First Arrival At The School

Ze kon zelf amper vooruit komen met haar knie en vleugel. Kota had zijn oren plat tegen zijn kop zien gaan toen overeind had gestaan vlak voor haar vorm verandering. Waarschijnlijk had hij zich schuldig gevoeld voor haar kapotte knie.. En hij had zijn wang ook tegen de hare aan gedrukt toen ze hem 'knuffelde', hij haten haar niet. Het was een wonder, want ze was niet bepaald aardig geweest tegen hem. Ze was altijd een lastpost, en daarom moesten mensen niks van haar hebben. En om het feit dat ze haar tas naast hem had laten vallen had hij gezegd dat als ze op hem had gemikt ze beter moest oefenen. Kota lachten even en schudden haar hoofd, maar goed dat ze dan niet op Jake had gemikt, anders had hij flinke hoofdpijn gehad. Al wist ze niet hoe ze op Kelynn zou komen, want lopen en vliegen kon niet... tenminste vliegen zou de komende twee dagen verrot slecht gaan, maar hoe ging ze dan haar tas mee sleuren als ze al het gewicht aan een poot moest hangen? Ze zag Jake nadenken, hij nam haar tas van de grond en ze zag weer het gezicht van de jongen. Een raar gevoel nam haar maag over, ze werd weer een beetje misselijk. “Ik blijf maar even mens.” en knipoogde naar haar. Kota kreeg geen eens de kans iets te zeggen tegen hem of hij pakten haar op, maar was wel heel voorzichtig. Hij had haar op zijn rug gezet, en waar eerst jas zat werd al snel plaats gemaakt voor een witte vacht. Dakota ging 'liggen' op zijn rug, zo had ze het minste last van haar knie. Hij fluisterde dat ze naar huis gingen, en dat was voor Dakota het teken dat ze kon uitrusten.

Het rustige tempo van Jake was kalmerend, ze hield zich beet, al kon ze er eigenlijk niet afvallen omdat Jake voorzichtig genoeg liep. Dakota was langzaam aan in een ondiepe slaap terecht gekomen, ze hoorde Jake zijn hartslag en ademhaling. Haar gezicht verstopt in zijn witte vacht, dat voelde aan als thuis. Omdat een van haar beste vrienden een volbloed wolf was geweest, en die haar had genomen zonder ook maar een moment te kijken naar hoe ze er uit zag. Hij had haar uitgekozen als vriend door te kijken diep in haar hart hoe ze werkelijk was. Haar dromen waren mogelijkheden van de toekomst, en in alle mogelijkheden speelde Jake een grote rol. Hij was de gene die haar zou leren kennen, en haar misschien sommige momenten zelfs vanuit de grond van zijn hart zou kunnen haten door sommige van haar beslissingen. Maar er zou een hechte band ontstaan, een vriendschap die veel zou kunnen door staan. Dat was het gene dat elke keer terug kwam in Kota's dromen. Ze voelde hoe Jake was gestopt met lopen en ze wist niet hoe lang ze onder weg waren geweest. Het was nog steeds donker, maar nu stonden ze op de binnenplaats van de school. Het gekletter van het water van de fontein had haar wakker gemaakt. Haar blauwe ogen keken rond, ze schoof voorzichtig van zijn rug af. En zakten op de rand neer, het water spetterde op van het wateroppervlakte. Ze voelde hoe de kleine druppels water in haar gezicht kwamen.

Vermoeid keek ze naar Jake, al was hij waarschijnlijk veel vermoeider omdat hij haar had gedragen. 'Hoe lang zijn we onderweg geweest?' vroeg ze zacht. Ze zag achter de ramen nog bij enkele kamers licht branden en mensen rond lopen. Maar bij sommige was het ook al flink donker, was dit wel het handigste tijdstip om voor het eerst aan te komen op een school?

[Jake&Kota]

Jake liep op zijn gemak richting de school. Hij voelde hoe Dakota zijn vacht stevig vasthield en af en toe een beetje los liet. Hij grijnsde, hij voelde hoe haar hart rustiger ging kloppen en haar ademhaling diep en gelijkmatig werd. Ze was duidelijk in slaap gevallen. Hij draaide zijn kop en likte even haar hand die meer op zijn flank lag. Hij moest nog een eindje wandelen, om in Kelynn High te geraken via deze weg moest je op en neer wandelen, over of tussen rotsen.
Uiteindelijk bereikten ze de schoolpoort en hoorde hij al de fontein die in het midden van de speelplaats stond. Op zijn gemak liep hij richting die fontein, hij dacht even om haar erin te gooien zodat ze wakker werd maar daar was het te laat voor. Hij stopte aan de fontein toen hij haar ademhaling hoorde veranderen. Een gewicht ging nu van zijn rug, niet dat ze veel woog, maar voor zo’n eind woog dat wel door. Hij ging zitten en likte zijn vacht op zijn rug, z’n haar lag helemaal door de war en het bracht een irritant gevoel met zich mee waardoor hij de neiging kreeg die goed te leggen.
Het kletsende geluid van water vulde zijn oren en gaf rust en enkele plaatsen waar zijn vacht werd geraakt door de druppels werden afgekoeld. Toen hoorde hij Dakota spreken, 'Hoe lang zijn we onderweg geweest?' hij dacht na, wat wel een grappig zicht moest zijn als je een wolf zag denken. met zijn kop een beetje schuin zei hij uiteindelijk, “Anderhalf uur ofzo, ik heb geen idee. Normaal gezien ren ik, maar nu ging dat niet echt.” Zei hij met een lichte glimlach rond zijn muil.
Hij leek niet op een wolf als mens, of omgekeerd, maar zijn glimlach kon je herkennen of hij nu mens of wolf was. Hij krabde even achter zijn oor, wat moest hij nu op een hond lijken. Maar het jeukte daar! Hij richtte zich terug op Dakota, stapte naar haar toe en duwde zijn neus zachtjes tegen haar hand die op haar knie lag en volgde haar blik naar het gebouw achter haar. Enkele kamers waren gevuld met licht, anderen met duister. “Het is hier best wel goed, geloof me. En je hoeft geen les te volgen, ik zal in ieder geval niet veel lessen volgen.” En snoof eens met een serieus gezicht, alles wat ze gaven in hun lessen had hij al geleerd uit (gestolen) boeken. “En je kunt hier slapen, een bed is misschien wel handig.” En knikte verontschuldigend naar haar knie. In een boom vliegen of kruipen zou al moeilijk gaan, laat staan erin slapen.
Plots drong er iets tot hem door, misschien zou het een domme zet worden… Maar Jake hield wel van uitdagingen en ging er volledig voor, “Ik heb nog partner nodig,” Dat klonk vreemd, “een kamergenoot bedoel ik.” Tja, dat klonk niet veel beter. “Misschien wil je wel met mij een kamer delen?” vroeg hij dan maar en bleef voor haar zitten.

