I see it as a curse

Iedere keer gebeurde hetzelfde als ze langs liep, gefluister.. "Temori Taiga", of Palmtop Tiger. Waarschijnlijk verbaasde het ze niet dat ze een Shapeshifter was, dat was het punt ook niet. Door haar 'rebelse' karakter en de brutale waarheid die ze sprak had ze die bijnaam gekregen, daarbij was ze ook niet lang. Waarschijnlijk was ze rond de 1.50, waarschijnlijk wat kleiner. Dat kon haar ook geen r-reet schelen!
Het was stil, er waren tenslotte weinig mensen in het bos affentoe kwam ze iemand tegen die opzij sprong voor haar, of iets in die richting. Ahah~ Ze had honger, Cup Noodles, Cup Noodles, Cup Noodles.. Voor hoever ze zich kon herrineren had ze niks anders dan dat gegeten de afgelopen tijd, hoelang is dat eigenlijk wel niet? Voor ze naar Kelynn High was gekomen leefde ze alleen, haar vader had haar in een luxe apartement gezet omdat hij getrouwd was met een andere vrouw, haar moeder heeft inmiddels ook een nieuwe vriend.. Het kon haar niks schelen, ze lieten haar stikken en ze zou ook nooit terug gaan, nooit..

In diepe gedachten liep ze verder. Haar voet stootte tegen iets aan en ze spreide haar armen, haar gezicht stond verbaasd terwijl ze de grond dichterbij zag komen. "Itei" ze bleef even liggen op haar buik en ging daarna zitten, ze wreef met haar hand over haar hoofd, het was een beetje rood. Ze stond op en veegde haar kouzen af, er zat een gat in en het bloedde een beetje.. Ze had er weinig last van maar, zo kon ze niet meer naar school en ze had zero naaikunsten dus dat zal hem ook niet worden..

& Benjamin

Overal waar Benjamin keek, zat hij bomen. Het was dan ook niet verwonderlijk: hij was in een van de grote bossen die Kelynn High en het dorp omringden. Hij voelde zich niet echt op zijn gemak. Er konden hier overal roofdieren zitten. Mensen of echte dieren, maar misschien even gevaarlijk. Hij zette zijn kap op en stak zijn handen in de zakken van zijn vest. Hij liep gewoon door, omdat hij anders niets te doen had. Een doel had hij ook niet echt. Gewoon altijd rechtdoor, en dan zag hij wel waar hij uitkwam. Zolang hij niet verdwaalde... Echt ver kon hij nog niet zijn, want hij was nog maar een kwartier geleden vertrokken. Plots hoorde hij een doffe klap gevolgd door een stem. Hij keek van links naar rechts, maar de bomen ontrokken alle zicht. Hij besloot dat het geluid van rechtsvoor moest komen. Hij duwde een paar takken opzij. Toen stond hij ineens voor een hoop struiken. Hij had geen zin om er omheen te lopen. Hij sprong en greep zich vast aan een laaghangende tak. Benjamin was gespierd, dankzij de harde trainingen op de eliteschool waar zijn vader hem naartoe had gestuurd toen hij nog normaal was. Normaal naar hun normen dan. Maar zoals Benjamin wist, was hij niet normaal. Zijn ouders hadden gelijk gehad toen ze hem achterlieten. Wie wou nu in een huis rondlopen waar elk moment een poema van achter de deur kon komen? Misschien konden ze hun zoon niet meer aankijken zonder ergens te weten dat hij anders was... Waarom moest het ook zo gegaan zijn? Waarom kon hij het? Niemand die het wist. Hij was verbaasd dat er nog meer waren. Meer mensen, die in dezelfde boot zaten als hij. Soortgenoten. Hij gromde zacht. Het klonk dierlijk, te dierlijk naar zijn mening. Maar dat was hij ook. Een dier, een monster dat je in een kooi hoort te stoppen om de buitenwereld, de normale wereld, te beschermen. Zo'n plek was Kelynn High. Een plek waar ze iedereen heen konden sturen die een bedreiging vormden. Alle Shapeshifters... Maar er waren er meer, dat wist hij zeker. Nu hij wist dat er anderen waren, kon hij niet geloven dat ze allemaal op Kelynn High zaten. Damn... Nog meer Shifters, wat fijn. Benjamin trok zich op en greep met zijn ene hand de volgende tak. Toen hij over de struiken was liet hij zich terug op de grond vallen. Hij keek nog eens rond en toen zag hij haar zitten. Een meisje, heel erg klein, met blond haar. Waarom zat ze op de grond? Op dat moment stond ze recht. Ze begon niet te wankelen ofzo, dus ze had geen klap op haar hoofd gekregen. Met een bezorgde blik in zijn ogen stapte hij op haar af. Eens hij voor haar stond, was ze nog kleiner dan hij dacht. Ze kon niet groter zijn dan anderhalve meter. "Gaat het?" Vroeg hij zacht. Hij praatte gewoon stiller dan de meeste mensen. Hij hield niet van luide geluiden. Of van schreeuwen. Dat was ook nutteloos. "Ik dacht dat ik iets hoorde, en toen kwam ik kijken en...", Hij stopte middenin zijn zin. Hoe belachelijk nieuwsgierig klonk hij nu? Gewoon op het eerste het beste verdachte geluid aflopen. Straks dacht ze nog dat hij haar aan het bespioneren was. Een beetje beschaamd stak hij zijn handen terug in de diepe zakken van zijn vest. Hij keek naar de top van zijn schoenen. Zijn geel-met-wit-en-rode Puma's deze keer. Hij hield van die schoenen. Misschien ook omdat zijn dier erop afgebeeld stond. Blijkbaar kon hij wel 9 meter hoog springen. Alleen, Benjamin had het nog nooit geprobeerd. Hij was eigenlijk heel weinig getransformeerd. Misschien te weinig in vergelijking met andere Shifters hier.

