Dana, Willow, Neytiri and Damon's room.

Zijn rugzak hing over zijn linker schouder, en ondanks het zware gewicht nam hij de moeite niet de vrije band over zijn rechter te hangen. Waarom zou hij? Het was niet veel meer dan tiental meters naar zijn kamer. Uit de oortjes van zijn Ipod knalde harde muziek, zoals altijd had hij het volume veel te hard gedraaid. Maar op die manier hoorde hij tenminste niks anders dan de muziek, kon hij zich er volledig in op laten gaan en zich afsluiten van de wereld op zich heen. De gangen lagen er verlaten bij, de meeste mensen waren waarschijnlijk buiten. Iets wat met dit weer niet erg verrassend was met dit weer, zelf was hij ook liever buiten gegaan. Maar hij moest eerst zijn spullen dumpen, de receptioniste had hem niet met rust gelaten nadat hij zijn rugtas gister achter de balie had neergelegd. Vannacht had hij buiten geslapen, iets wat voor hem geen probleem was. Wanneer hij zich eenmaal transformeerde, werd hij beschermd door een dikke vacht die zijn lichaam bestand maakte tegen temperaturen die ver beneden het nul punt lagen. De afgelopen jaren was dit hem handig van past gekomen, al had hij nooit met zulke lagen temperaturen te maken gehad. Ho, wacht! Was dat niet zijn kamer? Damon liep een paar meter terug, wierp een blik de cijfers die op de houten deur bevestigd waren. 23. Ja, dat was het. Dat was zijn kamer, daar zou hij de komende tijd verblijven. Uit zijn broekzak viste hij de metalen sleutel, stak deze in het slot dat met een zachte klik open sprong. Hij duwde de klink omlaag, piepend ging de deur open. Hadden ze de scharnieren niet even kunnen smeren, alvorens ze de nieuwe bewoners in hun kamer lieten? Het eerste wat hem opviel waren de twee stapelbedden, gezien de grote van de kamer was het begrijpelijk dat ze niet voor losse bedden waren gegaan. Maar toch, stapelbedden? Ze waren allemaal nog leeg, wat betekende dat hij de eerste. De andere drie moesten nog komen. Zou iemand een voorkeur hebben voor een bed? Zelf maakte het hem weinig uit, als het moest ging hij op de grond liggen. Hij besloot voor nu één van de bovenste bedden in beslag te nemen, hij kon altijd nog verkassen. Handig klom hij op het bed dat het verst van de deur stond, zijn tas legde hij aan het voeten eind. Maar voor hij dat deed, viste hij er in een leren gebundeld boekje uit. Het was duidelijk dat het ding al een paar jaar mee ging, de kaft was beschadigd en het elastiek dat er om heen zat was tweemaal bij elkaar geknoopt. Met het ding in zijn hand, ging hij tegen de muur aan zitten, zijn schoenen had hij uitgeschopt. Als hij straks moest ruilen had degene die zijn bed kreeg, in elk geval geen met modder besmeurde lakens. Hij wierp een korte blik op de deur, draaide zijn muziek wat zachter zodat hij het zou horen wanneer er iemand binnen kwam. Hij had geen zin om straks op geschrokken te worden door één van zijn nieuwe kamergenoten. Voorzichtig schoof hij het elastiek van het boekje, dat bijna direct openviel. Er zat te veel in. Voorzichtig haalde hij het stapeltje foto's er uit, legde ze naast zich neer uit het zicht. Hij sloeg het open op de laatste beschreven bladzijde, dat vol stond met zijn eigen haast onleesbare handschrift. Het was de meest recente informatie die hij had over Leroy, maar het spoor leek dood te lopen. Niemand kon hem vertellen waar hij was heen gegaan, niemand kon hem zeggen waar hij uithing. Maar hij was niet van plan het zo makkelijk op te geven. Een jager stopt pas wanneer hij zijn prooi gevangen heeft.

[Only Dana, Willow, Neytiri and Damon.]

