Walking on a Dream

Een rilling liep over zijn rug. Het was verdomd koud vandaag. Alsof het ergste nog niet gekomen was, hing er een rare sfeer in de lucht. De donkere wolken voorspelden niks goeds. Toch was Benjamin die dag naar de stad getrokken. Waarom wist hij niet, hij had er niet echt een reden voor. Hij was vertrokken en hier uitgekomen, punt. Het was alweer een eindje geleden dat hij nog zo gelopen had. Doelloos. Die laatste keer had hij een nieuwe vriend gemaakt. Vreemd genoeg was hij haar niet meer tegengekomen. Was ze dan toch niet naar Kelynn High getrokken, ondanks dat hij haar begeleid had? Nu ja, het laatste stukje niet meer. Dat was dom geweest, maar hij had zoveel meegemaakt op dat ene moment. Hij was in de war. In normale toestand zou hij het nooit in zijn hoofd halen een gewond persoon in een bos achter te laten, zelfs niet als de zon alweer opkwam. Het bleef gevaarlijk, met alle wilde dieren die aangetrokken werden door de geur van de Shapeshifters. Hij zuchtte. Dat was hij. Een Shapeshifter. Na al die jaren dat hij het ontkent had, proberend het weg te krijgen, kwam het feit dat hij het nog steeds kon hard aan. Het was niet Amy's schuld. Dat zeker niet. Ze was in gevaar, en hij moest helpen. Verder viel er niks meer uit te leggen. De wilde hond had haar lelijk gebeten, en in een reflex was hij veranderd. Het had wel een tijdje geduurd voor hij de weg terug had gevonden. Sinds die dag had hij het niet meer geprobeerd. Waarom zou hij ook? Hij voelde zich nog steeds beter in zijn menselijke vorm, net zoals sommigen het leuker vonden om zo vaak mogelijk een dier te zijn.

Benjamin kuierde rond in de straten. Door het weer was er niet veel volk. Gelukkig maar. Hij was van nature een stille jongen, als mensen vervelende vragen begonnen stellen, dan voelde hij zich zo bedreigd. Het was absoluut geen fijn gevoel. Hoe minder volk, hoe minder vragen, hoe beter hij zich voelde. Er speelde een kleine glimlach om zijn mondhoeken. Ergens vond hij het fijn om alleen te zijn, al kon hij niet ontkennen dat hij zijn hele leven lang alleen wou zijn. Niet nadat hij Amy had ontmoet. Een mens van het andere geslacht. Vroeger had hij daar nooit zo op gelet. Hij leek niet echt vatbaar voor de hormonen die dat gevoel veroorzaakten. Verliefdheid. Eerlijk gezegd had hij het ook niet nodig. Hij had het wel fijn gevonden, maar niet op de manier die je zou verwachten. Het had hem niet opgewonden, eerder rustig gemaakt. En dan nog, hij was al helemaal verward door het feit dat hij net een dier was geworden. Het was niet makkelijk. Benjamin bleef op een pleintje staan, kijkend naar de bevroren fontein. Toen hij opkeek stond er een verbaasde blik in zijn ogen. Aan de overkant van het plein.. Stond Amy. Hij twijfelde. Zou hij naar haar toe stappen, of niet? Misschien wilde ze hem gewoon nooit meer zien. Na de gebeurtenissen die nacht.. Hij had haar wel in de steek gelaten, en dat was iets dat ze allebei goed wisten. Daarom wachtte hij af, op wat zij zou doen.

[&Amy]

Met haar vingers gleed ze over haar linker schouder, het was nu al een tijdje geleden. De huid was nog steeds niet helemaal genezen maar de pijn was volledig verdwenen. Ze wist niet wat ze erbij moest gaan denken, een litteken was voor het leven. De maansikkel op haar enkel deed haar denken aan de jagers, pijnlijke ervaring en een gebeurtenis die ze wou vergeten. Als ze nog maar het woordje ‘geweer’ of ‘jager’ hoorde kromp ze ineen. Mensen massa’s maakten haar ook bang, alsof ze wisten dat ze gevaarlijk kon zijn. Alsof ze klaar waren om haar te overmeesteren voor zij iets kon doen. Maar het litteken op haar schouder deed haar denken aan een jongen. Amy wreef nog een laatste keer over haar schouder en dacht na of ze het wel leuk vond om te blijven denken aan hem, of niet…

Ze bleef maar wandelen, zonder te weten naar waar en waarom ze naar daar ging. De lucht was grijs en het gaf haar een slecht gevoel. Ze trok haar blouse, die openstond, tegen haar schouder en rug aan. Enkele mensen die langs liepen bekeken haar wat haar enkel zenuwachtig maakte. Om de blikken te kunnen vermijden sloot ze traag de onderste knoopjes en prutste wat aan de onderkant van haar blouse. Ze had zin om te shiften naar haar cheeta vorm maar ze wist dat het niet zo’n slimme zet zou zijn. Hoe verder ze liep, hoe minder volk er rond liep. Amy haar ogen gleden naar de hemel, die was nog steeds grijs en de lucht was koel. Ze liep langs enkele winkels waarvan eentje haar aandacht trok. Haar voeten keerden zich naar de winkel waardoor ze voor de etalage stond. Ze glimlachte bij het zien van de jurk. Ze was niet bepaald een meisje die hield van winkelen maar ergens zag ze zichzelf wel in de fluwelen jurk. Het was een zwarte jurk waar vele plooien inzaten en enkele laagjes. Ze bleef even kijken naar het kledingstuk zelf waarna haar ogen naar beneden gleden waar ze even moest slikken. Twee honderd kostte de jurk, zoveel had ze niet.

Met een zucht draaide ze zich weg van de winkel, zelfs als ze ooit die jurk zou kopen moest er een speciale gelegenheid zijn om die te dragen. Ze stak haar handen in haar broekzakken en bleef wandelen. Het was zo stil en rustig in de winkelstraat dat ze bijna bang werd. Normaal gezien liep je bijna op de hoofden van de mensen, zo druk was het anders. De wind stak even op waardoor haar blonde haren door elkaar lagen. Ze blies een lok uit haar ogen toen ze plots verstarde. De wind bracht vele verhalen met zich mee, dragend door de lucht. Niet enkel van het verleden maar ook van het heden, zoals geuren van mensen en dieren. De geur herkende ze uit duizenden ook al had ze die nog maar één keer in haar leven geroken. Ze wist niet wat te doen, omdraaien en weglopen? Of verder stappen, richting de geur? Even bleef ze stilstaan waarna ze een boog maakte, rond de geur. Ze wou nu even alleen blijven en verder wegzinken in gedachten over koetjes en kalfjes. Zoals bij die jurk daarnet. Dan hoefde ze aan niemand uit te leggen waarom ze er naar staarde.

De wind draaide waardoor ze de geur niet meer terug vond. Ze besloot gewoon verder te wandelen, de stad was groot en de kans dat ze hem tegen het lijf liep was klein. De blouse, die aan de binnenkant gevoerd was met wol, hield haar warm en daar was ze blij om. Even dacht ze aan haar muts die nog in Kelynn High lag, die had ze misschien toch moeten aan doen. De wind blies haar naar voren waardoor wandelen gemakkelijk werd. Aan een pleintje leek de wind te gaan liggen en bleef ze staan. Een vreemde kilte nam bezit van haar. Het geruis van de wind was weg en alles werd nu wel heel erg stil. Ze keek rond, op het eerste zich was er niet of niemand te zien behalve de bevroren fontein. Alsof iemand wist dat ze niet op haar gemak was kwam er iemand aanwandelen. Haar hart leek een slag over te slaan bij het zien van die persoon. Beide bleven stilstaan, in eerste instantie wou ze wegstappen maar ze voelde zich aangetrokken tot hem. Met haar voeten schuifelde ze even en besloot dan naar hem toe te stappen. Naarmate ze dichter kwam zag ze hem beter. Zijn gelaat werd scherper en alle kleine details werden onthult. Ze voelde, ondanks de koude die haar gezicht streelde, een warme blos op haar wangen verschijnen. Amy raapte al haar moet samen en bleef hem aankijken. Haar blik dwaalde niet af naar de grond of een ander punt, wat ze al een hele prestatie vond van zichzelf. Eenmaal dicht genoeg haalde ze diep adem en zei zacht, “Hey… Benjamin”, een kleine glimlach sierde haar lippen. “Het spijt me, van de vorige keer”, mompelde ze nog zachter maar luid genoeg zodat hij het kon verstaan. Haar stem meende wat ze zei en het liefst wou ze nu wegrennen maar ze wou hem niet nog meer kwetsen. Ze besefte nog goed wat er die dag was gebeurt, ook dat hij toen was weg gelopen maar daar had ze zelfs half voor gezorgd.

