THE room, Jake & Kota

Ergens vond hij jammer dat hij geen antwoorden kreeg maar als ze niet wou antwoorden… Met zijn gouden ogen keek hij naar de blauwe van Kota. Een glimlach verscheen en zijn witte scherpe tanden waren ontbloot. Jake duwde zijn kop tegen Kota aan en na wat duwen kreeg hij haar weer op zijn rug. “To the…” love “room.” Zei hij en begon te stappen en liet de fontein achter hen. Zijn poten betraden het gebouw en zijn nagels tikten op de marmeren vloer. Het was stil en hij had geen zin om deze te verbreken want er was niets te zeggen. De trappen waren vermoeiend maar hij liet het niet blijken al liet hij wel even zijn tong uit zijn mond hangen. Ze passeerden vele kamers, in de meeste was het stil in andere konden ze wat geroezemoes horen. Bijna helemaal op het einde van de gang was zijn, hun, kamer.

Uit het niets veranderde hij terug in een mens en zorgde ervoor dat Kota niet op de grond viel. “Even maar.” zei hij met een streng gezicht, zolang hij maar geen slaag kreeg. Met Kota op zijn rug liep hij door de deur. Het was… rommelig, dat kon hij niet ontkennen. Er lag van alles overal, kleren, boeken, ondergoed, spullen, boeken… veel boeken… Het tweede bed was nog opgemaakt en onaangeroerd, die van hem lag overhoop. Rustig liep hij naar het tweede bed en legde haar erop. “Welkom in mijn rotzooi… ik zweer het, toen ik het achterliet was het nog niet zo rommelig.” Met zijn armen in zijn zijde keek hij rond naar de rommel. Hij schaamde zich plots heel diep, er was hier een meisje en zijn kleren lagen in het rond. Al viel het van kleren nog mee.

Om haar aandacht van de rommel af te leiden sprong hij in zijn bed en rolde rond als wolf. Shiften was geen probleem en hij hield ervan om die dekens aan te vallen. Eenmaal de kriebels te pakken werd hij weer gek, speels, pup. Hij sprong van zijn bed en sprong naast Kota. Hij duwde haar redelijk ruw op het bed maar probeerde niet haar knie te bezeren. Of nog meer te bezeren. Hij draaide rond op haar bed, liep met zijn kop tegen haar aan, likte over haar wang en kalmeerde uiteindelijk. Opgekruld naast haar bleef hij liggen, beetje hijgend met zijn tong uit zijn bek. “Sorry” blafte hij blij en wachtte af.

Ze werd gedragen alsof ze een prinses was, al zou ze het niet snel toegeven, ze vond het best leuk. Ze werd vroeger nooit op haar wenken bediend of gedragen, zelfs niet door haar vader toen ze nog klein was. Nouja, ze was nu ook nog niet super lang maar toch wel groter dan eerst. Hij liep het gebouw in en zijn nagels tikten op de grond, het was behoorlijk stil in het gebouw. Kota hield haar adem in als ze langs kamers liepen waar mensen aan het praten waren. Opeens voelde ze zich heel erg kwetsbaar, maar als ze dan weer Jake zijn vacht onder haar handen voelden was ze gelijk weer veilig. Zijn hartslag had een rustgevende werking op haar. Uit het niets verdween zijn vacht toen hij bleef stil staan bij een deur en ze had haar armen over zijn schouders geslagen rond zijn nek. Tot haar schrik keek hij haar over zijn schouder even streng aan en zei dat het maar voor even was.

Hij stapten de kamer binnen en ze keek rond, wat een bende het leek alsof er een tornado zijn weg hier naar binnen had gevonden. Met een kleine glimlach hield ze wijselijk haar mond dicht. En hij bracht haar naar het enige onaangeroerde in de kamer. Het tweede bed dat nu voor haar was, ze werd voorzichtig op de rand naar gezet. Hij verwelkomde haar in zijn rotzooi en beweerde dat het niet zo was toen hij weg was gegaan. 'Jaja.' zei ze zacht smalend. Ze zag hem in een oogwenk veranderen in de sneeuwwitte wolf die in hem zat, haar blauwe ogen keken opgewekt naar hem. Hij stoeide met zijn lakens en opeens sprong hij naar haar toe. Ze ontspande toen zijn lichaam haar op het bed duwde en hij draaide wat rond tot hij ging liggen. Hij likte over haar wang en krulde zich naast haar op. Lachend keek Kota naar Jake toen hij sorry zei. 'Geeft niet wilde bras.' zei ze en aaide hem zachtjes over zijn kop. 'En wat wilde je eigenlijk van me horen bij de fontein? Dat ik niet zonder je kan, want dat kan ik wel toegeven ik kan nergens heen zonder je.' zei ze terwijl ze naar het plafond van de kamer staarde en haar rug op het matras lag.

Gelukkig bleef ze vriendelijk, misschien was ze wel open gebloeid bij hem. Of hij hoopte dat. Ze lag op haar rug en keek naar het plafond. Wat zou ze zien? Herinneringen of dingen voor in de toekomst. Met zijn kop bij haar gezicht lag hij naast haar en voelde haar hand over zijn kop. 'En wat wilde je eigenlijk van me horen bij de fontein? Dat ik niet zonder je kan, want dat kan ik wel toegeven ik kan nergens heen zonder je.' Daar werd hij even stil van want, meende ze het nu? Of was het door het feit dat hij haar letterlijk overal heen droeg? Geen idee, wat moest hij denken. Hij wou eigenlijk dat het niet dat tweede als betekenis had. “Ja, dankzij mij kan je nergens heen.” Blafte hij zachtjes. Plots kreeg hij iets in zijn kop. Iets gestoords en wou het doen, maar hij weerhield zichzelf door twijfel. Kota was nu aardig, zo zou hij alles verpesten.
Wat ongemakkelijk bewoog Jake zijn lichaam en legde zijn neus tegen haar wang. Hij twijfelde, bracht zijn kop boven haar gezicht en likte haar. Hij had niet gedaan wat hij dacht, het was te riskant. Misschien later, ze kenden elkaar amper. “Blij om te weten dat je aan me zult hangen.” Zei hij met een glimlach maar het klonk niet echt gemeend. Rustig ging hij terug liggen op zijn plek en zuchtte al de lucht in zijn longen naar buiten. Eigenlijk had hij haar vraag niet beantwoord, hij wou er nog niet op antwoorden. Uiteindelijk veranderde hij in een mens en aaide haar wang, het kon haar even niet schelen wat ze van zijn menselijke vorm vond. Hij deed zijn mond open maar zonder iets te zeggen sloot hij die weer en ging in kleermakerszit zitten. “Zo, wat nu?” vroeg hij met een gemene grijns, benieuwd naar haar reactie.

