Text all lessons long

Ergens had ze ook wel door dat ze verslaafd was aan sms'en. Het was gewoon zó handig: een paar toetsen indrukken - of een paar keer het scherm aanraken in geval van touchscreen - en je kon iemand aan de andere kant van de wereld bereiken. Geheimen bleven nooit geheim en dat was het grootste pluspunt. Zelf verborg Elysee niets maar ze vond het leuk om de geheimen van anderen te weten te komen en via een mobiel was dat niet moeilijk. Met een beetje stalking en goede contacten kwam je al heel ver. Vaag drong de stem van de leraar tot haar door, maar wat hij zei was een groot vraagteken. Het enige wat haar nu interesseerde waren de sms’en van Victoria, die sinds kort naar Nieuw-Zeeland verhuisd was. Nieuw-Zeeland was volgens Elysee awesome dus wilde ze alles te weten komen over Victoria’s hippe, nieuwe leven. Nu antwoordde Victoria echter niet meer en ze scrollde door haar contactenlijst, op zoek naar interessante mensen maar ze vond er geen. Ze zuchtte, keek op en zag dat de leraar haar argwanend aankeek. Overtuigend glimlachte ze terug, strak onopvallend haar mobiel in de zak van haar jeans en wachtte tot hij bij haar stond. Ze keek hem liefjes aan terwijl hij boos terugkeek. Uiteindelijk liep hij gewoon weer terug naar voor zonder wat te zeggen. Zwak hoor, spotte Elysee in gedachten maar ze was zo slim om het niet luidop te zeggen. Ze haalde haar mobiel weer tevoorschijn, maar keek nu meer naar het bord. Ze wilde iemand om mee te communiceren. Praten tijdens de les ging moeilijk, fluisteren was zo irritant dus dan was sms de oplossing. Ze had alleen nog geen nummers van mensen hier. Ze zuchtte en keek om zich heen, op zoek naar iemand die zich net zo erg verveelde en ook een gsm in zijn handen had...

Dana volgde met haar ogen de regels van haar boek. Haar lesboek stond rechtop de tafel zodat je niet kon zien dat er een gewoon leesboek achter lag. Net zoals wat anderen kreeg ze niet veel mee van de leraar die voorin de klas stond te brabbelen. Ze wilde wel verder met school maar ze had er niet echt de zin voor maar ze moest verder leren als ze biologie wilde studeren en het op kon nemen voor bedreigde diersoorten zoals de Lynx. Omdat ze zelf bijna een bedreigde diersoort was had ze er veel intresse voor en ze had ook geen zin om een van de laatste Lynxen te zijn zodat ze niet op mocht vallen om niet in een dierentuin terecht te komen. Zulke dieren krijgen geen steuntje in de rug maar ze worden meteen opgesloten en dan vinden ze het raar dat er in het wild steeds minder komen. De leraar begon voorin harder te praten en Dana deedt de hoorntjes van haar gsm in haar oren en zette een zacht liedje op. De leraar kwam in haar richting lopen en snel legde ze haar boek op haar schoot. De leraar keek haar onderzoekend aan en ze deedt net alsof ze lesboek nauwkeurig bestrudeerde. De leraar liep verder zonder naar haar hoorntjes te kijken. Ze pakte haar gsm en scrolde wat door haar contactenlijst. In de klas waren er bijna altijd wel een paar mensen online. Ze zond naar een meisje een paar tafels verderop: Heb jij nog wat van de les meegekregen?



[beeetje rommelig]

Net toen ze dat dacht ontdekte ze een blond meisje, verstopt achter haar lesboek. Ongelovig wierp Elysee een blik op de leerkracht, dat-ie niet doorhad dat ze de les niet volgde! Een rechtopstaand lesboek was voor de leraar nooit een goed teken, maar meestal hadden die debielen nooit iets door. Nieuwsgierig volgde Elyee met haar ogen het meisje en ze zag dat ze haar oortjes indeed. Dat herinnerde Elysee eraan dat ze dringend haar iPod moest gaan zoeken tussen haar bagage. Nu liep de leraar naar het blonde meisje en ook bij haar had-ie niets door. In stilte lachte Elysee hem uit, ze wist wel beter dan het luidop te doen. Hij liep terug naar voren, ging verder met zijn doodsaaie les - zelfs theedrinken met haar oma Anastacia was interessanter - alsof er niets gebeurd was. Duts, dacht Elysee met leedvermaak. Ze concentreerde zich weer op haar gsm en wilde net antwoorden op Victoria’s sms toen ze een bericht kreeg. “Heb jij nog wat meegekregen van de les?” Onmiddellijk keek ze op naar het blonde meisje, er bijna zeker van dat het bericht van haar kwam. ugh, niet zo, tis doodsaai toch? hoe heet je? vroeg ze onmiddellijk. Een naam was meestal het eerste wat Elysee vroeg, zo maakte ze duidelijk dat ze wel met die persoon wilde praten. Ze drukte op verzenden en wachtte een antwoord af. Victoria zou even moeten wachten: nieuwe contacten waren veel belangrijker dan oude contacten die ze nooit meer zou zien.

Voor het eerst in zijn leven ging Jake naar een school, en voor het eerst kreeg hij les. Hij verwachtte er meer van dan wat het uiteindelijk was. Hij had alles al geleerd vanuit boeken, die hij gestolen had. Ja, Jake was een dief. Hij dwaalde vroeger rond en stal mensen dingen, zodat hij niet zou opvallen in zijn mensen gedaante tussen al die tweebeners. Hij stal alles, geld, kleren, boeken, … Maar hij deed het zo min mogelijk, alleen het nodige om niet op te vallen.
Jake liep veel liever rond als een wolf, in plaats van een mens. Hij vond die kleren soms irritant, behalve kappen, daar hield hij van! Nooit zag je Jake in kleren zonder dat hij zijn kap op heeft. Het gaf hem het gevoel meer ‘vacht’ te hebben. Een rechthoek achtig ding kon je goed zien zitten in zijn broekzak, het was een gsm. Hij gebruikte dat ding amper, enkel om een spelletje op te spelen en om de tijd te weten. Er stond zelfs niemand in zijn contactenlijst dat hij kende, het was tenslotte ook een gestolen ding.
Hij haalde die uit zijn broekzak en begon een game te spelen, uit pure verveling. Maar dat spel verveelde hem net zo snel en viel in slaap op de bank. Jake droomde over het bos, rondlopen als een wolf in de sneeuw… Hij werd plots wakker toen hij voetstappen hoorde en zag dat de leerkracht dichterbij kwam. Snel ging hij recht zitten en stak dat mensending, gsm, in zijn broekzak. Tot zijn verbazing richtte de leraar op een meisje ietsje schuin voor hem. Hij herkende haar, Elysee een sneeuw uil. De leerkracht keek gewoon eventjes eng en liep terug weg. Jake lag met zijn armen gekruist op zijn bank met zijn hoofd erboven op. Nog geen minuut later zag hij Elysee rond kijken, en lette op een blond meisje die ook schuin voor hem zat maar dan aan de andere kant. Terug keek Elysee naar haar gsm en keek naar de blonde. Blijkbaar waren ze bezig met communiceren. Jake nam zijn gsm en zocht naar mensen in de les die online waren. Hij vond uiteindelijk Elysee, of dat vermoedde hij toch. Hij begon snel te typen naar haar, “Stoute Elysee! Je mag niet met je gsm prutsen tijdens de les ” Stoute meid, dacht hij erachteraan. Jake maakte een propje van papier en gooid die naar Elysee's hoofd zodat ze zich zou omdraaien. Hij zou dan wel teken doen dat dat bericht van hem kwam.

