Keep on Walking, Even At Night.

Jinn liep langzaam door de bossen. Door de bladeren zag je af en toe een paar sterren. Z was verdwaal, en het bos niet uitgekomen voordat de nacht viel. En ze kon er al niet tegen alleen te zijn in het donker, maar dan nog eens op een vreemde plek. Haar zintuigen stonden op scherp, en ze voelde haar sneeuwluipaard kant haar geruststellend. Haar hand gleed naar haar rugzak, waar ze een Ipod tevoorschijn haalde, zette haar koptelefoon op, en wandelde verder, et haar duim draaide ze de volumeknop open, en zong zachtjes mee met de muziek.

We're born into the night like children of the damned
Our pain will shine a light to those who understand

Whoa whoa sink your teeth into forever
Whoa whoa sunlight burns Children Surrender

An exorcise of life to cut beneath our hands
Like souls who missed their plight, we'll bleed along the sand

Whoa whoa sink your teeth into forever
Whoa whoa sunlight burns Children Surrender

Sink your teeth into forever

Whoa whoa sink your teeth into forever
Whoa whoa sunlight burns Children Surrender
Haar stem verdween na elke zin in de duisternis, gelijk wie wist haar nu te vinden als ze dat wouden, daarom was Jinn blij dat ze een Shapeshifter was, maar had geen idee of er andere mensen waren die konden shiften. 'Jammer dat ik mijn gitaar heb laten liggen thuis toen ik wegliep.' Zuchtte ze. Maar gelukkig had het meisje ook veel geld meegenomen, toch voelde ze zich slecht voor haar ouders, maar na wat er gebeurd was kon ze er onmogelijk blijven. Er lag midden in een open plek van het bos een grote boomstronk, ze haalde een deken uit haar rugzak, terwijl haar blauwe ogen rondkeken voor enig gevaar. Ten ging ze op het deken liggen, naar de sterrenhemel kijkend. Ze zong mee met elk liedje van haar Ipod, in de warme zomermaand. Ze voelde zich enorm bang, maar deze open plek bracht licht, maar juist genoeg, teveel licht vond ze niet erg leuk. Uit verveling liet ze haar rugzak af haar glijden, en haalde er dit keer een blok, potlood en slijper uit. Ze tekende een zwarte panter, sneeuwluipaard en wolf samen. Ze stonden alle drie op een rij, alsof ze naar je toe stapten. Met kleine snelle streepjes, toverde ze het op het papier, het lastige deel waren de schaduwen, het duurde haar zeker een paar uur voordat ze het volledig af had, toen ze op haar Ipod keek zag Jinn dat het al intussen 3 uur in de ochtend was, maar ze voelde zich totaal niet moe, dus begon meer details toe te voegen aan haar tekening.

