Lone Wolf arrival

Een gespierde witte reu liep door het bos. Jake liep het meeste van zijn tijd als zijn dierengedaante. Mensen, hij haatte ze en vond het vreselijk om een halfbloed mens te zijn. Neen, wolven waren zijn familie, wolven waren zijn vrienden. Hij was een wolf, accepteer me zoals ik ben of verdwijn, dat was zijn slagzin. Met grote passen liep hij door het natte bos, het rook er overheerlijk, de bladeren en de schors van de bomen gaven een lekkere geur als ze nat waren.
Jake was een solitaire wolf, een lone wolf, dat wou dus zeggen dat hij zich niet in een roedel verplaatste of tot één behoorde. Als hij kon, was hij een roedeldier, maar hier waren er geen wolven. Alleen die vervloekte mensen. Jake moest veel te vaak als mens rondlopen, stel je voor dat ze in het stad een wolf zagen? Geld had hij niet, stelen en liegen kon hij als de beste. Zo goed als alles die hij bij zich droeg was gestolen, zijn kleren, zijn portefeuille, zijn geld, alles. Hij wou het niet doen, maar moest als hij niet naakt wou rondlopen als een mens. Werk zoeken deed hij zeker niet! Een beetje zich laten commanderen door een mens?!
Het enige dat hij interessant vond aan de mens, waren hun boeken, alleen jammer dat er zoveel bomen moesten sterven ervoor. Jake hield ervan om te lezen, en te schrijven. Hij was eigenlijk heel slim, maar gebruikte zijn genialiteit niet. Naar school gaan wou hij zeker niet, nog meer mensen.
Plots hoorde hij geritsel, wat was het? Hij keek om maar zag niets. Jake bleef doorlopen en hield zijn omgeving in de gaten. Hij hoorde iets hem volgen, een mens? Een dier? Wat het ook was, het volgde hem. Hij begon hard te rennen met zijn lange gespierde poten. Hij nam een scherpe bocht en daar veranderde hij in een mens. Zijn kap over zijn hoofd, een kwade blik en zijn handen in zijn zakken keek hij om de hoek en zag iets bewegen. "Wat moet je van me!” riep hij naar wie of wat er daar ook was.
[Iedereen welkom :3]

Twee amandel gele ogen keken tussen de dicht begroeide bosjes door, ze wou er zeker van zijn dat er niemand anders in de buurt was. Om er zeker van te zijn gooide ze haar hoofd in de lucht en snoof ze de avondlucht op er waren heel wat geuren, Neytiri verdween uit de bosjes en kwam op een stuk leeg grond te staan de maan scheen helder in haar ogen en gaf haar vacht een witte kleur alsof het ligt gaf leek het wel als je goed keek. Haar ogen gleden over het gebied om haar heen, ze leek alleen te zijn maar je kon het nooit zeker weten. Ze ging er maar van uit, Neytiri liep geruisloos verder en verdween vervolgens weer achter wat donkere bomen, doordat ze hele zachte voetkussentjes had, kon ze super goed sluipen en was haast onzichtbaar als ze zich niet zichtbaar maakte voor andere, wat ze zowieso al niet graag deed. Neytiri bleef onzeker aan alle gebieden waar ze voorbij liep ruiken, toen er plots een geur was die haar aandacht trok verandere ze van richting. Ze tijgerde door de bosjes wat verder het hoge gras in toen ze een beest zag wat leek op een wolf, haar ogen werden spleetjes en tot haar schrik was het ook een wolf. Ze hield haar adem in, wat ze best lang kon, en ze hield zichzelf tegen de grond gedrukt nu was ze haast onzichtbaar. Ze schuivelde langzaam dichterbij, toch schuchtig nieuwsgierig naar de vreemdeling. Maar zo onnozel als ze was lette ze niet op haar omgeving en zette ze haar poot neer op een achter gelaten zakje, ze gromde boos, wie laat er hier nou een zakje slingeren? Het had nu toch geen zin meer, ze maakte zichzelf zichtbaar maar de wolf had het al op een spurten gezet., Neytiri hoefde geen moeite te doen, ze volgde de wolf geruisloos toen het plots een menselijke gedaante aannam. 'Wat moet je van me?' Sprak de jongen ineens, die richting haar keek. Neytiri verscheen, ze sloeg kort met haar staart en keek de jongen aan met haar grote gele ogen, toen klonk er een zucht een tinteling schoot door haar lichaam en daar was ze Neytiri in haar menselijke gedaant. 'Ik moet helemaal niks...' Sprak ze wat onzeker, Neytiri stopte haar handen diep in haar zakken. Het was soms zo irritant om verlegen te zijn 'Het spijt me ik wou je niet achtervolgen.... Het gebeurde vanzelf...' Ze beet op haar onderlip 'Hopelijk ben je niet erg boos, waar je natuurlijk alle recht toe hebt' Neytiri schuivelde met haar voet over de zanderige grond. Ze keek aarzelend de jongen aan waarna ze haar blik naar de grond liet glijden.

Tot zijn schrik zag Jake een leeuwin staan vanwaar het geluid kwam. Hij liet het niet blijken dat hij geschrokken was. Maar zijn verbazing op zijn gezicht was nu duidelijk zichtbaar toen er een meisje stond op de plaats van de leeuwin. 'Ik moet helemaal niks...' zei het meisje onzeker en stak vervolgens haar handen in haar broekzak. 'Het spijt me ik wou je niet achtervolgen.... Het gebeurde vanzelf... Hopelijk ben je niet erg boos, waar je natuurlijk alle recht toe hebt' Jake keek nog steeds verbaasd, hij had nog nooit eerder andere gedaante verwisselaar gezien! Zonder iets te zeggen sprong hij naar voren en veranderde in zijn wolvengedaante, zo kon hij sneller de afstand tussen hen in overbruggen. Hij liep op het meisje af en sprong naar haar toe en veranderde terug in een mens en bleef voor haar staan.
Hij nam haar armen vast en zei doordringend. “Jij bent een gedaante verwisselaar? Toch?” hij was stomverbaasd hier eentje tegen te komen. Plots had hij door dat hij zijn handen nogal hard dichtkneep. Hij liet abrupt los, “Sorry, niet men bedoeling.” Mompelde hij. Met mensen kon hij niet goed praten, of omgaan, maar zij was net als hij! Toen herinnerde hij zich dat het meisje iets had gezegd, “Waar zijn men manieren, ik ben Jake. En ik ben niet kwaad, alleen wou ik niet gezien worden als een wolf door een mens. Maar jij bent blijkbaar anders, net als ik.” Hij keek haar een beetje vragend aan, benieuwd waarom ze hier was.

[Even uitleggen, Jake is hier voor het eerst en weet nog niets af van de school Daarom is hij verbaasd dat ook zij kan veranderen ^^]