Can you find the fox?

De geur van dennennaalden prikte in mijn neusgaten en groef zich een weg naar mijn geheugen. Ik snoof nog een keer diep in, waarbij ik mijn heldere ogen sloot. Vroeger had ik een hekel gehad aan de scherpe geur, maar nu ik me vaker in het bos bevond, merkte ik dat ik de geur prettig vond. Die frisse walm om me heen deed me aangenaam voelen, alsof ik een deel van het bos zelf was geworden, maar na een tijdje vervaagde de geur weer en rook ik weer naar.. Naar mezelf, denk ik. Niet dat ik stonk, ik rook mezelf namelijk helemaal niet als ik schoon was, maar ik had een passie voor geuren. Natuurlijk had ik die passie alleen voor geuren die ik lekker vond ruiken, als ik een goor luchtje rook was ik meestal meteen weg. Dan sprintte ik er snel van door, op weg naar mijn huis of naar het bos. Ik ging het liefst naar het bos, daar kon ik me goed schuilhouden en er was niemand die me lastig viel. Dat was echter niet de reden waarom ik nu in het bos te vinden was. Ik verveelde me te pletter en mijn huis rook te sterk naar zware parfum door de grote fles parfum die ik op de tegels in mijn badkamer had laten vallen. Ik vroeg me af waarneer de lucht weggetrokken zou zijn uit mijn huis. Een diepe zucht verliet mijn keel. Mijn blik gleed onwillekeurig over het geïmproviseerde verband dat ik om mijn handen en handpalmen gewikkeld had. Ik wuifde de opkomende herinnering in mijn hoofd weg en wreef even pijnlijk over het verband, waar de diepe sneeën in mijn huid onder verborgen lagen. Ik had niet moeten proberen de glasscherven in een keer op te pakken.
Al snel keek ik weer op, griste met een van mijn handen een hoopje dennennaalden van een tak. Zorgvuldig balde ik mijn hand tot een vuist, om die vervolgens naar mijn hoofd te brengen. Mijn hand stak kort van de pijn in mijn wonden, waardoor mijn kaak verstrakte. Ik snoof voorzichtig aan mijn gebalde hand, bang om misselijk te worden van de hoeveelheid dennengeur die ik rook, maar het rook niet te sterk. Mijn mondhoeken schoten zich iets omhoog in een lichte glimlach die nonchalant over mijn gezicht viel.
Ik hield mijn hand stevig gedrukt tegen mijn lichaam aan om de dennen geur met mee te nemen. Mijn ogen schoten snel heen en weer, bijna katachtig, toen ik besloot dat er genoeg dennenbomen om heen stonden om de inhoud in mijn hand te dumpen. Zonder te aarzelen liet ik de naalden voor me op de grond vallen. Ik sloot mijn ogen en voelde in een kort, maar vaag moment hoe mijn lichaam een transformatie onderging. Het was onbeschrijfelijk hoe het voelde om van een mens in een vos te veranderen. En dat binnen een paar seconden. Het was onwerkelijk, bijna magisch. En om de een of andere reden beangstigde me dat, maar ik kon niet plaatsen waarom.
Aarzelend waagde ik me een weg door de kledingstukken die ik droeg. De zachte stoffen vielen als lappen stof op mijn rode vacht, wekten de indruk dat ik me in een soort onwerkelijke wereld bevond. Ik schudde mijn kop, worstelde me uit het laatste kledingstuk een weg naar buiten.
Al gauw zag ik de maan weer in de hemel staan. Prachtig en mysterieus als altijd. Ik slaakte een nauwelijks hoorbare geluidje..

Een jongen met bruine haren staarde naar het opengestrekte bos. Een felle geur van de bomen pikte in zijn neus, een teken dat het misschien net had geregend of wat dan ook. De maan stond hoog in de lucht en een grijns ruste op zijn lippen. De nacht, het moment van de dag dat hij het liefst rondliep. Merendeels omdat hij dan voor iedereen onzichtbaar was als hij veranderd was. Scott sprong van de steen af en maakte een salto in de lucht om daarna op zijn voeten neer te komen. Even trok hij het rode hemd dat hij aan had beter en wandelde rustig verder. Ergsns vond hij het nog steeds raar dat hij als enige in zijn familie kon veranderen in een dier, al kende hij zijn vader natuurlijk niet, maar goed. Kort wreef hij over zijn arm en kraakte vervolgens even zijn nek. De jongen wandelde naar een boom toe en trok heel simpel zijn hemd uit en hong dat aan een van de takken, hetzelfde deed hij met zijn broek, dus hier stond hij dan nu waarschijnlijk heel stom in zijn boxershort. Kort keek hij naar het bandje dat om zijn pols hing en een kleine twinkeling had plaatsgemaakt in zijn ogen. Wel nam de jongen zijn kledingstukken weervast en kraakte even zijn nek. Waarna hij binnen een oogopslag zijn jongensachtige uiterlijk had verloren en er nu een prachtige zwarte wolf stond. Het veranderen in zijn dierlijke zelf vond hij altijd het stoerste, vroeger had hij moeten wennen maar hij had het aanvaard en hij vond dat het stoer was nu. Zijn kleren lagen op zijn rug, zijn ogen keerde zich naar de maan en de reu slaakte een huil. De huil klonk goed door, en vertelde verhalen om daarna te gaan verdwijnen in de nacht. Met een trage tred begon hij te lopen. Plots prikte er een geur in zijn snuit die hem deed stilstaan, zijn oren draaide zich naar de kant vanwaar een zacht geluid klonk, een geluid dat hij niet zou kunnen horen als hij een mens was. Scott grijnsde en besloot maar eens op verkenning te gaan hier. Het duurde niet superlang voor hij een rode vos zag, een klein diertje vergeleken met hem. Maar toch ook een speciaal diertje. Kort keek hij naar zijn poten die uiteindelijk zachtjes in beweging kwamen en duidelijk maakte dat hij er was door het heldere maanlicht dat op zijn vacht viel. Scott knikte, een teken dat hij het dier niets ging aan doen. Want ergens wist hij wel hoe sommige dieren reageerde als er een zwarte wolf voor hun neus stond, ze renden weg, gaven hem geeneens een kans. Ach, dat moesten ze dan maar zelf weten, veel kon het hem niet boeien. Maar hij wou gewoon nu even dat de vos bleef, geen idee percies waarom maar goed.

