'Where God has his church the Devil will have his chapel.'

De kerk zag eruit alsof hij elk moment onder zijn eigen gewicht kon bezwijken. Klimop klom langs de muren om hoog, had elke kans aangegrepen om zich in de groeven tussen de stenen te nestelen. Het pad dat naar de eikenhouten deur leidde, was overwoekerd door onkruid. Het was overduidelijk dat de laatste mis, jaren geleden was gehouden. Enkele meters voor de kerk had Damon halt gehouden, hij voelde hoe een vreemd soort spanning zich meester maakte van zijn lichaam. De laatste keer dat hij een mis had bijgewoond was vier jaar geleden, in Kalgoorlie. Destijds had hij al niet meer geloofd, God had hem in de steek gelaten. Had hem zijn ouders afgenomen. Had zijn gebeden nooit verhoord, en ook naar Emily had Hij nooit geluisterd. Dus als God niet om hem gaf, waarom zou hij dan wel om God geven? Aarzelend liep hij het pad op, kiezelsteentjes knerpte onder de zolen van zijn sneaker's. Zouden er nog banken in de kerk staan? Of zou alles weg gehaald zijn? Er was maar een manier om daar achter te komen, het huis van God binnenlopen. Where God has his church the Devil will have his chapel. Hij had de zin ooit gelezen in een boek van zijn oma, het had bovenop de kast gelezen verborgen onder een dikke laag stof. De gedachten dat dit niet enkel het huis van God was, maar ook dat van de Duivel had iets kalmerend's. Op het moment dat hij God de rug toe had gekeerd, had hij zich in gelaten met de Duivel. Die in zijn ogen een stuk betrouwbaarder was. De Duivel maakte geen valse beloftes, de Duivel was wie hij zei dat hij was. In tegen stelling tot God, die beloofde ieder mens te beschermen maar onderwijl genoot van hun leed. Met enige moeite slaagde Damon er in de deur te open, deze protesteerde piepend maar gaf uiteindelijk mee. De kerk was gehuld in een sprookjesachtig schijnsel, dat veroorzaakt werd door een combinatie van de glas in rood ramen en het licht van de ondergaande zon. Houten banken stonden in twee lange rijen op gesteld. Het geluid van voetstappen weergalmde tussen de hoge muren, stierf weg nadat Damon zich op één van de banken had laten zakken. Het was ijzig stil, het enige hoorbare geluid was dat van zijn ademhaling.
"Dai, kom eens hier." Mama wenkt me lachend, haar blauwe ogen twinkelen net zo helder als de sterren in de hemel. Haar haren heeft ze losjes op gestoken, enkele blonde plukken vallen golvend langs haar jonge gezicht. Ik laat het rode race autootje staan, midden op de plank die ik met veel moeite tussen de kast en de vensterbank heb neergelegd. Half huppelend loop ik naar haar toe, kijk haar met mijn hoofd een tikkeltje schuin aan. Ze pakt de rand kraak van mijn witte blouse vast en vouwt hem om. "Zo, nu ben je een echte heer." zegt ze, terwijl ze met haar hand door mijn zwarte haren woelt. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. "Kommen jullie? Anders zijn we straks nog te laat." Papa staat ongeduldig in de deuropening te wachten, Emily zit op zijn arm met haar hoofdje rustend tegen zijn schouder. Zou ze slapen? Mama's warme hand omklemt de mijne, haar vingers zijn smal en sierlijk. Piano vingers noemt ze het. Haar nagels heeft ze donkerrood gelakt, een kleur die sterk afsteekt tegen haar bleke huid. Zwijgend volgen we papa naar buiten, ondanks het feit dat het al donker begint te worden is het nog altijd warm. Het zanderige pad dat naar de weg lijdt, is zo droog dat het