tenslotte moest hij laten zien dat hij sterk was. Het had hem aangevreten, maar hij had gedaan wat zijn vader van hem had gevraagd. Nadat ook hij was overleden was het in eerste instantie nog moeilijker geworden, nachtmerries hielden hem wakker maar hij mocht niet schreeuwen. Want dan zou hij Emily het idee geven dat ze verslagen waren en dat mocht ze niet weten. Hij had het tot zijn vijftiende vol gehouden, onderhand was het niet meer zo moeilijk geweest als eerst. De ergste pijn was verdwenen. Zijn haat was enkel aangezwollen, en hij had niet langer doelloos in Kalgoorlie kunnen zitten. Twee maanden had hij getwijfeld voor hij uiteindelijk weg was gelopen. "Ik weet ook wel dat je je kan verdedigen. Maar dat konden zij ook. En hij heeft hen ook vermoord! Hij kan het zelfde met jouw doen, hoe sterk je ook bent." Doordringend keek hij haar aan, hij wist donders goed dat ze niet toe zou geven. Ze was al net zo koppig als hem, als ieder lid van hun familie. Een zucht schoof over zijn lippen, Emily had zich tegen hem aan genesteld en hij legde nu ook zijn andere arm om haar heen. "Ik heb het idee dat ik weinig keus hebt, of je gaat alleen of we gaan samen. Dan heb ik je toch liever bij me, zodat ik op je kan letten." Hoofdschuddend keek hij haar aan, waarna hij zijn hoofd tegen de strand cabine liet zakken. Sorry pap, ze wou niet meer luisteren. Maar ik beloof je dat ik haar niet zal laten gebeuren. Voor een moment keek hij naar de lucht, om direct weer strak voor zich te kijken. De hemel, was niets meer dan een leugen. It's a beautiful lie.

Emily voelde tranen opwellen toen hij haar zo aankijk. Ze verbeet ze echter en liet niets merken. Met haar niet bebloede hand nam ze de zijne vast en ademde ze even diep in. Wat had ze toch met opmerkingen geven die haar broer nu pijn deden? Ergens verweet ze het zichzelf allemaal. Het feit dat hij vertrokken was, alles. Zij had constant liggen huilen, zij was diegene die getroost moest worden. Zij had moeten ophouden, zij had Dai ook eens de kans moeten geven om alles van zich af te zetten. 'Het spijt me, het spijt me dat ik diegene was die getroost moest worden. Ik had er ook voor jou moeten zijn.' Fluisterde ze zachtjes. Emily wilde niet weer gaan huilen zoals toen, ze wou niet dat hij haar weer zou moeten troosten, dat zou ze hem niet weer kunnen aandoen, en daar was ze zich nu bewust van. Toen zijn tweede arm om haar heen werd gelegd had ze zijn hand losgelaten en liet ze haar hoofd tegen zijn borst zakken. 'Ik weet dat hij gevaarlijk is, vergis je daar niet in. Maar samen kunnen we hem kapot krijgen. Daar ben ik zeker van.' Mompelde ze tegen zijn borst aan waardoor ze even naar haar hand keek en zuchtte even. Het deed niet eens pijn, maar toch bloedde het. En die ijzerachtige geur was niet echt aangenaam vond ze. Haar blik ging naar het water, de zee, het had iets machtigs, iets onvoorspelbaar. Ze wist niet wat voor kracht haar broer had, maar haar broer wist dat ook niet van haar. Dus ergens stonden ze beiden toch voor een verassing. Een grote. 'Dai, in welk dier kan je eigenlijk veranderen?' Vroeg ze met een lichte glimlach op zhaar gezicht. Ja, ergens wou ze dat best wel weten. Zou hij ook een leeuw zijn? Of zou hij iets anders zijn? Kort beet ze op haar onderlip waarna ze haar armen om hem heen legde en hem dicht tegen zich aan trok. 'Ik heb je gemist, ik had wat ik zei niet mogen zeggen.' Mompelde ze zachtjes waarna ze hem losliet en gewoon bij hem bleef zitten, ergens had ze het best koud, maar dat kwam dan door de koele wind die er stond. 'Dus, hoe is het met je?' Vroeg ze zachtjes aan hem. Compleet, ze had niet zo moeten schreeuwen tegen hem. Dat was slecht voor hen beide. Maar goed dat was nu ook voorbij, ze ging niet meer lopen schreeuwen ze had wat ze wou nu. Haar broer, en toch op een of andere manier goedkeuring van hem.
[Bam, weg inspi]