Maybe there's a spot for me here

Onderwerp: Maybe there's a spot for me here vr nov 18, 2011 9:37 am

Benjamin & anderen met toestemming

Nakota keek voor een laatste keer over haar schouder. Ze probeerde door de bomen heen te kijken, helemaal terug naar haar ouders die nu duizenden kilometers van haar vandaan waren. Ze was benieuwd wat ze deden, maar tegelijkertijd hoefde ze het ook niet te weten. Ze was onafhankelijk nu. Ze kon doen en laten wat ze zelf wilde, als haar nieuwe school het toeliet, tenminste. Kelynn High, zo heette haar nieuwe onderkomen. Met haar grote bambi-ogen keek Nakota het grote campusgrasveld rond en was al snel in gedachten.
Haar avontuur was begonnen toen ze op een avond rustig door de bossen liep. De maan was prachtig rond en vol, en had voor genoeg licht gezorgd. Haar hond Chante, een jonge huskyteef, rende uitgelaten door de bossen, terwijl Nakota moeite had haar bij te houden. Ze riep Chante te stoppen, en buiten adem bleven beide staan. Nakota keek naar de maan, en voelde zich plots heel vreemd. Alles wat ze daarna nog kon herinneren was het luide, bange geblaf van Chante, terwijl een rare gloed zich verzamelde om Nakota's lichaam. Plotseling stond ze op 4 smalle poten, die haar lichaamsgewicht met moeite konden dragen. Ze kon niet meer goed recht voor zich uitkijken, haar ogen zaten ineens meer aan de zijkant van haar hoofd. Ze was in paniek geraakt, maar nog niet bewust van hoe ze haar poten het best kon gebruiken, struikelde ze en bleef ze op de grond liggen. Donkere tranen rolden over haar wangen, terwijl Chante, ondertussen bijgekomen van de schrik, zich vijandig opstelde tegenover Nakota. Ze probeerde alles over zich heen laten komen zonder te beseffen wat haar was overkomen. Ze was een shapeshifter. Haar ouders hadden haar verteld dat ze bijzonder was, en hadden haar vaak verhalen over shapeshifters verteld. Nakota had nooit wat achter deze verhalen gezocht, en liet haar ouders met plezier praten.
Ze was een shapeshifter... Nakota voelde nog steeds hoe de woorden door haar hoofd bonkten. Die avond waren haar ouders bezorgd geworden en gingen Nakota en Chante zoeken. Ze herkenden de husky haar geblaf van veraf, en kwamen er zo achter waar hun dochter lag. Al snel was besloten dat Nakota naar Kelynn High zou worden gestuurd. En daar stond ze dan. Ze kon veranderen in een hert wanneer ze maar wilde, en vaak deed ze dit als ze zich opgesloten voelde. Dan wilde ze vrij zijn, en haar idee bij herten was vrijheid. Als ze in haar hertengedaante was veranderd, voelde ze zich vaak meteen een stuk gelukkiger. Al snel voelde ze zich niet meer thuis in haar oude woonplaats. Ze hoopte hier op Kelynn High andere mensen te ontmoeten die hetzelfde waren als zij. Ook shapeshifters dus. En vrienden die haar níet raar zouden vinden als ze ineens een hert zou worden als ze in het bos waren.

[Beetje afgeraffelde alinea's]

Onderwerp: Re: Maybe there's a spot for me here vr nov 18, 2011 11:07 am

Verstand uitzetten en lopen. Dat prentte hij zichzelf al de hele avond in. Zijn hoofd zat zo vol met gedachten dat het gewoon niet meer leefbaar was. Op een steeds sneller tempo wisselden ze elkaar af. Dus hij deed wat hij altijd deed als het niet meer uit te houden was: beginnen lopen tot hij leeg was vanbinnen. De avond was koel en een heldere maan scheen boven het schoolplein. Het grote gebouw had een witte schijn door het licht dat er op viel. Elke dag opnieuw kwamen er nieuwelingen toe. Nieuwelingen die meestal anders dachten over hun gave dan hij. Met een verbeten trek om zijn mond dwong hij zichzelf rustig adem te halen. Benjamin was kwaad, kwaad op alle mensen in deze school, maar vooral op zichzelf. Natuurlijk had hij geen probleem met mensen die het wel deden. Dat zou heel erg hypocriet zijn. Stel dat iemand hem zou dwingen te Shiften. Bij de gedachte alleen al liep er een rilling over zijn rug. Hij zette zijn kap op en stak het schoolplein over. ’s Nachts mochten ze het domein niet verlaten. Dat wist hij, maar hij kon niet langer binnen blijven. Niet na de droom die hij zonet had gehad. Met driftige stappen liep hij van de ene kant van het schoolplein naar het andere, zich ervan bewust dat hij zichtbaar was voor iedereen die het in zijn hoofd zou halen om naar buiten te kijken. En toch vertrouwde hij erop dat niemand dat zou doen. De meesten sliepen, en diegenen die hem zouden kunnen zien, waren zelf in de fout. Toen hij er genoeg van had, vertraagde hij zijn pas. Zijn hand ging langs de ruwe baksteen van een muur, een kop hoger dan hem. Hij hees zich op aan een muurtje dat het schoolplein van het bos scheidde. De poort was dicht, maar niet op slot. Nieuwelingen moesten altijd de kans krijgen het domein te verkennen als er niemand was. Benjamin zou met gemak over het muurtje kunnen springen, maar regels waren regels, en hij was nooit extreem ongehoorzaam. Dat was er uit gedrild. Braaf bleef hij dus op het muurtje zitten, luisterend naar de nachtdieren. Nu ja, als het nachtdieren waren. Hij wist dat niet iedereen zich zo braaf aan de regels hield. Voor vliegende Shifters was het makkelijk. Raampje open en wegvliegen. En op tijd terugkomen, natuurlijk. En hopen dat er niet een van de opvoeders het raam dicht had gedaan. Met een grijnsje herinnerde hij zich het voorval met een jongen die op nachtelijk avontuur geweest was.