Ik legde mijn oren in de zachte vacht op mijn nek toen een huil de stilte doorbrak en aangaf dat er iemand dicht in mijn buurt was. Ik spitste mijn oren, probeerde ieder geluid dat ik kon opvangen met mijn vossengehoor te horen. Heel even dacht ik het geluid van voetstappen op het tapijt van dennennaalden te horen, waarna ik besloot dat ik het mis had. Ik had geen zin om me te verstoppen, niet nu er iemand al zo dicht bij me in de buurt was en mijn kledingstukken als bewijs op de grond lagen. Waarschijnlijk was het de wolf die zonet ook een huil had laten horen. Ik snoof de lucht op. Jep, een wolf. Ik trippelde kort met mijn voorpoten op de grond, voelde steken opwellen uit mijn poten. De geur van zout en metaal prikkelde mijn zintuigen. Mijn blik gleed weer over mijn voorpoten. Ik tilde er een op, het verband gleed er moeiteloos vanaf. Ik klemde mijn kaken aarzelend op elkaar. De geur van bloed maakte me gek, deed me verlangen om het te proeven, totdat ik bedacht dat de diepe sneeën in mijn voorpoten weer open waren. Ik schudde het verband van mijn andere poot af. Rode, onmiskenbare bloedvlekken hadden zich gevestigd in het verband. Enkele delen waren opgedroogd, anderen nat. Ik sloot mijn ogen, toen ik mijn hoofd voelde tollen. Het was niet zo dat ik niet tegen bloed kon, ik werd misselijk aan de gedachte dat ik zonet hongerig was geworden door de geur van bloed, terwijl dat mijn eigen bloed was. Gatver. Toch verminderde mijn lust naar een prooi niet, en dat beangstigde me. Alsof ik in mijn dierlijke vorm een heel ander persoon was. Nee, wacht, dat kon niet. Ik had gewoon honger. Punt.
Plotseling drong een geur mijn neusgaten binnen, een dierlijke geur. Mijn ogen werden groot en ik wendde ze snel van mijn voorpoten af. Katachtig liet ik mijn ogen de omgeving afscannen. Mijn blik bleef hangen op een groot, zwart gedaante die werd verlicht door het zwakke maanlicht dat tussen de bomen door scheen. Ik zag een wolf. De wolf die zonet gehuid had? Misschien, ik wist het niet. Toch was ik niet bang, ik was niet bang voor andere dieren. Hoe groot en gevaarlijk ze ook waren. Ik kon me snel uit de benen maken en me verstoppen op plekken waar anderen dat niet konden. Soms was klein zijn best handig, ook al werkte die sneeën me tegen en liet ik waarschijnlijk een bloedspoor achter. Ik schudde mijn kop, maakte mijn hoofd weer helder om me vervolgens tot de wolf te wenden. Hij knikte naar me als begroeting. ''Hoi,'' bracht ik er ietwat overdonderd uit. Het was niet bij opgekomen dat iemand in het bos me lastig kon vallen. Nou ja, eigenlijk vond ik het niet vervelend dat de wolf bij me in de buurt was. Alleen ik kon niet plaatsen waarom. Kort schoten mijn ogen weer naar mijn poten en de kleine bloedvlekjes eromheen, waarna ik mijn blik weer vestigde op de ogen van de wolf. Ik wist dat ik allang verslonden zou zijn geweest als de wolf daadwerkelijk op me afgekomen was voor mijn bloed, maar ik kon mijn mond niet houden. ''Je bent toch niet op de geur van bloed afgekomen, mag ik hopen?'' Mijn stem klonk zacht en helder. Zoals altijd en een lichte glimlach sierde mijn vossensnuit. Ik schraapte een paar keer met mijn voorpoot over de grond. De dennennaalden ritselden zacht onder mijn voetzolen om vervolgens besmeurd met bloed met rust gelaten te worden. De geur van bloed boorde zich weer een weg in mijn neusgaten.