onvermijdelijk op stuift wanneer je je voeten neerzet. We zijn niet de enige die te voet naar de kerk gaan, halverwege komen we de familie Ryan tegen. Onmiddellijk laat ik mama's hand los, ren ik naar Caleb toe de jongste zoon van de familie Ryan. We zitten bij elkaar in de klas, en trekken ook buiten school veel met elkaar op. "Hey Cal!" Ik geef mijn beste vriend een zachte stomp tegen zijn arm, kijk he met mijn blauwe ogen uitdagend aan. "Wie als eerst bij de kerk is?" Dit laat Caleb zich geen tweede keer zeggen, gelijktijdige beginnen we te rennen. Al snel ontstaat er een kleine afstand tussen ons, een afstand die enkel groter word. Met een triomfantelijke grijns kijk ik over mijn schouder, nog twee meter en ik ben in de kerk. Met een klap kom ik tot stilstand, tuimel achterover en beland op mijn rug in het zand. Geïrriteerd kijk ik omhoog, recht in de ogen van James, een collega van mijn vader. "Je moet beter opletten waar je loopt, little man." zegt hij lachend, terwijl hij zijn hand naar me uitsteekt. Ik negeer de hand en krabbel overeind, niet omdat ik James niet mag. Gewoon omdat ik niet geholpen hoef te worden. "Ik heb gewonnen! Ik heb gewonnen!" roept Caleb triomfantelijk, terwijl hij staat te stuiteren in de deuropening. "Jongens rustig, niet iedereen stelt het op prijs als twee hyperactieve jongetjes herrie schoppen in de kerk tijdens kerstmis." zegt papa, die vrij plotseling achter me op is gedoken. Hij legt zijn hand op mijn schouder, duwt zich zachtjes voor zich uit naar binnen. In het voorbijgaan steek ik mijn tong uit naar Caleb, waarna ik samen met mijn ouders een plekje zoek op één van de voorste banken.
Waar kwam die gedachten zo plotseling vandaan? Het was een herinnering van jaren geleden, het was de laatste kerstmis die ze als compleet gezinnetje hadden bij gewoond. De kerstmis van 1998. Damon beet op zijn lip, merkte dat hij zijn handen onbewust tot vuisten had gebald. Zijn nagels hadden zich diep in zijn handpalmen geboord. Met moeite dwong hij zichzelf te kalmeren, wetend dat hij anders nog wel eens de controle over zijn shape shifting zou kunnen verliezen. En tussen de smalle banken was nauwelijks plaats voor een tijger, van 3 m met een gewicht van 250 kilo. Bovendien bestond het gevaar dat iemand hem zou zien en dat risico wou hij liever niet lopen. Welles waar zouden de meeste mensen denken dat ze hallucineerde, wanneer ze ineens een witte tijger in de kerk zagen zitten. Zo naïef waren ze wel. Maar toch.

[Iedereen welkom]

Ze had eigenlijk echt geen enkele reden om hier in de kerk te zijn. Ze was niet gelovig, ze had geen begrafenis of huwelijk bij te wonen – en als dat wel zo zou zijn was dit zeker niet de kerk waar het door zou gaan – en dit was ook geen meeting place voor haar en haar vrienden. De kerk was bouwvallig en mysterieus, en daar hield Elysee van. Kerken in hun volle glorie, daar was niets aan, maar kerken die op het punt stonden van instorten waren des te interessanter. Terwijl ze over het kiezelpad liep, vroeg ze zich af of ze alleen zou zijn. Waarschijnlijk wel; de kerk was geen verboden domein, maar er waren voor de meeste mensen wel leukere plekken te vinden. Ze was dan ook enigszins verbaasd dat de poort openstond. Hij stond niet open als op een ik-ben-oud-en-vermold-dus-ik-sta-elke-dag-van-het-jaar-in-deze-positie- manier, maar op een iemand-heeft-me-open-geduwd-manier. Ze wist niet zeker of dat een goed