Being a friend is a hard job

Een meisje met ravenzwarte haren, een zwarte baret op haar hoofd en een plooirokje en kniekousen aan liep over het plein. Elysee was in een sarcastische bui en toen ze vanochtend voor haar kleerkast had gestaan vond ze het een leuk idee om het brave kostschoolmeisje te spelen, compleet met een baret die alle Parijse schilders droegen. Ze fronste geconcentreerd naar haar mobiel, die wachtte tot ze een sms terug zou sturen naar Charlotte, haar beste vriendin. Charlotte zat midden in een crisis en natuurlijk moest Elysee nu de steunende vriendin zijn, maar ze deed het graag. Alleen zat Charlotte nu helemaal in fout, maar dat was helemaal niet wat ze zou willen horen. 'Ugh,' sputterde Elysee terwijl ze een goed antwoord probeerde te bedenken. Ze liep verder terwijl ze naar haar mobiel bleef staren, in de hoop dat er een goed antwoord in haar op zou komen. Als vriendin zou ze eerlijk moeten zijn, maar Charlotte was nu niet in een bui dat ze die eerlijkheid leuk zou vinden. Elysee besloot uiteindelijk gewoon maar te zeggen wat ze dacht. Het was niet zo dat Charlotte haar nu zou vermoorden - ze kon het niet eens, want Elysee zat op een school voor magische weirdo's en Charlotte zat in Parijs, waarschijnlijk met Josephe onder de Eiffeltoren. tis je eigen fout, dus mss moet jij sorry zeggen? x typte ze snel via haar touchscreen dat ze haatte en daarna drukte ze op verzenden. Ze voelde zich tien kilo lichter nu ze eindelijk niet meer moest nadenken over die sms. Ze stak haar mobiel in haar tas en te laat merkte ze de persoon die voor haar stond op. Ze liep tegen hem of haar aan en schaamde zich dood. 'Sorry,' zei ze vlug, maar het klonk niet echt gemeend, en ze wilde doorlopen...

sorry voor de kutpost (:

Jake moest nog wennen aan zijn nieuwe omgeving. Hij vond het zonde dat alle halfbloeds hier meer mens waren dan dier. Ach, het was hun keuze, hij was al blij dat niemand hier volbloed mens was. Jake droeg een geruite short, zwarte all stars en een hemdje met een vestje. Hij droeg zo goed als altijd een jasje met een kap, en die kap had hij altijd op. Jake liep door de gangen van de school, weeshuis, en bekeek alles goed en printte die in zijn geheugen.
Het weer buiten was nogal neutraal, bewolkt maar geen regen en het was laf. Als mens had hij het gevoel dat hij ook beter kon horen en ruiken, maar zijn zicht was minder net als een wolf. velen denken dat wolven goed kunnen zien, maar dat is niet waar. Wolven kunnen goed zien van dicht, maar niet ver. Dan wordt alles wazig, maar ’s nachts zagen ze zo goed als even goed als overdag. Met zijn gedachten totaal ergens anders, over het leven van een wolf, liep hij verder toen er een geur binnen drong in zijn neusgaten. Maar het was te laat, het meisje lette niet op en liep tegen hem aan. een zachte grom ontsnapte zijn keelgat.
Hij hoorde het meisje iets mompelen dat moest klinken als een verontschuldiging. Hij voelde hoe ze wou weglopen. Jake spreidde zijn armen zodat ze niet kon passeren. “Wow wow, niet zo snel jij.” Hij bekeek haar beter en zag dat ze volledig gekleed was als een Franse leerlinge. Hij trok een wenkbrauw op, zou ze Frans spreken? Ach wat maakte het uit, hij kon Frans spreken. “Mijn naam is Jake, en wie is het op botsend meisje?” vroeg hij met een vriendelijkere stem dan voorheen. Hij had zijn armen laten zakken en had die in zijn kaszakken gestoken.

hier is Jake om je lastig te vallen :')

Ze schrok zich dood toen er een zacht maar diep gegrom te horen was. Had die jongen nou net gegromd? Naar haar? Welke normale dude gromt naar een meisje? Elysee trok haar wenkbrauw sarcastisch op en keek omhoog, recht in de jongen zijn ogen, want hier wilde ze het fijne van weten. Aangezien iedereen op deze school kon veranderen, zou hij dat ook wel kunnen. Aangezien hij gegromd had, was hij waarschijnlijk een beest dat kon grommen: wolf, beer, hond, tijger, panter, leeuw. Niet zo gezellig als Elysee eraan dacht dat zijzelf een simpele sneeuwuil was. Ze hoorde hem spreken en terwijl hij dat deed bekeek ze hem uitgebreid. Niet mis, bedacht ze met een grijns. Op dat moment kreeg ze door dat hij haar outfit aan het bekijken was. ‘Niet op letten,’ zei ze, ‘die is niet serieus bedoeld.’ Hij zou wel snappen dat ze het over haar outfit had, en als hij dat niet deed, dan... tja, ze ging niet met domme jongens om. Ze bracht haar hand naar haar hoofd en voelde aan de baret. Die vond ze nog wel leuk, die zou ze vast vaker ophebben. De kniekousen en het plooirokje waarschijnlijk niet meer, want ze deed zichzelf te veel denken aan Japanse porno. Ze schudde haar gedachten van zich af en concentreerde zich weer op de jongen, die net op dat moment wat zei. ‘Het opbotsend meisje heet Elysee Florence Estelle Zoé Jeanne Porte,’ zei ze. Dat was haar standaard antwoord als iemand vroeg hoe ze heette. Ze vond het leuk om haar volledige, te bekakte naam te geven, omdat de ander meestal niets meer wist te zeggen dan. ‘Maar als je lief bent mag je Elysee zeggen. En als ik je aardig vind kan je me misschien zelfs Porte noemen. Heeft de in de weg staande jongen nog meer naam dan alleen Jake?’ voegde ze eraan toe. Ze had haar wenkbrauw nog steeds opgetrokken en haar mond stond in een licht spottende grijns, maar haar ogen twinkelden vriendelijk. Ze vond het gewoon leuk om mensen voor een blok te zetten.

bonjour Jake (:.

Het meisje leek hem wel oké, niet te aardig, niet te serieus, dat vond hij goed/leuk. Ze vertelde hem dat haar outfitt niet serieus bedoeld was, ok, dat was vreemd. "Ik dacht even dat ik Frans moest spreken tegen je." zei hij sarcastisch, hij had de indruk dat ook zij sarcastisch sprak. Misschien sprak ze altijd op die manier.
Wanneer hij haar vroeg naar haar naam antwoorde ze een reeks namen, ‘Het opbotsend meisje heet Elysee Florence Estelle Zoé Jeanne Porte,’ hij trok een wenkbrauw op en keek haar vragend aan, "Pardon?" hij zag een spottende glimlach rond haar mond maar haar ogen vertelden hem iets anders. ‘Maar als je lief bent mag je Elysee zeggen. En als ik je aardig vind kan je me misschien zelfs Porte noemen.' Leuke opmerking, dacht hij. "Aangenaam Elysee, en misschien later Porte." en hij knipoogde vriendelijk naar haar. 'Heeft de in de weg staande jongen nog meer naam dan alleen Jake?’ hij knikte van neen, hij kende zijn volledige naam niet. Hij was zelfs niet zeker of Jake zijn echte naam was! "Nope, ik ben gewoon Jake, The Lone Wolf. Maar dat is meer een nickname dan een echte naam." voegde hij er nog aan toe.
Ze zou nu wel door hebben dat hij een wolf was, maar wat zou zij zijn? "En jij bent welk dier?" vroeg hij gewoon direct, waarom rond de pot draaien. "Ik ben een wolf, voor het geval je het nog niet door had." en haalde zijn schouders op. Vervolgens veranderde hij in een grote witte reu en keek benieuwd naar welk dier zij was.