Willow sloeg haar ogen neer naar de grond, eigenlijk had ze totaal geen zin om naar binnen te gaan. De kamers roken waarschijnlijk erg muf en ongebruikt, en ze had geen idee met wie ze de komende tijd opgescheept zou zitten. Al hield Willow wel wat gezelschap, maar ze had ook graag een plekje waar ze rustig alleen kon zijn zonder mensen/Shapeshifters 24/7 bij haar op de lip zaten. Vele mensen liepen om haar heen en sommige konden haar ook maar net ontwijken. Het was Willow eigenlijk nooit opgevallen dat er zo veer Shapeshifters waren. Atans het leek haar niet dat er mensen hier rond liepen die gewoon naja 'Normaal' waren. Het blond harige meisje zette haar verstand op nul en greep de handvaten van haar tas stevig vast. Ze was gekleed in een simpel wit T-shirtje en een donkere spijkerbroek met wat skateschoenen. Met snelle stappen liep ze door de grote deuren. Haar ogen gleden over de omgeving en de mensen die rond dwarrelde. Weer stond ze voor een moment stil en zocht bedenkelijk naar de receptie. Dat was waarschijnlijk de plek waar ze de sleutel van haar kamer zou krijgen en haar rooster en andere zooi. Met een wat verveeld hoofd kreeg Willow het voor elkaar om zich in de rij te voegen die zich bij de receptie bevond. Gelukkig ging het allemaal vlotjes, en stelde de mensen voor haar niet teveel vragen. Toen ze bij de balie aan kwam werd haar een sleutel in haar handen gedrukt, tergelijker tijd wist Willow dat ze dat ding vaak kwijt zou zijn. Kleine dingen zoals sleutels raakte ze gauw genoeg kwijt of stopte ze op een onlogische plek in de hoop dat ze het zou onthouden. Met de sleutel in haar handen slofte ze de rij uit en ging opzoek naar de goeie gang. Op de sleutel stond een 23 gedrukt, wat waarschijnlijk haar kamer nummer moest zijn. toen ze eenmaal op de goeie weg was liet ze zich even mee voeren met haar gedachtens over vooral haar ouders. Die haar hier naar toe hadden gestuurt. Vreemd genoeg waren ze nooit geschrokken toen ze er achter kwamen dat Willow haar vrouwelijke gedaante kon veranderen naar die van een Nevelpanter. Al wist Willow bijna zeker dat haar ouders niet konden wat zij kon of ze moesten het wel erg goed verborgen hebben gehouden. Naja misschien was het ook wel beter dat ze hier was, de 'normale' mens zou het waarschijnlijk mentaal niet aankunnen dat er shapeshifters zouden bestaan. Ze zouden waarschijnlijk als demonen gezien worden en er testen worden gedaan waarom hun hun lichaam zo kunnen vervormen.

Door even met haar hoofd te schudden merkte ze op dat ze bij nummer 19 stond. ''Almost home'' mompelde ze onverstaanbaar. Ze zetten haar laaste stappen voort en stopte bij de deur wat duidelijk 23 aan gaf. Willow stak het sleutel in het slot en draaide de knop om. Piepende deuren en een wat naar haar smaak muffe lucht kwam er uit zetten. Voor een moment dacht ze de eerste te zijn wat haar wel aan stond, maar zag al gauw dat iemand haar voor was. Toen ze de deur achterzich had gesloten zag ze een jonge op één van de stapelbedden zitten. Ze had het idee dat hij nogal druk was en wachtte nog even met zich zelf voor te stellen. Bedenkelijk keek ze de kamer rond. Veel was er niet, wat plek om je kleding te dumpen, een bureau om waarschijnlijk huiswerk te maken. Willow haar heldere blauwe ogen gleden naar het andere stapelbed. Twee mensen meer dus? Hmm gezellig dacht Willow. Willow liep naar het raam aan het einde van de kamer. Ze zag dat er niet ver van de school een bos bevond. Daar was ze waarschijnlijk veel te vinden. Beetje bomen klimmen, rond dollen. Ze richten haar gezicht op het stapelbed waar de jonge de bovenste van had in genomen. Ze zou dat bed onder hem wel claimen, kon den die andere uit gaan zoeken wie er boven of onder zouden gaan liggen. Willow plofte haar tas op het onderste bed. ''Hoop dat je het niet erg vind dat ik het onderste bed neem.'' Niet dat die een keus had of ze nou hier sliep of op het andere bed ze deelde hoe dan ook de kamer. Met een vriendelijk glimlachje richten ze haar ogen naar de jongen en stapte iets achteruit zodat ze hem beter kon zien. ''Willow Parker'' Sprak ze uit om zich voor te stellen. Al wist ze niet zeker of hij haar wel hoorden. Naja zo niet stelde ze zich wel later voor. Al was ze wel lichtelijk benieuwd naar wat voor een dier hij zich kon veranderen. Hij had donker haar en zover ze zag blauwe ogen. Al zij dat weinig, Zij had net zo blauwe ogen en als zij in haar Nevelpanter gedaante was waren ze bruin. En van haar blonde haren was ook niks meer te zien. Willow beet even op haar lip en zag toen de stoel staan achter het bureau. Als ze nou eens daar ging zitten kon ze alles in de gaten houden van wie er binnen kwam, en als de jonge wilde praten kon ze hem zien. En dus liep ze naar de stoel waar ze zich in kleermakerszit op nestelde. Ze streek nog even een lok achter haar oor en wachtte op reactie van de jonge of het leve van de andere kamer genoten.

