"You are.. not so scarry as i thought"

Nadat ze haar spullen uitgepakt had en haar kamer had ingericht had ze besloten de school te gaan verkennen. Uitgepakt was een groot woord, ze had in feiten bijna niets gehad omdat ze dat tijdens haar reis was kwijtgeraakt. Ze had voornamelijk zich als straatkat voorgedaan zodat ze wat te eten kon krijgen, geld had ze niet meer. Nu liep ze richting de school terreinen. Ze was diverse medeleerlingen tegen gekomen die allemaal vriendelijk tegen haar glimlachte, of gewoon doorliepen maar in het voorbij gaan eventjes haar toe knikte. Ze was niet gewend aan al die vriendelijkheid, en werd er erg verlegen door wat ze in feiten al was. Gewoon om zich veiliger te voelen was ze terug verandert in de gedaante van een roodgestreepte kat. Ze trippelde heel behoedzaam over het nu verlaten terrein van de school, ze had haar ‘halsband’ die ze als kat meestal droeg eens afgelaten. Ze wilde niet vreemd overkomen in haar nieuwe tehuis. Behoedzaam liep ze naar een grote fontein te midden van het grote plein, ze sprong op de rand en zakte door haar pootjes. Met haar buik bijna tegen de stenen ondergrond aan staarde ze naar haar reflexie. Een roodgestreepte kat met groene ogen staarde kalm terug. Een zucht verliet haar keel, ze was blij dat ze zich niet langer voor hoefde te doen als straatkat. Ze had gebedeld bij mensen om wat te eten te krijgen, in haar menselijke gedaante lukte haar dat nooit. Ze schaamde zich er dodelijk voor wat ze had gedaan, maar ze kon niet anders. Met een zucht sloot ze haar ogen en liet de scenario’s in haar hoofd toe, die ze zo hard had weggedrukt. Ze zag de verafschuwde blikken van haar familie toen ze per ongeluk in een kat was verandert, die zal ze nooit meer vergeten. De woorden die haar zus haar had toegeschreeuwd niet te min. “Monster” of “Jij bent ziek, jij moet we gestopt worden!” Ze kromp in één bij die woorden. Tot voor kort had ze gedacht dat ze alleen op de wereld was, alleen in haar soort, maar dat was ze niet. Nee. Er waren er meer, een hele school vol. Ze opende haar ogen weer even en zag dat ze gevuld met tranen waren, als ze in haar menselijke gedaante was geweest had ze gehuild maar als kat kon je dat niet. Ze onderdrukte de aandrang om een lange klaagzang te laten horen. Zo in beslag genomen door haar eigen gedachten hoorde ze voor het eerst in haar leven niet, dat er iemand haar kant op kwam.

- Joycelin & Elinn

Daar liep ze dan, door de gangen van de school. Nouja, haar oude school. Ze was van school afgegaan, na vorig jaar. Haar diploma deed haar niet zoveel en ze was best slim, al leek ze soms gewoon de domste hier op de aarde. Maar ja, ze was gewoon altijd al knettergek geweest, daardoor zou het wel komen. Ze had zichzelf als haar menselijke gedaante helemaal uitgedost. Haar haar netjes in een vlecht, een rode roos daarbij. Toen ze in de kast keek zag ze een jurkje hangen, en een jurkje was niet echt haar favorite thing.. Maar anders leek het zo vreemd. Ze pakte het zwarte, korte jurkje en trok het aan. Ze deed er een kort spijkerbroekje onder, zo zag ze er nog iets stoerder uit. Toen moest ze aan de slag met haar make-up. Ze had een enorme la vol, al deed ze meestal alleen wat mascara op. Ach ja, wie zegt dat iedereen wat die koopt gebruikt? Ze pakte ritueel haar mascara en deed het al op. Toen koos ze een smokeyeye-effect voor op haar ogen. Tenslotte poederde ze nog wat en deed ze een knalroze lippenstift op. En als een geluk bij een ongeluk, het stond nog best wel bij elkaar. Maar ja, ze deed het toch maar voor de lol, wat maakte het nou uit hoe je eruit ziet in je menselijke gedaante. Al denken de 'echte' mensen er wel anders over. 'Oh, ik je doe je make-up wel, oh, dat staat niet bij je oogkleur..' Zo ging het echt bij de echte meisjes. Ineens schrok ze van iets. Haar buik was aan het rommelen. Ze had honger. Ze liep haar kamer uit en liep rustig naar de school. Eenmaal in de gangen aangekomen keek ze in een spiegel, die toevallig op een deur was gehangen. Ze zag er nog best goed uit, maar een heel anders dan normaal. Eindelijk, de kantine komt in zicht, dacht ze. Ze had inmiddels al best ver gelopen. Ze zag een kat staan. Die gedaante kende ze nog niet. "Hoi, nieuw hier, en waarschijnlijk ook een shapeshifter?" vroeg ze vriendelijk. Ze liep even naar de snoepkast en gooide er een dollar in. Ze pakte haar chocolade-reep aan en liep terug naar de kat.

