Chilling [Benjamin]

Alleen Benjamin

Het was warm buiten, de zon brandde op Amy haar blote huid en maakte het licht bruin. Ze liep wat doelloos rond, haar rugzak had ze ergens in een boomstam verstopt en enkel het gene uitgehaald dat ze nodig had. Misschien was ze niet helemaal doelloos… Haar blote voeten hadden warm door het zand die onder de zon had liggen bakken. Ze had gehoord van mensen, of misschien shapeshifters, die voorbij haar boom wandelden dat ze wat verkoeling opzochten aan het strand. Amy had meteen haar handdoek en zwemkledij uitgehaald. Eerlijk gezegd had ze nog nooit aan een strand gelegen, ze had al vaak de zee gezien of een strand gepasseerd. Maar nooit had ze tijd om er te blijven. Het zand onder haar voeten voelde zachter dan de aarde op de Savanne. Het klitte niet aan je voetzolen en gleed gemakkelijk tussen je tenen door. Amy had bijna een minuut met haar voeten gewoon in het zand gestaan, wennen aan het gevoel. Ze moest er waarschijnlijk vreemd hebben uitgezien voor andere mensen. Maar dat kon haar niet schelen, zolang ze niet allemaal rond haar kwamen staan.
Ze liep verder, de zon stond niet meer zo hoog. Nog een uurtje en die zou ondergaan. Er kwamen nog enkele mensen naar het strand, voornamelijk koppeltjes. Ze voelde een steek in haar borstkast, door wat ze is kon ze zich niet binden met iemand. Ze wendde haar blik af van de zee en de verliefde mensen, met een gebroken gezicht liep ze verder richting de duinen. Een warme bries kwam vanachter de heuvels zand. Ze glimlachte even bij een gelukkig gevoel die haar overnam. Ze was nu hier, het was prachtig en warm. Er zouden hier mensen, shapeshifters rondlopen waar ze contact mee kon maken en onderhouden. Ze zou eindelijk eens vrienden hebben die eruit zagen zoals zij, of toch gelijk waren. In Afrika had ze veel vrienden, van kleine tot grote katten en zelfs honden. Vogels niet, die vond ze maar irritant tenzij het arends zijn. Die beesten waren slimmer dan Amy had verwacht.
Ze had een goed plekje gevonden, tussen het roste gras die tot aan haar dijen kwam. Ze keek even rond zich, ze was dicht bij het water maar lag hoger dan de zeespiegel. Er was momenteel niemand te bekennen. Ze had haar topje uit gedaan en liep rond in een bikini met een zwembroek. Haar handdoek en topje bleven achter in de duinen terwijl ze zichzelf naar beneden liet glijden en liep richting het water. Het had koud, wat wel normaal was. Een rilling ging door haar hele lijf, als ze een staart had zou deze nog na trillen. Ze zwom even, liet de koude haar lichaam overnemen tot dat het warm werd. De zon begon sneller te zakken, nog even en de zon zou kennis maken met de horizon. Ze liep terug naar haar heuvel, klom zonder enig probleem er op. Snel droogde Amy haar lichaam en haar haren. Ze stak haar handdoek in haar schoudertas, zak, ding en deed deze rond haar. De zon kleurde de hemel rood en oranje. Met een zucht ging ze zitten en veranderde in een grote, slanke cheeta, met een tas rond haar schouder. Sommigen dachten dat ze te mager was, maar zo waren ze nu eenmaal. Cheeta’s waren slank, daarom waren ze zo snel. Met haar kop op haar voorpoten ging ze liggen, een oog dicht en de andere keek naar de zon. Haar staart ging zachtjes heen en weer met een opgekruld puntje. Ze sloot geleidelijk aan ook haar tweede oog en genoot van de briesjes die door haar vacht speelde. Amy was nu zo goed als onzichtbaar, haar vacht leek op haar omgeving. En toch hoorde ze iets of iemand naar boven klimmen. Haar oren gingen richting het geluid, ‘Als er iemand me ziet zal die toch bang zijn en weglopen. En als diegene een agent haalt ben ik al lang weg.’ Dacht ze en bleef rustig liggen. De voetstappen waren gestopt, een ademhaling was dichtbij en liet Amy haar nekharen overeind komen. Ze draaide haar kop om en keek in de ogen van een jongen.

Misschien was hij een randdebiel. Misschien ook niet. Anyway, Benjamin hield zijn schoenen aan. Geen denken aan dat hij ze uit zou doen. Gekleed in zijn rood-met-gele-zwemshort liep hij over het strand. De laatste zonnestralen schenen op zijn rug. Zwemmen deed hij niet. Het water was te koud. Hij moest toegeven dat hij ook niet kon zwemmen. De gedachte dat hij misschien in de zee zou kunnen meegesleurd worden, stuiterde rond in zijn hoofd. Nee, hij zou er zich niet aan wagen. Daarom slenterde hij door het harde zand. Hij liep langs de kustlijn. Het water kwam geleidelijk aan steeds dichterbij. Daarom schoof hij regelmatig een stukje op, dichter naar de duinen toe. Het werd laat. Eigenlijk zou hij terug moeten gaan naar Kelynn High, maar hij had er geen zin in. Waarom zou hij ook? Al die kinderen die er totaal geen moeite mee hadden, die het zomaar spontaan deden. Middenin hun spel, plots –poef- en ze speelden door, alsof er niets gebeurd was. Maar er was wel degelijk iets gebeurd. Dat ze er zo licht over gingen snapte hij niet. En dat ze het zo snel konden, daar kon hij ook niet bij. Was het een kwestie van oefenen, of hadden sommige mensen er gewoon meer moeite mee? Misschien onderdrukte hij het onbewust. De laatste keer had het een kwartier geduurd voor het hem eindelijk gelukt was. En dat was nu al vier jaar geleden. Niet dat hij het in zijn hoofd zou halen om het nog eens uit te testen. Al zeker niet hier op het strand. Hier kwamen ook niet-Shifters. Het was riskant, maar dat was het altijd. Wie kon van iemand onmiddellijk zien dat hij of zij een Shifter was? Meestal viel het wel op. De manier van lopen, de verscherpte zintuigen. Als iemand zijn hoofd draaide als je op 100 meter kuchte, dan kon je wel zeker zeggen dat je te maken had met een Shifter. Hij wist van zichzelf dat zijn manier van lopen iets katachtigs had. Hij had eigenlijk gehoopt dat die veranderingen weer weg zouden trekken naarmate hij ouder werd. Aangezien hij niet meer veranderde, dacht hij dat het misschien ooit weer helemaal weg zou zijn. Aan die gedachte klampte hij zich vast. Misschien was hij dan eindelijk van die vloek af. Dan kon hij zijn ouders gaan zoeken, dan zou hij hen vertellen dat het weg was, en dan zouden ze met z’n allen terug naar Sundsvall gaan. Benjamin stopte met lopen en sloot zijn ogen even. Sundsvall, de uitgestrekte wouden, de geur van dauw op het gras. Hij miste het, en hoe.

Bevroren bleef hij staan, wel vijf minuten. Hij was zich bewust van zijn omgeving, en de omgeving zag hem ook, maar hij dwaalde af in zijn gedachten. De zon zakte verder weg, zodat het steeds frisser werd. Benjamin zuchtte. Hij begon richting de duinen te lopen, op zoek naar het pad, waar hij zijn bmx gezet had. Het werd tijd dat hij terugkeerde. Met grote stappen liep hij een duin op. Het was makkelijk. Poema’s konden hoog springen. Ze hadden nogal gespierde achterpoten, dus hij had sterke benen. Hij kon uren op een drafje blijven lopen. Hij bleef even staan en keek uit over de zee. De zon raakte de rand van de wereld al. Hij draaide zich om en wilde vooruit stappen. Toen ontdekte hij dat hij vlak voor een dier stond. Hij bevroor en keek naar de Cheeta die in het zand lag. Haar nekharen stonden overeind. Langzaam stapte hij een paar passen achteruit. Ook in dit geval kon hij zeggen dat dit een Shifter was. Daarvoor keek het dier te intelligent. En ze had een tas naast haar staan. Heel erg duidelijk. Benjamin aarzelde. Om haar heen lopen nu ze hem gezien had, was onbeleefd. Zo onaardig was hij niet. Daarom glimlachte hij lichtjes. “Hallo daar”, Zei hij zacht. Hij sprak nooit luid. Hij associeerde luid met boos. Nooit zou hij zijn stem verheffen. Dat kon hij gewoon niet meer. Als iemand anders het deed, liep hij meestal onmiddellijk weg, tenzij hij zeker wist dat zijn gesprekspartner het niet zo bedoelde.

Amy schrok zich een ongeluk maar liet dat niet blijken. De jongen deed enkele stappen naar achteren maar bleef staan. Waarom rent hij niet bang weg? Dacht ze en werd zelf al bang. Wie weet had hij een wapen bij, daar had ze niet op gerekend. Langzaam gingen haar oren naar achteren uit angst. Ze stond voorzichtig recht en plots zei hij iets. Hij sprak alsof ze een mens was. toen drong het tot haar door dat hij een shifter was en ze ontspande vrijwel meteen. Ze glimlachte lichtjes en veranderde terug in een mens, dat voelde beter. Praten als cheeta tegen een persoon is nogal vreemd. Amy ging wat ongemakkelijk in het zand zitten, hij was de eerste persoon dat ze ziet dat ook een shapeshifter is, buiten haar ouders dan. En hij was nog knap ook, bij die gedachten begon ze lichtjes te blozen. Plots besefte ze dat het al een tijdje stil was. “Hey…” fluisterde ze terug. Haar lichaam leek verlamd, hier verlangde ze naar! Een andere shapeshifter en dan op het moment zelf leek ze wel bevroren. Ze besloot om dan ook recht te staan, ze kwam amper met haar hoofd bij zijn kin, en stak haar hand uit. “Mijn naam is Amy, en jij bent iemand die meiden begluurt?” het laatste flapte ze eruit en had er vrijwel meteen spijt van.
Ze draaide zich om, haar tas was van haar schouder gegleden en nam deze nu uit het zand. Ze voelde dat haar gezicht warm werd, misschien moest ze haar mond gewoon houden. Toen ze zich weer omdraaide glimlachte ze vriendelijk, niet wetend wat te doen. Ondertussen werd de hemel donker blauw en glinsterden de sterren. Ze keek even naar boven, de hemel was hier hetzelfde als thuis. Ze begroef haar tenen in het zand en dacht na. Ze haatte die stiltes, maar ze wou geen stomme dingen zeggen. “Dus, jij bent ook een shapeshifter? Weet jij dan waar Kelynn High is?” met die vraag kon niet veel verkeerd gaan, of wel? Ze wachtte geduldig zijn antwoord af terwijl ze krulletjes in haar haren maakte.

De cheeta trok haar oren achteruit. Argwanend keek hij haar aan. Had hij zich dan toch vergist? Misschien was dit toch een gewone cheeta. Twijfel nestelde zich in zijn hoofd. Hij schuifelde in het zand, wetend dat wegrennen of vechten echt geen optie was. De enige uitweg was zelf veranderen en vechten, maar dat kon gewoon niet. Het was onmogelijk. In de tijd dat hij veranderd was, had ze al haar vrienden kunnen vertellen wat voor een randdebiel hij was. Ze zouden met een hele groep kunnen terugkomen, dan zou hij daar nog steeds staan. Nee, Shiften lukte niet. Dan maar stilstaan en hopen dat hij het toch bij het rechte eind had gehad; dat ze een van zijn soort was. Zijn soort… Wat was hij? Een jongen die in een poema kon veranderen. Hij had al vaak over zijn toekomst gedacht. Een normale job kon hij niet nemen. Wie weet werd het later erger. Dan had hij er misschien niets van controle over. Stel je voor dat hij in een kantoor aan het werken was, dat hij plots veranderde in een dier. Het was gewoon te gevaarlijk. Voor hem èn voor de mensen die bij hem zouden werken. Een toekomst had hij niet. Hij zag zichzelf soms in een circus, als de hoofdact van de avond. Benjamin, de jongen die in een poema kon veranderen. Als hij het dan kon. Nu lukte het hem niet. Hij had geen idee waarom. Misschien was hij gewoon een mislukkeling. Hij hapte naar adem toen de cheeta voor hem veranderde. Blijkbaar toch een Shifter. Het luchtte hem op, maar het gaf hem ook een benauwd gevoel. Nu hij er zo dicht bij stond, was het ineens zoveel realistischer. Geen flits meer, niet meer vanop een afstand. Voor hem zat nu een meisje, als hij zich niet vergiste was ze van zijn leeftijd. Ze keek hem aan, hij keek terug. “Hey…” Zei ze toen zacht. Stiekem was hij er wel blij mee. Mensen met een schelle stem zou hij gaan vermijden. Gewoon omdat hij er niet tegen kon. Over het algemeen vond hij mensen wel aardig. Niet dat hij bewust het contact zou gaan opzoeken, maar als hij een bekende tegen het lijf liep, kon hij het erg naar zijn zin hebben. Het meisje stond op en liep op hem af. Hij had de neiging om achteruit te deinzen. Twee dingen weerhielden hem daarvan. Zijn verstand, en het feit dat de duin nogal stijl naar beneden helde vlak achter hem.

