You were fake, I was great.

Een jongen met bruin haar en donkerbruine, hazelnoot kleurige ogen liep door het park heen. Het was doods hier vandaag, ookal was het lekker warm. Met elke stap die hij zette voelde hij het gewicht van de tas die op zijn rug hing. Het was niet zo maar een tas. Het was er eentje die een gitaar in zich hield. Zíjn gitaar. De gitaar die hij had gekregen toen hij 13 werd en op had leren spelen. Het ding zag er nog steeds prima uit, hij was alleen iets donkerbruiner dan dat hij was geweest. Hij was van het merk Fender en akoestisch. Alex grijnsde toen hij een rustig plekje had gevonden onder een boom die wat schaduw gaf ging hij zitten. Hij liet de tassen van zijn schouders zakken. Hij had zijn rugzak over de hals van zijn gitaartas geslagen. Hij deed het wel vaker en het voegde niet echt extra gewicht toe. Alex zette zijn gitaar en tas tegen de boom en zelf rolde hij de zon in en legde zijn armen achter zijn hoofd. Hij zuchtte en dacht na. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de gitaar staan. Hij had veel herinneringen aan dat ding. Zijn eerste lessen, de tijden dat hij zelf speelde en natuurlijk de liedjes die hij samen met zijn gitaar had gespeeld. In zijn kamer op Kelynn stond nog een grasgroene gitaar van hem en een hoop toebehoren. Wat veel mensen niet wisten is dat Alex graag zong, en dat hij het ook goed kon. Hij schreef soms zelfs nummers. Alex zelf was een niet al te lange jongen, ongeveer één meter tachtig, bruin haar, hazelnootbruine ogen en geboren in Essex in Engeland. Hoewel hij op zijn zevende naar Maryland was verhuisd, ongeveer. Hij kon het zich niet goed herinneren. Alex wist ook dat hij goed kon schelden en hij soms een té hoge eigendunk van zichzelf had. Hij grijnsde en deed zijn ogen dicht. Hij voelde hoe de warme zon op zijn oogleden brandde. Best een mooie dag eigenlijk, besloot hij toen..

[Jazeker, ik hou gewoon het verhaal van de 'echte' Alex aan. ;D]

Michaël wandelde door het park, hij voelde zich lekker vandaag. Een paar dagen geleden was hij bij Hylen ingetrokken. En deelde ze samen een kamer, ook had hij nog dat andere meisje ontmoet. Waarvan hij de naam telkens vergat. Zijn gitaar hing op zijn rug, hij had even die muffe kamer verlaten. Rust wilde hij, dat was alles. Met Hylen kon Michaël het prima vinden, dat was het niet, maar de laatste dagen was er zo veel gebeurt. Hij had nogsteeds niks aan zijn kleren gedaan. Te lui om naar het dorp te gaan. Tja dan was het z'n eigen schuld hoor, hij ergerde zich wel aan zijn kapotte blouse. Tijdens het gitaar spelen tikte z'n knoopje telkens tegen de klankkast aan. Wat een irritand geluidje gaf.
Het park was mooi, er stonden genoeg bomen, maar ook open grasveld en een riviertje. Het was een warme dag en de zon scheen hoog. Michaël nam even een pauze op een bankje dat naast hem stond. Hij stroopte zijn mouwen op, pakte een snicker uit zijn zak en begon te eten. Al snel was hij klaar, dus liep hij maar verder, geen idee waar naartoe eigenlijk. Gewoon, rust aan zijn kop. Natuurlijk was hij zijn verleden niet vergeten hier, niet na 3 dagen. Eigenlijk zou het voor altijd in zijn hoofd blijven ronddwalen. En het kwam hier juist weer boven, zo ver weg van alles wat hij kende. Van zijn vrienden, van Ruud, nou ja Ruud's graf, en van Gabriël. Natuurlijk vergat hij zijn skates niet, hehe, dat zou zonde zijn. Michaël hief zijn hoofd, daar een eindje verder lag een jongen. Rond de 17, waarom waren ze allemaal ouder dan hem? Had hij misschien toch nog bij Gabriël en de rest moeten blijven, was hij te vroeg naar Kelynn gekomen? Vreemd. Michaël liep rustig naar de jongen toe, hij zag dat hij ook een gitaar had. Honderd keer mooier dan die van hemzelf, maar ja. Het was er een. "Yo" Oké dat was zijn standaard begroeting. "Kan je der wat mee?" Vroeg hij terwijl hij naar de gitaar wees.

