Making friends in the park?

Met een ondeugende blik in zijn ogen liep de Shepherdpup door het gras van het park. Het was een prachtig park, maar daar had hij nu niet echt oog voor. Waar hij meer op lette, was die eend in het vijvertje. Het was misschien een Shapeshifter, net als hij, maar dat nam niet weg dat hij hem eens goed kon laten schrikken. Het was warm, warm genoeg voor hem. Hyne dook in elkaar en sloop naar de rand van het vijvertje. Zijn staart ging enthousiast heen en weer. Hij grijnsde en bedacht een plan. Hij kon niet stil zwemmen, maar hij kon wel proberen om op de eend te springen. Hij nam een aanloopje en sprong. Hij belandde met een plons in het water. Hij had de eend gemist, maar hij was hem al helemaal vergeten. Dit was ook leuk. Hij zwom rond in het vijvertje. Hij hield van zijn hondenlichaam. Het water droop van hem af toen hij uit het water kwam. Hij schudde het water wild van zich af. Hij was actief, heel actief. Het volgende wat hij zag was een vogel. Een ekster ofzo. Hyne grinnikte en blafte luid. Hij begon weer te rennen. En hij ging snel. Hij hield ervan. Soms dacht hij nog aan Katniss, die niet van Shiften hield omdat ze er geen goeie ervaringen bij had. Hij daarentegen hield zoveel van zijn dierenvorm dat hij minstens 4 of 5 keer per dag Shifte. En 's nachts kon hij niet slapen in zijn mensenvorm. Hyne hield op met rennen. De vogel was al weggevlogen. Hyne plofte hijgend neer. Hij liet zijn hart even tot rust komen. Toen wandelde hij rustig naar een plekje in de zon, om zijn vacht te laten drogen. Hij wist uit ervaring dat, als hij nu terug mens werd, zijn kleren doorweekt waren. Het duurde niet lang voor hij bijna droog was. De zon scheen dan ook vrolijk verder. Hyne was blij mat Kelynn High. Hier kon hij Shiften zoveel als hij wou, zonder dat iemand er moeilijk over deed, of hem raar bekeek. Want iedereen hier kon het. Niet dat ze het allemaal even graag deden, maar Hyne kon zich niet voorstellen dat hij niet mocht of kon Shiften. Het was een deel van hem. Zonder Shiften zou zijn leven er heel anders hebben uitgezien. Misschien wel saaier. Want wat was leuker dan achter een frisbee aanrennen? Of op de krant kauwen! Geweldig. Hyne stond op. Zijn vacht was bijna droog. Hij keek nieuwsgierig om zich heen. Dit was niet de eerste keer in het park, maar het bleef een leuke plek. Hij liep naar enkele struiken toe. Hij wrong zich erdoor. De zon scheen door de blaadjes heen, wat een interessant patroon op de grond bracht. Alles was overdekt met gouden stipjes. Hyne snoof de lucht diep in. Dit was veel beter dan de bibliotheek of de klaslokalen. Daar moest hij schrijven, lezen en tellen. Het frustreerde hem wel dat hij het niet kon, zeker omdat de meesten het hier wel konden. Maar hij had het nooit nodig gehad. Hij had nooit de behoefte gehad aan schrijven of lezen of wat nog meer. Als hij een verhaal wou horen, ging hij simpelweg naar de oude man. Die kon een verhaal vertellen, zo boeiend dat Hyne de hele tijd stil was. Dat was zeldzaam. Meestal was hij een erg lawaaierig kind. Want dat was hij. Een kind. Een kind dat hield van spelen, en lawaai maken. Hij was niet veel veranderd sinds de dood van de oude man, nu bijna twee jaar geleden. Hij was nog steeds spontaan en vrolijk. Niet dat het helemaal geen indruk had gemaakt. Hyne miste de oude man zwaar. Het was dan ook een hele schok geweest toen hij hem had gevonden, na de ruzie… Hij schudde wild met zijn kop, nee hij mocht er niet meer aan denken. Niet op deze manier. Hij moest zich de oude man herinneren aan de man die ’s avonds klaar zat bij de haard, te wachten tot hij binnen kwam. De man die graag verhalen vertelde, die het zo goed kon. De man die oprecht van hem hield en hem liet zijn wie hij was.

Bij het horen van iemand die dichterbij kwam, kwam Hyne de struiken weer uit. Hij inspecteerde zijn vacht even. Zo goed als droog. Hij kon wel terug veranderen nu. Het ging bijna vanzelf. Hij stond op en was weer een mens. Zijn handen waren vuil. Hij veegde ze af aan zijn jeans. Die was nog wat klam, maar dat gaf niet. Hij had zijn portie plezier voor vandaag gehad. Straks moest hij weer letters oefenen. Zijn naam ging nu al bijna, hoewel de letter Y heel erg moeilijk was, volgens hem. Het lukte hem soms niet om hem vloeiend te schrijven. Toch was de leerkracht blij met zijn vooruitgang. Toch vond Hyne dat het beter kon. Er waren 26 letters in het alfabet. Omdat hij niet kon tellen, wist hij niet hoeveel er dat waren. Hij wist wel dat er 4 in zijn naam zaten. 26, dat klonk gewoon veel. Hij was wel blij met de lovende woorden van de leerkracht. Hij zou ze ooit wel kunnen, die letters. Hij zou kunnen lezen. Daar keek hij naar uit; hij had namelijk in 2 jaar geen verhaal meer gehoord. Twijfel besloop hem. Een boek kon niet praten. Kon hij dan wel een verhaal vertellen zoals de oude man dat kon? Hyne haalde zijn schouders op. Hij zou het wel ontdekken, als het zover was. Hij speurde de omgeving af. Hij had toch iemand gehoord? Waar was die dan naartoe?

[ Open voor iedereen ]