The secret garden

Hij was blijkbaar uiteindelijk naar buiten gegaan toen de middag was gevallen, Kota had diep geslapen en had het niet gemerkt toen hij weg ging. Moeizaam kwam ze overeind van het bed, het moest allang na twaalf uur zijn want de zon stond al hoog. Ze schoof de gordijnen opzij en knipperde tegen het felle zonlicht in, met een zucht duwden ze het raam open en ging na wat moeilijk doen op de vensterbank zitten, ze moest en zou naar buiten gaan met of zonder Jake. En in dit geval zou het zonder hem worden, als hij haar had willen dragen had hij maar moeten blijven op die kamer. In plaats van haar achterlatend. Pff wat dacht hij wel niet, al nu ze er over nadacht hadden ze best wel rare momenten samen gedeeld. Even slikte ze, en ging toen op de vensterbank zitten liet haar benen naar buiten hangen en keek naar beneden, wow nog best hoog.. En dat terwijl ze als vogel toch wel grotere hoogtes gewend was. Met haar goede voet tegen de muur aan zetten ze zich af tegen de muur van het gebouw en storten zich eigenlijk naar beneden. Voor normale mensen zou het dodelijk kunnen zijn, voor shapeshifters daarentegen, was het normaal om zo te veranderen om gelijk te kunnen vliegen. Ze voelde de wind aan haar kleding en haren trekken en haar huid werd bedekt met veren in plaats van haren.

Ze vloog een stuk, haar vleugel deed geen pijn meer al deed haar been nog verschrikkelijk veel pijn, als ze eenmaal vloog ging het wel weer. Ze vond een tuin, een beetje afgelegen, wat een mooie plek om de dag rustig te beginnen dacht Kota bij zichzelf. Ze zweefde rustig met de wind onder haar vleugels mee, haar ogen keken rond en ze zag veel dieren en mensen op de grond lopen. En zo nu en dan vloog er een vogel of ander gevleugeld dier rond. Kota zetten koers naar de verborgen tuin en veranderden in de lucht terug en pakten net op tijd een laaghangende tak beet waardoor ze zichzelf voorzichtig op de grond kon laten zakken zonder te veel gewicht op haar kapotte knie te zetten. Koppig? Ja dat was ze zeker, en wie weet zou ze nog wel uitgekafferd gaan worden, maar veel kon het haar niet schelen. Mensen konden haar niet opsluiten in een gebouw, daar was ze te graag buiten voor.

[Jake&Kota]

Jake genoot van de ochtend zon, warm maar niet zo dat hij meteen begon te zweten. Paar jongens speelden basketbal voor zijn neus. Soms veranderden ze plots van mens naar dier om de ander te slim af te zijn. Jake haalde diep adem en liet die in een lange zucht terug ontsnappen. De bal rolde zijn kant uit, enkele jongens van rond de veertien jaar deden teken dat hij de bal moest terug geven. Zonder zich ze te haasten rekte hij zich uit en duwde de bal vooruit met zijn kop. Ze bedankten hem, vroegen of hij een spelletje wou meespelen. Jake weigerde vriendelijk, zijn gedachten zaten nog steeds bij de laatste uren. Met slome passen keerde hij terug naar zijn plek waar de grassprietjes terug overeind kwamen nadat zijn gewicht de plek hadden verlaten.

Zijn oor trok naar rechts en zijn kop volgde. Enkele vogels vlogen over en maakten hun krassende geluiden of zongen hun prachtige liederen. De zwarte raaf zou niet hebben opgevallen als Jake niet had geweten dat ze gewond was. Ze vloog recht naar beneden waar ze verdween tussen de enkele bomen die er stonden. Het was een klein tuintje die van Kelynn High was, Jake liep er vaak door omdat het een beetje leek op een bos. Wel, het leek verre weg van een bos maar omdat hij soms zin geen zin had om tot buiten KH te gaan voor een bos ging hij daar in rond. Iets sneller dan voorheen stond hij op en liep tussen de struiken door waar hij midden in het tuintje terecht kwam. Zijn hele lichaam schudde heen en weer om alle blaadjes en aarde eruit te krijgen. Rustig volgde hij zijn neus, haar geur vinden was niet moeilijk sinds hij er waarschijnlijk 12u bij geleefd had. Jake volgde met korte passen de paden tussen de bomen, bloemen en struiken tot hij om de hoek kwam en haar zag zitten.