Na haar laatste woorden was het even stil in de kamer, nog steeds streelde Kota's vingers rustig voor Jake zijn vacht heen. Hij blafte zachtjes dat ze dankzij hem inderdaad nergens heen kon, Kota haalde haar schouders op 'Ach zo'n ramp is het nou ook weer niet, misschien dat ik me nu eindelijk leer rustig te houden.' zei ze met een glimlach. Ze voelde zijn kop even omhoogkomen onder haar hand. Hij leek zich te bedenken en ging weer even liggen, opeens kreeg ze een natte neus tegen haar wang, en al snel een tong. Lachend veegde Kota met haar mouw het kwijl van haar gezicht. 'Je hoeft me niet onder te kwijlen hoor. Ik zal wel aan je blijven hangen als je dat gelukkig maakt.' zei ze 'afkeurend'. Hij ging weer liggen en ze voelde hoe hij flink begon te zuchten, was zijn leven zo zwaar?! Ze had geen antwoord gekregen op haar vraag, maarja ze had zelf ook geen antwoord gegeven op zijn vraag. Zijn vacht onder haar vingers verdween en ze voelde gewone haren, haar blik gleed naar Jake die nu als mens op het bed zat. Ze voelde zijn vingers over haar wang gaan, even stokte haar adem onder de aanraking. Ze zag zijn lippen van elkaar gaan maar ze vonden elkaar al snel weer omdat er geen geluid kwam.

Ze zag hoe hij in kleermakers zit ging zitten en vroeg met een nogal gemene grijns als je het haar vroeg. Wat nu? Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan, hij lokte haar uit dat was tenminste de indruk die ze kreeg. 'Geen idee, het is best wel laat.. of moet ik zeggen vroeg?' zei ze kalm. Ze kwam iets omhoog van het bed en liet haar benen over het matras bij het voeteneind er overheen hangen en legde haar hoofd neer op Jake's gekruiste benen en deed haar ogen dicht. Hij wou haar aandacht, hij kreeg haar aandacht, wat hij kon, kon zij ook.

Jake zijn hart ging redelijk snel en hij had het ontzettend warm. Buiten was het nog donker zijn klok toonde drie uur ’s nachts aan. Nog steeds in kleermakerszit wachtte hij op haar antwoord, als ze deze keer meteen eentje zou geven. Zijn grijns was nog steeds op zijn lippen. Ze keek met opgetrokken wenkbrauwen, hij wou wel eens haar gedachten weten nu. 'Geen idee, het is best wel laat.. of moet ik zeggen vroeg?' hij haalde even zijn schouders op, “Drie uur, waarschijnlijk vroeg.” Ondertussen bewoog ze, liet haar benen over bed hangen en ging met haar hoofd op zijn schoot liggen. Ze bleef rustig liggen met gesloten ogen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Hij haalde paar keer diep adem, dit was niets voor hem. Meisjes renden weg van hem, gingen niet bij hem liggen. Maar was dit niet wat hij uit lokte? Onbewust, als dat mogelijk was. Met zijn hand ging hij door haar haren en bleef stil. Het was rustig, beetje licht scheen naar binnen waardoor hij enkel de schaduwen van haar gelaat zag. Er was een wereld van verschil tussen nu en enkele uurtjes geleden. “Als je wilt slapen…” zei hij, want ze leek echt moe. Dan moest ze gaan slapen voor zijn benen begonnen te slapen.

Wat ongemakkelijk bewoog hij zijn lichaam, niet dat hij haar echt weg wou. Maar zijn benen begonnen nu echt te slapen en dat was irritant. Hij boog zich naar voren en liet zijn gezicht een eindje boven de hare hangen terwijl hij zijn handen naast haar zette. “Hoi.” Zei hij glimlachend. “Weet je, ik heb je nog nooit zo bekeken.” En stak als een klein kind zijn tong uit. “Maar de reden waarom ik hier ben, mijn benen slapen.” En trok zijn benen vanonder haar hoofd zodat ze met een zachte plof op de matras terecht kwam. Voorzichtig kroop hij naar achteren zodat hij niet meer zo over haar hing en ging even naast haar zitten. Ze zag er moe uit en zelf voelde hij ook de hyperactiviteit verdwijnen. Hij wreef met zijn hand door haar haren zodat deze helemaal in de war lagen, knipoogde en ging in zijn eigen bed liggen. Na enkele minuutjes piekeren en opzij kijken wat Kota deed viel hij in slaap.

Ze kon de warmte van zijn lichaam voelen, wat best wel prettig was al had Kota het niet bepaald koud. Het snelle kloppen van zijn hart trok wel haar aandacht, meestal klopten wolven harten niet zo snel hij zei dat het drie uur was ongeveer dus vroeg. Ze hield haar ogen gesloten en genoot van de rust die ze vond bij hem. Hij streek met zijn vingers door haar haren zoals ze had gedaan toen hij nog in zijn wolven gedaante was geweest. Ze zag door haar oogleden wel licht schijnsel dat van de maan moest zijn maar stoorde zich er niet aan. Als je echt wilt slapen, begon hij maar bleef toen weer stil, ze merkte dat hij wat onhandig bewoog. Zijn gezicht hing boven het hare en zijn handen stonden naast haar hoofd. Langzaam deed Kota haar ogen open en keek hem recht aan. Hij begroeten haar met een glimlach en zei dat hij haar nog nooit zo had bekeken. Maar de echte reden dat hij boven haar hing was omdat zijn benen sliepen, en daarna voelde ze zijn benen weg gaan en kwam haar hoofd op het matras te liggen. Hij ging daarna naast het bed zitten, 'Slaap lekker.' zei Kota zacht. Terwijl Jake naar zijn eigen bed strompelde en neer ploften. Hij keek nog een keer naar haar en toen zag ze zijn ogen dicht vallen en na even te wachten viel hij in een diepe slaap. Ze hoorde zijn hartslag weer kalmeren.