Nee, dit was niets voor haar, binnen slapen. Dus ging ze maar naar buiten toe en ging daar maar slapen. Eens kijken, misschien als beest in het Forest. Ja, het was wel iets en ze had het wel vaker gedaan. Ze liep naar het Forest toe en keek eerst wat rond. De sterren schenen tussen de bladeren door en af en toe viel er een lichtstraal van de maan, tussen de bomen door, maar het was donker. Aimée liep verder, opzoek naar een mooie plaats, tot... Geritsel van bewegende bladeren, ze stond abrupt stil, nog een? Nee, zij was vast de enige, maar weer dat geluid, hopelijk niet.... Nee, zal toch niet. Maar ze nam toch maatregels en veranderen in een Ocelot en ging richting het geluid. Ze ging via de bomen, wat ze dan meestal deed en keek goed rond, gevonden. Onder haar liep een oudere meisje/vrouw, wat deed zij hier? De jonge dame had muziek aan staan en zong mee. Aimée zwiepte even met het puntje van haar staart en volgde de jonge dame toen. Het zal ook wel een Shapeshifter zijn, die kwamen hier het meest voor. Opeens kwamen ze op een mooie open plek uit en de vrouw ging op een deken liggen, nadat ze had rond gekeken (Aimée had zich verschuilt, zodat ze haar niet zag). Aimée ging weer wat naar voren, op de grote dikke tak en ging liggend kijken naar de vrouw. Zij had iets uit haar tas gehaald en begon te tekenen. Aimée keek aandachtig naar haar tekening, waar ze hard mee bezig was. Aimée kon net een glimp opvangen van een wolf en toen een zwarte panter en een sneeuwluipaard, leek het wel. Mooi. De vrouw ging door met tekenen en intussen werd het steeds later of vroeger. Maar allebei hadden ze niks in de gaten, de vrouw niet, omdat ze bezig was en Aimée niet, omdat ze aan het kijken was. Maar toen de vrouw stopte en op haar Ipod keek, merkte Aimée, dat het al vroeg was en ze had nog steeds niet geslapen. Maar dat kwam wel vaker voor. Misschien moest ze maar eens kennis maken, goed idee. Ze wachtte even af en sprong toen met een soepele sprong op de grond. Ze stootte een soort van mauw uit en veranderen zich weer in Aimée. ''Hoi'' Zei ze groetend, ''Mooie tekening''

Met haarn potlood ging ze snel over het papier, het maakte lichte schraapende geluiden, maar hoe het eruit zag op papier maakte haar erg tevreden. Toen kwam er opeens een Ocelot voor haar staan, dat in een nog redelijk jong meisje veranderde. Jinn keek haar ietwat geïriteerd aan, waarom had ze het in haar hoofd haar te besluipen? Opeens begon ze te sprken,en blijkbaar vond ze haar tekening mooi. ''Hmmn, dankje.'' Zei ze met een norse ondertoon, het was echt niet haar karakter maar het was beter om vriendelijk te doen tegen iemand die hetzelfde als haar kon. ''Zijn er nog mensen die dit kunnen, en trouwens, hoe kan het dat je er anders uit ziet als mij in shift vorm?'' Ze probeerdevriendelijk te klinken, maar faalde daar nogal in. Het was gewoon wie ze was. Terwijl zedat zei, hing ze haar koptelefoon rond haar nek, je kon de rock muziek nog horen, maar nu kon ze het meisje allersinds al veel beter horen. Uit haar veiligheid besloot ze nog niet te shiften in het heldere stuk van haar ziel, haar sneeuwluipaard. Maar de zintuigen van haar dierlijke kant stonden op scherp, haar menselijke kant was mentaal sterk en nors genoeg om een gevecht aan te kunnen, maar haar andere kant wou niet vechten, alleen als het echt nodig was, maar dan had je het gevaar dat ze een woedeaanval zou krijgen, en dat zou niet goed aflopen. Dus ging ze zo vriendelijk mogelijk zijn en niet shiften. Jinn stopte haar potlood in de zijkant van haar blok, en de slijper en gum in haar etui, die ze dan samen in haar rugzak had gestoken. Met haar hand haalde ze haar haar even uit de ijsblauwe ogen van haar, om het meisje een goed te bekijken. Ze schatte haar iets rond de 13 jaar, maar dat kon ze wel mishebben. ''Shifters, zijn er trouwens nog meer van?'' Vroeg haar donkere, stem, terwijl haar ogen toch hoopvol stonden, misschien was er wel iemand die haar karakter niet vreemd vol, misschien vond ze hier wel degene die de woedeaanvallen kon controleren, maar dat kon misschien zorgen dat hij/zij haar als 'wapen' zou gebruiken. Ze schudde haar hoofd lichtjes bij de gedachten, ze moest er niet bang voor zijn, alsof iemand ze ooit vrienden zou worden met iemand, iedereen vond haar gemeen, raar en nors en dingen zoals dat, maar zo was ze fewoon, moest ze daar iets aan kunnen doen? Toch wachtte ze rustig op de reactie van het meisje.