Hoe ze het ook haatte, hij veranderde terug in een mens want in dat lichaam was er van alles gebeurt. Jake ging voor haar staan, keek op naar het raam die open stond, afkomstig van hun kamer. “Mooie vlucht, Kota.” Zei hij terwijl hij nog steeds in de lucht keek en vervolgens naar haar. Zijn gezicht stond neutraal wat vreemd was na al die tijd glimlachen. Hij ging naast haar zitten tegen de boom, bonkte even zijn achterhoofd enkele zacht er tegen. “Ik heb zitten denken…” begon hij, “Ik weet niet echt wat er allemaal precies is gebeurt, enkel dat het vreemd was voor mij. Maar ik denk ook dat we beter gewoon goede vrienden blijven. Niet meer, niet minder.” Zei hij rustig en keek haar aan met een kleine glimlach. Misschien was het de beste keuze, later kon het nog veranderen dat hield hij in zijn achterhoofd maar zei het niet luidop.

Ze was zelfs na die paar uur slapen nog moe, ze was suf omdat de zon het wat warmer maakten. Een gaap ontsnapte haar en ze keek loom rond, ze zakte onderuit en ging op het gras liggen terwijl de zon op haar gezicht scheen. Dit was het leven dat ze gewend was, en dat vond ze prettig. Ze slot haar ogen en genoot van de warmte, ze ging op haar zij liggen en krulde een beetje op. Ze wist dat ze niet alleen was, maar had geen zin om daar nu aandacht aan te besteden. Eerst hoorde ze nog poten met zachte voetkussentjes lopen en opeens stopten de stappen. De persoon stond nu voor haar, dat rook en voelde ze gewoon. Het was Jake overduidelijk, want zijn stem was bekend. Hij zei dat het een mooie vlucht was geweest, ach die bal had dus gezien hoe ze het raam uitklom en veranderden. Hij ging tegen de boomstam aanzitten en Kota had haar ogen maar open gedaan en keek naar hem.

Hij had nagedacht, wow kon dat wel met die gekneusde hersenen als je ze zo tegen een stam een bonkte? Maar goed, dat moest ze zich niet afvragen veel te ingewikkeld. Hij wist niet precies wat er gebeurd was maar hij was tot de conclusie gekomen dat ze beter gewoon vrienden konden blijven niet meer of minder. God dank, ging er door haar hoofd heen. Misschien was Jake toch nog te redden.. Ze knikte 'Prima, lijkt me verstandig.' zei ze zacht. Ze sloot haar ogen weer, ze wilde Jake even niet in de ogen kijken. Want dan zou ze misschien twijfelen of ze wel zo blij was met zijn besluit. Want daar was ze al die tijd op uit geweest. Dat hij besefte dat ze niet voor hem geschikt was. 'Dus was wil je doen?' zei ze daarna nonchalant.

Als hij een wolf was had hij zeker een zenuwtrekje gehad in zijn oor. Ze bleef gewoon opgekruld liggen, keek hem niet aan en antwoorde alsof alles zo klaar was als een klontje. Voor hem dus niet, wat zij had gedaan deed hem denken dat ze misschien meer wou. Hij probeerde zijn kop er niet op te breken, letterlijk en figuurlijk. Hij begreep haar gewoon niet, punt. ‘Verstandig…?’ ging er door zijn hoofd, wat bedoelde ze daar nu mee? Hij werd er eigenlijk kwaad van, die vaagheid van haar en begon daarom met zijn voet te tikken. Jake deed zijn best om niet voor alles een betekenis te vinden achter haar woorden maar dat lukte niet. Het was gewoon sterker dan zichzelf… 'Dus wat wil je doen?' vroeg ze plots alsof er echt helemaal niets was gebeurt. Zijn hart ging sneller kloppen maar anders dan enkele uren geleden. Hij balde zijn vuisten, liet ze rusten en deed dat af en toe.