Haar ogen gingen de kamer door, ze had weer een plek waar ze zich kon vestigen, en een plek waar ze thuis kon komen. Oké het was vies en rommelig, maar daar viel wel mee te leven. Voorzichtig deed ze haar schoenen uit en zetten die bij het voeteneind op de grond. Ze keek naar haar eigen bed en daarna naar de slapende Jake, voorzichtig stond ze op en leunde zoveel mogelijk op haar goede been en strompelde de twee stappen die tussen hun bedden zat. En kroop tegen de slapende Jake aan en krulde zich tegen hem op. Haar gezicht tegen zijn borstkas en haar haren hingen deels over de rand van het bed. Kota sloot haar ogen weer en bleef rustig liggen. En viel daarna ook in slaap, eindelijk weer veilig sinds dat ze haar familie kwijt was geraakt en niet meer bij de wilde wolven had geleefd.

Jake voelde dat hij in een diepe slaap was terecht gekomen. Hij kon zich niets meer herinneren van wat er nog gebeurt was. Hij besefte zelfs niet dat hij sliep, alleen dat er plots een warmte bron naast hem terecht kwam. Daarna herinnerde hij niets meer, enkel een droom, een nachtmerrie. Hij moest lopen, rennen voor zijn leven. Iemand liep bij hem, hield zijn hand vast en hij riep dat alles goed zou komen maar zo voelde het niet. Er was chaos, alsof de derde wereldoorlog was uitgebroken. Hij keek opzij en zag iemand maar wist niet wie. Zo ging het nog door maar alles was wazig en de meeste stukjes kon hij niet meer herinneren. Die warmte van voorheen voelde hij nu op zijn borstkast, het leek wel alsof zijn hart van vuur was. Plots vond hij controle over zijn ledematen en trok zijn hand naar zijn borstkast maar raakte iets aan. Hij deed zijn ogen open, zag dat er nog maar enkele minuten waren verstreken en tot zijn grote verbazing zag hij dat Kota naast hem lag. Met zijn andere hand wreef hij in zijn ogen, controleren of hij niet sliep maar dit was echt.
Ze leek te slapen, waarom was ze bij hem gekropen? Jake probeerde zo min mogelijk vragen te stellen die toch niet zouden worden beantwoord. Hij keek nog eens, om te controleren, maar het leek geen grap of een illusie te zijn. Feitelijk lag hij ongemakkelijk maar wou haar niet wakker maken. Zo stil en voorzichtig mogelijk legde hij zijn arm om haar heen, maar dat was niet veel beter. Een zucht ontsnapte zijn keelgat en hij probeerde zijn arm onder haar nek te plaatsen. Wanneer ze een teken van ‘wakker worden’ gaf bleef hij stil liggen tot ze weer vast sliep. Na zo’n tien minuten foefelen lag hij goed, op zijn zijde met zijn gezicht naar haar gericht. Ze lag nog steeds tegen zijn borstkast en haar adem voelde prettig tegen zijn shirt. “Wat moet ik toch met jou?” fluisterde hij en drukte zijn lippen op haar kruin. Met zijn voorhoofd tegen haar viel hij voor een tweede keer in slaap en deze keer werd hij niet snel wakker.

Het voelde vertrouwd om bij iemand te liggen, haar e zusje had vaak bij haar in bed gelegen als die een nachtmerrie had gehad of ze niet kon slapen. Al was het nu Kota die bij Jake was gekropen omdat ze niet hield van alleen slapen. Ze droomde zelf eigenlijk zelden nog, ze zag flitsen van toekomst, verleden en heden als ze sliep. Misschien dat ze het daarom zo weinig had gedaan laatste tijd, omdat tot nu toe haar toekomst er alles behalve leuk had uitgezien. De flitsen uit het verleden waren het prettigst, dan zag ze haar familie tenminste nog, want in haar toekomst kwamen ze voor noch haar heden. Er drong iets haar hoofd binnen dat niet van haar was, ze zag Jake rennen hij trok haar mee aan haar hand. Het leek wel alsof er een oorlog was uitgebroken, Kota riep wanhopig dat hij kon stoppen met rennen en dat alles goed zou komen. Maar toen hij opzij keek leek hij haar niet te zien, want hij stopten niet. De nachtmerrie van Jake was net zo abrupt verdwenen in haar hoofd als dat hij tevoorschijn was gekomen. Even was ze verbluft, Kairi had een keer haar droom gedeeld, maar nooit had ze het bij een vreemde gevoeld. Het voelde.. raar, haar slaap werd minder diep en ze voelde een hand bij haar slaap.

Even bewoog ze omdat ze iets onder haar hoofd voelde, maar toen was het weer weg en sliep ze weer licht door. Ze hoorde een stem die leek van heel ver te komen. 'Wat moet ik toch met jou?' hoorde ze. Ze voelde iets op haar kruin, maar reageerde daar niet op. 'Marry me.' fluisterde ze, waarom wist ze niet het is wat ze vroeger tegen haar vader had gezegd, ze had met haar vader willen trouwen omdat hij zo lief was geweest vroeger. Die herinneringen kwamen naar boven met die woorden, waarvan ze niet wist dat ze ze ook daadwerkelijk uitgesproken had.