Ze zag hoe zijn kop wat scheef ging hangen na haar vraag, wolven die nadachten waren altijd een grappig gezicht. Ze kon er elke keer weer om lachen, een glinstering was te zien in haar blauwe ogen. 'Sorry dat ik te zwaar ben om mee te rennen.' zei ze plagend. Toen ze zag dat hij met zijn poot achter zijn oor krabde, achja zij had ook wel eens jeuk. Ze boog zich iets naar voren en krabde zacht met haar nagels op de plek waar zijn poot daarnet nog had gezeten. Ze voelde zijn natte neus tegen haar hand gaan die op haar knie lag. Hij keek naar het gebouw achter hun, en zei dat het er best goed was en je hoefde geen les te volgen. Ach, ze had al genoeg wijsheid gevonden op haar reizen, les vond ze niet altijd zo nodig. Zeker niet nu ze niet zelf naar de lokalen kon lopen zag ze het niet zitten. “En je kunt hier slapen, een bed is misschien wel handig.” Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan toen hij verontschuldigend knikte naar haar knie. 'Ik heb vroeger gewoon op een bed geslapen hoor, voor als je mocht denken dat ik altijd als vogel in een boom sliep.' Er zat een plagende toon in haar stem. Ze wilde niet dat hij zich elke keer schuldig zou blijven voelen. Hij zei dat hij een partner nodig had, Kota deed moeite niet strijk te gaan liggen op de grond, daarna noemde hij het een kamergenoot. Besefte hij eigenlijk wel wie hij het vroeg? Waarschijnlijk niet helemaal, hij bleef heel rustig toen hij vroeg of ze misschien een kamer met hem wilde delen. 'Je bent de eerste die denkt mij te kunnen overleven.' zei ze met een grijns. 'Jij bent ook de enige die ik ken hier, en de enige die niet gelijk de moed opgaf na mijn ongezellige buien.' Jake was de eerste die haar niet gelijk opzij schoof, misschien zou hij verder kunnen kijken dan haar buitenkant die ze hard probeerde te houden. 'Ik wil wel een kamer met je delen, kijken waarneer je gillend weg rent.' zei ze met een knipoog.

Voor het eerst zag hij Dakota, glimlachen? Best wel fijn om haar eens zo te zien, dacht hij. Jake voelde een hand achter zijn oor en krabde waar het jeukte. Hij liet zijn kop in haar hand leunen en zijn staart sloeg op de grond, dat voelde best wel goed. 'Je bent de eerste die denkt mij te kunnen overleven.' Zei ze nog steeds met een grijns, het leek wel een totaal ander persoon te zijn. "Voor alles is er een eerste keer.” Zei hij, nog steeds genietend van haar hand, zolang ze er niet mee sloeg hield hij van haar hand, dacht hij droogjes.
Hij luisterde verder, 'Jij bent ook de enige die ik ken hier, en de enige die niet gelijk de moed opgaf na mijn ongezellige buien.' Hij lachte, wat meer op blaffen leek, en keek haar recht in haar ogen waar hij iets zag. Ze leek wel gelukkig, plezier in haar ogen, maar ook iets anders… een beeld van een wolf, een witte reu en een raaf… “Ik beoordeel niet op zicht, of gedrag, en ik geef Shapeshifters een tweede kans.” Glimlachte vriendelijk en vervolgde, “Mensen daarin tegen krijgen geen kans.” Hij ging tegen haar benen liggen, op haar voeten. Toen zei ze dat ze wel een kamer wou delen en maakte zelfs een grapje.
“Zullen we wedden? Ik weet zeker dat ik het minstens een heel jaar volhoud.” Zei hij gemeen maar met een glimlach te horen in zijn stem. “En wie weet ren jij wel weg, als ik plots op je bed zit.” Grapte hij er achteraan. Zolang hij wolf was kon hij met haar leven, anders… “En ik ben blij dat ik een ‘partner’ heb.” En partner zei hij een beetje sarcastisch. Ergens dacht hij wel dat ze vrienden konden worden, al kende hij niet het gevoel om iemand te vertrouwen. Maar, ergens voelde hij een band, eerder een familieband? Zoals hij zich gedroeg, of zij, tegenover elkaar leken ze wel broer en zus die ruzie maakten. Wat maakte het uit, nu kende hij haar zoals ze was en als ze een band kregen zou hij het wel voelen en weten...

Hij had zijn kop in haar hand gelegd, en eigenlijk was dat best apart. Het gaf stiekem een zelfvoldaan gevoel, hij leek haar bijna aardiger te gaan vinden. Hij leek te genieten van haar hand, best een rare gedachten als je goed nadacht. Toen ze zei dat hij de enige was die niet gelijk de moed had op gegeven met haar keek hij haar recht aan. Ze zag wat hij moest zien, hij als wolf en zij als raaf. Dat had ze ook gezien in haar dromen, twee jagers in harmonie samen. Zijn lachen leek op blaffen, Kota werd open tegen Jake. Zijn wolven kant was vertrouwd, al zou ze dan natuurlijk niet toegeven. Hij zei dat hij niet op gedrag of zicht beoordeelde. Ze was wel blij met dat antwoord, en hij zei dat mensen geen kans kregen. Toen ging hij op haar voeten liggen, het voelde prettig, lekker warm aan. Hij durfde te wedden dat hij het wel een jaar vol zou houden, en dat zij misschien wel zou weg rennen als hij plots op haar bed zat. Daarna maakte hij de opmerking dat hij blij was dat hij een partner had, al klonk het sarcastisch toch kon Kota het niet laten om hem uit te lachen voor die opmerking. 'Nou weg rennen gaat komende tijd sowieso niet lukken, dus we houden het vast wel met elkaar uit. Al weet ik niet wat ik doe als jij opeens op mijn bed zit.' zei ze met een dreigende grappende toon. Ze reikte naar voren en aaide Jake, 'En van een wolf op bed schrik ik niet hoor, ik heb langere tijd tussen ze geslapen.' zei ze zacht. Ze ging voorover gebogen zitten en aaide Jake zachtjes van zijn kop naar zijn staart. Hij was eigenlijk best wel groot zag ze nu pas.