De maan stond al helder aan de hemel toen Elysee de energie weer door haar lichaam voelde stromen. In vergelijking met de nacht was ze overdag slaperig. Ze dacht dat dat kwam omdat haar dier een nachtdier was. Het was wel handig: met uitgaan kon ze blijven feesten zolang ze wilde, te weinig slaap bestond niet voor haar. Ze keek door het raam naar buiten en zag het bos met daarboven de witte bol licht. Plotseling had ze de onbedwingbare neiging om te gaan transformeren. De trappen afdalen en via de deur het gebouw verlaten was onnodig; ze zwaaide gewoon het raam open, trok haar kleren uit en hoopte dat niemand nu naar haar verlichte raam keek en strekte toen haar nek en sloeg haar armen uit. Seconden later was ze veranderd in een sneeuwwitte uil. Ze strekte loom haar vleugels en vloog het korte eind naar de vensterbank, waar ze nog even bleef zitten genieten van het uitzicht. Ze voelde de frisse nachtelijke bries door haar veren en het was heerlijk, maar het voelde nog duizend keer beter terwijl ze vloog, wist ze. Dus strekte ze haar vleugels opnieuw en zette zich af. Een paar seconden lang zweefde ze en toen met een krachtige vleugelslag ging ze vooruit. De wind blies nu veel sterker door haar veren en ze koerde een 'oehoe'. Ze vond het een magisch geluid en als het even kon, zou ze er nooit mee stoppen. Ze vloog over de boomtoppen in een rechte lijn, tot ze plots behoefte voelde om door te bomen te zoeven. Ze dook naar beneden en zigzagde toen door de bomen door. Plots zag ze voor zich een zwarte wolf opdoemen en ze rilde. Het was een machtig beest. Mooi, maar ook heel gevaarlijk. Gelukkig kon zij tot hoogten gaan waar hij nooit zou geraken. Ze vloog een tijdje mee met het beest en zag toen dat hij op een vos afging. Geschrokken sperde Elysee haar ogen wijd open. Zou hij haar aanvallen? Er was niets wat zij kon doen, en zó veel kon het haar nu ook weer niet schelen, maar ze wilde het in elk geval niet zien. Ze maakte aanstalten om terug boven de bomen te gaan vliegen, tot ze opmerkte dat de wolf zich luidruchtig voortbewoog. Het was vreemd, maar toch wilde hij de vos niets aandoen. Pas toen hij knikte ontdekte Elysee dat de wolf van dezelfde soort was als zijzelf: shapeshifters. De wolf en de vos stonden niet ver meer van elkaar af. Nieuwsgierig vloog Elysee naar beneden en ze landde op een tak, zodat ze links de wolf had en rechts de vos. Ze oehoe'de een keer om haar aanwezigheid aan te kondigen. Hoewel de vos begon te praten - ze was blijkbaar ook een shapshifter - zou Elysee dat nog niet doen. Ze was best nieuwsgierig naar hoe het tussen de wolf en de vos aan toe zou gaan.

Scott keek naar de vos terwijl hij de geur van bloed duidelijk rook. Zijn zwarte pupillen werden even groter, maar hij onderdrukte het gevoel om zijn tanden in iets te zetten. De jongen was niet gekomen om te jagen of wat dan ook, hij was gewoon het bos in gedoken om zijn eigen weer eens terug te vinden. Êen tweede geur drong binnen, een geur die hem al van in het begin aan het volgen was, de geur van een dier. Heel waarschijnlijk vliegend. Een oehoe klonk, en dat maakte zijn gedachten dus ook wel heel duidelijk. Toen de vos begon te spreken tegen hem keek hij haar kalmpjes aan. Een grijns verscheen op zijn snuit waardoor zijn witte tanden werden ontbloot. Misschien een voordeel dat hij nog in een mens kon veranderen en zijn tanden dus nog wel degelijk kon poetsen. 'Als ik was afgekomen op bloed had ik je nog niets gedaan.' Glimlachte hij vriendelijk naar haar terwijl zijn ogen even naar haar poten schoten. Ze was gewond, kort slikte hij en deed een stap naar haar toe. 'Wat is er gebeurd? Gaat het? Kan ik iets doen om je te helpen?' Scott zijn vragen kwamen er sneller uit dan verwacht. Dat was dan misschien meer omdat hij te snel bezorgd was om mensen, en hoewel hij wist dat ze misschien niet zwak was wou hij haar helpen. Scott draaide zijn hoofd even en keek naar de uil die in de boom zat, kort knikte hij naar het dier waarna hij zijn blik weer richtte op de vos. 'Ik ben Scott trouwens.' Sprak hij kalmpjes tegen haar waarna hij zich kalm op zijn zwarte zitvlak neerzette en haar nog steeds met een bepaalde bezorgdheid aan keek. De geur van bloed, begon hem te ergeren, en als hij niet snel zou handelen dan zou zien dierlijk instinct het overnemen en dat wou hij de vos niet aan doen. Scott bracht zijn kop tot aan haar poot en aarzelde even. 'Ik doe je niets, ik beloof het je.' Voorzichtig likt hij het bloed van haar poot af, uiteindelijk bracht hij zijn kop weer tot op haar hoogte en glimlachte even. 'Het spijt me, je hebt pijn en ik wou helpen.' Momelde hij zachtjes tegen haar waarna hij weer een bepaalde afstand nam van haar. Hij richtte zijn blik op de grond, niet wetend of hij wel juist had gehandeld door haar poot te gaan liggen. Kort beet hij op zijn onderlip en ademde aarzelend in. Misschien kon hij beter gaan voor hij inderdaad iets ging doen wat hij niet wou. Of hij kon veranderen in een mens en de wonde verzorgen, dat leek hem opzich een veel beter idee. Eerst zou hij wel afwachten wat ze zou gaan zeggen en of ze hem niet plots zou aanvallen door wat hij net had gedaan. Al zag hij haar daar nu niet meteen voor in staat om eerlijk te zijn, maar tja ze kon hier ook zometeen gewoon staan blaffen naar hem dat hij wel gewoon weg zou wandelen en haar hier alleen laten met haar wonden en die uil die nog steeds in de boom zat. Zijn ene oor was op de vos voor hem gericht en het andere stond naar de uil gedraaid, gewoon uit pure veiligheid eigenlijk. Een koele wind stak op en ging door zijn vacht heen, wat hem best wel een goed gevoel gaf eigenlijk.