De gsm-goden (of wie er ook over het sms-verkeer ging) hadden haar gebeden verhoord, want na de sms van het meisje, kreeg ze een tweede sms, gevolgd door een propje papier tegen haar achterhoofd. Tussen die twee dingen had ze wel nog genoeg tijd om de sms te lezen. Iemand wist haar naam en zette er ‘stout’ voor, dus ze kende hem of haar. Ze besloot achter zich te kijken en zag Jake zitten, overduidelijk degene die het propje had gegooid. Elysee was niet dom, dus al snel legde ze het verband en ze wist dat de sms van hem was. Hij was ook de enige die ze al echt had leren kennen, dus eigenlijk was het logisch. Omdat ze toch nog afwachtte op antwoord van het blonde meisje, kon ze net zo goed al antwoorden op Jake. hehe, om me dit te kunnen zeggen moet je zelf je gsm hebben, dus wie is hier stout? Het klopte niet helemaal wat ze zei, maar goed. De saaie les had haar hersens verlamd of zoiets. Jake zou echt niet gaan moeilijk doen over of haar zinsbouw wel perfect in orde was. Ze drukte op verzenden en draaide zich om om daarna een keertje lief naar Jake te glimlachen, tot ze plots de bulderende stem van de leraar hoorde. Blijkbaar had die vent toch leven in zich, waarom kon hij dat dan niet gebruiken in zijn les? ‘Elysee Porte!’ zei hij en ze draaide zich snel om, met een veel te vrolijke glimlach op haar gezicht. Kwaad beende hij naar haar tafel. ‘Je bent nu al de hele les bezig met prutsen en niet opletten,’ begon hij. Hij wilde overduidelijk intimiderend overkomen, maar het lukte niet. Voor mensen als hij had Elysee geen respect.
‘Fijn dat u het opgemerkt hebt,’ antwoordde ze droog. Hij werd rood, wilde iets zeggen maar deed het uiteindelijk toch niet en liep terug naar voor. Het enige wat ze nog kreeg was een dodelijke blik, en zijn gezicht deed haar denken aan een slang. Toen ging hij verder met de les. ‘Loser,’ siste Elysee en ze haalde haar gsm weer tevoorschijn om te checken of ze antwoord had van één van de twee.

Jake wachtte op een antwoord van Elysee, ze had ondertussen al door dat hij het was die het andere berichtje had gestuurd. Hij zag haar bezig zijn met haar gsm en ze keek even om toen hij zijn gsm voelde vibreren, teken dat hij een nieuw bericht had. Maar voor hij zijn gsm tevoorschijn kon halen stond de leerkracht te bulderen op Elysee. Hij noemde haar volledige naam, Jake was het niet vergeten dat ze mocht Porte genoemd worden als ze diegene leuk vond, of lief. Aan het gezicht te zien van die ouwe zak was hij niet blij met Elysee haar gedrag.
Jake kon alles perfect horen, het gesprek (als je het zo kon noemen) tussen de leerkracht en Elysee, de jongen vooraan die zat te prutsen met zijn stylo, een meisje die zat te kauwen en nog heel wat andere dingen. Soms droeg hij oordopjes als hij in een stad rondliep, zijn oren deden anders teveel pijn. Toe hij Elysee’s geniale opmerking hoorde schoot Jake in een lach. Velen keken hem vreemd aan, het kon hem niet schelen. Hij bleef met zijn gezicht op de bank liggen en zijn schouders schokten van het lachen. Terug hoorde hij voetstappen, en nu kwamen ze wel heel dicht. “Vind je het grappig Jake?” Jake keek op met een grote smile, “En doe die kap af in de klas!” hij keek hem nu neutraal aan en zei met een lach in zijn stem, “Ja ik vind het grappig en neen, ik doe mijn kap niet af.” Hij keek de leerkracht diep in de ogen en gromde lichtjes. Had hij beter niet gedaan, de leraar werd woedend en schreeuwde bijna, “Eruit! Nu! En Elysee, als jij nog zo doet mag je Jake volgen!” Jake stond met veel plezier recht, hij had alles al gezien wat ze nu hadden gekregen in de les.
Hij stond tegenover de leraar, Jake was groter dan hem, en richtte zich toen tot de rest van de klas en vooral naar Elysee, “Stuur Elysee maar naar buiten, dan word het nog leuker op de gang.” En hij wandelde op zijn gemak naar de deur en ging op de gang gaan zitten. Hij zou wachten totdat de les gedaan was. Jake nam zijn gsm en bekeek eerst zijn bericht, hehe, om me dit te kunnen zeggen moet je zelf je gsm hebben, dus wie is hier stout? Hij lachte en zond snel terug, ‘Ja ik ben stout he. Kom snel naar buiten, het is hier veel beter dan daar binnen.’ Hij vroeg zich af of ze dat zou durven.

Iemand achter haar barstte in lachen uit toen ze op de leraar had geantwoord. Alles schreeuwde dat hij het was; Jake. Elysee glimlachte omdat ze hem had doen lachen en ze draaide zich om. Toen ze de jongen schokschouderend op de bank zag liggen, hield zij het ook niet meer. Het was zo’n grappig gezicht om één of andere reden. Ze draaide zich vlug weer om in haar stoel, met haar gezicht naar de leerkracht en probeerde normaal te doen, maar het lukte niet. Je hoorde geproest en ze had haar ogen dichtgeknepen om te proberen te stoppen met lachen, en af en toe schokte ze een keertje. Ze zag de leraar woest op haar afkomen, maar uiteindelijk liep hij haar voorbij en reageerde hij zich af op Jake. Ze draaide zich om, volgde alles mee en trok gekke bekken naar Jake achter de rug van de leerkracht. Voor hij naar buiten ging nodigde hij haar zo goed als uit om mee te gaan, maar ze reageerde te laat. De leraar ging gewoon weer verder met zijn les, zag Elysee teleurgesteld, dus het was nogal moeilijk om nu het lokaal uit te lopen. Ze probeerde niet aan Jakes laatste opmerking te denken, want dan zou ze weer vertrokken zijn en ze wist dat ze dan niet meer zou kunnen stoppen met lachen. Plots voelde ze haar gsm trillen en dat herinnerde haar eraan dat ze in twee sms-conversaties had gezeten. Ze kon er niets aan doen, maar ze hoopte stiekem dat het bericht van Jake was. Waarschijnlijk wel, nu hij op de gang zat had hij alle tijd van de wereld om te sms’en en na het drama in de klas was het verdacht stil dus het meisje zou wel niet meer durven sms’en. Ze haalde haar gsm tevoorschijn en las wat hij had ge-sms’t. Haar blik ging van de gsm naar de leerkracht en terug. Wat maakte het ook uit? Hij kon haar niets maken, het was hier niet verplicht om les te volgen. Ze snapte niet waarom ze überhaupt gekomen was. Misschien om dingen als dit mee te maken? antwoordde een stemmetje op de vraag. Ze grijnsde en begon toen te typen, maar daarna bedacht ze dat het leuker was om meteen te komen. Dus stak ze haar mobiel weg, schoof met een piepend geluid haar stoel naar achter zodat alle aandacht op haar gevestigd was en verzamelde haar spullen. De leraar keek haar boos aan. ‘Wat krijgen we nu?’ vroeg hij. Doodeenvoudig hing Elysee haar schoudertas om haar schouder en wierp een kushandje naar de leerkracht. ‘Het was heel interessant, meneer, maar helaas moet ik nu gaan,’ zei ze alsof ze er echt spijt van had.
‘Elysee Porte!’ begon de leerkracht, maar Elysee stak enkel haar middelvinger uit zonder om te kijken en gooide de deur dicht. Ze haatte het als leerkrachten haar bleven aanspreken met zowel voor- als achternaam. Ze keek snel om zich heen en ontdekte Jake. Ze liep naar hem toe. ‘Bonjour chérie!’ riep ze op overdreven vrolijke toon en ze trok haar wenkbrauwen op en lachte. ‘Wat zullen we gaan doen?’ vroeg ze terwijl ze haar tas op de grond liet vallen en naast hem ging zitten. ‘School in brand? Lessen gaan verstoren? Of naar de stad? Of gaan rebelleren in de kamers?’ Ze zat boordevol ideeën, goede en minder goede, realistische en minder realistische. Breed lachend keek ze hem aan, wachtend op wat hij zou gaan zeggen. Misschien had hij wel een nog beter idee dan wat zij had gezegd, je wist maar nooit.

