She's all over the place

Ze wist dat ze ooit naar binnen moest. Ze stond tegen een muurtje aangeleund, haar oortjes in en haar muziek zo hard mogelijk. Haar donkere ogen had ze vast gericht op de grote dubbele deur die ze door zou moeten gaan. Soms liep er een leerling over het plein, maar het was behoorlijk rustig. In elk geval werd ze niet opgemerkt, en daar genoot Katniss van. Toen Allegonda - de vrouw met de ergste naam die Katniss ooit had gehoord - haar hier achter had gelaten, had die vast verwacht dat ze op eigen houtje de school in zou lopen en op zoek zou gaan naar een conrector of een directeur. Maar elke keer als ze aan Allegonda dacht, wilde Katniss dat ze haar vol in haar gezicht geslagen had. Waarom, wáárom, had ze niets gezegd? Pas toen ze bij de poort werd afgezet, had de maatschappelijk werkster haar uitgelegd dat dit niet zomaar een internaat was. Shapeshifters. Ze liet het woord langzaam tot zich doordringen. Ze had niet aan Allegonda kunnen vragen hoe die wist dat ze kon veranderen. Ze had niet kunnen vragen hoeveel anderen er waren, en hoe lang al, en hoe lang deze school bestond - ze had geen idee. Ze had twee begrippen geleerd in vijf minuten en ze hadden de hele wereld voor haar veranderd. Het ene begrip was shapeshifter, het andere Kelynn High.
Vlak langs haar voeten schoot een eekhoorn het plein over. Katniss vroeg zich af wat het was - een echte, behoorlijk tamgemaakte eekhoorn of een beest dat binnen enkele seconden in een reus van een vent kon veranderen, of in een lang tenger meisje of Joost mocht weten wat. Ze vloekte binnensmonds. Wat was de wereld ineens reusachtig geworden. Te groot voor haar. Ze wilde zich omdraaien en wegrennen, ergens ver weg zijn en huilen, huilen, huilen. Ze ging die school níet in, hoeveel "soort- of lotgenoten" ze daar ook kon vinden, zoals Allegonda had gezegd. Soortgenoten... Dámn. Het klonk echt alsof ze ineens een diersoort was, of een ruimtewezen, een soort E.T. die zomaar in het diepe van het onbekende werd gegooid. Ze dacht aan haar vader. Waarschijnlijk zat die nu al vliegtickets naar Noorwegen te boeken. Het zou haar verbazen als ze een adres voor haar achterlieten.
Ruw veegde ze een traan uit haar ooghoek. Ze ging níet huilen, hoe graag ze ook wilde. Ze ging zich niet laten kisten doordat ze op een enorm schoolplein stond, omgeven door een enorme school voor allemaal mensen die... beesten konden zijn. Ze zag hoe een zwarte vogel een paar meter verderop ineens veranderde in een meisje van haar leeftijd. En die vos daar bij de deur - alsof ze hier vossen op het schoolplein zouden hebben! Allemaal mensen. Een onwillekeurige rilling trok door Katniss' ruggengraat. Het kon niemand in de gewone wereld zijn opgevallen dat ze een shapeshifter was, toch? Ze zag het gemak waarin iedereen in een dier veranderde en ze begreep het niet. Konden ze meerdere dieren worden? Of had je er maar één? Tot nu toe was ze vier keer veranderd, vier keer in twee jaar, alleen in situaties waar ze panisch en gek werd. En deze mensen... die déden het gewoon.

Verveeld staarde Hyne naar de krabbels op zijn schrift. Een kwartier... Een heel kwartier lang had hij het geprobeerd. Het lukte hem gewoon niet. Schrijven was moeilijk. Deze... dingen die letters moesten voorstellen, leken helemaal niet op het voorbeeld dat hij meegekregen had van zijn leerkracht. Kon hij het maar. Hij wist niet waarom, maar de letters wilden gewoon niet komen, alsof ze vast zaten in zijn pen. Hij draaide hem rond en rond, zonder dat hij opnieuw de moeite deed om te schrijven. Hij vroeg zich af of hij het ooit zou kunnen. De leerkracht had hem verteld dat er 26 letters waren. 26, en in zijn naam zaten er 4. Hopeloos. Hoe kon hij nu ooit al die letters leren? Hij probeerde het nog een keer. Langzaam kraste hij met zijn pen op het papier. De letter H kwam er vloeiender uit dan in het begin. Nu de Y. De moeilijkste, tot nu toe. Hij had er dan ook nog maar 2 geprobeerd. Het puntje van zijn tong stak uit concentratie naar buiten. Toen haperde hij. De letter stopte abrupt. Een halve Y, tussen de andere letters van zijn naam, die hij al geprobeerd had. Hij moest de N en de E nog, al zag die laatste er niet zo moeilijk uit. Had hij maar gewoon H genoemd. Dan had hij geen problemen met zijn naam. Geïrriteerd gooide hij het schrift in zijn rugzak. Hij ritste hem toe. Wat had het voor zin? Hij was al 12, en hij had nooit moeten schrijven. Schrijven was overbodig. Net zoals lezen. De oude man vertelde hem verhalen, en hij onthield ze gewoon. Niemand die hem verteld had dat er zoiets bestond als een boek. Boeken waren afstandelijk. Ze vertelden een verhaal, maar niet zoals de oude man het kon. Die deed het verhaal echt leven. Niet dat Hyne een verhaal in een boek kon lezen. De letters zeiden hem totaal niets. Het enige wat hij sinds zijn aankomst had leren lezen, was zijn naam. Hij vond het een mooie naam. De letters waren erg fascinerend. Uren had hij ernaar gestaard. Nu moest hij het zelf schrijven. Hij stond op. Hij had er genoeg van. Hyne wou iets leuks gaan doen. Hij stapte zonder aarzelen naar buiten. Toen hij de deur opendeed keek hij het plein rond. De meesten waren in hun diervorm hier. Hij haalde opgelucht adem. Weg van het stomme schrift. De leerkracht zou het wel begrijpen. Hij had het toch geprobeerd. Weliswaar maar een paar keer, maar al genoeg voor vandaag... En morgen. Grijnzend stapte hij het plein op. Hij kende nog niet veel mensen hier. Diegenen die hij wel kende, waren hier niet. Geen probleem. Hij zou wel nieuwe mensen leren kennen. Hij zette zijn rugzak tegen de muur aan. Hij zou ‘m later wel ophalen. Die had hij even niet nodig. Hij keek rond. Hij had geen zin om achter een van de veranderden aan te rennen. Die vonden het te leuk om te blijven rennen. Zijn blik bleef hangen bij een meisje dat tegen een muur aangeleund stond. Ze zag er nogal… verloren uit. Hij vroeg zich af of ze er ook een was. Een Shapeshifter. Voor hem was het een normale zaak. Maar zij… Nee, zij zag er niet uit alsof ze hier thuishoorde. Hij besloot om het uit te zoeken. Hij stapte op haar af, niet bang om weggejaagd te worden. “He”, Grijnsde hij, toen hij voor haar stopte. Ze was oud. Toch voor hem. Ze zag er 16 uit. Hij wist niet of ze ook echt zo oud was. “Ben jij… Een van ons?” Vroeg hij toen. Nieuwsgierig wachtte hij op het antwoord, zich er niet van bewust dat ze het misschien onprettig vond dat hij zo’n vragen stelde. “Ik ben Hyne”, Zei hij toen. Hij was vernoemd naar een oude magiër, de schepper der mensheid. Een machtige God, die het beu was om al het werk alleen te doen. Toen schiep hij de mens. Hij was er zo moe van dat hij ging slapen. Hij was dan ook heel verbaasd toen hij weer wakker werd. De mens had zich voortgeplant. Daar werd Hyne zo kwaad om dat hij een oorlog ontketende. Hij was machtig genoeg om te winnen, maar er waren gewoon teveel mensen. En ze werden slimmer en slimmer. Hyne zou verloren hebben als hij geen deal had gemaakt. Hij had de helft van zijn ziel beloofd aan de mens, als de oorlog tegen hem zou stoppen. Natuurlijk was Hyne slim genoeg om het zwakste deel van zijn ziel te geven. Zo kon hij ontsnappen met het sterkste deel. Hij had de mens gefopt, en hij was er mee weggekomen. De mens wou wraak, maar Hyne was weg. Sinds die dag leefden de mensen in vrees dat de machtige Hyne terug zou keren. Ja, Hyne was trots op zijn naam.