“Mijn naam is Amy, en jij bent iemand die meiden begluurt?” Zei het meisje. Een grijnsje kwam om zijn lippen. “Natuurlijk. Wat moet ik anders doen, dag in dag uit?” Zei hij. Hij schudde de hand van Amy. “Men noemt mij Benjamin.” De zon was ondertussen helemaal weggezakt. Zijn huid had nog warm, maar stiekem koelde hij af. En hij had geen shirt mee gebracht. Prachtig. Amy raapte haar tas op. Toen ze zich terug omdraaide, stond er een kleine glimlach om haar lippen. “Dus, jij bent ook een shapeshifter? Weet jij dan waar Kelynn High is?” Vroeg ze toen. Veel vragen in een keer. Even dacht hij na. Was hij er een? In feite niet. Hij deed het nooit. Voor het gemak zei hij ja. Toen keek hij in de richting van de school. “Ja, ik woon al enkele maanden op Kelynn High”, Antwoordde hij toen. Misschien kon hij haar meenemen straks, al zou hij dan wel moeten lopen. Niet dat hij dat erg vond, al begon hij het wel koud te krijgen.

Gelukkig had hij gevoel voor humor en was Amy haar stomme vraag meteen recht gezet. Haar wangen bleven warm na zijn antwoord. Ze voelde zich plots bespied maar wist dat hij het niet meende. Ze voelde zijn warme hand in de hare en hij stelde zich voor als Benjamin. Gelukkig was hij een rustige jongen, stelde waarschijnlijk niet zoveel vragen als zij. Maar was rustig en daar hield ze van. Ze haatte aandacht, vooral van mensen. Ze konden je dan insluiten, wie weet wat ze allemaal achter hun rug kunnen houden. En de woorden die over hun lippen komen zijn net zo pijnlijk als fysieke pijn. Toen ze zich weer had omgedraaid probeerde ze haar ogen van zijn lichaam te houden en naar zijn gezicht te kijken. Maar oogcontact was ook niet bepaald haar sterkste punt, dus gleden haar ogen vaak naar beneden.
Nadat ze haar vragen had gesteld leek Benjamin even te twijfelen. Alsof hij niet wist of hij zelf een shapeshifter was of niet. Ze was in ieder geval blij dat hij van Kelynn High af wist en er woonde. Haar glimlach werd iets breder, ze had eindelijk iemand ontmoet zoals zij. Dan nog maar te zwijgen van de positieve kanten aan de jongen voor haar… Ze wreef met haar hand door haar haren, ze moest echt ophouden zo te denken. Maar wat kon ze er tegen doen? Amy dacht weer aan het feit dat hij zo twijfelde of aarzelde om te antwoorden. Ze bekeek hem nog eens, maar nu anders. Ze voelde nog steeds een warme blos op haar wangen en ze haatte dat. Hij leek wel op iemand dat ze kende. Ze probeerde zo onopvallend mogelijk de geur om hen heen in te snuiven. En inderdaad, dat kleine vleugje die in de lucht ging, poema. Haar vader was een poema dus dat was wel zo handig.
“Kom op poema, want ik heb zo het gevoel dat je bevriest.” Ze stapte langs hem heen en klopte even op zijn schouder. Ze doorzocht haar tas en haalde haar handdoek uit. Misschien zou hij het wel zien als een belediging… maar zo ging ze misschien ook haar ogen van hem houden. “Misschien wil je wel iets rond je doen…” ze had zich abrupt omgedraaid en had niet verwacht dat hij zo snel achter haar ging lopen en zo dichtbij ging staan. Even aarzelde ze, zette een stapje naar achteren, en ging toen verder. “Hier heb je anders een handdoek als je het koud krijgt.” Ze stak de handdoek uit en probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken. Er ging van alles door haar hoofd, dingen die ze misschien beter niet dacht. Maar ook vragen, er was iets vreemds aan die jongen. Dat ene moment dat hij had geaarzeld over het feit dat hij een shapeshifter is zat haar dwars. Amy was sowieso nieuwsgierig, maar ze kende Benjamin. Ocharme de jongen als ze hem nog eens zou overladen met vragen.

Het leek haar blij te maken dat hij wist waar Kelynn High was. Hij kon het niet laten om te denken dat hij dat liever niet had geweten. Stel nu dat hij gewoon een normale gast bleek te zijn, dan was het niet nodig geweest dat hij het wist liggen. Dan woonde hij nu nog steeds in Sundsvall. Bij zijn ouders, in die grote villa, middenin het woud. Er kwam een brok in zijn keel en zijn ademhaling vertraagde. Hij slikte een paar keer om het drukkende gevoel te verkleinen. Het was niet abnormaal dat hij heimwee had. Dat had hij wel vaker. Hij leefde soms te veel in het verleden. Dat mocht hij niet doen, maar niemand hield hem tegen. Zijn gedachten dreven vaak af, naar een deel in zijn hoofd waar hij zich veilig voelde. Soms waren zijn ouders er ook, al had hij daar de laatste tijd meer moeite mee. Hoe erg hij het ook vond, de gezichten van zijn ouders vervaagden. Het geluid van hun stem ontglipte hem. Opnieuw zakte hij weg in zijn gedachten, zich niet meer bewust van zijn omgeving. Een dromerige blik kwam in zijn ogen. Hij stond niet langer op een duin. Hij liep rond in de dichte wouden. Bomen volgden elkaar verder op, eindeloos door. En hij liep verder, dieper de wouden in. Als hij moe was, trok hij zichzelf op in een boom en sliep hij. Als hij honger had, at hij van de voorraad die hij meegebracht had. Als hij zich eenzaam voelde, praatte hij met Oliver. Oliver. De kat die, nu hij wist dat Shifters bestonden, hoogstwaarschijnlijk geen kat was. De rossige kater had hem altijd zo intelligent aangekeken. Soms had Benjamin gedacht dat er iets niet klopte aan de kat, al had hij er nooit verder achter gezocht. Tot het moment dat hij zelf voor het eerst Geshift was. Toen was Oliver verdwenen, zomaar ineens. Alsof hij wist dat Benjamin het zou ontdekken. Maar hij wist het nog steeds niet zeker. Misschien was het louter toeval geweest, dat hij weg was een paar dagen na zijn eerste verandering. Sinds die dag was alles anders geweest. Die dag had zijn hele toekomst zwart gemaakt.

Hij schrok op door Amy’s stem, die diep genoeg tot hem door drong om hem uit zijn wereldje te trekken. “Kom op poema, want ik heb zo het gevoel dat je bevriest.” Meldde ze. Ze liep langs hem heen en legde in het voorbijgaan haar hand op zijn schouder. Die aanraking trok hem helemaal uit zijn verdoving. Hoe kon ze dat weten? Met die vraag in zijn achterhoofd draaide hij zich om, niet van plan hem ook nog eens luidop te stellen. Hij vroeg gewoon niet veel. Hij zei gewoon niet veel. Dat was nu eenmaal zijn karakter. Alleen als iemand tegen hem sprak, antwoordde hij. “Misschien wil je wel iets rond je doen…” Ze stopte en draaide zich plots om. Benjamin, die vlak achter haar aan gelopen was, stond ineens vlak voor haar. Ze was kleiner dan hem, dus hij keek op haar neer. Hij voelde de warmte van haar lichaam. Toen stapte ze achteruit, de warmte met zich mee nemend. “Hier heb je anders een handdoek als je het koud krijgt.” Ze stak de handdoek naar hem uit. Even aarzelde hij. Toen nam hij hem toch aan. Hij legde hem over zijn schouders. “Thanks”, Zei hij glimlachend. “Ik moet nog even langs het pad. Mijn bmx ophalen”, Verklaarde hij toen. Hij volgde haar tot op het pad en viste zijn bmx van tussen de beplanting naast het pad. “Helaas.. Kelynn is ver. We zullen nog een tijdje moeten lopen”, Verontschuldigde hij zich. Als poema zou hij er sneller zijn, maar dat kon niet. Dat zou hij nooit kunnen. Dan maar te voet.

Ze liep naast Benjamin, op weg naar zijn 'BMX' blijkbaar. De vraag waarom hij gewoon niet shapeshifte lag op haar lippen maar misschien lag het wel gevoelig? Als iemand haar vroeg naar het maanvormige litteken op haar enkel dan bevroor ze. Dan kreeg ze flashbacks… de Savanne die onder haar poten verdwenen. Bomen zoefden voorbij terwijl het geluid van een jeep steeds dichterbij kwam. Haar ademhaling was gejaagd en haar ogen waren waterig. Ze maakte constant schijnbewegingen en kromp bijna in elkaar bij ieder schot die gelost werd. Ze was bijna aan het hek toen een pijn door haar poot ging. Al struikelend kwam ze in een struikje terecht, bang keek ze naar haar achter poot die hevig bloedde. Vrijheid was niet zo ver meer, nog even… een tweede schot werd gelost en de kogel vloog in de boom naast haar kop. Ze sprong recht, negeerde de pijn in haar poot en liep naar het hek, sprong erover heen en voelde wat vacht van onder haar buik weg schrapen door het prikkeldraad. Ze hoorde de jagers iets zeggen, waarschijnlijk verwensingen in het Afrikaans. Uren bleef ze rennen en liet bloedsporen achter, uiteindelijk bleef ze rillend staan met het geluid van een schot nog in haar hoofd.
Ze werd pas wakker uit haar gedachten toen Benjamin stilstond en een fiets achtig ding, die een BMX noemt, uit het gewas trok. Hij verontschuldigde zich dat het een lange tocht was naar Kelynn High, maar vond zij dat wel erg? Met zijn fiets in de hand liep hij verder en Amy volgde naast hem. De zon was ondertussen volledig onder en de hemel was niet meer donker blauw maar pikzwart. Er was bijna geen maan meer dus veel licht was er niet. Gelukkig had ze de ogen van een kat de donker maakte haar niet bang. Ze liep met haar handen in haar zwembroekzakken, het was weer eens stil. Amy had al door dat Benjamin geen prater was maar wel vriendelijk. Hij glimlachte toch lief naar me, dacht ze en was blij dat het nu donker was. Juist ja, hij was een poema, donker maakte ook niet veel uit. Die blos op haar wangen gingen blijkbaar niet verdwijnen zolang ze bij hem liep.
Het donker was niet het enige die bezit nam van de stilte, kilte daalde neer en Amy kreeg het algauw koud. Ze besefte niet echt wat ze deed, maar ze liep plots met haar schouder tegen Benjamin aan. Het duurde misschien maar enkele seconden, maar ze had zijn lichaamswarmte gevoeld en dat liet haar binnenste even warm worden. Ze zette algauw weer een stap van hem vandaan, bang voor wat hij zou denken. Misschien dacht hij wel dat ze een player was, of iets dergelijks. Eigenlijk was ze gewoon onhandig en verlegen. Ze kon niet gemakkelijk vrienden maken, want ze heeft nog nooit mensen vrienden gehad. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar hem, terug speelde die vraag op en deze keer zweeg ze niet. “We zouden sneller zijn als katten…” ze zei het bijna zodanig stil dat een gewoon mens het niet kon horen. “Maar ik voel dat er iets is, wil jij niet shiften?” ze had het zo voorzichtig mogelijk gesteld, ze leerde nu eindelijk iemand kennen, ze wou hem dan ook niet meteen verliezen door een stomme vraag. Beetje bang voor zijn reactie wou ze het nog goed maken, “Anders wil ik wel rennen als cheeta en kan jij fietsen?” zei ze snel maar haar gezicht stond vragend, ze wou het zeker weten dat hij niet wou shiften. Misschien ging hij het zelfs zeggen.

