little problems are always there

Ondanks dat hij hier al een paar weken was, kon hij nog steeds niet echt wennen. De mensen hier waren veel raarder dan in Yongin, een stadje dat nogal armzalig was en net op de buitenwijk van Seoul leek, alleen dan wat meer van de stad zelf vandaan. Niet erg ver, ongeveer twintig kilometer ofzo. Hij miste zijn familie, zijn ouders die waren gestorven in een auto-ongeluk toen hij jong was, zijn zussen waarvan de een in Amerika woonde, en zijn oom die hem had geadopteerd na het ongeluk. Maar het kon gewoon niet anders. Hij werd in Yongin buitengesloten, gepest omdat hij anders was en zelfs in elkaar geslagen. Alleen maar omdat hij op het mannelijk geslacht viel en een shapeshifter was, wat gelijk was aan de zoon van de duivel. Vreemde mensen. Ook kon hij de taal hier niet zo goed spreken. Eigenlijk sprak hij het liefst gewoon de hele tijd Koreaans, maar nu moest hij hier zelfs Engels praten wat waarschijnlijk door zijn accent heel raar kon, al deed hij zijn best.

Zijn benen raakten de stenen pad nog maar net aan terwijl hij op het muurtje zat. In zijn handen had hij een schetsblok en hij was bezig met anatomie, iets waar hij niet heel goed in was. Hij tekende altijd al, van kleins af aan. Het was gewoon ontspannend en iets waarbij je niet veel hoefde na te denken, ook al zag het er uiteindelijk vreselijk uit. Hij kon gewoon doen wat hij wou. Lee keek op toen er voor hem op het paadje een groep meisjes voorbij liep, giechelend en naar hem kijken. Hij wist eigenlijk niet eens of hij op dit muurtje mocht zitten, maar het maakte vast toch niks uit. Zijn hand ging door zijn roodblonde haar terwijl hij zijn potlood even neerlegde en zijn blik rond liet gaan.

~ Alleen Lee en Michelangelo ~