Alex was omhoog gekomen toen hij voetstappen had gehoord. Hij was waarschijnlijk een beetje in slaap gedommeld of misschien gewoon zijn concentratie kwijt was geraakt. Alex zag een jongen aankomen die volgens zijn gok rond de 14 of 15 moest zijn. Zo ongeveer. Alex was nooit goed in leeftijden raden. "Yo" Alex stak een hand naar hem op als begroeting. "Kan je der wat mee?" Een grijns kwam rond het gezicht van Alex. Tuurlijk kon hij er wat mee. "Ikke wel. Jij dan?" Vroeg hij terwijl hij de jongen aankeek en zich uitrekte naar de boom, op de grond liggend, om zijn akoestische gitaar te pakken. Hij draaide er wat aan en begon toen wat standaard akkoorden aan te slaan op het ding. Hij trok een wat bedrukt gezicht toen hij hoorde dat hij vals was. "Hmn. Hijs vals. Fuck." Zei Alex en draaide nog wat aan de gitaar. "Nope. Niks aan te doen. Moet gebeurd zijn toen ik hierheen kwam." Zei Alex die de jongen weer aan keek. Hij legde de gitaar naast zich. "Ik ben Alex. Alex Gaskarth." Zei hij toen en grijnsde weer. Zijn serieuze 'gitaar-speel-gezicht' verdween weer. Pas nu had hij door hoe erg hij ver-'Amerikaanst' was. Het was goed terug te horen in zijn stem. "Maargoed. Zoals ik al eerder zei; Kan jij er wat mee?" Alex grijnsde. Hij was benieuwd naar het antwoord van de jongen.

[Kortepost. Maar dat is gewoon eigen van mij..]

Jade was nieuw op Kelynn High. En eigenlijk was het een ongelukje. Maar eenmaal op de school aangekomen voelde ze zich geweldig. Nooit had ze gedacht dat ze een diertje zou zijn. Ook al was het een roodborstje, het was zo schattig en ze voelde zich licht, iedere keer als ze zou vliegen. Zoals nu. Ze zat op een lantaarnpaal en vloog het park binnen. Daar keek ze van boven een hoge tak naar beneden, waar een gesprek bezig was. Ze zag een jongen heel relaxed zitten met blender-haar wat er wel schattig uit zag. De leeftijd schatte ze ongeveer 18 jaar. Daarbij stond een wat jongere jongen, die een jaar of 14 was. Ze waren bezig met een gitaar, maar ze stond te ver weg om het gesprek te horen. Zelf had ze een vleugel, maar die was iets te zwaar en te groot om mee te nemen, dus daar moest ze afscheid van nemen. Wat ze wel mee had genomen was een zwart-witte Fender. Die had ze gekocht toen haar ouders waren gestorven. Ze had rijke ouders, en ze keek er naar uit wanneer ze 18 zou worden, dan zou ze zelf alles mogen hebben, en geen voogd nodig hebben. Daarom ging ze hier ook naar toe.

Ze keek naar de jongens en vloog uit de boom. Daar ging ze achter de boom staan en Jade werd een mens. Ze kwam naar de jongens toe en zei: 'Hallo jongens! Ik ben Jade. ' En ze glimlachte gek. Altijd had het meisje een gekke lach gehad en ze wilde niets anders. Het hoorde bij haar. Haar fel-blauwe ogen keken naar de gitaar. 'Wauw. Wat een mooi ding. Van wie is die?' De taal was niet helemaal correct maar het klonk wel grappig. Ze ging zitten en wachtte op een antwoord. Ze moest zelf acties ondernemen, en ze deed hard haar best.

[AAAAH, yeaah. ]