Zijn ademhaling bleef zwaar dus besloot hij om weer te shiften, misschien zou ze dan kalmer worden. “Wat dacht je van tikkertje? Jij loopt, huppelt, strompelt, weg en ik vang je.” Zei hij sarcastisch en met een grijns die alles behalve vriendelijk was. Jake kon van het ene naar het andere gaan qua gevoelens. Hij zat voor haar, torende boven haar uit omdat ze op de grond lag. Zijn oren stonden recht maar ietwat naar achteren. Hij begreep haar helemaal niet en op de één of andere manier irriteerde hem dat heel erg. “Hoe oud ben jij eigenlijk?” vroeg hij plots. Als ze ook zo vaag ging doen over hoe oud ze was ging hij nog een moord begaan.

De arme jongen raakten zwaar geïrriteerd door haar dat wist ze zeker. Maar wat wilde hij dat ze deed, in huilen uitbarsten door zijn woorden? Zeggen dat ze niet zonder hem kan.. Ugh alleen de gedachten al, ze wilde niet dat ze kwetsbaar zou worden. Ze zag tussen haar wimpers door zijn borstkas sneller op en neer gaan en zijn vingers tot vuist ballen en weer ontspannen. Ze maakten hem boos, en ergens was ze boos op zichzelf. Opeens maakten zijn kleren plaats voor een witte vacht. Hij zei op een heel sarcastische manier en een gemene grijns of ze misschien tikkertje wilde doen, zij moest vooruit komen weg van hem en hij zou haar vangen. Met een zucht keek Kota naar Jake als wolf 'Ik blijf wel liggen, dan hoef je geen moeite te doen om je kont op te tillen.' zei ze met een poeslieve glimlach. Ze kon aan de oren zien dat hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde. Al vond ze het niet fijn dat hij zo boven haar uittorende terwijl hij alleen maar rechtop zat. Ach.. ze was nou eenmaal klein en daar zou ze niets aan kunnen doen.

Toen vroeg hij opeens naar haar leeftijd, wist hij dat niet? Of had ze dat nooit verteld..? '16.' zei ze kortaf. Ze ging overeind tegen de boomstam zitten. En keek hem recht in zijn goudkleurige ogen, 'Jake.. wat verwacht je van me? Wil je dat ik in huilen uitbarst omdat je gewoon vrienden wilt zijn, of wil je dat ik boos wordt. Wat wil je precies?' zei ze met een zucht. Eigenlijk wilde ze momenteel het liefst veranderen naar haar raven vorm en weg te vliegen. Weg van het pijnlijke gevoel dat ze in haar hart kreeg.

Waarom was ze zo anders dan alle andere meiden die ooit in zijn leven terecht zijn gekomen? Aan de ene kant kon hij haar keel doorbijten, aan de andere kant wou hij bij haar zijn. Maar hij had zijn keuze gemaakt, iets tussen de twee. Zijn sarcastische opmerking over het tikkertje gedoe werd beantwoord met een poeslief commentaartje waarvan zijn nekharen overeind kwamen, 'Ik blijf wel liggen, dan hoef je geen moeite te doen om je kont op te tillen.' Jake gromde kwaad, besefte dat hij met even zijn kont op te heffen haar leven kon eindigen. Gewoon even zijn tanden zetten in dat tere velletje van haar. Een glimlach verscheen rond de wolf zijn lippen, er was een wereld van een verschil tussen nu en enkele uren geleden. Eigenlijk was het zo hilarisch dat ieder ander in de lach zou zijn geschoten. “Natuurlijk, stel je voor dat ik nog een conditie zou kweken…” snoof hij wetend dat zijn lichaam gezond was, op zijn dode huid gevuld met littekens op zijn rug na dan. Hij bleef daar zitten, voor haar.