voorteken was. Toch ging ze naar binnen, omdat ze niet snel bang was en als ze dan toch bang was, haar nieuwsgierigheid het won van de angst. Bovendien kon ze makkelijk veranderen in een uil, de kerk uitvliegen en vluchten. Of in de kerk blijven. Aan een uil was niets bijzonders en wat er ook binnen mocht zijn, een uil zou die niet aanvallen. Elysee glipte door de deur en bleef staan in de deuropening – haar adem stokte even. Wauw. De kerk kwam heel imposant over, zoals hij oud en verlaten was, met het laatste zonlicht schijnend door de glas-in-lood-ramen. Ze was er zeker van dat deze kerk vroeger niet half zo mooi was geweest. Ze ontwikkelde een fascinatie voor alles dat in de kerk stond: de rijen lage houten banken, de oude pilaren die de kerk in het middenschip en de zijbeuken verdeelden, de preekstoel die rond één van die pilaren kronkelde en in een donker hoekje van de kerk de biechtstoel. Normaal gezien zou Elysee gillend wegrennen – een kerk: saai! - maar nu stapte ze voorzichtig verder binnen. Nu pas viel de figuur die haar eerst was ontgaan op. Hij leek ineengedoken neer te zitten, en hij straalde frustratie uit. Nee, niet echt frustratie... Een gevoel dat Elysee niet helemaal kon plaatsen. Het was een mengeling tussen verschillende emotie’s. Slechts een halve seconde twijfelde ze, maar toen liep ze op hem af. Hij zat ook in deze kerk, dus dan hadden ze wat om over te praten. Alsof ze hem al jaren kende, ging Elysee naast hem zitten. Of de jongen daar blij mee zou zijn, wist ze niet, maar voor haar was de directe aanpak de beste. ‘Deze kerk is prachtig, toch?’ vroeg ze.

Zijn ogen dwaalde door de enorme ruimte waarin hij zich bevond, die zelfs in deze vervallen staat nog iets indrukwekkend's had. Het was toch belachelijk, dat mensen dit allemaal voor God maakte. God, die niets anders dan leed en pijn veroorzaakte. Als Hij al bestond. Toch maakte die gedachten de kerk niet minder mooi, namen ze niks van zijn glorie. Damon's blik bleef hangen bij de biechtstoel, die in een donker hoekje in de kerk stond. Daar bekende mensen hun zonden, en kregen ze meestal vergeving van de priester. Vroeger had hij ook wel eens gebiecht, maar ook dat was al jaren geleden. Om precies te zijn 11, als het al niet langer was. Hij wist niet eens meer waarom het ging, iets onbelangrijk's. Iets wat niet te vergelijken was met de zonde die hij op latere leeftijd was begaan. Het kon hem weinig schelen, hij had geen spijt van de dingen die hij had gedaan. Voetstappen trokken zijn aandacht, hij merkte dat hij zijn spieren onwillekeurig aanspande. Hij concentreerde zich op het geluid, bleef roerloos zitten alsof hij niet in de gaten had dat er nog iemand in de kerk was. De voetstappen waren licht, te licht voor een jongen. Wat betekende dat hij te maken had met een meisje. Damon ontweek het liefst onnodig contact met mensen, hij hield er niet van te praten. Hij hield er niet van in de aandacht te staan, liever zat hij ergens achteraf luisterde hij mee naar het geen wat andere te zeggen hadden. Wat trouwens niet betekende dat hij verlegen was, zeker niet. Hij had het gewoon niet zo op mensen. Haar voetstappen stopte bij de bank waar hij op zat, en zonder iets te zeggen ging ze naast hem zitten. Vanuit zijn ooghoeken nam hij haar in zich op, ze had een lichte huid, lange zwarte haren die sterk in contrast waren met haar helder blauwe ogen. Het was een vreemde gelijkenis met zijn