Ze zag dat hij een gezicht trok toen ze zei dat haar outfit niet serieus was bedoeld. Dat kon toch, dingen dragen voor de lol, om wat uit te lachen? Met deze outfit lachte ze de Franse kostschoolmeisjes uit, die meisjes waarvan haar ouders dachten dat zij er nu ook één was. Een glimlach kwam op haar gezicht bij die gedachte. Ze hoorde wat de jongen zei en lachte. ‘Si tu veux tu peux parler la langue la plus belle de la monde, je comprendrai, mais je doute que vous pouvez parler Français,’ begon ze te ratelen. Het leuke aan Frans was dat het een gemakkelijke taal was, een taal die makkelijk uitspreekbaar was. Frans kon je heel snel spreken en Elysee vond het heerlijk om dat te doen: de woorden rolden over haar tong en dan was ze vaak niet te stoppen. Vooral ruziën in het Frans was heerlijk. Ze concentreerde zich weer op de jongen en schoot in de lach bij zijn droge “pardon” toen ze haar namen noemde. Hij was ook nogal sarcastisch, had ze de indruk, net als zij. Tot nu toe was hij goed op weg om Porte te gaan mogen zeggen, en dat zei ze dan ook. ‘Je bent goed bezig nu, dus die Porte zal er waarschijnlijk wel komen,’ grinnikte ze. Daarna zei hij dat hij geen andere naam had dan Jake en dat was vreemd. Zelf had ze er vijf, met haar familienaam erbij zes. En hij had er één? Ze wilde ernaar vragen, maar deed het toch maar niet. Ze zou niet doodgaan als ze het niet wist. ‘The Lone Wolf...’ herhaalde ze en ze knikte goedkeurend. ‘Klinkt leuk.’ Ze wilde net vragen welk soort wolf hij dan was toen hij vroeg welk dier zij was. Voor ze kon antwoorden zei hij nog wat en stond er grote witte wolf voor haar. ‘Nice,’ lachte ze. ‘Mooie kleur heb je zo,’ vervolgde ze waarna ze zelf transformeerde in een witte uil. Hij zou wel snappen dat ze het compliment voornamelijk had gegeven omdat ze zelf ook wit was, al had hij inderdaad een mooie kleur. De wolf torende hoog boven haar uit als ze op de grond zat, dus vloog ze op en landde op zijn kop, tussen zijn oren. Ze was er zeker van dat hij dat niet leuk zou vinden, maar net daarom deed ze het. ‘Mijn Engels is nog net goed genoeg om te begrijpen dat je een wolf bent,’ zei ze op zijn laatste opmerking. ‘En ik ben een uil, voor het geval jij dat nog niet doorhad.’

Ze begon plots in het frans te spreken, hij verstond het in grote lijnen en antwoorde, “J’aime parler un autre langue, mais mon Français n’est pas très bon. C'est l'ânnée est le première fois que je vais au l’école. J’ai étudié la Français dans des livres." probeerde hij in zijn gebroken frans. Het was niet perfect, maar kwam er redelijk vlot uit, al betwijfelde hij dat het allemaal klopte. Vooral zijn laatste zin, ‘Ik leerde frans vanuit boeken.’ Die klonk nogal vreemd, maar ze zal het wel snappen zeker?
Ze vertelde hem dat hij goed op weg was om haar Porte te mogen noemen. Hij deed een wenkbrauw wiebel, of hoe ze het ook noemden. Hij kon niet goed omgaan met mensen, maar bij meiden ging dat altijd gemakkelijker. En zeker als ze halfbloed waren, dan hadden ze het feit dat ze geen 100% mens zijn gemeenschappelijk. Voor ze kon antwoorde op zijn vraag welk dier zij was, was hij al in zijn wolven gedaante verandert. ‘Mooie kleur heb je zo.’ Zei ze en veranderde zelf ook in haar dieren gedaante, die een sneeuw uil bleek te zijn. “Je hebt ook een mooi kleurtje.” Merkte hij op. Ze ging tussen zijn oren zitten op zijn kop. Hij legde zijn oren plat en had een -_-“ gezicht.
‘Mijn Engels is nog net goed genoeg om te begrijpen dat je een wolf bent,’ zo ver rijkt haar kennis dus, dacht hij bij zichzelf. ‘En ik ben een uil, voor het geval jij dat nog niet doorhad.’ Hij keek naar boven en voelde het gewicht van de uil, Elysee, verschuiven naar zijn rug. Hij draaide dan maar zijn kop naar zijn rug, “Ben je een uil? Ik dacht dat je een snack was.” En hij ontblote zijn tanden en gromde even, maar liet zijn lippen al snel zakken en likte zijn lippen. Er was een grijns te zien rond zijn wolven muil, en dat leek erg op zijn grijns als mens…
“Waar was je eigenlijk op weg? Ik kan je een lift geven op men rug.” Zei hij tegen haar, half gemeend en half grappend. Hij had toch niets te doen, hij zou haar wel wegvoeren. Tenzij ze als mens op z’n rug gaat zitten…

Mijn frans tekstje staat waarschijnlijk vol fouten xD Heb het niet gecontroleerd, geen zin, dus nu weet je hoe ver mijn Franse kennis rijkt :’3 En ben jij toevallig van West-Vlaanderen? Gewoon eens vragen ^^’

Oké, ze moest toegeven dat hij haar verraste met zijn Frans. Misschien klopte het niet helemaal, maar hij had wel begrepen wat ze had gezegd. ‘Chapeau,’ zei ze, ‘tu parler le Français bon pour quelqu’un qui a appris la langue lui-même.’ Ze was onder de indruk. Zelf had ze de taal nooit zo goed kunnen spreken als ze het zichzelf had moeten leren. Ze vroeg zich af hoe het komt dat hij nog nooit naar school was geweest, maar weer weigerde ze het te vragen. Op dit moment was hij mysterieus en dat vond ze wel leuk. Als hij haar interessant genoeg vond om haar opnieuw tegen te komen, dan kon ze misschien een paar vragen stellen, eerder niet. Ze grinnikte om zijn wenkbrauwwiebel. Voor haar kwam het altijd over als laten we een kamer zoeken en daar losgaan als iemand wenkbrauwwiebelde, maar ze wist dat het bijna nooit zo bedoeld was. Nu stond hij als wolf voor haar en zat zij in haar uilengedaante op zijn kop. Ze vond het wel een goed plekje daar, maar toch trippelde ze naar zijn rug, erop lettend dat ze haar klauwen niet in zijn vlees plantte. Op dit moment was hij een wolf en zij een uil, dus moest ze lief doen wilde ze niet tussen zijn tanden terechtkomen. Alsof hij haar gedachten kon lezen zei hij dat hij dacht dat ze een snack was. Als ze nu een mens was geweest had ze, heel kinderachtig, haar tong uitgestoken. Dat vond ze leuk om te doen, ook al was het niet altijd in iemand anders’ mond. Ze koerde, wat in haar mensengedaante gelijk had gestaan aan een lachje. Ze hoorde wat Jake zei en dacht na. Ze was niet ergens naar onderweg geweest, eigenlijk, maar ze kon natuurlijk altijd iets verzinnen. Nee, toch niet, besloot ze. Jake zou niet wegrennen omdat ze geen doel had gehad, toch? ‘Eigenlijk was ik doelloos aan het rondlopen, dus als jij een ideetje hebt; zeg maar.’ Het was een uitnodiging voor hem om te doen wat hij wilde. Ze konden hier blijven, of ze konden naar het strand gaan, of ze konden naar het woud gaan of ze konden desnoods naar een kamer gaan. Alles was mogelijk en ze was benieuwd naar zijn antwoord.