Jake wou eigenlijk rustig liggen, maar Kota was bij hem komen liggen. Goed, dat was geen probleem dan had hij wat warmte naast hem. Nu hij goed lag voelde hij dat hij klaar was om te gaan slapen, diep en vast. Zijn arm om Kota heen geslagen, zijn vrije hand op haar heup. Onbewust drukte hij haar tegen zich aan en voelde koude voeten tegen zijn benen. Zijn oogleden werden zwaar en hij begon weg te zakken in een diepe slaap. Hij zou in een diepe slaap zijn gevallen als zijn gevoelige wolven oren niet iets oppikten, 'Marry me.' Hij wist zeker dat hij het niet had gedroomd en dat Kota haar woorden waren. “Wat?!” zei hij luid en schrok uit zijn bed, letterlijk. Met en dreun viel hij op de grond en trok daarbij het deken met zich mee. “Aww~” en wreef over zijn achterwerk die wel verlamd leek. Plots drong het tot hem door dat ze het ook in haar droom had kunnen zeggen, maar zoiets zeg je toch niet in een droom?

Voorzichtig stond hij recht en keek haar aan, was ze aan het dromen of meende ze dat nu? “Zeg, besef jij eigenlijk wat jij mij aandoet?” vroeg hij met een glimlach en wreef nog steeds over zijn achterwerk. Hij trok het deken terug op het bed en dekte Kota ermee. Jake nam rustig plaats naast haar, nam haar handen vast, “Natuurlijk wil ik met je trouwen.” Zei hij met een knipoog maar voelde toch niet zo op zijn gemak. Wat als… als ze iets voelde voor hem? Niet dat Kota van hem zou houden, ze haatte hem in het begin en dat kon toch op enkele uren niet veranderen? Jake bracht haar handen naar zijn gezicht en drukte zijn lippen erop, “Mevrouw…” toen besefte Jake dat hij geen familienaam had. “Eum, ik heb geen familienaam dus het wordt Mevrouw de Wolf.” en liet haar handen los.

Zijn lichaam straalde gewoon warmte uit, rustig doezelde Kota verder weg, opeens schrok Jake wakker en tuimelde op een of andere manier van het bed en schreeuwde keihard 'Wat?!' waardoor Kota haar ogen open sprongen. En ze veerde half omhoog klaar om weg te rennen als het nodig was.. Al zou het niet gaan met haar knie momenteel, en dat kwam al snel weer in haar op. Geschrokken keek ze naar Jake die over zijn achterwerk wreef en auw zei. Wat had die jongen ook gedaan? Hij vroeg of ze wel besefte wat ze hem aan deed, maar zijn glimlach maakten de opmerking alleen nog maar raarder. Ze wist niet waar hij het over had, ze keek hoe hij ging zitten naast haar en het deken dat hij half van het bed had gesleurd weer over haar heen legde. Hij pakten haar hand en zei dat hij natuurlijk met haar wilde trouwen. Ze deed haar mond open om wat te zeggen, maar was eigenlijk te verbijsterd, wat had ze gemist dat hij opeens met haar wilde trouwen? Hij begon over dat hij geen familie naam had en dat ze daarom dan mevrouw de Wolf zou heten.
Kota keek van hun verstrengelde handen naar zijn gezicht 'Waar heb je het over?' zei ze met een vragende blik. Ze legde haar vrije hand tegen zijn gezicht 'Heb je je ergens bezeerd tijdens je val?' vroeg ze bezorgd. Ergens schaamde ze zich, misschien was hij wel geschrokken omdat ze tegen hem aan was gaan liggen.. 'Sorry, ik had niet bij je moeten gaan liggen.' zei ze terwijl ze haar hand van zijn wang liet glijden en de dekens beet pakten en haar ogen naar beneden gericht. Een schuldgevoel bekroop haar, ze was zo stom geweest.. Maar ze had enig gezelschap gemist sinds de wolven weg waren getrokken. Sinds ze hun had achter gelaten, en Jake voelde op een rare manier zo vertrouwd dat ze het eigenlijk had gedaan zonder te denken over de gevolgen.
Misschien had ze hem hierdoor wel gekwetst, want het was niet dat ze beste vrienden waren ofzo. Was het wel zo'n goed idee geweest naar deze school te gaan, was Jake niet beter af geweest als hij haar bij haar spullen had achter gelaten en alleen was terug gegaan. Hij hoorde hier, maar was er wel plek voor Kota?

Jake kon zichzelf wel voor zijn kop slaan toen Kota verbaasd reageerde. Hij ging zich niet zo snel schamen maar nu voelde hij zich heel klein. Zijn gezicht kreeg een warme gloed onder haar hand toen hij besefte dat ze het zich niet meer herinnerde. Of had hij het zich allemaal ingebeeld? Ow god hates me… dacht hij. 'Sorry, ik had niet bij je moeten gaan liggen.' Zei ze plots waardoor zijn verbazing alleen maar groter werd. “Sorry? Waarom zeg je sorry?” hij werd nu bezorgd om zijn actie, had hij iets mis gedaan? Ja, hij had haar wakker gemaakt en haar zowat ten huwelijk gevraagd omdat hij zich iets had ingebeeld. Met zijn beide handen nam hij haar gezicht vast zodat ze op zou kijken. “Hey, luister ik vind het totaal niet erg dat je bij me bent komen liggen anders had ik je wel eruit geduwd.” Zijn stem was vast en serieus. Hij zuchtte even en ging met zijn hand door zijn haren, schudde zijn hoofd en lachte lichtjes. “Weet je eigenlijk wat je hebt gezegd?” ze keek enkel verbaasder waardoor Jake bijna in een lach schoot. “Je vroeg me ten huwelijk.” Zei hij met een grijns van oor tot oor. Maar ze leek er niet echt blij mee, wat was er? Terug maakte hij zich wat zorgen, was het zijn schuld? Wat ongemakkelijk schoof hij dichterbij, nam haar beet en trok haar tegen zich aan. “Hey, het spijt me, ok?” zijn rug leunde tegen de muur van hun kamer. Hij had haar hoofd tegen zijn borstkast gedrukt, of ze dat nu wou of niet. Lichtjes wiegde hij wat heen en weer, alsof hij haar wou troosten. Met zijn hand ging hij door haar haren en legde zijn kin op haar kruin. “Wat is er?” vroeg hij na een lange stilte.