Niet voor het eerst in zijn leven dankte hij het feit dat hij betere zintuigen had. Langs de andere kant had hij ze liever niet gehad, maar het was eens iets positiefs naast al het negatieve dat het Shiften met zich mee bracht. Amy liep naast hem, blijkbaar met haar gedachten op een heel andere plek dan hier. Hij nam het haar niet kwalijk. Zou nogal hypocriet zijn. Zelf verdoolde hij ook altijd in zijn hoofd. Wie was hij dan om haar te verbieden in zichzelf te keren? Het duurde niet lang voor hij zijn bmx gevonden had. Met de fiets in zijn hand liep hij verder. Amy was er weer bij deze keer. Het was donker, donkerder dan de meeste nachten. Het duurde even eer hij door had dat dat kwam omdat er geen maan was vannacht. Gelukkig kon hij de bomen wel onderscheiden. Kelynn High vinden zou niet echt een probleem moeten zijn. Waar hij zich wel zorgen om maakte, waren andere Shifters en gewone roofdieren. Sommige Shifters hielden zich niet aan de regels en vielen andere Shifters zonder reden aan. Het idee om tegenover een vijand te staan met de kracht en de wapens van een roofdier en de intelligentie van een mens deed hem rillen. Het was onmogelijk dat hij zou winnen, zelfs niet als hij een mes of zoiets had. Zelf in zijn dierengedaante veranderen was absoluut geen optie. Wegrennen was vaak ook geen goed plan. Nee, telkens als hij er over nadacht, eindigde hij op hetzelfde idee: geen Benjamin meer. Vanuit zijn ooghoek keek hij naar Amy. Zij zou het wel kunnen, maar zou ze hem verdedigen als het nodig was? Ze kenden elkaar nog niet. Misschien gebruikte ze hem alleen maar om Kelynn High te vinden. Misschien zou ze hem na aankomst geen blik meer waardig gunnen. Het kon allemaal. De kilte van de nacht drukte op hem neer. Stiekem was hij blij met de handdoek, het hielp toch een beetje. Maar zijn armen en zijn borst voelden koud en zijn vingertopjes tintelden. En het was nog ver. Plots voelde hij de lichaamswarmte van Amy tegen zijn schouder. Het duurde maar enkele seconden. Hij trok zich niet weg, misschien vatte ze het op als een belediging. Gelukkig stapte zij weer bij hem vandaan. In stilte liepen ze verder, alleen hun ademhalingen waren te horen in het donkere bos waar ze in liepen.

“We zouden sneller zijn als katten…” Doorbrak ze de stilte. Ze fluisterde, hij kon het maar net horen. Eens hij begreep wat ze gezegd had, sloeg zijn hart een tel over. Paniek kwam in hem op. “Maar ik voel dat er iets is, wil jij niet shiften?” Vroeg ze toen. Benjamin stopte abrupt. Zijn grip op zijn fiets verslapte. Met een doffe bons viel de bmx omver. Haar handdoek gleed van zijn schouders en viel op de natte bosgrond. Ze zei nog iets, maar hij was al lang niet meer hier. De beelden flitsten door zijn hoofd. Zijn ouders, Oliver, de leerkrachten op zijn school, de leerlingen, de wouden van Sundsvall, het lege huis, het briefje. Hij kon het sierlijke handschrift van zijn moeder nog steeds zien. Het stond op zijn netvlies gebrand. ‘We weten het, Benjamin.’ Met een schok werd hij terug de realiteit in gesleurd. Wild keek hij om zich heen. ”Nee”, Fluisterde hij bang. Toen draaide hij zich om en begon te rennen. Zijn hart pompte de adrenaline door zijn aderen. Slechts een gedachte vulde zijn hoofd: ‘ze zou hem zo inhalen’. Hij ontweek bomen, sprong over wortels. Geen atoom in zijn lichaam dacht er aan om te stoppen en om te keren. Hij had zich zo idioot gedragen. Hij schaamde zich, en diep ook. Uiteindelijk kon hij niet anders dan stoppen. Hij was uitgeput. Trillend van de inspanning en de kou bleef hij uiteindelijk staan, middenin het bos. Nu had hij werkelijk geen idee meer waar hij was.

Het bleef akelig stil, Benjamin was blijven stilstaan en leek in een schoktoestand te verkeren. Ze zweerde dat hij in een soort van remslaap zat, zijn ogen leken te trillen maar dat kon haar verbeelding zijn. Ze werd bang, bang voor wat ze gezegd had of gedaan. ‘Waarom hield je gewoon niet je mond?!’ dacht ze kwaad, maar daar was het nu te laat voor. Zijn BMX was ondertussen al met een luide dof op de grond gevallen en haar handdoek was van zijn lichaam gegleden. Ze zette een stapje dichter naar hem toe, “Benjam~” verder kwam ze niet, het laatste wat hij zei zweefde in de lucht om hen heen en het leek wel uren te duren voordat het haar trommelvlies leek te bereiken. Amy had gelijk, hij was bang om te shiften. Hij wou gewoon niet, de reden waarom ging ze nu echt niet vragen. Al was ze nieuwsgierig, het zijn duidelijk haar zaken niet. Plots draaide hij zich om, zonder zijn BMX op te pakken liep hij weg, het bos in. Als aan de grond genageld bleef ze staan, wat had ze die jongen aangedaan? Ze zag hem nog vaag in de verte, haar voeten begonnen naar voren te schuifelen. Er welden tranen op maar die verbeet ze, een grom kwam vanuit haar keelgat en begon te rennen.

De avondlucht was koud, de warmte in haar borstkast welde weer op. Plots voelde hoe krachtig ze naar voren stoof, ze had geen twee benen meer maar twee paar krachtige poten. Geuren werden nog duidelijker, van een verdwaalde egel tot Benjamin. Gelukkig kende ze zijn geur al en kon ze gemakkelijk zijn spoor volgen. Ze stoofde vooruit, haar poten namen grote passen en haar staart ging heen en weer wanneer ze moest draaien. Bijna struikelde ze over een wortel maar haar nagels vonden algauw weer grip op de ondergrond. Ze voelde dat ze dichterbij kwam en na ogenblik zag ze hem staan. Bang dat hij weer zou ontsnappen, weglopen, sprong ze op zijn rug. Amy had misschien iets te veel kracht gezet op die sprong want Benjamin tuimelde naar voren . Ze viel met haar rug op de grond en even kreeg ze geen adem. Soepel sprong ze weer recht en keerde zich naar Benjamin die nog steeds op de grond lag. Ze duwde haar kop tegen zijn kruin, algauw voelde ze weer handen en voeten en bleef met haar gezicht bij de zijne. De tranen die ze had kunnen weghouden kwamen terug en rolden over haar wang. Met veel spijt in haar stem zei ze, “Het spijt me zo, Benjamin. Ik had het niet mogen vragen. En sorry dat ik je zo besprong…” ze bleef geknield naast hem zitten, haar rug deed nog steeds pijn van haar slechte landing.

Ze had het kunnen weten, niet iedereen shifte graag. Zij had makkelijk zeggen, haar ouders waren beide shifters en dus werd ze ook zo opgevoed. Vanaf het begin had ze het kunnen aanvoelen dat hij niet zo was. Hopelijk ging hij haar nu niet haten, als ze beide in Kelynn High zullen verblijven dan zouden ze elkaar vaak kunnen tegenkomen. Ze wou niet dat hij dan met een hatelijke blik zal kijken naar haar, daar was ze bang voor. Amy bleef gewoon op haar knieën zitten, beschaamd keek ze naar de grond voor wat ze gedaan had. Als hij weer zou wegrennen… dan ging ze hem misschien laten gaan. Als ze het over haar hart kon krijgen tenminste.

Ergens was hij zich bewust van het meisje dat hem in deze toestand had gebracht. Ze reageerde, maar de wereld om hem heen was stil. Alleen de beelden in zijn hoofd hadden zijn aandacht. Hij keek ernaar, ook al zou hij het niet mogen doen. De herinneringen waren soms vrolijk, maar de meesten pijnlijk. En dat allemaal omdat hij een Shifter was. Hij hoorde de harde stem van zijn vader, hij hoorde de zachte, dwingende stem van zijn moeder. Pas later had hij geconstateerd dat die ruzies om hem gingen. Natuurlijk wel. Ze maakten plannen, plannen om weg te trekken, plannen om hem alleen te laten. En hij had het allemaal gehoord, al had hij zich afgesloten van hun woorden. De betekenis, de boodschap, die had hij nooit door gekregen. Telkens opnieuw was hij in zijn hoofd gevlucht, bang voor de harde woorden die beneden vielen. Het geluid leek zo echt dat het leek alsof hij weer op zijn kamer zat. Hij kon de donkerblauwe muur weer zien, hij kon de schaduwen op de muur ontwaren. De maan scheen vaak bij hem binnen. De schaduwen hadden hem nooit echt bang gemaakt. Ze waren een welkome afleiding. Oliver was er ook. De kat keek hem aan met een spottende blik in zijn ogen. Alsof hij wou zeggen: ‘vlucht je weer weg, Benjamin?’ De kat had gelijk. Natuurlijk vluchtte hij weg. Hij kon de realiteit gewoon niet aan. Een rilling liep over zijn ruggengraat. Hij zag zijn omgeving weer helder. Hij zag Amy, die hem verward en in paniek aankeek. Hij zag de handdoek op de grond liggen. ‘Iemand zou hem op moeten rapen’ Dacht hij. Niet dat het ertoe deed. In zo’n situaties lette hij op alle onnodige details. Toen kreeg hij de energie die hij nodig had om weg te rennen. Weg van de plek waar hij zonet had gestaan, weg van haar.

Benjamin had het wel geweten. Waarom zou ze hem ook laten gaan? Hij hoorde het ritmische, doffe geluid van pootstappen. Het ritme was anders dan dat van een mens, wat hem vertelde dat ze in haar cheeta-gedaante was. Plots voelde hij een gewicht op zijn rug. Door de kracht werd hij tegen de grond gegooid. Hij hapte naar adem toen alle lucht uit zijn longen werd geslagen. Heel even twijfelde hij weer. Misschien was dit een echt roofdier. Hij wachtte op de aanval van het roofdier, maar die kwam niet. In plaats daarvan voelde hij hoe ze met haar kop langs zijn hoofd wreef. Het was een troostend gebaar. Het was toch wie hij verwacht had. Benjamin trok zijn benen op en sloeg zijn armen om zijn knieën. De stroom herinneringen bleef maar komen, zijn geest kon ze niet meer tegenhouden. De kop van de cheeta veranderde terug in het gelaat van Amy. Hij merkte het nauwelijks. “Het spijt me zo, Benjamin. Ik had het niet mogen vragen. En sorry dat ik je zo besprong…” Zei ze zacht. Haar stem klonk niet vast. Benjamin opende zijn ogen en zag dat ze huilde. ”Het is absoluut niet jouw fout”, Zei hij zacht. Met de grootste moeite van de wereld duwde hij zichzelf op. Ze zat geknield, haar hoofd beschaamd op de grond gericht. ”Kijk me aan”, Zei hij dwingend. Zo zou ze zien dat hij het meende. Als ze het lef had hem nog aan te kijken.

Amy bleef zo zitten en rilde over haar hele lichaam. Ze had iemand leren kennen, gekwetst en dan nog eens omver gelopen. Letterlijk! Ze had dit nog gevoeld toen ze jonger was. Een kindje vanuit een stam waar ze dichtbij woonde speelde altijd met haar, hij wist dat ze een shapeshifter was maar dat kon hem blijkbaar niet schelen. Samen hadden ze mooie tijdens beleefd, hij aaide haar vaak achter de oren en zij kietelde hem met haar vacht door tegen hem aan te kruipen. Hij was waarschijnlijk jonger dan haar, moet haast wel. Op een dag waren aan het spelen zoals ze zo vaak deden maar zijn moeder kwam kijken en was in paniek dat haar zoon ‘aangevallen’ werd door een cheeta. Natuurlijk beet ze hem, duwde hem omver maar hij bleef glimlachen en trok dan aan haar staart of aan haar oren. Maar de moeder besefte het niet en begon te schreeuwen, van het verschot was Amy verandert in een mens waardoor de vrouw alleen hysterischer werd en de hele stam kwam kijken. De jongen kreeg slaag omdat hij met een ‘demon’ omging en Amy kreeg verwensingen naar het hoofd geslingerd en voelde verdriet. De jongen was bont en blauw en keek haar niet meer aan, nooit meer.

Dat was de enige keer en de laatste keer dat ze contact had gezocht met een mens. Maar Benjamin was anders, ook een shapeshifter. Dan maakte ze de fout om iets te vragen dat leidde tot dit. Hij wou niet shiften… ”Het is absoluut niet jouw fout”, zei hij zacht. Hij klonk vriendelijk, waarom? Ze wou protesteren, zelfs met de krop in haar keel zou ze haar stem hebben verheft en gezegd dat het haar schuld was. Of toch op z’n minst ook haar schuld, hij moest geen schuld op zich nemen voor haar grote mond. Maar ze vond noch de woorden noch de stem om het te zeggen dus bleef ze gewoon zitten. Haar schouders schokten wat van het huilen, niet dat ze helemaal over haar toeren was, maar de tranen vloeiden toch. ”Kijk me aan”, zei hij met een dwingende toon. Ze schrok er een beetje van, in die enkele minuten dat ze hem had leren kennen had ze zo iets niet verwacht van hem. Ze hief haar hoofd op en keek hem aan zoals hij had gevraagd. Snel veegde ze haar tranen weg en een waterige glimlach verscheen rond haar mondhoeken. Ze keek hem zowat recht in de ogen, iets wat ze bijna nooit deed. Maar zijn ogen leken te glinsteren in het beetje maanlicht. Dat kon hem verraden dat hij een katachtige was.