Ergens was hij opgelucht toen zijn vraag om haar leeftijd gewoon normaal werd beantwoord met 16. Was hij dan toch een beetje ouder, al was het maar een jaartje. Ze ging eindelijk rechtop zitten, niet dat het veel verschil uit maakte, en zijn oren bewogen zich automatisch naar haar toe. Zijn blik geïnteresseerd want zowat alles dat ze vroeg of zei was een raadsel. 'Jake.. wat verwacht je van me? Wil je dat ik in huilen uitbarst omdat je gewoon vrienden wilt zijn, of wil je dat ik boos wordt. Wat wil je precies?' dat… was gewoon te grappig maar tegelijkertijd iets dat hem kwader maakte. Hij vroeg zich steeds af wat zei precies wou of verwachtte, kwam ze het een beetje aan hem vragen. “Ik verwacht niets eigenlijk. Alleen wat uitleg, waarom? Waarom heb je dat gedaan vraag ik me nog steeds af. Het is moeilijk om jou te peilen, niet dat het altijd hoeft maar je hebt wat met mijn gevoelens zitten spelen.” antwoordde hij kalmer dan verwacht. Misschien werd hij wel volwassen… of hij had gewoon geen zin om zich kwaad te maken aan de buitenkant.

Zijn staart ging rustig heen en weer over de grond, de zon begon in zijn rug te branden. Toen besloot hij om hetzelfde te vragen, “Wat verwacht je van mij? Dat ik je met rust zal laten omdat je het vroeg? Omdat je zelf voorstelde dat ik je beter alleen had gelaten? Dan moet ik je teleurstellen, zal niet gebeuren de komende maanden.” Vastbesloten en koppig bleef hij voor haar zitten en zijn ogen doorboorden de hare. Ze kon nergens heen, of ze zou met hem moeten vechten maar zelfs een worm zou de uitslag daarvan weten. Als ze niet wou antwoorden…, hij had tijd en kon hij eeuwig blijven zitten. Zijn vacht zou hem wel warm houden. Een gemene, vastbesloten grijns keek hij haar aan, het voelde als schaken al leek het er totaal niet op. Maar Jake hield van schaken en won graag, schaakmat zetten…

Jake was onbegrijpelijk bezig vond ze, hij leek opgelucht te zijn omdat ze zijn vraag over haar leeftijd had beantwoord. “Ik verwacht niets eigenlijk. Alleen wat uitleg,
waarom? Waarom heb je dat gedaan vraag ik me nog steeds af. Het is
moeilijk om jou te peilen, niet dat het altijd hoeft maar je hebt wat
met mijn gevoelens zitten spelen.” Hij wilde uitleg.. Ze keek naar de bomen achter Jake, uit leg, hij wou uitleg haar blik verplaatsten naar zijn snuit. 'Ik hoopte dat je zou beseffen dat ik niet ben wie jij nodig hebt.' zei ze en haar vingers gleden over het gras op de grond. “Wat verwacht je van mij? Dat ik je met rust zal
laten omdat je het vroeg? Omdat je zelf voorstelde dat ik je beter
alleen had gelaten? Dan moet ik je teleurstellen, zal niet gebeuren de
komende maanden.” Wat verwachten ze eigenlijk van Jake? Goede vraag, ze wist het zelf niet eens goed. 'Ik weet het niet Jake, normaal zijn dingen zo makkelijk...' zei ze.

Zijn houding en blik beviel haar helemaal niet, hij was iets te vastbesloten. 'Ik weet niet waarom je zo kijkt, maar denk maar niet dat je wint.' zei ze. Haar hoofd leunde tegen de stam aan, 'Waarom ben jij toch zo ongelooflijk koppig en eigenwijs?' vroeg ze met een beetje geïrriteerde toon, maar toch speelde er een glimlachje rond haar lippen. Ze kon niet boos zijn op de jongen, want uiteindelijk had hij haar niks misdaan. Zij was de gene die zo stom bezig was geweest, en nu nog steeds eigenlijk.