Met een dromerige blik in zijn ogen volgde hij de wolkjes die ontstonden omdat hij ademde. In Sundsvall was het ook koud, maar zo koud was het alleen maar in het hartje van de winter. Hij waande zich even weer thuis. Hij wist dat zijn moeder hem waarschijnlijk zou verbieden om naar buiten te gaan. Zich inbeelden hoe dat zou klinken, lukte hem niet meer. Hij was het geluid van haar stem vergeten, al herinnerde hij zich dat ze een zachte stem had gehad. Een warme stem, eentje waardoor je je heel veilig voelde. Een leeg gevoel kwam in zijn hart. Nooit meer. Hij zou haar nooit meer terug zien, en die gedachte deed hem best wel pijn. Hij hield van zijn moeder, en ook van zijn vader. Het besef dat hij niet meer terug kon gaan, bezorgde hem een raar gevoel. Alweer dacht hij hoe zijn toekomst er zou uitzien nadat hij hier van school moest gaan. Hij kon hier niet eeuwig blijven. Waar gingen Shapeshifters naartoe? Wat deden ze in het dagelijkse leven. Hij had er geen idee van. Zouden er Shifters zijn die ervoor uitkwamen? Benjamin had nog nooit over Shifters gehoord, maar hij had altijd afgezonderd geleefd. In Sundsvall gebeurde bijna niks interessants. Hij wist wel dat het gevaarlijk kon zijn als iemand ontdekte dat je er een was. Het was niet echt alledaags. Hijzelf was niet vaak genoeg geshift om er echt problemen mee te krijgen, maar hij had wel verhalen gehoord. Verhalen over de jacht op Shapeshifters. Een nieuwe rilling liep over zijn rug, deze keer niet van de kou.

Hij schrok op toen een felle wind in zijn gezicht blies. Niet dat hij er echt op getraind was, maar verschillende geuren werden merkbaar. Het was vreemd. Na zijn transformatie waren zijn zintuigen veel scherper. Een bepaalde geur kwam hem bekend voor, maar zo snel kon hij niet vertellen aan wie of wat die toebehoorde. Voordat hij zich er volledig van bewust was, draaide de wind en verdween de geur. Benjamin haalde zijn schouders op en liep door. Zijn blauwe sneakers maakten bijna geen geluid op de natte straatstenen. De bevroren fontein, die in de zomer vaak als hangplek voor de kinderen van het Instituut gebruikt werd, stond nu verlaten in het midden van het pleintje waar hij op uitgekomen was. De geur was terug, en dit keer zag hij ook van wie hij kwam. Hij had het kunnen weten. Amy. Ze keek hem aan, hij keek terug, niet zeker wetend wat ze nu van hem dacht. Als hij haar was, zou hij zich omdraaien en zichzelf negeren. Dat deed zij dus niet. Ze aarzelde even, maar ze liep op hem af. Deze keer leek ze het oogcontact niet te vermijden. Ergens voelde hij zich bedreigd. Misschien was ze razend en kwam ze hem eens goed haar gedacht zeggen. Benjamin had de neiging om achteruit te springen. Hij deed het niet. Haar gezicht stond niet razend, ze keek niet alsof ze hem wou wurgen. Ergens stelde het hem dan weer gerust.

Ze stopte vlak voor hem. Haar ademhaling ging normaal, dus ze was niet kwaad. Hij ontspande een beetje, maar hield haar wel in de gaten. “Hey… Benjamin”,Benjamin keek haar aan. Om haar lippen stond een kleine glimlach. “Hé”, Zei hij zacht terug. “Het spijt me, van de vorige keer”, Ze zei het stil, maar hij had het wel verstaan. Hij slikte, niet meteen wetend wat hij moest zeggen. Hij kon haar excuses niet aanvaarden, het was immers niet haar schuld. Hij keek weg, naar nergens specifiek. De straten waren leeg en verlaten. Een paar minuten verstreken en de stilte bleef aanhouden. Hij leek zijn stem wel verloren te zijn. En zij stond te wachten op een antwoord. Hij haalde diep adem. De koude lucht prikte in zijn longen. “Nee”, Kreeg hij er uiteindelijk uit. “Het is niet jouw schuld.” Hij keek haar aan, opnieuw ontstonden verwarde gevoelens in hem. Onbewust spande hij zijn spieren op en hij balde zijn vuisten. “Je maakt het me zo moeilijk, wist je dat?” Zei hij zacht. Voorzichtig deed hij een stapje achteruit. Hij keek haar verontschuldigend aan. Hopelijk vond ze het niet beledigend ofzo.

De koude lucht leek aan je huid te plakken, alsof je hevig zweette. Amy voelde zich niet op haar gemak en het gevoel overmande haar. Het deed haar denken aan de avonden waarop ze alleen ronddwaalde op de savanne. Toen was het ook zo stil en soms werd het zelfs zo koel zoals nu. Ze kon zich die momenten goed herinneren. Haar poten bewogen langzaam en lieten kleine afdrukken achter in de aarde. De enkele bomen die er stonden zorgden voor schutting. En eenmaal buiten één of ander reservaat begon de echte angst. Telkens moest ze door die onbeschermde gebieden en telkens moest ze het op een lopen zetten tot in een dorp. Het geluid van de nacht werd verbroken door het geluid van wagens, mannen die dingen riepen en geweren. Bij het laatste voelde ze een kilte binnenin haar. Hier was ze veilig, of dat loog ze zichzelf toch voor. De gevaren waren er nog steeds maar de soort was enkel veranderd. Hier werd je aangevallen door wilde honden. Op de savanne werd je aangevallen door jagers.

Ze hield absoluut niet van de sfeer die er ging. Het liefst wou ze wegrennen en ergens veilig in een boom kruipen waarvan ze alles vanop een afstandje kon waarnemen. Maar niet hier blijven, hier waar het kil was. Maar ze wou niet voor eeuwig blijven rennen, Amy had een soort van trots sinds kort en wou meer zelfverzekerd overkomen. Jammer genoeg waren mensen en dieren niet dom en konden ze zien hoe ze zich voelde. Of toch de enkelingen die er voor openstonden om een persoon te lezen en dat goed te doen. Haar ogen bleven kijken naar het gezicht van de jongen voor haar. Liefst wou ze weg kijken maar dat vond ze respectloos overkomen tegenover hem. Ze had hem al genoeg pijn gedaan en wat respect was niet misplaats, vond ze. Nadat ze hem begroet had deed hij hetzelfde terug. Ze voelde haar schouders meteen ontspannen. Zijn stem klonk nog steeds warm en zacht, iets waar ze gemakkelijk kon van houden. Zo was Benjamin, warm en zacht op zoveel verschillende manieren. Amy wist dat, na hem maar even te hebben ontmoet.

Ze had al haar moed moeten bijeen schrapen om naar hem toe te stappen en daarna zich te excuseren. De seconden die voorbij tikten waren pijnlijk. Ze bleef zenuwachtig staan, het liefst wou ze hem omhelzen en uithuilen op zijn schouder. Vloeken en zeggen wat ze voelde, al wist ze zelf niet precies wat ze voelde. Amy had veel spijt van haar daden, of toch één daad in het bijzonder. Ze zag hoe hij zijn blik afwendde, ze voelde een krop in haar keel. Haar ogen prikten maar ze knipperde de tranen weg. Neen, ze was hier gekomen met heel wat moed nu wou ze niet zwak overkomen. Maar zelfs met die gedachten voelde ze die pijnlijke kilte vanbinnen. Haar ogen gleden over zijn lichaam die deze keer gedekt werd door kleren. Uiteindelijk keek ze naar zijn blauwe sneakers. Ze begon zich zorgen te maken, misschien wou hij haar uitschelden en zocht hij de pijnlijkste woorden die er bestonden. Ze keek hem weer aan en zag zijn blik over de straten glijden. Het beangstigde haar, waarom zou hij de omgeving willen controleren? Ze voelde hoe haar hartslag steeg en haar ademhaling werd wat onrustig.

Amy hoorde hoe Benjamin zijn longen vol lucht zoog en maar één woord zei, “Nee”. Ze begreep er even niets van. Neen, was dat het? Daarna vertelde hij haar dat het haar schuld niet was. Nu was ze helemaal in de war. Zij was de reden waarom hij was geshift. Zij had hem gezoend en hem op een lopen gezet. Wiens schuld was het dan? Ze zag hoe hij naar haar keek en zijn gezicht stond net zo verward zoals de hare waarschijnlijk was. Het viel op dat hij zijn vuisten balde en dat maakte haar bang. Alsof ze in haar cheeta vorm was trok ze haar oren naar achteren. Ze voelde die spieren van haar oren maar wist dat je niet hetzelfde resultaat kon zien. Haar gezicht stond angstig, ze wou een stap naar achteren zetten maar was als aan de grond genageld.