Misschien was het voor hem vreemd, maar bij haar ging het automatisch zoals ademhalen. Ze was weer een cheeta en liep dichter naar hem toe. Er waren zoveel voordelen als cheeta, zo kon hij niet zien dat ze weer eens bloosde, haar tranen kwamen minder snel en dieren deden nu eenmaal zulke dingen als wat ze nu ging doen. Ze had haar poten op zijn schouders gezet en probeerde haar nagels er niet in te zetten, cheeta’s konden namelijk hun nagels niet volledig intrekken. Haar staart ging lichtjes heen en weer, haar kop wreef even tegen zijn wang. Als ze mens was geweest had ze dit niet gedurfd want dan zou het lijken alsof ze hem knuffelt… en dat lag niet meteen in haar aard. Als kat wreef ze graag tegen dingen en mensen. Ze liet hem algauw gaan want ze was zeker dat hij het niet leuk vond, maar het was een gebaar van spijt en dank. Spijt voor haar daden en dank dat hij haar nog niet had uitgescholden of geslagen. Amy deed een paar passen naar achteren en veranderde weer in een mens. Ze vond het nog steeds vreemd dat zij hier stond te shiften en hij niet. Ze wende haar blik niet meer af naar de grond en zei duidelijk, “Bedankt, Benjamin.” Wat nu? Dacht ze, want ze waren een heel eind van het pad en hij kon nog steeds van gedachten veranderen en haar iets aan doen. Fysiek of mentaal…

Het was een vreemde situatie. Hij wou haar duidelijk maken dat zij niet de bron van de pijn was die hij nu voelde. Noch zij, noch haar vragen. Benjamin moest het leren loslaten, en dat deed hij niet. Dat durfde hij niet. Eigenlijk was hij degene die hier fouten maakte. Ze zei niets. Ze bleef zitten, met haar blik op de grond gericht en af en toe zacht snikkend. Hij ging met zijn hand door zijn warrige haar. Hij zag dat ze rilde. Zich afvragend wat hij nu kon doen, keek hij naar de boomtoppen. Nadenkend stond hij op. Niet dat hij van haar weg liep. Ze zat op ongeveer een meter voor hem nog steeds op de grond. Alsof ze een of andere beschuldigde was, en hij de beul. Dat kon hij niet maken. Zij had niets verkeerds gedaan. Met een grimmige trek om zijn mond probeerde hij de herinneringen te stoppen, al slaagde hij er maar deels in. Nog steeds zag hij zijn ouders. Op een bepaald moment zag hij zichzelf, als twaalfjarige, kijkend naar een familiefoto. Zijn vader met een grijns om zijn lippen, zijn moeder met haar hand op zijn haar. En hij met een pakje in zijn handen, zo klein. Hij wist nog precies wat er in gezeten had. Een verrekijker, en wat voor een. Met nightvision en infrarood. Dagenlang had hij zich met het spul bezig gehouden, kijkend naar de nachtdieren die door het bos liepen. Oliver had telkens geduldig gewacht tot hij moe werd en in slaap viel. Dan kwam de kat op zijn borst liggen, krulde hij zich op en ging ook slapen. Benjamin had geen idee wat er met het kerstcadeautje gebeurd was. Achtergelaten in het huis toen hij op die dag halsoverkop was vertrokken. Hij kon er niet blijven. De leegte sneed door zijn hoofd als hij er rondliep. Het had een paar uur geduurd voor hij het had durven aanvaarden. Ze waren weg, ze wilden hem niet meer. Matthew vond hem waarschijnlijk een stuk vuil, eentje dat je best zo snel mogelijk in een hoekje stopte om het daar voor altijd achter te laten. Misschien was het maar beter dat ze weg waren gegaan. Hij durfde er niet aan te twijfelen dat Matthew hem naar een gesticht wou sturen. Of in een circus, dat kon ook nog altijd. Misschien had Jennifer hem tegen gehouden. Zijn moeder had hem altijd goed gekend. Volgens hem was zij diegene die had ontdekt wat hij kon. Het was onmogelijk dat zijn vader het had gezien of gemerkt. Benjamin ging maar bitter weinig met hem om.

Uiteindelijk keek Amy toch op. Een waterig glimlachje kwam om haar lippen terwijl ze de tranen van haar wangen veegde. Ergens had hij spijt. Het was een domme actie geweest om er zo op te reageren. In een enkele seconde was het meisje verdwenen. In plaats daarvan stond de cheeta er weer. Benjamin stapte onwillekeurig achteruit toen hij het zag gebeuren. Het duurde maar een hartslag, maar het was zo vreemd om te zien hoe makkelijk ze het deed. Even sloot hij zijn ogen. Hij merkte dat ze dichterbij kwam. Plots voelde hij een gewicht op zijn schouders. Toen hij zijn ogen weer open deed, keek hij in het haar gezicht. Ze wreef haar kop langs zijn wang. De vacht kriebelde. Het was een vreemd gevoel. Langzaam tilde hij zijn handen op en raakte zachtjes haar vacht aan. Het voelde donzig aan. Eigenlijk best wel… aangenaam. Ineens was ze weer weg. Opnieuw veranderde ze. Benjamin kon het niet bevatten. Daarom keek hij weg, staarde in het duister. “Bedankt, Benjamin.” Zei ze helder. Hij schrok van het geluid. Het geluid was bijna oorverdovend na de stilte die zijn oren had gevuld. Een glimlachje kwam om zijn lippen. ”We moeten gaan”, Meldde hij toen. Eigenlijk had hij geen idee welke richting hij uit moest lopen. Vragend keek hij naar Amy. ”He cheeta.. Laat me eens zien hoe goed jij sporen kan zoeken”, Grapte hij zacht. Misschien brak die ijzige sfeer opnieuw. Dit vond hij niet leuk. Te gespannen, te geknutseld.

Wat was ze blij toen hij glimlachte, haar binnenste werd warm en niet op de manier als wanneer ze zou shiften. Het was een ander soort warmte, misschien wel van opluchting en geluk. Ze ontspande wat en schuifelde iets dichter naar hem toe, die leegte was beangstigend en Benjamin vulde die een beetje. “We moeten gaan.” zei hij tenslotte en Amy knikte even, wachtend op wat hij ging doen. Tot haar verbazing keek hij haar vragend aan. Verwachtte hij nu iets van haar? ”He cheeta.. Laat me eens zien hoe goed jij sporen kan zoeken”, Amy lachte lichtjes en stapte naar hem toe. Ze nam zijn hand beet en trok eraan. “Volg de cheeta.” Ze liet zijn hand los en de warmte binnenin haar kwam terug. Het voelde wel vreemd om te veranderen maar ze was het al zodanig gewoon dat ze bij het gevoel niet meer stil stond.
Meteen merkte ze geuren op, als mens kon ze ook beter ruiken maar in haar dierengedaante ging dat nog beter. Eigenlijk waren de geuren nu zoals… kleuren. Niet dat ze letterlijk sporen zag van kleuren maar ze stelde die wel zo voor. Benjamin was roodachtig, haar eigen geur was iets groens achtig, in haar hoofd tenminste. Ze was zich bewust dat hij niet echt happig was om een cheeta te volgen, of beeldde ze zich dat in? Ze keerde zich naar hem om en liep rond zijn benen, o wat vond ze het fijn om te wrijven tegen een warm lichaam. Ze duwde haar kop tegen zijn hand, beet er heel zachtjes in en trok hem naar voren als teken dat hij moest volgen.

Amy liep half voorop en half naast Benjamin. De weg terug vinden was niet zo moeilijk aangezien het feit dat de geuren nog zo goed als vers waren. Maar naarmate ze vorderden werden de geuren minder scherp. Ze zag haar eigen pootafdrukken en was daardoor zeker dat ze goed was. Tenslotte stonden Benjamin zijn voetafdrukken ook in de aarde en die vielen meer op omdat ze groter waren. Af en toe liep ze om hem heen, soms tussen zijn benen en liet hem daardoor bijna struikelen. Haar staart krulde soms rond zijn enkel, alsof ze een houd vast moest hebben. Alsof ze zeker wou weten dat hij er echt was en ook volgde. Ze keek op naar de lucht, hoe lang zouden ze nu al ronddwalen? Waarschijnlijk al enkele uurtjes want de zon was al een tijdje onder.
Uiteindelijk zag ze zijn BMX liggen en liep er naartoe. Daar werd ze weer mens en keek terug naar Benjamin. Haar handdoek lag er ook maar, de pervert die ze was bekeek ze eerst nog zijn lichaam en raapte toen pas de handdoek op. “Deze kan je misschien wel gebruiken.” Zei ze zachtjes, ze hield ervan dat ook hij rustig was. al kon Amy wel eens hyperactief uit de hoek komen, maar die momenten waren zeldzaam. Eigenlijk had ze zin om te zeggen dat ze het niet erg vond dat hij er zo bij liep, half naakt. Maar het leek wel alsof hij niet door had dat ze hem bekeek.

Met een kleine glimlach om haar lippen kwam ze op hem toe gestapt. Benjamin keek haar een beetje argwanend aan. Ze nam zijn hand vast en trok hem een paar meters vooruit. “Volg de cheeta.” Zei ze grappend. Toen liet ze zijn hand los. Weer ging ze zo gemakkelijk in haar andere vorm. Hoeveel keer had ze het ondertussen al gedaan? Vijf, zes keer, als het niet meer was. Benjamin bleef staan, alsof hij niet meer wist hoe hij moest lopen. Plots leek ze door te hebben dat hij haar niet volgde, want ze draaide zich om. Ze liep een paar keer rond zijn benen. Het was op zijn minst gezegd vreemd. Ze kwam met haar kop tot op de hoogte van zijn heupen. Het was een raar zicht. Stiekem probeerde hij zich voor te stellen dat ze gewoon een kat was, maar dat was ze niet. Plots hapte ze zacht in zijn hand, en opnieuw werd hij meegetrokken. Toen haalde hij zijn schouders op. De cheeta was nog steeds Amy, en ze wou hem geen pijn doen. Anders had ze dat al lang gedaan, toch? Met een grijns liep hij met haar mee. Haar staart tikte af en toe tegen zijn been aan. Ze maakte er een soort van spelletje van om hem te doen struikelen. Plots schoot ze door zijn benen of duwde ze hem omver met haar kop. Als een soort van wraak trok hij aan haar staart of gaf hij haar een tik op haar oren. Zo liepen ze verder, tot ze plots vooruit liep. Met een grijns om zijn lippen draafde hij achter haar aan. Ze hadden een tijdje gelopen. Nu pas drong het tot hem door hoe diep hij het bos in was gerend. Nog voor hij was aangekomen, was ze alweer veranderd. Gelukkig had hij het deze keer niet gezien. De energie die op deze plek hing, bezorgde hem een naar gevoel. Het liefst zou hij hier zo snel mogelijk weg gaan.

Benjamin keek naar Amy, die naar hem terug keek. Hij had geen idee waarom ze zo stond te staren. Hij lette er maar niet op. “Deze kan je misschien wel gebruiken.” Zei ze toen zacht. Hij keek naar de handdoek die ze hem opnieuw aanbood. Twijfelend keek hij omhoog. De lucht was pikdonker, hij had er geen idee van hoe laat het was. “Als we nog deze nacht willen aankomen…” Begon hij. Toen keek hij weer richting haar. “Zullen we ons moeten haasten. We komen vast sneller vooruit als ik fiets en jij…”, Hij haperde even. Hij kreeg het niet over zijn lippen. “Doet wat je altijd doet.” Met deze woorden trok hij zijn BMX naar zich toe. De metalen pinnen zorgden ervoor dat zijn voeten niet weggleden. Hij wist zeker dat ze hem zou volgen. Hopelijk haalde ze het nu niet in haar kop om hem omver te willen duwen. Hij had het gevoel alsof hij bevroor. En ze waren er nog niet.

Amy vond het fijn om langs Benjamin te lopen, haar staart tegen zijn benen te slaan en haar kop tegen zijn hand te duwen. Ze spinde lichtjes, bijna niet hoorbaar maar ze deed het. Af en toe trok hij aan haar staart of gaf haar een tik op de kop. Ze vond het niet erg, in tegendeel, ze plaagde hem daardoor meer. Soms, wanneer hij trok aan haar staart wou ze grommen. Het zou geen kwade betekenis hebben maar iets in haar zei dat ze zich moest inhouden. Die jongen was bang, van haar of van wat ze is. Of wat zij zijn.