Ergens was hij blij met een uitleg, maar weer was het zo vaag en wat moest hij er van verwachten? 'Ik hoopte dat je zou beseffen dat ik niet ben wie jij nodig hebt.' Hij trok een vragende blik, deed zijn bek open maar sloot deze weer. Zij kon niet bepalen wie goed was voor hem en wie niet, dat zal hij wel bepalen. Als hij haar graag zou zien dan maakte het niet uit hoe ‘fout’ ze kon zijn voor hem. Hij was gewoon zo’n ziek persoon die ervan hield als iemand koppig was. Maar hij wou haar beter kunnen doorgronden en dat ergerde hem. Vervolgens vroeg hij wat ze van hem verwachtte, terug een antwoord waar hij een betekenis achter moest gaan zoeken. 'Ik weet het niet Jake, normaal zijn dingen zo makkelijk...' hoe het mogelijk was dat ze hem zo kon laten veranderen. Het ene moment haatte hij haar, het andere had hij momenten zoals daarnet, dan weer het eerste en nu kreeg hij bijna medelijden met haar. Het leek alsof ze zichzelf niet kon doorgronden, hij wou wel helpen maar ergens wou hij het niet aanbieden en wachten tot ze het zelf zou vragen.

Ze keek eindelijk anders, vragend en ietwat argwanend. Dat liet hem er weer aan denken dat ze wat aan het bekvechten waren of eerder elkaar mentaal aan het doorgronden. 'Ik weet niet waarom je zo kijkt, maar denk maar niet dat je wint.' Zijn grijns werd enkel breder, “Ik probeer een weg te vinden, en ik begin het licht te zien.” Zei hij, nog steeds proberend haar te doorgronden en beetje bij beetje kon het wel eens gaan lukken. Al bleef ze vaag, hij zal haar leren kennen. Ze vroeg vervolgens waarom hij was wie hij was, koppig en eigenwijs. Hij lachte dat leek op geblaf en antwoorde, “Jij moet het zeggen! Ik ben niet de enige, ooit eens in de spiegel gekeken?” een knipoog volgde. Hij stapte een rondje om de ondergrond zacht te maken en ging liggen met zijn staart om zich heen. “Ik ben gewoon zo, ik wil je doorgronden. Ik wil je leren kennen… desnoods ga ik je stalken.” Eindigde hij met een gemene, gespeelde grijns. Ergens kon hij niet kwaad blijven maar het bleef in zijn achterhoofd zitten. Maar als ze zo door ging zal alles op één komen en dan zal hij wel eens controle kunnen verliezen. Als het ooit zover kwam moest hij haar waarschuwen, niet dat ze ging luisteren maar dan wist ze het tenminste.

Hij zei een tijdje helemaal niks, god wat lekker rustig toch, ging er even door haar hoofd heen. Toen ze had gezegd dat hij raar keek maar niet zou winnen als hij dat soms had gedaan zag ze zijn grijns alleen maar breder worden, wat had die jongen?! Ze rolde met haar ogen toen hij zei dat hij probeerde een weg te vinden en licht begon te zien. 'Je weet toch dat je nooit naar het licht aan het einde van de tunnel moet gaan.' zei ze op een sluwe toon. Haar blik was uitdagend, zoals ze de vader van de wolven wel eens naar zijn pups had zien doen als ze vervelend waren. Toen ze over zijn koppigheid begon begon hij al lachend te blaffen, dat klonk zo schattig! Ow wacht.. terug bij de les Kota terug bij de les, je bent boos weet je nog? Even schudde ze met een zucht haar hoofd, hij vroeg of ze wel eens in de spiegel had gekeken. 'Nee laatste jaren steeds minder, anders zouden ze zo snel breken.' zei ze op een sarcastische toon. Hij knipoogde bij zijn opmerking, en hij begon een rondje te lopen om de grond zachter te maken.