“Je maakt het me zo moeilijk, wist je dat?” ze begreep hem niet. Wat bedoelde hij met dit alles? Ze zag hoe hij een stap naar achteren deed. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Ze voelde hoe haar keel droog werd. “Benjamin… het spijt me echt.” Zei ze met een gebroken stem. Plots welde er woede in haar op, ze kreeg het warm en balde zelf haar vuisten. Even slikte ze en ging verder, “Ik was misschien beter uit je leven gebleven.” Haar stem was terug vast maar klonk niet luider dan daarnet. Ze ontspande haar vuisten en balde ze weer op om ze vervolgens ontspannen te laten. Ze zette een stapje dichterbij, niet meer bang. “Maar ik ben blij dat ik in je leven ben gestapt.” Zei ze vervolgens en keek hem nog steeds aan. Ze glimlachte lichtjes en nam zijn hand vast. “Laten we opnieuw beginnen,” ze liet hem weer los want het was haar duidelijk gemaakt dat hij niet van lichamelijk contact hield. “Ik ben Amy Shipefield, 17 jaar en afkomstig van Zimbabwe”, sloot ze af en bleef rustig staan. Niet wetend wat haar daarnet was overkomen.

Het leek alsof het bloed in zijn aderen even hard bevroren was als het water van de fontein. Hij wist niet meer hoe hij moest bewegen, hoe hij moest praten of hoe hij moest denken. Zijn hele systeem was in de war, en hij vond niet hoe hij het weer normaal kon krijgen. Dit was al even beklemmend als zijn poema-gedaante. Hij kwam er in, maar hij kon er niet meer uit als hij dat wou. Het voelde alsof hij verdwaald was in zijn eigen lichaam, en dat voelde niet goed aan. Het was fijn om mens te zijn. Het gevoel dat hij nu had, was hetzelfde gevoel toen hij voor het eerst in een poema was veranderd. Alsof hij de controle niet had. Hij voelde zijn spieren aanspannen en weer ontspannen, hij merkte dat hij naar dingen keek zonder ze echt te zien. Hij hoorde geluiden, maar hij luisterde niet. Met de grootste moeite van de wereld sloot hij zijn ogen en probeerde hij uit te zoeken wat hem precies in deze toestand had gebracht. Uiteindelijk opende hij zijn ogen weer en had hij het gevoel dat hij weer kon doen en laten wat hij zelf wou. Amy was ondertussen heel zenuwachtig geworden. Dat zag hij aan haar gezicht, dat kon hij horen aan haar ademhaling. Benjamin wou haar hand nemen en haar dicht tegen zich aantrekken, zeggen dat het zijn schuld was, zeggen dat hij een verschrikkelijke vriend voor haar was en zeggen dat het beter was voor haar om voor altijd weg te gaan en hem te vergeten. Maar dat alles kon hij niet doen. Hij wist niet hoe hij het moest zeggen. De machteloosheid maakte hem kwaad. Hij was niet veel kwaad, en hij zou het nooit echt uiten, maar op dit moment was hij echt kwaad. Razend op zichzelf omdat hij niet kon zeggen wat hij wilde zeggen. En toen hij eindelijk weer had gevonden hoe hij moest praten, sloeg hij alleen maar wartaal uit. Hij zag dat ze geen idee had wat hij bedoelde, en dat zorgde er alleen maar voor dat hij zich nog slechter voelde.

“Benjamin… het spijt me echt.” Ze klonk even gebroken als hij kwaad was. En wiens schuld was dat? De zijne. Alweer. Toch kon hij niet laten merken dat hij zo kwaad was. Hij schreeuwde niet. Nooit. Het was gewoon nergens goed voor. Schreeuwen was om aandacht vragen, en aandacht was het laatste wat hij wou trekken. En het haalde nooit iets uit. Vroeger, toen hij kleiner was, schreeuwde hij vaak. Het enige wat hij kreeg waren enkele ongeïnteresseerde blikken en voor de rest werd hij genegeerd. Daarom riep hij nooit meer. Daarom praatte hij altijd zacht. "Hou ermee op. Nu", Gromde hij. Kon ze nu echt niet snappen dat het zijn fout was en dat dit niet door haar kwam? Het ontglipte hem dat ze ook kwaad was. Zo goed was hij met andere mensen, hij zag niet eens wat zij voelden. Meer nog, hij wist zelf niet hoe hij zich voelde bij andere mensen. “Ik was misschien beter uit je leven gebleven.”Haar stem klonk weer vast. Benjamin keek haar gepijnigd aan. Had ze er spijt van dat hij haar had ontmoet? Had ze gewild dat die dag op het strand anders was geëindigd? Ze kwam iets dichterbij. Hij deed de moeite niet om achteruit te stappen. Hij voelde zich leeg vanbinnen. Niet kwaad, niet verdrietig, gewoon helemaal niets. “Maar ik ben blij dat ik in je leven ben gestapt.” Zei ze toen.

Een klein vonkje ontstond in zijn hart. Ze kenden elkaar maar kort en toch was er al zoveel gebeurd. Hij wist totaal niet meer wat hij moest doen of zeggen. Zij blijkbaar wel. “Laten we opnieuw beginnen,” Ze pakte zijn hand vast. Niet-begrijpend keek hij haar aan. Wat was ze van plan? “Ik ben Amy Shipefield, 17 jaar en afkomstig van Zimbabwe.” Ow. Dat bedoelde ze dus. Benjamin grijnsde lichtjes. Dit kon hij wel, hier had hij niet echt problemen mee. "Benjamin Lloyd, ook 17," Begon hij redelijk zelfzeker. "En ik kom uit Sundsvall, Zweden." Zijn blik gleed weer over de lucht. Kleine sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden. Fijn, sneeuw. Snel keek hij rond. Een soort van houten huisje stond aan de rand van het plein. Vast om gereedschap in te bewaren, wist hij veel. Het had een afdakje waar balen hooi opgestapeld waren. "Kom mee, voor we veranderen in twee hoopjes sneeuw", Zei hij terwijl hij haar zachtjes aan haar onderarm meetrok. Hij klom op een van de hooibalen, die in wit plastiek verpakt waren. Toen hij eenmaal zat, wachtte hij tot Amy ook kwam. Intussen was het harder beginnen sneeuwen. Gelukkig zaten ze droog en beschermd tegen de wind.

Voor een gewoon mens was alles hier nu stil. Enkel de wind die in je oren suisde maakte geluid. Maar voor Amy was het niet stil, in tegendeel. Haar gedachten gingen als een trein terwijl haar bloed wel door haar oren leek te suizen. Iedere hartslag leek op een bom die ontplofte, en ze had het dan niet over haar eigen hartslag. De ademhaling van de jongen voor haar was als een wervelwind. Haar oren stonden zoals steeds op scherp waardoor ze alles hoorde en op dit moment kon ze wel even wat rust en stilte gebruiken maar dat werd haar niet gegund. Ze zag hoe Benjamin kwaad werd terwijl ze zich verontschuldigde. Hij gromde iets maar ze verstond niet wat, haar lichaam was nu even niet van haar. Ze nam alles waar maar het leek even geen betekenis te hebben. Amy voelde de koude niet meer en wist dat haar gezicht rood stond van alles dat nu gebeurde. Maar even kon het haar niet schelen, de warmte was het enige dat goed was aan heel dit gedoe.

Toen ze kalmeerde, in haar hoofd vooral, kon ze eruit brengen wat ze eigenlijk al een tijdje wou zeggen. Ze zag hoe er verwarring op zijn gezicht kwam toen ze hem vertelde dat ze misschien beter uit zijn leven was gebleven. Ze zag hoe zijn ogen leeg werden, zijn mooie warme ogen waren plots kil. Op een manier dat niet gelijk stond aan woede, iets dat ze niet kon uitleggen. Misschien was het maar goed dat hij even in shock toestand was. Amy had ondertussen al door dat hij niet echt van contact hield of als ze te dicht stond, maar hij verroerde zich niet toen ze een stapje in zijn richting deed. Ze greep die kans, of zijn hand beter gezegd, en vertelde hem wat ze voelde. Ze had niet gezegd dat hij van haar hield, want ergens heel diep vanbinnen voelde ze dat wel. Maar wist zij veel dat het gevoel gelijk stond aan liefde. En zelfs als ze het honderd procent zeker wist dan zou ze de moed niet hebben om het hem te zeggen. Amy geloofde niet in liefde als je elkaar amper kende… of wilde er nog niet in geloven.