De deur ging voor de tigste keer open. Deze keer zag Katniss een jongen staan, rond de leeftijd van een brugpiepertje. Ze verloor al snel haar aandacht voor hem en drukte op het pijltje terug van haar iPod, zodat ze constant hetzelfde nummer bleef horen. Het was het enige nummer dat haar gevoelens kon verwoorden. I couldn't tell you why she felt that way, she felt it everyday. Heel zacht neuriede ze mee, terwijl ze de jongeren op het schoolplein waarnam. En de beesten die ertussen liepen. Op een gegeven moment zag ze zelfs een goudvis uit het water rond de fontein omhoog springen, maar ze sprak zichzelf toe dat het geen mens kon zijn. Hoe diep minderwaardig moest je je wel niet voelen als je in een góudvis veranderde? Ze voelde zich überhaupt al minderwaardig. Een dier, geen echt mens zoals ze altijd had gedacht te zijn. En zelfs toen ze erachter was gekomen dat ze waarschijnlijk niet helemaal normaal was - niet volgens de reguliere regels dan - had ze gewoon nog verder kunnen leven. Het was een geheim geweest, en het had niet eens zo'n groot geheim geleken. Tot vandaag. Dit was... idioot. Nog steeds.

Haar iPod gaf een indringende, smekende piep en gaf toen de geest. Batterij leeg. Ze vloekte weer zachtjes en borg toen de oortjes op, al had ze liever gehad dat ze had kunnen doen alsof ze nog uren naar de muziek zou luisteren. Maar ze was altijd een slechte toneelspeelster geweest en ze ging het niet proberen ook. Het was hier rustig genoeg en niemand keek naar haar. Althans, dat dacht ze. Toen ze haar iPod in haar tas had gestopt en de grote oranje backpack dichtritste, keek ze op - recht in de ogen van een jongen. Nee, van dé jongen die ze net had gezien en al bijna weer vergeten was. Ze herinnerde hem nu van bij de deur. Wat deed hij dan nu ineens voor haar neus? "Hé," hoorde ze de jongen zeggen. Misschien had hij nog niet eens brugpieperleeftijd. Ze wist niet goed hoe oud ze hem moest schatten: tien of twaalf? Of was hij ouder, maar liet de ontwikkeling maar op zich wachten? In elk geval was hij in haar ogen, hoe dan ook, een jongentje. En hij groette haar. Ze dwong zichzelf tot een glimlach, een niet al te hartelijke. 'Hey,' antwoordde ze zonder hem echt lang aan te kijken. Zou ze hier bereik hebben met haar mobiel? Dit leek haar echt zo'n gat waar dat niet zo zou zijn. Ze zakte op haar hurken en groef onderin haar tas, tot ze de LG gevonden had. Ondertussen praatte de jongen door. Ze hoorde hem half, knikte afwezig. Ze had bereik. Ineens drong zijn vraag tot haar door en Katniss keek weer op.
Hij had gevraagd of ze één van hen was. Eén van ons. Ze was snel van begrip en had al snel het verband gelegd. Haar eerste opwelling was om 'nee' te zeggen. Ze wilde niet wéér als een soort beest bestempeld worden - ze wist niet eens hoe ze haar dier moest worden. De manier waarop anderen het hier deden, zo vloeiend, was haar totaal onbekend. Haar ogen gleden over het schoolplein. Een sneeuwpanter veranderde in een jongen met Afrikaans rastahaar. Ze voelde zich vreemd misselijk worden. 'Hoe bedoel je... één van jullie?' Ze voelde zich lichtjes hulpeloos. Dit joch wist meer dan zij en daar kon ze niet tegen - zij was ouder, damn. De zin was nog nauwelijks over haar lippen gerold toen de jongen wéér iets zei - ditmaal stelde hij zich voor. Een beetje laat naar Katniss' zin, maar ze ging hem dat niet bijbrengen. Hyne. Ze had nog nooit van die naam gehoord, maar dat zei ze niet - zo'n reactie hoorde ze al vaak genoeg bij haar eigen naam. 'Katniss,' zei ze kort. De Afrikaan verdween door de deur. Als ze nu wegliep, zou Hyne haar dan met rust laten? Het zou wel heerlijk gemakkelijk zijn.

Hij kon nu niet echt beslissen of ze blij was dat hij haar aansprak. De lach die ze om haar lippen had, leek niet echt oprecht. Alsof ze de grootste moeite moest doen om hem daar te houden. Hyne snapte het niet. Het was hier toch niet eng, ofzo? 'Hey,' Zei ze toen, dik tegen haar zin. Ze wendde dan ook al snel haar blik af, alsof Hyne niet welkom was. Maar hij zou zich niet zomaar laten wegjagen. Als hij nu iets anders te doen had... Maar nee, anders moest hij weer schrijven. Daar had hij absoluut geen zin meer in. Hij vroeg zich af hoe het mogelijk was dat mensen konden schrijven. Dat ze het nodig hadden. Hij had er geen nood aan, alleszins. Waarom moest hij het dan leren? Nu ja, dit was een school voor iets. Schrijven was misschien iets wat ze op een school leerden. En hij wou zijn best doen om hier te blijven. Hij had het hier wel naar zijn zin. Behalve dan het schrijven. Ach ja, als het moest, dan moest het. Hij had hier niets te klagen. Het meisje zat in haar tas te zoeken. Hij wist niet naar wat. Ze leek totaal niet op hem te letten, maar dat gaf niet. Het kon hem niet veel schelen, al vond hij het natuurlijk jammer. Ze zag er verloren uit. Waarschijnlijk een nieuwe, want hij had haar nog nooit eerder gezien. Zou ze hier al lang zo staan? De meeste mensen hier letten er niet zo op, als er iemand alleen stond. Hij wel. Hij vond het jammer voor een persoon als hij helemaal alleen was. Hij had altijd de oude man gehad, en de oude man was altijd een vriend geweest. Hij hield haar onbewust in de gaten, alsof ze plots in rook op zou gaan. Plots keek ze geschrokken naar iets achter hem. Hij draaide zich om en zag een jongen met rastahaar lopen. Hij begreep niet wat er zo raar aan was. De jongen kwam hier van de buitenlucht genieten. Misschien was hij wel gaan rennen. Hyne vond het ook fijn om rond te rennen. Vooral als Shepherd. Niets was leuker. De jongen was vast ook veranderd. Vond ze dat zo raar dan? Ze was er toch zelf ook een? Of niet? 'Hoe bedoel je... één van jullie?' Bevestigde ze vragend. Wist ze dan niet wat dit hier was? Dat kon toch niet? Iedereen zat hier juist omdàt ze veranderden. Niet omdat ze toevallig voorbijlopen... Hyne besloot zich eerst voor te stellen voor hij verderging met zijn vragen. 'Katniss', Reageerde ze. Katniss... Rare naam. Maar dat was Hyne ook. "Ik snap niet dat je het niet begrijpt. Je bent een Shapeshifter, toch?" Kaatste hij de bal terug. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn jeans. Hij staarde naar de toppen van zijn schoenen. Paars, zijn lievelingskleur. Het laatste geschenk van de oude man. Hij was ze nog niet ontgroeid, gelukkig. Ze waren wel al oud en versleten. Hij gaf er niet om. Hij vond ze nog even cool als toen ze nieuw waren. In de verte zag hij twee Veranderden met elkaar spelen. Hij grinnikte. Hij zou dolgraag gaan meedoen, maar dat kon hij niet. Katniss moest eerst geholpen worden. Daarna kon hij gaan spelen. Hij richtte zijn blik terug op het lange, zwartharige meisje. Hij krabde achter zijn oor. Hij keek haar nadenkend aan. Misschien was ze het nog maar pas. Misschien wist ze nog niet zo lang dat het kon. "Hoe lang verander je al?" Vroeg hij dan maar. Misschien was het wel verschillend bij jongens en meisjes. Of van persoon tot persoon. Misschien had ze een normaal leven gehad. Ze zag er inderdaad uit alsof ze hier niet wilde zijn, alsof ze wilde wegrennen en nooit meer terugkeren. Hij begreep niet wat ze er zo eng aan vond. Hij vond het juist erg leuk, het veranderen. Het ging al bijna automatisch. Hij sliep graag als Shepherd. Hij hield van het geborgen gevoel om zich op te rollen. Kon het zijn dat ze het nog niet onder de knie had? Dat ze het nog moest leren ofzo. Of dat ze het niet fijn vond. Hyne zuchtte. Het schrijven was minder ingewikkeld dan dit. Hij wist niet hoe het met lezen ging. De enige letters die hij kende waren die uit zijn naam. Opeens schoot er hem iets te binnen. Als Katniss een normaal leven heeft gehad, dan kon ze misschien lezen. Mooi, dan kon ze hem helpen. "He, ik vroeg me af...," Hij grijnsde. Alweer een vraag. "Of jij kan lezen?" Hij keek haar hoopvol aan. Misschien zou het dan allemaal iets makkelijker worden. Het schrijf- en leesgedoe.