Hij vroeg verbaasd en bezorgd dat was te horen in zijn stem waarom ze sorry zei, hij nam haar gezicht in zijn beide handen en zorgde dat ze hem aan moest kijken. Hij zei dat hij het niet erg had gevonden dat ze bij hem had gelegen omdat ze er anders wel uitgeduwd was. Hij vroeg haar of ze uberhaupt wel had geweten wat ze tegen hem had gezegd, had ze iets gezegd dan? Tot voor even had ze geprobeerd te slapen, of toch niet? Ow god.. ging er door haar hoofd heen, het zou toch niet waar wezen.. Hij zei dat ze hem ten huwelijk had gevraagd, en hij grijnsde er breed bij. Was hij er blij mee geweest, dat de grootste trut hem had gevraagd haar te trouwen? Ze beet op haar lip en besefte dat hij gehoord had wat ze in haar droom of eigenlijk herinnering aan haar vader had gezegd toen ze nog klein was geweest. Hij zei dat het hem speet en hij trok haar tegen zijn borstkas aan en ze werd zachtjes heen en weer gewiegd. Ze voelde zijn hand door haar haren gaan en zijn kin rusten op haar kruin. Zoals hij in de paar korte uren al zo vaak had gedaan, dat het al bijna gewoon was geworden. Hij vroeg na een lange stilte wat er was. Ze keek naar de muur en zag zijn borstkas op en neer gaan, ze hoorde zijn hart onder haar oor kloppen. Moest ze hem vertellen over dromen delen?

'Heb je ooit wel eens een herinnering of droom gedeeld?' vroeg ze zacht. 'En dan bedoel ik niet simpel iets vertellen, maar het ook daadwerkelijk mee beleven.' mompelde ze. 'Je hoorde wat ik als klein meisje tegen mijn vader zei..' Even leek zijn hartslag verdwenen of van heel ver te komen waardoor het vertraagd geregistreerd werd door Kota's oren. Haar vingers tasten zijn buik af en gleden langs zijn zij naar beneden naar het matras en vond daar zijn hand en pakten die beet. 'Mijn zusje deelde dromen, andere nooit.' zei ze. Het deed pijn, de afwezigheid van haar vader en zusje, omdat ze wist dat de kans groot was dat ze beide dood waren. Ze hief zijn hand op en drukte die tegen haar lippen en kuste die zacht. Haar enige vriend, en nu maakten ze hem al gek.. 'Volgens mij was je beter af als je mij had achter gelaten in het bos.' voegde ze er fluisterend aan toe terwijl haar lippen nog steeds tegen de huid van zijn hand rusten.

Het bleef even stil maar Jake loste zijn grip op haar niet, in tegendeel. Haar vasthouden voelde vertrouwd, het leek wel een houvast te zijn voor hem. Uiteindelijk verstoorde ze de stilte, 'Heb je ooit wel eens een herinnering of droom gedeeld? En dan bedoel ik niet simpel iets vertellen, maar het ook daadwerkelijk mee beleven.' Hij stopte met wiegen en dacht na. 'Je hoorde wat ik als klein meisje tegen mijn vader zei..' zijn hart leek even stil te staan. Zo had hij er nog nooit over gedacht, dat hij iemands zijn droom zou meebeleven. Het feit dat hij haar iets had horen zeggen van vroeger was vreemd… eerst het feit dat ze elkaar al hadden tegen gekomen en nu dit? Wat was dit gevoel, waren ze verbonden ofzo? Misschien zijn ze familie, dacht hij verbaasd. Hij kende zijn ouders niet dus het kon wel… het gaf hem de rilling over zijn ruggengraat.

Hij voelde haar hand tegen zijn buik aan naar beneden glijden. Even stokte zijn adem, waarom betastte ze hem nu zo plots? Haar hand greep uiteindelijk de zijne en even moest hij lachen om zijn eigen gedachten. 'Mijn zusje deelde dromen, andere nooit.' Jake wist niet wat te zeggen, moest of kon hij iets zeggen? “Voor zo ver ik weet niet… ik heb geen broers of zussen naar mijn weten.” Ze bracht hun verstrengelde handen naar haar lippen en plaatste die erop. Jake voelde zich vreemd, verdwaasd in zijn hoofd. 'Volgens mij was je beter af als je mij had achter gelaten in het bos.' Aw, dat deed pijn. Hij rukte haar zowat van zijn borstkast en hield haar stevig vast voor haar en bracht zijn gezicht voor de hare. Er klonk iets van woede door in zijn stem, “Zeg dat nooit meer. Ik neem nooit zomaar iemand mee. Ik zit nooit zomaar met iemand in een kleine ruimte. Ik zit nooit zomaar met iemand op MIJN bed in MIJN armen.” Er klonk een grom in zijn borstkast, van de wolf in hem. Hopelijk was het duidelijk genoeg voor haar, hij wou het nooit meer horen, nooit.

Hij merkte dat zijn handen wel stevig om die van Kota waren en ze bijna verpletterde. Hij liet ze wat losser maar hield haar handen nog steeds vast. “Luister, je betekend iets voor me. Wat weet ik nog niet.” dat waren zijn laatste woorden. Hij ging uitgeput liggen alsof hij kilometers had gelopen en trok haar mee op de matras.

Het lot leek met hun te spelen, het had ze elke keer weer bij elkaar gebracht. Hij leek niet te weten wat hij moest zeggen na wat ze hem had verteld, al was het ook niet bepaald iets wat je elke dag hoorde. Jake zei dat hij naar zijn weet geen broers of zussen had gehad. Al wist Kota wel heel zeker dat Kairi haar enige zusje was en ze voor de rest geen broers had. Maar dat zei ze maar niet, want dat wilde hij vast niet horen momenteel. Toen ze begon over het haar achterlaten beter was, voelde ze hoe zijn borstkas onder haar vandaan verdween en hij haar armen stevig beed hield, “Zeg dat nooit meer. Ik neem nooit zomaar iemand
mee. Ik zit nooit zomaar met iemand in een kleine ruimte. Ik zit nooit
zomaar met iemand op MIJN bed in MIJN armen.” Zijn stem was simpel gezegd woedend te noemen ze hoorde er zelfs een grom door heen klinken, zijn wolven kant speelden weer op. Ze had vaak genoeg wolven horen grommen, maar deze keer raakten het haar echt. Hij was boos door haar woorden. Ze voelde steeds meer waar zijn handen haar handen omsloten en het begon een beetje pijn te doen. Had hij enig idee hoeveel kracht hij in zijn handen had?