Een 'oehoe' deed Rose opkijken van de wolf voor haar. Haar heldere ogen schoten meteen naar de vogel links van haar, ergens in een boom. Beschuldigend bekeek Rose de vogel, het was een witte uil. Eentje die beter verscholen in de boom had kunnen blijven zitten. Rose had geen zin in nog meer gezelschap. De wolf alleen was genoeg. Rose' ogen schoten van de uil naar de wolf en weer terug. Zouden ze bij elkaar horen, of was de uil gewoon een irritante gluurder? Rose snoof, waarna ze haar kop van het beest afwierp en de diepe geur van haar bloed weer rook. Haar vossenstaart zwiepte een paar keer heen en weer, waarna ze de uil besloot te negeren. Die zei toch niets.

[i]Ik klemde mijn kaken stevig op elkaar. Probeerde de geur van mijn bloed uit mijn hoofd te dringen en me te richten op de wolf voor mij. Iets in zijn blik zorgde ervoor dat ik zijn aanwezigheid op prijs begon te stellen en hem niet weg wilde hebben. Zelfs op een plek als deze, waar ik het liefst alleen was. Dat maakte me bang. Ik kon hem niet vertrouwen, ik kende hem niet eens, maar toch wilde ik hem niet weg hebben. Dat hij een roofdier was, beangstigde me dan weer niet, want dat was ik ook.
''Als ik was afgekomen op bloed had ik je nog niets gedaan.'' De wolf glimlachte. Oh, dat weet ik zo net nog niet. Voorzichtig krulde ik mijn lippen ook iets omhoog, waarbij mijn tanden ontbloot werden en er een lichte glimlach rondom mijn lippen viel. ''Dat moet ik dan maar van je aannemen, niet?'' De ondertoon in mijn stem die ietwat duister klonk, maakte duidelijk dat ik niet zo zeker van zijn woorden was. Mijn glimlach werd onbewust iets breder en verdween vrijwel direct toen de ogen van de wolf op mijn poten branden. Mijn oren schoten naar achter, op de zachte vacht van mijn nek. Kwam die er nou pas achter dat ik gewond was? Ik bekeek de wolf kritisch, hoe hij naar mijn poten keek. Hij deed een stap naar me toe. Ik voelde zijn aanwezigheid duidelijker dan eerst. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik wilde hem niet zo dicht bij me. Een lichte vlaag angst overspoelde me. Ik was niet bang om aangevallen te worden. Nee, zijn aanwezigheid maakte me onzeker. ''Wat is er gebeurd? Gaat het? Kan ik iets doen om je te helpen?'' De snelle woorden en de bezorgdheid in zijn stem zorgden ervoor dat ik me nog slechter op mijn gemak voelde. Ik hapte zachtjes naar adem, toen ik door had dat ik mijn adem in had gehouden. ''Het zijn maar een paar sneeën. Het was een ongelukje, niets bijzonders.'' Ik probeerde mijn stem kalm en beheerst te laten klinken. Ik vertelde er bewust niet bij dat de sneeën rafelig en diep waren en bovendien; bloederig. Ik sloot mijn ogen kort om vervolgens diep adem te halen. ''Je hoeft me niet te helpen. Ik kan voor mezelf zorgen. Echt waar.'' Waarom er opeens een licht vleugje wanhoop in mijn te horen was, wist ik niet. Misschien omdat ik niet eens verband had kunnen vinden? Omdat ik liever niets met bloed te maken had? Dat ik mijn wonden niet kon verzorgen zonder hysterisch te worden? Ik ademde diep in. ''Ik doe je niets, ik beloof het je.'' Ik keek hem niet begrijpend aan. Dat wist ik. Zonder dat hij het had gezegd. Anders was ik nu al aangevallen. Mijn adem stokte nogmaals in mijn keel. Mijn hart bonsde ongecontroleerd. Zijn warme adem op mijn huid en zijn helende tong likten het bloed van poot af. Hij maakte me bang. Nu was ik bang! Ik wilde me terug trekken. Verstoppen, maar ik kon me niet bewegen. Hij stopte, liet me weer met rust. Ik haalde langzaam adem, voelde hoe mijn hart weer op een normaal tempo begon te kloppen. Ik wilde niet aangeraakt worden. Niet door hem. Ik kende hem niet. ''Het spijt me, je hebt pijn en ik wou helpen.'' mompelde hij. Ik staarde hem geschokt aan toen hij wat afstand van me nam. Gek genoeg wist ik niets te zeggen. Mijn ogen spraken inmiddels genoeg. Ik was geshokeerd, maar blij dat eindelijk iemand me wilde helpen, besefte ik. ''Het maakt niets uit. Ik..'' fluisterde ik zachtjes, waarna ik mijn blik van hem afwendde. Al snel keek ik weer naar hem. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Misschien was ik nog te overrompeld door zijn snelle handelingen. Ik verplaatste mijn poot, de steken in mijn poten en de verse geur van bloed maakte duidelijk dat mijn wond langzaam genas. Mijn blik bleef echter op de wolf voor me gericht. ''It's allright.'' fluisterde ik nogmaals, toen ik zag dat hij zijn ogen op de grond had gericht. Al snel deed ik hetzelfde, niet wetend wat ik moest doen of zeggen. Een koele wind stak op. Ik richtte mijn ogen weer voor op de wolf. De wind deed me weer bij mijn positieven komen, het voelde goed om die wind door mijn vacht te voelen.
''Ik heet Rose.'' Ik wist niet goed waarom ik mijn naam zei, maar ik vond dat hij het wel moest weten. Hij had me geprobeerd te helpen, een soort van. Dat stelde ik op prijs, misschien vertelde ik mijn naam daarom wel. Ik wist het niet zeker.

