Zo lang geleden..... Dat ik echt ergens had gewoond.

Ze rende door de straten, haar versleten schoenen raakte nauwelijks de straatstenen en ze probeerde niet achterom te kijken. Regen spatte tegen haar gezicht, haar haren waren doorweekt, maar ze bleef door gaan. Het was een wonder dat ze niet uitgleed, aangezien de stenen straat glad was en je kon dus gemakkelijk uitglijden. Ze voelde haar hart keihard kloppen en hijgde bij elke stap die ze zette, zweet gleed met regendruppels naar beneden en ze was bekaf. Hoe lang rende ze al? Ze wist het niet, lang, dat was zeker. Maar ze durfde niet te stoppen. Opeens stopte ze, ze keek achterom en schrok. Zo dichtbij nog, nee! Waarom? De twee mannen kwamen dreigde op haar af en ze slikte moeizaam, wat nu? Wat wouden ze van haar? Opeens begon een man te praten, het was een lange magere man, zijn stem klonk eng en deed eerder aan griezelfilms denken. ''Kom jij maar even mee, mevrouwtje'' zei hij en hij wees naar haar, de andere man, een gespierde grote bullebak, kwam op haar af. Zijn lange gespierde armen uitgestrekt om haar te pakken, nee.... Opeens sprong ze naar voren, in haar sprong nam ze de vorm van een bovenmaatse ocelot aan. Ze sprong op het bijna kale hoofd van de bullebak en sloeg er haar nagels in, de man schreeuwde uit van pijn. Toen hij met zijn handen om zijn hoofd geklemd van de pijn naar beneden zakte, ging ze over op de andere man. Die haar net wou grijpen, ze sprong naar hem toe en haalde uit. Een flinke kras op de wang, bloed liep eruit en viel op de straatstenen. De ocelot blies en verdween toen, de mannen achterlatend met hun pijn.

''Huh?'' Ze schrok wakker en keek naar buiten, gelukkig, de zon scheen. De trein reed in snelle vaart op de lange rails en prachtige landschappen schoten voorbij. Tja, meestal gebruikte Aimée geen trein om mee te reizen, maar nu maakte ze een uitzondering. Ze keek wat om zich heen, maar ze was de enige in de coupé en veel was er niet te doen. Ja, ze kon in een Ocelot veranderen, alleen... Als er iemand dan langs zal komen. Ocelot,s waren nou niet bepaalt een dier, wat je in een trein tegen kwam. Dus liet ze dat maar zitten. Hoe lang zou deze trip nog duren? Ze had benauwt gekregen, zo ruimte was niks voor haar, ze was liever buiten. Dus, konden ze eindelijk stoppen? Ah, de trein mindere vaart en Aimée keek uit raam, was ze er? Zo te horen wel, fijn was dat. Toen de trein uiteindelijk helemaal stil stond, pakte ze haar spullen, dat waren er niet veel. Paar nieuwe kleren en een nieuw stel schoenen en haar toilet, die ze maar met veel moeite had kunnen bemachtigen en natuurlijk haar gitaar . En stapte ze opgetogen naar buiten en werd meteen door de zon gegroet. Oké en nu? Nu moest ze nog naar die school lopen en dat zal wel een hele trip worden, maar dat gaf niet. Ze deed haar gitaar op haar rug en pakte haar lichte tas op en ging op pad. Oké, eens zien, waar was die school? Misschien die kant op, proberen gewoon. Ze stapte de gekozen kant op en het bleek goed te zijn. Na een lange wandeltocht was ze er en ze liet haar tas bijna vallen van verbazing, wat er voor haar stond..... Ze had nog nooit zo groot huis gezien, nou ja, het was een school gebouw, dus die moesten meestal wel groot zijn. Ze stapte naar de school toe en en intens geluk kwam in haar lichaam. Net toen ze er bijna was, hoorde ze opeens voetstappen, vlug draaide ze zich om en keek naar een andere. Ze draaide zich helemaal om, zodat ze helemaal voor de persoon stond en zei maar iets, ''Hoi''