~One day I will become myself again.

De wind huilde, de grote bomen ruisde en de krekels maakte zoals elke nacht herrie. Zonder enig geluid stoof de een creme kleurige leeuwin tussen de enorme, stevige bomen door, op weg naar de plek waar zej altijd wilde zijn, waar zei zich thuis voelde en even alleen kon zijn; de bossen. Het zorgde ervoor dat herinneringen van vroeger naar boven kwamen, want de bomen waren een evenbeeld van het gebied waar het thuishonk van haar thuis ooit was. De plek waar ze zich altijd veilig voelde, en wat nu dus compleet verdwenen was.
Nu was ze hier in Kelynn High met de gedachten dat ze alles achter zich zou laten, zich zou richten op de toekomst en niet meer ging piekeren over het verleden. Toch kon ze alle gebeurtenissen niet uit haar hoofd zetten, onmogelijk. Zei had daar zoveel meegemaakt, tegenslagen gehad en gebroken harten gevoeld, maar toch hielp het haar om verder te gaan. Ze sloot haar ogen en zuchtte eens verontwaardigd. Alles was zo snel gegaan, Neytiri had lukraak haar beslissing genomen en had het gebied waar ze zo ontzettend veel van hield zonder na te denken achter gelaten, hoe kon ze zo vreselijk stom geweest zijn? Het liefst sloeg ze zichzelf tegen haar kop en had ze de tijd teruggedraaid, had ze beter nagedacht en was ze waarschijnlijk nooit hier geweest. Moest ze hier echt blijven, was ze hier net zo gelukkig als daar? Nee, dat zeker niet; maar ook hier waren ,mensen waar zei zielsveel omgaf. Neytiri kon het niet maken hun achter te laten, dat kon ze simpelweg gewoon niet.
De afgelopen dagen waren zwaar geweest en ze was blij dat ze nu even tijd voor zichzelf had, want dat was lang geleden. Gewoon even in je eentje de wind horen huilen, de frisse bries over je vacht voelen glijden en de krekels en sprinkhanen rond zien springen. Tranen prikte achter de ogen van Neytiri, meteen slikte ze de brok in zijn keel door en knipperde met haar ogen. Hou je sterk.. Dat waren de woorden die al dagen door haar hoofd spookte, maar het leek alsof Neytiri haar vechtlust beetje bij beetje aan het verliezen was. Alsof ze aan het veranderen was naar een watje, een pussy die niet durfde te zeggen wat ze vond. Zo wilde ze absoluut niet worden en ze ging er ook alles aan doen weer de oude 'zei' te worden, want daar voelde ze zich wel gelukkig bij. Neytiri wist het niet meer, ze deed zo verschrikkelijk der best zich thuis te voelen hier, maar het lukte niet.
De glimlach die normaal rond haar lippen stond was verdwenen, kalm liep ze voort terwijl ze luisterde naar alle geluiden om haar heen, niet veel bijzonders maar toch hield ze haar omgeving in de gaten. Hoe erg ze het ook vond dat ze haar hier niet op der gemak voelde; ze wilde hier niet weg. ze had hier zo enorm veel vrienden gemaakten, die wilde ze niet achterlaten zoals ze had gedaan bij haar oude thuis. Nee, dat kon ze niet weer doen. Neytiri wilde niet weer zo enorm veel mensen verliezen waar ze van hield, waar ze alles voor over had..

Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, negeerde de jongeman het feit dat een leeuwin hem op volle snelheid naderde. Hij bleef rustig zitten tegen de boom. Zijn rug, schouders en hoofd rustten tegen de stam. Zijn ene been was gestrekt terwijl zijn andere in een knik rechtop stond en zijn armen ondersteunde. Als je hem zo voor zich uit zag staren, kon zijn blik erg afwezig lijken, maar niets was minder waar. Alexander verloor nooit zijn concentratie. Ook al had slechts enkele maanden geleden een moord begaan, toch was hij niet bang gevonden te worden. Ze zouden hem hier nooit komen zoeken en zelfs als ze hem vonden, hij kon hen gemakkelijk aan. Wanneer hij dacht aan het beeld waarin hij zijn Cheetah tanden diep in hun vlees zou boren en het bloed zou proeven in zijn bek, deed hem genietend grijnzen. Hij was gevaarlijk, maar moet normaal niet gevreesd worden. Alexander was niet het type dat willekeurige mensen aanviel. Als hij het al deed, had hij een goeie reden nodig, maar als hij het deed, deed hij het goed. Ondertussen hoorde hij al meer alleen de stappen van de leeuwin, maar ook al haar gehijg dat de nachtelijke stilte verstoorde. Normaal zou hij haar gewoon laten passeren, maar andere katachtigen interesseerden hem altijd. Niet dat hij zich verbonden met ze voelde of verwachtte dat ze hem zouden begrijpen, maar ergens waren ze hetzelfde als hem. Voor een klein beetje dan toch. Een stofwolk stoof op wanneer het beige dier langs hem stormde. Hij kuchte droog en schudde het stof van zijn kledij. Daarna was hij in minder dan een seconde verandert. Op de plaats waar net nog een jongen had gezeten, zat nu een grommende cheetah. Meteen schoot hij in beweging, de leeuwin achterna. Het was niet aanvallend bedoeld. Dit was een kleine competitie, een renwedstrijdje. Spelletjes spelen was normaal geen gewoonte van hem, maar dit kon hij niet laten liggen, want hij wist dat hij zou winnen. Wanneer hij langs het wijfje crosste, keek hij kort naast zich en gromde diep vanuit zijn keel. Slechts een seconde kruiste hij haar blik, waarna hij verder liep. Ah, hij hield van winnen. Wie emoties van het gezicht van een cheetah kon aflezen, zag nu pure glorie met een randje arrogantie.

Een plots geluid trok haar aandacht, maar toch bleef te doorrennen. Het geluid naderde, wat raar was aangezien ze wegrende van het geluid. Plots heel onverwachts rende er iets voorbij, desondanks de korte de korte kruisende blik kon Neytiri niet goed zien wat haar inhield, maar het moest een snel dier zijn want desondanks haar vorse bouw was ze snel voor een leeuwin en de meeste durfde geen wedstrijdje met haar aan te gaan als het om snelheid ging. Maar toen het dier dat voorbij raaste voor haar rende zag ze dat het een Cheetah was en net als haar een Shapeshifter was doordat het feit er hier natuurlijk geen wilde katachtigen voorkwamen. Ze lachte grijns en gooide er meer vaart achter, haar poten leken te zweven evenals haar lichaam dat soepel vooruit bewoog, ze kwam in de buurt van de Cheetah, maar ze wist ook dat als hij zijn ultieme snelheid bereek het onmogelijk was dat ze hem in kon halen. Een Cheetah was immers het snelste landdier van de wereld, en dat kon zei weten doordat ze zo ongeveer haar hele jeugd met eentje had samengeleeft. Maar dat achterwege ze genoot nu van het moment te racen met eigenlijk een onbekende maar dat deerde haar niet. Ze rende soepel achter de Cheetah aan, ze begon langzaam buiten adem te raken maar dat negeerde. Maar toen er plots water voor hem verscheen moesten ze wel stoppen, Neytiri spande haar achterste beenspieren en kwam zo langzaam in stilstand. Ze hijgde wat waarna ze naar een paar minuten weer langzaam op adem kwam, hopelijk stopte de vreemdelijk ook optijd. Haar amandel gele ogen keken het donker in, en wachte geduldig af.