Hij voelde de sfeer veranderen, in goede zin. Hartslagen en ademhalingen werden rustiger en de serieuze blikken werden vrolijk. Zo voelde het beter, veel beter. 'Nou weg rennen gaat komende tijd sowieso niet lukken, dus we houden het vast wel met elkaar uit. Al weet ik niet wat ik doe als jij opeens op mijn bed zit.' Zei ze grappend en hij keek op om haar gezicht te kunnen zien en zei, “Alles behalve slaan, dieren mishandeling is verboden.” Al keken sommige mensen daar niet achter, wist hij maar al te goed. Terug voelde hij een hand over zijn kop, verslaaaaaaaaaaavendddddddd…. Dacht hij gedrogeerd als een drugverslaafde.
'En van een wolf op bed schrik ik niet hoor, ik heb langere tijd tussen ze geslapen.' En haar hand gleed over zijn rug tot zijn staart, een rilling ging door zijn lijf door de aanraking. Hij ging recht zitten en keek naar haar gezicht, “Heb je in een roedel geleefd?” vroeg hij verbaasd. “Je hebt dan al meer wolven gezien dan ik.” Zuchtte hij, Jake had nog nooit een andere wolf van dicht gezien. In dierentuinen, dat wel… Hij voelde wat jaloezie. Hij wist hoe een wolf leefde, hoe die zich gedroeg maar dat gelde enkel voor solitaire wolven want het zat in zijn bloed en genen.
Jake stond recht en sprong op de fontein en krulde zich om Dakota en legde zijn kop op haar schoot. “Als ik kon, ging ik in een roedel. Maar waar?” zei hij zachtjes. Hij bedacht zich hoe hij anders is, gemeen. Maar bij meiden kon hij dat niet, behalve daarnet bij haar toen hij woedend werd. Jake was niet bepaald aangenaam, toch niet altijd. Tenslotte was hij een crimineel, hij stal en moordde. Ja, hij had al enkele mensenlevens op zijn naam staan. Enkel jagers en mensen van een geheime organisatie die hem probeerde te vermoorden. Mensen die Shapeshifters haten, ze opsporen en proberen te vermoorden.
 

'Puh, dierenmishandeling, moet jij nodig zeggen! Jij hapte naar mij terwijl ik onschuldig aan het rondvliegen was.' zei ze met een grijns. Toen ze de uitdrukking op zijn snuit zag toen ze hem weer over zijn kop aaide dacht ze dat ze een verslaafde zag. Ze printen dat beeld in haar geheugen, wat lief om hem zo te zien. Hij had gerild toen haar hand over zijn hele rug was gegleden, en hij leek verbaasd dat ze in een roedel had geleefd. 'Ja, je lijkt op mijn beste vriend.. Hij kreeg een partner en een stel pups. En ik speelde hun nanny. Ik heb de pups zien opgroeien, en daarna ben ik verder getrokken met de belofte ze nog een keer op te zoeken.' Hij zuchtte dat ze al meer wolven had gezien dan hij, het was dat haar knie het nu niet toe liet anders was ze op de grond naast hem gaan zitten en had hem plat geknuffeld. 'Ik heb veel dieren in het wild gezien, en ook vele vriendschappen gesloten. Ik heb zo'n beetje alle soorten wolven die er zijn op de wereld gezien.' zei ze. Ze zou hem er naar toe kunnen brengen, de wolven vertrouwde haar, en als ze iemand mee zou nemen. Dan wisten ze dat die persoon hun niks zou doen, omdat Kota mensen niet zomaar vertrouwde. Maar daar wachten ze nog mee, ze zou nu geen beloftes gaan maken zonder zeker te weten dat ze ze ook kon houden.

'De meeste wilde wolven laten zich niet zien aan mensen, ze zijn bang voor ze.' zei Kota zacht, terwijl ze Jake achter zijn oor kriebelde. Ze had wel eens drie dagen onder een boom gezeten en bijna niet bewogen zodat er uberhaupt wolven naar haar toe kwamen. Het was veilig bij Jake, in ieder geval veiliger dan ze de afgelopen tijd was geweest. Maar dat zou ze hem niet vertellen, straks zou die jongen nog een ego krijgen.. En dat zou zonde zijn. 'En ik zou je niet slaan zonder reden. Jij bent tenslotte de gene die me in veiligheid heeft gebracht, je had me ook voor dood achter kunnen laten.' zei ze zacht. Haar houding was wat zachter, en ze was eigenlijk te kwetsbaar voor haar doen. Ze liet haar bad ass attitude vallen voor Jake, gewoon omdat hij haar een tweede kans aanbood. Was het slim? Dat kon ze nu nog niet zeggen daar zou ze later waarschijnlijk nog wel achter komen. Maar voor nu was het meer dan prima.

Ze vertelde hoe haar beste vriend een wolf was, hoe die pups kreeg en hoe ze ervoor moest zorgen. Jake wou er alles aan doen om eens een pup in zijn bek te kunnen houden, het liefst een eigen pup. Hij luisterde aandachtig naar alles dat ze zei en bleef rustig liggen met zijn kop op haar schoot. Hij liet zich aaien als een hond, terwijl hij die beesten maar zwakke dingen vond in vergelijking met wolven. Hij vond haar leuker zo, en dat meende hij uit de grond van zijn hart.

Liefde kende hij niet, maar als hij iemand fijn vond mocht dat gerust gedacht worden. Gedachten konden niet worden gelezen, dus was hij veilig. Jake wou niet dat ze vreemde dingen over hem dacht, straks zou ze denken dat hij haar echt leuk vond! Neen, niet echt, enkel en alleen maar fijn. Vooral hoe ze hem aaide, lekker…

'En ik zou je niet slaan zonder reden. Jij bent tenslotte de gene die me in veiligheid heeft gebracht, je had me ook voor dood achter kunnen laten.' Hij wreef zijn kop eens over haar schoot en haar buik, hoorde alles wat daarbinnen geluid maakte, en legde zijn poten op haar schoot en zijn kop op zijn poten en keek vervolgens naar haar uit zijn ooghoeken en zei, “Als ik je dit niet had aangedaan had je zeker niet voor dood kunnen worden achtergelaten. Tenslotte, geef ik je een tweede kans om je beter te leren kennen.” En hij gromde zachtjes, geen kwade maar een lieve grom. “Ik vind deze Dakota veel leuker dan die andere, dus best dat ik geduld heb.” Zei hij grappend en bleef nog even zo liggen.