Ze zag hoe de kleur in zijn gezicht terug keerde samen met de warmte in zijn ogen. Zelf moest ze ook lichtjes grijnzen bij het zien van zijn gezicht. Terug opnieuw beginnen vond ze wel een goed idee en hij blijkbaar ook. Ze vertelde hem de basis, haar naam, leeftijd en afkomst. Dan waren ze toch al een stapje verder dan een paar weken geleden. Haar hart maakte kleine sprongetjes bij het zien dat hij zelf ook wat zelfverzekerder werd en gemakkelijk antwoorde. "Benjamin Lloyd, ook 17 en ik kom uit Sundsvall, Zweden." Ze glimlachte nog breder, hij was even oud! Amy vond het handig, dan begreep je elkaar meestal beter. Al had het nog zijn redenen waarom ze blij was met zijn leeftijd. Toen dacht ze aan Zweden, lag een heel eind van waar zij vandaan kwam. Ze was nog nooit in Zweden geweest, eigenlijk nog maar één keer in Europa en dat was Spanje. Ze zag hoe hij naar de steeds grijzer wordende lucht keek. Ze volgde zijn blik en zag hoe kleine witte vlokjes naar beneden dwarrelden. Ze stak haar hand uit zodat iets van het witte goedje op haar hand kon vallen. Ze lette niet op Benjamin die blijkbaar rond keek voor beschutting. Ze glimlachte naar de sneeuw en verwelkomde het als een oude vriend.

Amy moest iets bekennen, ze had nog nooit van haar leven sneeuw meegemaakt. Ja, op televisie had ze vaak sneeuw gezien maar nog nooit in haar leven had ze zelf sneeuw op haar handen gehad of in haar haren. Dat het wit en koud was, wist ze. Maar dat het zo zacht kon aanvoelen was nieuw. Tenslotte vond ze het er wel prettig uitzien. De kleine vlokjes werden algauw groot en het pleintje begon een witte deken te krijgen. Als ze een staart had gehad was die vrolijk beginnen kwispelen. De warme stem van Benjamin drong tot haar door. Ze keek hem aan terwijl hij sprak, "Kom mee, voor we veranderen in twee hoopjes sneeuw", ze voelde zijn hand aan haar onderarm die te warm leek voor deze koude, maar het was wel aangenaam. “Jij bent te ‘hot’, sneeuw zou meteen smelten op je huid.” Mompelde ze zachtjes met een glimlach en keek naar zijn achterhoofd terwijl hij haar letterlijk mee sleurde naar een houten hokje.

Hij liet haar los en klom op de witte dingen, die hooibalen leken te zijn, terwijl zij nog even buiten stond en naar boven keek met half gesloten ogen. Jep, sneeuw was leuk maar nat. Ze keek terug naar het hokje waar Benjamin hoog en droog zat en zijn bruine haren waren bedekt met witte vlokjes. Nog steeds met een glimlach volgde ze zijn voorbeeld en klom wat onhandig op de hooibalen. Ze nam naast hem plaats en keek naar buiten waar de grond ondertussen wit was. Hun voetsporen waren alweer verdwenen, dat zei genoeg over de pakken sneeuw die uit de lucht viel. Als ze werden ingesneeuwd wist Amy eigenlijk niet of ze dat wel zo erg zou vinden. Ze schudde haar hoofd zodat de sneeuw van in haar haren overal vloog, inclusief op Benjamin. Daarna liet ze haar hoofd op zijn schouder rusten, ze zou daar niet te lang rusten. Stilaan begon Amy hem te leren kennen en aanrakingen waren waarschijnlijk vreemd voor hem. Na een minuutje stilte haalde ze voorzichtig haar hoofd weg, in de hoop dat hij haar terug zou duwen. “Bedankt, geen idee voor wat allemaal maar het voelt alsof ik het moet zeggen.” ze had haar knieën opgetrokken en leunde tegen de rand van het hokje. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar zijn gezicht. Daarna bleef het even stil, waar ze wel van genoot. De wind beukte tegen het hokje maar ze zaten droog en de wind deed hen niets. Ze verbrak de stilte, “In Zimbabwe hadden we nooit sneeuw… om eerlijk te zijn is dit de eerste keer dat ik sneeuw in het echt zie.” Ze plukte aan de hooi die uit de balen stak en keek naar ingang waar zich een hoog hoopje sneeuw had gevormd.

Een grijnsje kwam om zijn lippen toen hij zag hoe Amy heel gefocust naar de sneeuw stond te staren. Sneeuw was leuk. Sneeuwvrij was leuker. Zouden ze hier op Kelynn High ook sneeuwvrij hebben? Misschien wel. In Zweden was het gewoon onmogelijk om op school te raken. Zijn huis stond op minstens 7km van de stad, waar de school zich bevond. Zelfs zijn ouders gingen niet werken als het te hard gesneeuwd had. Het was gewoon levensgevaarlijk. Meestal bleef Benjamin dan braaf op zijn kamer, en als hij er tussenuit kneep om een wandeling in het bos te maken, kreeg hij ervan langs. In de tuin rondlopen mocht nog net, maar het bos ingaan was absoluut verboden. Oliver keek hem dan meestal uitdagend aan. Door die kat was hij best wel vaak in de problemen geraakt. Misschien deed hij het expres. Want Oliver was geen kat, maar een Shapeshifter. Dat had hij ontdekt nadat hij zelf voor de eerste keer veranderd was. De tekens die de rode kater hem gaf, waren ineens veel duidelijker. De dominantie die de kat soms uitstraalde, de intelligentie in zijn ogen. Benjamin vroeg zich af wat er met hem gebeurd was nadat hijzelf halsoverkop was vertrokken. Waarschijnlijk was hij bij een ander gezin ingetrokken. Misschien wel eentje waar ook een Shapeshifter zat, of een toekomstige. Ondertussen gleed zijn blik over het pleintje, zoekend naar een plekje om veilig te kunnen schuilen. Naar het Instituut teruglopen was geen optie, dat zou veel te lang duren. Toen viel zijn oog op een goeie schuilplek. Terwijl hij Amy meetrok, zei hij dat ze moest opschieten. De sneeuw plakte al in zijn haar, en hij had geen zin om helemaal doorweekt te raken. “Jij bent te ‘hot’, sneeuw zou meteen smelten op je huid.” Zei ze nog. Benjamin keek niet om, de betekenis van haar woorden ontglipten hem. Want ergens klopte het wel. Hij had het wel warm, meestal. Kwam waarschijnlijk door het Shiftgedoe.

Tegen de tijd dat ze aangekomen waren bij het schuurtje, zat zijn haar vol sneeuw. Hij liet Amy's pols los en klom op de hoge balen hooi. Ze kwam naast hem zitten. Ook haar haar was bedekt met sneeuwvlokjes. De sneeuw viel nu echt met bakken uit de hemel. Om het nog erger te maken, begon zij de sneeuw op haar haar alle kanten uit te gooien. Ook op hem. Hij maakte een speels grommend geluidje en draaide zijn hoofd weg om de sneeuw te ontwijken. Braaf als hij was plukte hij de sneeuw uit zijn haar en gooide hij de sneeuw netjes op de grond. Onverwachts legde ze haar hoofd op zijn schouder. Even kromp hij in elkaar maar toen ontspande hij weer. Hij leunde relaxt naar achter. Na ongeveer een minuut haalde ze haar hoofd weer weg. Niet dat hij het miste, maar hij had er alleszins geen probleem mee dat ze het deed. Hij wist dat zij wel van lichamelijk contact hield, en wie was hij om te protesteren als ze toenadering zocht? Nee, zo zat hij niet in elkaar.

“Bedankt, geen idee voor wat allemaal maar het voelt alsof ik het moet zeggen.” Sprak ze. Benjamin knikte. Eigenlijk moest hij dankbaar zijn. Door haar had ze veel geleerd. Af en toe, in de tijd tussen die nacht en vandaag, had hij geoefend. Oefenen op het vinden van die rare stroom energie die hij nodig had om te veranderen. Hij kon hem makkelijker vinden, maar hij had hem nooit echt gebruikt om poema te worden. Het bleef vreemd. Het bleef even stil en Benjamin kreeg een idee. Onmerkbaar concentreerde hij zich op de warmte die zich ergens in zijn borst bevond. Na een paar minuten had hij hem gevonden. Hij liet de warmte in zijn aderen stromen. Hij liet zijn geest omringen met de energie uit zijn hart. “In Zimbabwe hadden we nooit sneeuw… om eerlijk te zijn is dit de eerste keer dat ik sneeuw in het echt zie.” Zei Amy, en op het moment dat ze naar buiten keek, kreeg hij een staart en oren.