[Hoop dat ie goed is. :3]

Jake liep op zijn gemak over het schoolplein, langs de fontein op weg naar het bos. Jake hield van een nachtwandeling, hij was tenslotte een wezen van de nacht, een wolf. Zijn vier poten droegen hem over de stenen van het schoolplein om dan uiteindelijk zand te voelen aan zijn kussens en tussen zijn nagels. Het bos was stukken beter dan het schoolplein, dat zou hij niet onder stoelen of banken steken. Hij had zijn kamergenoot gezegd dat hij een wandeling ging doen, dat was ze wel gewoon en soms vloog ze met hem mee. Jake moest oppassen met Dakota, als wolf vond ze hem leuk maar als mens…

Zijn gedachten bleven niet lang bij Dekota en gingen al snel naar Elysee. Hun domme uitje in het stad was nogal slecht uitgelopen. Zijn voorpoot deed nog steeds pijn maar hij kon er alweer normaal op lopen. Zijn vacht was daar wel weg en een harde rode plek was te zien, dat zal wel verdwijnen wist hij uit ervaring. Hoe lang was het nu geleden? Ongeveer een maand, misschien wat minder lang.

Zijn oren scanden zijn omgeving terwijl zijn ogen letten op de weg voor hem. Jake was steeds op zijn hoede, zelfs al was hij diep in gedachten verzonken. Hij had spijt voor wat hij had gedaan, samen met Elysee… Over meiden gesproken, hij had het gevoel dat hij ze aantrok. Eerst dat meisje in het bos, de eerste dag, toen Elin op het strand, vervolgens Elysee op de gang en dan nog Dakota terug in het bos. Hij moest nodig eens een jongen Shapeshifter ontmoeten…

Geuren drongen zijn neusgaten binnen, niet zo ver van hem vandaag. Hij keek rond maar zag niets, plots geritsel boven hem. Met zijn witte kop keek hij naar de takken en zag een kat zitten. Haar staart zwiepte wat heen en weer. Jake snoof, katten, en volgde haar blik tot op een open plek waar een jonge vrouw zat, ongeveer even oud als hij. Hij zag haar tekenen, dat was één van de weinige dingen die hij fascinerend vond van mensen, tekenen. Zelf had hij het nog nooit geprobeerd.
Plots sprong de kat uit de boom, naar het meisje die zat te tekenen en veranderde zelf in een meisje. Jake zuchtte, great! Nog meer vrouwen. Hij hoorde de kattin iets zeggen over de tekening en de andere antwoorde erop. Die laatste klonk nogal nors, sprak vreemd en leek alles behalve geïnteresseerd in de meid die voor haar stond. Jake zijn oren deden zeer bij het horen van die harde muziek en hij stond op zo’n verre afstand!

De zwart harige zei nog iets over Shapeshifters, of er nog meer waren, dus ze was er zelf ook eentje. Wel, waarschijnlijk een beest die doof is, dacht hij met de muziek die nog steeds uit haar koptelefoon kwam. Jake besloot om maar recht te staan en op ze af te gaan, als wolf. Hij gromde eens gemeen naar het jongere meisje die in zijn weg stond en keek naar haar aan, “Weet je, bespioneren is onbeleefd.” Hij wist wat ze gingen zeggen, wat deed jij dan net? Hij had zijn antwoord al klaar, laat ze maar zeggen. “En jij, ben je altijd zo vriendelijk? Of heb je toevallig je menstruatie?” door de één of andere reden was hij zelf nogal nors, misschien door haar. Of door te vaak met meiden omgaan… hij bekeek de tekening en zag twee katachtige en een wolf. Die laatste vond hij het leukst, natuurlijk.