uiterlijk. Je zag niet vaak mensen, die in het bezit waren van donker haar en blauwe ogen. Haar stem verbrak de stilte die er in de kerk heerste, hij aarzelde. Zou hij haar negeren? Doen alsof ze er niet zat en gewoon alleen blijven met zijn eigen gedachten? Zou ze een shapeshifter zijn? Het was een vraag die afgelopen dagen steeds door zijn hoofd speelde als hij iemand van zijn eigen leeftijd zag. Tot twee maanden geleden had hij niet geweten dat er meer mensen waren zoals hem, hij had wel een vermoedde gehad. Maar het zeker weten had hij niet gedaan. Nu wist hij het wel, tenslotte was Kelynn High een school voor Shapeshifters. Maar betekende dat direct dat iedereen in de omgeving van de school was zoals hij? Nee, toch? Hij keek op, waardoor hij voor een moment recht in haar ogen keek. "Ja, maar hij zou een stuk minder indrukwekkend zijn als hij niet op instortte had gestaan." zei hij. Moest hij zich nu voorstellen? Nee, nog niet. Hij zou zien hoe het liep, het was niks voor hem om het heft in handen te nemen wat een gesprek betrof. Dat deed hij enkel wanneer hij vond dat het nodig was, en dit kwam zelden voor. Zijn houding had iets afstandelijks, zijn ogen waren kil, ijzig. Jaren geleden was hij er in geslaagd zijn muur zo hoof op te trekken, dat zijn emoties niet meer weerspiegeld werden in zijn ogen. Je ogen, zijn de spiegels van je ziel. Had zijn moeder hem eens verteld. Maar bij hem was dat niet langer het geval, iets wat hem wel eens af deed vragen of hij nog wel een ziel had.

Het duurde niet zo lang voor ze antwoord kreeg, maar lang genoeg om te weten dat hij had getwijfeld. Haar gezicht lichtte op bij zijn reactie. ‘Dat is precies wat ik denk,’ zei ze, misschien net iets te blij. Ze richtte haar gezicht naar de glas-in-loodramen achter het altaar, waardoor de weinige zonnestralen haar gezicht raakten. Ze glimlachte; de zon op je gezicht was één van de beste dingen die er waren. Dan herinnerde ze zich dat ze naast iemand was gaan zitten en een gesprek had aangeknoopt, dus moest ze zich op de jongen concentreren. Nu ze er zo over nadacht had ze eigenlijk alleen nog maar jongens ontmoet. Jongens waren leuk om mee om te gaan maar ze had ook een paar vriendinnen om zich heen nodig. Ze probeerde de gedachten te laten voor wat ze waren en richtte zich weer tot de jongens. ‘Elysee,’ stelde ze zichzelf voor. De laatste tijd had ze haar naam vaak uitgesproken en dat had ervoor gezorgd dat ze hem raar begon te vinden. Vroeger was ze trots geweest op haar ongebruikelijke, mystieke naam, maar nu werden de klanken dof en wilde ze dat ze iets simpels als Emma had geheten. ‘Hoe heet je?’ vroeg ze want ze merkte dat ze weer begon af te dwalen. Ze was er met haar hoofd niet echt bij vandaag. Ze probeerde hem een beetje onopvallend te bestuderen. Dat deed ze de laatste tijd vaak – mensen bestuderen. Tegenwoordig bekeek ze hen altijd en probeerde ze te bedenken welk dier ze zouden kunnen zijn. Dat was iets waar Elysee echt geïnteresseerd in was; de diersoort van de mensen die ze ontmoette. Bij velen kwamen de lichamelijke kenmerken van het dier ook over op de mensengedaante, dus daaraan kon ze het soms zien. Bij deze jongen had ze eigenlijk geen idee. Zijn lichaamsbouw deed haar denken aan een roofdier, maar zijn karakter leek helemaal het tegenovergestelde. Ze zou het zo meteen wel vragen als het gesprek niet doodbloedde, want nu wist ze nog niet eens zijn naam.