ugh, ik controleer het ook niet hoor. :3 wss stikt het bij mij ook van de fouten maar tis vakantie dus i dont care! :'D

Hij hoorde dat ze aarzelde, dus hij hoorde haar niets zeggen. Toen zei ze uiteindelijk dat ze doelloos ronddwaalde, net als hij eigenlijk. “Hmm, ik was op weg om een meisje aan te randen.” Zei hij bloedserieus maar glimlachte toen naar de sneeuwuil die nog steeds op zijn rug zat. Hij nam de uil voorzichtig vast tussen zijn tanden, net als ze bij een pup deden, en plaatste haar voor zich uit. Hij schudde zijn vacht uit, die lag al de hele tijd onaangenaam doordat Elysee zijn haren in de tegenovergestelde richting had gelegd.
Jake veranderde maar weer in een mens en zei, “We kunnen even samen blijven,” bevestigde hij luid op, “ik wil de halfbloeds hier wat beter leren kennen. Dus jij behoort daarbij.” Zei hij glimlachend. Al had Jake geen idee naar waar hij moest met haar. Eigenlijk had hij zelfs nog geen kamer… Hij zou haar daar ook niet naar toe nemen, eerst zeggen dat hij haar had “aangerand” en dan vragen om naar zijn kamer te gaan? Ja, dat maakt een goede eerste indruk. “Het is mooi weer buiten, we kunnen daar in het gras liggen?” ja, in het gras liggen, leuk Jake! Nog zulke geniale ideeën? Dacht hij bij zichzelf. Hij keek haar aan, met een gezicht waarvan je kon vanaf lezen dat hij zelf niet wist waar te gaan.

Jake zegt halfbloeds tegen Shapeshifters :3 en ik ben inspiratieloos D=

Op weg om een meisje aan te randen... Dat was een inkoppertje voor Elysee. ‘Wel, dan heb je je slachtoffer gevonden,’ antwoordde ze doodleuk, er zeker van dat hij het niet meende. Plots zag ze zijn bek op haar afkomen en even schrok ze en ze klapwiekte, maar ver kwam ze niet; voor ze het wist zat ze tussen Jakes tanden. Net toen ze wilde beginnen krijsen, zette hij haar op de grond. ‘Jonge,’ zei ze quasi-boos, alleen maar om te verbergen dat ze net een hartstilstand had gehad, ‘ik ben geen wolvenpup.’ Even overwoog ze om weer op zijn rug te gaan zitten, maar toen bedacht ze dat hij haar weer op de grond zou zetten, dus bleef ze wijselijk met haar poten op de grond. Plotseling veranderde Jake weer in een mens, maar daar had Elysee nog even geen zin in. Nu hij geen scherpe tanden en klauwen had, ging ze op zijn schouder zitten. Ze deed zichzelf denken aan zo’n papegaai bij een piraat. ‘Halfbloed klinkt zo negatief,’ fluisterde ze in zijn oor. Shapeshifters vond ze stoerder klinken. Halfbloeds deden haar trouwens denken aan Harry Potter, al had ze nooit echt ontdekt wat ze precies waren in de boeken. ‘Wil je me alleen maar beter leren kennen omdat ik een shapeshifter ben?’ vroeg ze plagend en ze sprong van zijn schouder, vloog een rondje om hem heen, landde op de grond en veranderde weer in Elysee-met-een-baret-op-haar-bijdehande-hoofd. Hij stelde voor om in het gras te gaan liggen en Elysee haalde haar schouders op. ‘Goed genoeg voor mij. ‘t Is niet dat er betere ideeën zijn, ik heb ook niet eens een kamer. Maar dat maakt niet uit,’ zei ze en ze draaide zich om en begon naar het gras te lopen. ‘want ik ga nooit naar kamers op een eerste date.’ Ze grijnsde en vroeg zich af hoe ze op die zin zou reageren.

Elysee zegt shapeshifter tegen halfbloeds :'D

Elysee had geschrokken toen Jake haar op de grond had gezet, Jake vond het enkel grappig. Velen waren bang voor scherpe tanden en klauwen. ‘Jonge, ik ben geen wolvenpup.’ Zei ze een beetje kwaad, maar hij wist dat die kwaadheid niet lang zou blijven. “Je hebt dezelfde grootte als één. En je bent ook zo schattig.” Grapte hij.
Toen hij zijn mensen gedaante aannam ging ze op zijn schouder zitten. Hij streelde over haar kop, wat waren die veren lekker zacht, dacht hij verbaasd. Hij vond zijn vacht altijd zacht, veren had hij nog nooit echt gevoeld. Behalve tussen zijn bek, doordrongen met bloed. Ze vond dat halfbloed zo negatief klonk, hij niet. Shapeshifters was zo’n lang woord, en ingewikkeld. Tenslotte had niemand hem ooit verteld dat hij een shapeshifter was. ‘Wil je me alleen maar beter leren kennen omdat ik een shapeshifter ben?’ zei ze vervolgens met een plagerige ondertoon. Ze vloog van zijn schouder, deed een rondje rond hem, en landde op de grond en werd terug de menselijk Elysee.
Zijn domme voorstel van het ‘in het gras gaan liggen’ leek nog goed uit te draaien. Ze liep richting het gras en zei nog iets waardoor hij even stil bleef staan en vragend naar haar keek, “Date?” hij schudde zijn hoofd en liep naar haar toe. Eenmaal in het gras ging hij liggen, als een wolf. Hij hield meer van zijn wolven gedaante dan die van een mens. Jake hoorde vaak van mensen meiden dat hij ‘sexy’ was omdat hij gespierd was. Maar hij trainde nooit als mens, enkel als wolf en die fysieke eigenschappen bracht je blijkbaar over naar je menselijk gedaante. Hij haatte het, maar het was beter dan een bol vet zijn die je vooruit kon rollen.
Hij legde zijn kop op de benen van Elysee, hij had ontdekt dat hij een aai over zijn kop leuk vond en hoopte met deze actie zulke reactie te veroorzaken bij Elysee. Hij dacht terug aan wat ze zei over het beter leren kennen en wou daarop reageren. “Ik wil je inderdaad beter leren kennen omdat je een ‘shapeshifter’ bent. Ik vertrouw geen mensen en wil ze niet leren kennen. Shapeshifters zijn half mens, half dier. En juist daarom wil ik jullie, en jij, beter leren kennen want ik ben er zelf één.” Hopelijk maakte dit al heel wat duidelijk.