De jongen keek haar echt aan alsof ze een soort dierentuinwezen was, misschien omdat ze zelf zo verbaasd rond zat te kijken. Begreep hij dan niet dat ze alles langzaam tot zich door moest laten dringen en dat ze de wereld waar ze nu in beland was, zo absoluut niet kende dat het haar angst aanjoeg? Die.. Hyne gaf haar ook nog een onzeker gevoel erbij. Alsof hij een soort duvel uit een doosje was, gekomen om haar een extra vervreemd gevoel te geven. Ze verlangde terug naar nog geen vijf minuten geleden, met oortjes in en de muziek hard aan. Ze had niet verwacht dat ze zich zo kon hechten aan een nummer van Avril Lavigne. "Ik snap niet dat je het niet begrijpt," begon Hyne. Ze glimlachte flauwtjes om de onlogica van de zin, die hem leek te ontgaan. Maar wat hij vervolgens zei, deed haar glimlach alweer gauw vervagen. "Je bent een shapeshifter, toch?" Pft, was ze dat? Ja, ze geloofde van wel. Maar moest ze daar wel voor uitkomen? Hoewel ze allang had begrepen dat Kelynn High een gebouw vol van "haar soort" - zoals Allegonda dat zo heerlijk afstandelijk kon zeggen - moest zijn... 'Zoiets,' zei ze. 'Maar... Ik verander bijna nooit. En ik wist niet dat er meer waren, zeg maar.' Ze zat een beetje te stuntelen, maar het kon haar geen moer schelen. Ze deed al hard genoeg haar best om uit haar woorden te komen. Over andere dingen ging ze niet nadenken.

Er was heel even een stilte, toen kwam Hyne alweer met een vraag. Had hij geen vrienden waar hij mee kon gaan spelen, of zo? Waarom liet hij haar niet gewoon met rust? Maar nee, hij moest zo nodig weten hoe lang ze al veranderde. Het viel haar op dat hij niet naar een dier of zoiets vroeg... Konden Shapeshifters in elk dier veranderen dan, was de conclusie die ze voorzichtig legde. Ze durfde er niet helemaal vanuit te gaan. Ze besloot dat ze haar gedachten niet teveel moest pijnigen maar dat ze gewoon moest antwoorden, bijna willoos alles moest vertellen waar hij naar vroeg. 'Twee jaar geleden voor het eerst,' zei ze zachtjes. Nee, nog niet eens twee jaar. Het was de herfstvakantie geweest, de herfstvakantie van 2009. Ze schudde haar hoofd. 'Maar... ik snap niet hoe ze dat doen, zeg maar.' Wat was ze aan het doen, zeg? Haar hart aan het luchten bij een jochie? Schijnbaar. 'Ik ben vier keer veranderd. Vier keer in twee jaar. En alleen als ik in paniek was...' Eén keer, de eerste keer, had ze zoveel controle over zichzelf gekregen dat het haar was gelukt om een watertje op te zoeken en zichzelf te bekijken. Daar had ze gezien welk dier ze was geweest, maar het had lang geduurd voor ze het had herkend - vreemd eigenlijk, dat ze iets was geweest wat ze niet had geweten. Nu wist ze inmiddels wat het was, maar of ze die andere drie keer ook een veelvraat was geweest? Ze had niet de tijd gehad het uit te zoeken. Nou ja - nu kon ze het in elk geval vragen. Voor het eerst keek ze Hyne recht aan. Hij was een stuk kleiner dan zij. 'Een beetje stomme vraag,' begon ze, 'maar... ben je elke keer hetzelfde dier, zeg maar, of is dat elke situatie anders?' Wow, wat een gehakkel. Het zou haar verbazen als hij hier een fatsoenlijk antwoord op te geven.
En vervolgens vroeg hij - of ze kon lezen. Katniss staarde hem weer even aan. Niet omdat het zo'n onlogische vraag was, maar omdat het zo'n simpele vraag was, zo'n gemakkelijke vraag tussen al die verwarrende, lastige vragen. 'Nou ja... Ik ben dyslectisch, maar ja, ik kan wel lezen. Ik doe het alleen niet graag.' Om simpel te zijn, haatte ze lezen. Ze kon naar verhalen luisteren en naar urenlange, eeuwig durende films kijken, maar boeken las ze niet, hoe spannend het verhaal ook kon zijn. Het ging haar allemaal te langzaam. Het beviel haar niet. 'Waarom vraag je dat?' flapte ze er toen uit. Ze vond het nog steeds vreemd, en eigenlijk werd het met de minuut idioter. Tijd om weg te gaan en Allegonda te bellen dat ze het verkeerde adres had, dat ze ergens anders heen moest. Nog liever een afschuwelijke kostschool met lijfstraffen dan hier.

Hij kreeg hoe langer hoe meer de indruk dat ze alleen wou zijn. Misschien stoorde hij haar echt. Daar had hij nog niet over nagedacht. Of ze wou geen contact met een 12 jarig kind. Want dat was hij nog steeds. Een kind. Hij zuchtte zacht. Het gevoel dat hij hier niet welkom was groeide. Hij vond het zeker geen prettig gevoel. Hyne had geen moeite gehad om zich hier aan te passen. Hij vond het normaal dat iedereen hier veranderde. Dat vond hij zo fijn aan deze plek. Niemand die er raar over deed. Niet zoals zijn ouders. Gelukkig begreep de oude man het wel. En de mensen hier begrepen het ook. Het had dan ook niet lang geduurd voor hij contact had gemaakt. Dat ging makkelijk bij hem. Gewoon zien of hij genegeerd werd of niet. Meestal niet. Gelukkig maar. Hij was niet de persoon die lang eenzaam kon zijn. Dan voelde hij zich leeg vanbinnen. Nee, hij had contact nodig, en veel ook. Dat was in ieder geval leuker dan schrijven. Het duurde een tijdje voor Katniss op zijn vraag antwoordde. 'Zoiets. Maar... Ik verander bijna nooit.' Hij keek haar geschokt aan. Nooit veranderen? Waarom niet? Dat was toch leuk? Het was iets wat zijn verstand te boven ging. Hij schudde het snel van zich af. Niet veranderen... Het gaf hem een benauwd gevoel. Maar niet wíllen of niet mógen veranderen? Dat was een verschil. Het was voor haar misschien verboden om te veranderen. En daarom was ze hier, natuurlijk! Ze was veranderd en het mocht niet, en dus werd ze hierheen gebracht. Maar nu was ze veilig. Hier mocht ze wel veranderen. Hij was blij voor haar. 'En ik wist niet dat er meer waren, zeg maar.' Zei ze. Hij knikte begrijpend. Hijzelf had er ook geen idee van gehad. Misschien had de oude man het geweten. Misschien was hij daarom niet verbaasd. Hyne keek haar opgewekt aan. "Het went snel, geloof me. Hier is het de normaalste zaak van de wereld. Dat zul je wel zien. Je zal je hier vast snel thuisvoelen", Zei hij. Hij was blij dat hij haar misschien kon helpen.

Het was even stil, maar daar kon hij niet tegen. Volgende vraag dan maar. Ook deze keer leek ze met tegenzin te antwoorden. Maar ze deed het toch, daar was hij blij om. Anders werd hij vast verplicht om weer te gaan oefenen. Hij kon nog veranderen en wegsprintten als ze hem riepen. Ja, dat was een goed plan. Hij dwong zichzelf om weer naar Katniss te luisteren. De kreten van de anderen, die wel aan het spelen waren, leidden hem af. Straks kon hij gaan spelen, nog even volhouden. 'Twee jaar geleden voor het eerst,' Vertelde ze zacht, alsof ze zich ervoor schaamde. Hyne knikte. Dat was inderdaad heel kort geleden. Het kon dus inderdaad zo zijn dat ze het nog niet goed snapte, wat er gebeurde. Dat ze het nog niet kon, vanzelf. 'Maar... ik snap niet hoe ze dat doen, zeg maar.' Meldde ze toen. Dat had hij gedacht. Hij was trots op zichzelf dat hij het had geraden, alsof het een spel was ofzo. "Dat gaat vanzelf, na een tijdje. De eerste keer vond ik het ook raar. Maar een tijd later ging het makkelijker, en toen vond ik het echt leuk", Glimlachte hij geruststellend. Misschien hielp het haar om haar angst voor andere Shifters te overwinnen. Want alleen kon het toch niet leuk zijn hier? 'Ik ben vier keer veranderd. Vier keer in twee jaar. En alleen als ik in paniek was...' Hij herhaalde het in zichzelf, zorgvuldig over elk woord dat ze zei nadenkend. Vier keer? Twee jaar? Dat was onvoorstelbaar. Hij veranderde gemiddeld vier keer per dàg. En soms nog meer. 's Nachts was hij bijna altijd een Shepherd. Hij hield er niet van om in zijn menselijke vorm te slapen. Hij sliep gewoon niet goed dan. "Dat is echt... Weinig", Zei hij verward. Hij vroeg zich af of ze eigenlijk wel wist wat ze was. In zijn geval had het even geduurd voor hij het geweten had. Hij was dan ook 3. Dan zat je automatisch laag bij de grond. Hij had het de eerste keren niet eens gemerkt. Echt goed rechtoplopen deed hij nog niet.