Als ze in haar mensenvorm was had ze nu haar gemene grijns opgezet en die naar de vos geworpen. Ze had best wel door dat het dier haar hier niet wilde hebben. Jammer voor de vos, maar dat was voor Elysee net een reden om te blijven en zich misschien wel in het gesprek te mengen. Maar eigenlijk had ze niets te zeggen voor één keer in haar leven. Enfin, ze zou wel iets kunnen zeggen, maar aangezien de wolf en de vos vreemden waren zou het niet vriendelijk zijn. En aangezien die twee al in gesprek waren leek het zo stom om er een gemene opmerking tussen te gooien. Ze wilde ook niet weg, dan leek het alsof ze bang was voor de vos. In principe zou ze er bang voor moeten zijn want ze was een vogel. En vossen aten vogels. Het gesprek tussen de twee begon steeds oninteressanter en oninteressanter te worden en Elysee verveelde zich steeds meer. Toch hield haar trots haar nog steeds tegen om te vertrekken. Uiteindelijk kon ze zich voor niets in de omgeving meer boeien. Ze had het gevoel dat ze elk takje in de omgeving bestudeerd had. Elysee zuchtte zachtjes en spreidde haar vleugels. Even klapwiekte ze, daarna sprong ze van de tak af en liet zich even zweven, waarna ze met haar vleugels sloeg. Dat was het beste en machtigste gevoel op aarde. Ze keek de vos recht aan met haar donkere kraaloogjes en snelde toen op het beest af. Ze scheerde net over de kop van de vos, ze kon de dunne haartjes voelen tussen haar klauwen. Toen schoot ze omhoog, waarna ze nog één keer achterom keek naar de twee dieren. Ze hoopte voor hen dat hun gesprek echt nog interessanter zou worden. Daarna zette ze het van zich af en vloog terug naar het gebouw.

- topic uit (:

Scott knikte even droogjes naar haar. Tuurlijk moest ze dat aan nemen van hem, hij was geen persoon dat mensen pijn deed of wat dan ook. Zo stak hij niet in elkaar. Zijn blik bleef even hangen op haar poten en hij zuchtte, als ze hem toe liet om te helpen zou hij veranderen in zijn menselijke gedaante en zou hij de poten weer verbinden. De zwarte reu ademde even in en besloot de geur van bloed te negeren, gewoon voor hun eigen goed misschien. De geshockeerde blik in haar ogen deed hem even slikken, wat was hij toch weer slim. Hij had veel te snel gehanded en nu was ze bang voor hem, what a great way to make new friends. 'Ik had niet zo snel mogen handelen, het spijt me. Nu heb ik je bang gemaakt.' Momelde hij zachtjes terwijl hij even opkeek naar de donkere lucht waar enkele sterren mooi in fonkelde. De sterren, ergens geloofde hij dat het zielen waren die naar de hemel waren gegaan en nu over hun dierbaren waakte. Iets wat hij had bedacht vroeger toen hij ongeveer zeven jaar oud was. Een kleine glimlach verscheen op zijn snuit toen hij haar naam hoorde. Rose, een naam die hij zo nu en dan eens had gehoord toen hij nog thuis was. 'Aangenaam Rose.' Glimlachte hij even scheef waarna hij zich uitrekte en even rond keek. Toen hij plots de uil op haar zag afkomen fronste hij en begon hij te blaffen naar het dier dat rakelings over haar heen vloog. De witte uit verdween al snel genoeg weer in de lucht waarna zijn blik weer naar Rose terug ging. 'Gaat het?' Vroeg hij zachtjes aan de vos. Hij snapte niet wat het probleem was van de uil dat die zo op ose kwam afgevlogen. Kort schudde hij zijn hoofd en kwam tot het besef dat hij zich stiekem best verveelde. 'Hm, heb je zin om wat te doen?' Vroeg hij met een kleine grijns. Zijn staart ging kort over en weer. Voor even keek hij naar zijn klerden die hij wat verder op de grond had geworpen, zo zag hij ook al snel haar kleren liggen waardoor hij plots een typische gedachte kreeg die wel bij elke zestienjarige door zijn hoofd zou gaan, vluchtig schudde hij zijn hoofd. Waarom dacht hij nu net daar weer aan? Ach, ergens had hij het geluk dat ze niet wist wat er in zijn hoofd omging, anders had hij al wel een beet gekregen. Scott keek haar weer aan en wachtte kalmpjes af op wat ze zou gaan zeggen.
[En toen was je inspiratie op]

Rose keek op. Haar ogen stonden weer even helder als altijd, toch was er nog een waas van haar geshockeerde gevoel van daarnet aanwezig. Aarzelend verschoof ze een van haar voorpoten iets naar achteren, dichter naar zichzelf toe. De geur van haar bloed negeerde ze. Ze wilde er niet hongerig van worden, of misselijk. Hoewel ze er alleen misselijk van werd als ze haar wond zag. Rose schudde haar kop, sloot voor een kort moment haar ogen om het bloederige beeld dat in haar opkwam te verdringen. Toen ze haar heldere ogen weer open had, keek ze op naar de wolf. Hij bood zijn excuses aan, iets wat Rose wel kon waarderen. ''Ik had niet zo snel mogen handelen, het spijt me. Nu heb ik je bang gemaakt.'' Rose kromp even in elkaar bij het woord 'bang'. Scott had gelijk. Ze was verstijfd als een brok steen, omdat ze bang van hem was geworden. Ze was een lafaard, nu ze er zo over nadacht. Rose slikte, probeerde haar hoofd weer helder te krijgen, iets wat scheen te lukken. Eigenlijk had ze het Scott al vergeven, anders was ze meteen weggegaan om aan hem te ontkomen. Haar ogen schoten naar hem, ze prentte zijn donkere gestalte in haar hoofd, iets wat ze altijd deed bij personen die ze had vergeven. Rose probeerde hem aan te kijken, maar hij had zijn ogen naar boven gericht. Misschien bewonderde hij de maan en de sterren.