Met een dik opgezette vacht van schrik sprong ze overeind en draaide ze zich om, met haar rugharen overeind keek ze geschrokken naar het meisje die achter haar verschenen was. ”Shit, dat ik die niet geroken heb” Dacht ze meteen. Ze probeerde zichzelf te kalmeren door weer te gaan zitten en haar rugharen glad te likken. Haar mosgroene ogen keken naar het meisje die rustig aan een chocolade reep aan het knabbelen was. Als antwoord op haar woorden ("Hoi, nieuw hier, en waarschijnlijk ook een shapeshifter?") zei Joycelin, een beetje om haar geschrokken en genante moment weg te praten: “Ja, klopt. Een rasechte” Grapte ze. Zenuwachtig schoof ze heen en weer op haar kont, met haar nagels de steenharde fontein op de buitenplaats knedend met haar voorpootjes. Ze zei een tijdje niets om vervolgens, gewoon om een gesprek aan de gang te krijgen, toch maar te beginnen. “Ik ben Joycelin, aangenaam” Ze sprak weer met haar gebruikelijke, zwakke stem. Ze was nooit zo’n harde prater, meestal praatte ze heel zacht maar verstaanbaar. Ze voelde zich te onzeker om haar menselijke gedaante te laten zien. Onzeker nam ze haar medemens in zich op. Ze was klein van postuur, en had lichtelijk rood haar. Ze oogde gewoon vriendelijk, maar je kon beter het zekere voor het onzekere nemen. Plotseling kreeg Joycelin erge zin in een sigaret, een beetje onzeker was ze wel, als ze een sigaret wilde zou ze terug moeten veranderen in een mens en haar aansteker + pakje uit haar achterzak moeten halen. Terwijl ze op antwoord wachtte besloot ze het toch maar te doen. Ze veranderde in een oogwenk terug in een mens en nam plaats op de rand van de fontein, ze streek haar knalrode haar zenuwachtig een beetje naar achteren en viste een pakje sigaretten uit haar achterzak plus een aansteker met een koeienprint. “Mind if i smoke?” Vroeg ze rustig, hopend dat ze dat niet erg zou vinden. Ze greep vaak naar een sigaret als ze stress had, en soms ook, zoals nu, om gewoon iets om handen te hebben. Ze kruiste haar benen over elkaar en keek quasi vriendelijk naar het meisje voor haar. Van binnen gierde de zenuwen door haar lijf.

De kat schrok duidelijk, ze zette haar rugharen recht overeind. Ze probeerde zichzelf blijkbaar te kalmeren door haar rugharen glad te likken. Ze zat gewoon heel rustig. Elin stond er maar wat bij. De mosgroene ogen van haar keken haar heel rustig aan, terwijl zij aan de chocoladereep aan het knabbelen was. "Ja klopt, een rasechte." grapte ze, maar ze had door dat ze het moment nogal genant vond en er omheen probeerde te praten. Ze schoof heen en weer op haar kont, over de grond, om haar nageltjes te korten, dacht ze. Het was even stil. Ze wou net iets zeggen, toen de kat zei : "Ik ben Joycelin, aangenaam." Elin gaf een goedkeurende knik, gevolgd door een glimlach. "Ik ben Elin," zei ze daarna met een lachje. Het viel haar op dat het meisje, die nu in haar dierlijke gedaante was, niet hard praatte, maar daar stoorde ze zich niet aan. Toen zag ze dat ze haar in zich opnam. Het maakte haar niet uit, ze was dan klein, maar zeker niet op haar mondje getrapt. Ineens stond er een meisje naast haar. Ze nam haar even in zich op. Ze had knalrood haar, iets roder dan zijzelf, in een mooie vlecht gebonden. Ze was ongeveer net zo lang, en zag er heel lief en vriendelijk uit. Toen Elin wat beter keek, viste Joycelin een pakje sigaretten en een aansteker met koeienprint uit haar zak. Joycelin keek haar aan en zei toen : "Mind if i smoke?" Ze knikte. Het maakte haar niet heel veel uit, ze was wel wat gewend. Het meisje keek quasi vriendelijk naar haar, dat had ze direct door, maar goed, ze zei er maar niets over. Ze knikte haar vriendelijk toe en wachtte op haar antwoord.

[Flutpost, maar ben morgen op vakantie.. T.T]