Toen stelde Katniss ook een vraag. 'Een beetje stomme vraag,' Zei ze. 'maar... ben je elke keer hetzelfde dier, zeg maar, of is dat elke situatie anders?' Hij slikte. Haar vraag was bijna net zo moeilijk als het schrijven. Wat had ze eigenlijk gevraagd? Iets van dieren en veranderen en situaties. Hij dacht diep na. Hij herhaalde de vraag een paar keer voor hij begreep wat ze bedoelde. "Oh," Grijnsde hij. "Nu snap ik wat je vraagt." Hij ging het na. Hij was altijd al veranderd in een Shepherd. Hij had vaak zijn reflectie gezien. In het water, in een ruit. Hij had vaak naar zichzelf zitten kijken. Hij wist van zichzelf dat hij altijd hetzelfde was. Boos, verdrietig, bang... Ja, altijd een Shepherd. Maar misschien verschilde dat weer van persoon tot persoon. Toen begon hij na te denken over de kinderen hier op Kelynn High. De mensen waar hij vaak mee omging waren ook altijd hetzelfde. Niet dat hij het ze altijd zag als ze Veranderd waren... "Ik weet het niet zeker. Ik ben wel zeker altijd hetzelfde. De meesten hier zijn ook altijd hetzelfde dier, maar ik zie hen niet altijd als ze Veranderd zijn," Hij aarzelde. "En misschien verschilt het ook van persoon tot persoon." Hij keek haar twijfelend aan. Zou ze tevreden zijn met zijn antwoord? Het klonk waarschijnlijk absurd. Misschien snapte ze er helemaal niets van. "Misschien kunnen we het best even uittesten", Zei hij toen overwegend. Hij stapte van de muur weg. Hij ging voor een van de lage ramen staan. Hij hurkte en Veranderde. Hij keek even naar zijn spiegelbeeld. Shepherd. Hij Veranderde terug, ging staan en keek weer naar Katniss. "Shepherd", Zei hij droogjes. Hij hurkte weer en veranderde nog een keer. Weer een Shepherd. Hij strekte zijn poten even. Ah, heerlijk. Hij liep als hond naar haar toe. Hyne keek omhoog. Nu was ze nòg groter. Hyne grijnsde zijn puppy-grijns. Hij veranderde weer. Hij veegde de aarde van zijn handen. "En weer Shepherd", Meldde hij. Hij had niet echt door dat hij haar weer bang aan het maken was. Hij besefte niet dat ze het zo vreemd vond, en misschien wel walgelijk. Ach ja, wat wil je. Hij was 12.

Hij werd weer aangestaard toen hij vroeg of ze kon lezen. Was dat zo'n moeilijke vraag? Hij had de indruk dat hij veel vragen stelde, maar hij vond het niet erg. Katniss daarentegen... Ze vond hem vast een vervelende, kleine mug. 'Nou ja... Ik ben dyslectisch, maar ja, ik kan wel lezen. Ik doe het alleen niet graag.' Antwoordde ze uiteindelijk. Hij fronste. Dyslectisch. Wat een moeilijk woord. Hij rilde bij de gedachte dat hij het waarschijnlijk ooit moest schrijven. Hij keek op toen ze weer een vraag stelde. 'Waarom vraag je dat?' Hij haalde zijn schouders op. Dit keer was hij weer degene die antwoord moest geven. En deze vraag was ook niet zo moeilijk. Zou hij zeggen dat hij het niet kon, of liegen? Hij besloot om eerlijk te zijn. Dat was zij ook geweest. "Wel, ik kan niet lezen of schrijven," Begon hij. "En ik vroeg me af of jij me wou helpen..." Maar misschien had zij net zo'n hekel aan lezen als hij aan schrijven had. Misschien had ze zelfs een hekel aan hèm. Hij verwachtte niet dat ze hem wou helpen. Ach ja, dan moest hij het maar alleen zien te proberen. Hij dacht na over de volgende vraag. Iets wat hij al van in het begin wou vragen, maar niet durfde. Hij besloot het erop te wagen. Het enige wat hij kon meemaken was dat ze wegliep. "Ben jij... Bang van Shapeshifters? Ben je bang om het te doen?" Vroeg hij, een klein beetje beschaamd om zijn nieuwsgierigheid.

[ Zie je, als je mijn inspiratie netjes teruggeeft...]

Als ze aan veranderen dacht, voelde Katniss een benauwd gevoel opkomen. Als je alleen in conflictsituaties in een dier veranderd, ga je veranderen vanzelf associëren met angst en gevaar. Ze herinnerde zich de eerste keer; deze keer wist ze een rilling te onderdrukken. Haar thuiskomst... Pa en ma die ineens weg waren, Samuel die lag te huilen op de grote houten keukentafel van hun vakantieboerderij. Ze sloot haar ogen even om de beelden weg te drukken. Gelukkkig leidde Hyne haar deze keer af door te gaan praten, opvallend opgewekt. "Het went snel, geloof me. Hier is het de normaalste zaak van de wereld. Dat zul je wel zien. Je zal je hier vast snel thuisvoelen." De normaalste zaak... Ze snoof zacht, toen bleef dat andere woord in haar hoofd hangen, herhaalde zich een paar keer als een echo. Thuisvoelen. De enige plaats waar ze zich ooit volledig thuis had gevoeld, was in hun huis in Noorwegen geweest. Maar ze wilde niet meer naar Noorwegen terug. In Noorwegen was ze voor het eerst veranderd en die dag was haar moeder gestorven. Veranderen voelde als een vloek. En als het even had gekund, was ze nooit meer veranderd. Maar ze had er geen controle over, het leek zich aan haar op te dringen. Vier keer, waarvan één keer zeker een veelvraat... Dat was nou niet echt het meest geweldige beest om mee te koop te lopen. Ze zag het al voor zich. 'Hé, jij daar, jij verandert in zo'n mooie luipaard? En jij in een prachtige vos? Wat ik ben? Nou, ik, ik ben een veelvraat!' Nee, dat klonk al slecht. En ze wist niet eens zeker of ze altijd een veelvraat was. En de enige die haar daar antwoord op kon geven, de enige met enige kennis, was een twaalfjarig joch waar ze nu tegen praatte. Die zei dat het niet erg was, dat ze wel zou wennen. Katniss was geneigd om hem in de rede te vallen - hoe kon het waar zijn wat hij zei? - maar ze hield haar mond. Hij had interessante dingen te vertellen en misschien was het beter dat ze iets meer wist dan de maatschappelijk werkster haar had verteld, voor ze de drempel overstapte en daadwerkelijk op zoek ging naar een conrector - als ze dat al durfde.
Ze keek weer even naar de deur en draaide zich toen terug naar Hyne, om hem uit te leggen dat ze inmiddels vier keer veranderd was. Vier keer te veel in haar ogen, maar niet in die van Hyne; dat merkte ze meteen aan zijn reactie. Hij klonk verward toen hij zei: "Dat is echt... weinig." Katniss voelde het laatste restje moed en empathie dat ze had gevoeld, nu diep in haar schoenen zakken. Dág school. Het was abnormaal. Hij veranderde meer, misschien wel één keer per maand of zelfs per week... Ze durfde hem niet te vragen hoe vaak hij veranderde, bang voor het antwoord. Dat hij zo verbaasd was, gaf misschien aan dat het nog erger was dan ze al vreesde. Ze slikte haar vraag weer in en wilde dat ze Allegonda al gebeld had om haar weer op te halen van - ze wist niet eens waar ze was. Jawel, op Kelynn High. Maar een plaats was haar niet genoemd. Ergens afgesloten van de wereld, zoveel was duidelijk. Maar meer...