Jake veranderde in zijn mensen vorm en was zeker een kop groter dan het oudere meisje, waarom waren ze zo klein? Hij had, zoals steeds, zijn kap op en keek neutraal naar beide en zei, “Waar zijn men manieren, mijn naam is Jake.” Zei hij op een fake vriendelijke toon en wachtte tot één van die twee iets ging zeggen, iets zinnigs tenminste.
 

Oké, de andere vrouw was niet in een goed humor, ze antwoordde nors ''Hmmn, dankje.'' maar echt blij klonk het niet. Aimée keek naar de tekening en wou weer iets vragen, maar de vrouw was haar voor, ''Zijn er nog mensen die dit kunnen, en trouwens, hoe kan het dat je er anders uit ziet als mij in shift vorm?'' Aimée keek haar even niet begrijpnd aan, wat bedoelde ze nou? Ze antwoordde maar wat, niet wetend of het goed was, ''Ja, natuurlijk zijn er meer shifter,s, daarvoor is toch deze school?'' Ze zweeg even en keek vragend naar de vrouw, ''En ik ben gewoon een andere dier'' ze zei dit zeker niet brutaal, want het andere meisje was ouder dan zij is en dus vast slimmer. . ''Shifters, zijn er trouwens nog meer van?'' ''Ik denk van wel'' antwoordde Aimée schouderophalend. Ze wou net weer iets vragen, tot ze het vreemde gevoel kreeg, dat ze werd beloert. Dat hoorde bij haar kattengevoel en vaak klopte het ook. Ze draaide zich om, maar wat hun bekeek, was eerder. Een sneeuwwitte wolf stapte te voorschijn en gromde gemeen naar haar, Aimée schrok wat van deze uitbarsting, “Weet je, bespioneren is onbeleefd.” zei de wolf opeens en Aimée keek hem boos aan, waar bemoeide hij zich mee? “En jij, ben je altijd zo vriendelijk? Of heb je toevallig je menstruatie?” vroeg/zei hij tegen de andere vrouw en Aimée wist nu al een ding, daar was die andere vrouw vast niet blij mee, zeker nu niet. Ze draaide zich om en staarde de wolf aan, in haar blik brandde woede. Toen de wolf in een jongen veranderend, ontdekte Aimée dat hij ook weer ouder was, “Waar zijn men manieren, mijn naam is Jake.” zei de jongen nu vriendelijk, maar Aimée vond hem nu alles behalve aardig. De jongen zweeg en wachtte tot een van hun iets ging zeggen, Aimée was de andere net voor en zei op een wat bozo toon tegen Jake, ''Waar bemoei jij je nou weer mee? Of wil je soms een liefje hebben en zag je toen haar (Ze knikte naar de andere vrouw) en toen dacht je vast, laten we even de vent uithangen, dat vinden dames altijd zo super'' barstte ze uit en keek met ogen gevuld van een vreemde woede naar Jake. Ze had soms zo hekel aan oudere mensen, zeker als zij het enige jonge kind was.

[sorry als ik voor men beurt post, maar als ik zoiets lees krijg ik zin om te antwoorden >D Anders verwijder ik men post gewoon ^^]

Jake rook de sfeer, ja ruiken, en wist dat die niet zo aangenaam was en dat kwam vooral van de kattin. Hij grijnsde gemeen, telde langzaam in zijn hoofd, wachtend op de woede uitbarsting. Zes, zeven, acht, … ''Waar bemoei jij je nou weer mee? Of wil je soms een liefje hebben en zag je toen haar en toen dacht je vast, laten we even de vent uithangen, dat vinden dames altijd zo super'' Jake kon geen glimlach verbergen en draaide zich om naar het meisje en zei, “Ik heb evenveel recht om me te ‘bemoeien’ als jij.” Hij bleef met een glimlach kijken maar zijn stem was neutraal, eigenlijk had hij zin om haar te slaan… “En ik ben niet op zoek naar een liefje, je kent me niet en op dat vlak kun je niet oordelen. Liefde, ik weet niet eens wat het is, jij misschien wel?” hij vermoedde van niet, ze was nog maar 12 jaar, misschien ouder of jonger.