Elysee vond het niet leuk als ze schattig genoemd werd. Ze wilde liever mysterieus en sexy zijn dan schattig. Gelukkig kwam het niet vaak voor, maar soms waren er idioten die haar schattig noemden, maar van Jake wilde ze het wel accepteren. Ze amuseerde zich te goed met hem om daarover moeilijk te gaan doen. ‘Ugh,’ zei ze, ‘ik weet ook wel dat er veel stoerdere diersoorten bestaan, maar ik kan vliegen en dat ga jij nooit kunnen.’ Ze grijnsde triomfantelijk naar hem. Een wolf kon lopen en dat kon zij ook, misschien alleen niet zo snel. Er waren nog wel dingen die een wolf kon en een mens niet, maar liever was ze een onbetekenend diertje dat kon vliegen dan een groot en machtig beest met zijn poten op de grond. Ze voelde zijn vingers over haar kopje gaan en koerde. Toen ze terug mens was en naar het gras liep, hoorde ze achter haar Jake een verbaasde ‘date?’ zeggen. Ze rolde met haar ogen... Jongens. In plaats van gewoon blij te zijn dat een chick als zij hem wel als date kon aanvaarden. Ze grijnsde om die gedachte. Echt menen deed ze het niet; ze was niet zo arrogant dat ze zichzelf een chick ging noemen en dit was echt geen date. Ze ging zitten in het gras en Jake kwam naast haar liggen, plots weer als wolf. Ze schrok, maar ze wist het verborgen te houden. Het was wel even wennen om zo’n grote wolf naast je te hebben liggen. Aan de andere kant was het ook wel stoer, zo’n gigantische witte reu. Ze zou het meisje met de wolf kunnen worden. Dat leek haar wel wat. Ze zette haar baret goed op haar hoofd en vergat haar idiote gedachten. Ze strekte haar benen en wilde haar ballerina’s uitschoppen en haar tenen wiebelen, maar besefte toen dat dat geen zin had, met haar belachelijke kousen. Ze pulkte aan de zwarte stof toen Jake ongegeneerd zijn kop op haar benen legde. ‘O, wat een schattig hondje,’ kirde ze overdreven en ze aaide over zijn kop en krabbelde tussen zijn oren. ‘Koetsjiekoetsjie. Jij braaf? Ja, hè, lieve schat.’ Toen reageerde hij op haar vraag die ze zo’n halfuur geleden gesteld had en het was niet helemaal het antwoord dat ze wilde horen. Abrupt stopte ze met aaien en ze plaatste haar handen achter zich, zodat ze achteruit kon leunen. Ze richtte haar blik op de lucht. Zoals hij het zei leek het alsof hij alleen maar met haar praatte omdat ze een shapeshifter was. Hij zei letterlijk dat hij haar niet wilde leren kennen. Of nou ja, hij zei dat hij geen mensen wilde leren kennen, maar zijzelf voelde zich als mens. Ze zag zichzelf niet als halfbloed of shapeshifter, meer als een mens met extra’s. Ze fronste en keek naar zijn witte vacht zonder haar hoofd naar beneden te buigen. Wat was alles van daarnet dan? Ze wilde zuchten, maar hield zichzelf in. Elysee was niet het type meisje dat snel aardig ging doen en sociaal ging zijn, en nu ze voor één keer liefjes had gedaan, kreeg ze zo’n reactie. Ze wist niet goed wat ze ermee aanmoest. ‘Ik zie mezelf eigenlijk liever als mens,’ zei ze dus maar zonder wat te laten merken van haar gedachten. ‘Ik wil niet zo’n marginale halfbloed zijn. Want dat zijn we eigenlijk. Overschot. Rest. Je weet.’

het is twee uur 's nachts dus sorry voor de crapheid van deze post (: & elysee is een gecompliceerd persoontje :3

Jake voelde haar handen over zijn kop wrijven. Zijn staart ging vrolijk kwispelen en hij spinde zacht zoals een kat deed. ‘O, wat een schattig hondje,’ hij draaide met zijn ogen, hondje, hahaha. ‘Koetsjiekoetsjie. Jij braaf? Ja, hè, lieve schat.’ Braaf totdat ik bijt zeker, dacht hij grappend. Hij zou dat niet doen, waarom?
Nadat hij zijn antwoord had gegeven op haar eerder gestelde vraag stopte ze abrupt met aaien. Zijn staart lag stil en hij voelde de sfeer veranderen. Zijn oren lagen plat en keek haar vragend aan, met een soort van puppy blik. Ze leunde naar achter en keek naar de lucht. Hij zette zich recht en duwde met zijn kop tegen haar hoofd. Hij voelde dat hij spijt kreeg van wat hij had gezegd, ‘Ik zie mezelf eigenlijk liever als mens. Ik wil niet zo’n marginale halfbloed zijn. Want dat zijn we eigenlijk. Overschot. Rest. Je weet.’ Hij zuchtte zachtjes en glimlachte, hij had ook zolang gedacht over zichzelf en juist daarom is hij mensen beginnen haatten.
“Ja, we zijn anders en dat is het bewijs dat we speciaal zijn.” Hij keek ook naar de lucht en dacht aan zijn verleden. Bij die gedachten, de pijn, gingen zijn oren plat liggen en zijn nekharen kwamen overeind. “Ik zie het op een andere manier dan jij. Mensen, mensheid, hebben mij te veel pijn gedaan om ze te kunnen vertrouwen…” het was ingewikkeld, hij kon het niet uitleggen.
Hij bleef naast haar zitten nog steeds met zijn kop naar de lucht, er vlogen enkele vogels over. Hij hield ervan om ernaar te happen. Vogels waren moeilijk te grijpen, vroeger speelde hij met de raven. Zo trainde hij vroeger om dan later te gaan jagen. “Wat moet het heerlijk zijn om te kunnen vliegen. Stel je voor wat je allemaal mist als je geen shapeshifter was?” hij keek haar aan en duwde zijn snuit tegen haar wang en legde vervolgens zijn kop in zijn nek en slaakte een zachte huil.
Jake hield van het huilen, huilen naar de natuurgoden, huilen om zijn emoties te uiten, huilen naar soortgenoten. Het was een lange zachte huil, op het einde glimlachte hij, “Ik zou het huilen missen.” Vervolgens kwispelde hij met zijn staart tegen Elysee, “En men staart zou ik ook missen.” Hij hoopte hierdoor het een beetje beter te maken bij haar.