Ze stelde weifelend haar stomme vraag - ze hield er eigenlijk niet van zoveel vragen te stellen, het gaf haar een dom en onzeker gevoel. En dat Hyne overal de antwoorden op wist, bevestigde nog maar dat ze een leek was op dit gebied - een leek die vier keer in een dier veranderd was, maar.. that's it. Ze zag dat Hyne moeite had met haar vraag en voelde zich weer even niet goed. Hij kon véél vragen beantwoorden, en dat gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Maar ze zou het nog erger vinden als hij deze vraag níet beantwoorden kon. Wat kon ze verwachten van een jongen als hij? Hij was toch nog altijd een paar jaar jonger dan zij, en die paar jaar verschil kon behoorlijk wat uitmaken. Ze bleef hem afwachtend aankijken. Begreep hij überhaupt wel wat ze bedoelde? Ze zat er net over te denken om haar vraag nog een keer te stellen, in een andere bewoording en langzamer, toen er een grijns op het gezicht van de Aziatische jongen doorbrak en hij zei dat hij begreep wat ze bedoelde. Misschien was hij niet heel snel van begrip, maar het viel haar mee dat hij zijn best deed haar te volgen. Maar het antwoord stelde haar niet te tevreden, al wist ze dat ze niet meer van hem kon eisen. Ze deed haar best om hier genoegdoening mee te hebben. Waarschijnlijk, besloot ze, was ze altijd een veelvraat. Ze zou nog een keer een vijver of een spiegel moeten opzoeken als ze veranderd was - als ze de tijd ervoor kon nemen. "Misschien kunnen we het best even uittesten," zei Hyne. Wat uittesten? Of zij in iets anders kon veranderen? Ze wilde hem net uitleggen dat ze nog nooit op commando van vorm was veranderd, maar ze zag hoe hij hurkte en - ze hapte naar adem.
Ze kon niet uitleggen hoe het gebeurde. Het ene moment was er een kleine Aziatische jongen die op zijn hurken op de grond was, toen stond er ineens een murmeltje op de grond dat ze herkende als een hondenpuppy. Een klein mormel, een bosje haar van zwart, bruin en oranje met twee ogen en twee oren. Hoe kon hij dat? Zo ineens, zo plotseling... Dit was ziek. Katniss wilde achteruit stappen, maar voelde hoe de cementen muur tegen haar all-stars aanschuurde. Ze kon niet verder naar achter. Ze moest gewoon tóekijken hoe hij veranderde, terug in een jongen, weer in de puppy en daarna in een jongen met licht bemodderde handen. Zijn handen waren zonet zijn voorpoten geworden... Katniss onderdrukte de hevige neiging om over te geven. Ze sloeg één hand voor haar mond en slikte. Ze vermoedde dat ze bleek weggetrokken was, maar ze kon zich niet voorstellen dat iemand dat met zo'n gemak kon doen. Ze had ze net zien veranderen, maar dat was van ver weg geweest en het was te snel en te vaag om te zien wat er precies gebeurde. Maar dit was... Misselijkmakend. Wáár was de uitgang? Haar ogen vlogen over het terrein heen. Het kon niet moeilijk zijn om weg te rennen... Hij zou me als hond achterna komen, bedacht ze ineens. En waarschijnlijk was zelfs een puppy nog sneller dan zij. Een shepherd. Wat kon je daarmee bereiken? Dat hij later zowel de herder als de hond kon zijn?

En daarna? Daarna gingen ze weer vrolijk verder over lezen en schrijven, alsof er niets was gebeurd. Hij scheen het woord dyslectisch ook al niet te begrijpen, of misschien kon hij het niet bij haar voorstellen - ze kende een lerares die zich eens zo had gedragen. 'Ben jíj dyslectisch? Welnéé, dat kán niet...' Waarom zou dat niet kunnen? Omdat ze havo deed en omdat ze fatsoenlijke cijfers haalde, zolang de leraren de spellingsnorm vergemakkelijkten? Onzin. "Wel, ik kan niet lezen en schrijven, en ik vroeg me af of jij me wou helpen..." hoorde ze Hyne zeggen. Ze keek hem aan. Het was zo'n droog onderwerp... Bijna ironisch. Hij was verdamnd net in een hónd veranderd, recht voor haar ogen, en nu vroeg hij of hij kon leren lezen en schrijven van haar! Dat was gewoon... ziek. Katniss opende haar mond om iets te zeggen; ze had lang niets gezegd en ze voelde dat hij droog was geworden. Misschien had ze hem open laten hangen toen hij in zijn shepherd was veranderd. Een shepherd-puppy, die vorm maakte hem wel aandoenlijker, maar het idee dat hij daarnaast nog een jongen was... Dat voelde niet goed.
"Ben jij... bang van Shapeshifters? Ben je bang om het te doen?" Ze keek de jongen aan en wist niet of hij zich schaamde om zijn vraag of dat het hem niets kon schelen en dat hij het gewoon wilde weten. Misschien had hij recht op die vraag, omdat hij haar een paar diensten bewezen had en haar ongeveer een hartinfarct had bezorgd door even een hond te worden. Katniss zuchtte. Ze had nog liever ruzie met haar vader over emigreren naar Noorwegen dan dat ze hier deze vragen beantwoorden moest, maar hij mocht het weten. Ze besloot dat dat inderdaad het recht was dat hij had. 'Ik ben er niet echt bang voor,' zei ze, terwijl ze zich haar gedaanteveranderingen voor de geest haalde. 'Maar ik kan het niet opwekken. Ik kan het niet uit mezelf doen. Ik snap niet hoe jou dat lukt... De vier keer dat ik veranderd ben, was ik in levensgevaar. Zo simpel is dat.' Ze vroeg zich af of ze nog meer zou vertellen, besloot dat inderdaad te doen en vervolgde: 'De eerste keer dat ik veranderde, was ik een lange wandeling aan het maken door een bos in Noorwegen... Daar gingen wij altijd heen op vakantie, ik heb er een deel van mijn jeugd doorgebracht.' Als ze het zo zei, klonk haar jeugd wel heel ver weg, maar ze ging haar verhaal niet onderbreken om zichzelf te verbeteren. 'Je hebt daar hele grote meren. Tegen de herfst is het er kouder dan hier en er was een groot bosmeer, dat helemaal bevroren was. Ik wilde op tijd thuis zijn en ik stak het over, omdat ik zo minstens een minuut of tien afsneed... Maar het ijs was niet sterk genoeg, het brak en ik belandde onder het water.' Ze sloot haar ogen. Zelfs na twee jaar kon ze het nog voelen. De benauwdheid, koud water dat haar opslokte, haar ogen die ze bijna niet durfde te openen uit de angst dat ze haar lenzen zou verliezen en die ze toch opende in een paniekerige poging om het oppervlak te vinden... 'Het lukte me niet om boven te komen, althans, eerst niet... Toen voelde ik een vreemde verandering, een soort rust, en ik zag ineens de donkere vlek waar ik heen moest zwemmen. En toen hapte ik de lucht in en klom de kant op... Ik wist niet waarom, maar ik was niet bang dat het ijs nog onder mijn gewicht zou breken. Ik liep gewoon verder, tot de rand van het bos. En op een gegeven moment...' Ze haalde haar schouders op. 'Kun je je de eerste keer nog herinneren? Hoe het ineens voelt als je beseft dat je op vier poten loopt? En dat je alles veel scherper ziet, dat alles anders is en dat alles anders voelt... Dat had ik toen, en een paar minuten lang. Ik raakte van het idee in paniek en toen... Toen veranderde ik weer terug, als ik het zo moet zeggen. Ik was weer een mens.' Ze schudde haar hoofd. 'En toen ik thuiskwam, was m'n ma dood. Als je zoiets meemaakt, twee zulke bizarre dingen achter elkaar, zou jij dan geloven dat er geen problemen zaten aan dat wat jij shapeshiften noemt?'

Hyne wist niet zeker of hij het goed had uitgelegd. Het gezicht van Katniss zag eruit alsof ze er meer van verwacht had. Hij vond het jammer dat hij niet verder kon helpen. Toen hij kwam aanlopen met zijn plan leek ze niet zo enthousiast. Hij wachtte echter niet op haar antwoord en deed wat hij zijn hele leven al deed. Hij Veranderde. Zijn leven na zijn eerste keer was heel anders verlopen dan als hij normaal was geweest. Maar wat was normaal? Hij vond eerder dat zijn ouders abnormaal waren. Veranderen was een deel van zichzelf. Zonder Veranderen had hij de oude man niet leren kennen. De oude man, die naamloos was, en die hij als een vader zag. Hij had Roy niet nodig. Hij had Roy niet eens papa genoemd. Dat had hij van de oude man geleerd. Was hij kwaad op zijn ouders? Hij wist niet eens of ze hem misten of niet. Wie wou er dan ook een monster in huis? Shapeshiften was net als eten en slapen voor hem. Hij kon niet zonder, het was er gewoon en punt. Hij Veranderde vaak en graag. Hij snapte gewoon niet dat Katniss eruitzag alsof ze van een hoog gebouw wou springen. Ze zag er lijkbleek uit en ze had haar hand voor haar mond. Hyne had niet door dat hetgeen waar ze misselijk van was zijn Verandering was. Ze stond tegen de muur geplakt, alsof ze erin wilde verdwijnen. Hij keek haar nogmaals verward aan. Ze zag er heel gespannen uit. Had ze een spook gezien? Hij keek over het plein, maar op enkele leerlingen na was er niemand. Zelfs geen volwassenen om hem te komen meldden dat hij nog moest schrijven. Mooi. Daar had hij nu even geen zin meer in. Hij draaide zijn hoofd weer naar Katniss. Ze stond daar nog steeds als een standbeeld. Even twijfelde hij of ze nog ademde, maar hij zag haar licht ademhalen. Hij vroeg zich af wat zij was. Zou ze willen veranderen, of niet? Misschien dacht ze dat het hier verboden was. Toch had hij al uitgelegd dat het hier een goeie plek was voor hen. Het klonk voor anderen vast vreemd in de oren, maar het was een plek voor hun soort. Voor Shapeshifters, en voor niemand anders. Hij vroeg zich even af of er ergens anders op de wereld nog plekken waren als Kelynn High. Misschien wel, misschien ook niet. Hij maakte er zich geen zorgen over. Hij leefde hier, en het beviel hem hier prima. Trouwens, na de dood van de oude man had hij geen andere plek om naartoe te gaan. Hij was alleen op de wereld nu, maar het kon hem weinig schelen. Hij had Roy of Jane niet nodig. Zij hadden hem ook niet nodig. De enige liefde die hij gekend had was die van de oude man. Hij nam overal de tijd voor. Hij had hem ook uitgelegd wat hij was. Niet dat hij er zich druk om maakte. Voor de oude man was Hyne een normaal kind. En daarom voelde hij zich zo op zijn gemak bij het Shiften. Geen spanning. Hij moest het maar willen, en hij was het. Hij keek bezorgd naar Katniss, die nog steeds niet bewogen had. Hij besloot om te vragen of ze wilde helpen met lezen en schrijven. Dat leidde haar misschien wat af. Ze zag er behoorlijk geschokt uit. Misschien moest hij toch een volwassene halen.