Nee, hij was niet zielloos. Als je geen ziel had, had je geen gevoelens. Dan voelde je geen pijn, geen verdriet, geen haat, geen liefde. Niks. Helemaal niks. Dan was je leeg, dan was je als een bodemloze put. Zonder einde, zonder uitgang, zonder licht. Maar dat was hij niet, hij voelde pijn, verdriet en haat. Vooral haat, het was een alles overheersende emotie. Een emotie die hem al jaren in zijn greep had. De haat dreef hem, zoals een herder zijn schapen drijft. Toch had hij er geen spijt van dat hij zich door haat had laten overspoelen, het was een emotie die makkelijker te dragen was dan verdriet. Het was zo veel minder pijnlijk. De stem van het meisje naast hem kon blij, kennelijk had hij haar gedachten uitgesproken. Vond ze evenals hem dat de kerk een deel van zijn glorie te danken had, aan zijn vervallen staat. Misschien kwam het doordat de kerk niet meer het huis van God was, tenslotte was de kerk niet langer in gebruik. "Geloof je?" De vraag rolde over zijn lippen voor hij er erg in had. Een zucht schoof over zijn lippen, tot zover contact ontwijken. Oké, één vraag was niet per direct een gesprek. Maar het was wel het begin. Elysee, haar naam klonk apart. Ze was niet van hier, of in elk geval haar naam was niet van hier. Maar hij achtte het eerste waarschijnlijk. Wat betekende dat ze hier heen was gekomen, zou ze hier voor Kelynn High heen gekomen zijn? Zou ze een shapeshifter zijn? "Damon." In tegenstelling tot Elysee had hij een vrij simpele naam, een naam die niet verraadde dat hij een buitenlander was. "Je bent niet van hier? Of wel?" vroeg hij, een gesprek zou er hoe dan ook komen dus kon hij beter zijn mond open trekken. Dan kon hij er voor zorgen, dat hij degene was die het gesprek stuurde. Bovendien vermoedde hij dat ze net zo als hem was, iets wat hem interesseerde. Hij wist weinig van shapeshifters, had geen idee hoe hij ze zou moeten herkennen, als je ze überhaupt kon herkennen. Misschien dat ze hem kon helpen, misschien dat zij meer ervaring had met shapeshifting dan hem. Oké, dat klopte niet helemaal. Hij had wel degelijk ervaring met shapeshifting, hij was op zijn zevende al achter zijn 'gave' gekomen. Had hem nu ook al jaren onder de knie, al wou hij tijdens een woedeaanval de controle nog wel eens verliezen. Maar verder wist hij er vrij weinig van. Hoe veel shapeshifters er waren, of ze allemaal in verschillende dieren veranderde. Allemaal vragen die al jaren onbeantwoord waren.

Haar gesprekspartners leken altijd in zichzelf teruggetrokken te zijn – wat was dat? Stapte ze gewoon altijd op de verkeerde mensen af of waren ze allemaal zo op Kelynn? Nee, ze konden onmogelijk allemaal zo zijn, dat had Jake al bewezen. Zelf kon Elysee zich moeilijk op wat anders concentreren als ze met iemand communiceerde. Ze had momenten dat ze er haar hoofd moeilijk bij kon houden, maar over het algemeen bleef ze bij de ander met haar gedachten. Ineens stelde de jongen een onverwachte vraag. In plaats van naar een naam te vragen, vroeg hij of ze geloofde. Ze haalde haar schouders op en schudde gelijktijdig haar hoofd. ‘Nee,’ zei ze eenvoudigweg. Er was niets anders te zeggen: ze geloofde niet, in geen enkele erkende of niet-erkende godsdienst. Ze geloofde niet dat er boven je hoofd iemand was die meekeek met wat je deed en je beschermde en hulp gaf wanneer nodig. Als je wat wilde bereiken, moest je daar echt zelf voor zorgen. ‘Jij?’ vroeg ze, nu ze er toch over bezig waren. Hij had gezucht, hij leek niet echt een open persoon en iets aan hem vertelde Elysee dat hij niet geloofde. Integendeel. Misschien was het zijn houding, zijn lichaamstaal, misschien wat anders, maar ze was er bijna zeker van. Ze knikte ten teken dat ze had gehoord dat hij zich voorstelde. ‘Nee,’ zei ze, ‘ik kom uit Parijs.’ Even kwam er een dromerige blik in haar ogen maar die verdween al snel. ‘Ik denk dat jij wel uit Amerika komt?’ vroeg ze. Zijn naam klonk in elk geval inheems.