Het is dat haar ouders niet om haar gaven, anders had ze allang op een school gezeten voor kinderen met sphygische problemen.. Misschien ja, misschien was Kelynn High anders dan ze zich voordoen, misschien houden ze de Shapeshifters gevangen.. "Urasai, Urasai, Urasai!" ze schopte een steen weg, er was toch niemand die haar begreep.. Minorin.. Enkel zij begreep haar maar toen ging ze naar Kelynn High en is ze weer alleen, alleen zonder ook maar iemand die haar zal begrijpen.
Ze hoorde voetstappen en draaide haar hoofd in de richting van hem, de blik van een tijger, en haar ogen waren niet bepaald vrolijk. "Gaat het?" klonk een stem. Ze richtte haar blik op hem, ze moest naar boven kijken en dat deet ze praktisch gezien bij iedereen. "Ziet het eruit alsof het níet gaat?" snauwde ze er lichtelijk uit, haar wenkbrauwen waren gefronsd, oké het was niet zijn fout. Ookal deet haar knie deels pijn, zat er een gat in haar kous en bloedde het zag het er verder uit alsof er niks aan de hand was. "Ik dacht dat ik iets hoorde, en toen kwam ik kijken en.." ze keek hem koelbloedig aan.. Nogal normaal om te gaan kijken, misschien wel, misschien niet, voor je het weet ligt er een monster. Een draak bijvoorbeeld. Nee, draken bestaan niet zelfs niet onder de Shapeshifters.. Er is dan ook niemand die over haar zou kunnen 'waken'.. "En?" lichtelijk geiriteerd keek ze weg naar een boom, wat bladeren en haar blik week weer af naar een ander gebied tot hij uiteindelijk weer op de jongen gericht was.