Hij zei dat hij nou eenmaal zou was en hij probeerde haar te doorgronden. En dat hij desnoods haar zou stalken. 'Ja ik merk dat je me stalkt.' zei ze met dezelfde grijns als hij aan haar schonk. Ze wilde niet dat Jake ooit haar op haar ergste mee zou maken, ze had haar moeder bijna een keer vermoord omdat ze steeds in een ander dier veranderden. Een zachte en warme bries waaide in haar gezicht en liet wat van haar haren opwaaien en toen de wind weer ging liggen vielen ze weer op haar schouder.

Kota haar reacties waren soms oh zo grappig, hij deed haar na door ook met zijn ogen te draaien. 'Je weet toch dat je nooit naar het licht aan het einde van de tunnel moet gaan.' haar toon beviel hem niet, het klonk meer iets voor een vos dan voor zo’n raaf. “Maybe it’s better over there…” fluisterde hij al mompelend, denkend over de dood. Het was iets waar hij we regelmatig aan dacht, het was tenslotte een lot die voor iedereen weg gelegd was. Iedereen stierf op een dag, alleen de manier waarop is verschillend. Door zijn gelach/geblaf zag hij een andere emotie op haar gezicht waardoor hij enkel een kleine geniepige grijns kreeg. 'Nee laatste jaren steeds minder, anders zouden ze zo snel breken.' Zei ze vol sarcasme, hij haatte dit soort opmerkingen. “You’re beautiful”, huilde hij, het was van een lied die hij kende. Jake grijnsde naar haar, laten weten dat hij het meende maar ook niet zo dat hij slijmde bij haar om in een goed boekje te kunnen staan.

De sfeer werd weer rustiger en aangenamer nu ze beide wat konden lachen. Leve het sarcasme, dacht hij en luisterde hoe ze reageerde op zijn stalkende activiteiten. Wel, het was inderdaad zo dat hij overal was waar zij was. Hij voelde zich even als een hond die achter zijn baasje aanliep. Al ging zijn ‘baasje’ letterlijk aan hem. Zijn kop rustte op zijn poten en zijn eigen staart kietelde zijn neus waardoor hij erin beet, en vervolgens likte. Met half dichtgeknepen ogen keek hij haar aan, zich afvragend wat te doen. Zijn staart ging met een ruk van zijn lichaam en ging achter hem liggen en kroop naar haar toe. Zijn kop gooide hij zowat op haar goede been en liet zijn tong eruit hangen. “Ik verveel me. Kom op, aai me.” Zei hij bevelend maar grijnsde vriendelijk.

Hij had ook met zijn ogen gerold dat aan de ene kant irritant was, maar toch ook weer grappig. Ze kon met Jake lachen, maar soms haalde hij ook echt het bloed onder haar nagels vandaan. Hij fluisterde dat het misschien beter was daar, en ze wist dat hij het over de dood had. Even was er een verdrietige glinstering in haar ogen te zien. Ze vond het niet fijn dat Jake zo neerslachtig was. Hij huilde dat ze prachtig was, even stond ze perplex. Kota kon geen woord uitbrengen en keek een beetje verbijsterd naar Jake. Meende hij het? Dat moest wel, Jake maakten geen grappen over zulke dingen. Hij speelde met zijn snuit door hem bij zijn neus te houden en beet en likte hem. Een glimlach speelde rond haar lippen, ze had het de pups zo vaak zien doen. Het was zo'n vertederend gezicht, even sloot ze haar ogen en zag weer haar familie voor haar. Hoe ze 's avonds rond haar hadden gelegen op de koude winteravonden zodat ze zou kunnen leven. Door de snelle beweging van Jake zijn staart die weer achter hem kwam te liggen keek ze op.

