Up all night

Een meisje met donkere haren had zich van in de stad voort bewogen naar het bos. Tegen haar buik had ze een tekenblok gedrukt, met een potlood dat er aan vast hing. Ook had ze haar boog bij zich, al was ze die net gaan halen thuis. Momenteel ging ze liever het bos in met haar boog aan haar zijde, dat gaf haar een gevoel van veiligheid. Een korte glimlach gleed even over haar gezicht. Ze was weer terug, na enkele maanden weg te zijn geweest op zoek naar de man die haar alles had ontnomen waar van ze ooit gehouden had, buiten haar broer. Al had ze die ook al een tijd niet meer gezien, maar die kwam wel weer boven water wanneer het nodig was. Kort wreef ze met haar vrije hand over haar pols. Die had ze flink opengehaald op haar zoektocht naar de man, daar was ze ongure figuren tegen gekomen en tja. Zij was net te laat geweest om haar boog te trekken of om te veranderen naar haar dierlijke gedaante voor een lemmet van een mens zich in haar pols boorde en daar een flinke wonde achterliet. Sommige mensen hadden haar hier voor al raar aangekeken, waarschijnlijk met de gedachte dat ze het bij zichzelf had gedaan. Dat ze dus problemen had en die zo probeerde te vergeten. Alleen was het zo dat zij al haar problemen, want die had ze nog steeds. Nachten lag ze wakker, en wanneer ze in slaap viel werd ze al schreeuwend wakker omdat ze weer de beelden van vroeger voor haar zag. Meestal ging zij dan naar buiten tekenen, of gewoon oefenen met haar boog. Vandaag was ze al eerder naar het bos vertrokken, maar het begon toch al donker te worden. Voor wat er in de bossen schuilde was ze helemaal niet bang. Het meisje kon zich perfect verweren, op haar eigen misschien minder meisjesachtigere manier. Tot nu toe had ze dat nog niet moeten doen, al zou ze er zelf geen moment voor aarzelen moest een wild dier zich plots op haar afstorten. Het meisje was alles van vroeger voor bij gestapt, alle angst die eerst in haar lichaam was gesetteld had ze eruit kunnen krijgen door alles om te zetten in pure woede en doorzettingsvermogen om de moordenaar van haar ouders te vinden. Dat was haar eerbetoon aan hen, en ook dat van haar broer. Waar zij zelf de afgelopen maanden had uitgehangen wist ze niet echt meer. Ze was van Canada, naar Europa getrokken, zo weer terug naar de states, dan even naar Australië om te kijken hoe het met haar oma ging, en daarna was ze uiteindelijk toch maar terug gekeerde naar Kelynn, iets wat haar thuis was geworden al vanaf ze hier aan kwam, vanaf ze haar broer hier weer had gezien, en Benjamin en al die andere had ontmoet. Haar eerste gedachte toen ze hier was aangekomen; was dat ze hier nooit meer zou vertrekken. Merendeels kwam dat door haar broer, omdat hij waarschijnlijk wou dat ze niet meer op zoek ging, maar het kwam ergens toch ook wel door de mensen die ze ontmoet had. De verhalen die ze hier gehoord had boeide haar, vooral dat van Benjamin. Ze kon het zich niet meer perfect voor halen, maar de belangrijkste dingen wist ze nog. Uiteindelijk had hij gevraagd hoe het met haar zat, maar toen werd ze gebeld en moest ze weg. Tot haar grote spijt wellicht.

Uiteindelijk had het meisje een plekje gevonden in het bos. Het was op een vrij open stuk en er lagen enkele stenen, op een van hen ging Emily rustig zitten, haalde haar boog van haar schouder af en legde die veilig naast haar op de steen. Vervolgens plaatste ze haar tekenblok op haar schoot en staarde regelrecht naar het oh zo bekende gezicht dat al sinds jonge leeftijd in haar geheugen zat. Het gezicht van de moordenaar, zo perfect had ze het uitgewerkt, zo weinig nut dat het op de dag van vandaag misschien nog had. De man zou al lang ouder zijn geworden en dus al meer rimpels hebben gekregen, maar uiteindelijk maakte ze er geen veranderingen aan. Ooit zou ze er achter komen hoe de man er nu uit zag, en dan zou ze hem zo snel als ze kon vinden. Onder haar tekenblok stak ook nog een map, een map gevuld met artikels over de moord op haar ouders, over ander moorden die gelijk waren daar aan. Het mapje puilde over van alles wat er in zat. En op de voorkant plakte een foto van haar ouders, de laatste die hen samen getrokken hadden. Het feit dat ze het mee had, was haar compleet ontgaan, de twee dingen lagen meestal wel dicht bij elkaar maar ze had het nog nooit echt voorgehad dat ze alle twee de zaken met zich mee droeg. Het meisje nam haar potlood al snel in de hand en tikte daar heel even mee op de tekenblok. Voor even sloot ze haar ogen, nam vervolgens een blad vast in haar tekenblok en sloeg het om. Emily was hier niet om aan het verleden te denken, maar om zich te ontspannen, om te gaan tekenen. En misschien ergens stiekem om wel iemand tegen te komen.

[&Benjamin]