"Sneeuw is leuk", Zei hij, zich afvragend hoe het kwam dat zijn stem hetzelfde klonk als zijn menselijke vorm, maar dan meer grommend. Met dit weer zou er waarschijnlijk niemand buiten zijn. Om het parkje stonden een paar huizen, maar toen begon het bos. Als ze even snel zouden zijn, konden ze wel heel even naar buiten. Amy kennis laten maken met sneeuw. Benjamin gaf haar een lik over haar wang en sprong toen lenig naar beneden. Als vanzelf vingen zijn gespierde poten de klap op. Het was allemaal nieuw voor hem, maar de gedachte aan rennen door de sneeuw, met Amy naast hem, lieten hem even vergeten dat hij er nu helemaal anders uit zag dan een mens. Hij sloop naar de ingang van het schuurtje en keek naar buiten. De sneeuw viel nog steeds naar beneden, maar minder hard. Hij kon duidelijk de fontein onderscheidden, of kwam dat door zijn scherpere blik? Hij kwispelde even ongeduldig met zijn staart, zich afvragend waar Amy bleef. Als het goed was konden ze hier terug zijn terwijl het nog sneeuwde, zodat hun sporen weg zouden zijn. Vragend keek hij achterom, met een grijnsje om zijn lippen.

Amy haar ogen bleven hangen, starend naar buiten waar het witte goedje de volledige grond had overgenomen. De wind blies tegen de houten muurtjes van hun schuilplaats maar de koude kon hen niets doen. Ze haalde even diep adem om het dan weer als een wolkje los te laten. Ze zat eigenlijk best wel knus, dicht bij haar nieuwe vriend en op zachte hooi. De sneeuw zag er bijna net zo verleidelijk uit als toen ze Benjamin voor het eerst had gezien. Bij die gedachte voelde ze een rode blos op haar wangen maar maakte zich geen zorgen dat Benjamin er iets zou van merken. Hij was een persoon die niet alles waarnam maar eerder in een eigen wereld leefde. Een persoon naar Amy haar hand, ze hield het liefst van rustige personen en die niet op alles lette. Al kon dat wel eens nadelig zijn maar daar merkte ze nu nog niets van.

Enkele seconden waren gepasseerd nadat ze als laatst had gesproken toen ze de stem van Benjamin hoorde. Voor haar oren klonk het alsof een mens tegen haar sprak. Ze herkende de woorden en wist de betekenis ervan maar ze wist dat het niet mensentaal was dat ze hoorde. Amy draaide haar hoofd om, ietwat geschokt, en keek verbaasd naar de poema die naast haar zat. Het wou maar niet tot haar door dringen dat het Benjamin was. De jongen die niet wou shiften, de jongen die er amper weer uit kon komen was zonet geshift in zijn dierenvorm. “Wow…” was het enige dat ze kon uitbrengen. Ze voelde de ruwe natte tong van haar vriend over haar wang en meteen werd haar gezicht warm. Hij was al naar beneden gesprongen terwijl zij nog even moest bekomen van wat er net was gebeurt. Hij was veranderd en had zonet dicht gekomen… dat waren twee dingen dat ze niet had verwacht van hem.

Onhandig probeerde ze recht te staan maar haar benen leken te slapen. Ze besloot maar gewoon naar beneden te glijden. Ze wreef met haar handen door haar haren, waardoor ze verwilderd lagen, en daarna over haar wangen. Amy kon het nog steeds niet geloven zelfs toen ze de staart van de poema zag bewegen. De enorme kop van het beest draaide zich naar haar en zelfs zo kon ze Benjamin erin herkennen. Hij glimlachte naar haar waardoor ze zelf ook moest glimlachen. “Ach waar wacht ik op.” Toen ze door had wat zijn intentie was, naar buiten gaan en in de sneeuw spelen. Lenig sprong ze over hem en veranderde halverwege in een cheeta. Haar lange slanke poten vingen de klap op maar schoten bijna alle kanten uit door de gladde ondergrond. Een rilling ging door haar hele lijf van de koude. Cheeta vacht was blijkbaar niet sneeuw bestendig, dacht ze en snoof de koude lucht in.

Ze draaide haar kop om en keek naar de poema, ze grijnsde breed terwijl haar staart heen en weer bewoog van genot. Ze schoot naar voren, slipte met haar poten, en maakte een rondje rond de fontein. Ze miauwde, of iets dat erop geleek, vrolijk terwijl haar vacht geleidelijk aan wit werd door de sneeuw die nog steeds uit de lucht kwam. Met knipperende ogen keek ze in de lucht die nu niet meer grijs maar wit was door de sneeuw. Amy sprong zowat met vier poten in de lucht en liep naar Benjamin. Ok, ze was een beetje hyper aan het worden maar hoe reageerden anderen als ze voor het eerst sneeuw zagen? Ze legde haar voorpoten op zijn rug en liet haar kop even rusten. Ze vond het wel fijn, zo liggen, hij had warm. Ze spinde zachtjes en trok aan zijn oor waarna ze op haar rug ging liggen en rolde in de sneeuw. Iets van een grom ontsnapte uit haar keelgat die moest lijken op lachen. “Je hebt gelijk, sneeuw is leuk.” Zei ze terwijl ze zich op haar zijde draaide en terug op haar poten stond, helemaal doorweekt. Ze duwde haar kop onder Benjamin zijn kin en keek hem toen uitdagend aan. Met haar voorpoten duwde ze tegen zijn schouders en bleef op haar achterpoten staan. Ze voelde haar staart tegen haar poten slaan terwijl ze nog steeds duwde op zijn schouders, in de hoop dat ze hem op de grond zou krijgen. Amy had dit gedaan met haar vader, die ook een poema was, dat was hun manier van spelen. Hopelijk wist Benjamin dat ook en zag hij dit niet als een bedreiging. Anders zou ze bijten en niet duwen. Het liefst wou ze hem nu onder likken en knuffelen maar dat ging ze de jongen niet aan doen. Wel wreef ze haar kop tegen zijn wang en spinde iets luider dan enkele seconden geleden.

De uitdrukking op haar gezicht was goud waard. Voor deze reactie zou hij met plezier 100 keer shiften. Zijn grijns werd breder en zijn ogen fonkelden van plezier. Onbewust trok hij met het puntje van zijn staart heen en weer. Het feit dat hij een staart had, kon hem momenteel niet boeien. Hij had gevonden hoe hij er in kwam en hoe hij er uit moest had hij ook al een keer gedaan. En ze hadden tijd zat. Hij verbaasde zich wel over het feit dat het deze keer in amper 5 minuten was gelukt. Misschien omdat hij het ook echt wou deze keer. Het probleem van terug shiften was een zorg voor later. Momenteel moest hij eerst wennen aan zijn nieuwe vorm, eentje die hij al zo lang niet meer bewust had aangenomen. Het duurde wel even voor hij een reactie kreeg van het meisje voor hem.“Wow…” Zei ze, en meer kreeg ze er blijkbaar niet meer uit. Benjamin wiebelde met zijn oren en grijnsde zijn puntige tanden bloot. "Verrassing", Gromde hij enthousiast.

Met een doffe klap landde hij op de harde grond. Het deed geen pijn, en dat verbaasde hem. Blijkbaar leek het meeste wel vanzelf te gaan. Hij slikte even. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee geweest. Hij hoorde een heleboel lawaai achter hem. Toen hij keek wat er gebeurde, schoot hij in de lach. Amy gleed naar beneden over de balen hooi. Waarom ze dat deed, was hem een raadsel, al was het wel grappig om te zien. Het leek wel eeuwen te duren voor ze doorhad dat hij naar buiten wou, en dat hij wilde dat zij ook kwam. Hij zou 's laten zien hoe leuk sneeuw wel niet was. "Kom je nog of hoe zit het", Plaagde hij. "Durf je niet misschien?" Hij glimlachte en toen leek hij eindelijk tot haar door te dringen.“Ach waar wacht ik op.” Zei ze en ze rende op hem af. Benjamin dook in elkaar en zij sprong over hem. Halverwege veranderde ze in haar cheeta gedaante. Hij rolde met zijn ogen. "Uitslover!" Riep hij haar lachend na en toen stapte hij de sneeuw in.

De sneeuw kwam tot ongeveer halvewege zijn poten. Het duurde niet lang of hij had gevonden hoe hij precies moest lopen zonder onderuit te gaan. Ergens op de achtergrond was Amy zichzelf aan het vermaken. Hij hoorde hoe ze enthousiast miauwde, of een geluid dat daar op leek. Hij keek op en zag haar toen naast de fontein lopen. Ondertussen bleef het sneeuwen. Hij had het best wel warm. De sneeuw bleef in zijn vacht plakken, maar hij had er niet echt last van. Amy kwam op hem afgelopen. Benjamin grijnsde en knikkerde een hoopje sneeuw in haar richting met zijn poot. Helaas miste hij zijn doel helemaal. Erg veel richtingsgevoel had hij niet. Hoera voor duimen. Hij voelde hoe ze met haar voorpoten op zijn rug leunde. Hij gromde speels toen ze in zijn oor beet. Ze rolde van hem af, recht de sneeuw in. Hij duwde zachtjes tegen haar flank. Hij torende nu hoog boven haar uit. Ze rolde zich volledig om en krabbelde toen weer recht. “Je hebt gelijk, sneeuw is leuk.” Zei ze. Benjamin grinnikte."Tuurlijk heb ik gelijk, gek", Zei hij zachtjes.