Jake vond het nu al fijn bij die twee, hij was al een hele tijd aardig geweest en velen begonnen al te denken dat hij een ‘goede/lieve jongen’ was. De ogen van het jonge meisje brandden nog steeds in zijn gezicht waardoor een glimlach zeker niet meer weg ging. “Woede aanval, denk je alles aan te kunnen, he? Maar wat als dit op een gevecht uit zou draaien, zou je ook daad werkelijk winnen?” hij keek haar recht in de ogen, hij was op fysiek vlak zeer zelfverzekerd. Jake was gespierd, en haatte het dat zijn menselijke gedaante zo goed die spieren toonde. Liefst droeg hij iets dat zijn hele lijf bedekte, maar nu waren zijn armen bloot en waren spieren te zien en zijn nieuwste litteken.

Hij veranderde terug in zijn wolven gedaante, lippen opgetrokken, nekharen overeind en stond gericht naar het jonge meisje. Hij was niet uit op vechten, al zou je anders vermoeden maar hij wou haar duidelijk maken dat ze moest opletten met haar woorden. Als Jake echt agressief was en uit was op bloed vergiet, dan ja… had ze een grote fout begaan. Jake wachtte ook op de reactie van het andere meisje. 

Jinn keek geïrriteerd op toen een sneeuwwitte wolf naar hun toe liep. 'Wat doet die hier ook nou weer.' Dacht ze toen een zucht haar mond verliet. “En jij, ben je altijd zo vriendelijk? Of heb je toevallig je menstruatie?” Dat maakte haar al helemaal kwaad. ''En hoe weet jij daar weer zoveel van af? Je bent toevallig geen meisje, toch?'' Zei ze, toen een valse grijns op haar gezicht tevoorschijn kwam. Toen veranderde hij in een redelijk grote jongen met een kap op, en zijn zwarte haar voor 1 van zijn ogen hangend. Hij zag er best wel nog leuk uit, maar dat zei niks over zijn karakter. Ze drukte op de pauzeknop van haar IPod en stopte die in haar geblokte tas. Daarna ging ze rechtopstaan. Volgens het jongere meisje waren er nog meer shapeshifters, en was deze school daarvoor. Een school? Daar wist ze dus echt niks vanaf. ''Waar bemoei jij je nou weer mee? Of wil je soms een liefje hebben en zag je toen haar (Ze knikte naar de andere vrouw) en toen dacht je vast, laten we even de vent uithangen, dat vinden dames altijd zo super'' Zei ze tegen de jongen. Dit maakte haar dus echt aan het lachen, het was het soort opmerking dat ze graag aanhoorde. Ze shifte daarna ook, dat was veiliger voor hun. Haar sneeuwluipaardvorm was nogal klein, en vriendelijk, maar wel sterk. De ijsblauwe ogen van het dier stonden vriendelijk terwijl die ging neerzitten en de twee aankeek. Blijkbaar vond Jake het nodig te reageren voordat ze nog wat kon zeggen en vond dat hij zich ook mocht bemoeien. ''Wowwow, wie heeft er hier gezegd dat een van jullie zich mocht bemoeien met me?'' Grinnikte ze, het klonk wel veel vriendelijker dan Jinn als mensenvorm. “En ik ben niet op zoek naar een liefje, je kent me niet en op dat vlak kun je niet oordelen. Liefde, ik weet niet eens wat het is, jij misschien wel?” Beet de jongen terug over de vorige opmerking. ''Liefde is een gevoel, niemand weet precies wat het is, het is voor iedereen anders, al hoor ik vaak dat het het mooiste gevoel is wat je kan hebben.'' Zei Jinn, de vorm waar ze nu in was was een heldere, nuchtere geest, en zag veel dingen van de positieve kant. “Woede aanval, denk je alles aan te kunnen, he? Maar wat als dit op een gevecht uit zou draaien, zou je ook daad werkelijk winnen?” Hij klonk rustig en zelfverzekerd, en dat waardeerde ze wel, zeker om dat hij op het zelfde moment ook heel rustig was. Ze besloot zich niet te moeien, en gewoon te kijken wat er zou gebeuren, al dacht ze er wel aan dat ze nog niet had gezegd wie ze was. Dus ging Jinn heel rustig tussen hun in staan , net met haar hoofd zo, dat ze hun allebij een beetje kon zien. ''Trouwens... Ik ben Jinn.'' Zei ze vriendelijk en zacht. De jonge veranderde weer in een wolf. Ook die was groter dan het sneeuwluipaard, wat ook logish was. Nu stonden ze alledrie tegenover elkaar, alleen het meisje niet in dierenvorm. Al wou ze niet weten wat er zou kunnen gebeuren als zij een woedeaanval kreeg.