Zonder erover na te denken richtte ik mijn blik op de donkere hemel boven ons. De maan stond hoog in de hemel, geflankeerd door allemaal kleine lichtbolletjes, genaamd: sterren. Ik vond de maan interessanter; die verlichtte de aarde in de nacht en was vele malen groter dan de sterren. Of dat leek alleen maar zo omdat de maan dichterbij stond. Ik wendde mijn ogen weer van de hemel af. Ik voelde hoe ik weer gekalmeerd was en hoe mijn lichaam ontdaan was van hysterische gevoelens. Beschaamd richtte ik mijn ogen op mijn poten. ''Aangenaam Rose.'' glimlachte Scott. Mijn lippen krulden zich omhoog, ontblootte mijn tanden. Ik glimlachte terug, niet om beleefd te doen. Het was een glimlach die werd opgewekt door Scotts aanstekende, scheve glimlach. ''Prettig kennis te maken, Scott.'' zei ik terug op een droge toon die ietwat teniet werd gedaan door de helderheid van mijn stem. Ik zwiepte een paar keer heen en weer met mijn vossenstaart. Plotseling weerklonk het klapperen van vleugels. Ik reageerde er niet op, aangezien ik vermoedde dat de uil gewoon wegging en dat was mijn probleem niet. Ik sprong op toen ik wind over mijn kop voelde razen. Ik ontblootte mijn boventanden, kromde mijn rug ietwat en klauwde mijn achterpoten in de bosgrond om omhoog te springen. Een vogelklauw streek door de rossige haren op mijn kop. Ik gromde waarna ik opsprong om mijn tanden in de grijze klauwen te zetten, maar de uil vloog weg.. Omhoog de lucht in. Daar waar ik niet bij kon.

Rose haar houding ontspande toen de uil in het donker van de nacht verdween. De vos ging zitten, waarna ze haar harige kop lichtjes schudde waarbij ze haar ogen gesloten had. ''Gaat het?'' vroeg Scott zachtjes aan haar. Rose opende haar heldere ogen, richtte die op die van hem. Heel even vroeg ze zich af hoe hij zo bezorgd kon zijn. Hij kende haar niet eens. Niet dat ze dat erg vond, maar meestal was niemand bezorgd om haar en dat zorgde voor een bepaald gevoel dat ze niet kon plaatsen. ''Ja, ik denk het wel.'' antwoordde ze op diezelfde zachte toon, waarna ze hem een glimlachje schonk. ''Hm, heb je zin om wat te doen?'' De plotselinge vraag deed Rose fronsen, iets wat amper te zien was, omdat haar kop onder de rossige haren zat. Ze ademde even diep in, waarna ze haar ogen weer op de wolf richtte. ''Als vos of in mensengedaante?'' vroeg ze bedachtzaam aan Scott. Als vos ging het lopen pijnlijk worden, door de sneeën die zich onder haar poten bevonden. Haar kaak verstrakte al bij de gedachte. Dan was er nog een andere optie: in een mens terug 'shapen'. Haar kleren lagen verderop, waar de zijne lagen wist ze niet. Rose beet op haar onderlip. Ze schaamde zich niet voor haar lichaam, maar ze stond nou ook weer niet te popelen om iemand haar naakte verschijning te showen. Misschien was daar te netjes voor, of zoiets. Ze richtte haar blik weer op Scott. Eigenlijk begon deze plek haar ook wel te vervelen en Scott leek een beter plan te hebben. ''En ja, ik heb best zin om iets te doen.'' Rose glimlachte naar Scott waarna ze zich afvroeg hij eruit zag als mens als hij nu opeens zou shapeshiften. Rose' wangen kleurden rood en snel wendde ze haar heldere ogen van Scott af. Ze hoopte dat haar rossige vacht de roze kleur eronder zou kunnen verdoezelen, aangezien het haar geen goed idee leek dat Scott zou weten dat ze over een naakte versie van hem fantaseerde. Snel zette Rose de gedachten van haar af, zwiepte ietwat opgelaten met haar staart heen en weer. ''Heb jij al een idee?'' vroeg Rose aan Scott, ''Wat we kunnen gaan doen?'' Zelf had ze niet echt een idee gehad en haar gedachten van daarnet hielpen nou ook niet echt mee om iets te kunnen verzinnen..