Ik zit bij men grootouders dus moest snel typen xD

Ze lette niet op zijn onschuldige puppy-oogjes. Ze zag ze wel, maar ze concentreerde zich er niet op omdat ze anders zou gaan beginnen lachen en dat was niet de bedoeling. Dus keek ze in plaats daarvan maar naar de voorbij glijdende wolken tot ze plots een zachte vacht onder haar kin voelde. Dat was Jake, die als wolf blijkbaar een stuk aanhaliger was dan als mens. Nadat ze haar gedachten had gezegd, hoorde ze Jake zuchten. ‘Ik voel me anders niet speciaal,’ zei ze droog – en een beetje beschuldigend, maar niet tegenover Jake. Tegenover iedereen die besloten heeft dat het niet normaal is om én mens én dier te zijn. Ze zag dat-ie zijn oren platlegde en zijn nekharen kwamen overeind, wat erop wees dat hij op dit moment niet zo’n leuke gedachten had. Zijn woorden daarna maakten haar nog nieuwsgieriger, maar iets hield haar tegen om ernaar te vragen. Waarom had ze ook alweer het klein kind uitgehangen en was ze beginnen zeuren? De sfeer was wel goed verpest, en die gedachte maakte haar weer vrolijk. Elysee was goed in sfeer verpesten en vaak vond ze het leuk om te doen. De glimlach verdween weer. Alleen niet nu, nu vond ze het niet leuk. Toen hij vroeg wat ze allemaal zou missen als ze shapeshifter was, lachte ze. Dit was een goed moment om weer normaal te gaan doen. ‘Ja, dat vliegen is echt super, maar daar houdt het eigenlijk mee op,’ zei ze grijnzend. Ze vergat dat ze had willen vragen wat de mensen dan hadden gedaan om hem zo te kwetsen en ging verder. ‘Het is echt magisch om bij maanlicht over het bos te vliegen.’ Ze knikte om haar woorden kracht bij te zetten. Jake zou zijn straat en het gehuil missen. ‘Dat lijkt me ook leuk,’ zei Elysee, ‘een staart. Volgens mij is het echt awesome om te kwispelen, nee?’ Ze lachte. ‘Huil je dan heel cliché naar de maan als je huilt?’ vroeg ze nieuwsgierig.

Ze gaf toe dat ze het vliegen zou missen maar dat het daar ook weer op hield. “Ik zou het super vinden om te kunnen vliegen! Een wolf met vleugels.” Zei hij grappend, maar toch wou hij dat het kon. Toen ze de maan noemde voelde hij een warme tintel door zijn lijf gaan. Als hij kon vliegen, zou hij dichter naar de maan gaan.
Ze vernoemde zijn staart en kwispelen, “Ja! Dat wil ik zo graag hebben aan mijn mensen lijf! Een staart!” zei hij vrolijk, en kwispelde erbij. Hij ging maar zwijgen over het feit dat hij ervan hield om zijn eigen staart te pakken. Het was nogal kinderachtig, maar je doet echt alles als je je verveeld. ‘Huil je dan heel cliché naar de maan als je huilt?’ vroeg ze tenslotte. Jake hield zijn kop even schuin en dacht na, “Huilen naar de maan is over het algemeen puur voor de fun. Wolven zien de maan als mensen de zon graag zien. En bij volle maan voelen we allemaal iets speciaal, soort van warmte. Bij pups is dat soms erg.” Zei hij lachend, denkend aan hoe hij zich voelde bij zijn eerste vollen manen. Hij had hyper actief rond gerend en zitten huilen dat de hele buurt wakker werd en bang werden. Zelfs de honden vonden het irritant. “En er gebeuren vele dingen rond die tijd…” ze zal wel begrijpen wat hij bedoelde, soms kon je een bos niet doorkomen of je zag wel een koppeltje paren. Wolven had hij nog niet veel gezien, vooral honden.
“Als ik sterf, dan weet ik zeker dat ik naast de maangod zal mogen verder leven.” Jake was ergens wel gelovig, in het Shintoïsme. Niet velen kenden dat geloof, daarom zei hij ook niet dat hij een Shintoïst is. Huilen, hij kon het zelfs zonder zijn wolvenvorm aan te nemen. Zijn stembanden waren zodanig ontwikkeld dat hij dieren geluiden kon maken. In zijn geval dus blaffen, janken, grommen en huilen zoals een wolf.
Hij veranderde terug in zijn mensen gedaante en ging even verder over de maan, “Ik huil het meest omdat het een gevoel van vrijheid heeft. Meestal uit ik mijn gevoelens in die huil. Een boodschap over brengen naar een wolf heb ik nog nooit kunnen doen, wel al geprobeerd maar nooit heeft er een wolf geantwoord.” Enkel stomme honden, dacht hij erachteraan. “Wist je dat je als mens perfect je dieren geluiden kan nabootsen?” zei hij maar, Jake praatte nooit veel en dit was zijn kans om toch eens te praten.

‘Vliegen is ook super,’ zei Elysee met een dromerige blik in haar ogen, ‘je kan het echt niet beschrijven. Eigenlijk is het niet zo heel speciaal, als je het bekijkt, maar gewoon omdat we het als mens niet kunnen...’ Ze besefte dat ze erg melig begon te klinken, dus hield ze snel haar mond. Ze had haar punt wel duidelijk gemaakt, dacht ze zo. Ze grinnikte om zijn wolf met vleugels. ‘Dat zou er gezellig uitzien,’ grijnsde ze, maar ze schoot pas helemaal in de lach toen hij over mensen met een staart begon. Als ze het zich voorstelde, kreeg ze echt grappige dingen. Jake legde uit wat het huilen naar de maan was en ze luisterde aandachtig. Dit was veel interessanter dan alle lessen die ze ooit had gehad! Als ze deze dingen zou leren op school, zou de academie zelfs leuk zijn. ‘Was jij dan ook een wolvenpup?’ vroeg ze ongelovig. Zelfs was ze altijd een volwassen sneeuwuil geweest. Of hij volwassen was wist ze eigenlijk niet echt, maar ze was in elk geval altijd hetzelfde gebleven. Ze was nooit een jong uiltje geweest. Misschien kwam dat omdat ze pas op haar tiende achter haar gave was gekomen, of misschien werd ze gewoon niet ouders, wat verklaarde waarom ze er al zes jaar hetzelfde uitzag in haar dierengedaante. ‘Er gebeuren vele dingen rond die tijd...’ zei Jake mysterieus en Elysee knikte. Net op tijd slikte ze een opmerking in – ze moest ook niet té ver gaan in haar grapjes. Daarna begon Jake over goden en Elysee luisterde verbaasd. Zelf geloofde ze nergens in behalve de kracht van haar eigen daden en Jake geloofde in iets waar ze van haar lang-zal-je-leven nog niet had gehoord. Ze was van zichzelf verbaasd dat ze het niet leuk vond dat hij over zijn dood praatte. Gelukkig ging hij snel genoeg over dat onderwerp heen en plots zat ze naast een mensenjongen die praatte over waarom hij huilde. ‘Ik heb eigenlijk nog nooit geprobeerd om met dieren te praten,’ bedacht Elysee zich, ‘maar dat lijkt me wel stoer.’ Ze dacht er even over na en besloot het een keertje uit te proberen toen Jake zei dat ze nu dierengeluiden zou kunnen maken. Ze keek hem verbaasd aan, daar had ze helemaal niet aan gedacht. ‘Echt?’ gilde ze vrolijk. Hoewel ze alleen maar een ‘oehoe’ zou kunnen produceren en van dat schelle, luide gekrijs vond ze het toch een opwindend idee. Als ze een leeuw was, zou ze kunnen brullen – dat moest pas awesome zijn! Aarzelend probeerde ze het en na een tijdje, met enige moeite, lukte het. Uit haar keel kwam een diepe oehoe en ze schoot spontaan in de lach. Het klonk gewoon zo stom, een meisje dat oehoede. ‘Huil eens?’ bedelde ze naar Jake.