Jake wachtte geduldig op antwoord, hij kreeg maar geen antwoord en dacht even dat ze bang was geworden om te sms’en. Hij dacht aan de les, hoe ze beide zaten, of lagen, te lachen en hoe ze gek zat te doen achter de leraar zijn rug. En alsof zijn ongestelde vraag luidop was gesteld hoorde hij een stoel naar achteren schuiven. Er verscheen een brede grijns rond zijn lippen en hoorde hoe de leerkracht zich kwaad maakte en het droge antwoord van Elysee. Jake stond even recht om door het glas te kunnen kijken en zag hoe Elysee haar middenvinger opstak naar de leerkracht, “Nice” fluisterde hij zichzelf toe. Hij hoorde de deur open gaan en ging terug zitten.
Ze begroette hem in het frans, hij niet, het enige dat hij kon zeggen, “You’re genius!” en glimlachte breed. Ze kwam naast hem zitten en wou iets doen en gaf ook meteen enkele voorbeelden. Hij dacht eens na en zei vervolgens, “In brand steken zou ik niet doen, want dan hebben we geen kamers meer om te rebelleren. Lessen verstoren, hoe kun je dit nou les noemen?” en wees boven hem naar het klaslokaal. “Kamers rebelleren… daar heb ik een vreemd gedacht bij, dus dat word het zeker niet.” Zei hij serieus, maar bedoelde het als een grap. “We kunnen het stad in gaan, daar iets in de fik steken en rebelleren? Ik kan angst aanjagen bij de mensen.” Stelde hij voor, veel inspiratie om te doen had hij niet. Haar ideeën waren goed, geniaal sommige, maar het liefst wou hij eens weg gaan met haar. Hij kende haar niet zo goed, maar zag haar enkel in school. Plots bedacht hij zich dat hij haar nu zag zonder haar frans schooluniform.
Hij hield het niet langer uit als mens en veranderde in een witte reu, wolf. Vreemd genoeg hield Jake niet van aanrakingen als mens, maar als wolf lette hij daar niet op. Wolven uiten emoties niet enkel via woorden, maar ook via aanrakingen. Of brachten boodschappen over via aanrakingen. Hij duwde met zijn kop tegen haar zij zodat ze recht zou staan, hij wou nu weggaan. “Kom op, we gaan. Jij kiest, ik volg als een trouwe wolf.” zei, of blafte, hij.

Ze glimlachte naar hem en werd blij van zijn compliment. Als het al een compliment was als iemand zei dat je een genie was omdat je je middelvinger opstak. Eigenlijk was het een belediging, maar Elysee wist dat Jake het als een compliment bedoelde. Ze luisterde aandachtig naar wat hij zei en besefte dat hij gelijk had. ‘Maar kijk,’ zei ze, ‘als we niet gaan rebelleren in de kamers, dan kunnen we net zo goed de school in brand steken.’ Ze knikte vol overtuiging, maar meende het niet echt. Natuurlijk zouden ze de school niet in brand steken – je moest wel gek zijn om dat te doen. Jakes idee was wel een goed uitvoerbaar idee, ze was het volledig met hem eens.
Plots zat er weer een grote wolf naast haar en ze dacht aan iets dat ze de eerste ontmoeting had verzonnen: ze zou het meisje met de wolf worden genoemd, want nu liep ze weer naar een grote, witte reu. ‘Ja, je bent erg angstaanjagend,’ zei ze en ze meende het. Nu, zij vond hem niet zo eng, maar ze kon zich voorstellen dat – als je zomaar een wolf los zag lopen door de winkelstraat – je door het lint ging. Toen ze zijn neus tegen haar zij voelde, ten teken dat ze op moest staan, veranderde ze in een uil. ‘Zo geraken we er sneller,’ grijnsde ze evil. Ja, ze zag het helemaal zitten. Even twijfelde of ze zou meeliften op Jakes rug, maar uiteindelijk besloot ze op eigen kracht te gaan. Ze sloeg haar vleugels uit, steeg op en zoefde door de gang, ervan uit gaan dat Jake haar wel zou volgen. ‘Trouwens,’ zei ze terwijl ze door de schoolpoort zoefde, ‘je hebt gelijk. Hoe kan ik dat nu les noemen?’

Droge opmerkingen waren er genoeg als je Jake en Elysee samen plaatste. Een glimlach onderdrukken was onmogelijk, zelfs Dekota zou eens kunnen lachen, al betwijfelde hij het. Jake vroeg zich af hoe het met haar ging. Hij had haar met geweld meegesleurd, wou haar laten zien dat ze niet de enige was met een duister verleden of de enige die mensen haatte. Maar goed, Jake stond in zijn wolven vorm naast Elysee en duwde/porde haar zodat ze recht zou staan en ze konden vertrekken.
Hij had net voorgesteld om angst aan te jagen met zijn wolven vorm, ‘Ja, je bent erg angstaanjagend,’ hij hoorde in haar stem geen sarcasme. Jake wist dat zij niet bang was, maar als ze hem niet kende was ze dat waarschijnlijk wel. “Wat vind je van dit dan?” en hij ontblote zijn tanden, gromde gemeen, oren plat en zijn nekharen waren overeind. Zijn ogen brandde in die van haar, alsof hij haar in het oog hield om aan te vallen. Die houding hield hij maar enkele seconden aan en ging vervolgens zitten met zijn oren omhoog en lichtjes likkend rond zijn muil.
Vervolgens veranderde ze in haar sneeuwwitte uilen vorm, die paste perfect bij zijn witte vacht. Hij vroeg zich af, als zij op zijn rug zat, haar kop weggestoken en eerst eens door de sneeuw hebben gerold, zou het dan lijken dat ze een enorme bult was op zijn rug? Jake schudde zijn kop verontwaardigd, waar zit ik met men gedachten? Hij volgde de uil op de voet, of op de vleugel? Hoe je het ook moest zeggen met een vogel, hij volgde haar.
Jake hield ervan om naar vogels te happen, en kreeg af en toe de neiging om naar Elysees staart te happen, maar hield zich in. Ze passeerden enkele leerkrachten en leerlingen, ze keken allemaal vreemd naar de grote witte wolf die achter een tengere witte uil liep. Die blikken konden hem niets schelen, hij had al erger gezien en hoopte het nooit meer te zien…
Eenmaal uit de schoolpoort hoorde hij de uil voor hem spreken, ‘Trouwens, je hebt gelijk. Hoe kan ik dat nu les noemen?’ een blaffende lach kwam uit zijn keel waarop hij vervolgens antwoordde, “Ten eerste heb ik altijd gelijk.” Zei hij met een brede grijns en op een toon waarvan hij liet blijken dat hij een hoge dunk had van zichzelf. Maar Elysee wist wel dat hij niet zo was, zo goed moest ze hem wel kennen, toch? “En ten tweede, blij dat je verstand terug op zijn plaats zit en dat je beseft dat die lessen niet deugen en het woord ‘les’ niet eens waardig is.” Zei hij tenslotte, nog steeds achter de witten stip rennend.
Velen wisten het niet, maar wolven kunnen niet goed zien. Toch geen ver zicht, dan zien ze heel wazig en daarom gebruiken ze hun andere zintuigen als hun ogen. ’s Nachts zien ze dan weer even goed als overdag. Als Elysee iets te hoog of te ver vloog zag hij enkel een witte stip, anders zag hij een uil.
Ze waren bijna aan de stad, ze vertraagden hun pas/vlucht totdat ze stil stonden. Vanachter een boom keek hij naar de rand van een drukke stad. Ze waren nog niet aan de hoofdbaan, of de winkelstraat, maar ze zagen nu al veel mensen. Jake veranderde terug naar zijn mensen vorm en keek naar Elysee, gaf een knipoog, en kwam vanachter de boom vandaan. Hij wandelde eventjes verder, tot hij meer in het centrum was en hield Elysee in de gaten. Hij vertrouwde mensen niet en wou ook niet dat ze hen iets zouden doen.
Sommige mensen wisten van hun bestaan en deden er alles aan om ze te vernietigen. Jake kende ze maar al te goed en wou niet dat Elysee zoiets overkwam. Jake stapte goed door tot aan een steegje en trok Elysee erin. “Nu komt het moment dat ik je verder aanrand in een steegje.” Hij wou zich eerst serieus houden maar kon het niet. Jake herinnerde hun eerste ontmoeting, en had toen gezegd dat hij opweg was om een meisje aan te randen. Toevallig was diegene Elysee. “Nu serieus, ik wil dat je boven me vliegt om te kijken of er geen polities komen of verdachte mensen die me willen aanvallen. Gewoon voor de zekerheid.” Zei hij met een glimlach en een knipoog. Langer kon hij niet wachten en veranderde in een wolf. Hij schudde zich even uit, “Ik moet er goed uitzien voor men publiek.” Legde hij uit voor zijn wolven-gedrag. Hij stak zijn kop uit de steeg, zag dat er net veel volk kwam en sprong naar voren.
Hij gromde gemeen naar een man die net voor hem stond toen hij tevoorschijn kwam. Jake rook meteen de ranzige geur van urine. Jake mocht niet in een lach schieten en deed een stap naar voren waardoor de man angstig wegliep. Mensen hun ogen vielen op de wolf en begonnen te rennen en te schreeuwen. Hij rende wat rond, volgde mensen, en dan vooral mensen die traag waren. Soms duwde hij er eentje omver, beet eens in de kleren maar deed ze geen pijn. Haat of niet, als hij ze pijn deed was hij geen haar beter.