Ze wreef haar kop onder zijn kin. Benjamin sloot zijn ogen en spinde zacht. Zolang ze het niet al te onverwachts deed, kon hij er wel mee leven. Toen hij zijn ogen weer opende en haar blik ontmoette, zag hij dat ze hem uitdagend aankeek. Ze zette haar poten op zijn schouder. Gelukkig was hij massiever, en waarschijnlijk ook stukken sterker, dan haar. Ze kon hem niet onmiddellijk omver duwen. Hij voelde haar kop tegen zijn wang, en nu ze dichterbij was, kon hij haar duidelijk horen spinnen. Benjamin wreef zijn kop langs haar poten en liet zich toen vallen, zodat ze bovenop hem lag. Hij rolde om, zodat zijn buik boven kwam. Hij sloeg zijn sterke poten om haar heen en hield haar stevig vast. "Ik heb je", Zei hij in haar oor en toen beet hij er zachtjes in. Toen legde hij zijn kop in de sneeuw en keek hij omhoog. De sneeuw bleef maar komen, kleine vlokjes die op aarde neerdaalden. Hij stak zijn tong uit en ving er eentje op. Zag er vast raar uit, een poema die zijn tong uitstak om sneeuwvlokjes te pakken. Maar voor hem maakte het niet uit hoe oud hij was of welke gedaante hij had. Sneeuwvlokjes vangen deed hem herinneren aan vroeger, punt. Hij kon zich nog voorstellen hoe zijn vader hem oppakte en in de lucht stak, zodat hij nog dichter bij de hemel kwam. Zijn vader vertelde hem dan dat hij de hemel kon aanraken, als hij maar zijn best deed. Een leeg gevoel sloop zijn hart weer binnen. Hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. Dit was niet het moment om sentimenteel te beginnen doen. Hij keek naar Amy en toverde een waterig glimlachje op zijn gezicht.

Het gevoel die er enkele minuten geleden er nog ging was als sneeuw voor de zon verdwenen. De kille sfeer was veranderd in iets vrolijks. Voor het eerst sinds enkele maanden voelde Amy zich oprecht gelukkig. De sneeuw die er lag had een effect op haar, het maakte haar opgewonden waardoor ze wild rond liep. Ze had een gezicht getrokken toen Benjamin vroeg of ze niet durfde naar buiten te gaan. Bang was ze niet, maar eerder verbaasd dat hij was geshift. Die ene zin van hem had haar aangezet om er volledig voor te gaan. Het speciale warme gevoel dat vanuit haar hart uitstraalde en bezit nam van haar lichaam zorgde ervoor dat ze cheeta werd. Vier poten en een staart, het voelde eigenlijk heel erg vertrouwd aan. Voor het eerst riep Benjamin in plaats van zijn normale zachte stem. Het was niet beledigend of iets dergelijks, in tegendeel, het streelde haar ego waardoor ze even ‘verleidelijk’ met haar staart zwiepte naar hem.

Het geluid van sneeuw die onder haar poten kraakte kon ze met niets anders vergelijken. Voor haar was het nieuw en uniek. De sneeuw klitte tussen haar tenen net als zand maar was dan wel koud en nat. Even bleef ze stil staan en bekeek haar pootafdrukken die geleidelijk aan verdwenen door de constante sneeuwval. Het was prettig om je eigen stappen te bekijken, vooral de details die erin terug te vinden waren. De kussentjes op haar poten waren goed te onderscheiden net als de puntjes die van haar nagels afkomstig waren. Haar oren stonden vrolijk recht net als haar staart die onophoudelijk heen en weer bewoog. Amy begon terug te lopen naar Benjamin en merkte dat de sneeuw daar hoger lag. Ze keek om en merkte waarom er daar minder sneeuw lag, het was dichtbij een huis en de warmte straalde tot aan het voetpad. Amy hoefde zich geen zorgen te maken van haar eigen sporen, ze waren alweer verdwenen. Ze draaide haar kop weer naar Benjamin en begon naar hem toe te lopen, of eerder strompelen door de sneeuw.

Het hoopje sneeuw, die haar een halve kilometer miste, landde met een plof terug in de rest van de sneeuw. Ze lachte zachtjes vanwege Benjamin zijn mislukte poging op ‘sneeuw gooien met je voorpoten’. Ze besprong Benjamin waarna ze met speels gegrom ging liggen rollen. Ze zag hoe hij op haar neer keek, nu voelde hij zich waarschijnlijk groot dacht ze. In haar gedachten stak ze haar tong uit naar hem. Ze rolde zich weer recht en genoot van de warme aanraking van de poema. Het spinnen die uit de keel kwam van haar vriend zorgde voor een warm gevoel in haar borstkast en in haar gezicht. Haar mislukte poging om hem omver te duwen draaide nog goed uit. Zijn kop zakte naar beneden en voelde zijn warme wang tegen haar poten die wel bevroren leken. Zonder het te beseffen kantelde hij naar achteren waardoor ze op hem viel. Ze lachte en wreef haar kop tegen zijn borstkast die onder haar lag.

Maar Benjamin was een jongen en was groter en waarschijnlijk ook sterker. Ze draaide met haar ogen toen hij bovenop haar lag. Ze voelde zijn poten om haar lichaam klemmen en voelde meteen dat haar kop warmer werd. Gelukkig kon je dat niet zien, dieren bloosden niet. Eigenlijk vond ze dit stiekem romantisch, ook al was alles speels. "Ik heb je", ze voelde zijn warme adem in haar nek, vervolgens zijn tanden zacht in haar oor. “Sure, I’m all yours”, zei ze plagerig en voelde het gewicht verplaatsen. Ze bleef even op haar rug liggen met haar poten in de knik waarna ze haar kop draaide en zag hoe de reusachtige poema met zijn tong uit zijn bek lag om sneeuw op te vangen. Ze voelde haar lichaam schokken van het zachtjes lachen. Het was namelijk een grappig zicht maar deed ondanks dat hem na. Met haar kop naar de lucht gericht stak ze haar tong uit om vlokjes op te vangen. Amy voelde hoe enkele vlokjes hun weg vonden naar haar tong en er meteen op smelten. Na een minuutje draaide ze zich om in zijn richting en zag hem net ook terug kijken.

De gebroken glimlach op zijn gezicht zorgde ervoor dat haar oren naar achteren vielen. Ze ging niet vragen wat er aan de hand was, als hij wou zou hij het zelf vertellen. Ze draaide zich volledig naar hem toe en kroop tegen hem aan. Ze duwde haar kop tegen de zijne en gaf een lik over zijn neus. Net op het moment dat ze iets wou zeggen klonken er stemmen uit de straat die grensde aan het plein. Meteen sprong ze recht en bleef stokstijf staan om te luisteren naar waar de stemmen gingen. “We moeten hier weg”, zei ze zachtjes en trok aan Benjamin zijn oor tot hij ook recht sprong. Met grote passen liep ze naar het hutje waar ze vandaan kwamen en duwde Benjamin zowat naar binnen en hield hem ook gedrukt tegen de muur. Zij kon gemakkelijk shiften maar of dat ook gelde voor hem wist ze niet. Zwaar ademend luisterde ze naar de mensen die over het plein liepen maar niet stil bleven staan. Ze zuchtte en legde haar kop in Benjamin zijn nek waarna ze fluisterde, “I think we’re alone now. The beating of our hearts is the only sound”, ze besefte daarna pas dat ze het half gezongen had. Het was tenslotte een stukje vanuit een liedje. Ze trok haar kop weg en keek in zijn ogen en glimlachte scheefjes.

Het was erg fijn om hier samen met haar buiten rond te lopen. Benjamin had het gevoel dat dit eeuwig door kon blijven gaan. Niemand zou hen storen, niemand zou dit moment nog kunnen verbreken. De sfeer was aangenaam en hij wist zeker dat dat altijd zo zou zijn bij haar. Het klikte. Hij vond het fijn om in haar buurt rond te hangen. Hij werd niet gedwongen om dingen te doen. Alles wat hij deed, deed hij omdat hij het zelf wou. En dat voelde goed. Een kleine zucht verliet zijn bek en hij volgde het wolkje, dat opsteeg en in de koude lucht verdween. Daar lagen ze dan, cheeta en poema. Zouden ze in de vrije natuur eigenlijk vijanden zijn? Als ze geen Shifters waren, maar gewoon een cheeta en een poema, zoals er zoveel waren op deze planeet. Ze wreef haar kop tegen zijn borst aan, en hij lachte zachtjes. Toen gaf hij haar speels een tikje tegen haar schouder met zijn poot. Zijn dierenlichaam was heel anders dan zijn menselijke, maar hij kon er wel aan wennen. “Sure, I’m all yours”, Antwoordde ze plagerig. Benjamin lachte kort. "Wat ga je eraan doen?" Zei hij uitdagend. Hij wist dat hij sterker was, maar zij had veel meer ervaring. En hij zou haar nooit pijn kunnen doen. Niet als hij een mens was en niet als hij een dier was. Nooit was in zijn woordenboek dan ook echt nooit.