Hij kreeg het eigenlijk warm, zou hij…? Ja, hij stond recht en ging het water in, in de fontein. Hij keek haar aan en glimlachte eens, verfrissing. Vervolgens sprong hij uit het water en schudde zijn vacht uit, water vloog overal in een straal van 5 meter. Ok, misschien niet zo ver maar Dakota werd zeker nat. Hij liep terug naar haar en ging bij haar liggen, met zijn natte vacht tegen haar aan. “Lekker zo een natte wolf tegen je aan? Nu weet je wat je 's nachts te wachten staat.” en Jake legde zijn kop neer op haar schoot, daar lag hij het best.
 

Het was raar, hoe ze dit zou fijn kon vinden. Maar haar ogen haar leken te bedriegen, ze was niet bij haar beste vriend. Maar bij een jongen die ze net had leren kennen, omdat hij haar uit koers had laten vliegen en een noodlanding had laten maken. Ze had nog steeds een beetje een afkeer tegen de menselijke Jake, maar wolf Jake was nu helemaal goed. Die kon eigenlijk niets meer fout doen. Ze voelde hoe zijn kop over haar schoot ging, daarna legde hij zijn poten op haar schoot. Waardoor ze zich nog kleiner ging voelen, en daarna lag zijn kop op zijn poten. Hij gromde zachtjes dat het zijn schuld was geweest en dat hij haar een tweede kans gaf om haar beter te leren kennen. “Ik vind deze Dakota veel leuker dan die andere, dus best dat ik geduld heb.” De Kota die ze nu was, zo was ze vroeger ook geweest. Maar sinds haar ouders afwezigheid.. Was ze hard geworden ze haten de mensen die hun hadden afgenomen, want ook Kairi was die dag verdwenen. En wat er met haar was gebeurd mocht Joost weten.

Het was behoorlijk warm zo'n lekkere warme wolvenkachel op je schoot, en Jake stond opeens rechtop. Ze zag hem naar de fontein kijken, hij ging het water in en keek haar glimlachend aan. Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Tja.. het bleef een hondachtige, en toen hij eruit kwam schudde hij zijn vacht flink uit. En Kota had niet weg kunnen lopen of duiken dus kreeg ze de volle laag. Ze keek nep boos naar Jake 'Hoe durf je.' zei ze maar kon haar lach niet inhouden. Hij kwam weer bij haar liggen met natte vacht, “Lekker zo een natte wolf tegen je aan? Nu weet je wat je 's nachts te wachten staat.” Ze schudde lachend haar hoofd. 'Ik ben wel erger gewend hoor, geen zorgen.' zei ze met een grijns.

Dakota bleef glimlachen, ja het was zeker vreemd. Ze vertelde hem dat ze van erger wist, waarschijnlijk wel als je pups hebt helpen opgroeien, dacht hij. Jake herinnerde zich nog perfect hoe hij was als pup. Sommige dingen probeerde hij te vergeten van zijn verleden, maar niet alles was slecht. Pups waren hyperactief, vooral als ze de eerste keren als ze een volle maan zien. Hij was toen zo hyperactief dat hij bleef huilen naar de maan, die warme gloed binnenin. Het gevoel dat je de hele wereld aankan! Ja, dat was fijn.
Jake moest toegeven dat hij een lastige pup was, ondanks zijn moeilijke jeugd had hij toch een beetje kunnen genieten van het pup zijn. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het moest geweest zijn, hoe zijn jeugd had moeten zijn. Rond lopend met enkele broertjes en zusjes, misschien geen bloedverwanten maar broeders en zusters van de roedel waar hij in leefde. Spelen met leeftijdsgenoten, volwassenen plagen en leren jagen met de roedel. Zo moest het zijn, maar zo was het niet. Jake heeft tussen de mensen moeten leven, de mens heeft hem verraden en zorgde voor meer pijn in zijn leven. Hij zou geen enkel wezen zijn verleden willen toe wensen zelfs de jongen niet van een mens. Die zijn meestal nog onschuldig, maar wat ze worden is vreselijk…
Hij glimlachte en zei, “Ik kan het gerust geloven dat je erger hebt meegemaakt. Wolven pups zijn lastig, gelukkig heb je nooit voor mij moeten zorgen.” Grapte hij half, Jake had liever bij haar geweest in die tijd dan tussen vier muren gemaakt uit metalen staven en erlangs mannen met marteltuigen. Maar goed, anders wist hij niet beter dan dat mensen ‘aardige’ wezens waren, nu kent hij de waarheid. De harde realiteit, anders was zijn hele leven een leugen en waarschijnlijk leven vele Shapeshifters in een leugen. “Het moest fijn zijn tussen de wolven… Welke rang denk je dat ik zou hebben?” vroeg hij nieuwsgierig, hij wist zeker dat het geen alfa was. Misschien wel jager, of puppy trainer dat paste ergens wel. Hij was streng en wist veel vecht en jaag technieken. Leiden kon hij ook goed, bèta dan?
Van jezelf uitmaken welke rang je hebt was moeilijk, en egoïstisch. Hij had geen idee hoe het er aan toe ging in een roedel, wie weet was hij maar een omega. Neen, hij kon luisteren en bevelen opvolgen maar zelf had hij ook goede ideeën om een groep te leiden… Jake maakte zich er niet druk om, hij bleef dromen ooit in een roedel te zitten. 

Ze had gezegd dat ze erger gewend was, ze dacht aan de kwijlende en bijtende pups in de nachten. Ze waren heel lief, en ook uiterst voorzichtig met Kota geweest, omdat ze al snel hadden geleerd dat haar huid niet zo sterk was als die van hun. En ze wisten dat Kota eigenlijk een veel hogere rang zou hebben dan ze wilde. Ze deed geen moeite respect af te dwingen, omdat ze daar geen behoefte aan had. Kota genoot van de liefde van de pups en hun ouders, het gevoel dat ze een familie had. Al was het een ander ras dan zij zelf was. “Ik kan het gerust geloven dat je erger hebt meegemaakt. Wolven pups zijn lastig, gelukkig heb je nooit voor mij moeten zorgen.” Waarom gelukkig dat ze hem niet had hoeven opvoeden? 'Als ik jou als wolvenpup had moeten opvoeden had ik dat met liefde gedaan, dieren zijn makkelijker.. Beter te vertrouwen dan mensen, ze bedriegen niet. Ze liegen bovenal niet tegen je, en zullen je nemen voor wie je bent. Omdat als je ze liefde geeft ze zeker zoveel liefde terug zullen geven.' zei ze zacht.