Een reu scheen zichzelf altijd te willen bewijzen en Jake bewees dat dat waar was door er eng uit te gaan zien. Maar ze moest toegeven dat hij er eng uitzag, doodeng zelfs. Hij zorgde dat ze al snel de enge Jake weer vergat door doodleuk zijn bek te likken, wat Elysee erg grappig vond. ‘Heel eng,’ zei ze, ‘maar let op want straks krijg je het hele dorp achter je aan. Er zijn vast genoeg mensen die een echte wolvenvacht aan hun muur willen hebben hangen.’ Ze keek hem doodserieus aan. Ergens meende ze het ook wel – misschien was dit niet zo’n goed idee. Straks werd Jake neergeschoten. Ze schudde lichtjes haar hoofd, de kans dat dat gebeurde was echt niet groot, het was gewoon een idiote gedachte. Zoals ze gedacht had volgde Jake haar inderdaad. Het tweetal kreeg veel vreemde blikken toegeworpen en daar kon Elysee wel om lachen. Hier was er niemand die in zijn dierengedaante rondtoerde, behalve zij twee natuurlijk, wat ervoor zorgde dat ze erg opvielen. Bovendien moesten ze eigenlijk in de les zitten. Elysee was blij dat ze daar was vertrokken. Toen ze door de schoolpoort vloog, vertraagde ze zodat ze naast Jake kwam te vliegen. Hij blafte, wat in dit geval betekende dat hij lachte. ‘Ja, Jake, droom lekker verder,’ antwoordde ze droog toen hij zei dat hij altijd gelijk had. Als er iemand was die altijd gelijk had, dan was het Elysee, niet Jake. Ze grijnsde. Ze schudde haar hoofd, voor zo goed en zo kwaad dat kon terwijl ze een uil was. Waarschijnlijk zag het eruit alsof ze spastische neigingen had, maar goed. Soms deed ze een menselijke beweging in haar dierlijke vorm en dat zag er altijd belachelijk uit, maar soms dacht ze er gewoon niet aan in welke gedaante ze was. Gelukkig was het nog nooit gebeurd dat ze iets dierlijks deed in menselijke vorm, dat zou pas marginaal zijn. Toen ze de stad zagen, veranderde Jake terug in zijn mensengedaante. Elysee volgde zijn voorbeeld en nu waren ze twee doodgewone tieners die misschien toch niet zo doodgewoon waren. Plotseling werd ze een steegje ingesleurd door Jake, ze viel half omver en kwam lachend tegen hem terecht. ‘Doe rustig,’ lachte ze en ze stelde zich weer op haar eigen benen. ‘Nu komt het moment dat ik je verder aanrand,’ zei Jake en Elysee barstte in lachen uit. Voor ze kon antwoorden zei hij dat ze moest zoeken naar verdachte typejes. Dat kon ze wel. Ze veranderde in een uil, maar voor dat gebeurd was, was Jake de mensen al de stuipen op het lijf aan het jagen. Eigenlijk was dit helemaal niet goed wat ze deden, maar Elysee trok er zich niets van aan. Het waren toch maar onbekende mensen en om onbekende mensen gaf Elysee niets. Het was niet dat Jake hen dood zou bijten of zoiets. Gewoon een beetje bang maken. Als je kon veranderen in een dier, dan moest je dat gebruiken, vond Elysee en ze steeg op. Lachend keek ze naar de paniek in de menigte. Ze wilde net naar beneden duiken om op het hoofd van een elegante, arrogante dame te gaan zitten. Ze wist zeker dat die vrouw het zou besterven van angst en ze zou beginnen gillen. Maar toen zag ze een agent die zijn geweer uit zijn holster trok. Elysee krijste als uil en dook naar beneden. Ze vloog vlak voorbij de agent zijn gezicht, zodat die achteruit wankelde en zijn geweer liet vallen. Hij krabbelde al snel weer overeind echter en op dat moment kreeg Elysee een tweede agent in het oog. Shit, dit liep echt veel te veel uit de hand. ‘Jake, kijk uit!’ schreeuwde ze terwijl ze naar de andere agent vloog en probeerde het geweer uit zijn handen te sleuren. Hij hield het echter stevig vast met zijn ene hand en begon met zijn andere hand naar haar te slaan, dus vond ze niet beter dan in zijn hand te bijten. De man verslapte zijn aandacht even en Elysee vloog weer naar de eerste, die druk bezig was met richten op Jake.

Jake genoot van het rennen, het leek wel jagen. Maar dan zonder die overheerlijke smaak van vlees en bloed. Hij ging vooral achter mensen die hij op uitzicht zou kunnen haten, dikke nekken dus. Meiden die zich te veel optutten, hakken droegen van een halve meter lang met een oppervlakte van een vierkante centimeter. Jake moest lachen toen hij eentje zag struikelen en angstig verder kroop. Zijn lach klonk als blaffen, hij hoefde nergens bang voor te zijn. Op het moment dat hij haar schoen wou aftrekken hoorden hij gekrijs van een uil.
Jake rechtte zich snel op, zijn oren gespitst die alle kanten op draaiden. Het meisje voor hem was al weg, maar hij maakte zich zorgen om Elysee. Hij vond haar, ze verstrooide een agent die zijn wapen liet vallen en oog hield op Jake. Hij wou net snel wegrennen, om niet te worden geschoten toen hij een uil hoorde, ‘Jake, kijk uit!’ hij zag haar vliegen naar een tweede, dit liep fout. Ondertussen zag hij die eerste terug naar hem richten.
Jake zag een flashback, bijna net hetzelfde, een man met een wapen richtend op een wolf. hij zag de agent de trekker overhalen en Jake schoot opzij en liep recht op de agent. Hij zag de agent twijfelen en terug richten maar voor hij dat kon doen zat Jake al op hem en beet hard in zijn hand. Als hij wou kon Jake zijn hand afbijten, maar ergens wou hij niet dat Elysee dat zag.
Die was uitgeschakeld, maar lang duurde zijn glorie niet. Hij hoorde een schot achter hem, zijn maag keerde. Hij draaide zich om en zag Elysee niet, ze was toch niet…? Met een agressieve houding liep hij naar de tweede agent, terug een schot maar Jake wist niet waar die kogel heen was. Hij bleef lopen en de agent werd wanhopig en liet zijn wapen vallen en bukte. Jake duwde tegen hem aan zodat hij op de grond lag.
Snel keek Jake rond, op zoek naar Elysee. Hij vond haar, hij wist niet of ze nu op de grond lag of stond of erboven zweefde. Hij liep snel naar haar toe, nam haar voorzichtig maar snel beet en gooide haar in zijn nek. “Hou je vast!” blafte hij en voelde haar nagels in zijn vlees, goed. Zo snel als hij kon liep hij naar het bos en veranderde daar weer in een mens. Hij voelde Elysee op zijn rug en hield haar vast en liep nog een eindje dieper het bos in.
Jake was buiten adem en liet haar los en ging zelf tegen een boom zitten. Een stekende pijn ging door zijn arm, toen hij ernaar keek zag hij een grote bloed vlek. “Leuk, nog een litteken…” mompelde hij.