Ze antwoordde niet op zijn vraag. Het enige wat het lijkbleke meisje deed was hem wezenloos aanstaren. Hij snapte niet wat er mis was. Toen begon hij zich lichtjes af te vragen of ze bang was van Shiften. Misschien was ze bang van Shifters. Misschien haatte ze het dat ze het zelf was. Dat kon verklaren waarom ze zo weinig Veranderd was. Kon je dat onderdrukken? Ze kon het misschien onderdrukken op dezelfde manier dat hij het opriep. Hyne besefte dat ze misschien zwaar geschrokken was van zijn Verandering. Het ging voor hem zo automatisch dat hij er niet meer bij stilstond. Had het pijn gedaan, die Verandering? Bij hem niet. Zelfs de eerste keer niet. Hij had het niet eens gemerkt. Hoeveel keer was hij veranderd? Hij had er geen idee van. Als de oude man hem niet verteld had op welke leeftijd, had hij het zeker niet geweten. Later was het hem opgevallen. Toen hij gegroeid was, viel hij soms voorover, op vier poten. De eerste keer dat hij het echt besefte, had het hem ook bang gemaakt. Hij was vooral in de war. Hij stond daar opeens, in de woonkamer. En hij kon blàffen. Blaffen en praten. Na een tijd had hij het gewoon onder controle. Hij vond het leuk om de post te halen, uit de tuin. En dan lekker op de krant kauwen. Of apporteren. Zalig gewoon. Had het bij haar pijn gedaan? Dat kwam misschien omdat ze er bang van was. Dan deed het misschien pijn. Hij wist het niet, en dat maakte hem droevig. Hij kon haar niet verder helpen. Hyne besefte dat hij vast heel dom overkwam. Met zijn uitleg, die waarschijnlijk niet eens duidelijk was, en zijn vele vragen. Toch moest hij het vragen. Of ze er bang voor was.
Beschaamd keek hij weer naar zijn schoenen. Mocht hij dat wel vragen? Het duurde weer even voor hij een antwoord kreeg, al was hij verbaasd dat hij er een kreeg. 'Ik ben er niet echt bang voor,' Begon ze. Hij keek op. Loog ze nu? Hij had het toch gezien? Ze was misselijk, en nu wist hij waarom. Het had verdomd lang geduurd, en hij was ook zo blind, maar nu snapte hij het. 'Maar ik kan het niet opwekken. Ik kan het niet uit mezelf doen. Ik snap niet hoe jou dat lukt... De vier keer dat ik veranderd ben, was ik in levensgevaar. Zo simpel is dat.' Ze stopte. Hij keek haar aan. Zo erg was dat nog niet? Vanwaar kwam die walging dan? Vier keer was weinig. De eerste keren had hij het ook niet onder controle. Dat was vanzelf gekomen. Maar er was meer. Met stijgende verbazing luisterde hij naar haar uitleg. 'De eerste keer dat ik veranderde, was ik een lange wandeling aan het maken door een bos in Noorwegen... Daar gingen wij altijd heen op vakantie, ik heb er een deel van mijn jeugd doorgebracht. Je hebt daar hele grote meren. Tegen de herfst is het er kouder dan hier en er was een groot bosmeer, dat helemaal bevroren was. Ik wilde op tijd thuis zijn en ik stak het over, omdat ik zo minstens een minuut of tien afsneed... Maar het ijs was niet sterk genoeg, het brak en ik belandde onder het water.'

Haar verhaal haperde, net zoals zijn letters. Het kwam er niet meer uit zoals het hoorde. Hij rilde. Hyne wist niet dat het zo diep zat. Hij had het niet beseft, en dat was zijn schuld. Hij had haar gedwongen om te kijken naar iets waar ze niet tegen kon. 'Het lukte me niet om boven te komen, althans, eerst niet... Toen voelde ik een vreemde verandering, een soort rust, en ik zag ineens de donkere vlek waar ik heen moest zwemmen. En toen hapte ik de lucht in en klom de kant op... Ik wist niet waarom, maar ik was niet bang dat het ijs nog onder mijn gewicht zou breken. Ik liep gewoon verder, tot de rand van het bos. En op een gegeven moment...' Ze stopte weer. Hyne keek haar aan met spijt in zijn ogen. Waarom had hij erachter gevraagd. Het ging hem niets aan. En toch vertelde ze het. 'Kun je je de eerste keer nog herinneren? Hoe het ineens voelt als je beseft dat je op vier poten loopt? En dat je alles veel scherper ziet, dat alles anders is en dat alles anders voelt... Dat had ik toen, en een paar minuten lang. Ik raakte van het idee in paniek en toen... Toen veranderde ik weer terug, als ik het zo moet zeggen. Ik was weer een mens.' Haar hoofd ging ontkennend heen en weer. 'En toen ik thuiskwam, was m'n ma dood. Als je zoiets meemaakt, twee zulke bizarre dingen achter elkaar, zou jij dan geloven dat er geen problemen zaten aan dat wat jij shapeshiften noemt?' Een traan rolde over zijn wang naar beneden. Hoe had hij het in zijn hoofd gehaald om daarnaar te vragen? Een immens schuldgevoel overspoelde hem. Net zoals die ochtend dat de oude man gestorven was. Als Hyne net wat eerder terug naar binnen was gelopen, had hij de oude man misschien kunnen redden. Hij wist het niet, maar datzelfde schuldgevoel kwam nu terug. "Het... Het spijt me, ik wilde je niet...", Hij vond de woorden niet. Hij had zoveel te zeggen maar hij kon het niet. Wat ze verteld had, was zo vreemd voor hem. Hij had enorm veel verdriet gehad over de oude man dat hij een maand niet was Veranderd. Maar uiteindelijk was het leven gewoon door gegaan. Hij had eten nodig, onderdak. Hij had gestolen, hij had als hond rauw vlees gegeten. Het waren moeilijke tijden geweest, maar wat Katniss had meegemaakt was nog veel erger. Hij had het niet beseft, de eerste keer. Voor haar was het een van de ergste gebeurtenissen in haar leven. Hij haalde diep adem. “Mijn eerste keer was niet zo… Ik had het niet eens door. Ik was ongeveer 3 de eerste keer. Ik was hond, ik was kind. Ik was het allebei, en het was normaal. Het hoort gewoon bij mij. Ik heb er ook geen ervaringen mee zodat het me tegenhoud om het weer te doen”, Hij zweeg. Wat was hij in godsnaam aan het zeggen? Hij was 12, hij hoorde niet zo te praten. Katniss moest diegene zijn die haar ervaringen met hem deelde, niet omgekeerd. Ze was ouder. “Maar hou het niet tegen als het komt. Laat het gewoon gebeuren. En als het gebeurd… Het is normaal.”

Ze was één keer in haar leven flauwgevallen. Toen ze was bijgekomen, had ze zich heel zwak en misselijk gevoeld. Zo voelde ze zich nu. Katniss was snel van begrip, maar dit ging haar verstand te boven. Kon het niet íets langzamer? Moest hij meteen op een meter afstand even van vorm veranderen? En het idee dat zij dat ook hoorde te kunnen, bezorgde haar al helemaal hoofdpijn. Ze dacht aan de uren die ze achter de laptop had gezeten, na haar derde vormverandering, en waarbij ze alles had opgezocht over veelvraten. Ze had zichzelf bestudeerd in de spiegel en zich afgevraagd of er aan haar mensenlijk uiterlijk iets te zien zou zijn over wat ze kon zijn in die vreemde situaties. Maar eigenlijk had ze zichzelf vooral voorgehouden dat het niet waar kon zijn. Om eerlijk te zijn, afgezien van de vreemde situaties, had ze nauwelijks gedacht aan het feit dat ze misschien een vormveranderaar kon zijn. Dat leek zo onrealistisch... Dat wás onrealistisch. Op google kon je alleen vormveranderingen vinden bij weerwolven en beesten als kikkers en rupsen in vlinders. Niet van mensen in dieren. Maar hier was ineens de realiteit, hier was ineens het woord shapeshiften enorm populair en hier veranderde je voor het gemak even in een kat, ving die irritante muis die op je kamer rondliep en gooide hem als mens aan zijn staart naar buiten. Het was niet zo dat Hyne een paar keer per dag veranderde, begreep ze nu. Het was zijn leven, misschien was hij langer in zijn leven een hond geweest dan een mens. Zíek was dit. Absoluut ziek. En toch kon ze er niet aan ontkomen.... Katniss, welkom bij de club. Jij bent net zo gek als zij.