Benjamin grinnikte toen hij zag dat Amy hem nadeed. Ze hapte ook naar de vallende sneeuwvlokjes. Als hij een broertje of zusje had gehad, zou hij het dan ook grappig vinden om toe te kijken? De gedachte aan zijn familie maakte hem verdrietig. Het gevoel dat het echt allemaal voorbij was, stak weer de kop op. Het gevoel in zijn borst was niet te beschrijven. Hij wou hen terug vinden. Hij wou zijn moeder weer zien, haar stem horen. Hij wou de sterke hand van zijn vader op zijn schouder voelen. Hij wou horen dat hij het goed had gedaan, dat ze trots op hem waren en dat ze er niet om gaven dat hij anders was. Maar dat was hij wel en hij wist dat zijn vader het niet kon hebben. Hij was Katholiek opgevoed, en alles wat anders was, was slecht. Zijn normen van wat normaal was, waren dan ook heel streng. Benjamin was niet geheel menselijk. Amy's oren zakten achteruit toen ze zijn blik zag. Hij wist dat ze precies wou weten wat er scheelde, maar ze kende hem blijkbaar genoeg om niks te vragen. In plaats daarvan kwam ze tegen hem aan liggen. Ergens was hij blij met dit troostend gebaar, maar het liefst wou hij nu helemaal alleen zijn. Haar achterlaten was geen optie. Niet nog een keer.

Hij zakte weg in zijn gedachten, niet lettend op zijn omgeving. Hij voelde Amy's warme lichaam tegen het zijne. De sneeuw had hen allebei helemaal bedekt. Twee katachtigen, liggend op een pleintje, bedekt met sneeuw. Het was vast een abnormaal zicht. “We moeten hier weg”, Zei ze plots. Ze was recht gesprongen en zag er heel gespannen uit. Benjamin,die niet begreep waarom ze opeens zo deed, bleef verdwaasd liggen. Niet-begrijpend keek hij haar aan. Erg geduldig was ze niet, want ze trok aan zijn oor tot hij ook op sprong. Nog steeds snapte hij niet wat er zo dringend was. Ze duwde hem terug richting het schuurtje. Toen ze eenmaal binnen waren wou hij zich omdraaien en vragen wat de bedoeling was, maar ze pinde hem vast tegen de muur. Hij trilde. Uiteindelijk hoorde hij het ook. De mensen, ze waren naar buiten gekomen en het pleintje op gewandeld. Hij snapte het. Zij kon shiften en doen alsof er niks aan de hand was, maar hoe zou ze de poema dan moeten verklaren? Want het zou wel even kunnen duren voor hij terug geshift was.

Ze legde haar kop in zijn nek. “I think we’re alone now. The beating of our hearts is the only sound”, Fluisterde ze, al klonk het meer als zingen. Ze trok haar kop weg en hij kon weer weg van de muur. Het schuurde best wel, als je er zo over nadacht. Ze glimlachte scheef. Ze voelde zich vast de held van de dag. Hij moest beter opletten de volgende keer, dat had hij vandaag geleerd. "Dus, Zimbabwe. Vast leuk, de savanne and such?" Pikte hij het gesprek van daarnet weer op. Hij ging zitten en leunde tegen het hooi aan. Hij sloeg zijn staart om zijn poten en keek Amy nieuwsgierig aan. Misschien verzette het zijn gedachten een beetje.

Wit, eigenlijk het enige dat je kon zien op dat moment. En twee reusachtige katten die niet thuishoorden in een stadje als Charlemont. De mensen die er woonden hadden geen besef van de mensen die tussen hen liepen. Een eindje verderop was er een school waarvan men dacht dat het een gewone school was, een soort van internaat. Maar de leerlingen daar wisten meer, iedereen was uniek. Zo was Amy er eentje van, een shifter die haar weg had gevonden naar de speciale school vol shifters, Kelynn High. Voor haar was het veranderen van mens naar cheeta en terug zo normaal als ademhalen. Maar ze had al snel ontdekt dat niet voor iedereen het zo normaal was. Amy was nog steeds verbaasd dat de jongen naast haar zomaar was geshift, wetend dat hij er niet van hield. Wetend dat het moeilijk voor hem was en toch had hij het gedaan.

Het ging allemaal zo snel, zelfs voor iemand zo jong als Amy. Maar ze genoot van het nu, zeker met Benjamin. Haar vorige ontmoeting met hem was nogal vreemd en eigenlijk slecht afgelopen. Nu was de sfeer goed, ze voelde haar hart kloppen en haar borstkast was aangenaam warm. Ze wou niet meer weg, hier voor eeuwig blijven. Daar kon ze wel mee leven. Jammer genoeg bleven sprookjes, sprookjes en kwam er in het echte leven een einde aan zo’n mooi moment. De cheeta haar oren trokken richting de straten die aan het pleintje uitkwamen. Meerdere mensen stemmen waren te horen en ze kwamen steeds dichterbij. Ze had gemakkelijk kunnen shiften, alleen was er één klein (eerder groot) probleempje: een poema. Amy wou eigenlijk blijven liggen, gevangen tussen zijn poten en luisterend naar zijn uitdagende, zachte stem. Maar mensen maakten haar bang, zelfs in deze vorm van macht kon ze het niet aan om onder ogen te komen van mensen.

Benjamin leek het niet te merken dat er mensen waren. Geleidelijk aan leerde ze hem een beetje kennen, hij was waarschijnlijk weer in gedachten verzonken. Zijn kop stond nogal idioot toen ze hem recht trok en de neiging om in een lach te schieten was groot. Ze sleurde hem zowat weg van de plek waar ze hadden gelegen. Eenmaal terug binnen, veilig van het oog van de mens, kalmeerde ze. Amy keek nog steeds om de hoek, controlerend of er niet nog mensen kwamen toen Benjamin plots sprak. "Dus, Zimbabwe. Vast leuk, de savanne and such?" Ze draaide haar kop om en keek even vragend toen het tot haar doordrong wat hij net had gevraagd. “Oh, ja, heel leuk…” ze schudde haar vacht uit en krabde met haar achterpoot in haar nek. “Droog landschap dat verder reikt dan de horizon. Je kunt er eeuwig rennen en verdwaald raken zonder te beseffen.” Zei ze met ietwat vreugde in haar stem maar voor Benjamin moest het eerder klinken als een helse plek. “Dat is natuurlijk leuk voor een cheeta…”, mompelde ze half. “Mijn vader is ook een poema trouwens, hij vond het ook fijn om te rennen.” Het was een risico dat ze nam door te praten over haar vader en het feit dat hij ook een shifter was.

Ze stond recht en liep naar Benjamin. Zijn natte vacht begon te drogen waardoor hij er zacht uitzag. Amy ging tegen zijn poten aan liggen en nestelde haar kop op haar eigen poten. “Ik mis thuis, soms… hier is het ook fijn als je zo’n momenten mee maakt als daarnet. Plezier maken…” fluisterde ze en voelde zich plots moe maar was niet van plan om te gaan slapen. Ze had zin om haar kop tegen hem aan te wrijven, iets dat ze als cheeta altijd wou doen. Wrijven. Ze glimlachte bij die gedachte, Benjamin zou waarschijnlijk willen weglopen als ze dat deed. Amy ondervond dat ze meer sprak dan anders, misschien was het wel eens tijd dat hij meer wist over haar. Of omgekeerd zou ook fijn zijn maar ze zweeg en vroeg niet naar zijn thuis of verleden. Al had ze één klein vraagje dat misschien pijn kon doen voor hem maar quasi onschuldig klonk, “Hoe ziet Sundsvall eruit? Ik ben nog nooit in Zweden geweest.” Zei ze terwijl ze haar lichaam omdraaide en zo weer op haar rug lag. Ze keek naar hem op en duwde zachtjes haar poot tegen zijn kin en bleef vervolgens met haar poten in een knik liggen.