-Oh, hihi. Ik kom er pas net achter dat Scott zich al voorgesteld had. xd

Scott glimlachte naar haar, stomme uil ook. Als het dier haar een haar had gekrenkd was hij er achter gegaan zonder pardon. Maar dat was dan weer de Scott die zo snel om iemand begon te geven, vriendschappelijk als nog, maar hij gaf wel veel te snel om andere mensen. Meer dan goed voor hem was. Ergens bedacht hij zich dat ze het best raar zou vinden dat hij zo maar bezorgd was om haar, maar dat zou hij later wel gaan uitleggen aan haar nu had hij er niet echt baat bij om het te vertelen vond hij. Haar vraag deed hem even nadenken, ergens had hij zin om in dierengedaante watte dollen, maar dan was er het feit dat zij misschien meer last zou hebben van de wonden op haar poten. Als ze als mens wat gingen doen dan zouden ze toch wel even uit elkaar moeten gaan om hun weer aan te kleden. Een minieme grijns verscheen even op zijn snuit waarna hij deze weer van zijn gezicht af veegde en diep adem haalde. De gedachte bleef door zijn hoofd gaan, ergens vond hij het beschamend, maar ook wel vrij normaal. Een zestienjarige tienerjongen dacht over zo'n dingen eenmaal na, iets meer dan hij wel zelf wou maar daar kon hij niets aan veranderen. De natuur wou dat ze zo dachten. 'Wel misschien kunnen we beter veranderen in mensen? Lijkt me misschien handiger voor je poten sneller te laten helen.' Stelde hij voor. Hij beet op zijn onderlip en keek even naar de grond waarna hij zijn poten even strekte en zijn blik naar haar toe liet gaan. Scott wist niet bepaald of ze ermee zou instemmen, maar alles was beter dan haar poten nog meer bezeren, niet? Toen hij wat hoorde kraken schoot zijn ene oor naar achter, merkte dat het een dier was dat weg liep. Misschien was het een konijn geweest dat weg liep bij het aanzien van de twee grote dieren die bij elkaar stonden. Eventueel klaar voor een kleine jacht, maar dat was in de ogen van het kleine dier misschien. Even dacht hij na over wat ze zouden kunnen gaan doen. Echt bekend in het gebied was hij niet maar, er zou hiervast wel iets te doen zijn. Al had hij momenteel geen zin om de stad in te duiken, dus er zou hier misschien op de buiten wel wat te doen zijn. 'Wel, ik weet misschien wel iets.' Glimlachte hij vrolijk naar haar waarna hij even recht in haar ogen keek zonder het echt door te hebben, want anders had hij dat nooit gedaan, omdat hij daar voor iets te verlegen voor was. Maar dat was dan ook om iets van vroeger. 'Misschien kunnen we gaan zwemmen, er zal hier vast wel een meer of een zee of wat dan ook?' Sprak hij vragend naar haar toe terwijl hij even naar enkele mussen keek die overvlogen. De kleine beestjes leefde ook overal waar hij kwam, maar goed het waren vogels die hadden de vrijheid om zich zo snel mogelijk voort te bewegen naar andere plaatsen. Ergens wou hij het wel weten hoe het was om een vogel te zijn, gewoon de wind door je vleugels, maar dat was iets wat niet voor hem weg gelegd was. Ook zou hij het niet willen ruilen, voor niets. Het leven als wolf beviel hem best wel goed. Gewoon de wind door je vacht, zo snel lopen als de wind, en gewoon de vrijheid om alles te doen wat wolven deden. 'Ik ben blij dat ik je ontmoet heb.'

''Wel misschien kunnen we beter veranderen in mensen? Lijkt me misschien handiger voor je poten sneller te laten helen.'' Om mijn poten sneller te laten genezen en geen pijn te hebben bij het lopen - had ik er in gedachten aan toegevoegd. Dat waren eigenlijk wel goede redenen om weer in mensen te veranderen, vond ik. Gelukkig, leek Scott me niet iemand die naar naakte meisjes in het bos zou gluren, dus ik voelde me redelijk op mijn gemak. Misschien kwam het ook wel door de toon van zijn voorstel, of omdat ik hem vertrouwde. Iets wat raar was, aangezien ik niemand ooit snel had vertrouwd en ik vertrouwde al weinig mensen in mijn leven. Mijn mondhoeken schoten een stukje omhoog. ''Dat denk ik ook en dan hoeven we niet om de paar meter te stoppen om alle dieren weg te jagen die zijn afgekomen op mijn bloederige pootjes.'' Ik haalde mijn vossenschouders nonchalant op om vervolgens een grijnsje te laten zien aan Scott. ''We veranderen dus weer terug in mensen.'' herhaalde ik zijn voorstel alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nou ja, dat was het voor ons wel, normale mensen zouden ons voor gek verklaren. Mijn oren schoten naar achter toen ik wat gekraak hoorde. Het kwam vanuit de struiken en ik trok mijn lip al verdedigend omhoog, met de herinnering van daarnet met de uil in mijn achterhoofd. Het geluid stierf al snel weg, liet me denken dat het dier weg was. Tevreden kwispelde ik even met mijn staart waarna ik mijn ogen weer op Scott richtte. Misschien was het een haas geweest. Stiekem wilde ik eigenlijk kijken wat voor een dier het was, gewoon om te weten of het een haalbare prooi geweest was, maar met die gewonde poten waarmee ik opgescheept zat, ging jagen me niet lukken. Een zachte zucht verliet mijn keel waarna ik mijn ogen voor een kort moment sloot. Al snel opende ik ze weer en richtte ik mijn onverdeelde aandacht op Scott.