De laatste informatie die hij had gekregen verwees naar Kelynn High, of beter gezegd het nabij gelegen dorpje. Dat was dan ook de rede dat hij hier naar toe gereisd was, ook al had hij al vrijwel direct aan de betrouwbaarheid van zijn bron getwijfeld. Want wat zou Leroy hier moeten? Hij was toch geen halfbloed? Of wel? Als dat het geval was, werd de situatie nog complexer dan hij al was. Zijn hand gleed naar het litteken op zijn schouder, dat hij te danken had aan het scherpe lemmet van een mes. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, als Leroy net als hem was had hij geen wapen nodig gehad. Dan had hij zijn taak kunnen volbrengen, zonder zijn menselijke handen vies te maken. Geïrriteerd klapte hij het boekje dicht, zijn hoofd legde hij tegen de muur aan. Voor een moment staarde hij zwijgend naar het wit geschilderde plafond. Het was vreemd om weer onder een dak te slapen, na al die jaren onder de sterrenhemel. Oké, hij had wel eens in een motel geslapen of in een grot wanneer de regen buiten met bakken uit de hemel viel. Maar hij moest eerlijk zeggen dat hij de buitenlucht verkoos boven de wat muffe lucht die er in de kamer hing. Piepend ging de deur open, Damon hield zijn ogen voor een moment op het gesloten boekje in zijn handen gericht. Pakte de foto's die naast hem lagen, en schoof die voorzichtig tussen de kaft en de eerste bladzijdes. Daar zaten ze veilig, verborgen voor nieuwsgierige ogen. Nadat hij het boekje opgeborgen had in zijn rugtas, richtte hij zijn ogen op degene die de kamer binnen was gelopen. Het meisje keek bedenkelijk de kamer rond, haar blonde haar viel los over haar schouders. Ze had helder blauwe ogen. Wat voor dier zou ze zijn? Het was vreemd dat deze vraag nu elke keer dat hij iemand ontmoette door zijn hoofd schoot. Vroeger had hij er nooit over na gedacht, maar hier waar bijna iedereen net als hem een halfbloed was de vraag niet langer vreemd, en onterecht. Haar tas liet het meisje op het bed onder hem vallen, hij haalden een van de dopjes van zijn Ipod uit zijn oor zodat haar woorden hem niet ontgingen. "Nee, geen probleem." zei hij, al wist hij dat als hij er een probleem mee had gehad hij er weinig aan had kunnen veranderen. Tenslotte moesten ze hoe dan ook een kamer delen. Het meisje dat zich voorstelde als Willow had een stap naar achteren gedaan, waardoor hij haar makkelijker aan kon kijken. Een vriendelijk glimlachje rustte op haar gezicht. "Damon Woods, aangenaam." Een kleine grijns speelde op zijn lippen. Het woord aangenaam klonk hem wat formeel in zijn oren. Het meisje liep stoel die achter het bureau stond, ging daarop zitten. "Ook nieuw hier?" vroeg hij. Het was niet zo dat hij zich ergerde aan de stilte die er in de kamer hing, maar aangezien hij de komende tijd met haar een kamer zou moeten delen leek het hem beter haar niet direct dood te zwijgen.