Toen ze aankwamen speelde er ook rond Benjamin zijn gezicht een glimlach. Hij leek haar handdoek geen tweede keer aan te nemen maar in plaats daarvan begon hij te praten. Ze stak rustig haar handdoek weg terwijl ze naar zijn woorden luisterde. “Als we nog deze nacht willen aankomen…” ze keek een beetje gefronst, wie had er gezegd dat zij wou aankomen? Misschien vond ze het wel fijner om gewoon de nacht door te brengen, hier. Maar ze ging er niet op in, ze wou Benjamin niet nog meer aandoen dan dit. “Zullen we ons moeten haasten. We komen vast sneller vooruit als ik fiets en jij…”, ze keek even vragend. Hij had er echt moeite mee en dat vond Amy nog steeds vreemd. “Doet wat je altijd doet.” Ging hij dan maar verder en nam zijn BMX, klaar om te vertrekken. Voor ze iets over haar lippen kon krijgen vertrok hij op zijn fiets-ding. Ze haalde even haar schouders op en met een sprong veranderde ze weer in haar dierlijk gedaante.

Algauw haalde ze hem in en liep op een afstandje naast hem, als hij moest draaien wou ze niet omver gereden worden. Amy had geen enkele moeite met het bij houden van zijn tempo. Ze was snel, een feit, maar had geen goede uithoudingsvermogen of het was wanneer ze onder adrenaline stond. Benjamin draaide, Amy volgde in een soepele beweging, telkens weer. Haar poten begonnen moe te worden, nog even en ze zou vragen om te rusten of vragen hoe ver het nog was. Plots drong er een bruine geur haar neusgaten binnen, een geur die er nu pas was. ze vertraagde haar pas en keek rond terwijl haar oren het geluid van Benjamin zijn fiets probeerde te negeren. Tussen de bomen zag ze iets bewegen maar zag niet wat. Een gevoel nam haar lichaam over, “Benjamin, stop!” riep ze maar er klonk enkel een grauw en een jank. Hij kwam te dicht bij die bomen en Amy zette nog een laatste sprint in. Uit het niets sprong er een wilde hond vanachter de bomen en die had het op Benjamin gemunt. Voor de hond iets kon doen sprong ze erop en zette haar tanden in de nek van het beest. Ze smaakte bloed, vreemd genoeg verafschuwde iemand zoals zei de smaak niet. Ze was een vechter, jagen was haar passie en er waren maar weinigen die het wisten of konden na vertellen.
Ze rolde met de hond heen en weer, vacht werd eruit gerukt door de scherpe nagels. Hier en daar klonk er gejank van de twee dieren. Amy rook meteen waarom deze hond hen aanviel, hij had iets giftigs gedronken met de bedoeling dat hij zou sterven. Waarschijnlijk een hond die was gedumpt maar het overleefde, het beest was gewoon gek geworden. Amy kreeg enkele beten maar veel pijn deed het niet, ze was enkel bang dat het zou gaan ontsteken. Ze kon hem van haar afschudden en verdedigend stond ze voor Benjamin. Ze wist niet of hij ging helpen, maar dit gevecht was nog niet over als het aan de hond lag.

Het duurde slechts enkele seconden voordat hij het ritmische geluid van haar poten weer hoorde. Benjamin was haar cheeta-gedaante nu wel weer gewend, maar het was nog steeds vreemd. Was hij even blij dat hij kon fietsen. Ze rende met hem mee, op zijn linkerkant. Behendig ontweek hij bomen en enkele keren sprong hij over dikke wortels. Gelukkig had hij vroeger genoeg geoefend op de nodige tricks. Dat was nu heel handig. Donker deerde hem niet meer. De kille wind sneed als een mes langs zijn gezicht en bovenlijf. Als hij van richting veranderde, veranderde Amy mee. Fijn, nu koppelde hij haar naam al aan haar dierlijke vorm. Fout bezig. Hij vroeg zich even af of hij niet te snel ging. Snelheid was vast geen probleem, maar hoe lang kon zij dit volhouden? Hij kon uren doorgaan, aan het tempo dat hij nu bezig was. Conditie was nooit een probleem geweest. Hoewel hij niet meer naar de eliteschool ging, bleef hij wel trainen. Dat had hem sterker gemaakt. Het had er ook voor gezorgd dat hij zijn lichaam onder controle kon houden. Misschien lag zijn grens te hoog, misschien lukte het daarom niet om te shiften. Hij voelde zich zo veilig in zijn menselijke vorm dat hij het altijd maar eng had gevonden om zijn lichaam te verlaten. Deze, en nog meer van die soort gedachten, spookten door zijn hoofd terwijl hij verder fietste. Zijn onderarmen waren ongeveer vanaf de helft gevoelloos. De wind suisde in zijn oren. Door zijn beter gehoor kon hij nog net een huil en een jank van Amy horen. Verbaasd keek hij om zich heen, waardoor hij afweek naar rechts. Toen gebeurde alles heel snel. Een schim sprong op hem af, maar nog voor die schim hem had bereikt, zat Amy al bovenop hem. Ze plukte hem zo uit de lucht, en voor Benjamin had gezien wat het was, rolden ze enkele struiken in. Een lang spoor nalatend, remde hij uit alle macht. Hij zette zijn schoen op de grond en keek paniekerig om zich heen. Shifter, wild dier of nog iets anders. Geluiden kwamen uit de bossen. Hij hoorde een hond blaffen, maar het klonk niet helemaal normaal. Alsof hij doorgedraaid was. Ineens stormde het dier uit de struiken, Amy vlak achter hem. De hond was veel massiever dan Amy, maar zij was sneller. Eer de hond hem had bereikt, stond zij al beschermend tussen hen in. Bloed spetterde in het rond. Enkele druppels spetterden uiteen op zijn borst. Verdwaasd keek hij ernaar. Het was hààr bloed. Bloed dat ze verloor omdat hij het lèf niet had om er zelf iets aan te doen.

Allerlei gevoelens overspoelden hem. Het was als een golf. Woede, vriendschap, vertrouwen, weer woede. De randjes van zijn gezichtsveld werden wazig. Het enige wat hij zag waren de hond en de cheeta, verwikkeld in een gevecht dat misschien niet positief zou uitdraaien. En hij stond hier, aan de kant, te wachten op het einde. Zijn spieren waren strak aangespannen, als elastieken die op het punt stonden te barsten. Golven van warmte stroomden door zijn geest en lichaam. De wazige randjes werden weer scherp en zijn gezichtsveld leek een ander perspectief te hebben. Geuren drongen zijn neus binnen, op een veel intensere manier dan hij gewend was. Het duurde even voor hij het door had. Hij had het gedaan. Hij was, voor het eerst in vier jaar, een poema. Een hele kwaaie dan. Een woeste grom verliet zijn keel en hij sprong naar voor. Het voelde zo vreemd aan, maar langs de andere kant ook vertrouwd. Hij beet zich vast in de flank van de hond. Het bloed smaakte niet echt lekker, maar het was nodig. Nodig omdat hij dat beest van Amy af moest houden. Met een krachtige ruk trok hij de hond een eindje naar achteren. Doden zou hij niet kunnen. Onzeker keek hij Amy aan, zich afvragend wat hij nu moest doen.

De hond zette zijn tanden hard in haar schouder, ze jankte van de pijn want deze zat er goed door. Ze rukte zich los en was zich niet bewust van de bloed spetters die de bodem bedekten. Ze grauwde woedend, ze kon niet meer om kijken naar Benjamin want die hond had haar volle aandacht nodig. Ze had het beest hard gebeten in de flank en daar bloedde hij het meest maar voor de rest was het waanzin die de overhand had. En kon ze daar tegenop? Haar oren lagen wat in haar nek, wetend dat ze dit misschien niet kon halen. Op het moment dat de hond weer een aanval plande hoorde ze iets veranderen aan de ademhaling van Benjamin achter haar. Ze hoorde een grom waardoor haar nekharen van overeind kwamen. Een bekende geur nam het gebied rondom haar over, de geur van een poema. Voor ze kon omkijken zag ze een grote kat voor haar staan die de hond lelijk in de flank beet waar hij al gewond was. Amy stond versteld, wie ze zag was de jongen die nog net bang was om te shiften. De jongen die daardoor weg rende, om die angst. Die enorme poema was een groot verschil, al kwam dat vooral door de emoties.

Benjamin trok met zoveel kracht aan het beest dat ze dacht dat hij uit elkaar zou vallen. Ze besefte wat hij deed, haar beschermen. Als ze nu niet midden in een gevecht hadden gezeten had ze bedankt gezegd, en dat het best wel lief was. Hij keek wat onzeker naar haar, was het omwille zijn transformatie? Ze wou iets grommen maar het lijk achter hem bewoog en gromde naar de twee katten. Twee grote stappen, meer niet, zo ver was ze van die hond vandaan en in enkele seconden was ze er. Hij stond met zijn bek op, gericht op Benjamin. Ze kon nog net voorkomen dat hij Benjamin beet maar raakte zo wel haar nek. Ze kon haar kop bewegen en beet hard in diens oor en spartelde met haar poten. De grip op haar nek werd minder en ze hoorde hem janken. De poema had hem gegrepen en aan de druk te zien kon die wel eens iets hebben gebroken. Amy ademde zwaar en ging naar de kop van de hond. Zijn ogen zaten vol pijn, op dit moment wou hij waarschijnlijk dood. “Ik ga hem uit zijn pijnen verlossen.” Gromde ze naar Benjamin, die haar zeker verstond als kat want ze sprak vroeger zo tegen haar vader. Ze greep hem bij de keel en deed het snel, beet hard door en kraakte deze. Even had hij nog stuip trekken maar was algauw dood.

Uitgeput viel ze op de grond en voelde haar lichaam veranderen. Haar topje was rood van het bloed en ook op haar gezicht waren er spetters. Eigenlijk wou ze niet dat Benjamin dit zag, waarom moest die hond nu komen? Haar rechter arm deed pijn maar leek niet gebroken, er zat wel een gapend gat. Ze bekeek de rest van haar lichaam, enkel kleine wonden was haar conclusie. Ze voelde hoe de wereld rondom haar draaide en een misselijk gevoel overviel haar. Ze dacht aan Benjamin, waar was hij? Had hij iets, was hij terug mens? “Ik denk dat ik ga…” verder kwam ze niet, ze wou hem waarschuwen dat ze even van de wereld ging zijn. Het werd allemaal zwart en hoorde klokken luiden. Als Benjamin iets zei moest het van ver komen want ze verstond het nauwelijks.

Eerst had hij geen idee wat hij in godsnaam moest doen. Hij stond daar maar, een beetje onnozel voor zich uit kijkend, als een randdebiel. Hij was zich er van bewust dat hij een staart had. Die ging zachtjes heen en weer. Het was pas op het moment dat Amy terug in gevecht verwikkeld raakte met de wilde hond, dat hij wakker werd. Benjamin bewoog zijn poten en zijn oren, zorgde ervoor dat hij wist hoe hij vooruit moest komen, en schoot toen in de aanval. De hond wist niet waar hij eerst moest bijten. Hij had totaal geen ervaring met vechten als een poema, eigenlijk had hij totaal geen ervaring met vechten in het algemeen, maar daarvoor had hij Amy. Het was wel duidelijk dat ze pijn had. En dat was de schuld van het beest dat hij momenteel tussen zijn sterke kaken geklemd hield. Het liefst zou hij nu gewoon zijn kop ergens tegen een boom aan knallen. Natuurlijk was hij bang. Niet alleen omdat hij veranderd was, maar vooral omdat hij niet wist hoe hij terug moest. En hij was ook bang dat haar iets zou overkomen. Niemand zat ongestraft aan zijn vrienden, ook al kende hij ze maar een paar uur. Ze was hem achterna gerend toen hij gevlucht was, ook al kende ze hem niet. En toch had ze het gedaan. Dat betekende in zijn ogen wel iets. Ze was het meer dan waard, hij zou voor haar vechten, ook al betekende dat dat hij dus voor het eerst in al die jaren in een dier was veranderd. Iets waarvan hij gezworen had het nooit meer te doen. De gave had zijn hele leven verpest. Na al die jaren kon hij het nog steeds. Een teken dat het niet meer weg zou trekken dus. De vele geuren die hij waarnam, maakte hem duizelig. Het was gewoon te veel, en hij moest er nog eens voor zorgen dat hij zelf niet gebeten werd, of dat zij gebeten werd. Deze vele gedachten maakten hem kwetsbaar. Hij zat niet met zijn volle aandacht bij het gevecht, omdat hij niet wist hoe. Daardoor kon de hond uithalen naar hem. Nog voor de hond zijn kaken om zijn nek had geklemd, schoot Amy er weer tussen. De gevlekte vacht van de cheeta was het enige wat hem scheidde van de tanden van de hond. En hij had haar beet, in haar nek. Dat was de tweede keer deze avond dat ze hem moest redden. Lekker bezig, ga vooral zo door. Het was tijd om eens te testen of poema’s echt zo hoog sprongen als men beweerde. Benjamin ging door zijn poten –god, wat voelde het nog steeds zo vreemd aan- en sprong. Het ging beter dan hij gehoopt had. Hij landde links van de hond. Die was nog steeds druk bezig met Amy, die ondertussen zijn oor vast had. Met enige aarzeling beukte hij de hond omver. Met al de kracht die in zijn nog ongekende lichaam zat, duwde hij op de ribben van de hond. Hij voelde iets knappen, wat er op wees dat hij waarschijnlijk iets gebroken had. Mooi. Het beest kromp in elkaar en Amy kon zichzelf bevrijden.