Jake bleef rustig staan en keek naar de meiden die bij hem stonden. Het meisje met zwarte haren klonk al een heel stuk vriendelijker, jammer dat haar eerste indruk zo onvriendelijk was. Achja, Jake’s eerste indruk moest ook niet bepaal schitterend geweest zijn. Waar nog net een meisje had gezeten met zwarte haren stond nu een sneeuwluipaard. Tot zijn eigen verbazing stak hij nog steeds met zijn kop erboven uit. Ze was veel rustiger en sprak ook op een rustige toon. Haar antwoord, haar visie van liefde, was mooi gezegd en Jake had lichtjes geknikt.
Hij zag haar kop meer in beeld komen en liet zijn ogen afdwalen naar haar toen ze zich stilletjes voorstelde, ''Trouwens... Ik ben Jinn.'' Jake draaide zijn kop in de richting van Jinn, hij knikte en zei, “Aangenaam kennis te maken, Jinn.” Hij zei het vriendelijk, al klonk het wel veel te formeel voor Jake’s doening. Hij draaide zijn kop terug naar het andere meisje die nog steeds een mens was.
Dit had hij nog nooit eerder mee gemaakt, twee meiden waarvan eentje een nogal wisselvalig karakter had en een kleinere/jongere die hem uitdaagde. Sommige mensen (en shapeshifters) wisten hun plaats niet. Jake kende geen roedelleven maar het zat in zijn bloed. Hij wist genoeg over respect en rangen, hij was geen dikke nek maar wist wel dat hij een hogere rang had dan een twaalfjarig snotneus. Ze moesten hun plaats weten, al vond hij het goed dat ze wat lef toonde. Maar dat kon wel eens slecht uitkomen. Als Jake niet zo ‘aardig’ was had hij haar nek misschien al beet.
“Wat ga je nu doen?” vroeg hij aan het jongere meisje, zijn stem was neutraal al was het enkel geblaf dat je kon horen. Jake wist dat ze hem verstonden, zo kon hij het gekras van een raaf en een uil ook verstaan. Tenslotte verstond hij de panter daarnet ook, dus moesten zij zijn geblaf ook verstaan.