Amy leek nog steeds bezorgd te zijn om de mensen daarnet. Ze had gelijk, maar dit was een heel klein beetje overdreven. Was het niet logisch dat een mens, als hij een poema of cheeta of eender welk roofdier zag dat hier niet hoorde, wegrende voordat hij doorhad wat er gebeurde? Tegen de tijd dat hij met 'versterking' aankwam, waren ze natuurlijk al lang verdwenen. Misschien zou de man -of vrouw- dan een tijdje binnen blijven. Voor de tv zitten, diepzinnig nadenkend over de hersenspinsels die hij blijkbaar zag. Na een tijdje zou het gewoon vergeten worden. Toch? Anywayz, ze keek pas terug toen hij haar aansprak. Haar oren gingen nog steeds alert heen en weer. Benjamin grijnsde lichtjes. Ze was toch ook zo gespannen altijd. Teveel bezig met de buitenwereld. Hij niet. Hij was liever in de wereld die hij zelf had gemaakt. Zijn eigen veilige plek. Hij was er heel erg alleen, maar dat gaf niet. Af en toe kwam hij naar buiten, ontmoette nieuwe mensen. Maakte soms nieuwe vrienden. Niet dat die heel veel aan hem hadden. Hij dwaalde te vaak af, was te vaak afwezig. Like I care. Hij was blij met zichzelf. Behalve het Shift-gedeelte. Dat was iets waar hij nog steeds niet aan gewend was. Zelfs in zijn eigen wereld leek het niet te passen. En daar was hij aan de macht. Ja, het beviel hem wel. Koning Benjamin. Klonk fantastisch, toch?

“Oh, ja, heel leuk…” Antwoordde ze op zijn vraag. Hij schoof zijn poten vooruit en ging liggen. Het lag eigenlijk best wel comfortabel, al zei hij het zelf. “Droog landschap dat verder reikt dan de horizon. Je kunt er eeuwig rennen en verdwaald raken zonder te beseffen.” Ging ze verder. Benjamin trok zijn wenkbrauwen op. Klonk gezellig. Waarom zag hij zichzelf nu door een woestijn lopen? Klonk eigenlijk enorm angstaanjagend. Geen bomen... Hij kon zich geen plek voorstellen zonder bomen. Een jongen als hij, die zijn leven lang tussen de bomen had geleefd. Nee, voor hem klonk het in geen geval 'leuk'. “Dat is natuurlijk leuk voor een cheeta…”, Ging ze verder. "Klinkt gewèldig", Plaagde hij. Er stonden pretlichtjes in zijn ogen. “Mijn vader is ook een poema trouwens, hij vond het ook fijn om te rennen.” Deze opmerking liet zijn oren naar achter vallen. Haar vader was een shifter. Die had vast geen probleem met zijn feit dat zijn dochter dat dan ook was. Hij wendde zijn blik af en beet zacht op zijn lip. Iets wat hij deed als mens, en blijkbaar dus ook als dier. Want hij was dezelfde, alleen in een andere gedaante. Hij was verdoemd, omdat hij deze gedaante had. Benjamin sloot zijn ogen en haalde een paar keer diep adem.

Plots voelde hij Amy's warme lichaam tegen zijn zij aan. Hij draaide zijn kop naar haar toe en probeerde, voor de tweede keer vandaag, een glimlach om zijn lippen te leggen. Zijn oren kwamen langzaam terug uit zijn nek. Oke, lag het aan hem, of voelde hij heel erg fuzzy aan? Hij bekeek zijn vacht -in de mate dat mogelijk was- en zag dat hij best wel pluizig was. "Fantastisch", Mompelde hij en hij legde zijn kop tegen haar hals aan. Eigenlijk was dit best intiem, maar dat kon hem niets schelen. Misschien zou ze het verkeerd opvatten. Hopelijk kende ze hem genoeg om te weten dat hij het alleen maar vriendschappelijk bedoelde. Toch? “Ik mis thuis, soms… hier is het ook fijn als je zo’n momenten mee maakt als daarnet. Plezier maken…” Fluisterde ze. Ze klonk moe, en eigenlijk was hij dat ook. Niet dat hij eraan dacht om nu te slapen. Niet.. Zo. “Hoe ziet Sundsvall eruit? Ik ben nog nooit in Zweden geweest.” Vroeg ze plots. Dit zette hem aan het denken. Hoe zàg Sundsvall er uit? In het echt? In zijn hoofd zag het er waarschijnlijk anders uit dan het echt was. Beter. Mooier. Daarom begon hij de technische kant te vertellen. Zijn gevoelens liet hij er buiten, omdat hij niet wist hoe hij ze er in moest mengen. "Sundsvall is een van de modernste steden in Zweden. Zoals alle steden was hij uit hout gebouwd. Ik was toen ongeveer 3, toen braken de grote Storbranden uit”, Begon hij. Hij keek haar inschattend aan. Dit was vast niet echt het antwoord dat ze verwacht had, maar hij wist niet hoe hij het anders moest zeggen. “De stad werd compleet in de as gelegd. Het was een moment van paniek. Sundsvall zou misschien ophouden te bestaan. Gelukkig waren de wouden gespaard gebleven. De inwoners van Sundsvall bouwden de stad opnieuw, maar nu in steen. Dus geen hout meer, wat een uitzondering was in de Scandinavische streken. Sundsvall werd een belangrijke stad, omdat hij moderner was dan de andere steden en dorpen”, Vervolgde hij zacht. Luid praten was niet nodig, ze lag praktisch vlak naast hem. Hij vroeg zich af of ze commentaar zou geven op zijn nogal theoretische uitleg over zijn geboortestad.

Note: 'k Heb het litteken-thingy er nog uit gelaten (:

Amy moest toegeven dat ze het fijn vond, Benjamin zijn soms sarcastische opmerkingen die maar enkele woorden bevatte. Het was niet veel, maar het zorgde ervoor dat een glimlach rond haar mond verscheen, telkens weer. Als mens had ze hem waarschijnlijk al dood geknuffeld, hij zag er zo zacht uit! Ok, ze was nu niet het soort meisje die van roze hield, schattige dingen en jurkjes maar dieren, vooral katachtige, kon ze niet weerstaan. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe zijn dons haren recht stonden en er nogal pluizig eruit zag. Blijkbaar viel het hem ook op en bekeek zichzelf waarna hij een droge opmerking gaf over zijn eigen vacht. Ze voelde zijn kop in haar hals, even maakte haar hart een sprongetje maar daar bleef het bij. Ze wist dat hij het niet deed om de reden dat zij dacht, of misschien ergens diep vanbinnen hoopt. Dus duwde ze even tegen hem aan, glimlachte en legde haar kop weer op haar poten.

Vervolgens vroeg ze naar zijn geboorte stad, ze hoorde hem zowaar denken. misschien was het niet zo’n goed idee geweest om ernaar te vragen aangezien het feit hij er moeite mee had. Benjamin had het haar niet gezegd, dat hij er moeite mee had maar Amy was niet blind. Nadat hij was lucht in zijn longen had geademd begon hij met zijn uitleg over Sundsvall. Ze kreeg een beeld over zijn geboortestad, al was dat in begin niet wat het moest zijn. Houten huizen? Daarbij moest ze denken aan boomhutten maar dat kon het niet zijn. Ooit had ze wel eens chalets tegen gekomen, daar zouden die huizen meer op lijken, als je er een verdiep bij op telde. Ze voelde zijn ogen in haar gezicht branden maar keek niet om, haar oren stonden naar hem gericht, luisterend. Benjamin ging verder met zijn uitleg, het klonk allemaal zo… officieel? Alsof hij het uit een gids boekje las voor één of andere toerist die naar Sundsvall zou gaan. Niet dat Amy er last van had, hij had haar gegeven wat ze wou, een beeld van zijn geboorte stad. Maar ergens had ze gehoopt iets meer te weten te komen over hem zelf. Dat was hij duidelijk niet van plan, ze respecteerde dat en liet het ook daarbij. “Het is me duidelijk hoe Sundsvall eruit ziet. Je zou je uitleg zo in een gidsboekje kunnen schrijven.” Zei ze plagerig maar niet beledigend.

Zonder er echt bij stil te staan shifte ze weer naar mens. Haar kleren waren doorweekt, net als haar vacht daarnet. Kleine wolkjes ontstonden uit haar mond die ze met haar ogen volgde tot ze verdwenen in het niets. Amy sloeg haar armen om haar lichaam, rilde, maar ze voelde niet echt koude over haar lichaam. Vreemd genoeg had ze het niet koud, toch bibberde ze alsof haar lichaam anders reageerde dan haar gevoel. Ze kroop tegen Benjamin aan, hopelijk vond hij het niet erg dat ze mens was. Hopelijk had hij geen probleem met terug shiften! Ze zat tussen de poema en het hooi, die beiden warm hadden. Haar voeten leken te bevriezen, haar schoenen waren doorweekt en haar sokken ook. Met een zucht deed ze haar schoenen uit, zag Benjamin kijken en zei zacht, “Mijn voeten stinken niet, wees dus niet bang”, en glimlachte fijntjes terwijl ze haar andere schoen uitdeed en over de koude klompen begon te wrijven. Haar voeten lagen zowaar tegen zijn neus, wel niet letterlijk, maar ze moest maar enkele centimeters bewegen en ze zat tegen zijn neus. Haar broek was wat naar boven gerold, iets dat niet bepaald speciaal was. Maar was ze niet opmerkte was dat Benjamin naar haar stukje ontblote huid zat te kijken.