Dana liep over het schoolterrein. Het was rustig buiten omdat het wat motregende. Het maakte haar niet veel uit of ze nat was of niet. Je moest tegen een buitje kunnen. Ze was in een rotstemming. Ze was nu ongeveer een halfjaar op Kelynn en de hele tijd had ze zichzelf op een eenpersoonskamer kunnen houden door te slijmen bij de directie enzo maar vandaag was de dag dat ze werd over geplaats naar een kamper met nog drie anderen. Ze had er helemaal geen zin in omdat ze liever alleen was. Ze had een rugtas met het hoognodige zoals kleren ondergoed en een tandenborstel over haar schouder hangen. De rest van haar spullen had de congerge nog omdat ze geen zin had om het op te halen. Het was gewoon ***** dat ze bij anderen op de kamer moest. Ze was gewoon liever alleen maar de meesten konden dat gewoon niet waarderen. Ze maakten er altijd een probleem van inplaats het gewoon te acceptteren. Ze duwde de deur open en stapte de gang binnen. Enkele leerlingen wierpen een blik in haar richting. Zij was het rare kind dat altijd alleen was. Ze liep naar de balie en ze keek de vrouw erachter grimmig aan. Ze kreeg gelijk de sleutel in haar handen gedrukt. Ze draaide zich meteen om en ze zocht naar haar kamer. 19, 20, 21, 22 en daar was hij kamer 23. Ze bleef voor de deur even staan en ze zuchtte. Ze deed de piepende deur open en ze stapte de kamer in. Er zat een jongen en een meisje. Het meisje kende ze niet en de jongen had de bekende ijsblauwe ogen van de tijger die ze eens tegen was gekomen. Ze nam maar aan dat hij het kon zijn maar ze besteedde er geen aandacht aan. Er stond een kast met vier lades en twee stabelbedden. Zonder wat te zeggen slingerde ze haar tas op het bed en ging ernaast zitten. Ze zocht in haar tas tussen de t-shirt, de spijkerbroeken en de boeken en uiteindelijk vond ze het boek wat ze zocht: 'Bedreigde katachtigen deel 4' Ze ging aan het hoofdeind zitten en trok ahaar knieën tegen haar lijf. Ze deed nog steeds alsof ze de enige in de kamer was. Later zou ze wel horen wie dat waren. Ze had nu geen zin in vriendelijk doen. Ze sloeg haar boek open en begon in het hoofdstuk over de zwarte panter.

De jonge had zich voorgesteld als Damon, Damon Woods. Wat Willow overigins een erg mooie naam vond en dus niet snel uit haar hoofd zou verdwijnen. Hoe slecht ze ook met namen was. Een gezicht en een stem kon ze herkennen uit duizende maar een naam ging bij haar vaak het ene oor in en het andere oor weer uit. Toen Damon zijn stem weer door de kamer galmde keek ze bijna direct omhoog. Of ze hier ook nieuw was. Dat ook bevestigde dat hij er waarschijnlijk ook niet bar lang zat. 'Jah vanaf San Francisco naar hier. Al heb ik de eerste 2 a 3 uur buiten gezeten. Even mensen kijken en mezelf op de achtergrond houden. Het verbaasde me trouwens wel hoeveel Shapeshifters er hier wel niet zijn. Bedoel voor dat ik hier was kende ik er niet één. Al zal hier leven wel wat soepeler gaan denk ik omdat iedereen uiteindelijk toch het zelfde is. En jij? Lijkt me aan de tassen te zien niet dat je hier al erg lang bent. Of ze moeten je van de ene kamer naar deze gekickt hebben. Zie ik de medewerkers hier ook nog wel voor aan.'' Toen Willow eindelijk weer normaal adem nam merkte ze dat ze echt een heel verhaal tegen hem had opgehangen. Wat vanuit haar gezien een goed teken was, want zoiets deed ze alleen als ze je oké vond. Want mensen die ze niet kon uit staan konden weinig uit haar krijgen of het zou een snauw zijn. 'Je moet maar zeggen als ik teveel praat hoor! Dan zal ik proberen wat te dimmen' sprak ze wat onschuldig. Als ze ergens geen zin in had was het dat mensen haar al gelijk irritant vonden. En zeker haar kamergenoten niet want anders zou het nog een levende hel hierbinnen worden. Al gauw ging haar aandacht naar de deur die weer het zelfde piepende geluid maakte als er iemand binnen kwam. Een blond meisje kwam naar binnen en sprak niet. Willow volgde haar met een wat vragende blik. Was dit nog één van haar kamergenoten? Nog een meisje? Damon zou het nog wel moeilijk krijgen als het laaste persoon ook een meisje scheen te zijn. Misschien was hij dan wel verkeerd ingedeelt. Al vond Willow het überhaupt al wat vaagjes dat het hier gemengd was. Willow haar ogen stonden naar het boek wat het meisje had. De titel sprak haar aan maar, het brachten ook vele vragen boven. Was zijn ook van de katachtige kant? Der waren vele maar Willow was wel benieuwd aan welke zij verbonden was. Maar dat gold ook voor Damon, het liefst vroeg ze hun de oren van de kop maar, wist zich in te houden. Ze moest rustig en subtiel beginnen. Al was het naar haar idee een beetje te stil geworden voor mensen die elkaar net leren kennen. 'Dus waar kom jij vandaan? als ik het mag vragen natuurlijk!' Vroeg ze aan Damon en richte haar ogen en aandacht op hem. Ze hoopte natuurlijk niet dat dit een gevoelig onderwerp zou zijn, je wist namelijk maar nooit wat iemand meegemaakt had kunnen hebben. Al ze liet het meisje wel voor wat ze was. Als die zich in het gesprek wilde vermengen kon dit natuurlijk maar zover haar lichaamstaal voor Willow sprak was het dat ze liever alleen gelaten werd.