I'm back :3

De jongen leek niet echt onder de indruk van haar woorden, hij antwoordde , “Ik heb evenveel recht om me te ‘bemoeien’ als jij.” waarop Aimée snoof, ze keek hem met aan, haar armen over elkaar gevouwen. Ze was niet bang. Ze had wel ergere dingen mee gemaakt, dus als die jongen dacht dat ze nu zal beven van angst... “En ik ben niet op zoek naar een liefje, je kent me niet en op dat vlak kun je niet oordelen. Liefde, ik weet niet eens wat het is, jij misschien wel?” vervolgde hij. Aimée wou antwoorden, maar Jinn was haar voor. Jinn, die in een sneeuwluipaard was veranderd, antwoordde op een nuchtere vreemde toon ''Liefde is een gevoel, niemand weet precies wat het is, het is voor iedereen anders, al hoor ik vaak dat het het mooiste gevoel is wat je kan hebben.'' Aimée keek met een vragende blik achterom en richtte zich toen weer naar Jake. “Woede aanval, denk je alles aan te kunnen, he? Maar wat als dit op een gevecht uit zou draaien, zou je ook daad werkelijk winnen?” vroeg de jongen opeens, ze kon zijn gezicht niet goed zien door de kap. Aimée keek hem met een gefronste blik aan, ''Ik ben sterker dan je denkt hoor'' zei ze. De jongen veranderde weer in een wolf en had zijn haren overeind en lippen opgetrokken. Aimée knipperde even met haar ogen en keek opzij, naar de panter. Die zich vlak voor de verandering van de jongen had voorgesteld, ''Trouwens... Ik ben Jinn.''. Ze keek weer naar de wolf en slaakte een diepe zucht. Hoe kwam ze nu hier weer uit? De andere twee wachtte vast tot zij ging swiften. “Wat ga je nu doen?” vroeg de wolf aan haar. Aimée snoof en nam boos haar dier vorm aan. De ocelot met een prachtige patroon keek naar de wolf en de sneeuwpanter. Ze zette haar nekharen overeind en legde haar oren in haar nek, zo plat als ze konden. Nagels waren zo ver mogelijk uitgestoken en een vreemd gegrom kwam uit haar keel. Ze voelde zich stom en misschien was ze dat dan ook, nu kon het niet zo veel schelen. Ze was nog nooit zo boos geweest. Opeens sprong ze in een boom, ze klom via de tak naar boven en keek naar beneden. Ze wachtte af.

Het meisje deed enkel stoer maar wat ze deed was alles behalve slim. Ze veranderde in een katten gedaante gekend onder de naam ocelot. Ze was kleiner dan hij en probeerde kwaadaardig uit de hoek te komen. Ze gromde, op de manier dat katten deden, haar nekharen overeind en haar nagels staken in de aarde. Jake moest zich inhouden niet te beginnen lachen en in plaats daarvan gromde hij gemeen en ontblote zijn spierwitte tanden die tevens vlijmscherp waren. Dacht ze nou echt dat ze kon winnen van hem? Hij had al veel meegemaakt, meer dan hem goed was.
Plots sprong ze in een boom niet zo ver van hen en Jake keek haar na hoe ze lenig tot op een tak en keek hen aan. “Tss, alsof een boom mij weerhoudt om men tanden in je vel te zetten.” Gromde hij naar haar en Shifte naar mens, die duimen waren dan toch voor één iets goed, en klom lenig en snel in de boom. Er waren enkele dingen waar hij goed in was, stelen, liegen, jagen, moorden en bomen klimmen. Toevallig deed hij nu de laatste drie dingen in enkele minuten. Ok, dat tweede misschien niet, dat gaat erover.
Jake veranderde terug in zijn wolven gedaante en voor ze maar de kans kreeg om iets te doen of te zeggen nam hij haar bij haar nekvel. Hij beet niet door, hij nam haar vast als een pup en sprong naar beneden en zette haar op de grond. “Katten zijn niet de enige die op hun vier poten kunnen landen.” Zei hij tussen zijn tanden door. “Denk je nog steeds te kunnen vechten en winnen? Of denk je echt dat je zoveel meer ervaring hebt?” wie weet, wie weet had ze een verleden als het zijne. Maar dat betwijfelde hij, zijn spieren zeiden hoe sterk hij was, zijn lange poten vertelden hoe snel hij kon zijn en de littekens onder zijn vacht vertelden een verleden vol leed en verdriet. Littekens die als mens zichtbaar waren op zijn rug en armen, maar bedekt door kleren of als wolf door vacht.

Hier is het bewijs dat zijn verleden daad werkelijk wreed was zo weet je zeker dat ik niet alles verzin omdat het dan mij goed uitkomt ^^’