Door de veranderingen kon hij beter horen. Dat was hem op gevallen. Hij had gedacht dat het wel weer weg zou gaan omdat hij niet meer Shifte, maar niets was minder waar. Sinds die dag dat hij voor het eerst in een dier was veranderd, nu 4 jaar geleden, waren zijn zintuigen merkbaar scherper. Hij meende iets te horen, een mens –of dier- die in het bos achter hem zat. Vreemd. Meestal waren de Nightwalkers niet in hun menselijke vorm. Te riskant. De geuren van de Shifters leken een grote aantrek te hebben voor de gewone dieren. Het was niet ongewoon dat er normale roofdieren op pad waren ’s nachts. Met een zucht liet Benjamin zich aan de andere kant van het muurtje op de bosgrond zakken. Hij gebruikte zijn reukvermogen om de nieuweling te vinden. Natuurlijk was het een nieuweling. Wie anders zou zo ’s nachts rondlopen? Plots zag hij een hert. Dit zou moeilijk worden. Shifter of niet? “Je zou hier niet buiten moeten zijn”, Zei hij zacht. Een hert kon niet echt gevaarlijk zijn. Hij sprak het aan als een mens. Als het reageerde, had hij het waarschijnlijk bij het rechte eind. En dan nog. Ook voor een gewoon dier was het niet veilig in het bos.

(Aangepast. Beter?)

Onderwerp: Re: Maybe there's a spot for me here zo nov 20, 2011 2:08 am

[Euuwh.. Nakota is gewoon een mens, ik heb het heel vaag getypt, volgens mij :’) Dat stukje verleden waarin ze in ene hert veranderd is verleden tijd en de aanleiding waarom ze naar KH is gegaan ^^ Dus nu is ze gewoon mensgedaante.]

Nakota draaide haar hoofd bij het horen van een plotseling geluid. Bladeren kraakten onder iemands voeten. Een angstig gevoel bekroop haar. Ze was alleen, ze had nu niemand om zich te beschermen. Ze moest voor zichzelf opkomen, en ze kon niet meer terugkomen op anderen. ”Je zou hier niet buiten moeten zijn,” klonk een zachte stem. Nakota schrok op, hoewel ze wel had verwacht dat iemand wat zou gaan zeggen. Ze herstelde zichzelf snel en liet haar ogen over de donkere ruimte glijden, hopend om een schim te kunnen onderscheiden. Een donker gestalte stond niet ver van haar af. Ze had aan de stem gehoord dat het een jongen was geweest die iets had gezegd. Ze liep voorzichtig op het gestalte af. ”Ik ben hier net aangekomen,” verklaarde ze om duidelijk te maken waarom ze zo laat nog op het terrein was. ”Ik weet dat ik nogal laat ben, maar ik kon niet inschatten hoe lang ik er over zou doen om hier te komen.” Nakota lachte even, waarna ze verlegen naar beneden keek. Ze voelde zich verplicht voor te stellen, maar had geen zin een uitgebreide beschrijving over zichzelf te geven. Ze hield van anonimiteit, maar voelde zich er vooral veilig bij om niet alles over haarzelf te vertellen tegen mensen die ze nog maar net kende. ”Ik heet Nakota,” besloot ze te zeggen. Haar naam vrijgeven was toch het minste wat ze kon doen? Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk in het bijzijn van de jongen. Ze was net nieuw op school, wist nog niet hoe alles hier werkte, en had nu al een regel overtreden. Ze hoopte dat de jongen haar niet raar zou vinden. Niet dat hij daar nu al veel redenen voor had, maar Nakota had niet veel zelfvertrouwen. Ze dacht dat mensen snel een mening over haar hadden, vooral omdat ze zelf ook al snel een mening had over anderen.
Nakota bleef stil en staarde een beetje voor zich uit, terwijl ze rustig haar koffer op wieltjes heen en weer duwde over het nattige gras. Haar koffer was zwaar, ook al had ze weinig spullen meegenomen. Kleren, foto’s van haar dierbaren en een ketting die ze van haar oma had gekregen, vlak voor die overleed. Het kettinkje was Nakota zeer dierbaar. Het leek haar hoop en zelfvertrouwen te geven in situaties waar ze het nodig had. Alleen geloofde Nakota ook dat de kracht die het kettinkje haar gaf niet onbeperkt was, waardoor ze het niet altijd droeg. Ze wilde de kracht niet onnodig verspillen. Plotseling wenste ze dat ze het kettinkje nu om had. Ze was zo dom geweest om te geloven dat het ontvangst op Kelynn High goed zou gaan, zonder obstakels. Maar ze was nog niet eens het gebouw binnen of ze had er al moeite mee dat ze was weggegaan. Nakota hoopte dat ze snel vrienden zou maken, zodat ze zich niet eenzaam zou gaan voelen. Ze was bang voor de eenzaamheid. Ze wilde wel rust, maar geen eenzaamheid. Ze werd gek als er niemand was om tegen te praten. Het gevoel dat een aanwezig persoon haar gaf, zorgde ervoor dat ze zich veilig voelde, het gevoel dat ze niet alleen was op de aarde. En hoewel het tegen al haar principes in ging, wilde ze nu het liefst alleen zijn. Zo’n ongemakkelijke binnenkomst deed haar niet veel goed.