ugh, kort, sorry.

Zat shapeshifting eigenlijk in je familie? Of had het niks met genetica te maken? Zou een van zijn ouders een halfbloed zijn geweest? Nee, dan hadden ze zichzelf kunnen beschermen. Dan hadden ze nu nog geleefd. Toch? Voor een moment sloot hij zijn ogen, hij had ook niks gedaan. Hij had gewoon toe gekeken, terwijl hij net zo goed had kunnen veranderen. Oké, hij was een welp geweest. Een jonge tijger, wiens tanden te vergelijken waren met die van een jonge herdershond. Maar toch, hij had iets kunnen doen. Als zijn lichaam niet verlamd was geweest door angst, als hij geen belofte aan zijn vader had afgelegd. Godverdomme, daar gingen zijn gedachten weer. Ze dwaalde af van het gesprek, dat je eigenlijk nog geen eens een echt gesprek kon noemen. Het antwoord op zijn vraag was een simpele, nee. Die opgevolgd werd door een wederkerende vraag. "Nee, niet meer." zei hij, naar waarheid. Vroeger had hij echt geloofd, iets wat kwam door zijn moeder die heilig had geloofd. Nee, als God daadwerkelijk bestond dan zou hij haar nooit hebben laten sterven. Damon richtte zijn ogen weer op Elysee, als ze een halfbloed zou zijn. In welk dier zou ze dan kunnen veranderen? Een roofdier, daar twijfelde hij niet aan. Op de manier dat ze hem gade sloeg, hoe ze zijn bewegingen bestudeerde. Maar haar bouw vertelde hem dat ze geen groot dier was, althans dat dacht hij. Hij had naar mensen nog nooit op deze manier gekeken, simpelweg omdat hij daarvoor te weinig geweten had. Eigenlijk wist hij nog steeds vrij weinig, iets wat hem irriteerde. Met haar woorden bevestigde ze zijn vermoedde. Ze kwam uit Parijs, wat betekende dat ze hier voor een reden was en die rede was Kelynn High. De dromerige blik in haar ogen ontging hem niet. "Mis je het?" Haar vraag volgde vrij direct op de zijne, hij schudde zijn hoofd. "Nee, ik kom uit Leigh Creek. Australië." zei hij, wetend dat ze geen idee zou hebben waar hij het over had als hij enkel Leigh Creek zei. Hun dorp was nou niet wat je noemt groot, al helemaal niet als je het vergelijkt met een stad als Parijs.