[Sorry voor het godmoden D= Jij kiest of Elysee ook geraakt word of niet ^^]

Gelukkig had hij haar gehoord. Als wolf kon hij heel wat meer uithalen dan zij, met haar kleine klauwtjes. Oké, ze waren scherp en haar bek was ook best pijnlijk, maar ze was niets in vergelijking met Jakes tanden en klauwen.
Ze had het gevoel dat ze in een nachtmerrie was beland. Het plan was om wat paniek te gaan schoppen in de stad en pas nu besefte ze hoe stom dat idee was geweest. Wat had ze verwacht? Dacht ze dat mensen gewoon verder zouden gaan met hun boodschappen en niet zouden letten op de reusachtige loslopende wolf? Natuurlijk zou er politie komen, als het al het leger niet was. Haar maag keerde zich om en ze voelde zich misselijk worden. Ze was maar een gewoon schoolmeisje uit Parijs, ze hoorde hier niet te zijn. Ze moest op de trappen voor de Sacre-Coeur zitten met vriendinnen en macarons eten, niet vechten met een agent die een geweer in zijn hand had – niet in een uilengedaante. Omdat ze zich concentreerde op haar gedachten en niet op wat rondom haar gebeurde, hoorde ze net te laat het schot. Ze vloog op, maar kon niet voorkomen dat de kogel langs haar heen scheerde. Een paar witte veertjes dwarrelden naar beneden en ze voelde pijn, maar niet zo erg als ze verwacht had dat een kogelschot zou veroorzaken. Ze landde op de grond, zag dat Jake de agent omduwde en ontdekte dat ze een schampwonde had. Welk gekkenhuis was dit? Als er een uil gezien werd probeerden ze die te vangen, ze schoten er verdomme niet op! Plotseling werd ze opgetild en ze belandde op Jakes rug. Hij beval haar zich goed vast te houden en dat deed ze; ze klauwde in zijn vel en vacht, meer om de pijn te onderdrukken dan om zich vast te houden. De wind raasde om haar heen toen Jake wegrende en ze verloor nog een paar veren. Ze kneep haar ogen stijf dicht en probeerde terug normaal te denken. What the fuck, was het eerste wat ze dacht, what the fuck. Ze had zonet in een schietgevecht gezeten, ze had zonet totale paniek veroorzaakt. Nou, goed, de eer voor de paniek ging naar Jake, maar toch... Ze had alle moeite van de wereld om zichzelf en haar hersenen niet te gaan haten. Wat had ze dan ook gedacht?
De vacht onder haar verdween en Jake was weer een jongen. Hij hield haar vast, liep diep het bos in en ging zitten. Toen ze het gras onder haar klauwen voelde, veranderde ze weer in een meisjes. Ze zag Jake zijn arm controleren, maar daar had ze zelf geen zin in. Oké, relativeer, dacht ze. Het hielp altijd om de feiten op een rijtje te zetten. Feiten, en zo weinig mogelijk meningen en adjectieven. Dan leek alles minder erg en kwam het dichter bij de waarheid. Wolf en uil in de stad. Paniek. Agenten besluiten dat ze de wolf moeten neerschieten. En als het kan ook de uil. Want de twee zijn gevaarlijk voor de mensheid – haha – . Ze worden alle twee geraakt. Het was eigenlijk helemaal nog niet zo erg. Ze had niet net een scène uit CSI of één of andere psychopathische thriller meegemaakt. Het was allemaal volkomen normaal geweest. Misschien dat net niet, maar het was zeker niet eh... nou ja, waar het op neerkwam was dat zij en Jake twee idioten waren en dat ze zouden moeten worden opgesloten vanwege hun zieke geesten. Elysee keek nu pas op naar Jake en keek hem doordringend aan waarmee ze wilde zeggen: we zijn echt dom. Ze wilde er nog een paar vloeken enzo achteraan gooien, maar hield zich in. Nu had ze in elk geval ontdekt hoe een opgejaagde prooi tijdens de jacht zich moest voelen. Haar vader was dol op jagen, haar moeder ook, maar alleen maar omdat het daar bij de vrouwen draaide om zien en gezien worden. Haar vader vond het oprecht leuk om jager te zijn, om de honden los te laten, op de hoorn te blazen en zijn paard aan te sporen. Elysee had het niet van haar ouders geërf; ze had de jacht altijd al gehaat en ze wist zeker dat dat terecht was nu ze een keer aan de andere kant van het geweer had gestaan. Ze wist niet wat haar bezield had voor deze onzin – waanzin – whateverzin, maar ze wist wel dat het heel lang zou duren voor ze weer een sneeuwuil zou zijn.

haha, omg, we zijn echt realistisch bezig :'D

Jake hijgde vreselijk, hij had gerend voor zijn leven, alweer. Wat bezielde hem? Hij had zijn leven en dat van Elysee in gevaar gebracht! Hij zag haar doordringend aankijken en haar gezicht sprak boekdelen. Wat moest hij zeggen? Niets, dat was het beste.
Hij scheurde zijn T-shirt open, hij was woedend en kon hem niet schelen dat z’n shirt naar de vaantjes was. Zijn jas gooide hij ook op de grond en stond in zijn blote bovenlijf maar het deerde hem niet. Jake was zich bewust van zijn gespierd lichaam maar draaide zich om zodat hij haar niet kon zien. Hij wou haar gezicht niet zien wanneer hij dit deed. Maar wat ze wel kon zien waren al zijn littekens op zijn rug, als wolf kon je het niet zien maar in zijn mensen gedaante… Met twee vingers ging hij naar zijn arm en duwde op zijn wonde, hij beet op zijn tanden, en probeerde de kogel eruit te krijgen.
Jake haatte kogels, hij had er al veel te veel in zijn lichaam gehad en was het een tijdje gewoon om iedere dag een kogel wonde schoon te likken of een kogel eruit halen. Maar deze zat verdomme diep! Dacht hij kwaad. Nog steeds probeerde hij de kogel eruit te vissen, maar die zat diep in het vlees. Hoe lang was hij nu bezig? Waarschijnlijk al vijf minuten, veel te lang en zijn geduld raakte op. Woedend sloeg hij met zijn hand tegen de boom die voor hem stond, hij voelde stukjes schors zijn huid doorboren en riep, “Verdomme!” hijgend stond hij nog steeds met zijn hand tegen de boom. Tranen vloeiden naar beneneden, hij zag wapens, mensen, een jonge wolf onder bloed, weer wapens, zwepen, marteltuig…. Het was zijn schuld, Elysee… "Het spijt me…” fluisterde hij zodanig stil dat het bijna naar zichzelf gericht was. Hij verontschuldigde zich nooit, aan iemand maar dit was serieus, en zelfs dan nog zei hij het niet luidop! Hij keek om, een zwakke waterige glimlach ging rond zijn mond en liep weg. Hij moest dit doen, zij mocht dit niet zien!
Hij slikte even, als het kon, verbranden zijn tranen weg op zijn gezicht door de kokende woede in zijn bloed, en veranderde in een wolf. Woest beet hij in zijn rechter voorpoot waar de kogel zat. Pijn ging door zijn poot en bloed vloeide in zijn bek. Hij jankte en gromde maar bleef bijten tot hij de kogel voelde aan zijn tong. Zijn ogen schoten open toen hij een metalen ding voelde en veranderde terug in een mens en haalde de kogel eruit met zijn vingers. De wonde was groter, maar niet levens bedreigend of dat hij geamputeerd moest worden.
Uitgeput zakte hij in elkaar tegen een boom en drukte op de wonde met zijn hand. De kogel had hij op de grond laten vallen. Het was niet zo erg, er was geen vlees weg of iets dergelijks alleen was het kleine gat een beetje groter. Een leuk litteken erbij… Er kwam wat bloed uit, gelukkig niet te veel. Zijn huid was al hard door de trainingen en al eerdere aanvallen, of hoe moest je het zeggen. Er kwam zwart voor zijn ogen, zijn lichaam leek van lood gemaakt en voor het eerst voelde hij koude op zijn lichaam. Jake kantelde omver en kon nog net iemand zien naar hem wandelen, of lopen? Hij hoorde niet wat diegene zei, als diegene iets zei. Was wat hij zag wel echt? Verder kon hij niet denken en zat in een zwarte ruimte…