[ Srry, flut T^T ]

Bij het horen van zijn stem keek ze op. Benjamin schrok van de blik in haar ogen. Die stond allesbehalve vrolijk en opgewekt. Hij vond het nogal dreigend overkomen. Hij kreeg het gevoel dat hij zich om moest draaien en weg moest rennen. Maar misschien kwam ze wel achter hem aan... Hij besloot om gewoon te blijven staan. "Ziet het eruit alsof het níet gaat?" Snauwde het kleine meisje. Benjamin stapte aarzelend achteruit. Dit was niet goed. Zo'n agressiviteit had hij nog nooit meegemaakt bij een Shapeshifter. Straks veranderde ze en scheurde ze hem in stukken. Want hij kon het niet zo makkelijk. Hij had er even tijd voor nodig, en het lukte hem ook niet altijd. Hij had die routine niet. Benjamin had eigenlijk geen idee hoe hij het moest doen, laat staan dat hij het moest doen als hij in levensgevaar was. Hij zou nooit op tijd kunnen Shiften om op tijd weg te raken. Hij wou het ook niet. Niets ter wereld kon hem dwingen om te Shiften. Dat bracht alleen maar een hoop problemen met zich mee. Benjamin was eigenlijk niet goed bezig. Hij kende hier niemand, behalve zijn kamergenoten. Toen had hij ook Elysee ontmoet. Dat was ook niet zo vlot verlopen. En nu werd er weeral geschreeuwd. Hij vond het allesbehalve leuk. Schreeuwen en snauwen was nergens voor nodig. Dat was een teken dat iemand aandacht zocht. Aandacht kon je op een heel andere manier krijgen ook. Door aardig te doen, door vriendschap te sluiten. Maar het zag er niet naar uit dat hij en het meisje vrienden zouden worden. Alles wees er op. Het kon misschien nog omslaan, al had hij er niet veel vertrouwen in. Hij begon te zeggen waarom hij hier was. Het enige wat hij kreeg was een koude blik, alsof ze wilde dat er een bliksemflits op hem viel zodat hij dood was. Hij keek aarzelend om zich heen. In een boom klimmen zat er niet in. Hij wist niet welk dier ze was, maar als ze een vogel of een kat was, had hij het zitten. Nee, hij bleef met zijn twee voeten op de grond. Wegrennen, zou dat een optie zijn? Dan zat hij met hetzelfde probleem. Hij wist niet wat ze was, misschien een of ander dier dat heel snel kon rennen. Zijn dierenvorm kon ook snel rennen, maar hij kon niet snel genoeg veranderen. Nog zo’n probleem: kon zij het snel, of had ze er ook even tijd voor nodig? Anyway, veranderen zat er niet in, niet voor hem. Het maakte hem ziek, ziek in zijn hoofd. Hij wou gewoon vrede in zijn hoofd. Nu was er oorlog in zijn hoofd, en in zijn hart. Het beeld dat hij had gehad was compleet in de war sinds zijn eerste transformatie. Hij had gedacht dat hij gedroomd had. Gelukkig kon hij het enigszins wegduwen. Het tegenhouden ging niet, maar het kwam ook niet plots ineens vanzelf, als de eerste keer. Toch hadden zijn ouders het ontdekt. Ze hadden hem achtergelaten, omdat hij ook niet in hun beeld pastte. "En?" Zei het meisje scherp toen hij iets van uitleg probeerde te verzinnen. Hij haalde diep adem. Zijn hart ging wild tekeer. Hij zat gevangen in een bos, niemand in de buurt, samen met een agressief iemand die in wist-hij-veel-wat kon veranderen. “Ik wou alleen maar weten of er iets ergs gebeurd was”, Zijn volume was laag, maar hij had de indruk dat ze dicht genoeg bij elkaar stonden om verstaanbaar te zijn. “Mijn naam is Benjamin”, Stelde hij zichzelf voor. Hij keek in de richting van de school. Ze was er vast ook een, dat was niet te ontkennen. Het stikte hier van Shifters. Als een soort van freakbijeenkomst. Hij zuchtte weer. Echt weer typisch dat hij er niet bij hoorde, in de normale wereld. Waarom was hij niet normaal? God wist waarom. Hij had vast iets verkeerds gedaan, en dit was zijn straf. Vast zitten aan een dierenvorm, en hij wist niet hoe hij het moest kwijtraken. Misschien wist zij dat wel. Benjamin vond het echter nog niet het goeie moment om erachter te vragen. Daarvoor was hij te gespannen, en zij te snauwerig. Ach, misschien sloeg de sfeer nog om.