Jake vond het leuk dat Elysee moest lachen bij zijn verbeelding over wolven met vleugels en mensen met staarten, de sfeer zat er weer in. Toen stelde ze een vraag die hij maar vreemd vond, ‘Was jij dan ook een wolvenpup?’ hij keek haar vragend aan en antwoorde, “Natuurlijk, zolang ik me kan herinneren ben ik een wolf en ooit was ik een pup. Als wolf ben ik nu bijna volgroeid, en als mens is dat ook zo. Normaal gezien is een wolf na 3-4 jaar volledig volgroeid en leeft ongeveer 6 jaar lang. Maar doordat ik ook een mens ben is dat een beetje anders, wat leeftijd betreft. Als je het mij vraagt, ben ik te lang een pup geweest. Tot mijn tiende denk ik…” toen had hij het zwaarst in zijn leven, of dat dacht hij toch tenminste op dat moment.
Weer zei Elysee iets dat hem verbaasde, ze had nog nooit met een ander dier gepraat? Ze had zonet gelogen zonder dat ze het wist. “Daarnet, toen ik een wolf was, heb je gesproken met een dier.” Zei hij met een knipoog. Dieren konden elkaar over het algemeen verstaan, en zij had hem verstaan toen hij dingen blafte. Blijkbaar zat het in de genen van Shapeshifters dat ze elkaar konden verstaan in mensen en dierengedaante.
Nu was hij totaal niet verbaasd dat ze niet wist dat ze haar dieren geluiden perfect kon nabootsen in haar mensengedaante, ach Jake was ervan overtuigd dat niet veel Shapeshifters het wisten. Hij keek haar aan hoe ze probeerde te oehoe ’en, in begin leek het erop maar toch nog niet zoals het hoorde. Na enkele keren proberen hoorden hij een diepe oehoe net als die van een uil. Hij moest lachten omdat het er zo vreemd uit zag, je zag niet iedere dag een meisje oehoe ’en als een uil. Zeker niet in een frans schooluniform. Zelf moest ze ook lachen en daartussen vroeg ze hem om te huilen.
Jake knikte dat hij het zou doen, eerst moest hij ophouden met lachen. Vervolgens sloot hij eventjes zijn ogen, dacht aan zijn wolvengedaante maar veranderde er niet in. Hij nam een zucht zuurstof en slaakte een zuivere huil. De huil van een wolf, zo klonk het en dat was soms heel scherp. Toen hij ophield keek hij haar aan en blafte eens, vervolgens stak hij zijn tong uit en hijgde zoals een wolf (of hond). Terug moest hij lachen, hij stelde zijn eigen gezicht voor als hij dat deed en dat was waarschijnlijk hilarisch. “Hehe…” lachte hij uit, hij vond zijn stem terug en zei, “Ik heb het gevoel dat ik wel nog lol zal maken met jou.” En hij duwde eens met zijn schouder tegen de hare en leunde toen naar achteren en keek naar de blauwe lucht.

Blijkbaar was Jake echt opgegroeid als dier, en ze vroeg zich af of ze zich zorgen moest maken dat dat bij haar niet zo was. ‘Wat schattig!’ riep ze uit. Nu was Jake een grote gevaarlijke reu, maar ooit was hij een klein pluizenbolletje geweest. Ze glimlachte bij dat idee. ‘Daarnet, toen ik een wolf was, heb je gesproken met een dier,’ zei hij. Daar had ze zelf niet aan gedacht, het was een slimme opmerking.
‘Maar ik heb nog nooit met een écht, honderd procent dier gepraat,’ zei ze triomfantelijk, ‘wijsneus.’ Ze glimlachte, om te tonen dat ze het niet meende. En zelfs als ze het meende, van Jake zou ze het kunnen hebben. Ze kende hem nog maar heel kort maar ze had al heel veel gelachen en dat had ze bij niet veel vreemdelingen. Net zoals zijzelf begon hij te lachen toen ze zat te oehoe’en - ze moest er echt vreemd uitzien. Daarna huilde hij en Elysee kreeg kippenvel op haar armen. Het was een duister geluid, dat gehuil van wolven, zeker als het uit de mond van een jongen kwam. Daarna blafte hij, wat heel schattig was en uiteindelijk begon hij te hijgen zoals een hond. En een wolf natuurlijk. Elysee stompte hem zacht op zijn arm, lachend. ‘Hou op, je bent echt doodeng zo!’ zei ze grinnikend. Gelukkig hield hij er snel mee op en toen verklaarde hij zijn eeuwige liefde en trouw. Oké, het was niet helemaal dat maar toch glimlachte Elysee. Ze was blij dat hij er ook zo over dacht. Maar Elysee zou Elysee niet zijn als ze niet alleen maar zei: ‘Jongen, daar was ik al lang mee bezig.’ Daarna ging ze op haar rug in het gras liggen en ze keek naar de wolken. In het gras liggen was altijd heel rustgevend en ze had even het gevoel dat ze rust nodig had, na al dat lachen.

twee paginaaaa's, were goood :'D

Jake lachte nog wat na, de woorden die Elysee het laatst zeiden streelden zijn gehoor en hart. Hij zag haar neerliggen en hij volgde haar voorbeeld door ook te gaan liggen. Hij keek naar de wolken, hoe ze voorbij vlogen, vrij om te gaan en te staan waar de wind hun heen bracht. Voor het eerst in lange tijd voelde hij zich gelukkig. Hij dacht na, groef diep in tussen zijn herinneringen en zocht wanneer hij voor het laatst zo gelachen had. “Tss, het is al eeuwen geleden dat ik nog zo gelachen heb. You just made my day.” En hij bleef naar de wolken kijken met zijn armen in zijn nek.
Jake bedacht zich plots dat hij nog niemand had om een kamer te delen, zou hij het vragen aan haar? Of moest hij wachten? Hij moest het eens vragen aan iemand! Hij had de vorige nachten geslapen in het bos, zoals hij altijd deed, maar Jake zou het leuk hebben gevonden om een kamer te delen met een ander. Al had hij geen idee wie, tot nu. Maar hoe moest hij het zeggen? Ach kom op Jake! Je vraagt haar niet ten huwelijk ofzo! Zei een stemmetje in zijn hoofd. Ja, dat was waar. “Hey, ik weet dat je niemand mee neemt naar je kamer op de eerste date, maar wat dacht je ervan om toch een kamer te delen met mij?” in het begin leek het een grap, maar het laatste meende hij wel. Hij hoopte op een ja, maar zou niet verwonderd zijn dat het een neen werd.
Als dat laatste het geval was, zou hij wel iemand anders zoeken. Hij zou Elysee wel nog zien, hoopte hij. Jake wou momenten als deze nog vaker meemaken, met haar of een ander, jongen of een meisje. Dit zag hij gewoon onder kennissen, vrienden durfde hij niet zeggen. Hij kende al één meisje die haar liefde had verklaard aan hem, en dat deed raar. Hij kende haar nauwelijks, jammer voor haar voelt hij niet wat zij voelt. Misschien komt dat nog, of misschien komen die gevoelens bij een ander…. Hij keek opzij naar Elysee.