Hoe zo overdreven???

Plots begon Jake nogal gek te doen en Elysee schrok ervan. De jongen stond zijn shirt kapot te trekken en gooide zijn jas op de grond zodat hij uiteindelijk in bloot bovenlijf stond. Elysee wilde een sarcastische dubbelzinnige opmerking maken, maar ze besefte dat ze niets kon verzinnen en bovendien draaide Jake zich om. Elysee hield haar adem in toen ze de littekens op zijn rug zag. Ze wilde ernaar vragen, maar ze was nog teveel ondersteboven van wat er net gebeurd was en dit was echt geen goed moment voor een diepzinnig gesprek. Ze achtte de kans trouwens groot dat Jake woest zou worden als ze naar die littekens vroeg. Hij maakte haar bang – een beetje maar, maar toch...
Ze zag dat hij wat stond te doen, maar ze zag niet was. Plotseling vroeg ze zich af of hij geraakt was, waarna ze iets opzij leunde om wat te kunnen zien, maar ze zag niets. Alleen dat hij aan zijn arm aan het prutsen was. Als hij geraakt was, dan was dat niet het beste dat hij kon doen. Tenzij... Onwillekeurig bracht Elysee haar hoofd naar achter. Zat hij die kogel nou los te wrikken? Daarvan kon ze echt over haar nek gaan en ze besliste dat ze niet meer wilde weten wat hij aan het doen was. Plotseling sloeg hij met zijn vlakke hand tegen de boomstam die voor hem stond. De woede die hij daarmee uitte, en met de schreeuw die volgde, maakte haar nog net iets banger. Waar was Jake met de grapjes? Zou deze ongelooflijk stomme actie alles veranderd hebben tussen hen? Of alleen Jake? Of misschien zij? Ze vond het afschuwelijk dat ze bang voor hem was. Plotseling hoorde ze hem wat fluisteren, maar ze verstond niet wat hij zei. Toen draaide hij zich om, glimlachte zwak naar haar – had hij geweend? - en toen liep hij weg. Dat was misschien wel het beste, zo kon hij tot rust komen, zo kon zij tot rust komen en zichzelf wentelen in zelfmedelijden en zichzelf tegelijkertijd zo-hard-haten. Ineens hoorde ze geluiden, zwak maar ze hoorde ze toch. Het kon niet anders dan van Jake zijn en ze wilde gaan kijken, maar toch bleef ze zitten. Doodgaan zou hij niet – of misschien wel. Nee, daarvoor had hij nog teveel energie gehad, bedacht ze met een onwillekeurige zwakke grijns.
Ze kon best gaan kijken – dat kon ze echt wel. Dus stond ze op en liep door de bomen, op zoek naar Jake, het geluid volgend. Tegen dat ze bij hem was, was het geluid al weggestorven. ‘Jake!’ riep ze, maar niet te luid. Hij lag op de grond en even schoot het door haar heen dat hij toch was aan het sterven en dat zij had moeten komen kijken en dat alles nu haar schuld was. Nee, zei haar gezonde verstand onmiddellijk, dat is gewoon niet eens mogelijk. Ze bukte en porde zachtjes tegen hem aan. Niet de beste actie, maar ze wist niets beters te doen. Moest ze hulp halen? Hem dan hier alleen achter laten? En wat zou ze zeggen? “Ja, hallo, na een gevecht is mijn vriend... een vriend van me geraakt door een kogel en nu ligt hij bewusteloos in het bos. Bloedverlies? Hm, ja, zou kunnen. Hij zag er in elk geval niet goed uit. Dat gevecht komt trouwens omdat hij als wolf en ik als uil de mensen de stuipen op het lijf hebben gejaagd. Ja, voor de lol. Het was ook grappig, tot die flik met z’n kalashnikov kwam. Ja, nee, niet zo zwaar, maar het kon in elk geval schieten. Ja.”
‘Jake?’ fluisterde ze voorzichtig en ze duwde nog eens tegen zijn arm.

in het begin smste ik nog gewoon in de les, nu moet ik een halfdode jongen redden x)

‘Je bent een duivel! Dood moet je! Ga terug naar je meester, Satan!’ bang en rillend keek een jonge wolf van amper een jaar oud, nog een pup eigenlijk, naar de mannen met zwepen. “Het was niet mijn keuze! Laat me met rust!” zei nu een jongen, drongen onder bloed, en stond op de plaats waar er nog net een pup had gezeten. De mannen keken enkel angstig maar die angst verdween en woede was weer te lezen op hun gezichten. Ze kwamen dichter en de jongen sloot zijn ogen, ‘Jake!’ hoorde hij, een vrouwenstem? Hij voelde iets tegen hem aan en verwachtte pijn. De jongen deed zijn ogen angstig open…

‘Jake?’ hoorde hij Elysee fluisteren en voelde een por tegen zijn zere arm. Waar was dat voor nodig? Een kreun ontsnapte uit zijn mond en ging voorzichtig recht zitten. Was hij nu flauwgevallen? Hij keek naar Elysee, hij zag angst op haar gezicht. Vele vragen spookten door zijn hoofd en die tolde nog steeds. Jake haalde zijn hand van zijn arm waar er een grote bloedvlek onder zat. Hij had niets om het te binden, behalve… en scheurde een stuk van zijn broekpijp en bond die rond zijn arm. Pijn ging door zijn hele lijf, alsof die herinnering echt was.
Jake durfde Elysee weer aankijken, “Nu haat je me zeker?” mompelde hij maar verstaanbaar. Wat was dat een dom plan! Hij was slim, maar toch deed hij zoiets doms. Misschien was hij wel geboren om domme acties te plannen, anderen en zichzelf in gevaar brengen. Soms vroeg hij zich af waarom hij was geboren. Jake bleef tegen de boom zitten, rusten was nu de boodschap of hij zou weer flauwvallen.