Amy gromde iets naar hem, maar hij was te druk bezig om het echt te verstaan, ook omdat hij niet verwacht had dat ze ook konden communiceren. Daarom lette hij er niet zo zwaar op. Plots hapte ze naar de keel van het beest. Met een luide knap, die nagalmde in zijn oren, kraakt ze zijn nek. Het dier was eindelijk dood. Hij zag de cheeta tegen de grond gaan. Ze veranderde weer in haar menselijke vorm. Ze was er blijkbaar veel erger aan toe dan hij. Ze zat onder het bloed. Stiekem wou hij ook terug veranderen, dan zou hij tenminste weten hoe hij haar moest helpen. Klauwen waren niet zo handig. Nu alleen nog te weten komen hoè. In paniek keek hij om zich heen. Hij was nog steeds een poema, en het zag er niet naar uit dat hij er weer uit zou komen. Frustratie, ergernis en vooral angst overvielen hem. Het werd een grote bol pulserende energie, en die werd steeds groter. Hij kon niet meer terug. Hij was er na vier jaar eindelijk in, zat hij vast. Enkele vloeken rolden over zijn lippen, in de vorm van grauwen. “Ik denk dat ik ga…” Zei ze toen. Hij zag haar omver slaan. Buiten westen, natuurlijk. Het kon ook weer op geen ander moment dan nu. Met een sprong was hij bij haar. “Amy? Niet doen. Blijf wakker jij!” Gromde hij angstig. Zijn staart zwiepte nerveus heen en weer. Het feit alleen al dat hij een staart had, was verwarrend. Hij deed het enige wat hij kon bedenken. Hij liep naar haar hoofd en begon haar zachtjes over haar wang te likken. Het gaf enig effect, maar ze kwam nog niet bij. Met een zucht van verdriet ging hij naast haar liggen, zijn kop op haar arm. Haar ademhaling ging redelijk regelmatig, alsof ze sliep. Met trage bewegingen wreef hij met zijn kop langs haar arm. Hij duwde met zijn neus tegen haar schouder. Toen gaf hij haar weer een paar likken over haar gezicht. Eindelijk werkte het. Ze werd wakker, al zag ze er behoorlijk belabberd uit. Hij ondersteunde haar door met zijn lichaam achter haar rug te gaan zitten, zodat ze ondersteuning had. Met zijn staart kriebelde hij haar gezicht. Toen leunde hij voorzichtig met zijn kop op haar schouders, om te laten zien hoe dankbaar hij was, en eigenlijk ook een beetje omdat ze hem nu nog een keer moest helpen. Helpen om hem weer normaal te krijgen, en het liefst zo snel mogelijk.

“Rennen Amy, als de wind meid!” glimlachend liep ze weg, wind streelde haar haren, de warme zon brandde haar huid licht bruin. Ze draaide zich om, een jonge man met zwarte haren liep achter haar aan. “Je moet het voelen Amy, vanbinnen.” Hij klopte op de plaats waar zijn kloppend hart zat. Ze glimlachte en raakte haar borst aan, op dezelfde plek. Ze bleef lopen, probeerde iets te zoeken maar wist niet wat. Het moest daar ergens zitten. Af en toe, was er iets maar het ontglipte haar zo snel… Zware ploffen kwamen naast haar lopen en ze keek in de fel groene ogen van de poema. “Je kunt het.” Gromde hij met een bemoedigende intonatie. Ondertussen bleef ze rennen, bijna buiten adem, haar voetzolen verhard door op blote voeten de grond te raken. Een warm gevoel overmande haar borstkast, een gevoel van energie. Ze greep het hoe het ook mogelijk was. Het meisje schrok zo hard dat ze struikelde over haar vier poten. “Papa! Kijk!” gromde of miauwde ze vrolijk en sprong naar de grote poema. Haar poten waren bevlekt, dunner maar ze leken wel redelijk lang. Ook waren de vlekken anders dan haar moeder. “Een cheeta…” ze zag tranen van geluk in de ogen van de poema, een cheeta he. “Ik ben zo trots.” Zei hij en likte haar op de wang en gaf haar haast een wasbeurt…

Plots was ze zich weer bewust van de pijn, waarom kwam het terug? Iets raakte haar arm aan, wat was het zacht. Een natte lik volgde op haar wang, het moest wel de tong zijn van een kat want het was ruw. Met een kreun van pijn opende ze haar ogen en was blij dat de zon niet scheen die haar toch zou verblinden. Een poema stond naast haar maar had geen groene ogen maar mooie grijze. “Benjamin?” haar hoofd tolde nog steeds en ze voelde alsof ze elk moment over haar nek kon gaan. Voorzichtig ging ze recht zitten en voelde de dankbare steun van Benjamin. Zijn kop rustte op haar schouder, ze haalde diep adem en liet die in een zucht weer los. Ze draaide zich om en omhelsde haar vriend en gaf hem een kus op zijn kruin. Dankbaar keek ze naar hem, dat hij bij haar was gebleven en over haar had gewaakt. Ze voelde dat haar wangen nat waren van de likken, met een glimlach veegde ze die af.

Met zijn kop weer op haar schouder en zijn staart die kietelde keek hij haar dankbaar aan. Maar ze zag ook dat hij weer mens wou zien, de arme jongen. “Je wilt terug?” ze wist dat hij haar verstond. “Je kunt gerust praten, ik kan je verstaan.” Zei ze met een knipoog. Ze probeerde recht te staan maar moest haar hand zetten op Benjamin die gelukkig niet bezweek onder het gewicht. Even rekte ze haar spieren want die leken wel bevroren. Ze dacht na, hoe moest ze dat gaan uitleggen? Bij haar ging als vanzelf… “Je moet het voelen vanbinnen, Amy”… natuurlijk! Ze veranderde in cheeta vorm en was zich bewust van het vreemde gevoel in haar borstkast bij haar hart. Een kracht die je in het begin moest zoeken maar na een tijdje iets was als ademhalen. Zonder enige reden duwde ze haar kop tegen de zijne en gaf hem een lik. “Luister, er zit iets in ons vanbinnen. Een kracht die je vooral bewust bent als je overstuur geraakt. Maar je moet het kunnen vinden zonder die hevige emoties.” Legde ze uit, haalde adem, “Begrijp je?” daarna ging ze verder. “Zoek het, in je hart. Geef het de tijd en blijf kalm. Hoe het voelt, kan ik niet uitleggen, maar je zult het weten.” Ze ging naast hem staan en liet haar kont op de grond vallen met een plof en voelde de pijn in haar schouder. Een zachte jank ontsnapte haar keelgat. Ze keek hem aan en zei beetje dwingerig, “Kom op, probeer.” En legde haar kop tegen zijn schouder. Wachtend, tot de jongen die ze ontmoet had weer naast haar zou staan.

Het had een tijdje geduurd voor ze weer bij kwam, maar wat was hij blij dat ze weer terug op aarde was. Ze zag er niet goed uit, alsof ze elk moment terug kon wegzakken, maar ze deed toch haar best om bij bewustzijn te blijven. Ze ging rechtop zitten en leunde zwaar op hem. Gelukkig maar dat hij een stevig persoon was. Nu ja, persoon. Meer dier dan persoon, al was het wel opvallend dat hij nog steeds dezelfde gedachten had als in mensenvorm. Alles was gewoon veel gedetailleerder, en koud had hij niet meer. Kwam door zijn vacht, natuurlijk. Amy kwam weer een beetje bij haar positieven. “Benjamin?” Hij keek op toen hij zijn naam hoorde. Hij kon haar dus verstaan. Hij maakte een tevreden geluid en duwde zijn neus tegen haar wang aan. Plots draaide ze zich om en sloeg ze haar armen om hem heen. Zijn staart zwiepte nerveus heen en weer. Hij was het nog steeds niet gewend, dat lichamelijk contact. Eerlijk gezegd vond hij het niet zo fijn, maar erg veel protest kon hij niet uiten. Nu niet, en in zijn mensenvorm ook niet. Hij kon de mensen toch onmogelijk wegduwen? Misschien zouden ze het wel opvatten als een belediging. Stiekem zakte hij weg in zijn herinneringen. Er was een heleboel gebeurd vandaag. Hij was geshift, voor het eerst, en ergens vond hij het wel jammer. De hoop die hij koesterde om het ooit kwijt te raken, was verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij zou nooit meer normaal worden. Hij zou nooit meer terugkeren naar Sundsvall, toch niet zonder zijn ouders. Het was onmogelijk. Hij zou ze nooit meer terug zien, en dat maakte hem triest. De topjes van zijn oren hingen slap naar beneden. Het was moeilijk om te aanvaarden wat hij was. Het liefst zou hij nu gewoon ergens uit een boom springen en hopen dat hij zijn nek brak. Wat voor toekomst had hij? Hij kon niet eeuwig op Kelynn High blijven. Het was een school, eentje waar hij over een paar jaar weg zou moeten, omdat hij te oud zou zijn. Dat idee stemde hem ook niet bepaald vrolijk. Nog zoiets was het besef dat hij vast zat in dit lichaam. Misschien zou hij het niet eens zo erg vinden als hij het ook nog leuk vond. Maar dat vond hij niet. Zijn klauwen maakten onbewust diepe groeven in de vochtige boden. De nachtelijke uren gingen nog steeds voorbij, terwijl hij hier zat, gevangen in een lichaam dat hij nauwelijks kende. Bovendien zou Amy bevriezen, al kon ze gemakkelijk in en uit haar Cheeta-gedaante. Dat stelde hem enigszins gerust, al wou hij zelf liefst zo snel mogelijk terug Benjamin zijn. De menselijke dan. Hij was zich bewust dat ze hem nog steeds vast hield. Hoe lang ze het al deed wist hij niet, maar ze liet hem eindelijk los.

“Je wilt terug?” Vroeg ze plots. Hij keek haar aan. “Je kunt gerust praten, ik kan je verstaan.” Knipoogde ze. "Help?" Zei hij half lachend, half angstig. Ze duwde zich op, steunend op hem. Gelukkig woog zij niet zo veel, en was hij redelijk sterk, ook in zijn poema-gedaante. Nu was het zijn beurt om omhoog te kijken. Gelukkig duurde het niet lang. In een seconde was ze ook geshift, schijnbaar zonder problemen. Hoe deed ze dat toch. Ze zag er niet extreem kwaad of angstig uit, zoals hij was geweest voordat hij geshift was, ongeveer een half uur geleden. Frustratie borrelde weer in hem op. Ze duwde haar kop tegen de zijne aan, waarop hij zijn frustratie vergat. Een kleine glimlach kwam rond zijn lippen. “Luister, er zit iets in ons vanbinnen. Een kracht die je vooral bewust bent als je overstuur geraakt. Maar je moet het kunnen vinden zonder die hevige emoties.” Begon ze. “Begrijp je?” Eigenlijk begreep hij het helemaal niet, al wist hij wel waar ze over praatte. Iets zoeken dat er niet was, zonder dat hij wist wat het was. Ze ging ongestoord verder. “Zoek het, in je hart. Geef het de tijd en blijf kalm. Hoe het voelt, kan ik niet uitleggen, maar je zult het weten.” Blijf kalm. Hilarisch, hoe ze het zei. Kalm blijven, klonk heel gemakkelijk, maar zij kòn het wel. Ze ging naast hem zitten. Een kleine jank van de pijn was hoorbaar. Hij keek haar meteen bezorgd aan, zijn grijze ogen vol schuldgevoel. Ze leek er niet op te letten, of ze verborg het goed. “Kom op, probeer.” Zei ze bevelend. Met een onzekere blik in zijn grijze ogen ging hij op zoek, op zoek naar iets wat hij waarschijnlijk heel moeilijk kon vinden. Eerst voelde hij helemaal niets. Hij probeerde kalm te blijven. Het puntje van zijn tong hing uit zijn bek. Telkens als hij het op wilde geven, keek hij naar haar, waardoor hij de kracht weer vond om door te gaan. Ze had blijkbaar geduld. Vijf minuten verstreken, die vijf werden er tien, en uiteindelijk zat hij daar al twintig minuten tegen haar aan geleund, toen hij eindelijk iets voelde. Iets wat hij nog niet eerder gevoeld had. Het trok hem aan, als een magneet. Enthousiast streek hij langs de energie, zijn geest nam het gretig in zich op. En plots, alsof hij het al zo veel keer eerder gedaan had, werd zijn gezichtsveld weer anders. De warmte trok weg en hij stond daar weer, op twee voeten. Verbaasd keek hij naar zijn handen. Hij ging met zijn handen over zijn borst, tevreden vast stellend dat de vacht weg was, en dat hij daar weer stond zoals hij het liefst was. Een mens. “Gelukt”, Grijnsde hij naar Amy. “Waarom kun jij het zo makkelijk, en doe ik er twintig minuten over?” Vroeg hij toen, enigszins gefrustreerd. Het kon altijd gebeuren dat hij het weer moest doen, en dan deed hij het liever een beetje sneller dan nu.