Ze vertelde haar verhaal aan Hyne. Ze was bijna gewend geraakt om over haar moeder te praten. Mensen riepen altijd "wat erg en sorry", maar ze wilden hoe dan ook weten hoe het kon dat zo'n sterke vrouw van nog geen vijftig jaar zomaar om het leven gekomen was. Ze had het vaker verteld en ze rouwde nooit in het openbaar om het verlies van haar moeder. Ze had wel eens een geërgerd persoon gezien bij wie de tranen in de ogen hadden gestaan om haar verhaal, die haar boos had gevraagd hoe ze zo droog haar moeders dood kon uitleggen - maar niemand snapte hoe dat voelde. Openbaar huilen was zwakte, en ze wilde niet zwak zijn. Ze had niet een bijzondere band met haar moeder gehad, en je kon toch niet eeuwig verdrietig zijn? Dat zou je gek maken... Het enige wat ze niet wilde, was naar Noorwegen terug. Haar schuldgevoel was te groot.
Hyne huilde. Of beter gezegd: hij liet een traan om haar verhaal. Katniss kon zich niet herinneren dat ze ooit zo hardvochtig dit had gezegd. Normaal probeerde ze het te omvatten in goede woorden, voorzichtig en juist, bang voor de reactie van anderen. Vandaag faalde ze daar diep in, en het kon haar niets schelen ook. Ze was niet echt een geweldige vriendin op dit moment, wedde ze. "Het... Het spijt me, ik wilde je niet..." Het was Hyne gelukt om een tijd stil te blijven, besefte ze nu. Schijnbaar had haar verhaal hem meegesleept, of hij had het fatsoen gehad om haar niet in de rede te vallen. Hoe het ook kwam dat hij stil was geweest, het verbaasde haar. Ze had het idee dat ze voor hem een soort intelligent, onbekend dier was dat hij even kwam onderzoeken. Tot nu toe, in elk geval. Zijn spijt klonk oprecht, oprechter dan dat van de meeste mensen. Katniss reageerde er niet op. Wat moest ze zeggen? Hem ervoor bedanken soms? Hij leek het zo verschrikkelijk te vinden dat ze er zich geen houding voor wist te geven. Had hij ouders? Het schoot haar tebinnen dat Allegonda had verteld dat er heel wat wezen of halfwezen op Kelynn High zaten, of kinderen die niet langer contact hadden met hun ouders. De kans was dus groot dat hij in elk geval één van beide ouders niet meer had. Voelde hij zich dan verschrikkelijk empathisch met haar, of kende hij het gevoel juist helemaal niet? Ze wist niet dat een jongere jongen haar zo in verwarring kon brengen.

“Mijn eerste keer was niet zo… Ik had het niet eens door. Ik was ongeveer drie de eerste keer. Ik was hond, ik was kind. Ik was het allebei, en het was normaal. Het hoort gewoon bij mij. Ik heb er ook geen ervaringen mee zodat het me tegenhoud om het weer te doen." Ze probeerde Hyne te volgen. Hij was hond. En een kind. En hij vond het normaal, hij kon die twee dingen met elkaar rijmen. Maar als het altijd zo was geweest, als het altijd zijn tweede gedaante was geweest, dan was het niets vreemds, misschien. Hij was niet anders gewend. Misschien wist hij nog net dat hij voorzichtig moest zijn in de buurt van andere mensen, maar hier kon hij naar hartenlust veranderen in zijn geliefde hondenvorm. Katniss snapte ineens waarom Kelynn High bestond.
Hyne gaf haar ineens raad. Een beetje verdwaasd keek ze op. Ze zat nog te diep in gedachten om hem constant letterlijk bij te houden, maar ze begreep wat hij had gezegd. Dat ze het niet moest tegenhouden... Katniss lachte licht cynisch en wilde net zeggen wat ze net had geprobeerd uit te leggen: ze kon het niet opwekken, ze kon het niet tegenhouden als het eenmaal begonnen was. Maar terwijl ze haar mond opendeed, vroeg ze zich af of dat waar was. Zou ze het zelf nooit... per ongeluk... bijna onbewust... tegenhouden? Dat zou verklaren waarom het alleen gebeurde als ze in gevaar was of in paniek: dan had ze geen controle over zichzelf en deed ze alleen haar best om zichzelf te redden. Dat was het moment waarop haar lichaam vrij spel had en een enorme invloed had op haar geest... Zou dat kunnen? Ze sloot haar ogen, niet wetend wat ze moest zeggen. 'Ik zal het proberen,' besloot ze uiteindelijk op zachte toon, alsof ze tegen een strenge leermeester sprak in plaats van tegen een kind. 'Dank je, Hyne.' Dat laatste zei ze iets luider en ze kwam overeind, met een klein beetje moed en een zwakke glimlach. 'Ik moet denk ik maar op zoek naar de rector... Weet je waar ik die kan vinden?' Misschien, dacht ze ineens, was deze dienst wel wat waard. Hyne had haar veel duidelijk gemaakt, veel meer dan Allegonda had gedaan, die er nauwelijks de tijd voor genomen had. Misschien... Haar glimlach werd, nauwelijks zichtbaar, iets breder. Misschien moest ze hem toch helpen leren lezen. Zij kon het tenminste een beetje.

Hyne was blij dat het bij die ene traan bleef. Hij veegde hem weg met zijn mouw. Hij haalde diep adem. Langs de ene kant wou hij weten waarom ze niet wou veranderen, maar nu hij het wist voelde hij zich gemeen. Zonder het echt te beseffen had hij haar gedwongen om haar hele verhaal te vertellen. Iets waar ze waarschijnlijk geen behoefte aan had gehad. Zeker niet tegen een jongen van 12. Hyne wou niet weten hoe haar moeder was overleden. Het ging hem niets aan, en als hij dacht aan sterven, haalde hij automatisch het beeld van de oude man op. Een rilling liep langs zijn ruggengraat. Hij zag het nog allemaal zo duidelijk. Hij was naar buiten gerend. Hij had bijna nooit ruzie gemaakt met de oude man, maar het gebeurde soms. En die dag hadden ze ook ruzie gemaakt. Geen felle ruzie, maar Hyne voelde zich er wel gekwetst door. Het ging over zijn ouders. Dat was het enige onderwerp waar ze ruzie over maakten. Hij wilde ze terug zien. Hyne wilde zijn ouders vragen waarom ze hem haatten. Maar de oude man had hem niet willen vertellen waar ze waren. Toen hij buiten kwam, was hij Veranderd. Hij was gewoon het bos in gerend en hij had gerend tot hij niet meer kon. En hij had gehuild. Hij had gehuild omdat hij ruzie had gemaakt met diegene waar hij het meest van hield, om mensen die hem niet eens wilden kennen. Hij had zich uiteindelijk omgedraaid. Het was bijna donker geweest toen hij het huis in was gelopen, nog steeds als Shepherd. Hij had eerst aan de deur geblaft, om te laten weten dat hij weer thuis was. Hij had de deur met zijn voorpoten opengeduwd. Hij kon het ruwe hout nog voelen als hij eraan dacht. Hyne was naar binnen gelopen. In de keuken was hij niet, dus Hyne was doorgelopen naar de zitkamer. Daar lag hij, of stond hij. Hij was vast gestruikeld over iets. Hyne balde zijn vuisten. De oude man was gestruikeld over Hyne’s voetbal, die kapot gekauwd was door er zoveel mee te spelen. De oude man was in de haard gevallen, recht op de spies die er zat om vlees op te hangen. De spies stak door zijn zij. De oude man had zich niet los kunnen maken, door de weerhaak en doordat de spies schuin omhoog liep. Hij was langzaam doodgebloed. Het bloed was overal. Hyne had er geschokt naar gestaard. Het oude bloed had zich telkens opnieuw vermengd met het nieuwe bloed. Hij had naar beneden gekeken, en hij zag dat hij met zijn voorpoten in het bloed stond. Hij was veranderd en had wezenloos naar zijn handen gestaard. Handen besmeurd met het bloed van de oude man. Zonder om te kijken was hij weer naar buiten gerend. Toen had hij gerend als een mens, en hij was weer blijven rennen.