Sinds de dood van zijn moeder had Damon zich in zichzelf terug getrokken, het eerst zo populaire jongetje was in een rap tempo zijn vrienden verloren. Bijna elke pauze had hij alleen door gebracht, levende in zijn eigen wereldje waar de pijn minder heftig was. Niet veel later begon hij te spijbelen, ontweek hij het contact met mensen door te vluchten in zijn dierlijke gedaante en uren lang door de dorre woestijn te rennen. Nu was hij niet veel spraakzamer, al kon hij prima een heel gesprek voeren als het nodig was en als het niet over hem ging. Hij voelde niet de behoefte te veranderen, nee hij hoefde niet zo nodig de jongen met de vele vrienden te zijn. Hij redde het prima in zijn eentje, dat had hij nu al vaak genoeg bewezen. Toch was hij niet van plan zijn nieuwe kamergenote direct dood te zwijgen, nee dat zou hun verblijf hier er niet prettiger op maken. Bovendien had ze een goede eerste indruk op hem gemaakt, hoe dat kwam wist hij niet. Zo veel had ze nog niet gezegd. Misschien was het haar uiterlijk, dat zeker niet verkeerd was. Zwijgend luisterde hij naar de waterval van woorden die ze op hem los liet. Hoe had ze de school eigenlijk gevonden als ze geen andere halfbloedjes kende? Het was niet zo dat het groot in de kranten stond, nee iets over Kelynn High vinden was zo goed als onmogelijk. "Ow ik heb er geen problemen mee, als jij praat kan ik mijn mond houden." Een kleine grijns was op zijn gezicht verschenen, met zijn hand ging hij door zijn donkere haren. "Maar ja, ik ben hier ook nieuw. Ik ben gisteravond aangekomen, maar had geen zin om mijn sleutels al op te halen." zei hij schouderophalend, waarna hij zijn blik voor een moment naar het raam liet dwalen. Hij wist nu al dat hij vaker buiten, dan binnen te vinden zou zijn. Hij was er niet meer aan gewend in een huis te wonen, bovendien hield hij er niet van ingesloten te zijn door muren. Nee, hij had liever alle ruimte. Alle vrijheid. Het gepiep van de deur deed hem op kijken, een blond meisje kwam de kamer in lopen. Ze zei niks, zelfs een simpele 'Hey.' leek te veel gevraagd. Haar houding, haar manier van doen deed hem denken aan de lynx die hij in het bos tegen was gekomen. Zou ze het zijn? Hij wierp een blik op het boek in haar hand, het ging over katachtigen. Wat hem deed vermoedde dat ze zelf onder die groep behoorde, net als hij. Hij overwoog haar aan te spreken, maar aangezien hij niet wist wat hij moest zeggen en ze zelf ook niet haar best deed contact te maken besloot hij haar voorlopig maar te negeren. Hij richtte zijn blik weer op Willow, die hem vroeg waar hij vandaan kwam. Een simpele onschuldige vraag, die niet moeilijk te beantwoorden was. Zolang ze niet verder vroeg. "Dat mag je best vragen, ik kom uit Leigh Creek, Australië. En jij komt dus uit San Francisco?" constateerde hij. Kort keek hij naar de blondine die aan de andere kant van de kamer op het bed zat, haar houding sprak boekdelen. Laat me alleen. Ach, als ze dat wou dan zij hij haar met rust laten. Zou er nog iemand komen? Of was dit het?