Am I happy?

Rustig liep Amy over de binnenplaats van Kelynn High. Ze was de plek nog niet gewend, zeker niet door de manier hoe ze hier terecht was gekomen. Met haar vingers ging ze over haar schouder die ingepakt was in verband. Een zucht ontsnapte haar keelgat, waarom moest het zo gebeuren? Aan de ene kant vond ze het jammer, aan de andere kant had ze wel iemand leren kennen. Een jongen nog wel, om dan nog maar te zwijgen van het feit dat hij knap was… en lief. Een rode blos verscheen op haar wangen, mensen en dieren bekeken haar vreemd waardoor ze sneller begon te lopen. Algauw voelde ze vier poten in plaats van twee benen en leek het gebouw langs haar te verdwijnen. Haar rechter voorpoot begon al snel te protesteren dus minderde ze vaart.

Haar nagels tikte op de marmeren vloer, rustig ging haar kop heen en weer. Ze bekeek alle deuren onderzoekend en snoof alle geuren op. Er gingen vele verschillende kleuren, onder meer beren, haviken, ratten, honden, wolven, katachtige zoals zij en nog veel meer. Haar kop raakte in de war en schudde er dus even mee om alles weer duidelijk te krijgen. Plots zag ze een deur met daarop ‘Bibliotheek’. Met een scheve kop keek ze er vragend naar, zouden ze computers hebben? Dat kon je maar op één manier te weten komen. De deur stond op een kier en met haar kop duwde ze deze verder open en liep het enorme lokaal binnen vol boeken. Ze shifte terug naar mens en liet haar vingers over de ruggen van de verschillende boeken glijden. Amy was dol oplezen maar daarvoor was ze hier niet, nu niet ten minste. Ergens op het einde van het lokaal stonden er enkele pc’s. Ergens aan de middelste schoof ze de stoel naar achteren en startte het ding op. Met haar vingers tokkelde ze op het bureaublad. Het scherm maakte licht en het bureaublad verscheen waar een uil op stond. Ze klikte op enkele programma’s en ze was blij om te zien dat er een webcam aanwezig was. “Kom op, kom op, kom op,…” mompelde ze hoopvol. Er sprong een venster open en een glimlach van oor tot oor was bij Amy aanwezig. “Hey, dad and mom.”

Ze was opgelucht om te horen dat alles goed ging bij hen. Met een zucht zakte ze in de stoel door en wreef over haar schouder. Amy had niets gezegd tegen haar ouders over de wilde hond of Benjamin. Enkel dat de tocht lang was, de mensen hier leuk waren en alles wel gauw zou wennen. Maar was ze wel gelukkig op dit moment? Met haar vingers ging ze door haar haren en keek wezenloos naar het scherm die nu aantoonde dat het afsloot. Met piepende stoelpoten schoof ze weer achteruit en keek door de kamer. Haar ogen vielen op een boek waar een vogel op was afgebeeld. Ze nam het boek tussen haar handen en las snel de korte inhoud. Schouder ophalend nam ze het boek mee, het sprak haar wel aan om eens te lezen. Bij het omdraaien liep ze tegen iemand aan en liet bijna het boek vallen. “Sorry…” mompelde ze en keek de persoon verontschuldigend aan.
[Iedereen welkom ^^]