Ze zag hem met half dichtgeknepen ogen naar haar kijken en op haar kruipen. Met een plof voelde ze het gewicht van zijn kop op haar goede been terecht komen. Ze pufte als grapje alsof ze een tientonner op haar schoot kreeg. Hij beval haar zowat om hem te aaien. Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw even aan 'Als je maar niet denkt dat je me kunt commanderen.' zei ze snel en haar vingers gleden over zijn kop. Het was prettig om haar vingers weer door zijn haren te laten gaan. Ze zaken iets onderuit en legde voorzichtig Jake zijn kop meer op haar buik en drukte een kus op zijn kruin 'Zo goed?' zei ze toen ze achter zijn oor krabde.

Ze pufte alsof Jake een zwaargewicht was, hij snoof even. Jake was gespierd, maar niet dik... toch niet de laatste keer toen hij had gesheckt. Desondanks haar reactie liet hij zijn kop liggen en befeelde haar om te aaien. Voor ze haar zin nog maar kon afmaken begon ze al te aaien. Haar vingers die door de vacht van zijn kop gingen voelde zo zaliggggggggggggg. Jake gromde tevreden en reageerde nog op haar opmerking, "Daarom dat je me spontaan begon te aaien?" met één oog keek hij haar aan, de andere bleef lui dicht. Haar hand gleed naar de rechter kant van zijn kop. Hij duwde zijn kop in haar handpalm en rolde zowat op zijn zijde. Jake haatte nog steeds mensen, maar het aaien vond hij niet erg. Tenslotte was Kota nog steeds geen mens.

Hij voelde hoe haar benen onder hem schoven. Jake liet zijn kop in haar handen liggen en liet hem verleggen op haar buik die zachtjes op en neer ging van het ademhalen. Hij voelde hoe ze haar lippen op zijn kruin duwde. Hmm, hij had haar lippen nu toch al vaak gevoeld op zijn huid/vacht. 'Zo goed?' vroeg ze terwijl haar hand nog steeds achter zijn oor krabde. Met wat moeite stond hij recht, probeerd niet op haar te staan, en duwde zijn kop langs de hare. Haar haren kietelden aan zijn neus waardoor hij erin beet en zachtjes aan trok. Vervolgens liet hij zich met een plof naast haar vallen en vond zijn eigen staart irritant toen die naar zijn kop opkrulde. Op zijn rug rolde hij half en liet toen zijn poten en kop op haar buik terug rustten. "Ja ja ja, het was goed." zei hij met een grijns. Jake keek vanuit zijn ooghoeken naar de lucht en wist waarom hij zo deed, het was volle maan vannacht. "Ik slaap vannacht niet in het gebouw." voegde hij er nog aan toe.

Toen ze hem begon te aaien begon hij bijna te spinnen als een kat, best lief zo'n jongen. Dacht ze bij zichzelf, hij vroeg of ze daarom spontaan begon met hem te aaien, ze wierp hem een spottende blik toe toen hij zijn kop in haar handpalm vlijde. Waardoor hij op zijn zij rolde. Hij deed moeilijk maar uiteindelijk stond hij recht. Ze voelde zijn kop langs haar wang strijken en ze grinnikte zachtjes.
Zijn vacht kriebelde, maar de kriebel was al snel weg omdat hij zich op de grond liet ploffen. Zijn eigen staart irriteerde hem en toen hij zich op zijn rug draaide liet hij zijn poten en kop op Kota's buik rusten. Hij zei met een grijns dat het goed was geweest dat ze hem geaaid had. Ze rolde met haar ogen 'Gelukkig maar, anders kreeg je je geld terug.' zei ze met een vleugje sarcasme door haar stem heen. 'En waar dacht jij dan te slapen? Wou je me soms achterlaten in een gebouw vol mensen, wie weet wat er dan met ze gebeurd.' zei Kota. Nee ze wilde niet vertellen over de keer dat ze haar ouders bijna had vermoord, en ze moest er niet aan denken dat ze in een gebouw vol vreemde kinderen zou moeten slapen zonder enige bekende bij haar in de buurt.
Ze sloot haar ogen en keek daarna door het bladerdak naar de blauwe lucht. ' Every now and then I get a
little bit restless and I dream of something wild.
Every now and then I get a
little bit helpless and I’m lying like a child in your arms
Every now and then I get a
little bit angry and I know I’ve got to get out and cry
Every now and then I get a little bit terrified but then,
I see the look in your eyes
Every now and,
then I fall apart.'