Ugh, dit liep niet goed. Hij stelde een vraag, ze antwoordde en stelde een nieuwe, hij antwoordde weer en zo ging het verder. Ze wilde vragen waarom hij niet meer geloofde, maar het leek zo persoonlijk. Ze zaten samen op vermolmde kerkbanken en de sfeer was geladen. Het hield haar tegen om te vragen waarom hij niet meer geloofde. Ze wist dat er een verhaal achter zat en waarschijnlijk was het een zwaar verhaal vol verdriet. Als volslagen vreemde kon ze zoiets niet vragen, hoewel ze het graag wilde weten. Later, beloofde ze zichzelf, later misschien. in haar hoofd begon ze mogelijkheden te verzinnen. Ze wist niets van godsdienst en geloven, maar het leek haar dat het iets diep was, iets dat je niet zomaar opgaf. Damon had iets meegemaakt dat erg was – echt erg; geen kat die overreden werd, zelfs geen ziekenhuisbezoek na een gebroken arm. Onwillekeurig rilde ze. Zelf was haar leven nagenoeg perfect (geweest) en ze kon zich niet voorstellen dat hij een drama had meegemaakt terwijl zij de met haar vrienden op het plein Belot Starbuckskoffie dronk en lachte. Hij vroeg of ze Parijs miste en haar gedachten zeiden genoeg, maar die kon hij natuurlijk niet lezen. Ze haalde eerst haar schouders op, maar zei daarna van ja. ‘Parijs is gewoon mijn thuis, daar zijn mijn vrienden, daar is mijn familie.’ Al kon die laatste haar niet zoveel schelen – haar moeder in elk geval niet. Over haar moeder gesproken, wat zou die nu aan het doen zijn? Waarschijnlijk was ze wodka aan het drinken, want dat deed ze altijd. ‘En het is gewoon een prachtige stad.’ Voor Elysee was er geen mooiere stad dan Parijs. ‘Ooit al geweest?’ vroeg ze, maar toen zei Damon waar hij vandaan kwam en ze achtte de kans klein. Ze vond Leigh Creek leuk klinken, maar zelf zou ze er niet gelukkig kunnen zijn. Tenminste, als het beeld wat zij in haar hoofd had klopte met de werkelijkheid. Ze stelde zich een klein dorpje voor, waar iedereen iedereen kende en nog echte linedancende cow-boys. Waarschijnlijk was Leigh Creek anders dan ze zich voorstelde, maar dan nog. Van Parijs wilde ze geen afscheid nemen. ‘Waar ergens in Australië?’

Het gesprek liep stroef, en hij wist dat dit grotendeels zijn schuld was. Maar het kon hem weinig schelen, hij had geen behoefte aan een vrolijk, opgelaten gesprek en hij had al net zo min behoefte aan een diepzinnig gesprek. Wat er in hem om ging hield hij liever voor zichzelf. Zijn gedachten, zijn verleden ze waren van hem en van hem alleen. Niemand hoefde te weten wat er was gebeurd, niemand hoefde te weten wat hij had gezien en gedaan. Hij had er geen moeite mee dergelijke dingen voor zich zelf te houden, ze uitspreken dat was moeilijk. Hij had het ook nog nooit gedaan, oké misschien had hij als kind wel eens iets gezegd. Maar hij had nooit het complete verhaal verteld, hij had nooit gezegd wat hij dacht, hoe hij zich voelde. Tenslotte moest hij de grote broer zijn, hij mocht niet laten zien hoe verdrietig hij was. Wat een haast onmogelijke opdracht was voor een kind van zeven, en ook op negen jarige leeftijd. Toen hij de tweede zware klap te verduren had gekregen, was het al bijna net zo moeilijk geweest. Hij knikte als reactie op haar woorden. Hij begreep wat ze bedoelde, al kende hij het gevoel niet. Leigh Creek was voor hem geen thuis meer geweest na de dood van zijn moeder, het dorp was leeg en kaal geweest zonder haar. "Ben je van plan, ooit nog eens terug te gaan?" Vroeg hij, om er maar niet verder over na te hoeven denken. Hij was blij dat zijn emoties al jaren niet meer in zijn ogen te lezen waren, anders zou hij waarschijnlijk om de zoveel tijd bekogeld worden met vragen. En als er iets was waar hij niet tegen kon dan waren het wel vragen. Vragen naar zijn verleden, hij haatte ze. "Nee, maar wat ik er van gezien heb is inderdaad prachtig." zei hij. Terwijl hij zich af vroeg wat ze zich voorstelde bij Leigh Creek, tenslotte kwam zij uit een enorme stad waar zijn dorp zeker een honderdmaal in kon. "In het Zuiden, het licht aardig ver van de kust. Maar ik verwacht niet dat je het kent, het is een vrij kleine kool-mijnstad." De meeste mensen in hun stad hadden ook in en rond de mijn gewerkt, iets wat natuurlijk niet gold voor alle bewoners. Zo had zijn vader bij de plaatselijke politie gewerkt als rechercheur, en was zijn moeder lerares geweest.