Ze klemde haar kaken op elkaar om niks te laten merken, hij zei dat ze iets voor hem betekende maar hij nog niet wist wat. Terwijl hij die woorden zei keek ze hem niet aan. Omdat het waarschijnlijk beter was voor hem om niks om haar te geven. Jake ging weer liggen en hij trok haar mee waardoor ze naast hem kwam te liggen maar wel met wat ruimte tussen hun. Kota voelde hoe zijn grip rond haar handen verminderde en ze zuchten zacht. Er was een simpele manier om hem uit zijn dromenland te halen, ze haalde kalm even adem en legde haar handen tegen zijn wangen. Drukte zacht haar lippen op de zijne maybe he will hate me, but that would be the best for him...Een paar tranen vonden hun weg over haar wangen terwijl haar lichaam dichter bij het zijne kwam.

Kota ging naast hem liggen, op een geruimere afstand dan voorheen wat hij wel jammer vond. Dit was niet zijn bedoeling geweest. Zijn hand hield nog steeds de hare vast maar heel zwak. Hij hoorde haar zuchtten maar ze was relatief kalm. Misschien drong het eindelijk tot haar door dat ze niet zo afschuwelijk was als in het begin. Jake begon haar graag te hebben, iets wat hij niet kon herinneren. Iemand graag hebben, graag zien… Ja, het oude vrouwtje van het weeshuis was de enige persoon dat hij ooit graag heeft gezien. Ze liet zijn handen los, hij hoorde hoe ze haar ademhaling zo rustig mogelijk probeerde te houden. Jake voelde hoe haar handen zijn gezicht vast hielden. Hij kreeg nooit de kans om zelfs maar even verbaasd te kijken of ze had haar lippen al op de zijne gepland.

Het eerste moment wou hij haar weg duwen, roepen waarom ze dat deed. Vragen waarom ze hem zo plots misbruikte, alsof ze wist dat hij een vreemd gevoel had voor haar. Maar de seconden tikten voorbij en hij deed niets en voelde hoe ze dichter naar hem toe kwam. Zijn hart leek wel te kloppen om uit zijn borstkast te kunnen springen. Jake zijn gedachten gingen op volle toeren en van alles ging er door zijn hoofd maar er waren nog maar enkele seconden gepasseerd. Eigenlijk had hij geen idee wat te doen, een meisje zoende hem…? Ja, dat was een feit, besefte hij. Zijn eerste kus… en dat van iemand waarvan hij niet eens wist of het gemeend was of om hem te ‘misbruiken’. Uiteindelijk liet hij zijn hand op haar rug rusten waarna deze naar boven gleed naar haar haren. Er moest wel een minuut verstreken zijn toen hij goed en wel besefte wat er gebeurde. Voorzichtig duwde hij haar weg en keek haar vragend aan, een glimlach onderdrukkend, “Wat… doe je?”

Wat moest hij nu gaan denken? Eigenlijk haatte hij haar half om wat ze had gedaan. Aan de andere kant… voelde hij het omgekeerde. Maar dat kon niet mogelijk zijn, hij kon zich niet binden aan iemand. Hoe moest dat voelen? Was dat het gevoel, dat wou hij niet geloven. Woede borrelde op maar het was… gewoon vreemd. “Waarom misbruik je me zo?” vroeg hij nu ietwat kwader want het was niet fijn om te weten dat hij misschien wel misbruikt werd door een meisje. Zijn vingers zaten nog steeds verstrengeld in haar bruine haren en even kreeg hij zin om haar gezicht weer naar de zijne te duwen. “Ik heb ook een hart, weet je? Dit was de eerste keer…” de gedachte dat ze hem had misbruikt werd nu zwaarder en het deed pijn. Hij liet haar los en zette zich recht tegen de muur achter hem. Zijn knieën opgetrokken met zijn armen erom heen geslagen. Wat wou ze van hem. Wat wou ze duidelijk maken? Hopelijk moest hij het niet vragen en gaf ze uit zichzelf wel antwoorden.

Ze voelde zich schuldig, nog schuldiger dan normaal wat deed ze deze jongen eigenlijk aan. Hij had een verleden waar ze depressief van kon worden en dan was zij er ook nog eens bij gekomen. Hij hield haar niet tegen, terwijl dat heel tegenstrijdig was met zijn eerdere gedrag. Ze voelde bittere tranen stromen om het feit dat hij haar niet weg duwden. Het klonk raar, zelfs in haar eigen hoofd maar ze wilde dat hij besefte dat ze niet goed was voor hem. Maar zijn hand streek over haar rug en ging naar haar haren. Uiteindelijk zorgde hij dat ze wat van hem af kwam. Hij vroeg haar wat ze deed, en glimlachte hij daar bijna? Hij vroeg waarom ze hem misbruikten, ze voelde pijn in haar hart. Ze liet een gekwelde en gesmoorde piep horen, hij begon over dat hij ook een hart had en dat het zijn eerste keer was.

Ze voelde hoe hij tegen de muur aan ging zitten, 'Denk je dat ik zo laag ben je te misbruiken... Denk je dat ik niet weet dat je een hart hebt?' zei ze zacht. Ze haalde huiverend adem en voelde de tranen die van haar wangen stroomden op haar handpalmen vallen.
'Trying not to need you, is tearing me apart
Can't see the silver lining, from down here on the floor
And I just keep on trying, but I don't know what for
'Cause trying not to love you
Only makes me love you more.' fluisterde ze.
Waarom gaf ze meer om Jake terwijl ze zo wanhopig probeerde hem te laten inzien dat ze niets voor hem was, dat hij een lief iemand nodig had, dat wat Kota nooit meer echt zou worden. Ze zakten van Jake zijn bed af en voelde haar knie bonzen, ze zakte half door haar pijnlijke been en leunde naar voren zodat ze op haar eigen matras kwam. Ze kroop erop en werd misselijk van de pijn in haar knie. Maar ze verdiende het door wat ze Jake aandeed.