Gekalmeerd bleef hij liggen, voelde zijn kop en poten op en neer gaan door haar ademhalingen. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar wat ze te zeggen had. Hij grinnikte om haar sarcastische opmerking. “Natuurlijk…” mompelde hij met gesloten ogen. Hij was zich sterk bewust van de maan die deze nacht zou oprijzen. Het warme gevoel in zijn borstkast, het derde gevoel die daar aanwezig kon zijn. De warmte wanneer hij shifte, de warmte als de kracht van de maan zich verbond met zijn hart en het gevoel die hij enkele uren geleden voor het eerst had gevoeld. Dat laatste moest hij nog een plaatsje geven maar wou daar nu niet over nadenken.

Het volgende dat ze zei liet hem schrikken. Wel, schrikken was niet het juiste woord, misschien eerder verbazen. Jake was er wel van overtuigd dat ze het niet erg zou hebben gevonden om een nachtje alleen te slapen maar blijkbaar was dat niet het geval. Hij was gebonden aan haar, letterlijk. Maar haar laatste woorden deden hem vooral nadenken, ‘wie weet wat er dan met ze gebeurd’. Met die knie en dat lichaampje, wat kon zijn gaan doen tegenover mensen? Niet dat hij haar onderschatte, maar hij had toch zo zijn twijfels erover. Waarom zou ze überhaupt iets willen doen, tegenover die onbekende mensen? Weer zoveel vragen, hij haatte het.

Terug vulde haar zangerige stem zijn hoofd met een Engelse tekst. Hij wist de betekenis en deed hem terug nadenken. Als de tekst iets moest beteken, dan loog ze blijkbaar tegen hem. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij naar een bosje voor hem, nog steeds met zijn kop op haar buik. Hij haalde zijn kop van haar buik en keek haar aan. Jake ging niets vragen want hij voelde dat er geen antwoorden gingen komen. Hij shifte terug naar mens en ging met zijn rug tegen de boom zitten, naast Kota maar iets meer aan de andere kant. Als zij denkt dat ze de enige is die kan zingen, dan is ze mis, dacht hij.


Misschien een verborgen talent, maar Jake kon zingen. Ondanks het feit dat hij mens zijn haatte. Hij luisterde niet zo vaak muziek maar mooie teksten bleven hangen in zijn hoofd/kop. De volgende strofe was ook mooi, prachtige betekenis voor hem maar het was niet toepasselijk hier. Tenzij…


Het laatste was meer een gefluister dan gezang. Hij draaide zijn hoofd om zodat hij haar kon aankijken, een onschuldige glimlach was rond zijn lippen te zien. “Ja, ik kan ook zingen.” Hij legde zijn handen in zijn nek en zakte onderuit zodat hij helemaal op de grond lag. Zijn kleren waren nu wel vuil maar dat kon hem weinig schelen. Hij haalde diep adem, eens veel zuurstof inademen kon deugd doen. Na enkele seconden sprak hij weer, “Als je mee wilt, dan is dat…” hij wou zeggen op eigen risico, maar ze was opgegroeid tussen wolven. “Je mag mee, maar ik jaag.” Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Als hij joeg, dan was dat niet liefdadig. Niet dat zij heel erg liefdadig was… Hij duwde zich af en stond in één vloeiende beweging recht. De zon was verdwenen en zorgde voor een rood/oranje gloed over de hemel. De maan scheen bijna net zo helder als de zon, toch voor hem. De maan gaf hem meer warmte dan de zon ooit zou kunnen geven. "Ik ga want mijn nagels jeuken om ze in vlees te zetten, net als met tanden." voor er iemand shiften kon zeggen was hij verandert en begon op een rustig tempo te wandelen, richting het bos.