''Wel, ik weet misschien wel iets.'' De vrolijke toon in zijn stem maakte Rose nieuwsgierig, alsof hij een heel leuk plan in gedachten had. Ze knikte naar hem, keek terug in zijn ogen, hield zijn blik vast zonder het zelf te beseffen. ''Misschien kunnen we gaan zwemmen, er zal hier vast wel een meer of een zee of wat dan ook?'' Hij vroeg het aan haar. Het idee alleen al aan zwemmen deed Rose glimlachen. Ze wist niet of er een meer of zee was, maar er waren hier veel dieren dus er moest wel ergens water zijn. Hopelijk een meer, het zout uit de zee was niet echt Rose' favoriet. ''Er moet haast wel water zijn.'' zei Rose. Haar stem klonk licht opgewonden en vrolijk. Het idee om samen te zwemmen met Scott maakte haar om de een of andere reden vrolijk. ''Als we eerst in mensen veranderen kunnen we daarna naar een meer, of de zee zoeken.'' stelde Rose aan Scott voor, ze deed geen moeite om de vrolijkheid van haar stem te verbergen. Dat was niet nodig bij Scott, want hij was ook vrolijk. Ze zwiepte een paar keer met haar dikke staart heen en weer. Plotseling vlogen er een paar mussen over. Kleine bruine beestjes die door de lucht leken te schieten met hun kleine bolle lijfjes en vleugeltjes. Ze waren leuk zolang ze niet op je poepten. Rose moest een grijns onderdrukken. ''Ik ga me omkleden, Scott.'' fluisterde Rose om zijn gedachten niet abrupt te ontbreken. Ze wilde zich net omdraaien om naar haar hoopje kleren te lopen en zich vervolgens met beschutting van de bomen aan te kleden, maar Scotts woorden hielden haar tegen. ''Ik ben blij dat ik je ontmoet heb.'' Rose keek hem aan, haar adem stokte in haar keel. Haar heldere ogen had ze op die van hem gericht, niet wetend wat ze terug moest zeggen. Onbewust kropen haar mondhoeken iets omhoog toen het tot haar doordrong dat ze ook blij was hem ontmoet te hebben. ''Ik ben ook blij dat ik jou heb ontmoet.'' fluisterde ze naar hem, niet in staat om dat hardop te zeggen. Ze richtte haar ogen snel voor zich op de grond waarna ze zich omdraaide om naar haar kleren te lopen. Betekende dit dat zij en Scott vrienden waren? Rose voelde een bepaald soort emotie in haar opwellen, iets goeds. Alsof ze veilig was en iemand had waarmee ze kon en wilde omgaan en bovendien vertrouwde. Het was een fijn gevoel. Rose negeerde de steken die uit haar voetzolen opwelden en verdrong de geur van bloed met haar gedachten. Toen ze eenmaal bij haar hoopje kleren aangekomen was pakte ze met haar bek de kleding stukken van de grond. Ze moest haar kop hoog houden om de kleren niet over de grond te slepen naar de twee bomen. Eenmaal onder de beschutting van de hoge takken van twee bomen keek Rose even om haar heen. Ze zag niemand en sloeg geen acht op de paar vogels in de omgeving. Ze haalde diep adem waarna ze haar ogen sloot. Na nog geen paar seconden was ze weer veranderd in dat 16-jarige meisje. Vrijwel direct sloeg ze haar armen om haar heen toen een koel briesje aan kwam zetten. Rose beet op haar onderlip waarna ze zich snel aankleedde. Ze droeg een skinny-jeans met nauwsluitende blouse en ballerina's. Rose fronste bij het zien van de spoortjes bloed die ze vond op haar broek en blouse waarna ze haar handpalmen bekeek. Ze zaten onder het opgedroogde bloed en hier en daar was het bloed nog nat, haar sneeën waren bijna niet te zien. Rose slikte, voelde haar hoofd al licht worden. Ze hapte naar adem, de geur ijzerachtige drong diep haar neusgaten in, maakte haar misselijk. Rose sloot haar ogen, zakte op haar knieën in het tapijt van dennennaalden en begon door haar mond te ademen. Haar hoofd tolde en ze voelde een leeg gevoel in haar buik die niet op te vullen was met voedsel. Rose slikte nogmaals, opende haar ogen weer..

Scott keek haar met een kleine grijns aan en knikte eventjes. 'Lijkt me handig voor ons als we dus veranderen, want ik heb geen zin in beesjes die op je afkomen.' Sprak hij met een kleine glimlach tegen haar. Merendeels omdat hij haar dan moest beschermen, al vond hij dat niet bepaald erg om te doen, met plezier zou hij dat doen. Kort wreef hij door zijn haren en keek even rustig rond. Al gauw genoeg nam ze afstand van hem terwijl hij wat stom naar haar bleef kijken, toch besloot hij zich uiteindelijk om te draaien. Iets wat beleefder was voor hem. De zwarte reu bewoog zich verder naar zijn hoopje kleren maar veranderde nog voor hij bij het hoopje was veranderde hij alweer in zijn menselijke vorm. Kort wreef hij over zijn armen en viste al gauw genoeg zijn broek van de grond en trok die aan, eveneens als zijn schoenen en zijn hemd. Kort keek hij de bossen in, zag twee geelachtige ogen naar hem kijken aarzelend draaide hij zich om en zocht naar Rose maar die zag hij nu niet bepaald staan. Wanneer Scott zich weer omdraaide waren de ogen verdwenen en voelde hij plots zijn hartslag de hoogte in gaan. In een oogopslag was hij weer omgedraaid en begon hij nu te rennen naar de plek waar het meisje zo net was verdwenen. Er was een dier hier en het was afgekomen op de geur van bloed, meteen versnelde hij nog een pas. Veranderen ging hij niet doen, maar aangezien hij toch een snelheid had die geen enkele normale jongen had moest dat ook niet. Beelden van vroeger schoten weer door zijn hoofd. Hij slikte even. Verdomme Rose. Hij sprong door de bosjes en vond daar het meisje op de grond. Meteen knielde hij bij haar neer en legde zijn arm om haar heen. 'Gaat het?' Fluisterde hij zachtjes. Even keek hij naar haar handen waarna hij meteen zijn shirt vrijwillig uitdeed en kapot scheurde in repen. 'Je kan niet tegen bloed?' Mompelde hij zachtjes waarna hij voor haar ging zitten en een van haar handen vastnam en daar een van de repen omwikkelde en die vervolgens vast knoopte. Niet te strak zodat er nog bloed kon doorstromen, als volgt deed hij dit ook bij haar andere hand, hoewel hij eerst toch haar ene hand voorzichtig op haar schoot legde. Een vriendelijke glimlach was op zijn mond gekomen terwijl hij het andere hand ook netjes verzorgde, of alleszins omwikkelde zodat ze het bloed niet meer zou zien. Zijn shirt was naar de haaien, maar dat kon hem amper schelen die hemdjes waren vervangbaar, een mensen leven niet.