Misschien was wat hij had gezegd verkeerd, maar wat zij had gedaan was niet veel beter. Of wel? 'Denk je dat ik zo laag ben je te misbruiken... Denk je dat ik niet weet dat je een hart hebt?' hij hoorde haar adem nemen maar het stokte een beetje. Nu begon hij een schuld gevoel te krijgen na wat zij had gedaan. “Waarom kus~?” zijn vraag kwam niet verder toen ze een vers vertelde van een lied. Hij luisterde aandachtig naar de inhoud en keek terwijl naar haar betraande gezicht. Het deed pijn maar aan de andere kant verdiende ze het om zo te huilen. Maar de tekst… hij besefte ergens dat ze het niet had gedaan om hem te misbruiken maar waarom zeg ze dan gewoon niet?

Het einde klonk meer als een gefluister en gelukkig kon Jake alles horen. Hij wist niet of ze nu toegaf dat ze iets voelde voor hem? Ze kroop van zijn bed, zakte half in elkaar waardoor Jake zowat recht sprong, en uiteindelijk ging ze in haar eigen bed liggen. Jake zat in een tweestrijd, ze zei niets en hij wou antwoorden. Uiteindelijk kroop hij uit zijn eigen bed, keek haar streng aan dus moest ze niet denken om hem weg te jagen, en nestelde zich naast haar. Hij zuchtte en begon toen, “Jij bent echt ongelofelijk. Ergens wil ik je uit schelden en uit het raam gooien.” Zijn stem klonk gemeend maar zijn gezicht stond eerder bezorgd en vragend. “Maar aan de andere kant…” gaf hij toe, ze moest dat wel begrijpen. “Geef eerlijk toe, wat voel je voor me? Want er heeft nog nooit iemand mij gezoend.” Daar voelde hij zich een beetje beschaamd bij, niet dat hij dacht dat zij ooit al eens heeft gezoend. Op deze nacht/ochtend na dan.

Een glimlach verscheen rond zijn lippen, hoe het mogelijk was op dit moment wist hij niet. “Ik bedenk me plots, dat ik gevoelens voor je krijg ondanks hoe je bent. Misschien… hou ik er gewoon van.” Het klonk bijna als een grap maar zoiets zeggen lag niet in zijn aard. Ze kenden elkaar amper en eigenlijk wou hij niet zomaar iets beginnen met de eerste de beste. Al hadden ze wel veel dingen gemeen… zo was zij niet zo’n trutje die zich liet doen maar ook wel een lieve en misschien wel romantische kant heeft. Zijn gedachten leken even niet van hem te zijn maar hij hield ze ook niet tegen. Rustig bewoog hij wat naar haar toe, gaf haar de kans om terug te krabbelen maar dat deed ze niet. Misschien was ze wel bevroren maar daar wou hij niet aan denken. Eigenlijk wist hij niet waar ze het lef had gehaald of hoe ze wist hoe ze het moest doen, maar Jake kopieerde dan maar wat zij enkele minuten geleden had gedaan en zoende haar. Als ze niets voor hem voelde, wat hij betwijfelde, kon ze hem gewoon weg duwen en zou hij leren leven met dat feit.

Hij had willen weten waarom ze hem kusten, maar op die vraag kreeg hij geen antwoord van haar. En ze werd overspoeld door misselijkheid van de pijn in haar knie. Ze sloot haar ogen terwijl de voelde waar haar tranen stromen over haar wangen hadden gevormd. Haar hoofd deed pijn en ze was in de war, het hoorde niet. Dit alles, wat was dat eigenlijk als ze er echt over na dacht. Het houden van iemand, maar was dat niet precies wat ze wel hoorde te doen? Te houden van iemand waar ze om gaf.. Hij kwam van zijn eigen bed af, en keek haar streng aan, hij vond haar ongeloofelijk en wilde haar aan de ene kant het raam uitgooien en uitschelden. Doe het maar, dacht ze, ik zou niet eens proberen te veranderen om te vliegen. Maar er was ook een andere kant, ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem. “Geef eerlijk toe, wat voel je voor me? Want er heeft nog nooit iemand mij gezoend.” Ow god ze moest eerlijk zijn tegen hem, dat zou nog wat worden..

Hij bedacht zich plots met een glimlach dat hij gevoelens voor haar kreeg ondanks dat ze was zoals ze was. 'I can't stop liking the sound of your beating heart.' fluisterde ze. Toen hij dichterbij kwam bleef ze liggen en verroerde geen spier. Haar ogen keken naar zijn gezicht, en ze wist wat hij wilde doen. Maar ze kon geen redenen meer vinden om weg te rennen, hem weg te duwen. Het enige wat ze nog kon denken was zijn lichaam tegen het hare zijn warmte voelen. Zijn geur ruiken, en toen drukte hij zijn lippen op de hare. Kota sloot haar ogen terwijl haar vingers over zijn wang streken, zacht en innig kuste ze hem terug. Het had geen zin meer, ze zou het niet meer kunnen winnen, ze kon hem niet meer buitensluiten. En misschien, wilde ze dat ook niet meer.

Het was vreemd om bij een meisje te zijn op deze manier, zeker na alles dat er was gebeurt. Hij wist eigenlijk niet wat te denken. Moest hij nu van haar houden? Als dit liefde was, dan was het ingewikkelder dan hij ooit had kunnen denken. Hij zag hoe ze haar ogen sloot, rustig volgde hij haar voorbeeld eigenlijk niet wetend wat te doen. Het leek voor haar zo simpel of waren dat zijn gedachten? Plots voelde het anders, haar manier terwijl voelde hij haar koude hand op zijn wang. Hij nam deze vast en legde die in zijn nek. Wat onhandig schoof hij dichter tegen haar aan maar liet haar los. Jake voelde iets van zenuwen terwijl hij haar aankeek, er waren nog steeds tranen te zien. “Als je blijft huilen wordt dit echt niets.” Zei hij met een zucht waar er wat trillingen in zaten, nog steeds door die zenuwen. Een kleine glimlach was rond zijn lippen te zien, er waren nog vele vragen die in zijn hoofd rond spookten.