Jake volgde haar voorbeeld en keek ook naar de wolken. Er was iets aan die dingen die ervoor zorgden dat Elysee de meest diepzinnige gedachten had, wat eigenlijk nogal stom was. Het waren gewoon zwevende waterdruppels. Zoals ze het dacht klonk het niet zo gewoon, het klonk magisch. Oké, ophouden nu, sprak ze zichzelf in gedachten streng toe. Om één of andere reden voelde ze zich altijd zo idioot als ze psychische gedachten had. Jake zei wat en ze grijnsde. ‘Ja, daar schijn ik goed in te zijn,’ reageerde ze lacherig. ‘Nee, serieus, ik heb echt een goede tijd met jou,’ zei ze dan toch maar, want Jake verklaarde doodserieus dingen en zij reageerde er altijd droog op. Niettemin meende ze wat ze zei. Ze zag dat hij zijn armen in zijn nek had liggen en ze had al opgemerkt dat jongens dat echt heel vaak deden. ‘Waarom liggen jullie jongens eigenlijk altijd met jullie armen in jullie nek?’ vroeg ze rechtuit. Ze had nu toch de kans om het te vragen dus kon ze het net zo goed doen. Het was geen abnormale vraag, toch? Misschien een beetje, maar goed. Zijn stem onderbrak haar gedachten en ze glimlachte breed. Dat zou super zijn! Toen besefte ze dat ze al een kamergenoot had. Spijtig keek ze hem aan. ‘Ik slaap al met iemand in een kamer,’ zei ze. Ze zag het wel zitten met het meisje, Katie, maar ze vond het toch ook jammer dat ze niet met Jake op een kamer kon. Aan de andere kant, dat zou ook zo stom zijn. Ze kenden elkaar net. Ach, wat maakte dat nu uit? Als Katie er niet was geweest had ze zeker ja gezegd, maar Katie was er wel en ze had er echt zin in om met dat meisje een kamer te delen. Als ze een hel van een persoon bleek te zijn, kon ze nog altijd bij Jake intrekken. Ze grijnsde, maar keek hem daarna aan. ‘Jammer,’ zei ze met een treurig gezicht. ‘Maar,’ en ze vrolijkte weer op, ‘je moet gewoon veel langskomen, dan drinken we thee en wisselen de laatste roddels uit.’ Ze keek weer omhoog en even later zag ze dat Jake naar haar keek. Ze voelde zich ongemakkelijk onder die blik, maar toch werd ze er ergens blij van.

Elysee stelde een vreemde vraag, of ja, vreemd. Over de manier dat hij lag, met zijn armen in zijn nek. “Eum, ik weet het niet… Misschien omdat het gemakkelijk ligt?” of om hun spieren te tonen, dacht hij verder maar dat zou hij niet luidop zeggen. Jake was niet echt een flapuit en hield dan ook wijselijk zijn mond. Hij wist van zichzelf dat hij gespierd was, maar hoe minder hij het aan bod kon brengen bij mensen, en dan vooral bij meiden, hoe beter.
Hij had verwacht dat zijn teleurstelling ging meevallen, maar het viel zwaar tegen. Ergens, diep van binnen, had hij gehoopt dat ze ja ging zeggen. “Dan zoek ik een ander slachtoffer…” zei hij stil, beetje teleurgesteld. Hij dacht terug aan enkele seconden geleden, toen ze zei dat ze het echt leuk had met hem. Stel je voor hoe dat zou zijn samen op een kamer?! Ze zouden gewoon een nachtje door doen omdat ze moesten lachen! Of iets dergelijks, niet normaal in ieder geval. Blijven dromen Jake, en dat mag je dromen in een kamer met een ander. ‘Jammer,’ zei ze met een treurig gezicht. ‘Maar,’ hij voelde eventjes weer hoop, ‘je moet gewoon veel langskomen, dan drinken we thee en wisselen de laatste roddels uit.’ Hij glimlachte en sloeg met zijn hand op zijn voorhoofd, “Meiden, ik zal ze nooit verstaan denk ik.” Hij keek glimlachend opzij en keek haar in de ogen. Een rilling ging door zijn lichaam en hij sprong recht zonder zijn handen te gebruiken.
Hij veegde het gras van zijn jas en deed even zijn kap van zijn hoofd en ging met zijn hand door zijn haren. Hij bedacht zich plots dat ze hem nog nooit had gezien zonder kap op. Hij had halflang pikzwart haar die altijd een beetje in de war lag. Achteraan stond zijn haar altijd recht, ondanks dat hij altijd een kap droeg op zijn hoofd. Jake stak zijn hand uit en zei, “Kom op, laten we even wandelen voor het donker wordt.” Zonder dat ze, of enkel hij, het hadden beseft was het al avond en de zon begon al te zakken.
Jake vergat even het feit dat hij nog iemand moest zoeken om een kamer te delen en wou nu eventjes ergens anders zijn met zijn gedachten. Zijn benen deden pijn van stil te liggen, die stijfheid moest hij er maar eens uit wandelen. Of rennen als een wolf, hangt er vanaf.

Misschien omdat het gemakkelijk ligt, herhaalde Elysee in gedachten en ze schoof haar armen onder haar nek om het uit te testen. ‘Nee, niets aan,’ verklaarde ze en ze legde haar hoofd weer op de grond en keek weer naar de wolken, die roze begonnen te kleuren. Vlak voor zonsondergang waren er soms echt de prachtigste luchten, dan kon Elysee echt uren blijven liggen en kijken.
Ze hoorde hoe Jake stil klonk en ze bespeurde een beetje teleurstelling. Ze vond ook wel jammer, maar misschien was het ook wel goed zo. Als ze elkaar dag en nacht zouden zien... Dan zou het misschien snel te veel kunnen worden. Niet bij Elysee – vrienden waren voor haar heilig en ze geraakte er nooit op uitgekeken – maar misschien zou Jake wel gek worden van vierentwintig op vierentwintig haar hyperactiviteit en sarcasme in de buurt te hebben. Ze grijnsde toen hij zei dat hij meiden nooit zou begrijpen. ‘Ik kan precies hetzelfde zeggen over jongens,’ verklaarde ze. Die dudes konden soms echt moeilijk doen, al konden ze ook erg chill zijn. En ze maakten ruzie op een goede manier: in elkaars gezicht. Bij meiden ging het via via, achter de rug en de gemeenste roddels werden verspreid tijdens zo’n oorlog. Bij jongens stonden ze elkaar vijf minuten uit te schelden, soms met hier en daar een vuist tussen en dan waren ze weer net zo goede maatjes als ervoor. Meisjes bleven het ook herhalen: ‘ik ben in fout? En jij dan, met die roddel die je drie jaar geleden over me verspreid hebt?’ Elysee zuchtte. Dat was iets waar ze niet te diep in ging. Als ze meeroddelde was het meestal in iemand anders’ ruzies. Zelf kon ze het niet, roddels verspreiden over haar beste vriendinnen.
Jake sprong recht en Elysee voelde zich lomp toen ze ook recht ging staan door zichzelf met haar handen omhoog te duwen. Misschien moest ze wat conditie, lenigheid en motoriek kweken. Jake deed zijn kap van zijn hoofd en verbaasd en geamuseerd trok Elysee haar wenkbrauwen op. ‘Wauw, een Jake zonder kap. Verrassend,’ zei ze glimlachend. Ze moest zeggen dat het haar niet tegenviel wat ze zag.
Hij stak zijn hand uit en ze pakte hem aan. ‘Goed,’ zei ze, ‘maar dat donker maakt niet zoveel uit. Jij bent een wolf en ik een uil dus veel kan er niet gebeuren, hè?’ Ze grijnsde.