De seconden tikten voorbij, een verloren vogel vloog over hun koppen. De pijn was aanwezig, vooral fysiek maar bij Benjamin waarschijnlijk ook mentaal. Ze ademde zwaarder dan normaal, de pijn in haar schouder kwam met momenten. Gelukkig bloedde het niet meer maar het gloeide en dat was een slecht teken. Amy liet het niet merken, voor zichzelf niet en al zeker niet voor Benjamin. Ze voelde zijn ogen nog even in haar gezicht boren maar ze keek niet op. Bang dat hij zou zien dat ze redelijk wat pijn. Nadat ze hem oplegde om te proberen werd het stil. Kalm bleef ze zitten naast hem, ze leunde lichtjes tegen hem aan. Amy stond er wel bij stil dat hij het misschien niet fijn vond, wat zij eigenlijk ook zo vond, maar hij leek wel anders. Misschien was het omdat hij de eerste persoon was buiten haar ouders die zoals zij was. Waarschijnlijk het feit dat hij een jongen was, knap, en ook rustig speelden een belangrijke rol. Ze kon er misschien niets aan doen, ze zat misschien in die fase van haar jeugd, dat ze zich aangetrokken voelde tot… jongens. Ze keek op naar Benjamin en zag opperste concentratie. Goed, hij probeert het met zijn hele hart.

Terwijl Benjamin iets zocht in zichzelf dacht Amy verder na over het feit dat ze aan het puberen was. Eigenlijk had ze er nooit bij stilgestaan. Alsof ze die fase wel ging overslaan, maar ze was zich ervan bewust. Vooral lichamelijk, ze keek even naar haar heupen die op de grond zaten en keek glimlachend terug op. Amy en kijken naar haar uiterlijk waren één grote grap. Een gaap ontsnapte haar keelgat en ze keek op naar de poema naast haar. Die zat nog steeds stil, zijn gezicht vertrok af en toe. Ze had tijd, ze moest nergens naartoe behalve naar Kelynn High maar dat kon nog even wachten. Ondertussen ging ze terug naar haar puber gedoe. Ze vond het best wel grappig dat ze op een moment als deze aan zoiets dacht, maar zo vergat ze ook de pijn. Mentaal… ja, ze keek graag naar de jongens, dat was een feit. Maar had ze dat niet altijd gedaan? Of was het nu anders, of werd ze gewoon gek. Even schudde ze haar kop en zag het beeld van Benjamin weer voor zich, als mens, zonder shirt… ‘Waarom… denk… ik… hier… aan?!’ dacht ze gefrustreerd en hoopte dat hij poema zou blijven.

Maar na waarschijnlijk een halfuur zat er geen zachte poema naast haar maar stond er een jongen naast haar. En ja, zijn shirt zou niet plots aangroeien bij het veranderen. Terwijl ze zelf ook weer veranderde glimlachte ze breed. “Goed zo.” Zei ze half grappend en probeerde haar ogen te richten op zijn gezicht. Maar iemand in de ogen kijken was ook moeilijk, en zijn lichaam bekijken deed haar blozen… “Gelukt”, Grijnsde hij naar Amy. “Waarom kun jij het zo makkelijk, en doe ik er twintig minuten over?” er klonk wat frustratie door in zijn stem. Ze schrok wat van de vraag, hij zei niet veel en stelde al helemaal geen vragen. Ze dacht na hoe het kwam dat zij het wel zo snel kon. Wat ongemakkelijk ging ze met haar benen gekruist staan en wiegde wat. “Eum, jij zult het niet fijn vinden. Maar ik heb vaak moeten oefenen, en misschien ben ik er wel goed in…?” dat laatste vroeg ze vragend, kon je daar een talent in hebben? Ze wreef wat over haar kruin en glimlachte. Plots ging er een pijn scheut door haar arm en ze trok haar arm naar haar borst en vertrok van de pijn. De wonde was weer open en bloedde lichtjes, ze wendde zich af van Benjamin. Ze wou niet zien of hij bezorgd was en wou zeker geen janker lijken. Plots overviel vermoeidheid haar, niet zoals toen ze flauwviel maar echt moe. Ze draaide zich om en keek naar Benjamin zijn gezicht die toch bezorgde stond. Ze grimaste even naar hem, om hem wat op zijn gemak te stellen. “Ik kan niet meer.” Zei ze met een zucht. “Ik kan niet meer rennen want ik ben echt doodop…” ze kon zo op de koude grond gaan liggen en in slaapvallen. “Zou je… hier kunnen blijven, bij mij? En hier slapen? In een boom desnoods?” ze vroeg het bijna smekend. Ze wou nu niet verder gaan als ze zo kwetsbaar was. Bloed trok wel roofdieren aan maar ze zou wel wat verder lopen om het karkas achter te laten. Amy begreep dat Benjamin waarschijnlijk helemaal niet hier wou slapen, maar ze gaf hem misschien wel geen keus door het te vragen. Ze voelde zich schuldig maar de vermoeidheid won het van haar lichaam.

Amy leek het uiterst amusant te vinden. Lachend complimenteerde ze hem. Eigenlijk verdiende hij het absoluut niet. Hoe lang had hij er wel niet over gedaan? Twintig minuten. Twintig volle minuten. Dat waren 1200 seconden. 1200 seconden lang had hij haar doen wachten, niets zeggend, zoekend naar hetgeen hij dan uiteindelijk toch nog gevonden had. Het was belachelijk. Eerlijk gezegd voelde hij zich slecht. Voor het eerst in vier jaar, en dan nog in het bijzijn van een andere shifter. Eentje die het wèl kon. Eentje die het waarschijnlijk al een miljoen keer had gedaan. Misschien wel eentje die het geleerd had van haar ouders. Met een pijnlijke blik in zijn ogen wendde hij zich even van haar af. Ze leek niet te beseffen hoe moeilijk het voor hem was. De cheeta werd een mens, de mens werd een cheeta, en het was helemaal normaal. Het ging bij haar als ademhalen. Benjamin zuchtte onhoorbaar. Toch was hij blij dat ze geduldig had gewacht. 1200 seconden lang, tot hij zichzelf weer zo ver had gekregen om weer mens te worden. Ze leek een beetje overvallen door zijn vraag. Het leek er op dat ze geen antwoord had. Dat kon hij wel begrijpen, wat vroeg hij dan ook… Het was al even belachelijk als het feit dat hij er bang voor was. Toch kon hij er niets aan doen. Het had gewoon zijn hele leven veranderd, en het liefst zou hij het kwijt zijn. De hoop dat hij het kwijt zou raken door niet meer te veranderen, was die avond in rook op gegaan. Hij kon het nog steeds; het zou nooit meer weggaan. “Eum, jij zult het niet fijn vinden. Maar ik heb vaak moeten oefenen, en misschien ben ik er wel goed in…?” Antwoordde ze uiteindelijk. Het laatste klonk vragend. Even keek hij haar aan, een norse trek om zijn mond. Toen besefte hij dat hij weer stom bezig was. Hij dwong zichzelf rustig te glimlachen. “Oefenen… Fijn”, Mompelde hij. Ze bewoog haar arm naar haar hoofd. Nog voor hij met zijn ogen geknipperd had, kromp ze in elkaar. Hij kon zweren dat ze een pijnlijke blik in haar ogen had, maar ze had zich al omgedraaid. Bezorgd trok hij zijn wenkbrauwen omhoog. Ze draaide zich om en probeerde geruststellend naar hem te lachen, al was haar gezicht nog vertrokken van de pijn. “Amy.. Je moet rustig aan doen”, Zei hij afkeurend. Even speurde hij de omgeving af. Het lijk van de hond kon misschien nog ongewenste dieren aanlokken. “Ik kan niet meer.” Zei ze. Haar stem klonk breekbaar. Meteen keek hij haar weer aan, een verontruste blik in zijn ogen. “Ik kan niet meer rennen want ik ben echt doodop…” Amy zag er inderdaad nogal.. Afgebroken uit. “Dat zie ik”, Meldde Benjamin. Nog steeds was hij redelijk nerveus.

“Zou je… hier kunnen blijven, bij mij? En hier slapen? In een boom desnoods?” Vroeg ze toen. Het overviel hem een beetje. Toch sprak het idee hem wel aan. Overnachten in het bos, net zoals vroeger. Dit bos trok in de verste verten niet op Sundsvall’s groene wouden, maar het kon er mee door. Even gleed zijn blik weer naar het lijk. Hier konden ze niet blijven. Met een grijnsje keek hij Amy aan. “Mijn beurt om jou te helpen, denk je ook niet?” Zei hij mysterieus. Toen stapte hij op haar af. Ze woog niet zo heel veel, hij kon haar makkelijk optillen. Hij trok haar dicht naar zich toe en liep een eindje door het bos. Toen hij vond dat hij ver genoeg van het lijk verwijderd was, liet hij haar voorzichtig zakken. “Blijf”, Grijnsde hij. “Ik ben niet zo lang weg.” Toen verdween hij in volle vaart terug het bos in. Hij nam de badhanddoek van de grond. Toen hij terug kwam, ging hij naast haar zitten. Hij sloeg de handdoek om haar heen. Zachtjes trok hij haar tegen zich aan, zijn armen beschermend om haar heen geslagen. “Benjamin houd de wacht,” Meldde hij. ”Slaap maar.”

Amy voelde of zag niet dat Benjamin het moeilijk had met wat hij zonet had gedaan, Shiften. De pijn in haar schouder werd erger en had haar ook even af gewend zoals hij had gedaan. Zijn troostende stem drong tot haar door maar de betekenis van de woorden bleven in de koele nacht hangen. Ze draaide haar om en moest zich overgeven aan de vermoeidheid. Benjamin zag er ongerust uit, voor haar en dat deed haar pijn. Ze was fysiek afgezwakt en nu ook nog eens mentaal maar hij zag er ook niet bepaald goed uit. Ze wist niet wat er in zijn hoofd omging maar ze had wel een vermoeden dat hij er mentaal aan onderuit ging. Uiteindelijk gooide ze het eruit, ze kon geen stap meer zetten en wou hier slapen en niet nu naar Kelynn High gaan.

Benjamin leek even verbaasd met haar vraag, zou ze ook zijn. Ze keek even naar de grond daarna weer naar zijn gezicht waarvan ze bijna enkel het gelaat van kon zijn. Een glimlach verscheen rond zijn lippen, alsof hij iets van plan was. “Mijn beurt om jou te helpen, denk je ook niet?” ze voelde haar gezicht gloeien, haar mond ging open en dicht maar er kwam niet veel zinnigs uit, “Ik… weet, wat?” hij stapte naar haar toe en ongewillig deed ze zelf enkele stapjes naar achteren maar ze kon niet ontsnappen aan zijn handen. Hij hief haar op zonder enig probleem en even voelde ze zich heel kwetsbaar. Ze voelde zijn borstkast tegen haar goede schouder en haar wang. Als hij het niet zag moest hij het wel voelen dat haar hoofd weer zo rood was als een biet. Alsof hij het nog erger wou maken duwde hij Amy nog steviger tegen zijn stevige borstkast. Alsof ze zenuwen had begon ze te rillen, het leek wel dat ze iets moest doen maar niet wist wat. Ze had alles behalve koud maar het rillen hield niet op. Ze zocht een hou vast, misschien dat het zou helpen dus drukte ze zichzelf tegen hem aan en haar hand voelde het kloppende hard onder zijn huid. Een diepe zucht ontsnapte haar keelgat en kreeg af en toe het rillen onder controle.