Het had die familie niet kunnen schelen of ze misschien als mens een huurmoordenaar was geweest, of een drugsdealer. Het ging hun erom hoe ze met hun om ging en niet met de rest van de wereld. Jake vroeg iets, “Het moest fijn zijn tussen de wolven… Welke rang denk je dat ik zou hebben?” 'Ja, het zijn fijne dieren om als familie te krijgen nadat je familie je afgenomen is..' zei ze met een kleine glimlach. Hij vroeg welke rang ze dacht dat hij zou hebben.. Qua karakter zou hij eigenlijk een prima omega zijn, hij probeerde vrede te bewaren. Een bèta zou ook kunnen, maar hij was niet echt agressief. De bèta's moesten nieuwe leden uitzoeken voor roedels, ze uittesten of ze wel bij de roedel zouden passen. 'Je bent niet agressief genoeg voor een bèta, al ben je eigenlijk ook niet onderdanig genoeg voor een omega al heb je dat wel eerder in je karakter zitten.' zei ze nadenkend. Ze wilde Jake niet beledigen door hem eerder een Omega rol aan te geven dan een hoge rang, want Omega's waren eigenlijk bijna de belangrijkste rol in een roedel. Zonder de Omega's was er altijd ruzie en zou er binnen de kortste keren geen roedel meer bestaan. Ze liet haar vingers door Jakes natte vacht gaan, en liet haar hand rusten op zijn schouder. Hij zou best zo op haar bed mogen liggen, ze had al maanden niet meer in een bed geslapen. En het met een wolf delen zou ze nooit erg vinden.

Jake luisterde terug aandachtig naar wat Dakota vertelde over de wolven en pups. Ze zei dat ze hem met net zoveel liefde zou hebben behandeld als alle andere, wat nog steeds niet wou zeggen dat hij lastig was als pup. Hij zag het wel voor zich, hij als pup op de schoot van Dakota, bijtend in alles dat bewoog. Zeker in kleren, dat deed hij ook in het weeshuis van het oude vrouwtje. De kinderen hadden daar vaak gaatjes in hun kleren omdat Jake het niet kon laten om zijn tanden of nagels erin te plaatsen.

Ze gaf toe dat wolven fijne dieren waren, hij begreep ook perfect wat ze bedoelde. Wolven zijn roedeldieren, familie dieren en als je je familie kwijt bent is een roedel de beste oplossing maar dat vervangt je bloed eigen familie niet. Jake heeft nooit de zijne gekend en mist ze ook niet echt, als je het nooit heb gehad kan je het ook niet echt missen.

Toen antwoordde ze op zijn vraag van rang, ‘Je bent niet agressief genoeg voor een bèta, al ben je eigenlijk ook niet onderdanig genoeg voor een omega al heb je dat wel eerder in je karakter zitten.’ Jake schoot in een lach en moest van de boord springen of hij viel in het water. “Haha, ik niet agressief? Oh sorry Dakota,” wou, hij had sorry gezegd, “maar je kent me nog niet goed genoeg. Ik had het beter niet gevraagd omdat je me nog maar enkele uren kent.” Zijn lach verminderde en vond zijn neutrale zelf terug en herpakte het gesprek. “Ik ben niet onderdanig, zeker niet, slechte luisteraar om bevelen op te volgen.” Gaf hij toe, “Wat agressief betreft, tja… Ik ben meestal wel vriendelijk en geef dieren en shapeshifters een tweede kans. Verprutsen ze die, dan heb je pech. Ik val met veel plezier aan, bloed in mijn bek is als een engeltje die plast in je mond.” Zei hij met een kleine gemene grijns. “Ik vecht, geloof me. Ik steel, lieg en bedrieg.” Sloot hij af. Hij loog wel niet tegen haar, welke gek zou zoiets verzinnen?  

Ze voelde hoe Jake lag te schudden van het lachen, hij vond haar opmerking over zijn rang erg grappig. Nja, altijd beter dan dat hij boos werd en haar beet. Hij zei dat ze hem niet goed genoeg kende om te weten of hij agressief was of niet. Helemaal waar, maar toch.. De tijd die ze met hem doorbracht wist ze al meer over zijn gedrag dan hij door had. Hij gaf toe dat hij een slechte volger was, tja dat verbaasde Kota dan weer helemaal niks. Hij zei daarna dat bloed in zijn bek was als een engeltje dat in zijn mond plaste... Dat klonk gewoon weg ranzig! 'Als jij plas lekker vind...' zei Kota met een rilling over haar rug lopend. Ze vond het niet bepaald een lekker idee, toen hij zei dat hij vocht, stal, loog en bedroog en ze hem moest geloven keek ze hem recht aan. 'Jij vroeg me naar je wolven kant, dat liegende en bedriegende zit in je omdat je altijd nog deels mens bent. Dat zit nou eenmaal in onze aard of we het leuk vinden of niet.' zei ze met een dood serieus gezicht.

In haar ogen lag weer die hatelijke blik, al was die eigenlijk meer tegen zichzelf gericht. Hoeveel ze ook probeerde, ze kon nooit het feit goed maken dat ze een mens was. Hoeveel mensen ze wel niet had vermoord om haar dierlijke vrienden te redden.. Ze had bloed aan haar handen gehad, veel bloed.. Een misselijk gevoel kwam weer omhoog, terwijl ze naar haar handen keek. Ze had ze niet genoeg kunnen wassen om het bloed en het idee er af te wassen. Maar ze had gedaan wat ze moest om haar familie te beschermen. Jake legde zich na even te hebben gestaan weer op haar schoot, maar Kota tilde voorzichtig zijn kop op. Zijn bek rusten op haar schouder terwijl ze hem knuffelde. Voorzichtig, knuffelde ze hem, haar mond zat dicht bij zijn oor 'Waarneer ik weer zelfstandig kan rennen kan je mijn familie ontmoeten.' zei ze zacht. Haar hand ging zacht over zijn voorhoofd naar zijn nek. Haar familie zou hem opnemen, zelfs al zou Kota misschien nooit hardop zeggen dat ze om Jake zou gaan geven.. Zou haar familie dat wel gaan doen.

Jake kon het Dakota niet kwalijk nemen dat ze zijn uitspraak verkeerd opnam van het engeltje. Het was een uitspraak die hij wel vaker hoorde of in zijn gedachten uitsprak. ‘een engeltje die plast in je mond’, een vloeistof drinken die zo lekker is dat het wel bovennatuurlijk moest zijn! Daar kwam het ongeveer op neer. Toen was ze terug serieus en vertelde hem dat het liegen en bedriegen in het mens zijn zit. Hij was daarmee half akkoord. “Ja en neen, ik heb het geleerd om te overleven in de steden. Als wolf sterf je tenzij je iets deed, stelen. Ik stal over het algemeen als wolf wat ik zeer jammer vond… Maar liever stelen van die wezens de mens ,die toch alles al hebben gestolen van de natuur, dan sterven.” Zei hij serieus, hij wou hier niet over discussiëren en hoopte snel over het onderwerp heen te gaan.