Het duurde even voor hij antwoord gaf, maar hij was zo iemand waarvan ze een snelle reactie raar zou hebben gevonden. Hij leek erg in zichzelf gekeerd en dacht veel na, ook al zat hij in een gesprek. Nou ja, een gesprek. Elysee wist dat dit niet ging hoe het hoorde, maar dat maakte niet uit. De kerk was nog steeds prachtig, ze kon zich daarop concentreren terwijl Damon nadacht. ‘Ja,’ zei ze toen hij vroeg of ze terug zou gaan. ‘Ik weet alleen nog niet wanneer en voor hoelang. Wie weet blijf ik nog jaren hier, wie weet ga ik maar een paar dagen of weken terug naar Parijs om dan weer hier te komen, wie weet... Je snapt het wel,’ zei ze snel toen ze besefte dat ze te lang bleef doorgaan met haar opties. Ze knikte glimlachend toen hij zei dat het een prachtige stad leek. Toen hij zei waar het lag, glimlachte ze weer. Haar fantasie zou nog aardig kunnen kloppen. Alleen moest ze de cowboys veranderen door mijnwerkers. Mijnwerkers die als ze terug uit de grond kwamen samen lachend naar het stamcafé gingen terwijl de vrouwen de kinderen afhaalden uit de dorpsschool. Ze wreef met haar hand haar haar uit haar ogen en probeerde zich weer op Damon te concentreren. Ze besefte dat hij niets meer had gevraagd en eigenlijk had zij ook niets meer te zeggen. ‘Hoe kom je in deze kerk terecht?’ improviseerde ze. Het was geen persoonlijke vraag vond ze, dus daar kon hij wel makkelijk antwoord op geven, toch? Waarom was iemand die niet meer geloofde in een kerk? Zelf was ze gekomen uit nieuwsgierigheid, maar zou dat ook gelden voor Damon?

Wat zou zijn moeder gedacht hebben toen hij God zijn rug toe keerde? Niks, helemaal niks ze is dood Damon en dood is dood. Sprak hij zichzelf streng toe, terwijl hij zijn blik voor een moment op het plafond richtte. Ook daaraan was veel geld en tijd besteed, en dat allemaal voor iemand die zijn beloftes niet na kwam. Voor iemand die mensen liet sterven die het niet verdiende. Elysee's stem deed hem op kijken, haar woorden stroom kapte ze aan het einde vrij abrupt af. Alsof ze in de gaten kreeg dat ze te veel praatte, hij had er geen problemen mee. Als zij sprak, betekende het dat hij zijn mond kon houden. Dan kon hij lette op wat zij zei, en zijn gedachten voor enkele seconden buiten sluiten."Ja ik snap wat je bedoeld." zei hij, als reactie op zijn woorden knikte ze glimlachend. Hij bestudeerde haar gezicht, vroeg zich af wat ze zich voorstelde bij zijn geboorte stad. Het zou hem niks verbazen als het beeld nog redelijk klopte, met de werkelijkheid. Al waren de huizen die ze in gedachten had waarschijnlijk een stuk ouder, dan die in Leigh Creek. De stad was in 1976 22 km verplaatst, dit in verband met de mijnbouw. Wat de precieze rede was wist Damon niet, zo veel aandacht had hij nooit besteed aan de geschiedenis lessen. School was in zijn ogen grote onzin geweest, na de dood van zijn moeder had hij de motivatie om iets te leren niet meer kunnen opbrengen. Hoe hij in deze kerk terecht kwam? Hij wist het eigenlijk niet, hij was er per toeval langs gekomen en had het niet kunnen laten naar binnen te gaan. Maar waarom? Was hij gewoon nieuwsgierig geweest? Of was het iets anders? "Gewon nieuwsgierig I guess, jij ook neem ik aan?" Hij merkte dat het gesprek wat dood liep, maar voelde zich niet genoodzaakt daar iets aan te veranderen.