Kort, sorry :C

Oeps. Kennelijk had ze tegen zijn gewonde arm geduwd, want hij kreunde. Ze voelde haar wangen rood worden en voelde zichzelf even echt stom. Maar al snel vergat ze dat weer en was er weer plaats voor de bezorgdheid. Gelukkig kwam hij nu overeind en opgelucht ademde ze uit. Ze glimlachte en fronste tegelijk, omdat ze opgelucht en bezorgd was, en misschien nog een piepklein beetje bang als ze dacht aan zijn gedrag van daarnet. Daarna vroeg ze zich af hoe het kwam dat hij hier op de grond lag. Flauwgevallen, duidelijk. Maar door wat? Net leek hij nog genoeg energie te hebben om een hele boom te ontwortelen. Schichtig keek ze om zich heen – had hij iets gezien dat zo gevaarlijk en schrikwekkend was dat... Nee, ze was in een bos met een niet-zo-goed-bij-bewustzijn-jongen dus moest ze zichzelf niet bang gaan maken. Kort concentreerde ze zich op haar ademhaling, maakte haar hoofd leeg en werd weer rustig zodat ze helder kon nadenken. Toen pas zag ze dat hij zijn vingers rond zijn arm klemde. Rood vocht sijpelde tussen zijn vingers en ze slikte even. Ze slikte, was de wonde zo erg dat hij ervan flauwgevallen was. Ze wilde de wonde graag zien, maar ze durfde het niet goed vragen. Iets in Jakes gedrag en blik zorgde dat ze voorzichtig wilde zijn. Plotseling bracht hij zijn armen naar zijn broek en hij scheurde een stuk af, zodat hij zijn arm ermee kon verbinden. Elysee dacht aan de t-shirt en jas die even verderop lagen, maar ze ondertussen was het stuk toch al afgescheurd dus veel kon er niet aan gedaan worden. Alleen tegen de koude zou het misschien handig worden, maar nu scheen de zon nog dus dat was geen probleem. Pas toen de wonde verbonden was keek Jake haar aan. ‘Waarom zou ik je haten?’ glimlachte ze. ‘Voor dat stomme plan? Eigenlijk was het ook mijn idee hoor.’ Ze grijnsde. Haar angst viel weg en ze kon hem weer gewoon aankijken.

Hij zuchtte van opluchting toen ze hem ‘goed’ nieuws gaf. “Omdat ik ons bijna vermoord had.” Antwoorde hij en keek haar recht in de ogen, hij meende wat hij zei. ‘Voor dat stomme plan? Eigenlijk was het ook mijn idee hoor.’ Hij zag haar grijnzen en voelde zich al meer op zijn gemak. “Tja… Ik had beter moeten weten.” Zei Jake met een kleine grijns en keek naar zijn arm, er kwam wat rood door het jeans rond zijn arm. “Stomme kogel…” mompelde hij en probeerde recht te staan.
Het lukte met veel moeite maar moest tegen de boom blijven leunen, zijn hoofd tolde nog steeds. Hij kreeg het plotseling koud en rilde over zijn hele lichaam. Hij besefte dat hij eigenlijk halfnaakt stond en zijn gespierde lijf te zien was. Gezellig, dacht hij… Straks dacht ze net als alle andere meiden, zolang hij zijn rug maar niet toonde. Ow wacht, heb ik al gedaan! Nog meer slimme zetten gedaan? Dacht hij kwaad maar liet het niet blijken aan de buitenkant.
Jake veranderde in zijn wolven gedaante en hield zijn voorpoot van de grond en liep, strompelde, richting zijn jas ietsje verderop zonder nog een woord te zeggen. Het duurde langer dan anders, hier moest hij terug aan wennen, en veranderde terug in een mens. Als wolf tolde zijn hoofd niet zo maar mankte wel door zijn zere poot. Hij nam zijn shirt en keek hoe die gescheurd was en nam vervolgens zijn jas die hij aandeed en legde zijn shirt in zijn nek. Jake keek om naar Elysee, “Gaat het met je? En ik vond het vreselijk dat je dit hebt gezien…” en wees naar zijn, ondertussen, bedekte rug. Hij verwachte nu vragen van haar, en eerlijk gezegd zou hij het niet erg hebben gevonden als hij erop moest antwoorden.

‘Dat valt wel mee,’ zei ze luchtig toen hij zei dat hij hen bijna vermoord had. Ze wilde er liever niet aan denken dat ze op dit moment echt dood kon geweest zijn. In haar uilengedaante, wat betekende: geen mooie crematie met alle dierbaren en haar as uitgestrooid over de Seine. Ze concentreerde zich weer op Jake, want erg gezellig waren haar gedachten niet. Hij had beter moeten weten, zei hij. ‘Ik ook,’ zuchtte Elysee. ‘Trouwens, jij bent een jongen en jongen staan erom bekend dat ze dom zijn en niet nadenken. Ik ben een meisje, dus voor mij is het nog tienduizend keer erger.’ Ze glimlachte. Wat ze zei klopte niet echt, maar goed. Hij keek naar zijn arm en ze volgde zijn blik. Het was geen goed teken dat het bloed door de jeans kwam. Had hij het wel hard genoeg aangespannen? Dat bloeden moest echt gestelpt worden. Misschien zouden ze beter naar een dokter of zo gaan. Het enige probleem was dat ze dan geen uitleg hadden. Hoe moesten ze een kogelwonde ook verklaren – een dokter zou die echt wel herkennen. ‘Heb je het wel genoeg aangespannen?’ vroeg ze dus maar bezorgd. Hij mompelde wat, en ze hoorde iets van een kogel, maar hoewel ze dichtbij zat was dat alles dat ze verstond. ‘Ga zitten,’ zei ze op een strenge toon die ze niet van haarzelf verwacht had toen hij probeerde recht te staan. Straks viel hij weer flauw, dat zou pas handig zijn. In plaats van te luisteren naar haar veranderde hij in een wolf. Hij wilde lopen, maar op zijn voorpoot kon hij niet staan, dus mankte hij. Wat hij was gaan doen wist ze niet maar ze voelde niet te behoefte achter hem aan te gaan. Hij had ook wel duidelijk gemaakt dat hij hun actie niet goed vond, dus hij zou niets doms doen. Hij kwam terug als mens met zijn jas aan. Hij vroeg of het ging met haar en dat ging best wel, dus ze knikte. Toen begon hij over zijn rug en ze herinnerde zich zijn littekens en hoe ze wilde weten wat de oorzaak ervan was. Ze wilde het eigenlijk doodgraag weten, maar ze voelde zich niet goed bij het vragen. Ze sputterde wat en probeerde iets te bedenken. ‘Ze zien er nogal pijnlijk uit,’ zei ze zacht, in de hoop dat dit voor hem genoeg aanmoediging was om er zelf over te beginnen.

Gelukkig kon Elysee nog glimlachen waardoor ook rond zijn mond een kleine glimlach verscheen. Jongens zijn dommer, natuurlijk, dacht hij sarcastisch. Toen hij probeerde recht te staan had hij geschrokken toen ze streng zei om te gaan zitten. Hij had lichtjes zijn wenkbrauw opgetrokken maar luisterde niet en ging tocht verder. Luisteren was niet zijn sterkste kant, hij luistert bijna nooit naar bevelen waarom dan nu wel?

Toen hij haar vroeg hoe het met haar ging knikte ze geruststellend, hij knikte eens terug. Vervolgens vertelde hij haar dat het hem speet van zijn littekens dat ze dat heeft gezien. Hij zag twijfel in haar ogen, hij wist het zeker dat ze het hem ernaar wou vragen maar deed het niet en zei in de plaats, ‘Ze zien er nogal pijnlijk uit,’ hij glimlachte zijn scheve glimlach en zuchtte eens. “Je mag gerust vragen hoe ik eraan kom. Niemand weet het,” behalve degene die het me hebben aangedaan, dacht hij verder. “dus er moet iemand de eerste zijn.” En hij trok eens zijn schouders op, alsof het allemaal niet zo erg was.

Jake ging terug tegen een boom zitten en keek naar Elysee met een kleine glimlach en besloot om het toch maar te vertellen. “Die littekens zijn het bewijs waarom ik mensen haat. Ik probeer het te vergeten, maar dat gaat natuurlijk niet.” Hij wachtte even en dacht na hoe te beginnen, alles best kort samenvatten. “Eerst moet je weten dat ik mijn ouders nooit heb gekend en een oud vrouwtje heeft me gevonden die toevallig de bazin was van een klein opvang huis voor kinderen zonder ouders. Daar ging alles nog goed, tot ik vier werd. Dat vrouwtje wist wat ik was en had er ook geen problemen mee net als de kinderen daar, die wisten niet dat ik een mens was.” Dat moest vreemd klinken, maar alles zou duidelijk worden. “Ik rende daar rond als wolf, de kinderen dachten dat ik een hondje was.” Legde hij uit, het was wel duidelijk dat het vrouwtje de enige was die wist dat hij een Shapeshifter was.