Hyne had niet eens kunnen zeggen dat het hem speet. Maar het was wel zijn schuld. Hij had nooit ruzie mogen maken, en hij mocht niet weggerend zijn. Dat was zijn grootste fout, en niemand kon hem zeggen dat de oude man het niet erg vond. Niemand kon het weten, wat de oude man dacht. Hyne was zijn vader kwijt, voor de tweede keer. En deze keer kon hij er wel degelijk iets aan gedaan hebben. Hij was oud genoeg om de oude man van de spies te halen. Hij woog dan ook bijna niets. Hyne kon een dokter gebeld hebben. Hij kon een verband aangebracht hebben. Allemaal dingen die hij niet had kunnen doen, omdat hij weggelopen was. Hij wist niet hoe het met Katniss’ moeder zat. Was Katniss ook weggelopen na een ruzie? Hij vroeg er niet naar. Er waren genoeg vragen gesteld. En zo’n goeie vrienden waren ze nu ook weer niet. Hij kende haar net. Ze was gewoon een meisje die hij op de speelplaats had zien staan, alleen in een hoekje. Hij hoopte dat hij haar toch een beetje had kunnen helpen. Toen hij uiteindelijk weer begon te praten, was er al een tijdje voorbij gegaan. Normaal zweeg hij geen moment, maar deze keer was het anders. 'Ik zal het proberen,' Beloofde ze zacht. Hyne glimlachte. Dat was al een begin. Misschien hield ze later ook zoveel van Shiften als hij. 'Dank je, Hyne.' Zei ze toen, iets harder. “Graag gedaan. Als je nog vragen hebt, je vraagt het maar. Alhoewel er vast anderen zijn die je beter kunnen helpen dan ik”, Zei hij lachend. 'Ik moet denk ik maar op zoek naar de rector... Weet je waar ik die kan vinden?' Vroeg ze toen. Hij knikte en wees op de deur. “Volg me maar, ik breng je er wel heen. Het is nogal ingewikkeld hierbinnen”, Grinnikte hij. Hij duwde de deur open. Hij wierp een blik op zijn rugzak. Toen haalde hij zijn schouders op. Die zou hij later wel komen zoeken. Hij hield de deur voor haar open en begon toen richting het kantoor van de rector te lopen. Hij liep enkele gangen door, sloeg enkele hoeken om en kwam toen in een grote, goed verlichte gang. Er hingen vele schilderijen. Allemaal serieus kijkende, strenge mannen met boeken in hun handen. Vast de vorige rectoren. Het waren er veel, meer dan Hyne kon tellen. Hij kon dan ook niet goed tellen, maar dat was een detail. Voor een grote, eikenhouten deur bleef hij staan. “Hier is het. Succes”, Grijnsde hij. De rector was een aardige man, maar hij kon vreemd overkomen. “Ik ga nog wat… Letters oefenen.” Eigenlijk was dat niet waar. Het was nu tijd om te gaan spelen, maar hij kon niet zomaar luchtig zeggen dat hij weer ging Shiften. Hij wachtte, speciaal voor haar, tot hij het hoekje om was voor hij veranderde. Hij liep door de gangen terug naar buiten. Zijn nagels tikten op de stenen vloer. Hij duwde de deur open en rende vrolijk naar buiten. Het zachte gras voelde lekker aan. Eindelijk, spelen! Het hele gesprek van zonet vergetend, rende hij op enkele anderen af. Vrolijk blaffend begon hij mee te doen aan het spelletje dat ze aan het spelen waren. Dat was nu het leuke aan kind zijn: hij kon spelen wanneer hij dat wou, zonder dat hij zich zorgen moest maken over wie hij nu eigenlijk was.

Ze wist niet zeker waarom ze naar de rector had gevraagd. Ze voelde zich nog steeds niet geroepen om lekker naar binnen te gaan en eens fijn een gesprek te beginnen met het hoofd van de school. Misschien had ze het alleen gevraagd om Hyne af te leiden, dacht ze. In dat geval was het haar gelukt, maar aan de andere kant moest ze nu wel de school in. “Volg me maar, ik breng je er wel heen. Het is nogal ingewikkeld hierbinnen,” had hij haar gezegd, en nu liep hij al naar de deur. Katniss treuzelde terwijl ze haar grote, knaloranje backpack pakte en hem achterna liep. Ze wist niet of Hyne het zag, maar als dat het geval was, reageerde hij er niet op. Ze hees de tas beter op haar rug en liep toen de wirwar van gangen door. Het rook er licht naar één of ander schoonmaakmiddel, dacht Katniss, terwijl ze haar blik over de school liet glijden. Ze kwamen nauwelijks leerlingen tegen; één keer zag ze een muis wegschieten, maar die deed dat met zoveel schuwheid dat ze niet geloofde dat dat een Shapeshifter kon zijn. Verwarrend, al die mensen en dieren bij elkaar. Het gebouw straalde iets ouds uit, en leek daardoor opvallend realistisch. Alsof de wereld waarin ze tot nu toe had geleefd, slechts een wereld van sprookjes en leugens was, en dat ze nu aan de poort stond om met het echte leven te beginnen. Zou ze de moed hebben om de rector uit te leggen dat ze bijna nog nooit van vorm veranderd was? Of zou hij dat al weten? Allegonda had geweten dat ze in een dier kon veranderen, zonder dat Katniss dat ooit aan iemand had verteld. Vrijwel geen mens kon het gezien hebben. Ze had het vermoeden dat ze haar maatschappelijk werkster niet meer terug zou zien. Ze zou nooit kunnen vragen hoe de vrouw het had geweten. Speet het haar? Ze vond het in elk geval het idee dat ze de excentrieke Allegonda nooit meer zou spreken, absoluut niet erg. Ze kon vast wel aardig zijn, maar voor Katniss was Allegonda een gevalletje geweest van liever-kwijt-dan-rijk.

Weer een gang, een doodlopende gang, die vol hing met schilderijen. Katniss herinnerde zich weer dat ze probeerde te treuzelen en ze bleef hangen bij de schilderijen, bekeek ze heel traag en één voor één. Als de schilderingen haar moesten voorbereiden op wat er binnen wachtte, verheugde ze zich er niet op. De sfeer die rond de lijsten hing, was koud en onwelkom. Zichzelf moed inspreken ging nu niet meer echt. Ze kon niet meer terug, dat was het gewoon. Lastiger was het niet, gemakkelijker al helemaal niet. Ze had geen moed of wat nodig, ze moest gewoon ooit naar de rector en ooit was dit moment. Hyne bleef stilstaan – Katniss stapte door naar het volgende schilderij en botste bijna tegen hem op. “Hier is het, succes,” kreeg ze te horen. Ze peilde hoe Hyne ervoor stond. Hij leek zich niet echt druk te maken. Zou de rector een vriendelijke man zijn? Misschien was het wel een vrouw. Ze wilde het vragen, maar Hyne nam al afscheid onder het mom dat hij nog met letters ging oefenen. Katniss knikte. ‘Bedankt,’ mompelde ze, en ze legde haar hand op de deurklink. Ze duwde hem nog niet omlaag, maar keek hoe Hyne verdween. Hij liep zonder veel geluid te maken en toen hij de hoek om was, hoorde ze al helemaal niets meer. Ze had zomaar het idee dat ze, als ze de hoek om zou lopen, hij in rook was opgegaan, maar ze wist dat dat niet zo kon zijn. Hij kon hoogstens veranderen. Katniss glimlachte. Ze dacht er nu al over alsof ze eraan gewend was. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Ze liet haar hand van de deurklink glijden en dacht na. Haar eerste keer veranderen – iets wat ze sinds vandaag shapeshiften kon noemen – haalde ze langzaam voor de geest. Daarna de tweede keer, en de derde keer, die opvallend lang had geduurd en waarbij ze naar haar eigen spiegelbeeld had gestaard. Glanzende ogen, een harige snuit, een lichaam dat gekrompen was tot een kleine meter. Ze had niet geweten wie ze was – of eigenlijk: wat ze was. Een beer, een marter, een soort mislukte wolf? Ze had zelfs nog de optie alien overwogen en vervolgens heel internet afgezocht. Veelvraat. Ze vroeg zich of hoe de rector erop zou reageren. Wat wisten ze allemaal van haar? Wisten ze welk dier zij was, hadden ze het al geweten voor zijzelf het wist? Haar hand zocht de deurklink weer op, ze sloot haar ogen en ze dacht aan de laatste keer. Een week geleden was dat nog maar geweest, dus die herinnering had ze nog scherp, al had de verandering misschien maar drie minuten geduurd. Katniss opende langzaam haar ogen, hief haar linkerhand en klopte twee keer snel achter elkaar op de houten deur. “Binnen,” hoorde ze een vriendelijke stem zeggen. Nu kon ze niet meer terug. Nooit meer. Als ze nog had overwogen om het leven van een zwerver zonder huis te beginnen, in een onbekend land, dan kon ze daar nu wel naar fluiten. Ze duwde de klink definitief omlaag, zwaaide de deur open en stapte het felverlichte kantoor binnen.