Hij zag terug die blik in haar ogen, die had hij in het begin ook gezien maar ze leek niet naar hem te kijken. Ze was in gedachten verzonken, misschien dacht ze wel aan hem en haatte ze zijn uitspraken. Jake betwijfelde het en besloot om terug bij haar te liggen. Hij legde zijn kop op haar schoot, of probeerde dat tenminste, toen ze haar handen rond zijn kop voelde. Ze gaat toch niet men nek omdraaien he? Dacht hij eventjes bang, maar die gedachten verdwenen snel toen ze zijn kop op haar schouder liet rusten en hem knuffelde. Als mens had hij zijn handen rond haar nek gelegd, het voelde alsof hij het zo moest doen maar bleef braafjes een wolf. Jake gromde vriendelijk en gaf haar lik aan haar oor die dicht bij zijn neus lag. 'Wanneer ik weer zelfstandig kan rennen kan je mijn familie ontmoeten.' Fluisterde ze zacht in zijn oor.

Zijn staart begon vrolijk heen en weer te slaan en hij rukte zich uit haar houdgreep en keek haar blij aan. Met zijn poten op haar schoot en zijn neus bijna tegen haar wang zei hij, “Meen je dat? Oh dat zou awsome zijn!” en hij legde zijn kop in zijn nek en sloeg een luide huil vol geluk. Toen hij stopte met huilen besefte Jake dat hij met zijn volle gewicht geleund had op zijn voorpoten die op haar benen stonden. Hij ging gewoon op de boord zitten, zijn poten bij zich, en glimlachte scheef naar haar. “Ik liet me even gaan…” verklaarde hij. Jake keek van de donkere lucht naar het gebouw achter de fontein. “We zouden beter naar binnen gaan.” Zei hij tenslotte en keek met zijn gouden ogen in haar blauwe ogen.

Zoals verwacht ging Jake tegen haar in over het feit dat liegen en bedriegen iets menselijks was. Want tja, zo was de jongen nou eenmaal, hij zou nooit zomaar iets nemen voor wat het was. Maar toch was hij wel lief, en hij liet rustig zijn kop op haar schouder rusten al voelde ze wel dat ze een nat oor kreeg toen hij die likte omdat die nou eenmaal dicht bij zijn bek was. Hij werd alleen nogal druk toen ze hem zei dat ze hem wel aan haar familie wilde voorstellen. Zijn staart ging op hoog tempo heen en weer, straks viel hij er nog af! En haar armen werden ook nog bijna uit de kom gerukt door zijn blijheid. Ze zag de blik in zijn ogen, zijn neus zat nu ongeveer tegen haar wang en zijn voorpoten plus zijn volle gewicht leunde op haar benen. Ugh, dan was Jake opeens best zwaar.. Ze glimlachten toen hij uitbundig begon te huilen, hij leek zo gelukkig met het feit dat hij wolven zou leren kennen die wild waren. Tenminste.. voor Kota waren ze zo'n beetje hand tam te noemen, maar voor ieder ander wild.

Hij ging van haar af en naast haar zitten, hij glimlachte nogal scheef. Wat er overigens heel schattig uit zag, vooral als hij wolf was.. Hij zei dat hij zich even liet gaan. 'Je meent het toch niet?' zei ze met een plagerige grijns. Hij keek haar recht aan met zijn gouden ogen. En zei dat ze beter naar binnen konden gaan. 'Misschien, maar dan zal ik toch eerst moeten weten naar welke kamer we gaan is het niet?' zei ze met een knipoog. Ze zag een flits, uit een herinnering. Een botsing met een jongen, ze kon het gezicht niet goed herinneren. Kairi rende naar haar toe en trok aan haar hand 'Kota, Kota schiet op we moeten naar de tijgers!' riep haar zusje opgewekt. Geschrokken keek Kota op en zag de gouden ogen weer. Ze miste de kleine Kairi wel..

Na zijn verontschuldiging gaf ze een sarcastische opmerking waardoor hij moest lachen. Niet zo uitbundig, maar toch… lachen. Hij keek zowat recht in haar blauwe ogen, een rilling ging door zijn lijf. Kijken in iemands ogen was, vreemd. 'Misschien, maar dan zal ik toch eerst moeten weten naar welke kamer we gaan is het niet?' hij hield zijn kop scheef en antwoorde vervolgens. “Niet moeilijk, de leukste kamer is duidelijk de mijne. Ik heb al een kamer, maar had nog geen kamergenoot.” En hij stak zijn tong uit, wat best wel kinderachtig was. Hij was en bleef een jongen.
Hij zag haar nog steeds in zijn ogen kijken, ze was in gedachten verzonken. Hij wou iets zeggen maar vergat dat, haar ogen… Hij herkende dat blauw, hij keek bijna nooit in iemands ogen, maar toch kwam dat blauw hem heel bekend voor… Maar van waar?
“Kota…” Kota? Van waar ken ik dat? Wacht eens, Dakota, Kota, haar ogen… Jake schudde zijn kop door de verwarring die in zijn kop ontstond. “Kota en iets met tijgers?” zei hij luidop, misschien hielp dat. Dakota zou hem wel raar vinden, al legde hij wel een link maar herinnerde niet van waar. Hij duizelde ervan. “Ken ik jou toevallig? Voor dat gedoe in het bos?” zei hij toen maar, misschien weet zij iets meer.

Hoi Nien!!!! *yay* ik heb weinig inspiratie, verklaard korte/zinloze/inhoudsloze post xD En ik ben terug :3

(KELLY <3 ben zo blij dat je terug bent)

Ze had gezegd dat ze had moeten weten welke kamer van hun zou worden als ze daar heen gingen. Hij zei dat overduidelijk de leukste van hem moest zijn, met een glimlach schudde ze zacht haar hoofd, tja.. het bleef een jongen. Die waren nou eenmaal een beetje raar, daar moest ze maar meer leren leven. Ze keek hem aan en hij leek iets te bedenken, opeens zei hij zacht 'Kota'. Dakota haar ogen werden groot, waarom noemde hij haar zo? Was het toeval, maar toen zei hij haar naam weer en iets met tijgers. Hij vroeg verward of hij haar misschien kende voor hun ontmoeting in het bos.