Buiten werd het lichter en dat wou hij niet, als er licht was wou dat zeggen dat de dag eraan kwam. Dan wou dat zeggen dat ze naar buiten moesten, tenzij ze een hele dag gingen vragen stellen aan elkaar en in die vermufte kamer gingen blijven. Hoe dan ook, hij zat met één vraag die voor hem belangrijk was. “Hoe komt het dat jij dit zo goed kunt?” zijn gezicht stond helemaal rood want dit alles was nogal nieuw. Zij leek er verstand van te hebben, dan mocht ze dat eens zeggen. Hij ging wat rechter op zitten tegen de muur, legde zijn arm beschermend rond haar schouder. Zijn ademhaling was zwaar, zijn hoofd helemaal in de war. Hij was hopeloos, verliefd? Wanhopig omdat hij hier niets van wist? Met zijn vrije hand wreef hij over zijn hoofd in de hoop alle twijfels en vragen te laten verdwijnen.

Hij zei dat als ze bleef huilen het niks zou worden, owja dat moest ze ook echt horen.. Ze veegde met de muis van haar hand over haar wangen en hij kwam weer dichterbij en legde haar hand die over zijn wang had gestreken in zijn nek. Was die jongen nou zo warm of was zij nou zo koud.. Tot haar grote teleurstelling was er al licht te zien door het raam. Het zou dag worden, en de rust van de avond kon hun niet meer afschermen. Over een paar uur zou de school barsten van het leven vermoeden ze. Ze voelde gelijk een afkeer terug komen tegen deze plek, ze wilde stiekem weer terug naar de boom van waaruit ze deze school had bestudeerd. Lekker veilig ver van alles. Een beetje de kat uit de boom kijken, dat was haar fijnste bezigheid. Opeens ging Jake op haar bed tegen de muur aan zitten en Kota ging voorzichtig ook overeind zitten en kwam tegen hem aan te zitten omdat Jake zijn arm rond haar schouders had gelegd. Hij vroeg hoe het kwam dat ze zo goed hier in was. In wat precies?

Al bedacht ze dat hij het over dat ze hem zo recht aan had gekust zonder allemaal raar te doen. Op dat moment had ze geen enkel sprankje van verlegenheid laten zien. Waarom eigenlijk niet? Het was nou niet bepaald dat ze ooit iemand had gekust naast Jake een paar minuten geleden. 'Ik kan het niet goed, ik doe gewoon wat mijn hart me zegt.' zei ze kalmpjes als antwoord. Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder liggen. 'De dag komt al weer veel te snel denk je ook niet.' zei ze zacht.

Terwijl de warme zonnen stralen zijn gezicht streelden wachtte hij op een antwoord. Wat er in de laatste paar uur was gebeurt kon hij met niets anders in zijn leven vergelijken. De zenuwen waren over en eindelijk begon hij te kalmeren. Niet dat hij echt in paniek was… of toch een beetje. Jake vroeg uiteindelijk naar de reden waarom ze er zo goed in was, haar antwoord klonk eigenlijk wel logisch. 'Ik kan het niet goed, ik doe gewoon wat mijn hart me zegt.' Juist ja… dacht hij, was dat ook niet wat hij deed? “Wel, dan doet je hart het goed.” Zei hij met een glimlach en legde zijn hoofd tegen de hare die ondertussen al op zijn schouder rustte. 'De dag komt al weer veel te snel denk je ook niet.' zijn ogen keken naar buiten waar de zon telkens in hoogte won. Hij zuchtte diep, eigenlijk wist hij niet wat te doen. “Laten we nog wat slaap vatten voor het middag wordt.” Zachtjes duwde hij haar van zijn schouder, stond recht en trok de gordijnen helemaal dicht zodat er geen stralen naar binnen konden schijnen.

Hij kroop terug naast Kota in het bed en trok haar zowat naar beneden zodat ze met haar hoofd op het kussen lag. Even trok hij zijn wenkbrauw op, onder de indruk dat hij dat had gedaan… dat hij überhaupt zoveel macht had. Kota was dan ook tenger… Jake ging naast haar liggen met zijn arm om haar heen, “Vind je toch niet erg, he?” maar wat ze ook zou hebben gezegd, zijn arm lag er al. Hij was blij toen hij haar vermoeide ogen zag en geleidelijk aan viel ze in slaap. Jake staarde naar haar gezicht, iedere lijn bekeek hij en dacht na. Het was allemaal vreemd, hij voelde wel iets voor haar dat kon hij niet ontkennen maar of hij na enkele uren wel iets kon hebben? Waarschijnlijk niet, zelfs iemand zoals hij die stal en op straat leefde, tot kort, heeft tijd nodig.

De tijd tikte voorbij, de zon kwam hoger te staan en algauw besefte Jake dat hij niet moe was. Zo voorzichtig mogelijk probeerde hij uit bed te stappen zonder Kota wakker te maken. Ergens tussen de rommel vond hij een pen en een stukje papier. Hopelijk kon ze lezen, dacht hij want het kon mogelijk zijn dat ze het niet kon. ‘Ik kon niet slapen, ben naar buiten als je me zoekt, Jake (wie anders)’ krabbelde hij snel neer, legde het op zijn deel van het kussen en liep naar buiten. Eenmaal buiten haalde hij diep adem, shifte naar een wolf en keek naar een jongen die hem vreemd aankeek. Jake gromde, haatte als mensen zo keken, en liep met tikkende nagels door de gangen naar buiten. Aan de graskant bleef hij staan, draaide een rondje en ging liggen. Een bloem voor hem bewoog wanneer hij uit ademde. “We zouden daar beter me wachten…” zei hij tenslotte tegen niemand in het bijzonder.