Place of peace

Het bos, een heerlijke plek om tot rust te komen. Er waren delen waar geen mens liep. Het enige wat je dan hoorde was het geluid van vogels die floten en de wind die door de bomen ruiste. Ergens in de verte klonk ook nog het geluid van een kabbelend beekje. Drake glimlachte. Hij leunde tegen een boom aan en had zijn tekenblok op zijn schoot liggen. Hij tekende een vogel na die vanaf een tak nieuwsgierig naar hem zat te kijken. Het was hier zo mooi, zo rustig. Heel anders dan waar hij vandaan kwam. Dat was ook precies de reden dat hij daar vertrokken was. Het was er gewoonweg te druk. Veel te veel mensen die hem steeds maar lastig kwamen vallen. Of ze nou goede of slechte bedoelingen daarmee hadden, dat kon hem niet veel schelen. Hij wilde gewoon rust. En hier had hij dat. Hier kon hij in alle rust genieten van een goed boek of het maken van tekeningen.
De vogel was bijna klaar, toen het echte beest ineens geschrokken wegvloog. Drake vroeg zich af waarvan het zo geschrokken was, zelf had hij geprobeerd zo stil mogelijk te blijven zitten tot hij het dier op papier had gezet. hij keek even om zich heen, maar zag niemand. Dus maakte hij de rest van zijn tekening af zonder voorbeeld. Hij sloeg de bladzijde om van zijn tekenblok. Wat zou hij nu eens gaan tekenen? Hij begon met het tekenen van de basis voor een gezicht. Wie of wat het uiteindelijk zou worden, wist hij nog niet. Daar kwam hij later wel achter. Hij liep nu gewoon zijn hand het werk doen en haalde zijn gedachtes volledig leeg. Zoiets deed hij wel vaker als hij geen idee had wat hij ging tekenen. Hij begon gewoon met een basis en daar kwam dan vanzelf wel iets uit, dat hij vervolgens mooier ging uitwerken. Langzaam verscheen er een gezicht op het blad. Het was een beetje vreemd en mismaakt gezicht, dus besloot Drake daar maar gebruik van te maken. Weg gummen gaf immers toch alleen maar lelijke vegen. Daarom besloot hij er een soort van zombie van te maken. Met een glimlach op zijn gezicht ging hij verder aan die tekening. Het kreeg rotte tanden, nietsziende ogen die er elk moment konden uitrollen en op bepaalde plekken was de huid ook weggerot. Hoe meer hij eraan werkte, hoe enger het werd.

Lailah had voor de zoveelste keer weer de 5 minuten gekke tik. Ze rende als een gek om debomen in haar wolven gedaante. Ze was vrij. Hier hoefde ze haar wolven gedaante niet te verbergen of juist haar mensen gedaante. Ze had op vele plekken geleefd de ene keer als verdwaald kind, de anderen keer bij een wolven roedel en ook als huisdier. Maar ze werd nergens gelukkig van ze moest altijd de helft van haar leven verborgen houden. Dat vond ze vooral erg toen ze een huisdier was. Ze hield van haar baasjes en vooral rosaline. Maar ze kon hem nooit helpen. Niet maar dan een lik of een poot of met haar kop langs haar vrijfen en na dat de familie verhuisde en het huis te klein was was ze maar vertrokken.

Daarna had ze nog paar keer ergens geleefd. Maar uiteindelijk was ze hier terecht gekomen toen zie mand volgde die van een vogel naar een mens ging. Toen ze hier terecht was gekomen zag ze allemaal mensen en ook wolven die in dieren veranderende net als haar. Het leek een soort paradijs en ze hoefde er zelfs niet veel moeite voor te doen om er te kunnen wonen. Ze had zich zelf ingeschreven en dat was alles wat ze nodig had. Al moest ze toch wat kleren gaan kopen. Ze had enkel een klein tasje met eigen spullen en daar zaten vooral haar teken spullen in en maar twee kleding stukken. Ze had de laatse tijd vooral als wolf geleefd en had ze haar spullen niet echt nodig gehad. Maar hier zou ze een stuk meer als mens kunnen leven dus had ze echt meer kleren nodig.

Ze stopte met rennen en liet zich weer in haar mensen gedaante veranderen. Ze ging zitten en pakte haar teken spullen en begon een kant van het bos te tekenen. Ze was er zo in verzijld dat ze niet iemand aan hoorde komen

Drake had de tekening van zijn zombie bijna af. Hij moest alleen nog wat lijntjes overtekenen, zodat ze dikker werden en meer schaduw en diepte gaven aan de tekening. Dat deed hij meestal als laatst. Daarna hield hij de tekening op een afstandje en bekeek het kritisch. Hij knikte dat hij er tevreden mee was. Daarna ruimde hij al zijn tekenspullen op. Het werd tijd dat hij weer eens verder trok. Op zoek naar een ander mooi plekje om na te tekenen, of lekker te lezen. Op deze plek was hij in ieder geval al lang genoeg geweest.
hij stond nu rustig op, pakte zijn twee rugzakken en gooide elk op een schouder. De ene was zwart, de ander zwart-wit geblokt. Die laatste was ooit zijn schooltas geweest. Maar dat was in een vorig leven. Soms vroeg de jongen zich af hoe het nu met zijn familie zou staan. Maar hij maakte zich er niet veel zorgen over. Waarschijnlijk deed iedereen nu gewoon zijn ding, net als men op school zou doen. Het zou hem niets verbazen als ze hem al lang waren vergeten. Hij was toch niet een boeiend genoeg persoon. Hooguit saai zelfs! Het voornaamste wat hij deed was lezen of tekenen. Schrijven deed hij ook nog weleens.
met zijn gedachten overal en nergens trok hij verder het bos in. Hij had geen idee waar hij heen ging. Het kon hem ook niet echt veel schelen. Misschien liep hij nu wel rondjes, maar ook dat maakte voor hem niet heel veel uit. Uiteindelijk kwam hij altijd wel ergens terecht. al zou hij het niet erg gevonden hebben als het pad iets groter werd, zodat hij niet steeds achter elke tak bleef haken.
Na een tijdje slofte hij langs een meisje dat zat te tekenen. Maar hij had haar niet eens gezien. In plaats daarvan liep hij gewoon verder met zijn blik op de hoge horizon gericht. al zag hij daar in werkelijkheid niet veel, omdat hij met zijn gedachtes in een hele andere wereld zat.