De dag was mooi, maar de zon verdween af en toe achter het wolkendeken. Er was veel blauw in de lucht, maar het wisselde constant. Ze was met haar ouders naar de dierentuin, het was de eerste keer voor haar kleine zusje Kairi. Die had de hele avond bij Kota op bed gelegen, omdat ze niet had kunnen slapen van de zenuwen. Het was een grote dierentuin, en er waren veel dieren te vinden van over de hele wereld. Kota liep rustig met haar zusje rond die zo nu en dan afdwaalde. Haar ouders renden haar vaak achterna, maar Dakota hield haar eigen tempo aan. Ze liep even met haar ogen dicht, niet echt op te letten al wist ze dat ze richting de tijgers gingen. Dat had Kairi wel duidelijk laten horen. Kota hield van haar zusje, ze hield zelfs meer van haar dan van haar ouders. Ze had nog niet de 'vloek' over zich, en misschien zou zij wel niet geraakt worden erdoor.. Misschien zou zij een enigszins normaal leven kunnen leiden, niet als Kota en haar ouders. De zon brak door het wolkendeken heen en scheen over de omgeving. Kota genoot van de warmte, en hield haar ogen dicht, als ze nu een raaf was. Dan was het nog warmer geweest, door haar zwarte veren die zouden glanzen. Een zacht briesje trok aan haar haren, die dansten mee op de wind. Een paar plukken kwamen bij haar ogen waardoor ze niet zag waar ze liep. Opeens botsen ze tegen iets op, of beter gezegd iemand.

Ze opende haar ogen weer, en zag een jongen staan, zwart haar, hij had een capuchon op. De tijd leek even stil te staan, hij had ogen die op goud leken. Haar blauwe ogen keken hem even recht aan, ze had bijna zijn gezicht willen aanraken om te kijken of de jongen echt was en geen illusie met die kleur ogen. Ze deden haar denken aan een wolf, en even flitsen er een witte wolf door haar gedachten heen. De lippen van de jongen wilde het woord sorry vormen, maar opeens ging de tijd weer even snel als normaal. Kairi kwam aangerend, 'Kota, Kota schiet op we moeten naar de tijgers!' Dakota voelde hoe haar zusje aan haar hand begon te trekken waardoor ze half omviel. Ze scheurde haar blik los van de jongen en keek haar zusje aan die haar begon mee te sleuren omdat ze te overdondert was om te protesteren. Ze keek nog een keer om naar de jongen, en werd daarna mee genomen naar de tijgers. De jongen leek eerst haar achterna te komen, maar opeens stormde mannen op hem af. Dakota kreeg een benauwd gevoel toen ze dat merkte. Die jongen had hulp nodig, maar haar zusje liet haar niet meer los..

Een paar tranen liepen over haar wangen bij te herinnering aan haar zusje, ze miste te kleine.. Ze was altijd zo levendig, en haalde het beste uit mensen. 'Zo noemde Kairi me altijd.' fluisterde Dakota zacht. Was Jake de jongen waar ze tegen op was gebotst? Nu ze het weer had gezien... Die ogen, en die witte wolf die ze toen had gezien bij de botsing in haar gedachten leek verdomt veel op de wolf voor haar neus. Haar vingers gleden over zijn wang, 'Jij was die jongen... Waarom kwamen die mannen op je af? Wat had je hun misdaan..?' zei ze zacht. Nu had ze er bijna nog meer spijt van dat ze toen niet die mannen had weg gejaagd.

Jake zag een traan over haar wang rollen. “Hey hey!” zei hij een beetje in paniek, “Ik wou je niet kwetsen!” wat heeft hij gezegd? Straks was Kota een scheldwoord, iets waarmee ze haar vroeger pesten of nu nog steeds! Hij wist niet hoe hij erbij kwam dat het een scheldwoord kon zijn maar was totaal van slag. 'Zo noemde Kairi me altijd.’ Hij kalmeerde een beetje en likte haar traan weg. Wie was Kairi nu weer? Hij hield wijselijk zijn mond en vroeg er niet naar, vragen naar iemands verleden was niet altijd goed. Zo vertelde hij niet graag het zijne omdat het te lang is, tenslotte krijgt men ‘medelijden’ met hem en dat wou hij niet.
'Jij was die jongen... Waarom kwamen die mannen op je af? Wat had je hun misdaan..?' ging ze uiteindelijk verder, Jake moest nadenken over wat ze het had. Die tijgers, haar naam, was dat toevallig? Ja, het moest zij geweest zijn! Jake herinnerde zich alles, de dierentuin, de op botsing tegen een meisje, de mannen die hem achterna zaten, alles. “Jij, was jij dat?” vroeg hij verontwaardigd, hij herinnerde ook zijn gedachten terug. Hij had haar toen knap gevonden, dat dacht hij tenminste. Niet dat ze nu niet meer knap was! Och wat zijn mijn gedachten weer gezellig…
Hij keerde terug naar wat ze vroeg, “Ik had iets gestolen en was gevlucht naar het dierenpark. Ik wou je terug aanspreken, al ik wist niet waarom, maar die mannen kwamen terug en ik moest verder vluchten…” hij had al enige ervaring met vluchten, zeker voor mannen die erop uit waren hem te vermoorden… “Zij waren niet degenen die mij dit hebben aangedaan.” En hij wees met zijn kop naar zijn rug. Ze had al eerder zijn littekens gezien, eenmaal teveel dus.

Toen de tranen begonnen te rollen begon Jake in paniek te raken, hij was bang dat hij haar had gekwetst. Hij kon er niks aan doen dat ze haar zusje miste, hij begon haar tranen weg te likken, de zachte tong die over haar wang ging. Al viel het hem niet helemaal goed toen ze vroeg naar de mannen. Hij klonk verontwaardigend dat zij het was geweest. Hij had wat gestolen, en was gevlucht naar dat park, hij had haar nog willen aanspreken.. Dat verklaarde waarom hij hun eerst een stukje volgde. Die mannen hadden hem ook die littekens gegeven, Kota haar maag leek zo'n beetje om te draaien. Ze slikte, en keek naar de grond, het drong tot haar door dat als ze Kairi los had gelaten ze hem misschien had kunnen helpen.. Haar blauwe ogen keken weer naar Jake, er was spijt in te zien, schuldgevoel. 'Ik had die mannen wat aan willen doen, maar Kairi liet me niet los..' zei ze zacht. Ze balde haar hand tot een vuist en voelde haar nagels al waren ze niet lang in haar handpalm prikken. Ze wist nog heel goed wat voor effect zijn ogen op haar hadden gehad, ze vond het raar dat ze hem als mens nu zo verafschuwde.. Terwijl ze toen juist hem had willen leren kennen. 'Kan je.. kan je terug veranderen?' vroeg ze aarzelend. Zouden zijn ogen haar weer zo aangrijpen? Of was het gewoon omdat ze toen beide nog jong waren geweest.. Opeens deed haar handpalm zeer, en leek het nat te zijn. Een paar druppels bloed kwamen tevoorschijn uit haar hand, haar nagels waren scherper dat ze dacht.. Nja, dat zou wel weer dicht groeien.. Misschien zou ze kunnen wennen aan de menselijke Jake, wat wel zo handig was als ze kamergenoten werden..