Hij bekeek de jongen even. Tot hij antwoord kreeg. "Ikke wel. Jij dan?" Haha, waarom zou je er een hebben en er vervolgens niks mee kunnen? Michaël knikte alleen maar. En besloot te gaan zitten. Deze jongen was vast ook een shapeshifter. Dat kon niet anders. Het zou grappig zijn zijn verbaasde gezicht te zien als Michaël zich had geshift in een rat en dat die jongen en dan vervolgens niet meer kon zien. Hij zou toch immers niet gelijk naar de grond kijken of wel? De meeste verwachte dan een of andere grote grizzly beer ofzo. "Hmn. Hijs vals. Fuck." De jongen was bezig zijn gitaar aan het stemmen, het was een echte Fender. Daar kon Michaël wel van dromen. "Nope. Niks aan te doen. Moet gebeurd zijn toen ik hierheen kwam." Hij had er vast verstand van, net als hijzelf. Maar toch speelde Michaël gewoon voor de ontspanning enzo, je weet wel. Lekker jezelf kunnen zijn. "Ik ben Alex. Alex Gaskarth." "Cool. Ik heet Michelangelo, zeg maar gewoon Michaël." Michaël haalde zijn gitaar van zijn rug, net als Alex moest hij hem stemmen. Door de 'wandeling' of het weer, was ie vast vals geworden. Daarna wipte hij een plectrum uit zijn blousezak. "Maargoed. Zoals ik al eerder zei; Kan jij er wat mee?" "Jep, potje jammen?" Michaël sloeg wat akkoorden aan, benieuwd wat de jongen voor een inbreng had.

Alex was nog wat aan zijn gitaar aan het prutsen. Hij had niet eens aandacht geschonken aan het meisje wat erbij was gekomen. Alex haalde diep adem en keek toen op. Het meisje had zich voorgesteld en hij had het niet onthouden. 'Wauw. Wat een mooi ding. Van wie is die?' Vroeg ze toen. Alex stak zijn hand op en lachte eventjes toen hij weer verder ging met draaien en stemmen. Alex dacht dat hij alles wel goed had staan nu. Tijd om het uit te proberen! "Cool. Ik heet Michelangelo, zeg maar gewoon Michaël." Hoorde hij de jongen zeggen. Michaël dus. Alex keek omhoog en zag nu pas de jongen goed. Hij had bruin haar en lichte bruine ogen. Alex kreeg een grijns rond zijn gezicht toen hij zag dat de jongen een gitaar van zijn rug haalde en een plectrum uit zijn blousezak. "Jep, potje jammen?" Antwoorde de jongen op zijn vraag. Alex keek nog snel langs het roodharige meisje waarvan hij de naam niet had opgevangen en wierp zich toen richting zijn gitaartas. Uit het zakje met plectrums haalde hij een gifgroene. Hij was iets dikker dan normaal en eigenlijk voor basgitaren bedoeld maar hij had hem van een vriend gekregen dus had Alex hem altijd bij zich. En daarbij kon hij met een basplectrum net zo goed spelen als een gewone. "Potje jammen altijd!" Grijnsde Alex en ging in de kleermakerszit zitten. Toen Alex de plectrum over zijn gitaarsnaren liet glijden kreeg hij een grote glimlach op zijn gezicht. Gitaarspelen, het heerlijkste op de wereld. Zijn valse gitaar bleek best nog wel goed gestemd op gehoord, misschien had hij er toch aanleg voor. Alex sloeg wat random akkoorden aan in de hoop dat Michaël er handig op in zou spelen.

Jade was niet verbaasd en ging maar naast de jongens zitten. Ze hoorden hun muziek en had zin om snel naar te racen om haar gitaar te halen. Wat ze dus ook deed. Snel veranderde ze zichzelf weer in een vogeltje en daarna rende ze weer om haar tas te pakken. Ze rende terug naar het park, maar ze waren al bezig. Dus ging ze maar zitten op een ander bankje. En dan maar spelen in haar eentje. Misschien was het wel een jongens-gesprek, waar ze zich niet bij moest voegen. Dus liep ze naar het bankje die het dichtstbijzijnd was. Ze ging lekker zitten, haalde zorgvuldig de gitaar eruit, en deed hem om. Wat ze altijd bij zich had, was een mini-versterker. Het was een heel erg kleine versterker, maar hij deed hem gewoon prima. Niet heel hard natuurlijk. Daarna speelde ze wat akkoorden om te checken of hij niet knetter-vals was. Na een tijdje, toen de gitaar gestemd was, speelde ze een rock-liedje: Paramore - Monster Ze zong er zachtjes bij. Zo zacht dat niemand het kon horen voor haar gevoel.
"I'll stop the whole world,I'll stop the whole world. From turning into a monster, and eating us alive. Don't you ever wonder how we'd survive? But now that you're gone the world is ours."
En ze swingde haar hoofd mee. Niet omdat ze zichzelf goed vond zingen, maar het ritme vond ze zo heerlijk van het liedje. Ze pakte er nog wat akkoorden bij, en werd daarna stil. Nog even hield ze haar ogen dicht, maar ze opende ze uiteindelijk toch, en legde haar gitaar weer in haar hoes.