Elysee was verbaasd, en aangenaam verrast, bij het zien van Jake zonder kap. Hij besloot om zijn kap maar eens af te laten, voor de verandering. Hij voelde haar hand de zijne omsluiten, hij begeleidde haar tot naast hem en liet haar hand los. Als mens hield hij niet van aanrakingen, als wolf wel omdat wolven zo zijn, hij is een apart geval zoals al iemand hem had verteld. ‘Goed,’ zei ze, ‘maar dat donker maakt niet zoveel uit. Jij bent een wolf en ik een uil dus veel kan er niet gebeuren, hè?’ hij draaide zijn hoofd half naar haar en zag haar grijnzen.
Hij toonde een beetje duistere blik, “Weet je wat er gebeurd met een wolf als ik?” zei hij doodserieus. “Weet je überhaupt welke avond het is? Volle maan.” Hij keek haar niet meer aan en knikte. “Wolven zoeken een slachtoffer, leid ze af door aardig te doen, nemen ze mee naar een afgelegen plek zonder getuigen en dat tijdens volle maan. Dan voederen wij ons, als weerwolf.” Ondertussen waren ze al in het bos, en daar was het donker. Er waren verschillende geluiden te horen, dieren die wakker werden en bomen die ademden door de wind.
Jake deed nu zijn kap weer aan en keek met zijn glinsterende ogen naar haar gezicht, trok zijn lip op waar hij een rij witten scherpe tanden liet zien, een zachte grom kwam uit zijn keel. “Geloof je me?” vroeg hij dan weer normaal.

Jakes blik verdonkerde en met een duistere, enge stem begon hij. Elysee luisterde geamuseerd want ze was niet bang. Hij mocht zeggen wat hij wilde, vanavond zou ze niet schrikken of bang worden. Hij begon een eng verhaaltje over weerwolven en toen hij het woord uitsprak, schoot ze in de lach. ‘Ik ben een weeruil, er zijn weerpoema’s, weerkatten, weerhonden. Ik weet niet of het je is opgevallen, Jakie, maar technisch gezien zijn we hier allemaal weerdieren.’ Weerdieren, als je het zo dan kon noemen. Het klonk in elk geval stom.
Ondertussen waren ze in het bos en onwillekeurig rilde Elysee toch even. Bang was ze niet, maar ze voelde zich prettiger buiten de bomen. Bossen waren enge dingen, soms, ook overdag. Als je er alleen rondliep, als het weer grijs was en als het stil was. Soms hoorde je dan een tak kraken en dan slaat je verbeelding snel op hol. Jake zette zijn kap op en trok zijn bovenlip op, als een grommende wolf. ‘Geloof je me?’ vroeg hij.
‘Nee,’ ze schudde haar hoofd. Toch was hij eng, want omdat het maanlicht achter hem zat zag ze zijn gezicht niet honderd procent. Zijn ogen en tanden waren duidelijk, maar de rest was grijs, bijna zwart. ‘Oké, je ziet er eng uit,’ gaf ze eerlijk toe. Ze was onrustig, nog steeds niet bang. Voor dat laatste zou gebeuren zou ze al een lijk moeten tegenkomen of zo.

Ze glimlachte enkel, nam het op als een grap. Wat het ook was, maar toch zag hij haar rillen. Toen hij vroeg of ze hem geloofde zei ze natuurlijk neen maar vertelde hem dat hij er wel eng uitzag. De maan scheen op haar gezicht, even dacht iets heel anders dan zijn grap maar die gedachten gingen al snel weg en hij slaakte een scherpe huil. Zo eentje die je hoorde in horror films met weerwolven, keek haar vervolgens eens aan en sprong op haar als wolf en duwde haar in het zachte mos.
Even bleef hij met zijn voorpoten op haar schouders staan en drukte haar op de grond, met opgetrokken lip en een zachte grom die overging naar een jank. Hij legde zijn oren plat en duwde zijn neus tegen haar kin. Zo gedroegen wolven zich als ze een rol namen, een dominante rol, die ze niet mochten aannemen. Vervolgens gaf hij haar een lik over haar hele gezicht. Velen vonden het vies, misschien zij ook… so be it.
Jake stapte van haar af en ging in het mos zitten en zei, “Ik kon het niet laten, geen pijn?” en kwispelde vrolijk met zijn staart waardoor er stof naar bovenkwam uit het mos. Die kroop, vloog, in zijn neus en moest niezen. Stom stof, dacht hij geïrriteerd en keek terug naar Elysee. Hij had zin om op haar te gaan liggen, zoals katten soms deden. Hij bleef mensen haten maar hield ervan als hij geaaid werd over zijn kop, buik of rug. Maar dat liefst door iemand die hem niet wou vermoorden. Maar Jake hield zich in en ging niet op haar liggen, wat moest ze van hem denken?

Fijn, Jake, dacht ze, een bos is al zo gezellig, zeker als er een jongen een wolvengehuil laat horen. Ze wilde er net wat over zeggen, maar toen grijnsde hij onheilspellend en voor ze kon bedenken wat hij ging doen en hoe ze het moest voorkomen, lag ze op de grond. Hmpf, vernedering. Nu lag ze in het gras met een wolf bovenop haar, en ze moest toegeven dat dat best wel... uniek was. De meeste mensen die onder een wolf belandden raakten wel een paar lichaamsdelen kwijt, maar bij Jake moest ze daar niet bang voor zijn. Ze bestudeerde zijn witte vacht, daarna zijn tanden en probeerde het gegrom te negeren. Ze wilde net zeggen dat ze hem geloofde – misschien dat hij dan stopte met alle moeite van de wereld doen om haar bang te maken – toen ze zijn snuit op haar af zag komen en voor ze het wist voelde ze zijn tong over haar gezicht gaan. ‘Egh, Jake,’ zei ze en ze duwde haar gezicht in zijn vacht. ‘Ieuw.’ Ze had het niet zo op likjes, al niet van kleine hondjes die nauwelijks tong hadden en zeker niet van gigantische wolven met een tong groter dan Canada. Daarna ging Jake van haar af zodat ze helemaal rechtop kon zitten. ‘Nee, geen pijn, alleen veel speeksel,’ antwoordde ze terwijl ze met haar mouw zo goed en zo kwaad als het ging haar gezicht probeerde af te vegen. Ze grijnsde. Ze zag Jake kwispelen en toen niesde hij, een heel schattig niesje. Dieren die niezen vond Elysee echt helemaal fantastisch, want het geluid klonk altijd zo schattig. ‘Dus, verander je nog eens in een mens of word ik de wolvenfluisteraar?’ vroeg ze.