Na een tijdje waren ze diep het bos in getrokken, ver weg van het karkas. Voorzichtig liet hij haar los en haar handen voelden de vochtige grond onder haar. Ze woelde met haar vingers door de aarde en bladeren, diep ademhalend. Ze had een vreemd gevoel, maar kon er aan wennen. “Blijf”, ze keek op naar de grijnzende Benjamin. Wat was hij zoveel mooier als hij glimlachte, dacht ze verdwaasd. “Ik ben niet zo lang weg.” Ze trok even haar wenkbrauw op maar antwoorde braafjes en vermoeid, “Aye aye captain…” vermoeid, wie had er hier eigenlijk rond gerend met 55kg extra? Dacht ze met een glimlach terwijl Benjamin samen smolt met de duisternis. Haar rug leunde tegen een boom, het gevoel verdween met Benjamin maar het rillen bleef. Deze keer was het wel degelijk van de koude, alsof hij de reden was van het gevoel maar ook haar warmtebron was. Toch op dit moment. Om zichzelf warm te houden sloeg ze haar armen om zich heen en voelde haar schouder protesteren bij die beweging. “Pff…” zuchtte ze en zakte wat in elkaar tegen de boom. Geplof van voeten kwam haar richting uit, even ging ze alert op zitten maar algauw drong de geur van Benjamin binnen en ontspande ze weer. Hij sloeg haar handdoek om haar schouders en dankbaar nam ze deze beet en hield die strak om haar heen. Ze voelde zijn handen om haar heen, om haar zijde en even kromp ze in elkaar bij de aanraking. Ze rilde weer, net als toen hij haar droeg. “Benjamin houd de wacht, slaap maar.” zei zijn zachte stem. Amy hield zich niet meer in en benutte het feit dat hij tegen haar aan leunde. Vermoeid en dankbaar legde ze haar hoofd op zijn schouders en sloeg haar goede arm rond zijn middel. Nog steeds diep ademhalend bleef ze liggen en zei uiteindelijk, “Bedankt… vriend.” Er verscheen nog een kleine glimlach rond haar lippen toen ze zich helemaal liet gaan door de vermoeidheid.

Het was donker, er ging een onaangename sfeer. De geur van bloed was sterk aanwezig. Amy keek om zich heen maar ze kon niet door de duisternis heen kijken. Haar hart sloeg in haar keel en angstig veranderde ze in een cheeta. Haar poten voelden nattigheid en verschrikt keek ze waar ze in stond. De rode plakkerige substantie ging aan haar poot en bedekte de grond, de reden waarom het hier stonk naar bloed. Uit pure angst begon ze te rennen, de duisternis in. Stemmen vulden haar hoofd, “Het is te laat.” “Je kunt het niet redden.” “Je kunt hem niet meer redden.” … ze klonken één voor één gemeen en kil waardoor haar nekharen overeind kwamen. Plots zag ze in de verte iets of iemand liggen. Haar hart leek wel even stil te staan want ze wist wie het was. Haar poten begonnen sneller te rennen en na wat een eeuwigheid leek te zijn bereikte ze de persoon op de grond, onder bloed, verminkt maar ze wist wie het was. Haar handen tasten zijn gezicht af terwijl er tranen over haar wangen rolden, “Neen… Benjamin, dit kan niet waar zijn.” Zei ze gesmoord. Iets bewoog achter haar, met een ruk draaide ze zich om. “Ga maar naar de hel, volg je vriendje.” Het vreselijk schot van een jacht geweer volgde

Met een ruk werd Amy wakker en schreeuwde van angst. “Neen! Laat me leven! Breng Benjamin terug!” ze voelde iets tegen haar aan en deed uiteindelijk haar ogen open. Het was schemerig van de zon die weer naar de hemel rees. Ze keek naast zich en zag dat ze Benjamin naast haar had geslagen in angst. Haar wangen waren nat, blijkbaar had ze wel degelijk liggen huilen. “Oh Benjamin”, ze omhelsde hem zo stevig dat ze meteen spijt van kreeg door haar schouder. Ze bekeek zijn gezicht en zag een rode plek die van haar hand afkomstig was. “Sorry… ik had een nachtmerrie en jij…” ze zweeg abrupt toen het beeld van zijn dode lichaam weer voor ogen kwam. Ze probeerde te kalmeren en alles op een rijtje te zetten.

In eerste instantie wist hij niet echt wat ze aan het doen was. Ze had pijn, ze was uitgeput en ze had hem net gevraagd of ze geen nachtje buiten konden doorbrengen. En toch stapte ze weg van hem. Even hield hij zich aarzelend in, en hij keek haar niet-begrijpend aan. Dat was wat ze wou, toch? Ze wou hier weg, weg van het lijk, naar een plek waar ze veilig kon slapen. En daar zou hij haar heen brengen. Ze bracht enkele onsamenhangende dingen uit, en ze werd rood. Misschien was ze in schok of zoiets. Zo kon hij haar toch niet laten staan, middenin het bos. Vastbesloten nam hij haar vast, of ze het nu leuk vond of niet, en hij tilde haar op. Haar huid gloeide. Ze had koorts, dat kon niet anders. Zo snel als hij kon bracht hij haar zo ver mogelijk weg van het lijk, bang dat er nog een dier zou op komen dagen. Nog een keer zou hun dood betekenen. No way dat hij nog een keer zou shiften deze avond. Ergens in zijn hoofd walgde hij van zichzelf, hetgeen wat hij was, maar hij duwde het uit alle macht weg. Hij moest nu voor Amy zorgen. Ze begon te rillen, maar Benjamin geloofde niet dat het van de kou was. Dit was goed mis. De situatie leek uit de hand te lopen, hij verloor de controle, en dat vond hij allesbehalve leuk. Hij keek af en toe naar beneden, naar haar gezicht, om te kijken of ze wel in orde was. Haar gezicht was bleek en ze leek pijn te hebben, maar dat begreep hij wel. Plots legde ze haar hand op zijn borst, op de plek waar zijn hart bonkte. Ze leek iets te ontspannen, maar het zat nog steeds niet goed.

Toen hij haar op de grond had laten zakken, leek ze blij en niet blij tegelijk. Ze woelde in de grond. Even keek hij haar vreemd aan, maar toen snapte hij dat ze absoluut geen kou mocht vatten. De handdoek, right. Daar had hij eerder aan moeten denken. Zijn bmx lag vast ergens verstopt tussen de struiken. Die zou hij morgen wel zoeken. Eerst moest hij die handdoek halen. Het was moeilijk om haar achter te laten, vooral omdat hij niet van plan was om als poema te gaan. Dan zou hij veel sneller heen en terug zijn, maar hij kon het gewoon niet. Dan maar rennen. En rennen deed hij. “Aye aye captain…” Had ze gezegd, en het was zijn teken geweest om te vertrekken. De trainingen hadden hem goed gedaan, het zoeken naar Kelynn High had hem ook sterker en sneller gemaakt. In no time was hij terug. Ze lag er nog steeds, ineengezakt tegen een grote boom. Dankbaar nam ze de handdoek van hem over. Opnieuw ging er een rilling over haar heen toen hij haar tegen zich aan trok. Hopelijk kon hij haar warm houden tijdens de nacht. Hij vond het maar niks dat ze in het bos moesten blijven nu ze gewond was. Als hij er was, meestal helemaal alleen in de wouden van Sundsvall, hoefde hij op niemand te letten. Dan klom hij in een boom, zo hoog dat de takken protesterend kraakten onder zijn gewicht. Maar hij kon niet klimmen met haar in zijn armen, en zij kon zich nergens aan vast klampen met haar schouder. Subtiel keek hij naar de wonde. Hij bloedde lichtjes, maar Benjamin dacht niet dat hij levensgevaarlijk was. Hij stelde haar gerust, zei dat hij de wacht wel zou houden. Dat leek te helpen. Ze ontspande enigszins en ze sloeg haar armen om hem heen. “Bedankt… vriend.” Zei ze nog, en toen viel ze in slaap.

Amy sliep onrustig. Af en toe mompelde ze iets, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Wat in haar hoofd omging, was alleen voor haar bestemd. Zijn kattenogen stelden hem in staat om de omgeving nauwlettend in de gaten te houden. Niets ontsnapte aan zijn aandacht, maar veel gebeurde er niet. Plots voelde hij haar lichaam schokken. Bezorgd keek hij haar aan. Haar wangen blonken in het weinige maanlicht dat er was. Lag ze nu te huilen? Nog voordat hij zich af kon vragen wat er mis was, schoot ze wakker. Ze leek heel erg in de war. “Neen! Laat me leven! Breng Benjamin terug!” Schreeuwde ze. Hij kromp in elkaar voor het harde geluid. Schreeuwen. Hij kon er niet tegen. Hij was heel even onoplettend. Voor hij weg kon duiken, sloeg ze hem recht in zijn gezicht. Hij verbeet de pijn en keek haar verward aan. Zijn kaak gloeide. “Amy. Kalmeer. Ik ben hier”, Zei hij zacht, niet in staat om te schreeuwen. “Oh Benjamin”, Zei ze, en ze sloeg haar armen rond zijn nek. Ze leek hem wel te wurgen. Niet echt wetend wat hij nu moest doen, woelde hij met zijn hand door haar haren. “Rustig maar. Er is niets aan de hand”, Zei hij zacht. “Sorry… ik had een nachtmerrie en jij…” Antwoordde ze. Ze zweeg abrupt. Hij nam haar gezicht tussen zijn handen, voorzichtig, en veegde haar wangen droog. “Ik leef nog. Jij leeft ook nog. Het was maar een droom, hoor je me?” Zei hij dwingend. Hij keek naar de lucht en zag dat het bijna ochtend was. De zon wierp al een flauw licht op de aarde. Als ze nog wou slapen, zou ze dat nu beter doen. Straks zou het te klaar zijn, en ze moesten toch echt naar Kelynn High vandaag.

Zijn lichaam, warm, een kloppend hart onder de huid, warme adem in haar nek, zijn troostende woorden, zijn hand door haar haren. Het zorgde ervoor dat ze kalmeerde. Het vreselijke beeld van zijn dode lichaam verscheen voor haar ogen en hoe vaak ze ook knipperde, het wilde niet verdwijnen. Tranen liepen nog steeds langs haar wangen waardoor ze Benjamin bijna wurgde van verdriet. Ze vond zichzelf nogal melig op dat moment maar de schok was er nog en die leek het eerste moment niet weg te willen gaan. Ze zweeg, meer kon ze niet uitbrengen. Zijn handen namen haar gezicht voorzichtig vast en hield die voor de zijne. “Ik leef nog. Jij leeft ook nog. Het was maar een droom, hoor je me?” op het eerste zicht vond ze dat hij haar te dicht bij hem hield. De betekenis van zijn woorden kwamen wat achter, samen met het geluid van zijn zachte stem. Amy haalde diep adem die onderbroken werd door nog wat na gesnik.

De rode plek op Benjamin zijn wang trok haar aandacht. Haar hand stond er goed in, blijkbaar had ze meer macht dan ze had gedacht. “Sorry…” zei ze zachtjes, bijna te beschaamd om hem nog aan te kijken maar ze leek wel te verdrinken in zijn bruine ogen. Ze bracht voorzichtig haar hand naar zijn wang, de rode plek gloeide zowat. Amy keek even gefronst, nog steeds verbaasd dat zij dat had gedaan. Ze besefte ook dat zijn gezicht zacht was, niet dat het belangrijk was. Alsof haar lichaam niet de hare was bracht ze haar gezicht naar de zijne en drukte haar lippen op die van hem. Ook was het eerste dat nu in haar omging, hij heeft zachte lippen. Maar daar bleef het niet bij, ze besefte dat ze zonet hem had gezoend en trok geschokt van wat ze zelf (alweer) had gedaan naar achteren. Met haar handen rond haar mond zei ze gesmoord maar zacht, “Dat was niet de bedoeling…” het was nooit haar bedoeling geweest om zoiets te doen, of wel... Ze kende hem amper! Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan, ze had een jongen gezoend… Ze kroop nog wat verder naar achteren en leunde tegen de boom. Haar schouder maakte er alles niet beter op tenslotte voelde ze zich misselijk na alles wat de laatste 24uur hebben gedaan met haar. Ze trok haar knieën op en liet haar gezicht in haar handen rusten. “Ik heb het verpest.” Zei ze zachtjes, ze wou Benjamin niet kwijt. Zeker niet door haar toe doen, maar wat moest ze gaan zeggen? Sorry dat ik een tiener ben waarvan de hormonen op de hol slaan en hunkerden naar jou lippen? Dat ging het niet beter maken. Ze vroeg zich af of hij überhaupt er wel naar zal vragen, hij leek vaak in een ander wereldje te leven maar als hij dit niet had gemerkt. Ze keek hem verontschuldigend aan, wat ze al vaak heeft moeten doen tegenover hem.

[You asked for it >D Now you have it xD]