“Toen ik vier werd, op dezelfde dag, stierf zij. Het weeshuis verdween en ik dwaalde rond in de straten en veranderde van wolf naar mens terwijl mensen het zagen. En toevallig stonden er daar mannen die op Shapeshifters joegen….” Dat was nog zo’n domme actie van hem. Hij kon het zichzelf niet vergeven, wetend dat hij nog maar vier was en geen besef had van wat hij deed. “Die namen me gevangen en martelden me, zij zagen Shapeshifters als dienaars van Satan. Zeker wolven, de geruchten deden steeds de ronde van overal ter wereld dat wolven moorden.” Sprookjes zoals Roodkapje zeiden genoeg over hoe de mens over de wolf dacht. “Ze hielden me gevangen, sloegen me, lieten me vrij in een domein van hen en joegen toen op me.” Dat zei wel genoeg over zijn littekens. “ Waarom weiger je om te sterven, monster? Herhaalden ze steeds, ondertussen was ik al zes. Op een dag werd ik woedend, viel hen aan en kon gelukkig ontsnappen…” eindigde hij. Het was kort samengevat, er was nog meer maar dat wou hij niet zeggen.
Hij keek haar weer aan, verdriet voelde hij niet voor wat er met hem was gebeurt enkel en alleen maar woede. “Heb geen medelijden met me, ik leef nog en zal het ook overleven.” Zei hij met een knipoog. Zijn jeugd was, zeg maar, een ongeluk. Het was ongeluk dat hij net toen veranderde van mens naar wolf in dat steegje waar die mannen stonden. Had hij misschien tien seconden gewacht dan was dit alles niet gebeurt. Vreemd hoe je leven kan veranderen door tien stomme seconden… “Wat is jou verhaal? Iedereen heeft er eentje, maar je hoeft die niet te delen met deze domme wolf.” zei hij grappend, hij mocht haar wel. Vrienden waren ze niet, of wel? Ach, hij kende haar amper en vertrouwen deed hij nog niet, dat kon hij niet. Misschien, ooit… 

Ze vond het vreemd dat iemand haar genoeg vertrouwde dat hij haar over zijn littekens wilde vertellen als eerste persoon. Maar ze had wel het gevoel dat ze een band had met Jake. Hij stond toch op – grr – en ging dan gelukkig weer zitten tegen een boom. Hij begon geruststellend met ‘ik haat mensen’. Ze wist dat hij het vrij algemeen bedoelde, maar er zouden wel een paar uitzonderingen zijn, toch? Anders zou hij toch niet met haar omgaan? Ze luisterde geboeid en voelde zich even schuldig toen hij zei dat hij zijn ouders nooit had gekend. Elysee had ze gekend, maar ze haatte ze. In elk geval haar moeder. Haar vader zag ze doodgraag, maar haar moeder... die was gewoon irritant, ordinair en zo geen moederfiguur. Toch was het niet eerlijk dat zij haar beide ouders had en er één van haatte terwijl er anderen waren die niet eens ouders hadden. Jake ging verder. Hij leefde dus als wolf? Zou die vrouw hem als wolf of als mens gevonden hebben? Dat kon ze hem straks wel vragen, eerst moest hij verder praten. Het was inderdaad niet slim geweest om te veranderen waar mensen bijstonden, maar Elysee dacht niet dat zij op haar vierde zou hebben gesnapt dat shapeshiften niet normaal was. Ze hield haar adem in toen hij verder vertelde en kon zich niet voorstellen dat hem dat overkomen was. Ze merkte dat ze hem met andere ogen begon te bekijken, maar dat wilde ze niet. Jake was nog steeds Jake, prentte ze zichzelf in. Hij zei dat ze geen medelijden mocht hebben, maar dat was nogal moeilijk met zo’n verhaal. Oké, dan zou ze wel medelijden hebben in stilte. Hij vroeg naar haar verhaal. Eerst wilde ze nog iets zeggen op wat hij verteld had, maar ze kon niets bedenken. ‘Wat erg’, ja, maar dat klonk zo idioot en bovendien wilde hij het niet horen. Ze keek hem even aan en zei toen: ‘Ik heb niet echt een verhaal, denk ik.’ Ze dacht even na. ‘Ik groeide op in Parijs, bij mijn vader en moeder en met een broer. Ik haat mijn moeder. Op mijn tiende ontdekte ik dat ik kon shapeshiften. Ik wist dat ik het verborgen moest houden dus dat deed ik. Ik was een gewone tiener, op dat ene na dan. Ik had vrienden, ging naar feestjes, dronk, you name it. Toen kwam een vriend van mijn vader een paar dagen logeren. ‘s Nachts kon ik niet slapen en dan is vliegen een goed idee. Dus veranderde ik op mijn vensterbank, maar mijn ouders zaten nog beneden en die vriend ook. Hij keek net op dat moment omhoog en zag me. De volgende dag sprak hij me erop aan en vertelde me dat hij ook kon veranderen. Hij vertelde me over Kelynn en zei dat het een goede plek voor me zou zijn. Oké, dus ik ging hierheen. Mijn ouders denken dat ik in een internaat in Zuid-Frankrijk zit en dat ik in de vakanties en weekends bij Thomas – zo heet die vriend – woon. Dat is het.’ Ze keek hem aan en haalde haar schouders op. Het was echt niets in vergelijking met Jakes verhaal.

Elysee was een goede luisteraar, dat vond hij wel fijn. Hij las de emoties van haar gezicht en wat hij zag wou hij liever niet zien. Hij wist zeker, als hij niet had gezegd ‘heb geen medelijden’ dat ze iets in de aard van, ‘ik vind het erg wat je hebt meegemaakt’. Medelijden moest hij niet hebben, waarom? Er was een reden waarom hij het tegen niemand vertelde, hij kende mensen maar al te goed. Ze zouden je anders bekijken, meer met een triestige blik, medelijden hebben en opletten met wat ze zeggen. Wie weet worden ze bang van je, ontwijken ze je, enzovoort. Neen, hij hoefde al die sh*t niet, hij was Jake en leefde nu. Het verleden is gepasseerd en laat de toekomst vol verrassingen zitten en problemen voor later moeten nog niet onthuld worden in het heden.
Het moest vreemd zijn voor haar om nu haar verhaal te vertellen, ze aarzelde even. “Je hoeft het niet te vertellen…” fluisterde hij haar toe, maar hij was toch blij om te kunnen luisteren naar de hare. Hij wist nu ook hoe ze hier terecht kwam en van waar ze kwam. Parijs, verklaard veel, dacht hij grijnzend. Hij luisterde aandachtig net als zij bij hem had gedaan en toen ze klaar was haalde ze haar schouders op. Tja, veel leukere jeugd dan de zijne, dat was een feit. “Je hebt veel geluk gehad, vind ik toch.” Zei hij grijnzend, de pijn in zijn arm was aan het wegebben, gelukkig maar. Hij zuchtte eens, hij was moe, als hij wou viel hij nu meteen in slaap.
Jake veranderde terug in zijn wolven gedaante, daar voelde alles meer vertrouwd, ging naar Elysee en krulde hem op langs haar en legde zijn kop op haar schoot. Hij geneerde zich niet, als wolf voelde dit vertrouwd en totaal niet erg. Wolven duwde hun neuzen vaak tegen de wang van een ander, leggen hun kop op de rug, schouders of nek bij een ander. Hij had andere wolven het nog nooit zien doen, maar hij wist zeker dat ze het deden, het voelde vertrouwd. “Ik ben moe…” zei hij nog zachtjes en deed zijn ogen dicht en bleef liggen en verwachte dat zijn kop aan de kanten zou worden geschoven.

Ik ben terug, maar niet veel inspiratie :’)