Tot zijn verbazing zag Jake verdriet in haar ogen, hij dacht nog steeds dat hij iets fouts had gezegd. Hij kreeg bijna medelijden met haar, ze was nu echt verdrongen met verdriet. 'Ik had die mannen wat aan willen doen, maar Kairi liet me niet los..' hij onderdrukte een vragende blik, ze had het verkeerd opgenomen. Die mannen hadden hem niet gemarteld, dat waren zij niet! maar hij vertelde haar dat niet. tenslotte vond hij het ‘lief’ van haar dat ze hem zou verdedigen. “Geloof me, die mannen hebben hun straf gekregen…” de dood, dacht hij verder. Hij had het over zijn martelaars, want ook zij had het over hen. Alleen zag ze de verkeerde mannen voor zich…
Jake probeerde er zich niet druk over te maken en keek haar aan. Ze leek terug in gedachten verzonken te zijn. Ze leek eerder in een innerlijk conflict te zitten? Ze keek hem weer aan en vroeg iets waarvan hij dacht het te dromen, 'Kan je.. kan je terug veranderen?’ verward, verbaasd, alles dat met vraagtekens te maken heeft was van Jake zijn gezicht af te lezen. Hij wou eerst vragen of ze dat eens kon herhalen, maar het moest zo belangrijk zijn voor haar dat hij geen vragen stelde en deed wat ze zei.
Hij sprong van de fontein, ging voor haar zitten en veranderde in een oogwenk in zijn mensen gedaante waardoor hij letterlijk op haar moest neerkijken. Hij zakte door zijn knieën zodat hij op gelijke hoogte stond als zij en vroeg, “Je gaat me toch niet slaan, he?” een kleine glimlach kon er nog net van af. Hij kreeg plots een vreemd gevoel, eerder een visioen die hopelijk niet ging gebeuren. Zou ze hem kussen ofzo? Zijn maag keerde en hij hield zich in om niet vreemd te kijken. Maar hij kon zijn lichaamstemperatuur in zijn gezicht niet tegenhouden en die werd zo rood als een biet. Wat was ze van plan?

Jake leek ontroerd te zijn om het feit dat Kota hem had verdedigd als ze had geweten wat die mannen hun intentie daadwerkelijk was geweest. Ze leken elkaar op een nieuwe manier te leren kennen en te begrijpen.. Soort van dan. Al was hij duidelijk verward door haar vraag, ze vroeg iets wat ze aan het begin van hun ontmoeting nooit zou hebben gevraagd. Ze vroeg hem om het 'walgelijke' te worden waar ze hem even eerder nog voor had uitgemaakt.. Hij stapten van de fontein af en ging voor haar zitten, het was dat ze niet knipperde want zijn transformatie was heel snel gegaan. “Je gaat me toch niet slaan, he?” hij was bang dat ze hem zou slaan, niet vreemd als je bedacht hoe haar eerste reactie was geweest toen ze hem zag als mens. Voorzichtig liet Kota zich van de rand van de fontein zakken op de grond. En boog naar voren, ze zat nog steeds op de verhoging, die op de grond vast zat maar Jake was nog groter.. Dat was niet zo prettig. Kota slikte een paar keer. Haar hand trilde licht, en haar vingers reikten naar zijn gezicht. Ze gleden zacht over zijn jeukbeen en wang, haar blauwe ogen keken naar zijn goudkleurige. De herinnering kwam elke keer weer naar voren, zijn ogen konden haar nog steeds aangrijpen. Kota had alleen wat te ver naar voren geleund en voelde hoe de grond onder haar benen vandaan leek te vallen. En viel tegen Jake aan, nu was het aan Kota om rood te worden. 'Sorry, sorry.' bracht ze uit. Ze lag half op Jake zijn borstkas en half op de grond. Haar blauwe ogen keken geschrokken op naar zijn gezicht. 'Je, je hebt je toch niet bezeerd hoop ik.' stamelde ze.

Kota bracht een bibberende hand naar zijn gezicht, hij bleef zo stil mogelijk zitten en probeerde niet te slikken. Ze wreef over zijn wang en keek hem recht in de ogen. Zijn ademhaling werd zwaarder en hij staarde terug in haar ogen. Wat is ze van plan? Dacht hij, bang voor het onbekende. Hij had genoeg films gezien waar men in zoende, en zo begonnen ze meestal. Veel te traag naar zijn gedachten, strelende, kijkend in elkanders ogen en dan brengen ze hun gezichten dichter… Jake had gezien dat ze naar voren leunde en dat werd teveel voor haar knie en ze viel op hem. Met een plof viel hij op de grond met Kota op zijn borst. Ergens was hij opgelucht dat ze hem niet had gezoend, ze was dat misschien ook niet van plan maar hoe kon hij dat weten?
Hij zag haar gezicht die helemaal rood was en ze verontschuldigde zich. Jake glimlachte naar haar en bleef liggen. 'Je, je hebt je toch niet bezeerd hoop ik.’ Hij bleef glimlachen en ontblote een deeltje van zijn rij witte tanden in een glimlach en liet zijn hoofd toen op de grond zakken. Hij kruiste zijn armen onder zijn hoofd en zei, “Neen, helemaal niet. Lig je lekker zo? Weet ik wat ik kan verwachten op de kamer.” Er lag een meisje op hem! Hij kon wel in lachen uitbarsten maar deed dat niet, waarom? Het voelde vreemd, dat lichamelijk contact… En toch, toch schoof hij haar niet weg, hij glimlachte enkel en keek naar de witte stipjes aan de hemel. Hij ademde rustig in en uit en voelde Kota mee bewegen. “Zullen we verder gaan in de kamer?” grapte hij en ging recht zitten en hielp haar overeind te zitten.
Hij keek nog even in haar ogen voor hij terug in een wolf veranderde. Nog steeds bang dat ze terug zou reageren als in het begin. Toen gaf Jake haar een lik over haar neus, hij wist niet echt waarom, misschien wou hij eens kussen? Brrr, neen… niet met Kota, of wel? Hij schudde het uit zijn kop en zei, “Gaan we nog naar boven? Of moet je nog iets doen, ik bedoel, zeggen?” goed zo…